Specjaliści podają, że cukrzyca typu 2 jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób metabolicznych. Schorzenie można uznać za społeczne, ponieważ dotyka aż ok. 10% światowej populacji. W Polsce szacuje się, że jest to ok. 3% mieszkańców. Cukrzyca typu 2 kojarzy się przede wszystkim z wiekiem dojrzałym (po 30. roku życia), jednak warto podkreślić, że mogą cierpieć na nią także dzieci. Próbując odpowiedzieć na pytanie, kiedy zaczyna się cukrzyca typu 2, dobrze przyjrzeć się objawom choroby, które na początku mogą nie wzbudzać żadnych podejrzeń.
Cukrzyca typu 2 – pierwsze objawy
Początki cukrzycy typu 2 mogą być bezobjawowe, co oznacza, że w czasie badań laboratoryjnych poziom glukozy nie wykaże odchylenia od normy. Jako że cukrzyca jest chorobą postępującą, objawy pojawiają się stopniowo. Ten rodzaj cukrzycy może rozwijać się nawet latami.
W pierwszej kolejności osoby z cukrzycą typu 2 mają do czynienia z otyłością oraz uwarunkowanym genetycznie zaburzeniem produkcji i wydzielania insuliny bądź tylko z tym drugim symptomem. Dzieje się tak ze względu na wydzielanie insuliny, produkowanej przez trzustkę, w sposób opóźniony i dłuższy, porównując do organizmu osoby zdrowej.
U pacjentów stwierdza się insulinoodporność. Na tym etapie stężenie glukozy we krwi wciąż jest w normie.
Cukrzyca typu 2 – objawy
Oznaki cukrzycy typu 2 stają się zauważalne, kiedy u pacjenta doszło do zaburzeń gospodarki węglowodanowej, a komórki β trzustki znajdują się na wyczerpaniu. Na tym etapie poziom cukru we krwi znacznie przewyższa normę. Chory:
- odczuwa wzmożone pragnienie,
- ma potrzebę częstego oddawania moczu,
- cierpi na infekcje układu moczowo-płciowego,
- ma nadciśnienie tętnicze,
- może mieć stany depresyjne i apatię,
- czuje się śpiący,
- ma napady głodu,
- odczuwa zaburzenia widzenia,
- brakuje mu sił.
U chorych, u których utrzymuje się duże stężenie glukozy we krwi, występuje możliwość samoistnego zmniejszenia masy ciała. Dzieje się tak w wyniku braku insuliny, co wpływa na to, że glukoza nie jest wprowadzana do komórek organizmu i nie czerpie się z niej energii.
Cukrzyca typu 2 – diagnostyka
Diagnostyka cukrzycy typu 2 nie opiera się jedynie na rozpoznaniu objawów. Oprócz tego niezbędne są wyniki badań laboratoryjnych, które potwierdzają wysoki poziom cukru we krwi pacjenta.
Lekarze wyjaśniają, że ostanie przedcukrzycowym mówimy wtedy, gdy stężenie glukozy mieści się w przedziale 100–125 mg/dl.
Taki stan predysponuje do powstania cukrzycy, jednak aby ją potwierdzić, stężenie glukozy musi wynosić ponad 140 mg/dl.
Cukrzyca typu 2 – czynniki ryzyka
Wiele osób zastanawia się, z czego bierze się cukrzyca. Lekarze podkreślają, że wśród czynników ryzyka u osób chorych na cukrzycę typu 2 są:
- stres i zła dieta,
- otyłość i nadwaga,
- wskaźnik BMI powyżej 30,
- brak aktywności fizycznej,
- cukrzyca ciążowa.
Cukrzyca typu 2 – leczenie
Do leczenia cukrzycy typu 2 należy podejść kompleksowo, wykorzystując równocześnie różne metody, również te niefarmakologiczne. Przy leczeniu cukrzycy typu 2 należy wykorzystać takie metody, jak:
- leczenie dietetyczne,
- wysiłek fizyczny,
- leczenie farmakologiczne.
