Heterochromia oczu (różnobarwność tęczówki) – czy jest groźna, jak się leczy?

• Zespół Sjögrena to choroba o charakterze autoimmunologicznym, która utrudnia działanie gruczołu łzowego, dając efekt suchych i podrażnionych oczu. Czytaj dalej

• Dziecko najczęściej rodzi się z nadwzrocznością. Czy dziecko może jednak urodzić się z krótkowzrocznością? Dlaczego tak się dzieje i czy jest to groźne? Czytaj dalej

• Porażenie Bella jest formą tymczasowego paraliżu twarzy wynikającego z uszkodzenia lub urazu nerwów twarzowych. Dotyka jednego z nerwów twarzowych. Czytaj dalej

• Tłuszczyk jest formą zgrubienia, powstaje na spojówce i ma postać cienkiej warstwy pokrywającej białko oka. Posiada żółtawe zabarwienie i kształt trójkąta. Czytaj dalej

• Czy kolor oczu ma wpływ na to kim jesteśmy? Heterochromia to różnobarwność tęczówek, w którym jedno oko ma inny kolor tęczówki od drugiego oka. Czytaj dalej

• Bielmo w terminologii medycznej jest białawym zmętnieniem rogówki oka. Przyczyną są głównie schorzenia w obrębie samej rogówki. Czytaj dalej

• Opryszczka zwykła powiek objawia się pojawieniem się na powiece niewielkich, półprzezroczystych pęcherzyków z płynem. Czytaj dalej

• Parkinson jest to zwyrodnieniowa choroba centralnego układu nerwowego. Choroba Parkinsona może mieć również negatywny wpływ na oczy. Czytaj dalej

• Acanthamoeba to posożyt lubiący wodne środowisko – żywi się ludzkim okiem, może spowodować ślepotę. Bardziej narażone są osoby używające soczewki. Czytaj dalej

• Następstwem regularnej konsumpcji kawy, która zawiera duże ilości kofeiny jest również niekorzystny wpływ na nasz wzrok. Czytaj dalej

• Czerniak jest to najczęstszy, złośliwy nowotwór oka. Spotykany 8 razy częściej w społeczeństwie rasy białej, szczególnie wśród osób o jasnej tęczówce. Czytaj dalej

• Schorzenie nazywane retinopatią cukrzycową dotyczy narządu wzroku i najczęściej dotyka osób chorujących na przewlekłą cukrzycę. Czytaj dalej

• Ten rodzaj raka gałki ocznej można rozpoznać po pojawiających się guzkach na powiekach, owrzodzeniu lub krwawieniu. Czytaj dalej

• Zaćma jest jednym z najczęstszych problemów, który doprowadza do zmniejszenia ostrości wzroku. Zmętnienie gałki ocznej może być częściowe lub całkowite. Czytaj dalej

• Gradówka nazywana również przewlekłym zapaleniem gruczołu Meiboma jest rodzajem torbieli. Objawia się poprzez zgrubienie powieki. Czytaj dalej

• Bardzo dużo osób pracujących w biurze narzeka na ból oczu. Problem ten dotyczy szczególnie pracowników przebywających przez długi czas przed komputerem. Czytaj dalej

• Najczęściej kępki żółte zlokalizowane są w górnej części powiek lub w kącie przyśrodkowym oka. Są to zgrupowania histiocytów. Czytaj dalej

• Wcześnie zdiagnozowana jaskra daje chorym szansę na skuteczne wyhamowanie jej rozwoju – nieleczona prowadzi do całkowitej utraty wzroku. Czytaj dalej

• Zwężenie punktów łzowych to najczęstsza i niestety rzadko rozpoznawana przyczyna nadmiernego łzawienia. Co to dokładnie jest i jak wygląda leczenie? Czytaj dalej

• Według przeprowadzonych badań wynika, że hormony tarczycy wpływają także na kształtowanie i działanie oczu. Czytaj dalej

• Im szybciej wada u dzieci zostanie wykryta tym szybciej będziemy w stanie ją skorygować. Najważniejsze sygnały, wzbudzające podejrzenia u rodziców. Czytaj dalej

• Zaćma, inaczej zwana kataraktą, to choroba prowadząca do zmętnienia soczewki. Nieleczona może być przyczyną ślepoty. Czytaj dalej

• Odwarstwienie siatkówki polega na utracie łączności tego elementu oka z naczyniówką, a ta z kolei odżywia odpowiednie warstwy siatkówki. Czytaj dalej

• Okulista diagnozujący zapalenie twardówki zaleca antybiotykoterapię. Może on również zapisać preparaty kortykosteroidowe. Czytaj dalej

• Zespół suchego oka, nazywany w skrócie suchym okiem, jest zespołem objawów chorobowych na czele z nieostrym widzeniem. Czytaj dalej

