Często towarzyszy ci zmęczenie i senność po posiłkach? Masz problemy z koncentracją? Jeśli do tego masz nadwagę bądź borykasz się z otyłością możesz mieć insulinooporność.
Insulinooporność – gdy organizm nie działa właściwie…
W dzisiejszych czasach sporo osób cierpi na nadwagę i ma problem z otyłością. Jednym z powodów, przez które w organizmie odkłada się nadmiar tkanki tłuszczowej jest właśnie insulinooporność. Jednak po kolei, najpierw należy odpowiedzieć na kilka, podstawowych pytań.
Trzustka produkuje insulinę, której podstawową funkcją jest zmniejszanie poziomu cukru we krwi. W praktyce wygląda to tak, że w momencie spożycia pokarmu złożonego z węglowodanów wzrasta poziom cukru we krwi. Trzustka zaczyna produkcję insuliny, która cząstki glukozy (energii) transportuje z krwią do komórek organizmu.
- Czemu wysoki poziom insuliny jest niezdrowy?
Wysoki poziom insuliny uniemożliwia powstawanie drugiego hormonu – glukagonu – który działa przeciwnie do insuliny. Glukagon odpowiada za proces spalania zapasów energii. I tak, gdy insulina stale utrzymuje się na wysokim poziomie, glukagon jest na niskim – tym samym energia odkłada się w tkance tłuszczowej prowadząc do nadwagi i otyłości.
Objawy insulinooporności to:
- problemy z wagą – tycie, zwłaszcza „brzuszne”
- „zachcianki” jedzeniowe, ciągła ochota na jedzenie
- wysokie ciśnienie tętnicze
- bóle głowy
- senność
- zaburzenia koncentracji
- zaburzenia snu
- zmęczenie
Należy jednak pamiętać, że nie u wszystkich cierpiących na insulinooporność pojawią się objawy. Dodatkowo, nie zawsze to sylwetka może motywować do postawienia takiej diagnozy.
Produkt, który może Cię zainteresować: Lancety jednorazowe OPTILETS 200 szt.
Jednorazowe, sterylne lancety do punktowego nakłuwania skóry w celu pobrania próbki krwi kapilarnej. Do Instrukcja użycia 1. Umyj ręce ciepłą wodą z mydłem i dobrze je
2. Umieść lancet w nośniku nakłuwacza 3.
Usuń nasadkę zabezpieczającą 4. Wybierz miejsce nak
5. Wykonaj nakłucie 6.
Wykonaj pomiar poziomu glukozy zgodnie z instrukcją, oczyść miejsce nakłucia 7 DLACZEGO NALEŻY WYMIENIAĆ LANCET? minimalizuje ryzyko zakażenia pozwala na zmniejsza odczucie bólu …
Jak zdiagnozować insulinooporność?
Nie istnieje jedno badanie, które diagnozuje insuliooporność. Często przebiega ona niezauważona, gdyż albo nie daje o sobie znać, albo wysyła tylko pojedyncze sygnały. Jednak, aby potwierdzić podejrzenia lekarz może zlecić badanie:
- profilu lipidowego
- badanie na Hs-CRP
Gdy choroba posunęła się już daleko w skutkach i jest w zaawansowanym stadium lekarz zleca badanie:
- poziomu glukozy na czczo
- tolerancji glukozy OGTT
Produkt, który może Cię zainteresować: Nakłuwacz OPTILET mini
OPTILET mini to wygodny i bezpieczny nakłuwacz. Służy do pobierania próbek krwi kapilarnej
UWAGA: DO UŻYTKU WYŁĄCZNIE PRZEZ JEDNEGO PACJENTA.
To urządzenie nie może
NIE NALEŻY PONOWNIE UŻYWAĆ LANCETU. Użycie ponowne tej samej igły przez Aby zmniejszyć ryzyko infekcji: Umyj miejsce nakłucia wodą i mydłem przed Trzymaj urządzenie w czystości.
Zawsze używaj nowego, czystego lancetu. Lancety s
…
Diagnoza i co dalej? – leczenie insulinooporności
Po usłyszeniu diagnozy nie pozostaje nic innego, jak zmiana stylu życia. Jeśli do tej pory twoja dieta była niezdrowa, ruch nie był twoim nawykiem, a regularny sen raczej ci się nie zdarzał, to czeka cię sporo pracy. Aby organizm to wytrzymał, zmiany należy wprowadzać stopniowo.
Przede wszystkim należy zadbać o zmianę nawyków żywieniowych. Insulinooporni powinni spożywać składniki, które nie będą powodowały dużych i niepotrzebnych wyrzutów insuliny. Zrezygnuj z żywności przetworzonej, słodyczy, białego pieczywa, makaronu, ryżu, soków owocowych, alkoholu, a także słodzonej kawy i herbaty.
Należy pamiętać, że aktywność fizyczna jest bardzo ważna w leczeniu insulinooporności. Warto jednak pamiętać, aby była dopasowana do indywidualnych możliwości. Już 150 minut tygodniowo umożliwi spalanie zbędnej tkanki tłuszczowej.
Zacznij od łagodnych treningów, stopniowo wydłużając czas aktywności.
Wybierz taką aktywność, która sprawia ci przyjemność – to nie może być coś, czego nie lubisz – wtedy niepotrzebnie wzrośnie poziom kortyzolu (hormon stresu) uniemożliwiając spalanie.
Odpoczynek jest również bardzo ważny w leczeniu. Musisz mieć czas dla siebie. Zadbaj także o regularny, systematyczny i długi sen. Śpij 8 godzin i poczuj się dobrze!
Insulinooporność – przyczyny, objawy, leczenie, pomoc!
Insulinooporność to ostatnio bardzo popularna przypadłość coraz większej ilości ludzi.
Spora ilość diagnozuje się sama, po wyglądzie sylwetki typowej dla zaburzeń gospodarki cukrowej, po objawach (chęć na słodkie po posiłku) i innych przypadłościach.
Czy mają słuszność? Czy rzeczywiście ta przypadłość dotyczy co drugiej osoby czy jest to po prostu moda i wymówka do problemów z wagą oraz utrzymaniem diety?
Wstęp
Wiele osób bagatelizuje swoje początkowe dolegliwości, tłumacząc się brakiem czasu lub motywacji, często ignorując objawy organizmu, takie jak przewlekłe zmęczenie, chęć na słodkie, nie tylko po posiłkach oraz nadmierną senność po spożyciu pokarmu.
Potem, gdy już nastąpi przyrost wagi, a niechciane kilogramy nie chcą zniknąć, rozpoczynają szukanie przyczyny. Często wina zrzucana jest na źle funkcjonującą tarczycę – to przecież ona odpowiada za metabolizm.
Jako że wielu lekarzy zwróciło uwagę już na fakt często występujących zaburzeń gospodarki cukrowej, zalecają sprawdzenie podstawowych parametrów jak insulina i glukoza na czczo. I wtedy okazuje się, że nie wszystko jest do końca w porządku.
Kiedy badania wychodzą źle (bo są po prostu złe lub już widać początki zaburzeń gospodarki cukrowej), nie ma mowy o poddawaniu się modzie lub wymyślaniu sobie dolegliwości, przez którą nie można schudnąć. Czy jest to więc jakiś trend, skoro coraz więcej osób jest realnie diagnozowanych przez różnych specjalistów?
Przy obecnej diecie i siedzącym trybie życia sporej grupy ludzi, nie można się dziwić, że przypadłości metaboliczne występują tak często. Nie w każdym przypadku jest to od w 100% zależne, ale uważam, że mamy duży wpływ na to, co dzieję się z organizmem. To w końcu styl życia i to, co wrzucamy do organizmu (jedzenie, napoje i wsparcie, jak suplementy) odpowiada za ekspresję niektórych genów.
Jak zatem wygląda insulinooporność i co robić, gdy ta przypadłość nas dopadnie?
Jak wygląda cząsteczka insuliny
Opis choroby
Insulinooporność to stan, kiedy tkanki nie są wystarczająco wrażliwe na działanie insuliny pomimo prawidłowego lub częściej podwyższonego stężenia we krwi. Tutaj wyróżnia się dwa rodzaje insulinooporności, o czym wspominałam wcześniej – uwarunkowany genetycznie, czyli pierwotny oraz nabyty (wtórny).
Choroba może mieć przebieg utajony, kiedy nie odczuwa się żadnych dolegliwości, a cierpieć mogą osoby nawet bardzo szczupłe.
W drugiej wersji insulinooporność ujawnia się przez różne zaburzenia, jak upośledzona tolerancja glukozy, cukrzyca typu 2 lub nawet zaburzenia nie związane bezpośrednio z gospodarką cukrową: hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, otyłość, nadciśnienie bądź hiperurykemia.
Insulina oddziałuje poprzez receptory insulinowe – a występują one na powierzchni większości komórek organizmu. Największa ilość znajduje się na adipocytach, czyli komórkach tłuszczowych, na powierzchni wątroby oraz mięśni poprzecznie prążkowanych.
Co prowadzi do insulinooporności?
Można wyróżnić 3 mechanizmy zaburzeń, które prowadzą do insulinooporności:
- oporność przedreceptorowa – spowodowana np. nieprawidłową budową cząsteczek insuliny, obecnością przeciwciał na insulinę lub obecnością hormonów we krwi, które są antagonistami insuliny (kortyzol, glukagon, GH, hormony tarczycy lub androgeny)
- oporność receptorowa – przyczyną jest zmniejszenie liczby receptorów insulinowych, do czego prowadzą różne mutacje
- oporność postreceptorowa mówi o zaburzeniach w procesach sygnalizujących przyłączenie insuliny do jej receptora, czyli nieprawidłowości w wewnątrzkomórkowej transmisji sygnału, jak również nieprawidłowej budowie transporterów glukozy oraz o nasilonej lipolizie (zwiększenie ilości wolnych kwasów tłuszczowych – nadmierna oksydacja odpowiada za hamowanie glikolizy)
Mówiąc w uproszczeniu, organizm nie reaguje prawidłowo na hormony, a jest to spowodowane różnymi czynnikami wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi.
Błąd na tle żywieniowym, popełniany przez większość osób, to nadmierne spożywanie wysokiej ilości węglowodanów, przy małej aktywności.
Dużo mówi się o spożywaniu śniadań węglowodanowych – o poranku poziom kortyzolu, który wybudza nas ze snu, jest dość wysoki.
Przy takim poziomie, insulinowrażliwość jest znacznie obniżona, dlatego nie warto spożywać posiłków ją stymulujących, bo nie wszystkie mechanizmy zadziałają poprawnie.
Najchętniej na insulinę reaguje tkanka tłuszczowa – gdy w mięśniach nie ma już miejsca i receptory znajdujące się na ich powierzchni nie reagują, tkanka tłuszczowa zgarnia wszystko dla siebie.
Ten mechanizm zachodzi u osób z niską aktywnością fizyczną, ponieważ glikogen mięśniowy nie jest odpowiednio zużywany, a węglowodany w diecie są na stale wysokim poziomie. Stąd też najczęściej bierze się nadwaga, a oporność na insulinę się pogłębia.
Jak wyżej wspomniałam istnieją inne przyczyny powstawania insulinooporności, zatem nie tylko u osób mało aktywnych z nieodpowiednią dietą może wystąpić ta choroba.
Insulinooporność może być błędnym kołem wynikającym z naszych złych nawyków życiowych i żywieniowych
Inne, powiązane czynniki z zaburzeniami metabolizmu i gospodarki cukrowej, to stres, nieodpowiedni sen oraz jego niedobory, ciąża, otyłość, nagromadzenie toksyn oraz niektóre leki farmakologiczne.
Warto zwrócić uwagę, że wszystkie wymienione wyżej czynniki są ściśle powiązane ze stanami zapalnymi organizmu. Dlatego przy leczeniu insulinooporności warto redukować stres, zadbać o odpowiedni sen, uzupełniać niedobory mikroskładników oraz wspierać organizm w redukcji stanu zapalnego, by mógł odpowiednio reagować na insulinę.
Podstawą do wszystkiego powinna być odpowiednia dieta oraz aktywność fizyczna dostosowana do możliwości organizmu.
Sama insulinooporność często ciągnie za sobą inne problemy zdrowotne, jak cukrzyca typu 2, PCOs, hiperkortyzolemia, hiperprolaktynemia czy nadczynność tarczycy. Warto zatem zadbać o organizm, by nie wynikły z tego dodatkowe schorzenia.
Często zaburzona jest również gospodarka lipidowa – zazwyczaj profil lipidowy charakteryzuje się niskim HDL, a triglicerydy i frakcja LDL są znacznie podwyższone.
Dochodzi do tego niealkoholowe stłuszczenie wątroby, które również występuje przy insulinooporności.
To postępująca choroba wyniszczająca wątrobę, na którą również warto zwrócić uwagę przy ustalaniu odpowiedniej diety oraz suplementacji.
Suplementacja w insulinooporności
Suplementacja wpierająca przy insulinooporności powinna mieć szerokie działanie. Przy leczeniu farmakologicznym grupą leków zawierających metforminę, często ujawniają się niedobory – warto wspierać organizm odpowiednimi mikroskładnikami.
Te leki wpływają również na stan jelit, co również powinno zostać doprowadzone do równowagi – jelita to podstawa odporności organizmu, ich odpowiednie funkcjonowanie tworzy barierę, która chroni go przed powstawaniem stanów zapalnych. Stany zapalne również są tym, czego warto unikać.
Warto zainteresować się również innymi mikroskładnikami, które mają znaczenie w tym schorzeniu, jak i również ziołami, które będą wpływać pozytywnie na wrażliwość insulinową oraz regulację poziomy glukozy we krwi.
Działania chorego plus suplementacja powinna przynosić poprawę, jeśli tylko będzie to sumienne i na odpowiednim poziomie.
Cynk
Badania pokazują, że mikroskładniki, które mają znaczenie przy regulacji gospodarki cukrowej organizmu to cynk oraz chrom.
Okazuje się, że cynk jest bardzo ważny przy biosyntezie i wydzielaniu insuliny, a jego wysoka ilość znajduje się właśnie w trzustce.
Dobrą formą cynku będzie monometionina cynku, w którym cynk związany z metioniną, z łatwością rozpuszcza się i wchłania w organizmie. Metionina działa również przeciwko wolnym rodnikom, a cynk w takiej postaci znacznie poprawia odporność organizmu. Co jest ważne, ta forma nie wpływa na gospodarkę miedzi.
Inną dobrą formą cynku to orotan cynku – jest połączony z kwasem orotowym, dzięki niemu z łatwością przenika membrany komórek, co zwiększa jego wchłanialność i efektywność. Również dobrze wpływa na układ immunologiczny organizmu.
Chrom
Niedobory chromu zostały powiązane z nietolerancją glukozy i insulinoopornością – chromodulina zwiększa aktywność kinazy tyrozynowej receptora insuliny. Dobrze przyswajalną formą chromu jest pikolinian. Niedobory chromu są również związane z łaknieniami na cukier oraz wahaniem stężenia glukozy we krwi, co występuje dość często u osób z insulinoopornością.
Suplementacja chromu wpływa na znaczną poprawę metabolizmu węglowodanów
Jony chromu transportowane są przez transferynę, stąd też powiązanie nadmiaru żelaza z gorszą wrażliwością na insulinę. Taki stan jest również nieprawidłowy dla całego organizmu, zbyt duża ilość tego pierwiastka jest toksyczna.
Magnez
Apollo Hegemony B-Balance – pełen kompleks witamin B w bioaktywnych formach
Kolejnym ważnym pierwiastkiem w insulinooporności jest magnez. Zapoczątkowanie insulinooporności jest uważane za skutek niewystarczającego poziomu magnezu
Dieta w insulinooporności – czy wiesz, co możesz jeść?
Diagnoza – insulinooporność. Już wiesz, skąd to ciągłe zmęczenie, obniżenie nastroju, problemy z pamięcią i koncentracją czy… nadwaga. Zadajesz sobie pytanie: jak teraz ma wyglądać moja dieta? Czy mam jeść węglowodany? A co z tłuszczami? Czy jeść owoce? Oto wskazówki naszego dietetyka, które rozwieją twoje wątpliwości.
Pozostałe objawy insulinooporności to rozdrażnienie, częste bóle głowy, uczucie zimna, częsta ochota na słodycze, zmiany na skórze (tzw. rogowacenie ciemne). Lista jest długa, ale to nie znaczy, że u każdej osoby z insulinoopornością wystąpią te wszystkie objawy. Nie znaczy też, że będą mieć takie same nasilenie.
Każdy przypadek jest inny, inne mogą być wyniki badań, więc inne może być leczenie choroby i dawki leków. To samo dotyczy diety.
Jeśli zdiagnozowano u ciebie insulinooporność, musisz wiedzieć jedno: zmiana stylu życia i diety to konieczność.
Bez tego nie ma szans, by poczuć się lepiej, a problem będzie się zaostrzał i może się skończyć rozwojem cukrzycy. I nie ma tak, że stosujesz dietę przez tydzień, a potem rezygnujesz.
To musi być zmiana na zawsze. Dlatego dieta powinna być „uszyta” na miarę: pod twoje wyniki badań i inne schorzenia, o ile takie współwystępują z insulinoopornością (na przykład PCOS lub hiperlipidemia).
Skoro taka dieta ma być stosowana przez całe życie, to oczywiście powinna brać pod uwagę twoje preferencje żywieniowe, czyli być po prostu dla ciebie smaczna.
Dieta w insulinooporności to nie głodówka, monodieta oparta na niewielu produktach, którą stosujesz tydzień czy dwa.
Pamiętaj, że zdrowe podejście do diety opiera się na zmianie nawyków żywieniowych. A te nie zmienią się w ciągu kilku dni. Na to potrzeba czasu i nakładu twojej pracy.
Na pewno prościej jest zacząć od konsultacji z doświadczonym dietetykiem, który postawi na twoją edukację, po to, byś wiedział nie tylko, co możesz zjeść, ale też jak jeść, co łączyć, jak często jeść i dlaczego.
Podstawową zasadą diety w insulinooporności jest eliminacja cukru oraz żywności, która cukier zawiera: słodyczy, batoników, cukierków, ciasteczek, deserków mlecznych i owocowych, soków, nektarów i napojów gazowanych, napojów energetyzujących, jogurtów i serków z cukrem, lodów, pieczywa cukierniczego, słodkich kremów do smarowania pieczywa, słodzonych przetworów owocowych i owocowo-warzywnych.
Te produkty wydają ci się pewnie pewniakami, jeśli chodzi o zawartość cukru.
Ale są też produkty mniej oczywiste pod tym względem, jak: wędliny, parówki, pieczywo, gotowe obiady, półprodukty do przygotowania dania (np. sosy), muesli, w których składzie znajduje się cukier.
Dlatego zawsze czytaj etykiety i omijaj szerokim łukiem żywność z zawartością sacharozy, fruktozy, glukozy i syropu glukozowo-fruktozowego.
Lubisz słodki smak i dotychczas często jadłeś słodycze? Być może obawiasz się, że sobie nie poradzisz. Daj sobie szansę, przeczekaj, najcięższe będą pierwsze dni.
Po pewnym czasie twój organizm przyzwyczai się do braku słodkiego smaku i będzie ci znacznie łatwiej. Unikaj również żywności typu instant (np.
makarony w sosie, zupki w torebkach), produktów mięsnych i rybnych o dużym stopniu przetworzenia, jak np. paluszki rybne, mielonki, pasztety itd.