Najistotniejszą kwestię stanowi samokontrola chorego oraz jego zaangażowanie w leczenie. Wielotorowość leczenia cukrzycy typu 2 obejmuje zmianę nawyków żywieniowych, zwiększenie aktywności fizycznej oraz farmakoterapia. Niezbędne jest także leczenie czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego.
Cukrzyca typu 2 – leki
Cukrzyca typu 2 – przyczyny, objawy, leczenie, powikłania i profilaktyka
Cukrzyca typu 2 to obecnie najczęściej występujący typ cukrzycy. Choroba ta jest uznana za chorobę cywilizacyjną. Wynika najczęściej z otyłości i złych nawyków żywieniowych.
U jej podstaw leży insulinooporność, oznacza ona zmniejszoną wrażliwość na insulinę.
Jeżeli pacjent zaniedba leczenie, cukrzyca typu 2 może doprowadzić do poważnych powikłań, które mogą zagrozić nie tylko zdrowiu, ale i życiu chorego.
Cukrzyca typu 2 nazywana jest także cukrzycą insulinoniezależną lub cukrzycą wieku dorosłego. Cukrzyca typu 2 należy do grupy chorób metabolicznych i charakteryzuje się występowaniem wysokiego poziomy glukozy we krwi oraz opornością na insulinę i względnym jej niedoborem.
Cukrzyca tego typu jest najbardziej powszechną chorobą przemiany materii, dlatego też uznaje się ją za chorobę cywilizacyjną. To choroba przewlekła, która występuje zazwyczaj u osób dorosłych, które ukończyły 30. rok życia.
Niestety, ale wraz ze wzrostem liczby młodych ludzi zmagających się z otyłością, cukrzyca typu 2 coraz częściej rozwija się u dzieci i młodzieży.
Cukrzyca mimo iż jest chorobą cywilizacyjną XXI wieku, to przypadki możliwych zachorowań datuje się na ok. 1500 r. p.n.e. To właśnie z tego roku pochodzi egipski manuskrypt, w którym opisano chorobę pacjenta zbyt często oddającego mocz. Zakłada się jednak, że pierwsze opisane przypadki dotyczyły cukrzycy typu 1.
Cukrzyca typu 2 po raz pierwszy została uznana za chorobę przez indyjskich lekarzy Sushrutę i Charaka ok. 400–500 r. n.e. Natomiast skuteczny sposób leczenia został wypracowany i zaproponowany dopiero na początku XX wieku. W latach 20-tych minionego stulecia bowiem dwóch kanadyjskich badaczy odkryło insulinę.
Około 20 lat później opracowano długo działającą insulinę NPH.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o innych chorobach cywilizacyjnych, przeczytaj: Choroby cywilizacyjne – przyczyny i leczenie
Za dwie podstawowe przyczyny cukrzycy typu 2 uważa się wspomnianą już insulinooporność oraz upośledzenie wydzielania insuliny. Insulinooporność wynika zarówno z genów danej osoby, jak i otyłości.
Przyczyny cukrzycy mają zatem podłoże zarówno genetyczne, jak i środowiskowe. Nad czynnikiem środowiskowym możemy zapanować. Jest to czynnik modyfikowalny i jest bezpośrednio związany z trybem życia.
Jeżeli zatem chcemy uniknąć cukrzycy lub jesteśmy w grupie ryzyka, najlepszym rozwiązaniem jest zdrowy styl życia i odpowiednio zbilansowana dieta.
Cukrzyca typu 2 uwarunkowana genetycznie – choroby genetyczne mogą znacząco wpływać na ryzyko zachorowania. Wynika to z faktu, że pewne mutacje genetyczne powodują deregulację poziomu cukru we krwi. Według stanu badań z 2011 roku ponad 36 genów przyczynia się do zwiększenia ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2.
