Jak zapobiegać i leczyć zapalenie cewki moczowej?

Zapalenie cewki moczowej jest stanem zapalnym, który obejmuje dystalną część dróg moczowych. To choroba o różnej etiologii, która objawia się wyciekiem z cewki moczowej, uczuciem parcia na pęcherz i bólem w trakcie mikcji. Najczęściej przenosi się drogą płciową, podczas kontaktu z zainfekowanym partnerem.

Zapalenie cewki moczowej – warto wiedzieć

Na zapalenie cewki moczowej (łac. urethritis) chorują zarówno kobiety, jak i mężczyźni, choć panie – ze względu na swą budowę anatomiczną – znacznie częściej.

Żeńska cewka moczowa jest krótsza, a jej ujście ulokowane blisko odbytu i przedsionka pochwy, skąd łatwo mogą przenieść się różne chorobotwórcze drobnoustroje.

U mężczyzn cewka moczowa jest dłuższa i znajduje się na szczycie penisa.

Cewka moczowa jest końcowym (dystalnym) odcinkiem dróg moczowych, który występuje w formie elastycznego przewodu.

Od pęcherza moczowego odgradza ją zwieracz, który chroni przed nietrzymaniem moczu, a w pewnym stopniu także nie dopuszcza do rozprzestrzeniania się zakażeń na wyższe piętra dróg moczowych. Ze względu na lokalizację, cewka moczowa ma stały kontakt ze środowiskiem zewnętrznym, a więc również z patogenami.

Na ogół do zapalenia cewki moczowej prowadzi zakażenie, do którego dochodzi w wyniku przeniesienia czynnika infekcyjnego w czasie wspomnianego już kontaktu płciowego.

Rzeżączkowe i nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej

O zapaleniu rzeżączkowym (swoistym) cewki moczowej mówi się w przypadku wykrycia obecności dwoinki rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Nierzeżączkowe (nieswoiste) zapalenie cewki moczowej (non-gonococcal urethritis – NGU) stwierdza się, gdy nie ma potwierdzenia infekcji gonokokami.

Za NGU z reguły odpowiada bakteria Chlamydia trachomatis (nawet połowa przypadków zakażeń). Rzadziej nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej wywołują Ureaplazma urealyticum, Mycoplazma genitalium bądź Trichomonas vaginalis. Co istotne, w przypadku infekcji rzeżączkowej szybciej można zaobserwować objawy, ponieważ pojawiają się nawet w ciągu 4-7 dni od zakażenia.

Jeśli zaś chodzi o NGU, może być to okres sięgający nawet 2 tygodni.

Warto zaznaczyć, że chlamydie u kobiet mogą przyczyniać się także do śluzowo-ropnego zapalenia szyjki macicy, zapalenia narządów miednicy mniejszej, zapalenia pęcherza moczowego, a także tworzenia zrostów i niepłodności czy ewentualnych powikłań położniczych. U mężczyzn Chlamydia trachomatis w niektórych przypadkach skutkuje m.in. zapaleniem jąder i najądrzy, a u noworodków odpowiada za zapalenie spojówek i płuc.

Drogi zakażenia oraz objawy – na co zwrócić uwagę?

Jak to zostało wspomniane, bakterie przenoszą się podczas współżycia płciowego, przez kontakt bezpośredni z błoną śluzową zakażonej osoby. Na zapalenie cewki moczowej najczęściej chorują osoby w młodym wieku, aktywne seksualnie, które preferują przygodne kontakty płciowe, mają wielu partnerów i nie używają prezerwatyw.

Warto podkreślić, że wiele przypadków zapalenia cewki moczowej przebiega bezobjawowo – częściej ma to miejsce wśród kobiet (nawet w 50-70 proc. infekcji). Stąd też nieraz nie korzystają one z pomocy lekarza. Jeśli jednak symptomu wystąpią, u chorych obserwuje się przede wszystkim:

ból w trakcie mikcji (zwłaszcza podczas porannego oddawania moczu),
uczucie parcia na pęcherz,
świąd i podrażnienie okolic ujścia cewki moczowej (mężczyźni odczuwają więc nieprzyjemne objawy głównie w obszarze szczytu penisa).

Może towarzyszyć im częstomocz, a także wyciek z cewki moczowej (widoczny po masowaniu cewki) – zwykle białawy, ropny, a czasem podbarwiony krwią.

U kobiet zwiększa się ilość wydzieliny pochwowej lub pojawiają się upławy, może wystąpić także ból brzucha.

U mężczyzn obserwuje się zaś poczucie ciężkości, a nawet bolesność jąder.

Co ważne, często wymienione tu objawy ustępują samoistnie – przeważnie w okresie kilku tygodni do pół roku. Nie równa się to jednak wyleczeniu, ponieważ osoba dalej pozostaje zakażona. Narażona jest w związku z tym na nawroty choroby, jej powikłania, a także przekazanie chorobotwórczych drobnoustrojów swoim partnerom seksualnym.

Zapalenie cewki moczowej a hormony

Hormony, a konkretnie estrogeny, są niezwykle istotne dla funkcjonowania dolnego odcinka kobiecego układu moczowego – dotyczy to zarówno pęcherza moczowego, jak i cewki moczowej. Wynika to m.in. z budowy ośrodkowego układu nerwowego.

Receptory hormonów płciowych są położone w tych samych obszarach, które odpowiadają za rozpoczęcie oraz kontrolę oddawania moczu, a także w pęcherzu oraz cewce moczowej.

Odzwierciedleniem tego jest chociażby fakt, że można zaobserwować różnice w objawach związanych z bolesnością mikcji, które zachodzą w trakcie przebiegu cyklu menstruacyjnego czy ciąży – okresy te wiążą się z intensywnymi zmianami hormonalnymi.

Podobnie dotyczy to także okresu menopauzy, w której poziom estrogenów spada, a częstość występowania problemów z nietrzymaniem moczu czy nawracających zakażeń układu moczowego jest wtedy znaczna. Estrogeny wzmacniają ciśnienie zamykające cewki moczowe, a także wywierają znaczący wpływ na przekazanie ciśnień do cewki proksymalnej.

Z powyższych informacji łatwo wnioskować, że wszelkie zaburzenia hormonalne zwiększają ryzyko zachorowania na zapalenie cewki moczowej, stąd też osoby mające świadomość zachodzących w ich organizmie zmian z tego zakresu, powinny wykazać szczególną uważność na niepokojące objawy. W razie ich wystąpienia należy udać się do ginekologa, androloga (w przypadku mężczyzn), urologa lub lekarza rodzinnego.