• Choroba zezowa, zwana potocznie zezem, objawia się tym, że gałki oczne nie poruszają się zgodnie w różnych kierunkach. Czytaj dalej

• Oczopląs polega na mimowolnych, rytmicznych drganiach gałek ocznych. Może być wrodzona lub wywołana schorzeniem. Czytaj dalej

• Jęczmień to jedna z chorób oka, która tworzy się w wyniku zakażenia bakteryjnego ujść gruczołów zlokalizowanych na krańcach powiek. Czytaj dalej

• Zwyrodnienie plamki żółtej pojawia się w związku z uszkodzeniem siatkówki i prowadzi to do utraty zdolności widzenia centralnego. Czytaj dalej

• Niedrożność kanalika łzowego jest schorzeniem najczęściej dotykającym noworodki. Ustępuje samoistnie. Czytaj dalej

• Przewlekłe zapalenie gruczołów tarczkowych to jedna z chorób okulistycznych. Nazywana bywa ona gradówką lub chalazonem. Czytaj dalej

Heterochromia – przyczyny. Czy heterochromię powinno się leczyć?

Autor: thinkstockphotos.com

Heterochromia to różnobarwność tęczówek. Zaburzenie może dotyczyć jednej gałki ocznej, wtedy w jednej tylko tęczówce istnieją obszary o odmiennym zabarwieniu, jak i heterochromia może polegać na tym, że tęczówka jednego oka różni się barwą od tęczówki drugiego oka. Najczęściej heterochromia jest wrodzonym zaburzeniem, bywa ona jednak również i nabyta. Przyczyną nabytej różnobarwności tęczówek może być z kolei zarówno uraz gałki ocznej, jak i nawet rozwinięcie się nowotworu złośliwego w obrębie tęczówki.

Jednym z elementów ludzkiej twarzy, które brane są pod uwagę przy ocenie urody danego człowieka, są oczy. Typowo oceniany jest przede wszystkim kolor oczu, a tak w zasadzie – posługując się fachową terminologią – kolor tęczówek, czyli części gałki ocznej, które otaczają źrenicę. Tęczówki miewają różnorodne kolory – jeden człowiek ma brązowe, inny zielone, a jeszcze inny niebieskie oczy.

Standardowo obydwie tęczówki mają taką samą barwę, znane jest jednak chociażby to, że w przypadku jednej rasy psów (mowa tutaj o husky), osobniki z tego gatunku nierzadko miewają dwie, całkowicie różniące się od siebie barwą, tęczówki oczu. U zwierząt taka cecha zazwyczaj budzi zainteresowanie, co ciekawe jednak, różnobarwność tęczówek możliwa jest również i u ludzi – takie zjawisko określane jest jako heterochromia.

Heterochromia dotyczyć może tylko jednego oka, jak i zaburzenie to może dotyczyć obu gałek ocznych.

W pierwszym z wymienionych przypadków mowa jest o problemie nazywanym heterochromia iridis – w tym przypadku dochodzi do tego, że w obrębie jednej tęczówki pojawiają się różne barwy.

Jeżeli zaś u pacjenta istnieje zjawisko, które określane jest jako heterochromia iridum, to wtedy jedna z jego tęczówek ma jedną, a druga całkowicie odmienną barwę.

Ogólnie heterochromia jest zjawiskiem rzadkim. Dokładna częstość jej występowania nie jest do końca znana, jednakże szacuje się, że zaburzenia zabarwienia tęczówek występują u około 1% populacji ludzkiej.

Na czym polegają zaburzenia związane z heterochromią?

Za barwę tęczówek odpowiada barwnik, który decyduje również o kolorze naszych włosów czy skóry – jest nim melanina. To właśnie od jej ilości zależne jest to, jakiej barwy są nasze oczy – przy dużym nagromadzeniu melaniny w tęczówkach oczy są ciemne, jeżeli zaś pigmentu w tęczówkach jest mało, to wtedy jesteśmy właścicielami jasnych oczu, np. niebieskich.

Równomierne rozłożenie melaniny odpowiada za to, że nasze oczy mają jednolitą barwę. W przypadku heterochromii dochodzi natomiast do zaburzeń rozkładu melaniny w tęczówce – jeżeli np.

pacjent posiada jedno oko ciemne, a drugie jasne, to w tęczówce tego pierwszego znajdują się większe ilości barwnika, a w tęczówce tego drugiego – zdecydowanie mniejsze ilości melaniny.

Mechanizm, w jakim dochodzi do pojawiania się heterochromii, rzeczywiście został już – przynajmniej w pewnym stopniu – poznany. Co jednak sprawia, że u pacjentów zachodzą zaburzenia rozkładu melaniny w obrębie ich tęczówek?