Cukrzyca typu 2 uwarunkowana nieprawidłowym stylem życia – w tej kategorii wymienia się otyłość, nadmierne spożywanie alkoholu, nałogowe palenie papierosów, siedzący tryb życia i brak aktywności fizycznej. Szacuje się, że nadmiar tłuszczu w ciele człowieka stanowi o wielu przypadkach zachorowań na cukrzycę, w przypadku Europejczyków mówi się o 60-80% osób, które zachorowały.
Cukrzyca typu 2 uwarunkowana innymi czynnikami medycznymi
Cukrzyca typu 2 – przyczyny, objawy, leczenie
Cukrzyca typu 2 jest nazywana także cukrzycą insulinozależną i jest najczęściej występująca postacią tej choroby. Stanowi 80% wszystkich cukrzyc. Polega na zaburzeniach produkcji i działania insuliny, a nieleczona może doprowadzić do poważnych uszkodzeń naczyń krwionośnych w oczach, mózgu, sercu i nerkach. Jest chorobą dziedziczną, ale można się przed nią ustrzec.
1. Co to jest cukrzyca typu 2?
Cukrzyca typu 2 nazywana jest także cukrzycą dorosłych, a dawniej – cukrzycą starczą. W wyniku tej choroby organizm nie wytwarza wystarczającej ilości insuliny albo nie wykazuje ona prawidłowego działania.
Zwykle cukrzyca typu 2 dotyka seniorów, ale współczesna epidemia otyłości sprawia, że choruje coraz więcej młodych ludzi, a nawet u nastolatków. Dawniej uważano ją za łagodną postać cukrzycy, jednak dzisiaj mówi się o niej jako o najczęstszej przyczynie przedwczesnej śmierci.
2. Przyczyny cukrzycy
Główną przyczyną cukrzycy typu 2 jest otyłość, brak aktywności fizycznej i niezdrowy tryb życia, ale także predyspozycje genetyczne.
Powstaniu cukrzycy sprzyjają także inne choroby i schorzenia, takie jak:
- cukrzyca u kobiet w ciąży
- urodzenie dziecka o wadze większej niż 4 kg
- nadciśnienie tętnicze
- choroby układu krążenia
- zespół policystycznych jajników
- choroby trzustki
- podwyższone trójglicerydy
- zaburzenia endokrynologiczne
3. Objawy cukrzycy typu 2
Cukrzyca jest o tyle niebezpieczna, że bardzo długo może nie dawać żadnych widocznych objawów. Jedyne, co może wzbudzić niepokój chorego, to podwyższony poziom cukru we krwi.
Choroba rozwija się stopniowo, a wszelkie sygnały świadczące o cukrzycy dają o sobie znać bardzo powoli i stosunkowo łatwo jest pomylić je z innymi zaburzeniami.
Do podstawowych objawów cukrzycy typu 2 należą:
- nadmierne pragnienie
- częste oddawanie moczu
- osłabienie
- nawracające infekcje układu moczowego i płciowego
- drastyczne nieuzasadnione chudnięcie
- oddech o zapachu acetonu
4. Leczenie farmakologiczne cukrzycy
Leczenie cukrzycy wymaga bardzo często stosowania kilku metod leczenia naraz – przede wszystkim jest to zapobieganie rozwojowi choroby i wszystkich powikłań, a także leczenie farmakologiczne.