Leczenie zapalenia cewki moczowej

Zapalenie cewki moczowej rozpoznaje się na podstawie wywiadu z pacjentem, obserwacji objawów klinicznych oraz wyników badań laboratoryjnych – stanowią one m.in. o wyższej ilości leukocytów o jądrze segmentowanym w przedniej części cewki moczowej.

Badaniu mikroskopowemu poddaje się wymaz z cewki moczowej lub próbkę moczu z początkowego strumienia. O zapaleniu cewki moczowej świadczy obecność neutrofili po zabarwieniu metodą Grama. Dwoinki Gram-ujemne wewnątrz neutrofili wskazują na etiologię rzeżączkową.

Powinno się wykonać także posiew w kierunku dwoinki rzeżączki i Chlamydia trachomatis.

Leczenie należy rozpocząć natychmiast po rozpoznaniu. Antybiotyk podstawowy, stosowany w zapaleniach cewki moczowej o etiologii rzeżączkowej, to doustny fluorochinolon (ciprofloksacyna). Alternatywą jest doustna ofloksacyna, ewentualnie ceftriakson (podany domięśniowo).

Nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej leczy się zwykle doksycykliną, rzadziej azytromycyną. Alternatywę stanowią erytromycyna lub ofloksacyna. W zapaleniach cewki moczowej wywołanych rzęsistkiem pochwowym stosuje się leki przeciwpierwotniakowe (np.

metronidazol, nifuratel).

Co ważne, postępowaniem diagnostycznym i leczeniem należy objąć wszystkich partnerów seksualnych pacjentki lub pacjenta. Pozwala to nie tylko na wyleczenie jednostki, lecz także zahamowanie rozprzestrzeniania się choroby. Dodatkowo należy też w trakcie terapii zachować wstrzemięźliwość płciową – zwykle na okres minimum 7 dni, nawet jeżeli leczenie trwa krócej.

Jak zapobiegać zapaleniom cewki moczowej?

Chcąc uniknąć zapalenia cewki moczowej, należy przestrzegać kilku podstawowych wskazówek, które odgrywają duże znaczenie także w profilaktyce infekcji intymnych. Powinno się:

unikać przygodnych kontaktów seksualnych i współżyć z jednym, zdrowym partnerem;
oddawać mocz po każdym stosunku płciowym i używać prezerwatywy (warto jednak zrezygnować w tym kontekście z innej metody antykoncepcji, jaką są środki plemnikobójcze – zwiększają ryzyko zakażenia);
pamiętać o przestrzeganiu zasad higieny intymnej, w tym o myciu rąk po oddaniu moczu, a w toalecie o podcieraniu się w kierunku od cewki do odbytu (nie odwrotnie, ponieważ wzrasta wtedy ryzyko przeniesienia patogenów);
przyjmować dużą ilość płynów (minimum 2 l dziennie) – przede wszystkim należy pić niegazowaną wodę mineralną;
nosić wygodną bieliznę zrobioną z przepuszczających powietrze materiałów (zawsze czystą!);
nie wolno powstrzymywać oddawania moczu i doprowadzić do jego zastoju;
unikać zaparć – pomoże w tym pożywienie bogate w błonnik, zwłaszcza owoce, warzywa i produkty pełnoziarniste oraz odpowiednie nawodnienie organizmu;
dodać do diety fitoestrogeny – to naturalne składniki wielu produktów roślinnych, które wykazują działanie podobne do estrogenów. Znajdują się m.in. w tofu, soi oraz innych roślinach strączkowych;
stosować probiotyki, które wspierają produkcję zdrowych bakterii – odpowiedni poziom w organizmie zmniejsza ryzyko infekcji. Do naturalnych probiotyków należą m.in. produkty kiszone, w tym kapusta i ogórki;
pić sok z żurawiny – wiele badań wykazało, że zmniejsza możliwości przylegania uropatogennych drobnoustrojów do nabłonka. Część z tych badań zostało uznanych za źle przeprowadzone, lecz mimo wszystko poleca się sok z żurawiny w zakresie wspierania pracy układu moczowego.

Rechberger, T., Adamiak, A., Rola estrogenów w funkcjonowaniu dolnego odcinka układu moczowego u kobiet oraz w etiologii nietrzymania moczu, Przegląd Menopauzalny 2003; 5:35–42 [dostęp: 24.11.2019] https://pdfs.semanticscholar.org/03dc/d4efe41cfb3cf084c1b84eed0b18c7c09f58.pdf

Zapalenie pęcherza moczowego – objawy, przyczyny, leczenie

Drogi moczowe Infekcje dróg moczowych Furagina Żurawina

Infekcje dróg moczowych to problem, który zdecydowanie częściej przytrafia się kobietom. Jak uniknąć nawrotów tych nieprzyjemnych dolegliwości? Jak sobie radzić z infekcją i kiedy udać się do lekarza? Zebraliśmy najważniejsze informacje dla pacjentów na temat zapalenia pęcherza moczowego.

1. Zapalenie pęcherza moczowego – co to jest?

2. Zapalenie pęcherza moczowego – przyczyny, kto ma predyspozycje?

3. Zapalenie pęcherza – objawy
4. Domowe sposoby na zapalenie pęcherza moczowego
5. Leki na zapalenie pęcherza

6. Co na zapalenie pęcherza u dzieci?

7. Zapalenie pęcherza moczowego – jak zapobiegać?

Zapalenie pęcherza jest najczęstszą postacią zakażenia układu moczowego (ZUM). Infekcja ta wywołana jest zazwyczaj przez patogeny, które dostały się do pęcherza moczowego z cewki.

W warunkach fizjologicznych część dróg moczowych powyżej zwieracza pęcherza i płyn w niej zawarty są jałowe.

Zakażenie wywoływane jest głównie przez bakterie – Escherichia coli, ale także Staphylococcus saprophiticus, Klebsiella, czy wirusy i grzyby.

Ze względu na budowę cewki moczowej, kobietom znacznie częściej przytrafiają się infekcje dróg moczowych. W porównaniu z męską, jest ona znacznie krótsza. Ponad to jej umiejscowienie w pobliżu pochwy i odbytu również sprzyja zakażeniom.

Jest to okolica gdzie znajduje się wiele drobnoustrojów chorobotwórczych, które mogą dostać się do dróg moczowych. Patogeny namnażają się w cewce moczowej, następnie migrują do pęcherza, przyklejają się do jego ścian i powodują stan zapalny. Ważne jest, by podjąć odpowiednie leczenie, kiedy pojawi się zapalenie cewki moczowej.