Heterochromia: jakie są przyczyny tego zaburzenia?

Najczęściej heterochromia jest stanem wrodzonym i wpływ na jej pojawianie się mają w takim przypadku odziedziczone przez pacjenta geny.

Jeżeli człowiek z heterochromią spodziewa się dziecka, to szanse na to, że różnobarwność tęczówek wystąpi również i u jego potomka, są znacząco zwiększone – heterochromia dziedziczona jest bowiem autosomalnie dominująco (oznacza to, że do wystąpienia zaburzenia wystarczające jest odziedziczenie zaledwie jednej kopii zmutowanego genu).

Wrodzona heterochromia może jednak również pojawiać się w związku z różnymi chorobami genetycznymi. Wśród jednostek, w przebiegu których może dochodzić do heterochromii, wymieniane są przede wszystkim:

• zespół Waardenburga,
• bielactwo (piebaldyzm),
• zespół Sturge-Webera,
• nerwiakowłókniakowatość typu I,
• choroba Hirschprunga,
• stwardnienie guzowate,
• zespół Parry’ego-Romberga.

Heterochromia rzeczywiście najczęściej jest wrodzonym zaburzeniem, jednakże możliwe jest również i to, że zaburzenia rozmieszczenia barwnika w obrębie tęczówek zajdą dopiero w trakcie życia pacjenta. Wystąpienie takiego problemu zdecydowanie może budzić zaniepokojenie, ponieważ część przyczyn heterochromii nabytej to tak naprawdę wyjątkowo groźne schorzenia.

Przyczyny heterochromii nabytej, czyli dlaczego pojawienie się zmian w tęczówce może wzbudzać niepokój

W sytuacji, kiedy heterochromia pojawi się u pacjenta w późniejszych etapach jego życia, wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem.

Różnobarwność tęczówek w postaci nabytej może być związana z przebyciem jakiegoś urazu gałki ocznej, ale i może ona być spowodowana stosowaniem jakichś leków – druga z wymienionych opcji możliwa jest przede wszystkim u tych osób, które stosują krople do oczu w celu leczenia jaskry.

Innymi potencjalnymi przyczynami heterochromii nabytej są stany zapalne tęczówki czy naczyniówki oka.

Wymaga jednak podkreślenia to, że pojawiająca się w trakcie życia zmiana zabarwienia tęczówek może być związana również i z rozwinięciem się u pacjenta nowotworu złośliwego w obrębie tęczówki – mowa tutaj o czerniaku złośliwym.

Jak widać możliwych przyczyn heterochromii nabytej jest dość dużo, w związku z czym – dla własnego bezpieczeństwa – przy zauważeniu, że w obrębie naszych oczu doszło do zmian zabarwienia ich tęczówek, najlepiej jest nie zwlekać i odwiedzić okulistę.

Czy heterochromię trzeba leczyć?

Różne zabarwienie tęczowek oczu widoczne może być już na pierwszy rzut oka, pojawia się jednak pewne pytanie: czy heterochromia stanowi, jeżeli w ogóle, to tylko defekt estetyczny, czy też wymaga ona, z jakichś powodów, wdrożenia u pacjenta leczenia? Odpowiedź uzależniona jest tutaj przede wszystkim od tego, jaka jest przyczyna heterochromii. Sama różnobarwność tęczówek najczęściej nie przeszkadza pacjentowi, ponieważ heterochromia nie powoduje zaburzeń widzenia. Różnie wyglądające tęczówki mogą jednak prowadzić do występowania u pacjenta kompleksów – w takiej sytuacji możliwe jest skorzystanie ze specjalnych, barwnych soczewek, dzięki którym uzyskać można jednolitą barwę obu gałek ocznych.

Samej heterochromii – w związku z powyżej wymienionymi aspektami – się nie leczy. U pacjentów z tym zaburzeniem może być jednak stosowane leczenie, dzieje się tak w sytuacji, kiedy do różnobarwności tęczówek doprowadził np.

stan zapalny naczyniówki czy rozwinięcie się nowotworu we wnętrzu gałki ocznej.

Terapia w takich sytuacjach skierowana jest jednak ku schorzeniu, które to doprowadziło do pojawienia się heterochromii, a nie ku wyeliminowaniu u pacjenta samej różnobarwności tęczówek.

Heterochromia – czy różnobarwność tęczówki jest poważną wadą? [przyczyny i leczenie]

Różnica w kolorze tęczówek może budzić nasze zdziwienie. Na szczęście takie zmiany nie są dla nas groźne, chyba że towarzyszą innym dolegliwościom – to jednak nie zdarza się zbyt często. Jaka jest przyczyna powstawania heterochromii?

Heterochromia tak naprawdę to nic innego, jak rodzaj dość rzadkiej wady wrodzonej, która występuje mniej więcej u sześciu na tysiąc osób. Najczęściej stanowi ona defekt samodzielny, choć bywa, że pojawia się na skutek zespołów wad genetycznych, na przykład zespołu Waardenburga czy razem z neurofibromatozą.

Można mieć do czynienia z heterochronią sektorową lub obuoczną. W pierwszym przypadku dwa różne kolory występują w obrębie jednej tęczówki (na przykład w środku tęczówka jest brązowa, a na brzegach zielona).

Drugi przypadek to tęczówki, które różnią się między sobą barwą (na przykład jedna jest brązowa, a druga niebieska). Heterochromia nie jest dziedziczona i pojawia się raczej sporadycznie.

Zazwyczaj dostrzega się ją już u małego dziecka i w każdym przypadku należy ją odpowiednio zdiagnozować, by mieć pewność, że nie kryje się za nią coś więcej.

Jak rozpoznać heterochromię? Jeśli jedno z oczu ma inny kolor niż drugie, bądź w obrębie jednej tęczówki występują dwie barwy, oznacza to, że mamy właśnie do czynienia z tym zjawiskiem.

Jeśli heterochromię dostrzeże się u dziecka, to powinno się ją skonsultować z lekarzem.

Wówczas specjalista zdiagnozuje przypadłość i będzie wiadomo czy to niegroźna wada wrodzona, czy jednak jeden z objawów poważniejszego schorzenia.

Co istotne, heterochronię rzadko da się zauważyć u noworodka, ponieważ mają one zwykle ciemnoniebieskie oczy. Dopiero z upływem pierwszych miesięcy tęczówki wysycają się właściwą barwą.

Niepokój powinna wzbudzić heterochromia występująca nagle u dorosłej osoby, który zawsze miała jednolity kolor oczu. Wtedy należy natychmiast zgłosić się do lekarza.

Heterochromia może mieć różne przyczyny. Za kolorem ludzkich tęczówek stoi melanina, czyli barwnik odpowiadający także za barwę skóry i włosów. W przypadku, gdy człowiek ma jedno oko jasne, a drugie ciemne, oznacza to, że w pierwszej z tęczówek jest mniej melaniny niż w drugiej.

W większości przypadków przyczyną wystąpienia heterochronii jest wada wrodzona. Rodzic mający heterochromię może, choć nie musi, przekazać swojemu dziecku gen odpowiadający za to zaburzenie. Właśnie dlatego u potomstwa osób z heterochromią prawdopodobieństwo wystąpienia tej wady jest znacznie większe.

Trzeba mieć jednak na uwadze to, że heterochromia może towarzyszyć chorobom genetycznym, takim jak:

• zespół Waardenburga,
• zespół Struge-Webera,
• bielactwo,
• stwardnienie guzowate,
• choroba Hirschprunga,
• zespół Parry’ego-Romberga.

Przy wadach takich jak heterochromia, leczenie zazwyczaj nie jest potrzebne. Jeśli ktoś z tego powodu traci pewność siebie, może nosić specjalne soczewki, które będą wyrównywać kolor oczu. Trzeba zauważyć, że osoby z wrodzoną heterochromią nie widzą gorzej od tych, u których wada nie występuje.

Zobacz wideo O czym mogą świadczyć mroczki przed oczami? [NaZdrowie]

Przyczyną heterochromii nabytej, czyli pojawiającej się po jakimś czasie (np. w dorosłym życiu), może być poważny uraz gałki ocznej. Czasem zdarza się, że kolor oczu różnicuje się na skutek przyjmowanych leków (bardzo często są to środki w postaci kropli do oczu stosowane przy leczeniu jaskry). Zdarza się, że heterochromię w późniejszym wieku powoduje stan zapalny tęczówki.

Jeszcze poważniejszą dolegliwością, będącą powodem pojawienia się zmian w kolorze oczu, jest nowotwór. Chodzi tutaj o czerniaka złośliwego występującego w obrębie tęczówki. Między innymi z tego powodu należałoby natychmiast po stwierdzeniu nagłej zmiany w barwie tęczówki udać się do gabinetu okulistycznego.

Wówczas lekarz może przeprowadzić pełne badanie stwierdzające przyczynę nieprawidłowości.

Heterochromia: przyczyny, objawy, leczenie. Heterochromia oczu: choroba czy wyjątkowa uroda?

Heterochromia to inaczej różnobarwność tęczówki. Niekiedy traktowana jak choroba, wada, innym razem jak szczególny element urody. Heterochromia u zwierząt jest często spotykana u psów rasy husky. Jakie są przyczyn, objawy i leczenie? Wszystko, co musisz wiedzieć o heterochromii oczu.

Heterochromia to inaczej różnobarwność tęczówki. Niezwykle rzadka wada, dotykająca około 1 % populacji. Wada ta polega na różnicach w rozmieszczeniu barwnika w obrębie różnych obszarów tęczówki jednego oka bądź różnym zabarwieniu tęczówki jednego i drugiego oka.

Heterochromia dzieli sie na:

• heterochromię iridis – różnobarwność jednej tęczówki
• heterochromię iridium – występuje wtedy, gdy obie tęczówki mają inną barwę (przykładowo jedno oko jest zielone, a drugie niebieskie)

Central, sectoral i complete heterochromia

To inne nazwy tej samej wady tęczówki i tęczówek, ale innych jej odmian. Czym się różnią?

• Central heterochromia– występuje wtedy, kiedy w jednej tęczówce występują dwa kolory. Często w tym przypadku zewnętrzna część tęczówki ma inny kolor, a wewnętrzna inni.
• Complete heterochromia– jedno oko ma inną barwę od drugiego.
• Sectoral heterochromia– to różnobarwność w obrębie jednej tęczówki. Jedna część tęczówki jednego oka odbiera kolorem od pozostałej części tęczówki.

I chociaż oficjalnie różnobarwność tęczówek nazywana jest wadą, nie wiąże się ona zazwyczaj z żadnymi dolegliwościami zdrowotnymi. A dla innych jest oryginalną cechą urody. Nie codziennie spotykamy kogoś, kto ma powiedzmy jedno oko niebieskie, a drugie brązowe.

Nie zawsze jest to widoczne zaraz po urodzeniu, gdyż noworodki zwykle mają ciemnoniebieskie oczy. Dopiero około pierwszego roku życia ilość melaniny (barwnika) ustala się, co daje ostateczną barwę tęczówce. Czasami tylko różnobarwność tęczówek jest widoczna tuż po urodzeniu.

Tazztone / Wikimedia Commons

Heterochromia – przyczyny

Heterochromia to po prostu brak pigmentu melaniny lub jego nadwyżka. Melanina to substancja odpowiadająca za kolor nie tylko naszych oczu, ale też skóry czy włosów. Gdy jej ilość jest zachwiana w tęczówce może dojść do zaburzeń w utrzymaniu jednakowego koloru. Zazwyczaj to wada wrodzona i nie wiąże się z problemami zdrowotnymi.

Bywa jednak, że heterochromia spowodowana jest chorobą lub uszkodzeniem oka.

Do najczęstszych przyczyn heterochromii zalicza się:

• jaskrę – choroba ta prowadzi do nieodwracalnych zmian w nerwie wzrokowym i w siatkówce. Jak się okazuje również leki na jaskrę mogą doprowadzić do zaburzeń w kolorze tęczówki oka
• nerwiakowłókniakowatość typu 1
• wszelakiego rodzaju uszkodzenia oka spowodowane czynnikami zewnętrznymi – tępe urazy oka
• stany zapalne siatkówki czy rogówki, guzy i tętniaki
• zespół Waardenburga (współtowarzyszące wady: niedosłuch, przebarwienia na skórze, jasne pasmo włosów),
• piebaldyzm (plamy na skórze, jasne pasmo włosów),
• skutek choroby przebytej przed urodzeniem oraz jako wynik urazu, jakiego doznał płód w macicy matki.

Heterochromia – leczenie

Gdy różnokolorowość tęczówek zostanie zauważona, należy skonsultować się z lekarzem. Warto upewnić się, czy heterochromii nie towarzyszą jakieś choroby. Na samą wadę tęczówek nie ma jednak leku.

Sama wada nie wpływa na jakość widzenia, wzrok też wraz z wiekiem z tego powodu się nie pogarsza.

Jeżeli komuś różnobarwność przeszkadza, jedynym wyjściem jest używanie jednokolorowych szkieł kontaktowych.

https://www.instagram.com/p/BnNE3OthfOG

Heterochromia u zwierząt

Heterochromia występuje bardzo często u psów rasy husky. Nie jest w hodowli traktowana jako wada. Jednak u większości innych ras będzie to odbiegało od wzorca.

Hodowla nie może dopuścić psa, który może przekazać tą wadę dalszym pokoleniom, więc heterochromia oczu u innych ras przekreśla ich szanse na dział w wystawach,, a dalej za tym idzie brak możliwości udziału w hodowli.

Podobną oryginalnością związaną z różnobarwnością tęczówek mogą poszczycić się koty.

Hererochromia anime

Motyw różnobarwności tęczówki bardzo często można spotkać w grach i anime. Zazwyczaj spotykany jest wśród płci pięknej. Najczęściej jest to tzw. heterochromia iridium czyli jedna tęczówka przedstawia inną barwę, druga inną. Jest to forma wzbogacenia postaci z gry lub bajki, nadania jej indywidualności i oryginalności.

Do znanych osób z dwukolorowymi oczami należą np. popularni aktorzy:

• Olivia Wilde (gra w serialu ‘Dr House’),
• Benedict Cumberbatch (znany jako odtwórca tytułowej roli z serialu ‘Holmes’),
• Kate Botsworth (m.in. film ‘Błękitna fala’)
• Jane Seymour (tytułowa ‘Doktor Quinn’),
• aktor Dan Ackroyd,
• wokalista David Bowie

Heterochromia – objawy, przyczyny, leczenie, częstotliwość występowania, rodzaje

Heterochromia, w języku łacińskim określana jako heterochromia idris, znaczy dosłownie różnobarwność tęczówki. Jest to inaczej zaburzenie, do którego dochodzi podczas rozwijania się tęczówki oka.

W jej wyniku u jednej osoby występują ich różne kolory. Sama w sobie nie jest groźna dla zdrowia, ale może stanowić jeden z objawów choroby.

Sama heterochromia u człowieka pojawia się w sposób nabyty albo wrodzony.

Noworodki

Przy narodzinach dziecko, prawie w każdym przypadku ma ono niebieskie oczy ponieważ ilość pigmentu melaniny jest wtedy niski. Dopiero później jej poziom zmienia się, a wraz z nim kolor tęczówek u dziecka. To właśnie w momencie owej zmiany, wychodzi na jaw czy maluch „cierpi” na heterochromię czy też nie.

Symptomem heterochromii są różne kolory tęczówek objawiające się na dwa sposoby:

• jedna tęczówka = jeden kolor – w takim przypadku każde z oczu ma inną barwę. Na przykład jedno oko jest w kolorze niebieskim, a drugie w brązowym;
• jedna tęczówka = wiele kolorów – druga wersja nazywana jest heterochromią częściową. Kawałek tęczówki jest w jednej barwie, a reszta w innej. Mogą występować też odróżniające się kolorem plamki. Czasem dotyczy to tylko jednego oka, czasami obydwu.

Jak to się dzieje?

Za kolor oczu, włosów, a nawet skóry odpowiada barwnik zwany melaniną. Jeśli jej ilość w tęczówkach jest duża, oczy mają ciemną barwę – brązową, a nawet czarną, a gdy mało – jasną (niebieską lub szarą).

Zazwyczaj melanina rozkłada się równomiernie i dzięki temu kolor wszędzie jest taki sam, z minimalnymi różnicami w odcieniu.

Heterochromia pojawia się gdy ów rozkład został zaburzony – w jednym miejscu jest go mniej, a w drugim więcej, co kończy się oczywiście różnokolorowymi oczami.

Przyczyny

Przyczyny powstawania heterochromii można podzielić na dwie grupy. Każda z nich ma źródło w czym innym.

Genetyka

W większości przypadków pojawienie się różnobarwności tęczówek ma podłoże dziedziczne. Jeśli w momencie narodzin noworodek już ma różnokolorowe oczy lub w ciągu kilku kolejnych dni tak się dzieje, można powiedzieć, że otrzymał ten rodzaj zaburzenia w genach.

Potwierdzono badaniami, że gdy ma się do czynienia z heterochromią wrodzoną, występuje ona na skutek dziedziczenia autosomalnie dominującego. Znaczy to, że wystarczy, aby potomek odziedziczył tylko jedną jednostkę zmutowanego genu, a skończy z posiadaniem różnobarwnych tęczówek.

Jeśli u człowieka zdiagnozowana heterochromię, istnieje duże prawdopodobieństwo, że jego dziecko również będzie ją mieć.

Innym razem różnobarwne tęczówki powstają z powodu uwarunkowanych genetycznie zespołów wad. W ich grupie znajdują się:

• zespół Waardenburga – ludzie go posiadający cierpią na niedosłuch, na skórze widoczne są przebarwianie, a na włosach jasne pasma. Oczywiście występuje też omawiana heterochromia.;
• zespół Hornera – zazwyczaj jest to przyczyna należąca do dzieci. Co prawda nie można jej określić mianem genetycznej choroby. Powstaje ona poprzez uszkodzenie albo całkowite zerwanie współczulnych nerwów. Nerwy te przebiegają pomiędzy okiem a pniem mózgu.;
• zespół Recklinghausena – nazywa się go także mianem choroby von Recklinghausena, nerwiakowłókniakowatością/neurofibromatozą typu 1. Oprócz zmian koloru tęczówek, pojawiają się także guzy, plamy na skórze czy kostne zmiany.;
• zespół Blocha-Sulzbergera – w skrócie, barwnik nie jest w stanie być utrzymany.;
• piebaldyzm – bardziej znany jako bielactwo. Jest podobny do zespołu Waardenburga z tą różnicą, że utrata słuchu od niego nie zależy. U ludzi z piebaldyzmem pojawiające się na skórze plamy mają bardzo niski poziom melaniny, do tego występują jasne pasma we włosach i czasami heterochromia.;
• choroba Hirschsprunga;
• stwardnienie guzowate.

Chociaż heterochromia w większości przypadków pojawia się z przyczyn wrodzonych, wyżej wymienione powody występują bardzo rzadko.

Nabyte

Do różnobarwności tęczówki dochodzi czasem w trakcie późniejszego życia człowieka. To wtedy należy się zaniepokoić, gdyż pewna ilość przyczyn powodujących heterochromię nabytą jest bardzo groźna. Jeśli tylko się to zauważy, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem (okulistą).

• Skaleczenie/uraz oka – chociaż z pozoru błahy powód, tak naprawdę jest poważny.
• Stosowanie leków – może wystąpić przede wszystkim u ludzi z jaskrą, gdy w celu leczenia stosuje się krople do oczu.
• Stany zapalne – dotyczące naczyniówki/tęczówki oka.
• Czerniak złośliwy – heterochromia może się pojawić z powodu rozwinięcia się nowotworu tęczówki w okolicy tęczówki.

Leczenie

Leczenie heterochromii jest możliwe, jeśli powstała ona z przyczyn nabytych. W takiej sytuacji pozbycie się jej polega na zastosowaniu terapii mającej wyleczyć schorzenie. W przeciwnym wypadku, gdy różnobarwność tęczówek nie jest spowodowana chorobą, leczenie nie jest konieczne.

Nawet w przypadku dzieci nie spowoduje ona pogorszenia się wzroku czy innego negatywnego wpływu na jego rozwój. Jeśli kolorowe oczy sprawiają u człowieka dyskomfort natury estetycznej i psychicznej rozwiązanie mogą stanowić soczewki kontaktowe.

Jednakże przed samym stosowaniem ich dobrze jest skontaktować się z okulistą, który da zgodę na ich noszenie i pokaże jak należy poprawnie je zakładać, zdejmować i czyścić je.

Częstotliwość

Chociaż heterochromia jest znana na świecie, liczba osób ją posiadająca nie jest aż tak duża. Wbrew pozorom na te zaburzenie cierpi około 6 na 1000 osób, ale bardziej prawidłowy jest podanie wyniku 1% populacji na całym świecie.

Ta drobna różnica pojawia się z powodu bardzo subtelnych różnic w zabarwieniu. W efekcie nawet gdy heterochromia występuje to w zasadzie nikt się nią nie interesuje i jej jako takiej nie kwalifikuje. Ponadto, o ile, dla niektórych jest to skaza, inni uważają go za swój atut.

Wśród nich znajdują się sławne osoby takie jak na przykład Benedict Cumberbatch.

Gatunki

Mówić o heterochromii, jako główny gatunek istot „cierpiących” na te zaburzenie podawało się tylko ludzi. Okazuje się jednak, że nawet zwierzęta mogą mieć dwukolorowe tęczówki. Często występują one na przykład u psów rasy husky. Zwykle budzi to podziw, zainteresowanie oraz przynosi na myśl, że takie zwierzęta są piękne i wyróżniające się z tłumu.

Heterochromia – objawy, przyczyny, leczenie, różnobarwność tęczówki

Heterochromia to przypadłość, która występuje niezwykle rzadko. Niezależne statystyki podają, że ta dolegliwość dotyczy bowiem tylko około 1% wszystkich ludzi żyjących na świecie. Co warto wiedzieć o tej chorobie? Jakie są jej objawy, przyczyny oraz jak leczyć tę dolegliwość? O tym wszystkim dowiecie się czytając nasz dzisiejszy wpis.

Heterochromia to choroba charakteryzująca się zaburzeniami rozwoju tęczówki, które mają różne barwy. Ludzie z tą dolegliwością posiadają inaczej położony barwnik na przynajmniej dwóch częściach tęczówki jednego oka.

Prowadzi to do tego, że posiadają oni oczy o odmiennym zabarwieniu. Teoretycznie może wydawać się, że ta dolegliwość jest groźna i sygnalizuje bardzo poważne problemy ze zdrowiem.

W praktyce jednak heterochromia nie jest w żaden sposób uciążliwa oraz nie powoduje powstawania żadnych wad wzroku.

Trzeba zaznaczyć, że heterochromia występuje nie tylko u ludzi, ale także u zwierząt. Często wiąże się to z brakiem pigmentu melaniny lub zbyt dużą obecnością tego elementu w organizmie.

Warto wiedzieć, że melatonina przyczynia się do nadawania koloru oczom, włosom oraz skórze.

Jeśli dana osoba ma zachwiane wartości tego składnika, to wtedy często dochodzi do zaburzeń i oko może mieć wówczas różne odcienie.

Istotna informacją jest fakt, że wyróżnia się dokładnie dwa rodzaje tej przypadłości. Są to heterochromia iridis częściowa oraz heterochromia iridis całkowita. Czym charakteryzują się te konkretne dolegliwości?

Heterochromia iridis

Kliknij ‘Polub tę stronę’, a będziesz na bieżąco z najnowszymi artykułami.

Heterochromia iridis częściowa odznacza się tym, że dana część tęczówki jednego oka ma inną barwę, niż pozostała. Dzieje się tak na przykład wtedy, kiedy człowiek dostrzega, że posiada oko, które ma minimum dwa kolory (jak choćby zieloną i brązową).

Tymczasem heterochromia iridis całkowita przyczynia się do wystąpienia dwóch różnych barw tęczówki u jednej osoby albo zwierzęcia.

Co to dokładnie oznacza w praktyce? W przypadku tej dolegliwości człowiek lub zwierzę mają oczy w dwóch różnych kolorach; na przykład posiadają jedno oko zielone, a drugie brązowe itp.

Heterochromia – jakie są przyczyny występowania tej dolegliwości?

Za powstawanie tej choroby odpowiada kilka czynników. Jednym z najczęstszych jest dziedziczenie.

Jeśli zatem ktoś w danej rodzinie miał problemy z heterochromią to nie można wykluczyć, że jego potomkowie również będą musieli borykać się z taką przypadłością.

Warto zauważyć, że za heterochromię dziedziczoną w głównej mierze odpowiada patologia na etapie formowania się tęczówki.

Inną z przyczyn powstawania tej dolegliwości jest także jaskra. Choroba ta przyczynia się do powstawania nieodwracalnych zmian w nerwie wzrokowym oraz w siatkówce.

Chorzy, którzy stosują leki na tę dolegliwość muszą liczyć się z tym, że niejako “w pakiecie” nabędą także heterochromię.

Jak podają bowiem statystyki, dużo osób zażywających kroplę przeciwko jaskrze miało właśnie potem problemy z barwa tęczówki.

Warto też wspomnieć o nerwiakowłókniakowatości typu 1.

Trzeba podkreślić, że ta choroba genetyczna, która dziedziczona jest autosomalnie dominująco, także wpływa na powstanie heterochromii i przyczynia się do zaburzeń z tęczówką.

Z tą przypadłością kłopoty mają także osoby, które w przeszłości uszkodziły oko – lub oczy – w wyniku różnych czynników zewnętrznych. Inne przyczyny występowania tej choroby to stany zapalne siatkówki czy rogówki, guzy oraz tętniaki.

Jakie są objawy heterochromii?

Wiele osób, które zauważyły u siebie różne barwy lewego i prawego oka są tym faktem przerażone. Na szczęście, heterochromia całkowita czy częściowa jest wadą (najczęściej dziedziczoną, znacznie rzadziej nabywaną), która nie wpływa negatywnie na jakość widzenia oraz nie sprzyja powstawaniu innych wad wzroku.

Ponadto, ta dolegliwość nie powoduje innych zaburzeń związanych z prawidłowym funkcjonowaniem organizmu. Co ciekawe, bardzo dużo ludzi znanych z pierwszych stron gazet ma heterochromię, a jakość ich życia wcale na tym nie ucierpiała.

Są nawet osoby, które specjalnie decydują się zakładać różne soczewki, aby uzyskać ten niezwykły efekt.

Jak leczyć heterochromię?

Tak jak już wspomnieliśmy – ta dolegliwość nie jest groźna (chociaż na początku może być tak odbierana) i nie powoduje żadnych kłopotów ze wzrokiem oraz nie przyczynia się do gorszego komfortu widzenia. Nic więc dziwnego, że leczenie obejmuje tylko choroby towarzyszące tej przypadłości.

Jeśli na przykład heterochromia powstała na wskutek zażywania kropli na jaskrę, to wtedy oczywiście ta druga dolegliwość – znacznie bardziej poważna – musi być leczona odpowiednimi lekami.

Jeśli zaś ktoś ma samą heterochromię, to nie musi zażywać żadnych medykamentów.

Są jednak osoby, którym nie podoba się to, że mają jedno oko na przykład barwy zielonej, a drugie niebieskiej – w przypadku heterochromii całkowitej. W takim przypadku lekarze często zachęcają do zakładania kolorowych soczewek, które sprawiają, że dana osoba znowu ma oczy w tej samej barwie. Większości jednak heterochromia w ogóle nie przeszkadza.