Terapia pacjentów z cukrzycą typu 2 opiera się przede wszystkim na uregulowaniu zaburzeń metabolicznych oraz na zmianie stylu życia. Polega na:
- utrzymaniu poziomu cukru w granicach 90–140 mg/dl, stężenia hemoglobiny glikowanej w granicach 6-7% (wskaźnik średnich wartości poziomu cukru z ostatnich trzech miesięcy),
- obniżeniu ciśnienia tętniczego poniżej 130/80 mm Hg,
- obniżeniu stężenia tzw. złego cholesterolu – frakcji LDL do 100 mg/dl (u kobiet i u mężczyzn), utrzymaniu stężenia tzw. dobrego cholesterolu – frakcji HDL powyżej 50 mg/dl u kobiet i powyżej 40 mg/dl u mężczyzn,
- obniżeniu stężenia triglicerydów do poniżej 150 mg/dl,
- prawidłowej diecie, w której należy uwzględnić rodzaj terapii (czy chory bierze insulinię czy też leki doustne),
- aktywności fizycznej,
- samokontroli.
Niektórzy chorzy na cukrzycę typu 2 nie muszą przyjmować leków. Wystarczy stosowanie odpowiedniej diety dla cukrzyków i dobrany przez lekarza program ćwiczeń fizycznych. Cukrzycy z nadciśnieniem tętniczym powinni zmniejszyć spożycie soli do 6 gramów na dzień.
Wszyscy chorzy muszą zrezygnować z palenia papierosów. Zmniejszenie masy ciała u osób z nadwagą lub otyłych znacznie poprawia wyrównanie cukrzycy, obniża ciśnienie tętnicze oraz stężenie złego cholesterolu i trójglicerydów.
Niestety, w miarę rozwijania się choroby tego typu leczenie już nie wystarcza. Dla osiągnięcia prawidłowego poziomu cukru niezbędne jest stosowanie doustnych środków przeciwcukrzycowych, a z czasem również insuliny.
5. Możliwe powikłania cukrzycy
Cukrzyca typu 2 często jest przyczyną zaburzeń w obrębie całego organizmu. Najczęściej występujące komplikacje związane z cukrzycą to:
Retinopatia – uszkodzenie siatkówki oka, prowadzące do pogorszenia wzroku. Chory ma ubytki w polu widzenia, a także pojawiające się przed oczami męty.
Nefropatia – uszkodzenie nerek, trudno wykrywalne w początkowej fazie. Najczęściej powoduje obrzęki kostek i nadgarstków oraz podwyższone ciśnienie krwi.
Częste infekcje dróg moczowych – nawracające zapalenia pęcherza, a u kobiet także grzybica pochwy wywołana drożdżakami.
Czyraki – czyli ropnie tworzące się na skórze, powstają w wyniku infekcji bakteryjnych.
Neuropatia – uszkodzenie nerwów. Do jej głównych objawów zaliczane są mrowienia i zaburzenia czucia, a także kurcze i osłabienie mięśni.
Ponadto kobiety cierpiące na cukrzyce często doświadczają spadku libido i suchości pochwy, a u chorych mężczyzn może dojść do zaburzeń erekcji.
6. Dieta cukrzyka
Podstawą leczenia cukrzycy jest tzw. dieta cukrzycowa. Jej podstawą jest dokładne określenie ilości spożywanych kalorii, zazwyczaj ta wartość jest duża – nawet 3500 kcal dziennie.
Ilość spożywanych kalorii należy stopniowo zmniejszać (o ok. 500 kcal miesięcznie). Jest to typowa dieta redukcyjna i ma na celu pomóc w przypadku otyłości. Ilość kalorii zmniejsza się zazwyczaj do 1000 kcal/dzień.
Jeśli jednak poprawa nie następuje, należy zgłosić się do dietetyka, bo być może problem leży w jakości spożywanych posiłków, nie tylko ich kaloryczności. Warto pamiętać, że każdy jest inny i w przypadku chorób inne leczenie może przynieść skutek.
W diecie cukrzycowej ważne jest też, aby posiłki spożywać regularnie, mniejsze porcje pięć razy dziennie. Powinny do być trzy posiłki główne (podstawowe) i dwie przekąski.
Chorzy, którzy dostają zastrzyki z insuliną, powinni jeść nawet 6 posiłków, dodając do jadłospisu drugą kolację. Nie jest to jednak obowiązek i zależy od wieczornego poziomu cukru we krwi.