Nie należy z tym zwlekać, ponieważ drobnoustroje chorobotwórcze mogą moczowodami przedostać się do nerek, co może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenia nerek.Niewątpliwie sam mocz stanowi znakomitą pożywkę dla wielu bakterii. Dlatego jego długotrwały zastój w drogach moczowych jest bardzo istotnym czynnikiem ryzyka potencjalnej infekcji układu moczowego.

Zapaleniom sprzyja też przeziębienie pęcherza, do którego może dojść przykładowo poprzez siedzenie na zimnej posadzce czy odsłanianie okolic nerek w chłodne dni. Przeziębiony pęcherz daje szereg nieprzyjemnych objawów, co jest spowodowane rozwojem stanu zapalnego. Również nieodpowiedni strój sprzyja infekcjom dróg moczowych.

Noszenie zbyt obcisłych spodni, czy innej niż bawełniana bielizny sprawia, że w okolicach intymnych łatwiej namnażają się bakterie. Warto także unikać korzystania z toalet publicznych oraz perfumowanych podpasek i wkładek higienicznych.

Poza wyżej wspomnianymi czynnikami ryzyka, większą predyspozycję do infekcji dróg moczowych mogą mieć także kobiety w ciąży i połogu, gdyż ze względu na fizjologiczny wzrost dziecka dochodzi do poszerzenia moczowodów, pęcherza i cewki moczowej, co niewątpliwie sprzyja przemieszczaniu się patogenów w układzie moczowym.

Podobnie w przypadku kobiet po menopauzie, u których w związku ze spadkiem ilości estrogenów i zmniejszeniem nawilżenia błony śluzowej okolic intymnych, bakterie mają łatwiejszy dostęp do dróg moczowych.Częściej na ból pęcherza mogą cierpieć także osoby chore na cukrzycę, kamicę nerkową lub nadużywające niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ).

Zapalenie pęcherza u mężczyzny to zdecydowanie rzadszy problem, jednak predyspozycja do infekcji zwiększa się z wiekiem pacjenta lub przy przeroście gruczołu krokowego (prostata).

Leczenie nie jest jednak odmienne od tego stosowanego u kobiet. Przy nawracających problemach konieczna jest konsultacja lekarska.

Podobne dolegliwości jak w przypadku zapalenia układu moczowego mogą występować również w przebiegu chorób wenerycznych u mężczyzn.

Rzadko zdarza się, że zapalenie układu moczowego przebiega bezobjawowo. Mamy wtedy do czynienia z bakteriomoczem, czyli obecnością bakterii w drogach moczowych, co może zostać wykryte jedynie w badaniu bakteriologicznym lub ogólnym moczu. Oczywiście konieczna jest wtedy odpowiednia antybiotykoterapia.

Znacznie częściej pojawiają się subiektywne objawy zapalenia pęcherza moczowego, do których należą:

parcie na mocz,
częste mikcje (częste oddawanie moczu),
niekontrolowane oddawanie moczu,
ból i pieczenie podczas oddawania moczu
bolesność w okolicy nadłonowej.

W momencie, gdy pojawi się dodatkowo gorączka, wymioty, dreszcze, bóle głowy czy krew w moczu należy natychmiast zgłosić się do lekarza, ponieważ tego typu objawy mogą świadczyć o powikłaniach.

W momencie, gdy zaczynamy odczuwać ból przy oddawania moczu i lekki dyskomfort w podbrzuszu w pierwszej kolejności można posiłkować się prostymi, domowymi metodami. Pozwoli to zniwelować łagodne objawy zapalenia pęcherza. Domowe sposoby są zalecane również jako wspomaganie terapii farmakologicznej przy cięższych postaciach zakażenia dróg moczowych. O czym należy pamiętać?

Wygrzewaj się – ciepło poprawia ukrwienie błon śluzowych, a dzięki temu szybciej wyleczy się infekcja.
Nawadniaj się – odpowiednia ilość płynów (dodatkowo 3 l) pozwoli na lepsze przepłukiwanie dróg moczowych. Warto sięgać po soki bogate w witaminę C, która to zatrzyma namnażanie się bakterii. Pomocne w łagodzeniu infekcji będą również napary ziołowe, np. z pokrzywy, bratka, które można samodzielnie przyrządzić kupując w aptece saszetki do zaparzania herbatek.
Zrób nasiadówkę – przygotuj napar z ziół i zanurz się w nim do połowy talii. Można do tego celu użyć gotowej mieszanki o działaniu ściągającym, przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym, np. Vagosan.
Zadbaj o siebie – zwrócić należy szczególną uwagę na dbanie o higienę intymną, a kiedy problem nawraca warto sięgać po specjalistyczne płyny, np. Lactacyd Pharma płyn ginekologiczny ochronny, który zapewni lepszą ochronę przed bakteriami. Należy zrezygnować także z noszenia zbyt obcisłej, sztucznej bielizny oraz ograniczyć stosunki płciowe. Wsparcie układu odpornościowego również zabezpieczy przed nawrotami infekcji dróg moczowych.

Przeczytaj również: Witamina C – właściwości i rola w organizmie

W pierwszej kolejności, kiedy objawy nie są nasilone, oprócz domowych sposobów można wspomagać się ziołowymi preparatami w tabletkach, jak np. Urosept.

Wyciągi roślinne, głównie o działaniu moczopędnym i odkażającym drogi moczowe, przy stosowaniu 3 razy dziennie po 2 tabletki, mogą okazać się wystarczające do wyleczenia niewielkiej infekcji układu moczowego.

Alternatywą są również preparaty bogate w żurawinę wielkoowocową, która uniemożliwia namnażanie się bakterii, ponieważ zmniejsza ich przyczepność do ścianek cewki moczowej, np. Żuravit.

Chcesz wiedzieć więcej na temat żurawiny? Przeczytaj artykuł >> (link do artykułu o żurawinie)

Obecnie w aptekach w Polsce można dostać bez recepty furaginę (furazydynę). Jest to chemioterapeutyk, który uszkadza DNA bakterii i hamuje syntezę ich białek, czyli wykazuje działanie bakteriostatyczne, uniemożliwiając namnażanie się patogenów.

Ponadto mobilizuje układ immunologiczny do walki z drobnoustrojami w drogach moczowych. Furagina jest skuteczna w przypadku zakażeń układu moczowego o podłożu bakteryjnym, ale nie tych wywołanych przez Pseudomonas aeruginosa.

W związku z mechanizmem działania leku ważne jest, by osoba dorosła przyjmowała 100 mg furaginy 3 razy na dobę, przez co najmniej 5 dni. Nie jest ona wskazana dla kobiet w ciąży i karmiących piersią. Mimo, że dopuszcza się jej używanie w III trymestrze i tak decyzja o rozpoczęciu kuracji musi być poprzedzona konsultacją lekarską.