Insulinooporność – czym jest, przyczyny i objawy
Insulinooporność to brak wrażliwości organizmu na insulinę i wynikający stąd problem z jej przyswajaniem. Czym jest insulina i dlaczego ten hormon jest tak ważny dla zdrowia? Dowiedz się, jakie są przyczyny i objawy insulinooporności, jakie produkty żywieniowe zalecają specjaliści i jak powstrzymać skutki insulinooporności.
Insulina – hormon regulujący poziom cukru w organizmie
Insulina to hormon peptydowy wytwarzany w organizmie w reakcji na spożycie posiłku zawierającego cukier. U osób zdrowych poziom cukru na czczo (i insuliny) jest niski i wzrasta stopniowo po posiłku.
Insulina ma za zadanie pomóc przetransportować cukry (glukozę) z krwi do komórek ciała. Dzięki temu poziom glukozy we krwi się obniża, a organizm może korzystać z dostarczonej energii.
W przypadku zaburzonej reakcji na insulinę mogą pojawiać się objawy takie jak:
- senność i zmęczenie
- brak energii
- zwiększenie apetytu i napady wilczego głodu
- nadciśnienie tętnicze
- podwyższony poziom glukozy, cholesterolu i trójglicerydów
- wzrost masy ciała
- zwiększenie ilości tkanki tłuszczowej
- otyłość brzuszna (inaczej: otyłość centralna, tzw. brzuch insulinowy)
- obniżenie nastroju i ogólne rozdrażnienie.
Warto w takim wypadku udać się do specjalisty, aby mógł zdiagnozować czy są to objawy insulinooporności czy chwilowa utrata formy.
Insulinoporność – czy to choroba?
Insulinooporność nie jest (niestety!) uznawana za samodzielną jednostkę chorobową, co często prowadzi do jej lekceważenia. Najczęściej uważana jest za bardzo problematyczne zaburzenie metaboliczne, będące wstępem do wystąpienia poważnych chorób, takich jak zespół metaboliczny czy cukrzyca typu II.
Jeżeli bezpośrednio po wysiłku lub posiłku bogatym w węglowodany organizm nie reaguje na insulinę, a glukoza nie zostaje przekazana do komórek ciała, wysoki poziom cukru we krwi się utrzymuje. Organizm próbuje naprawić sytuację, produkując więcej insuliny, niestety bez skutku. Zaczyna więc z czasem produkować jej więcej i więcej.
Jednocześnie ciało nie utrzymuje niezbędnej mu do funkcjonowania energii, a cząsteczki glukozy trafiają bezpośrednio do komórek tłuszczowych. Prowadzi to często do powstania otyłości brzusznej.
Dlatego specjaliści rozpatrują podwyższony poziom cukru w powiązaniu z innymi czynnikami, które stanowią towarzyszące przyczyny insulinooporności:
- wiek
- płeć (mężczyźni są bardziej narażeni na otyłość brzuszną)
- mała aktywność fizyczna
- nieprawidłowa i wysokokaloryczna dieta
- nadmiar posiłków zawierających cukry proste
- leki o działaniu diabetogennym (np. tabletki antykoncepcyjne)
- alkohol
- palenie tytoniu
- ciąża
W przypadku wystąpienia więcej niż jednego czynnika z podanej listy możemy podejrzewać problem z zaburzeniem metabolicznym.
Insulinooporność – do czego prowadzi?
Insulinooporność (często błędnie zapisywana jako: insulinoodporność czy insulino oporność), nad którą w porę nie zapanujemy, zazwyczaj z czasem prowadzi do poważniejszych chorób. Lekarze specjaliści szacują, że choroba może wystąpić już po kliku latach po pojawieniu się insulinooporności. Zobacz, czym może grozić zaniedbanie tej kwestii:
- choroby układu sercowo-naczyniowego, między innymi miażdżyca, nadciśnienie
- niealkoholowe stłuszczenie wątroby oraz przewlekły stan zapalny wątroby
- zespół policystycznych jajników PCOS
- cukrzyca typu 2
- nadczynność tarczycy
- endometrioza.
Insulinooporność – dieta
Na insulinooporność nie ma lekarstwa, można jednak zastosować szereg pomocnych działań, które pomogą zwalczyć nie tylko jej objawy, lecz także przyczyny. Przede wszystkim należy zmienić styl życia. Wiąże się to z wprowadzeniem regularnej aktywności fizycznej i zdrowego żywienia
Insulinooporność – przyczyny, objawy, leczenie
Co to jest insulinooporność? Insulinooporność to niedostateczna wrażliwość tkanek na działanie insuliny, która jest hormonem odpowiadającym za regulację poziomu cukru we krwi (pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia we krwi).
Oporność na insulinę powoduje zmniejszenie zużycia glukozy w komórkach oraz jej wzmożoną produkcję w wątrobie i ostatecznie podwyższenie glukozy. Trzustka zaczyna wydzielać insulinę w większych ilościach, co manifestuje się wzrostem jej stężenia we krwi. Hiperinsulinizm, bo o nim mowa, wpływa na przyrost masy ciała.
Z czasem możliwości trzustki wyczerpują się. Kiedy pojawiają się problemy z poziomem cukru we krwi, jest to pierwszy objaw cukrzycy typu 2.
Insulinooporność miewa podłoże genetyczne, ale obniżenie wrażliwości na insulinę może być także skutkiem nadmiaru hormonów, które mają działanie przeciwstawnie do insuliny.
Jest to na przykład kortyzol, hormony tarczycy czy androgeny. Największe ryzyko wystąpienia schorzenia dotyczy osób otyłych i z nadwagą.
Dzieje się tak ponieważ tkanka tłuszczowa sprawia, że organizm jest bardziej oporny na działanie insuliny.
Innymi czynnikami ryzyka pojawienia się insulinooporność jest płeć, wiek (ryzyko wzrasta z wiekiem), brak aktywności fizycznej, wysokokaloryczna dieta, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża oraz stosowanie leków o działaniu diabetogennym (np. tabletki antykoncepcyjne). Aby przeciwdziałać insulinooporności, trzeba dbać o prawidłową masę ciała oraz unikać czynników ją wywołujących i nasilających, tj. antykoncepcja hormonalna.
Objawy przypadłości mogą być różne. Insulinooporność podejrzewa się u osób z nadwagą lub otyłością, zwłaszcza jeśli nadmiar tłuszczu gromadzi się w okolicy talii (o insulinooporności może świadczyć zbyt duży obwód talii, u kobiet równy lub większy 80 cm, a u mężczyzn równy lub większy 94 cm). Sygnałem może być również:
- zmęczenie i senność po posiłkach,
- problemy z koncentracją,
- nieustanna ochota na jedzenie, zachcianki jedzeniowe,
- bóle głowy,
- wysokie ciśnienie tętnicze,
- senność i zaburzenia snu.
Insulinooporność to zwykle podwyższenie poziomu cholesterolu i wzrost stężenia trójglicerydów we krwi, zaburzenia gospodarki węglowodanowej, nadciśnienie tętnicze czy zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi. Insulinooporność może przebiegać również w sposób utajony bądź dawać o sobie znać, wywołując pojedyncze objawy.
Insulinooporność to element tak zwanego zespołu metabolicznego, który prowadzi do niekontrolowanego przyrostu masy ciała, rozwoju zespołu policystycznych jajników, bezpłodności, ale również chorób takich jak cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze czy miażdżyca.
Przestrzeganie diety oraz ewentualne wprowadzenie leków może opóźnić (lub zapobiec) rozwój wielu chorób, w tym chorób układu krążenia. Nieleczona insulinooporność prowadzi do stanu przedcukrzycowego lub pełnoobjawowej cukrzycy typu 2.
Nie istnieje wyłącznie jedno konkretne badanie, które diagnozuje insuliooporność. Można ją wykryć na kilka sposobów.
Zwykle by ją rozpoznać przeprowadza się oznaczenia stężenia insuliny na czczo i w teście tolerancji glukozy, czyli w tzw. krzywej cukrowej. Przydatna jest metoda HOMA (Homeostatic Model Assessment).
W próbce pobranej krwi wylicza się, przy pomocy wzoru, tzw. wskaźnik insulinooporności (HOMA-IR).
W leczeniu insulinooporności największe znaczenie ma dieta cukrzycowa oraz aktywność fizyczna. W przypadku osób mających nadwagę kluczowa jest redukcja masy ciała (aby obniżyć stężenie insuliny). Trzeba wiedzieć, że tkanka tłuszcza trzewna jest aktywna hormonalnie.
Z kolei pod wpływem wysiłku fizycznego zwiększa się w komórkach mięśniowych ilość receptorów wychwytujących glukozę, zużywanej jako główny substrat energetyczny do pracy mięśni.
Jeśli insulinooporność jest wywołana nadmiarem hormonów działających przeciwstawnie do insuliny, potrzebna jest terapia mająca na celu ich obniżenie.
Leczenie farmakologiczne opiera się głównie na stosowaniu metforminy, która zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę i w efekcie powoduje wzrost wychwytu glukozy przez tkanki oraz zmniejsza wątrobową produkcję glukozy.
Diabetyk24
Termin insulinooporność robi ostatnio zawrotną „karierę” w mediach.
Trudności z redukcją masy ciała, ciągłe zmęczenie, męcząca senność, napady wilczego głodu, problemy z zajściem w ciążę, wahania nastroju – przypisywane są właśnie małej wrażliwości na insulinę.
Choć insulinooporność nie jest uznawana za samodzielną jednostkę chorobową, bez wątpienia stanowi duży problem medyczny, wchodzi w skład zespołu metabolicznego i może skutkować rozwojem cukrzycy ciążowej, cukrzycy typu 2 oraz chorób układu krążenia.
Zjawisko insulinooporności do niedawna znane było głównie diabetykom z cukrzycą typu 2., obecnie zaburzeniem tym interesuje się wiele osób zdrowych, szczególnie młodych kobiet, które mają problemy z masą ciała.
Bo faktycznie istnieje duża zależność pomiędzy małą wrażliwością na działanie insuliny a nadmiarem tkanki tłuszczowej. Niemniej trzeba sobie zdawać sprawę, że problem insulinoopornością znacznie wykracza poza kwestię szczupłej sylwetki.
Jest to zaburzenie, które może doprowadzić do poważnych chorób przewlekłych. A walka z insulinoopornością do łatwych niestety nie należy.
Czym jest insulinooporność?
Insulinooporność definiowana jest jako obniżona wrażliwość tkanek (głównie komórek mięśniowych, tłuszczowych i wątroby) na działanie insuliny.
Insulina to hormon budulcowy, który bierze udział w metabolizmie węglowodanów, tłuszczów i białka. Dzięki insulinie energia z posiłków może z krwiobiegu przedostać się do komórek.
W ten sposób poziom tej energii (glukozy) we krwi obniża się, a rośnie w komórkach, czyli je odżywia.
Kiedy komórki zaczynają być obojętne na insulinę, organizm walczy z tym poprzez wydzielanie coraz większych ilości hormonu. To właśnie ta trwająca przez dłuższy czas nadprodukcja insuliny ma daleko idące konsekwencje dla naszego samopoczucia i zdrowia.
Insulinooporność łączona jest z tzw. tkanką tłuszczową trzewną. Jest to tłuszcz, który gromadzi się wewnątrz jamy brzusznej, otłuszczający organy wewnętrzne.
Nawet osoby, które wyglądają na szczupłe i które mają prawidłową masę ciała mogą mieć nadmiar tłuszczu wewnętrznego. A ten jest bardzo niebezpieczny, ponieważ jest aktywny hormonalnie, m.in. produkuje hormony o działaniu przeciwstawnym do działania insuliny.
Ale nie tylko, insulinoporność prowadzi także do nadmiaru kwasów tłuszczowych w organizmie, stąd –osoby mające obniżoną wrażliwość tkanek na insulinę zwykle mają także nieprawidłowe stężenie cholesterolu i trójglicerydów oraz podwyższone ciśnienie tętnicze.
Stąd insulinooporność twiększa ryzyko nie tylko cukrzycy typu 2, ale też chorób układu krążenia i jest jedną ze składowych zespołu metabolicznego.
Objawy insulinooporności
Insulinooporność mogą u siebie podejrzewać osoby z nadwagą i otyłością, choć nadmierna masa ciała nie jest tożsama z tłuszczem trzewnym. Tak samo jak szczupła sylwetka nie gwarantuje, że nie mamy otłuszczonych organów wewnętrznych. Objawy insulinooporności są niespecyficzne, o zbyt małej wrażliwości na insulinę może świadczyć:
- Łatwe przybieranie na wadze, w szczególności tycie w okolicy talii,
- Trudności ze schudnięciem mimo ograniczeń dietetycznych oraz zwiększonej aktywności fizycznej,
- Senność pojawiająca się po posiłkach,
- Ciągłe zmęczenie,
- Napady „wilczego głodu”, szczególnie po posiłkach,
- Trudny do opanowania apetyt na słodycze,
- Wzmożona potliwość.
Insulinooporność – co to? Przyczyny, objawy, leczenie
Masz problemy z wagą i tyjesz zwłaszcza w okolicy brzucha (a nie pijesz dużo piwa)? Masz częste bóle głowy, senność, zaburzenia koncentracji? Odczuwasz zmęczenie, a kiedy przychodzi noc nie możesz zasnąć? Zbadaj się, zrób to dla swojego samopoczucia i zdrowia, sprawdź czy nie masz insulinooporności. Niestety stanowi ona coraz częstszy problem zdrowotny naszego społeczeństwa.
Co to Insulinooporność?
Insulinooporność (IO) to nic innego jak inaczej wrażliwość na insulinę. A insulina to nic innego jak hormon wydzielany przez trzustkę w celu regulacji ilości glukozy (cukru) we krwi.
Insulinooporność to stan obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny, pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia we krwi.
Niestety największe ryzyko rozwoju insulinooporności występuje u osób, które zmagają się z nadwagą i otyłością, ponieważ tkanka tłuszczowa sprawia, że to właśnie ich organizmy są najbardziej oporne na działanie insuliny.
Gdy organizm zbyt słabo reaguje na prawidłowe ilości insuliny, zaczyna produkować ten hormon w coraz większych ilościach, co może doprowadzić do rozwoju wielu chorób, w tym chorób układu sercowo-naczyniowego i cukrzycy typu 2. Dlatego tak ważna jest odpowiednia dieta od samego początku.
Objawy insulinooporności:
- problemy z wagą,
- przewlekłe zmęczenie,
- senność lub zaburzenia snu,
- uczucie niepokoju,
- chęć na słodycze nawet po posiłku,
- zaburzenia koncentracji,
- bóle głowy,
- kołatanie serca,
- ciemne zabarwienia na skórze pod pachami i na karku,
- blada cera i suche, łamliwe włosy,
- napady głodu/wilczy apetyt,
- zwyżki ciśnienia.
Kto jest narażony i podatny na IO:
- osoby otyłe,
- osoby mało aktywne,
- obciążone genetycznie otyłością/cukrzycą,
- przebyta cukrzyca ciążowa,
- osoby z zaburzeniami snu – bezdech,
- osoby ze stłuszczeniem wątroby.
Zasady diety w insulinooporności:
Nie ulega wątpliwości, że otyłość przyczynia się do nabycia insulinooporności więc trzeba się jej pozbyć i uzyskać wagę prawidłową.
Wdrożenie diety redukcyjnej oraz spadek masy ciała poprawiają wrażliwość tkanek na insulinę. Jeśli masz problem z nadmierną masą i tkanką tłuszczową ogranicz ilość spożywanych kalorii.
Pamiętaj, aby robić wszystko z głową i rozwagą, bo zbyt gwałtowna redukcja może doprowadzić do efektu jo-jo.
- Posiłki spożywaj regularnie
W przypadku insulinooporności poleca się, aby posiłki były spożywane regularnie. Zaleca się spożywanie od 3 do 5 posiłków dziennie. Śniadanie zjedz do godziny po przebudzeniu się aby także przyśpieszyć metabolizm, a kolację najlepiej zjeść nie później niż 2-3 godziny przed snem.
- Ogranicz spożycie cukrów prostych
Insulinooporność – czym jest i jak się objawia? Diagnostyka insulinooporności, przyczyny oraz skutki nieleczonego schorzenia
Insulinooporność to zaburzenie w wydzielaniu i działaniu insuliny, czyli hormonu, który reguluje poziom cukru we krwi. Insulinooporność dotyczy wielu Polaków, a jej przyczyną jest najczęściej nieprawidłowy styl życia i niesłużąca zdrowiu dieta.
Oznacza to konsumowanie dużej ilości cukru pod postacią słodyczy i słodkich wypieków, wybierania jasnego pieczywa, makronu i ryżu oraz mały udział warzyw i owoców w diecie. W mniejszym stopniu o rozwoju insulinooporności decydują obciążenia genetyczne.
Nieleczona insulinooporność powoduje szereg poważnych konsekwencji i niestety bardzo utrudnia odchudzanie się.
Insulina to hormon produkowany i wydzielany przez trzustkę. Jego rolą w organizmie jest obniżenie poziomu cukru we krwi poprzez dostarczenie glukozy do tkanek docelowych: mięśni, wątroby lub tkanki tłuszczowej.
Insulina to hormon anaboliczny, co oznacza, że nasila te procesy, które są ukierunkowane na gromadzenie energii w ciele na wypadek jej braku. Powoduje tworzenie zapasów węglowodanów w formie glikogenu mięśniowego i wątrobowego oraz tłuszczu w postaci niechcianej tkanki tłuszczowej.
Co ważne dobrze działająca insulina sprzyja rozbudowie mięśni, pod warunkiem stosowania treningu siłowego!
Aby insulina mogła dostarczyć glukozę z krwi do wybranych komórek ciała, na ich powierzchni znajdują się tzw. receptory. Dzięki nim insulina wie, z którymi komórkami może się połączyć i “oddać im cukier”. Najprościej, receproty stanowią swego rodzaju furtkę dla insuliny. Ich brak lub mutacje uniemożliwiają przyłączenie insuliny i blokują dostarczenie glukozy, czyli energii do komórki.
Najwięcej receptorów dla insuliny znajduje się oczywiście w komórkach tkanek, które potrzebują energii. Są to tkanka mięśniowa, tkanka tłuszczowa i wątroba. Insulina dostarcza glukozę w pewnym schemacie:
- najpierw do wątroby, by uzupełnić niedostateczne zapasy glikogenu wątrobowego,
- następnie do mięśni, by uzupełnić straty glikogenu wywołane głodem lub wysiłkiem fizycznym,
- do tkanki tłuszczowej kierowany jest nadmiar dostarczonej glukozy. Tam glukoza zostaje przekształcana w krople tłuszczu, które gromadzone są w adipocytach , czyli komórkach tłuszczowych.
Insulinooporność to zaburzenie homeostazy glukozy, które polega na obniżeniu wrażliwości tkanek na działanie insuliny, mimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia we krwi.
Masz insulinooporność? Poznaj 11 najlepszych wskazówek, jak …
Insulinooporność polega na tym, że insulina nie spełnia swojej funkcji, mimo że jest wydzielana przez trzustkę i krąży we krwi. Przyczyn tego stanu może być kilka:
- Insulina ma zmienioną budowę, przez co nie może połączyć się z receptorem.
- Receptor dla insuliny został zmieniony i nie może przyłączyć insuliny.
- Insulina i receptor mają prawidłową budowę i łączą się. Problem jednak pojawia się w procesach przemian glukozy wewnątrz komórki, które okazują się są zaburzone.