7. Profilaktyka cukrzycy
Jeżeli choroba jest warunkowana genetycznie, stosunkowo trudno jej zapobiec, jednak można wdrożyć pewne działania, które mogą utrudnić rozwój choroby.
Najważniejszą kwestią jest zdrowa dieta i aktywność fizyczna. Należy codziennie włączać ruch do swojego życia oraz ograniczyć spożycie produktów uznanych za niezdrowe, aby zminimalizować ryzyko otyłości.
Bardzo ważne są także regularne badania okresowe, które pozwolą kontrolować poziom cukru we krwi. Każde odchyły od normy należy konsultować z lekarzem, ponieważ na początku jest to jedyny objaw cukrzycy typu 2.
Cierpimy na epidemię cukrzycy typu 2. Sprawdź, co trzeba o niej wiedzieć!
Cukrzyca typu 2 to najczęściej występujący typ cukrzycy. Szacuje się, że dotyczy nawet 90 proc. wszystkich chorych na cukrzycę. Jej rozwój jest ściśle związany z postępem cywilizacyjnym, trybem życia, nieodpowiednią dietą, a także czynnikami środowiskowymi, na które narażeni są ludzie żyjący w krajach rozwiniętych. Często rozwija się latami, niezauważana i niediagnozowana.
Cukrzyca typu 2 to choroba wynikająca z postępującego zaburzenia wydzielania insuliny z towarzyszącą insulinoopornością tkanek, czyli nieprawidłową reakcją organizmu na kontakt z insuliną.
Typ 2 cukrzycy występuje najczęściej. Stanowi 80–90 proc. przypadków cukrzycy i dotyczy głównie osób dorosłych, szczególnie w podeszłym wieku. Eksperci zwracają jednak uwagę na to, że coraz częściej cukrzycę typu 2 rozpoznaje się u osób młodszych oraz dzieci i nastolatków.
Rozwój choroby trwa wiele lat, a narastająca z wiekiem insulinoodporność tkanek prowadzi do wyczerpania się zdolności komórek β trzustki do produkcji insuliny. Chorzy po pewnym czasie muszą przejść na insulinoterapię, choć przez długi czas stosuje się leczenie behawioralne w postaci redukcji masy ciała, stosowania odpowiedniej diety i aktywności fizycznej.
Prewencja cukrzycy typu 2
Zapobieganie rozwojowi cukrzycy typu 2 opiera się głównie na utrzymywaniu prawidłowej masy ciała przez właściwą dietę i regularną aktywność fizyczną. Regularny, odpowiednio dostosowany do potrzeb wysiłek fizyczny zmniejsza insulinooporność.
Cukrzyca typu 2: przyczyny
Do rozwoju cukrzycy typu 2 przyczyniają się dwa czynniki:
- Upośledzenie wydzielania insuliny, na które wpływ mają różne czynniki genetyczne.
- Oporność na działanie insuliny, czyli insulinooporność, której przyczyną mogą być zarówno czynniki genetyczne, jak i otyłość.
Można zatem stwierdzić, że przyczyną cukrzycy typu 2 są czynniki genetyczne, na które chorzy nie mają wpływu, a także czynniki środowiskowe, takie jak otyłość. Czynniki środowiskowe są czynnikami tzw. modyfikowalnymi, co oznacza, że ludzie mają wpływ na ich występowanie, mogę im zapobiegać, można minimalizować ich ryzyko i bezpośrednio na nie wpływać.
Czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2:
- nadwaga i otyłość;
- brak aktywności fizycznej;
- nieprawidłowa dieta;
- czynniki genetyczne;
- cukrzyca w rodzinie;
- cukrzyca ciążowa;
- starszy wiek.
Cukrzyca typu 2: objawy
Chorzy na cukrzycę typu 2 mogą przez długi czas nie odczuwać żadnych objawów. Choroba rozwija się przez dłuższy okres i dopóki stężenie glukozy we krwi nie jest bardzo duże, objawy nie występują.