Preparatów na rynku z furaginą jest w tym momencie bardzo dużo ,np. Urointima Furagiactiv lub lek zawierający podwójną dawkę substancji czynnej, do stosowanie 3 razy dziennie po 1 tabletce – Urofuraginum max.

Najczęściej sama furagina wystarcza. Nie mniej jednak w celu łagodzenia objawów zapalenia pęcherza można sięgać po środki przeciwbólowe i przeciwzapalne (NLPZ) oraz po leki rozkurczowe, jak No – Spa.

W przypadku przedłużającej się infekcji lub nawracających zakażeń pęcherza należy skontaktować się ze specjalistą. Lekarz najczęściej zleca w takich wypadkach wykonanie bakteriologicznego badania moczu (posiew) i dobiera lek według załączonego antybiogramu. Istnieje wtedy największa szansa na skuteczne wyeliminowanie patogenu wywołującego stan zapalny.

W przypadku, gdy odczuwamy jedynie niewielki dyskomfort i objawy nie są nasilone, można zacząć kurację od zastosowania leków ziołowych. Dopiero w zaostrzeniach należy sięgać po furaginę. Nie jest to lek obojętny dla naszego organizmu, a bakterie wywołujące zakażenie dróg moczowych mogą z czasem uodpornić się na jej działanie. Preparaty ziołowe działają zazwyczaj dwutorowo – odkażająco na pęcherz moczowy i moczopędnie. Bardzo często wystarcza to do wyleczenia infekcji. Mogą stanowić również uzupełnienie kuracji furaginą.

Najnowsze badania donoszą, że preparaty z żurawiną lepiej sprawdzają się w profilaktyce zapalenia pęcherza niż w samej fazie leczenia zakażenia. Warto też sięgać po produkty standaryzowane na zawartość proantocyjanidyny, jak np. Urinal intensiv.

Probiotyki zaleca się pacjentom cierpiącym na nawracające zapalenie pęcherza. Leki te zapobiegają namnażaniu się bakterii w przewodach moczowych, a także przywracają właściwą florę bakteryjną okolic intymnych. Urolact jest preparatem tego typu. Należy go stosować 14 dni, dlatego dobrze jest zaopatrzyć się w 2 opakowania, w celu przeprowadzenia pełnej kuracji.

Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci nie jest prostą kwestią, ponieważ dla maluchów poniżej 3. roku życia nie ma na rynku preparatu, który może zostać zastosowany bez ordynacji lekarskiej. Musimy pamiętać również, że tego typu infekcja może przebiegać niespecyficznie.

Objawy zapalenia pęcherza moczowego u niemowląt to często jedynie gorączka i rozdrażnienie.

U starszych dzieci stan zapalny w obrębie dróg moczowych daje szereg charakterystycznych objawów, jak w przypadku osób dorosłych – częste oddawanie moczu, ból przy oddawaniu moczu, zmiana jego barwy i zapachu, uczucie parcia. Lekarz koniecznie powinien zbadać małego pacjenta w każdym wypadku.

Zapalenie pęcherzyka moczowego to bardzo częsta infekcja występująca u maluchów. W przypadku dziewczynek niekiedy zakażenia dróg moczowych wymagają konsultacji ginekologicznej, dlatego tym bardziej nie można bagatelizować tej kwestii.

Dla dzieci od 3 r.ż. na rynku mamy syropy na bazie żurawiny z dodatkiem ziół o działaniu moczopędnym, np. Żuravit Junior Plus.

Aby zniwelować dolegliwości związane z infekcją można zrobić dziecku nasiadówkę i zadbać o odpowiednią podaż płynów. Najlepiej jednak w kwestii najmłodszych pacjentów zasięgnąć opinii lekarza i nie stosować preparatów na własna rękę.

W wielu przypadkach zakażenie układu moczowego u pacjentów poniżej 3 roku życia wymaga hospitalizacji.

Oprócz stosowania preparatów roślinnych, czy probiotycznych warto pamiętać o kilku ważnych zasadach, które pomogą nam ustrzec się przed kolejnymi zapaleniami pęcherza.

Picie odpowiednio dużej ilości płynów (2 l wody), co pozwoli oczyszczać i filtrować drogi moczowe.
Unikanie zalegania moczu w drogach moczowych, opróżnianie pęcherz w miarę często i do końca.
Dbanie o właściwą higienę okolic intymnych i stosowanie odpowiednich płynów myjących.
Unikanie przechładzania się i nagłych zmian temperatury.
Troska o właściwe nawilżenie pochwy (kobiety stosujące tabletki antykoncepcyjne i w okresie menopauzy), a także odpowiednią higienę po stosunku płciowym.
Unikanie środków plemnikobójczych jako metody antykoncepcyjnej.

Bardzo ważna jest profilaktyka i szybka interwencja w przypadku zakażeń układu moczowego. Nadużywanie furaginy na własną rękę nie jest dobrym rozwiązaniem. Przy częstych infekcjach dróg moczowych niezbędna jest dalsza diagnostyka zarówno u kobiet jak i u mężczyzn.

Niewłaściwie leczone lub nieleczone zapalenie pęcherza może doprowadzić do poważnych powikłań, m.in. odmiedniczkowego zapalenia nerek. Objawia się ono wysoką gorączką, dreszczami, wymiotami i mocnym bólem przy oddawaniu moczu. W takim wypadku chorego natychmiast musi zbadać lekarz.

Najczęściej dolegliwości i stan zapalny ustępują po wdrożeniu celowanej antybiotykoterapii.

>
Kto dla Was pisze?

Ekspert allecco.pl o sobie: Nazywam się Karina Braja. Z zawodu oraz z zamiłowania jestem farmaceutą. Jako absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum w Krakowie realizuję się pracując na co dzień z osobami starszymi i chorymi w aptece, gdzie pomoc drugiemu człowiekowi jest czymś zupełnie naturalnym. Kocham zwierzęta. Mam psa i kota. Uwielbiam literaturę hiszpańską, nadmorskie klimaty oraz jazdę na rowerze.

Artykuł nie stanowi porady medycznej, ani opinii farmaceuty lub dietetyka dostosowanej do indywidualnej sytuacji pytającego.

Uzyskane informacje stanowią jedynie generalne zalecenia, które nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do stosowania określonej terapii, zmiany nawyków, dawkowania produktów leczniczych, itp.

Przed podjęciem jakichkolwiek działań mających wpływ na życie, zdrowie lub samopoczucie należy skontaktować się z lekarzem lub innym specjalistą, w celu otrzymania zindywidualizowanej porady.

Masz pytania? Napisz po bezpłatną poradę: [email protected]

Bardzo częste nawracające zakażenia układu moczowego – postępowanie i zapobieganie

Piszę, bo mam ogromny problem, lekarze, którzy mnie leczyli rozkładają już ręce, a ja choruję nadal na bardzo częste zapalenie pęcherza i cewki moczowej. Biorę jeden antybiotyk kończę i zaczynam następny – Cipronex, Amoksiklav 875+125 mg, Cefaleksyna TZF 500, Nolicyn 400 oraz szczepionka Uro vaxom i Biseptol 960.

Leki te przyjmuję na przemian w ciągu roku. Wynik urografii był bardzo dobry, nie widać cofania się moczu. Parę razy byłam w szpitalu. Pierwszy raz jak miałam pół roku. Teraz mam 22 lata i już nie wiem, jak to jest nie przyjmować antybiotyku. W ciągu roku choruję 14 razy.

W posiewach miałam najgorsze bakterie i prawie na wszystko odporne, ostatnio w posiewie była E. coli. W szpitalu podawano mi Biodacynę i Cipronex w kroplówkach. Dwa razy miałam zastój. Kiedyś przy tych infekcjach miałam gorączkę, teraz już jest tylko ból, pieczenie i parcie na mocz.

Dziennie wypijam 1,5 l wody, jem doraźnie Femisept uro plus antybiotyk. Ale kończę antybiotyk i znowu infekcja w ciągu tygodnia powraca. Po ostatniej wizycie przepisano mi globulki Floragyn. Tantum rose stosuję już 3 miesiące i nic. Żadne badanie nie wskazuje, na jakąś wadę układu moczowego czy rozrodczego.

Bardzo proszę o pomoc, jakąś poradę, bo z roku na rok choruję coraz częściej z bardziej nasilonymi objawami. Z góry bardzo dziękuję i czekam na odpowiedź.

Odpowiedział

dr n. med. Robert Drabczyk
specjalista chorób wewnętrznych
nefrolog
Oddział Nefrologii i Stacja Dializ

Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała

Nawracające zakażenia układu moczowego występuje znacznie częściej u kobiet ze względu na szczególne warunki anatomiczne (krótka cewka moczowa, mała odległość pomiędzy odbytem a ujściem cewki moczowej).

U niektórych kobiet występuje predyspozycja genetyczna (brak wydzielania z moczem przeciwciał i oligosacharydów o właściwościach przeciwbakteryjnych). Z tych powodów u wielu kobiet zakażenie układu moczowego (zwykle pęcherza) występuje wielokrotnie w ciągu roku, stanowiąc poważne utrudnienie codziennego życia.

W zdecydowanej większości przypadków brak jest jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie układu moczowego, których leczenie prowadziłoby do ustąpienia nawrotów zakażenia.

W pytaniu opisano problem nawracających zakażeń układu moczowego o szczególnym nasileniu, który pojawił się już w wieku niemowlęcym.

Niektóre epizody zakażenia wymagały hospitalizacji oraz stwierdzano w posiewach moczu bakterie oporne na antybiotyki..

Wykonywane badania nie ujawniły anatomicznych nieprawidłowości w obrębie układu moczowego oraz rozrodczego. Obecnie objawy zakażenia występują kilkanaście razy w roku.

Leczenie zapalenia pęcherza polega na stosowaniu przez kilka dni (zwykle 3-7) antybiotyku zaleconego przez lekarza na podstawie antybiogramu (jeżeli wykonano posiew moczu) lub takiego, który zwykle jest skuteczny w zakażeniu wywołanym przez E.coli.

Typowo stosowane leki to trimetoprim (lub kotrimoksazol np. Biseptol, Bactrim), furazydyna (Furagin) czy cyprofloksacyna (np. Cipropol, Cipronex). Dolegliwości zwykle ustępują w ciągu 1-3 dni.

Niektóre kobiety z rozpoznanym nawracającym zakażeniem układu moczowego mogą, po uzgodnieniu takiego postępowania z lekarzem, samodzielnie rozpocząć leczenie antybiotykiem.

Gdy dotychczasowe zakażenia spowodowane były bakteriami nietypowymi (jak w przypadku opisanym w pytaniu), to każdorazowo po wystąpieniu objawów należy wykonywać posiew moczu w celu potwierdzenia bakteriomoczu oraz identyfikacji uropatogenu i jego lekowrażliwości.

Należy przestrzegać kilku ogólnych zasad, które mogą w istotny sposób zmniejszyć częstotliwość tych nawrotów:

picie odpowiednio dużej ilości płynów w ciągu doby (około 1,5 l); wypicie dodatkowej szklanki napoju przed stosunkiem płciowym
po wystąpieniu potrzeby oddania moczu, nie należy tej czynności odwlekać; zawsze należy oddać mocz po stosunku płciowym
codzienne picie soku z żurawin (około 1 l), który hamuje przyleganie bakterii do błony śluzowej dróg moczowych. Dostępne są również tabletki zawierające wyciąg z owoców żurawiny
należy codziennie myć narządy płciowe (oraz zawsze przed stosunkiem płciowym); należy podcierać się w kierunku od przodu do tyłu, co zapobiega przemieszczaniu bakterii z okolicy odbytu w okolicę ujścia cewki moczowej
w przypadku stosowania środków plemnikobójczych, zwłaszcza z krążkiem pochwowym, zmiana na inną metodę antykoncepcji w porozumieniu z lekarzem

Na zlecenie lekarza i pod jego kontrolą stosuje się następujące metody zapobiegania:

u kobiet, u których nawroty zakażenia mają wyraźny związek z aktywnością seksualną (dolegliwości dysuryczne pojawiają się zawsze lub zwykle w ciągu kilkunastu do kilkudziesięciu godzin po stosunku płciowym), przyjmowanie profilaktycznej pojedynczej dawki antybiotyku po stosunku płciowym,
profilaktyka ciągła polega na przyjmowaniu leku przeciwbakteryjnego w małej dawce (np. trimetoprim 100 mg, Furagin 50 mg, kotrimoksazol 240 mg) codziennie lub 3 razy w tygodniu przed snem. Ten sposób postępowania stosuje się u kobiet z częstym nawrotami (ponad 5 w ciągu roku), które nie wykazują związku z aktywnością seksualną
tzw. immunoprofilaktyka, czyli stosowanie preparatu (powszechnie nazywanego szczepionką), który ma zwiększyć odporność na zakażenia bakteriami wywołującymi typowo zapalenie pęcherza. Jak dotąd w badaniach klinicznych skuteczność wykazano tylko dla preparatów zawierających ekstrakt z bakterii E.coli. Preparaty takie można stosować tylko na zlecenie i pod kontrolą lekarza i korzystny efekt występuje tylko u niektórych kobiet.

Duława J.: Zakażenia układu moczowego – Vademecum. Medycyna Praktyczna, Kraków 1998.
Książek A., Rutkowski B.: Nefrologia. Lublin 2004
Szczeklik A. (red.).: Interna Szczeklika. Medycyna Praktyczna, Kraków 2012.

Nawracające zapalenie pęcherza – jak leczyć i zapobiegać latem?

06.07.2016

Przewlekłe i nawracające zapalenie pęcherza moczowego to problem wielu osób. Zmagają się z nim głównie kobiety, a daje o sobie znać szczególnie latem. Jak uchronić się przed nawracającymi objawami zapalenia pęcherza? Jak wygląda leczenie? Jak dbać o zdrowie układu moczowego latem?

Zapalenie pęcherza moczowego – przyczyny

Na rozwój infekcji składa się wiele czynników. Bezpośrednią przyczyną jest najczęściej zakażenie beztlenową bakterią Escherichia coli występującą naturalnie w przewodzie pokarmowym u każdego zdrowego człowieka.

Jednak po przedostaniu się do cewki i dalej drogami moczowymi do pęcherza, wykazuje ona działanie chorobotwórcze. Wywołuje szereg charakterystycznych objawów: pieczenie, ból i swędzenie w trakcie oddawania moczu, częste uczucie parcia na pęcherz, ogólne osłabienie, w niektórych przypadkach może nawet pojawić się gorączka.

Zdecydowanie rzadziej zapalenie pęcherza i dróg moczowych wywołane jest przez wirusy lub niektóre grzyby.

Ze względu na różnice w budowie anatomicznej, kobiety mają większe predyspozycje do rozwoju infekcji. Krótsza cewka moczowa sąsiadująca z odbytem sprzyja przedostawaniu się bakterii do pochwy i do układu moczowego. Wiele kobiet skarży się na przewlekłe zapalenie układu moczowego z nawracającymi infekcjami.

Sprzyjają im: częste stosunki płciowe, stosowanie antykoncepcji dopochwowej (np. środków plemnikobójczych), niewłaściwa higiena miejsc intymnych, osłabiona flora bakteryjna pochwy i układu moczowego, cukrzyca, otyłość. Szczególnie w okresie letnim przyczyną może być także przeziębienie spowodowane np.

siedzeniem na zimnej powierzchni czy długim noszeniem mokrego kostiumu kąpielowego.

Jak wygląda leczenie zapalenia pęcherza moczowego?

Leczenie infekcji układu moczowego warto rozpocząć już przy pierwszych objawach. Może to zapobiec dalszemu rozwojowi choroby i wyleczyć ją już na bardzo wczesnym etapie. Na początku kuracji dobrze sprawdzają się naturalne i domowe sposoby na zapalenie pęcherza:

Pij dużo wody, najlepiej ciepłej i z dodatkiem soku z cytryny. Duża ilość płynów powoduje rozcieńczenie moczu i wypłukiwanie bakterii z układu moczowego. Dodatkowo kwaśny odczyn płynów osłabia przyczepność drobnoustrojów do ścianek pęcherza i przewodów moczowych.
Pij herbaty ziołowe o działaniu moczopędnym, w tym te zawierające wyciągi z pokrzywy, brzozy, mniszka lekarskiego lub bratka.
Odpocznij, zregeneruj siły. Daj sobie kilka dni na wygrzanie organizmu w łóżku pod kocem lub z termoforem, to sprzyja szybszemu powrotowi do zdrowia.
Stosuj leki i suplementy diety dostępne bez recepty. Wybieraj szczególnie te oparte na wyciągach z żurawiny z dużą zawartości witaminy C oraz ziołowe leki na zapalenie pęcherza moczowego (np. Urosept).
Rób ciepłe ziołowe nasiadówki w naparach z rumianku lub szałwii – te zioła mają właściwości łagodzące dokuczliwe objawy.
Ogranicz aktywność seksualną na czas leczenia i przynajmniej na tydzień po ustąpieniu objawów.

Jeśli domowe metody nie hamują wystarczająco objawów lub infekcja szybko rozwija się, wówczas warto zwrócić się o pomoc do lekarza.

Ratunkiem jest także stosowanie leków z furaginą, najczęściej jednak leczenie zapalenia układu moczowego opiera się na antybiotykoterapii.

Po zakończeniu kuracji i ustąpieniu objawów warto przez pewien czas stosować probiotyki z dobroczynnymi bakteriami by zregenerować naturalną florę bakteryjną.

Jak latem zapobiegać rozwojowi infekcji pęcherza?

Większość zaleceń dotyczących leczenia pierwszych objawów zakażenia układu moczowego to też skuteczne sposoby zapobiegania im. Chcąc uchronić się przed nawracającymi infekcjami pęcherza moczowego, warto zadbać także o:

Staranną higienę okolic intymnych, mycie po każdym skorzystaniu z toalety, częstą wymianę ręczników lub korzystanie z jednorazowych. Warto stosować żele do higieny intymnej z żywymi kulturami bakterii probiotycznych.
Noszenie przewiewnej bawełnianej bielizny.
Unikanie siedzenia na zimnej powierzchni.
Regularne stosowanie preparatów z witaminą C, wyciągiem z żurawiny lub mieszanek ziołowych stymulujących prawidłową pracę układu moczowego.
Stosowanie probiotyków dopochwowych. Bakterie w nich zawarte mają naturalną zdolność zwalczania drobnoustrojów chorobotwórczych.

Udostępnij

Ostre zapalenie pęcherza: objawy, diagnoza, leczenie (+ profilaktyka)

Ból podczas oddawania moczu, ciągłe parcie na pęcherz, a niekiedy nawet krwiomocz.
To najczęstsze objawy ostrego zapalenia pęcherza.
Dotyka ono co roku ponad 150 milionów osób na całym świecie.
Chociaż zapalenie pęcherza dotyka najczęściej kobiet w ciąży i po menopauzie, to schorzenie dotyczy także mężczyzn i młodych kobiet.
Co ważne: w grupie ryzyka są też kobiety przyjmujące antykoncepcję hormonalną.
Samo ostre zapalenie pęcherza to choroba uciążliwa i uchodzi za wstydliwą.
Jedno jest jednak pewne: nie należy go bagatelizować.
W tym artykule przeczytasz o objawach ostrego zapalenia pęcherza moczowego, głównych przyczynach, sposobach leczenia oraz możliwych powikłaniach.
Spis treści:
Czym jest ostre zapalenie pęcherza i co powoduje tę chorobęRodzaje zapalenia pęcherzaObjawy ostrego zapalenia pęcherzaMożliwe powikłaniaDo jakiego lekarza się zgłosićLeczenie zapalenia pęcherza (leki z receptą i bez recepty)Domowe sposoby na zapalenie pęcherzaProfilaktyka (co robić, żeby nie zachorować)

Nie tylko „choroba miesiąca miodowego”: kluczowe informacje (powody, grupy ryzyka)

Ostre zapalenie pęcherza zalicza się do zakażeń układu moczowego (w skrócie ZUM).

Schorzenie to ma symbol N30.0 (według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych).

Występuje ono najczęściej u kobiet, w szczególności aktywnych seksualnie (może się pojawić po stosunku).
Szacuje się, że nawet 80% przypadków zapalenia pęcherza u kobiet przed menopauzą jest powiązanych z tą aktywnością.
Wynika to z budowy układu płciowo-moczowego kobiet (bliskość ujścia cewki moczowej i odbytu – za zapalenie pęcherza odpowiadają bakterie pochodzące z jelita).
Między innymi stąd wzięła się potoczna nazwa tego zakażenia („choroba miesiąca miodowego”).
Warto dodać, że (według szacunków) zapalenie pęcherza przeszło raz w życiu od 20 do 50% kobiet.

Co ciekawe – ostre zapalenie pęcherza dotyka też mężczyzn, zwłaszcza tych po okresie andropauzy (czyli po 50. roku życia).

W przypadku pojawienia się objawów dojrzali panowie powinni jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Za ostre zapalenie pęcherza odpowiadają najczęściej:

pałeczki okrężnicy (Escherichia coli), występujące w okolicach odbytu;
inne bakterie jelitowe (np.: Staphylococcus, Enterococcus);
rzadziej – infekcje wirusowe i grzybiczne.

Wśród innych drobnoustrojów, które mogą doprowadzić do tej choroby trzeba wymienić:

dwoinki rzeżączki;
chlamydie
mikoplazmy.

Mogą one również doprowadzić do stanów zapalnych cewki moczowej.
Innymi słowy – ostre zapalenie pęcherza mogą powodować również drobnoustroje przenoszone drogą płciową.
Leczenie zapalenia pęcherza – bez powikłań i przy odpowiednio dobranych lekach – trwa do 10 (najczęściej od 3 do 5) dni.
W przypadku nawracających infekcji czas leczenia może się wydłużyć do 14 dni.

Różne rodzaje zapalenia pęcherza

Podobnie jak w przypadku innych chorób, również zapalenie pęcherza ma wiele odmian. Każda z nich ma inną klasyfikację oraz charakteryzuje się nieco innym przebiegiem choroby.

Do grupy chorób związanych z zapaleniem pęcherza (N30) zalicza się:
Mówiąc o infekcjach pęcherza i układu moczowego warto wspomnieć też o bezobjawowej bakteriurii.
Jest to najłagodniejsza kliniczna forma zakażenia układu moczowego.
Może rozwijać się ona bezobjawowo, jednak wymaga ona szczególnej uwagi – nie tylko podczas leczenia ale również na etapie diagnozowania.

Kiedy pojawia się ból przy oddawaniu moczu: objawy ostrego zapalenia pęcherza

Wśród objawów ostrego zapalenia pęcherza należy wymienić:

częste oddawanie moczu (tak zwany częstomocz), najczęściej w niewielkich ilościach;
ciągłe parcie na pęcherz, nawet po oddaniu moczu;
nieprzyjemny zapach moczu;
ciemna barwa i niska przejrzystość moczu;
ból w okolicach pęcherza (lub okolicy nadłonowej) pod koniec oddawania moczu;
pieczenie i palenie w cewce moczowej;
krwiomocz (czyli krew obecna w moczu);
bóle w okolicy lędźwiowej;
podwyższona temperatura ciała (stany podgorączkowe lub gorączka);
osłabienie, zmniejszenie apetytu i drażliwość
u dzieci – mogą pojawić się przypadkowe moczenie w ciągu dnia i wymioty.

Te objawy pozwalają stwierdzić, że z pęcherzem jest jakiś problem i warto skonsultować się z lekarzem.
Nie tylko dlatego, że każdy z tych objawów jest uciążliwy i może znacznie obniżyć komfort życia.
Dla szybkiego wyleczenia choroby ważne są również szybka diagnoza oraz podjęcie leczenia.
I chociaż ostre zapalenie pęcherza nie ma poważnego przebiegu – wbrew nazwie – to warto jak najszybciej się z nim policzyć.
Przymiotnika „ostre” używa się by odróżnić ten rodzaj choroby od bezobjawowych i nawracających form zapalenia pęcherza.
Co ciekawe, to schorzenie określa się też jako „przeziębienie pęcherza”.
Wynika to z osłabienia organizmu przy przeziębieniu lub przemarznięciu, a co za tym idzie – bakterie mogą łatwiej zakazić pęcherz.

Możliwe powikłania i nietypowy przebieg choroby

Ostre zapalenie pęcherza może rozwinąć się w ostre odmieniczkowe zapalenie nerek.
Charakteryzuje się ono silnymi bólami w okolicach lędźwiowych i gorączką.
Innym powikłaniem jest zapalenie dróg moczowych – wymaga ono dłuższego i bardziej skomplikowanego leczenia.
Wszystkie powikłania mogą mieć negatywny wpływ na jakość życia, więc należy jak najszybciej rozpocząć leczenie.
Wczesna diagnoza i przyjęcie odpowiednich leków nie tylko pomoże wrócić do zdrowia, ale też przywrócić komfort życia.

Nie ma czego się wstydzić: do jakiego lekarza z ostrym zapaleniem pęcherza?

Lekarzem zajmującym się chorobami nerek i układu moczowego jest urolog.

Nie zmienia to faktu, że w przypadku pojawienia się objawów ostrego zapalenia pęcherza (parcia na mocz, bólu podczas jego oddawania, itp.) należy w pierwszej kolejności skontaktować się z lekarzem rodzinnym (pierwszego kontaktu).

Na podstawie wywiadu oraz objawów oceni problem i będzie w stanie rozpocząć leczenie.
Najczęściej występującym rodzajem zapalenia pęcherza jest to powodowane przez bakterie.
Oznacza to konieczność rozpoczęcia antybiotykoterapii, którą rozpocząć można po otrzymaniu recepty.
Dla wielu osób wizyta u lekarza z zapaleniem pęcherza może być wstydliwa lub mogą nie mieć czasu.
Zawsze można skorzystać z konsultacji lekarskich on-line.

Ważne: jeśli objawy zapalenia pęcherza pojawiają się u kobiet w ciąży lub mężczyzn po 50. roku życia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem i rozpocząć leczenie.

Na powikłania po ostrym zapaleniu pęcherza narażone są w szczególności osoby starsze i dzieci.

Głównym powodem jest możliwość przeoczenia choroby lub pomylenia z innym schorzeniem.

Leczenie (czyli leki na receptę i bez recepty)

Jak wspomniałem – ostre zapalenie pęcherza nie jest chorobą groźną, jednak dosyć uciążliwą.
Dodatkowo należy jak najszybciej rozpocząć leczenie ze względu na możliwe powikłania.
Leczenie tej choroby polega najczęściej na przyjmowaniu antybiotyków i chemioterapeutyków (wynika to z bakteryjnego charakteru większości infekcji pęcherza).
Najczęściej przepisywane antybiotyki (dostępne na receptę) na zapalenie pęcherza to:

amoksycylina: jest to półsyntetyczna penicylina. Jest stosowana na ostre zapalenie pęcherza jak również w przypadku odmiedniczkowego zapalenia nerek czy bezobjawowego bakteriomoczu. Jest to antybiotyk o bardzo szerokim zastosowaniu – pomaga również w zwalczaniu bakterii odpornych na inne antybiotyki;
fosfomycyna: to syntetyczny lek przeciwbakteryjny (pochodna kwasu fosfonowego). Ta substancja aktywna często jest łączona w lekach z trometamolem (substancją zwiększającą rozpuszczalność);
efaleksyna: to półsyntetyczny antybiotyk z grupy cefalosporyn. Ponieważ wykazuje dużą skuteczność przeciw pałeczkom okrężnicy, przepisywany jest na większość zakażeń układu moczowego, w tym na ostre zapalenie pęcherza.

Co ważne – należy przyjąć zawsze cała dawkę antybiotyku, nawet po pozornym wyzdrowieniu (zwłaszcza, że poprawa samopoczucia pojawia się szybko po przyjęciu pierwszej dawki).
W innym razie bakterie mogą się uodpornić na ten konkretny antybiotyk, a sama choroba może powrócić.
Drugą grupą środków stosowanych na ostre zapalenie pęcherza są chemioterapeutyki (czyli leki dostępne bez recepty).
Mają one silne działanie bakteriobójcze, zbliżone do antybiotyków.
Wśród nich należy wymienić popularne leki bez recepty (zawierające substancje z grupy chemioterapeutyków) na bazie furaginy, cyprofloksacyny i nitroksolina.
Pomagają one łagodzić objawy oraz przyśpieszyć proces leczenia.
Jeśli zapaleniu pęcherza towarzyszy gorączka lub silne bóle lekarz może zalecić przyjmowanie środków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych.
Sam proces leczenia ostrego zapalenia pęcherza moczowego trwa do około 10 dni (najczęściej od 3 do 5).
Po zakończeniu leczenia lekarz może polecić wykonanie kontrolnego badania moczu – w celu określenia skuteczności terapii.

Domowe sposoby na zapalenie pęcherza: pomocne i przynoszące ulgę

Nie brakuje domowych sposobów na zapalenie pęcherza.
Chociaż przekazywane są one z pokolenia na pokolenie, to często nie zastąpią konsultacji lekarskiej lub przyjęcia leków – nawet bez recepty.
Oczywiście – wiele z tych sposobów pomaga znacznie łagodzić przebieg choroby i przynieść ulgę zarówno przed wizytą u lekarza jak i w trakcie leczenia.
Warto wymienić następujące:

picie dużej ilości płynów (pomaga wypłukać z pęcherza bakterie – min. 1,5 litra dziennie);
przyjmowanie preparatów na bazie żurawiny (również jedzenie owoców i picie soku) – działają one moczopędnie, co dodatkowo pomaga oczyszczać organizm; substancje zawarte w żurawinie blokują przyleganie pałeczek okrężnicy do błony śluzowej dróg moczowych;
ciepłe okłady na brzuch – pomagają rozluźnić mięśnie i zmniejszyć odczucie dyskomfortu (termofor lub koc elektryczny);
gorąca kąpiel – podobnie jak termofor, pomaga w łagodzeniu objawów;
dbanie o higienę intymną;
nasiadówki z ziół o działaniu antyseptycznym, np.: rumianek, skrzyp polny czy szałwię;
do czasu zakończenia leczenia – wstrzymanie aktywności seksualnej.

Jest również wiele „babcinych sposobów” na ostre zapalenie pęcherza: płukanek, itp. Więcej na temat domowych sposobów na zapalenie pęcherza, nie tylko ostre.

Żeby znowu nie zachorować (profilaktyka zapalenia pęcherza)

Ostre zapalenie pęcherza jest jedną z chorób, której można zapobiegać dzięki higienie – nie tylko intymnej, ale też życia.
Oznacza to, że dbanie o to, żeby nie zachorować ponownie na zapalenie pęcherza może mieć też bardzo pozytywny wpływ na samopoczucie.
Wśród rzecz, które warto robić, żeby uniknąć zachorowania (też ponownego) warto wymienić:

picie dużych ilości płynów (minimum to zalecane dla dorosłego człowieka min. 1,5 litra dziennie);
warto wzbogacić dietę o produkty bogate w witaminę C (cytrusy, żurawinę, itp.) – pomaga ona w zakwaszeniu moczu, dzięki czemu blokuje rozwój bakterii odpowiedzialnych za zapalenie pęcherza;
dbanie o higienę intymną;
regularne oddawanie moczu – również przed snem i po seksie;
wycieranie okolic krocza od przodu do tyłu, również po myciu – pomaga to zapobiec przemieszczaniu się bakterii z okolic odbytu w kierunku ujścia cewki moczowej;
noszenie wygodnej, nieobcisłej bielizny i odzieży (z naturalnych materiałów).

Niekiedy profilaktykę można rozszerzyć o korzystanie z różnych preparatów i leków (część z nich powinna być wypisana przez lekarza).
Wśród nich warto wymienić preparaty z estrogenem (dla kobiet po menopauzie) czy preparaty dopochwowe z bakteriami kwasu mlekowego.
Potrzebujesz konsultacji związanej ze zdrowiem Twojego układu moczowego?
Możesz ją zacząć bez wychodzenia z domu w przychodni online Dimedic.