Natomiast w miarę pogarszania się insulinoodporności i wyczerpania zdolności komórek beta trzustki do produkcji insuliny rozwijają się objawy kliniczne cukrzycy tego typu.
Do charakterystycznych objawów cukrzycy typu 2 zalicza się:
- nadmierne pragnienie;
- oddawanie dużej ilości moczu;
- ogólne osłabienie;
- infekcje układu moczowo-płciowego.
Ponadto u osób, u których utrzymują się wysokie stężenia glukozy we krwi, może nastąpić samoistne zmniejszenie masy ciała, będące wynikiem braku insuliny, przez co glukoza nie jest wprowadzana do komórek organizmu i nie jest wykorzystywana jako materiał energetyczny.
Ponieważ objawy cukrzycy typu 2 mogą pojawić się późno, ważne jest przeprowadzanie badań okresowych z oznaczeniem poziomu glukozy we krwi mu osób z grup ryzyka: osób z nadwagą i otyłych, z nadciśnieniem tętniczym, po przebytej cukrzycy ciążowej z obciążonym wywiadem rodzinnym.
Cukrzyca typu 2: rozpoznanie (diagnoza)
Podstawą rozpoznania cukrzycy jest regularna kontrola stężenia glukozy we krwi. Badaniu powinny poddać się osoby, u których występują objawy mogące wskazywać na cukrzycę, a także osoby zmagające się z nadwagą, otyłe, z nadciśnieniem czy po przebytej cukrzycy ciążowej.
Okresowym badaniom powinny poddawać się również osoby obciążone rodzinnie, czy te, u których w rodzinie cukrzyca występuje. Badanie polega na pobraniu próbki krwi z żyły lub kropli krwi z palca i analizie pod kątem stężenia glukozy.
ZOBACZ: Badanie glukozy we krwi. Kto powinien zbadać poziom cukru?
Stopa cukrzycowa
Stopa cukrzycowa to jedno z przewlekłych powikłań cukrzycy. Występuje u chorych na cukrzycę typu 1, jak i typu 2. To owrzodzenie zlokalizowane zazwyczaj na podeszwowej lub grzbietowej części stopy. Stopa cukrzycowa pozbawiona jest czucia: bólu i temperatury. Powstawaniu owrzodzenia sprzyjają: nieodpowiednia higiena stóp, źle dobrane buty, uraz stopy.
Cukrzyca typu 2: leczenie
Leczenie cukrzycy typu 2 jest procesem złożonym i wymaga stosowania różnych metod. Podstawą jest edukacja i samoświadomość pacjentów. Chorzy na cukrzycę muszą współpracować i brać czynny udział w procesach leczenia.
Bardzo ważnym aspektem leczenia jest odpowiednia dieta cukrzycowa, która nie tylko wspomaga leczenie farmakologiczne, ale ma również na celu redukcję masy ciała. To samo dotyczy aktywności fizycznej.
Chorzy powinni być aktywni ze względu na konieczność utrzymywania odpowiedniej wagi, ale również dlatego, że aktywność fizyczna zmniejsza insulinooporność.
ZOBACZ: Zasady diety cukrzycowej
Leczenie tego typu cukrzycy uzależnione jest od stężenia glukozy we krwi. Jeśli jest poniżej 300 mg/dl (16,7 mmol/l), to zwykle lekarz zaleca leki przeciwcukrzycowe w tabletkach. Wynik wyższy oznacza konieczność wprowadzenia insuliny w zastrzykach. Metody leczenia dobierane są indywidualnie na podstawie wyników badań i ogólnego stanu zdrowia chorych.
Cukrzyca prowadzi do rozwoju groźnych powikłań. Dlatego niezmiernie ważne jest kontrolowanie tej choroby. Na świecie co kilka sekund amputuje się stopę z powodu tej choroby. Cukrzyca jest częstą przyczyną ślepoty, zawału serca, udaru mózgu.
ZOBACZ TAKŻE: Cukrzyca typu 1 rozwija się przeważnie w dzieciństwie
Cukrzyca to choroba przewlekła
Każdy chory na cukrzycę typu 2 powinien pozostawać pod opieką lekarza i regularnie padać stężenie glukozy we krwi za pomocą glukometru. Do badań okresowych należy również oznaczanie odsetka hemoglobiny glikowanej (HbA1c), a także oznaczanie wydalania albumin w moczu.
Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.
Źródło: rpp.gov.pl (Raport Instytutu Ochrony Zdrowia); mp.pl
Cukrzyca typu 2 – przyczyny, objawy i skuteczne leczenie
Cukrzyca typu 2, zwana także insulinoniezależną dotyka dorosłych, a winę za jej powstawanie ponosimy sami prowadząc niezdrowy tryb życia. Niestety, statystyki są alarmujące, bo cukrzyca typu 2 dotyka także coraz więcej młodych osób. Jej leczenie musi się wiązać ze zmianą diety i nawyków żywieniowych.
[aktualizacja: 07’2020]
Cukrzyca typu 2 – jakie są jej przyczyny?
Cukrzyca typu 2 może być stwierdzona się na podstawie przeprowadzonych badań poziomu cukru we krwi. Prawidłowo wykonane badanie powinno być przeprowadzone na czczo, co najmniej 8 godzin po spożyciu posiłku.
Wyniki świadczące o cukrzycy typu 2 to 125 mg% na czczo oraz 200 mg% (lub więcej) w ciągu dwóch godzin po przyjęciu 75 gram glukozy.
Skłonność do tego schorzenia jest dziedziczona w genach. Wynika z nieprawidłowości związanych z wydzielaniem oraz samym działaniem insuliny. Jednak by choroba dała o sobie znać, muszą pojawić się pewne okoliczności temu sprzyjające.
Należy do nich przede wszystkim otyłość, która powoduje insulinooporność.
Ale wśród czynników znajdują się także inne, na przykład nadciśnienie tętnicze, choroby sercowo-naczyniowe, choroby trzustki i inne.
Uwaga na niepokojące objawy cukrzycy!
Cukrzyca typu 2 to choroba rozwijająca się powoli. W toku tego rozwoju pojawiają się coraz to nowe objawy, które na początku mogą być lekceważone, ponieważ nie są typowe. Do tego typu objawów można zaliczyć:
- nadmierne pragnienie,
- częstomocz,
- osłabienie organizmu,
- chudnięcie, które nie jest uzasadnione dietą,
- w oddechu osoby chorej można wyczuć zapach acetonu.
Z powodu braku typowych objawów i długiego okresu rozwoju, najlepszą metodą stwierdzenia cukrzycy jest systematyczne badanie poziomu glukozy we krwi.
Cukrzyca typu 2 i jej skuteczne leczenie
Leczeniem glukozy zajmuje się lekarz specjalista – diabetolog. To właśnie on dobiera właściwe postępowanie lecznicze, uzależnione ściśle od wyników badań pacjenta.
Najczęściej za poziom graniczny uznaje się 300 mg/dl. Powyżej tej wartości niezbędne jest podawanie insuliny w formie zastrzyków. O ile pacjent dba o siebie, z czasem można te zastrzyki odstawić. Poniżej wartości granicznej, wystarczy podawanie leków w formie tabletek.
Niezbędnym elementem leczenia cukrzycy typu 2 jest wystarczająca ilość ruchu, a także zmiana swojej diety.
WAŻNE! Cukrzyca typu 2 wymaga starannego planowania posiłków. Najważniejsza jest odpowiednia podaż węglowodanów. To właśnie te składniki odpowiadają za wzrost stężenia glukozy w organizmie.
Cukrzyca typu 2 – przyczyny, objawy i leczenie
Cukrzyca typu 2, znana również jako cukrzyca insulinoniezależna, najczęściej ujawnia się w wieku dojrzałym, a główną jej przyczyną jest znaczna nadwaga i otyłość. Coraz częściej jednak dotyka wiele osób w młodym wieku.
Cukrzyca tego typu charakteryzuje się niedostateczną produkcją insuliny przez trzustkę, a także brakiem jej działania. W konsekwencji dochodzi do znacznego wzrostu poziomu cukru we krwi.
Długotrwały, zawyżony poziom cukru może nieść za sobą znaczne, negatywne konsekwencje, takie jak uszkodzenie naczyń krwionośnych w najważniejszych organach, a więc mózgu i sercu. Może także uszkodzić oczy i nerki, a nawet nerwy.
Najczęstsze przyczyny cukrzycy typu 2 to:
- genetyczne obciążenia (narażone są szczególnie kobiety w ciąży, w rodzinie których występowała ta choroba),
- podwyższona zawartość tłuszczu we krwi,
- nadciśnienie tętnicze.
Cukrzyca typu 2 jest więc bardzo niebezpieczna dla zdrowia. Najbardziej niepokojące jest to, iż przez długi czas, w początkowej fazie, może nie dawać żadnych objawów, jednocześnie siejąc spustoszenie w organizmie po cichu.
Na początku jedynym sygnałem świadczącym o nieprawidłowościach zachodzących w organizmie jest podwyższony poziom cukru.
Najczęściej cukrzycę odkrywa się zupełnie przypadkiem: podczas badań kontrolnych lub przy okazji diagnozowania innych schorzeń.
Charakterystycznymi cechami, które powinny zwrócić uwagę w kierunku diagnostyki, są:
- częstsze niż dotychczas oddawanie moczu i znacznie zwiększone uczucie pragnienia,
- zwiększenie apetytu, często przy jednoczesnym spadku masy ciała,
- uczucie głodu po spożyciu posiłku,
- nagły przyrost masy ciała,
- uczucie suchości w ustach,
- przewlekłe stany przemęczenia,
- pogorszenie wzroku,
- utrudnione gojenie się ran,
- zwiększenie częstotliwości infekcji.
Cukrzyca typu 2 może także dawać objawy zewnętrzne, na skórze:
- świąd skóry,
- ciemne przebarwienia, szczególnie w okolicach pachwin i karku,
- zmniejszenie czucia w palcach, przy jednoczesnym odczuwaniu mrowienia.
Jeśli więc zauważysz któryś z powyższych objawów, zmierz poziom cukru we krwi i dla pewności udaj się na konsultację lekarską. Objawy cukrzycy typu II łatwo można bowiem zbagatelizować lub połączyć z inną przyczyną.
Podjęcie leczenia cukrzycy typu 2 polega przede wszystkim na zmianie trybu życia i uregulowaniu zaburzeń metabolicznych. Każdy przypadek choroby może być indywidualny, dlatego leczenie również dobiera się indywidualnie. U niektórych chorych nie ma potrzeby przyjmowania leków – wystarczy bowiem zmiana diety na przyjazną cukrzykom i odpowiednia aktywność fizyczna, zalecona przez lekarza.
Najważniejsze jest ograniczenie spożycia soli i rezygnacja z używek – przede wszystkim z papierosów. Redukcja masy ciała u osób otyłych również znacznie poprawi stan zdrowia i obniży ryzyko konsekwencji cukrzycy.
Im wcześniej postawiona diagnoza, tym łagodniejsze skutki choroby – możliwe jest wówczas jej zahamowanie bez włączania środków farmakologicznych.
Jednak w miarę rozwoju choroby, leczenie staje się coraz trudniejsze i wymaga stosowania środków regulujących poziom cukru we krwi, a po czasie – nawet insuliny.
To również może cię zainteresować: