Nietolerancja glukozy – przyczyny, objawy, leczenie, dieta

Sortowanie artykułów:

• po nazwie
• po ocenie
• po popularności

• Ból dużego palca stopy – podagra, dna moczanowa Dna moczanowa jest chorobą stawów i słabounaczynionych tkanek oraz ścięgien, którą wywołuje zbyt wysoki poziom kwasu moczowego we krwi. Tworzy on wtedy kryształki, które odkładają się w organizmie, najczęściej w torebce stawu śródstopno – paliczkowego duż Oceniono na 4,6 z 12 oddanych głosów.
• Bruksizm, zgrzytanie zębami Bruksizm, zgrzytanie zębami. Bruksizm najczęściej daje o sobie znać w nocy, w związku z czym wielu pacjentów nawet nie zdaje sobie sprawy, że cierpi na tę dolegliwości. Pierwsze objawy są jednak bardzo łatwe do zdiagnozowania – stwierdza je lekarz stomato Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Celiakia – objawy i leczenie Celiakia inaczej nietolerancja glutenu (a dokładniej na gliadynę – część białka znajdującego się w ziarnach zbóż) dotyczy głównie przypadków małych dzieci, u których o wiele łatwiej tę chorobę można zdiagnozować, gdyż gluten do diety niemowląt wprowadza s Oceniono na 5 z 2 oddanych głosów.
• Chroniczne zmęczenie – przyczyny i leczenie Zespół chronicznego zmęczenia został sklasyfikowany jako jednostka chorobowa z grupy chorób cywilizacyjnych, chociaż może również występować jako jeden z objawów innych oddzielnych chorób. Można tę chorobę zdefiniować jako powstające bez żadnej przyczyny Oceniono na 5 z 2 oddanych głosów.
• Cieśnia nadgarstka – leczenie i rehabilitacja Cieśnia nadgarstka jest niezwykle uciążliwym i utrudniającym normalne funkcjonowanie zaburzeniem nerwu pośrodkowego, który znajduje się wewnątrz kanału nadgarstka, powstającego w wyniku długotrwałego i intensywnego ucisku. Schorzenie to dotyka przeważnie Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Cukrzyca insulinozależna i cukrzyca insulinoniezależna Cukrzyca insulinozależna i cukrzyca insulinoniezależna, to dwa typy cukrzycy, na które najczęściej chorujemy, nazywane częściej – odpowiednio – jako cukrzyca typu 1 (młodzieńcza) oraz cukrzyca typu 2 (dorosła). Oba typy różnią się od siebie przyczynami, o Oceniono na 4 z 6 oddanych głosów.
• Czy suplementy mogą zaszkodzić? Czy suplementy mogą zaszkodzić? Nie dajmy się zwieść hasłom zamieszczonym na opakowaniach suplementów tj.: ‘o przedłużonym działaniu’; ‘organiczny’; ‘naturalny’; ‘o wysokiej skuteczności’. Są to wyłącznie wytwory marketingowe, których zadaniem jest skutec Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• 
• Dieta podczas grypy i przeziębienia Kiedy dopada nas przeziębienie lub grypa, to wtedy przeważnie tracimy apetyt. Ważne jest, aby w tym czasie organizm był odpowiednio nawodniony i odżywiony tak, żeby mógł się uporać z infekcją, a następnie zregenerować. Czasami do infekcji dołączają dolegl Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Dieta przyjazna wątrobie – oczyszczenie wątroby, detoks Wątroba jest jednym z najważniejszych i największych organów wewnętrznych. Pełni ona bardzo dużo niezwykle ważnych funkcji, aby organizm mógł pracować bez zarzutu. Między innymi wytwarza kwasy trawienne, gromadzi glukozę, odtruwa organizm. Jeżeli traktuje Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Dieta w chorobie Hashimoto Dieta w chorobie Hashimoto. Choroba Hashimoto przez wiele lat podstępnie niszczy tarczycę. Jakość pokarmów i zachowanie właściwych proporcji między składnikami odżywczymi: białko, węglowodany, tłuszcze, są jednym z istotniejszych elementów terapii. Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Dieta w chorobie nadciśnieniowej Dieta w chorobie nadciśnieniowej. Prawidłowo skomponowana dieta jest ważnym elementem leczenia choroby nadciśnieniowej przy współdziałaniu z leczeniem farmakologicznym. Za każdym razem dieta powinna być ustalana z lekarzem oraz z dietetykiem. Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Dieta w nadczynności tarczycy Przy nadczynności tarczycy w znaczny sposób zwiększa swoje tempo przemiana materii, a co z tym związane – również i narządy wewnętrzne (serce, nerki, wątroba, trzustka) funkcjonują znacznie szybciej. Osoba z nadczynnością tarczycy na co dzień odczuwa wiel Oceniono na 5 z 2 oddanych głosów.
• Dieta w nietolerancji laktozy Laktoza jest dwucukrem złożonym z dwóch jednocukrów: glukozy i galaktozy. Aby została strawiona i mogła się wchłonąć w jelicie, potrzebuje odpowiedniej aktywności enzymu zwanego laktazą. Hipolaktazja powstaje w wyniku zmniejszonej aktywności laktazy (nied Oceniono na 5 z 2 oddanych głosów.
• Dietetyka kliniczna – przykłady właściwej diety Stosowanie odpowiednio zbilansowanej diety pozwala nie tylko cieszyć się wspaniałą sylwetką i dobrym stanem zdrowia, ale często wspomaga proces leczenia wielu schorzeń i niejednokrotnie pomaga ustrzec się przed rozwojem powikłań. Nieprzestrzeganie właściw Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.
• Diety odchudzające dla wszystkich, czyli dla nikogo Diety odchudzające dla wszystkich, czyli dla nikogo. Zanim przystąpi się do kuracji odchudzającej warto skorzystać z konsultacji doświadczonego dietetyka. Przyczyną otyłości może być ukryta choroba jajników, tarczycy czy przysadki. Samodzielne odchudzanie Oceniono na 5 z 1 oddanych głosów.

Hiperinsulinemia – objawy i leczenie hiperinsulinemii

Insulinę produkują komórki beta zlokalizowane w skupiskach nazywanych wysepkami trzustkowymi albo wysepkami Langerhansa1, znajdujące się w części wewnątrzwydzielniczej trzustki.

Rozprowadzana z krwią insulina działa na receptory występujące na powierzchni komórek i pobudza je do metabolizowania glukozy. Ten cukier prosty, powstający w wyniku wieloetapowego metabolizmu pokarmów, jest rozprowadzany z krwią, dostarczając komórkom energii niezbędnej do życia.

Bez insuliny komórki nie potrafią przyswajać glukozy, mogą więc „umrzeć z głodu”, nawet, jeśli we krwi glukozy jest pod dostatkiem.

Hiperinsulinemia – o czym świadczy

O zaburzeniach wydzielania insuliny najczęściej mówi się w kontekście cukrzycy: zbyt małe stężenie insuliny we krwi skutkuje spowolnieniem metabolizmu glukozy. W rezultacie komórki ograniczają „zużycie” tego cukru, a jego nadmiar gromadzi się we krwi.

Stężenie glukozy rośnie, osiągając wartości niebezpieczne dla życia. Żeby przywrócić równowagę, trzeba ograniczyć spożycie niektórych pokarmów i jednocześnie ponaglić komórki do szybszego „spalania” glukozy, podając insulinę w zastrzykach.

Nieco w cieniu pozostaje zaburzenie równowagi hormonalnej o przeciwnym charakterze: hiperinsulinemia, nazywana również hiperinsulinizmem.

Hiperinsulinemia postacie:

• jako element złożonego problemu medycznego – zespołu metabolicznego,
• samoistnie, w postaci wrodzonej,
• towarzyszy insulinooporności w zespole policystycznych jajników (PCOS),
• pojawia się w przebiegu niektórych chorób nowotworowych.

Hiperinsulinemia jest jednym z elementów zespołu metabolicznego; niektórzy badacze uważają, że leży u jego podstaw. U 60 proc.

chorych z zespołem metabolicznym występuje hiperinsulinemia wspólnie z insulinoopornością, jako wynik zmniejszenia wrażliwości tkanek docelowych na insulinę, często jako reakcja na podwyższone stężenie glukozy we krwi.

Działa wtedy następujący mechanizm: jeśli z jakiegoś powodu (przyczyny bywają różne) komórki słabo reagują na insulinę obecną we krwi, to zmniejsza się również ich „apetyt” na glukozę. Metabolizują jej mniej, niż powinny, w rezultacie rośnie poziom glukozy we krwi.

Trzustka rozpoznaje wzrost stężenia glukozy ale „nie wie”, skąd się wziął. Zachowuje się więc tak, jakby przyczyną było obfite spożywanie pokarmów: wytwarza jeszcze więcej insuliny. Jeśli ten wysiłek okazuje się nieskuteczny, trzustka konsekwentnie zwiększa produkcję, aż do osiągnięcia granic swoich możliwości.

Hiperinsulinemia dieta

Lecząc hiperinsulinemię, trzeba skorzystać z prewencji i terapii dla zespołu metablicznego. Po pierwsze konieczne jest zwiększenie aktywności fizycznej – zaleca się ćwiczenia tzw. tlenowe 5-7 razy w tygodniu po 30–60 minut.

Hiperinsulinemia co jeść?

Po drugie przy hiperinsulinemii istotna jest dieta.

• Leczenie farmakologiczne w zależności od problemów metabolicznych:
• Insulinooporność wraz z otyłością oraz nasilonym ogólnoustrojowym stanem zapalnym odgrywa kluczową rolę w rozwoju zespołu metabolicznego.
• Przyczyną jednoczesnego występowania powyższych czynników jest interakcja pomiędzy:

• czynnikami demograficznymi,
• uwarunkowaniami genetycznymi,
• nieprawidłowym stylem życia (dieta niezgodna z zasadami zdrowego żywienia i zbyt mała aktywność fizyczna),
• programowaniem płodowym.

Opinie naukowe na temat zespołu metabolicznego są podzielone. Część skłania się ku tezie, że główną przyczyną powstania składowych zespołu metabolicznego jest otyłość brzuszna, a część, że najważniejszą przyczyną jest insulinooporność.

Zespół metaboliczny jest znany od dawna. Wcześniej nazywano go na wiele sposobów: zespołem X, zespołem plurimetabolicznym, polimetabolicznym, metabolicznym zespołem X, zespołem insulinooporności. Ze względu na konsekwencje i stosunkowo częste występowanie jest poważnym wyzwaniem dla medycyny. 

Do rozpoznania zespołu metabolicznego konieczne jest stwierdzenie trzech z pięciu poniższych nieprawidłowości:

• Otyłość brzuszna (obwód talii u mężczyzn 94 cm i więcej, a kobiet 80 cm i więcej).
• Hipertriglicerydemia 150 mg/dl lub więcej lub wcześniejsze leczenie zaburzeń lipidowych.
• Obniżone stężenie cholesterolu HDL poniżej 40 mg/dl u mężczyzn lub 50 mg/dl u kobiet lub wcześniejsze leczenie farmakologiczne zaburzeń lipidowych.
• Ciśnienie tętnicze krwi 130/85 mm Hg lub więcej lub wcześniejsze leczenie nadciśnienia tętniczego.
• Glukoza na czczo 100 mg/dl lub więcej lub wcześniejsze leczenie cukrzycy.

Często z zespołem metabolicznym współistnieją inne zaburzenia:

• stłuszczenie wątroby,
• dna moczanowa,
• choroba niedokrwienna serca.

Leczenie zespołu metabolicznego jest złożonym problemem klinicznym. W wielu przypadkach daje zadowalające efekty, ale wymaga od pacjenta dyscypliny i współpracy z lekarzem. Również w aspekcie dostosowania diety i aktywności fizycznej do stanu zdrowia.

Hiperinsulinemia pierwotna i hiperinsulinemia wrodzona

Hiperinsulinemia pierwotna

Hiperinsulinemia pierwotna czasami pojawia się w przebiegu choroby nowotworowej trzustki, jeśli dotyczy ona części wewnątrzwydzielniczej. Dzieje się tak w przypadku wyspiaka trzustki.

Zmienione nowotworowo komórki beta rozmnażają się nadmiernie, zachowując jednocześnie swoją podstawową funkcję: wydzielają do krwi insulinę. Rozrost tkanki nowotworowej pociąga za sobą zwiększenie całkowitej produkcji insuliny i wzrost jej stężenia we krwi. Objawy ustępują po usunięciu zmiany nowotworowej.

Hiperinsulinemia wrodzona

Cukrzyca – objawy, leczenie, powikłania cukrzycy

Cukrzyca jest obecnie dość często diagnozowaną chorobą, a zagrożenie jakim jest jej występowanie niestety nie maleje. Jest to choroba metaboliczna, która polega na nieprawidłowym wydzielaniu insuliny odpowiedzialnej za regulowanie poziomu cukru we krwi.

Insulina jest hormonem produkowanym przez trzustkę, a sama choroba zaliczana jest do grona chorób metabolicznych.

 Jakie są objawy cukrzycy? Co powinno wzbudzić niepokój i jakie objawy sugerują, że należy rozpocząć diagnostykę w tym kierunku i wreszcie, jak należy działać po rozpoznaniu cukrzycy? Oto najważniejsze informacje na ten temat.

Spis treści:

Co to jest cukrzyca?

Cukrzyca, która nosi łacińską nazwę diabetes mellitus, to choroba metaboliczna, która objawia się nieprawidłowym poziomem glukozy we krwi pacjenta.

Nieprawidłowy poziom glukozy we krwi spowodowany jest zaburzeniami w wydzielaniu przez trzustkę hormonu – insuliny lub też jej  nieprawidłowym działaniem. Choroba występuje w różnych typach.

Najczęściej notowane zachorowania dotyczą cukrzycy typu II, który określany jest jako cukrzyca insulinoniezależna.

Liczbę osób chorych na cukrzycę w Polsce szacuje się na 2 mln. Organizacje, zajmujące się zdrowiem populacji, alarmują jednak, że realnie chorych może być nawet dwukrotnie więcej. Pozostali po prostu nie wiedzą o swojej dolegliwości.

Wpływ na rozwój cukrzycy typu II w dużej mierze ma:

• prowadzony tryb życia, 
• dieta, 
• nadmierne spożywanie alkoholu, 
• palenie papierosów.

Cukrzyca objawy

Rozpoznanie pierwszych objawów cukrzycy jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na podjęcie natychmiastowego działania. Nieleczona może bardzo negatywnie wpłynąć na ogólny stan zdrowia, stąd właśnie wczesna diagnostyka jest tak znacząca.

• duże pragnienie,
• częste oddawanie moczu,
• duży apetyt,
• utrata masy ciała,
• ogólne osłabienie i senność.

Dostrzeżenie tych objawów powinno być bardzo wyraźnym sygnałem alarmowym. Należy się wówczas niezwłocznie zgłosić do lekarza, a po uzyskaniu diagnozy, do poradni diabetologicznej (poradnia dla cukrzyków). Oznacza to bowiem, że natychmiast należy podjąć działania mające na celu przejęcie kontroli nad chorobą.

• 
• Najczęstrze objawy cukrzycy insulinozależnej:

Cukrzycy nie da się wyleczyć. Można jednak zminimalizować jej destrukcyjne działanie poprzez odpowiednią dietę, styl życia i stosowanie leków.

• zwiększone pragnienie,
• częste oddawanie moczu,
• chudnięcie,
• apatia,
• zmęczenie i senność,
• trudniejsze i powolniejsze gojenie się ran,
• częste infekcje pęcherza moczowego,
• częste zapalenia skóry,
• świąd skóry,
• stany zapalne.

Na podstawie powyższej listy widać od razu, że objawy nie są wcale jednoznaczne. Jeżeli jednak większość z nich współwystępuje, to diagnostyka w kierunku cukrzycy koniecznie powinna zostać podjęta.

Jak zdiagnozować cukrzycę?

Wczesna diagnoza cukrzycy jest niezwykle istotna. Pozwala na szybkie wdrożenie leczenia i zastosowanie diety, która pozwoli na prawidłowe funkcjonowanie i kontrolowanie poziomu glukozy we krwi.

Jednocześnie to sposób na to, by zapobiec powikłaniom, do których może dojść, jeżeli natychmiastowe leczenie nie zostanie podjęte.

Nieleczona cukrzyca wpływa na cały organizm chorego, stopniowo niszcząc kolejne narządy i układy wewnętrzne.

Po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu z pacjentem, lekarz powinien zlecić różnorodne badania, w tym badanie krwi pod kątem poziomu glukozy. Nie zawsze cukrzyca daje wcześniej wymienione objawy. Czasami przebiega bezobjawowo lub objawy nie są charakterystyczne i właśnie dlatego chory nie wie nawet, że cierpi na takie schorzenie.

charakterystyka i dieta

Nie od dziś wiadomo, że nieleczona cukrzyca zwiększa ryzyko współwystępowania innych jednostek chorobowych m.in. otyłości, nadciśnienia tętniczego, nieprawidłowości związanych z układem krążenia, problemów z nerkami i oczami, a także dysfunkcji skórnych, w tym łuszczycy. 

Łuszczyca – charakterystyka

Łuszczyca jest niezakaźną, zapalną chorobą autoimmunologiczną, o charakterze przewlekłym objawiająca się zmianami skórnymi i problemami ze stawami.

Wykazano, że łuszczyca jest związana z częstszym występowaniem chorób metabolicznych: zwłaszcza cukrzycy typu 2, ale również osteoporozy oraz chorób autoimmunologicznych, które wymagają wprowadzenia odpowiedniej diety.

W przeprowadzonych badaniach wśród dzieci wykazano, że młodzieńcza łuszczyca była związana ze zwiększonym odsetkiem hiperlipidemii, nadciśnienia tętniczego, otyłości, cukrzycy, reumatoidalnego zapalenia stawów i choroby Leśniowskiego-Crohna.

Wyżej wymienione jednostki chorobowe wpływają nie tylko na jakość życia, ale także na przewidywaną długość życia osób z łuszczycą. Dotychczasowe wyniki badań wykazały, że ciężka postać łuszczycy może skrócić długości życia nawet o 3-4 lata (6).

Łuszczyca a cukrzyca

Jak podaje literatura podejrzewa się, że czynniki genetyczne mogą odgrywać istotną rolę w rozwoju tych dwóch jednostek chorobowych (5).

Dodatkowo wykazano, że to proces zapalny jest czynnikiem łączącym łuszczycę z rozwojem cukrzycy i pozostałych składowych zespołu metabolicznego (2).

To właśnie cytokiny prozapalne mogą odgrywać istotną rolę w powstawaniu  wielu zaburzeń metabolicznych (7), w tym insulinooporności, cukrzycy typu 2, czy hiperlipidemii (1).

Cukrzyca a zmiany skórne

Jednym z powikłań cukrzycy jest powstawanie zmian skórnych. Skóra diabetyków często jest sucha, łuszczy się, a także istnieje większe prawdopodobieństwo pojawienia się na niej wyprysków.

W przebiegu angiopatii związanych z cukrzycą, może dochodzić do nieprawidłowego krążenia w kończynach, co także prawdopodobnie przyczynia się do trudniejszego gojenia ran.

Szczególnie chorzy z dysfunkcją trzustki, którzy stosują insulinę albo leki mające obniżać stężenie glukozy we krwi, w wyniku obniżonej odporności organizmu są bardziej narażeni na powikłania związane z dysfunkcją nabłonka skóry, a także rozwój stopy cukrzycowej.

Dodatkowo u pacjentów z cukrzycą na skutek stanu zapalnego zwiększa się ryzyko wystąpienia grzybicy oraz zakażeń bakteryjnych, które również negatywnie wpływają na wygląd oraz stan skóry.

Nietolerancja glukozy dieta

• Artykuły
• Pytania do lekarzy

Co to jest nietolerancja laktozy? Laktoza to cukier mleczny składający się z galaktozy i glukozy. (…) Dieta bezlaktozowa wymaga wyeliminowania świeżego mleka, słodkiej śmietany i maślanki.

Leczenie nietolerancji fruktozy W przypadku nietolerancji fruktozy warto zrobić badanie na obecność pasożytów oraz grzyba Candida albicans, ponieważ wzmagają (…) Fruktoza najlepiej wchłania się w obecności glukozy,…

Prawidłowy wynik glukozy to ten, który znajduje się w granicach 70-110 mg/dl. Podwyższona glukoza ma wartość 120 mg/dl. (…) Cukrzycy muszą regularnie badać poziom glukozy we krwi i prowadzić obowiązkowy…

Nie jest możliwe także dokładne oznaczenie ilościowe glukozy w moczu. W jakim celu wykonywane jest badanie glukozy w moczu? (…) Stężenie glukozy we krwi przekracza wówczas próg nerkowy dla glukozy,…

Zadbaj również o to, by twoja dieta była możliwie urozmaicona. (…) Nietolerancja pokarmowa – probiotyk a nietolerancja pokarmowa Symptomy nietolerancji pokarmowej bywają niezwykle…

Cukrzyca a łysienie Trudno mówić o bezpośredniej korelacji między konkretnym poziomem glukozy we krwi a łysieniem, aczkolwiek badanie stężenia glukozy (…) Osoba, która łysieje powinna mieć wykonane podstawowe badania…

W tym wypadku ocenia się wpływ glukozy na spadek poziomu hormonu wzrostu. Alternatywą dla doustnego przyjęcia glukozy jest dożylne podanie glukozy. (…) roztworu glukozy.

Nietolerancja glutenu Gluten znajdziemy np. w pszenicy, życie i jęczmieniu. (…) Pozytywny wynik badania oznacza 75 proc. prawdopodobieństwa nietolerancji.

Nie jest możliwe także dokładne oznaczenie ilościowe glukozy w moczu. W jakim celu wykonywane jest badanie glukozy w moczu? (…) Stężenie glukozy we krwi przekracza wówczas próg nerkowy dla glukozy,…

Czy mogę mieć nietolerancję pokarmową? (…) osoba powinna wybrać indywidualnie pod siebie tak, aby zostały przeanalizowane wszystkie produkty, które się regularnie spożywa niezależnie od tego, czy dieta

Stomatolodzy będą mogli wysyłać pacjentów na bezpłatne badania poziomu glukozy. Powód? By szybciej i skuteczniej rozpoznać cukrzycę.

Nietolerancja wtórna glukozy Istnieje również wtórna nietolerancja glukozy, która może się wytworzyć w wyniku niektórych urazów lub przebytych chorób. (…) Dieta ta…

Glukoza w badaniu krwi Glukoza należy do grupy cukrów prostych i jest podstawowym związkiem energetycznym dla organizmu. (…) Jeśli wynik badania glukozy przekracza 200 mg/dL, od razu rozpoznaje się…

Jak wygląda badanie glukozy w ciąży? Co to jest glukoza? Glukoza to cukier prosty, który jest głównym źródłem energii w organizmie człowieka. (…) Źródła glukozy w pożywieniu Glukoza…

Nieprawidłowy poziom glukozy na czczo oraz nietolerancja glukozy stanowi stan przedcukrzycowy i przyspiesza rozwój uszkodzeń naczyń krwionośnych i nerwów (…) Czynniki ryzyka cukrzycy typu 2 nadwaga,cukrzyca…

Witam, chciałam się zapytać tak z ciekawości jak to jest jak kobieta przed ciaza ma nietolerancje glukozy, co taka kobieta ma robic? jakie leki? czy w ogole można zajść w ciąży z nietoleranca glukozy? Dziekuje i pozdrawiam :)Oczywiście zajście w ciążę…

Mam stwierdzoną nieprawidłową tolerancję glukozy- jaka dietę powinnam zastosować i co zmienić w trybie życia?Należy jeść regularnie 5 posiłków dziennie (3 główne i 2 mniejsze). Należy unikać smażenia (raczej piec w folii lub gotować w parowarze). Ograniczyć…

Witam, lekarz dietetyk twierdzi, że mam nietolerancje glukozy i dostałam diete. A moje pytanie jest następując czy nietolerancja glukozy to cukrzyca ? Oto wyniki krzywej cukrowej 2 punktowej – 104[mg/dl] po 2 godzinach. Insulina test po glukozie : insulina…

Witam! Mam problem od kilku lat z poziomem cukru i nietolerancją glukozy. Robiłam jakiś czas temu krzywą cukrową i byłam u diabetologa ,który stwierdził u mnie nietolerancje glukozy i kazał mi mierzyc cukier po posiłkach , nic poza tym mi nie powiedział…

Nietolerancja glukozy – jaka dieta, konkretnie. Glukoza na czczo 123ml/dl po 2 godzinach i obciążeniu 75g glukozy pozostało 155ml/dl. Lekarz przepisał ‘metformax sr 500’ jedna tabletka po ostatnim posiłku. Tu moje pytanie, konkretnie jaka dieta, wiem,…

Mam 69 lat i zaniepokoiły mnie świeżo odebrane wyniki: glukoza w osoczu 123 cholesterol 216 żelazo 156 wapń w surowicy 9,78Jesli glukoza byla na czczo to nakezy zrobić próbę obciążenia glukoza. Mize byc to tylko nietolerancja glukozy. Cholesterol…

Witam, jestem w ciąży i miałam przeprowadzany test tolerancji glukozy 75 g między 24 a 28 tygodniem ciąży . Wynik na czczo 75, po godzinie 127, a po dwóch 115. Moja ginekolog stwierdziła nietolerancje glukozy, z kolei inny ginekolog stwierdził że nie…

Insulinooporność (upośledzona wrażliwość na insulinę) – przyczyny, objawy i leczenie

2020-09-09 12:24 Monika Majewska Konsultacja: dr Agnieszka Wilczewska

Insulinooporność oznacza obniżoną wrażliwości organizmu na działanie insuliny – hormonu odpowiedzialnego głównie za regulację poziomu cukru we krwi, ale także gospodarki tłuszczowej.

 Insulinooporność jest bardzo niebezpieczna, ponieważ może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2 lub innych chorób. Dotyczy to zwłaszcza osób zmagających się z nadwagą i otyłością, u których ryzyko rozwoju insulinooporności jest największe. Insulinooporność może również występować u osób szczupłych, u których stwierdza się inne choroby np.: wątroby.

Jakie są przyczyny i objawy insulinooporności? Czy jej wyleczenie jest możliwe?

Insulinooporność to stan obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny, której konsekwencją jest szereg zaburzeń metabolicznych tj.: nadmierna produkcja glukozy przez wątrobę, osłabienie wychwytu cukru przez tkanki obwodowe np.

: mięśnie szkieletowe czy zaburzenie przemiany tłuszczów (zwiększenie krążących wolnych kwasów tłuszczowych). Spadek wrażliwości na insulinę jest kompensowany przez coraz większą produkcję insuliny, czyli hiperinsulinemię.

W początkowym etapie insulinooporności ilość wytwarzanego hormonu jest wystarczająca do pokrycia zapotrzebowania organizmu. Jednak wraz z czasem trwania zaburzenia dochodzi do powstania pętli samonapędzającej się gdzie hiperinsulinemia nasila insulinooporność, a insulinooporność hiperinsulinemię.

W momencie wyczerpania się mechanizmów regulacyjnych dochodzi do ujawnienia się zaburzeń węglowodanowych i rozwoju stanu przedcukrzycowego, cukrzycy typu 2 czy chorób układu sercowo-naczyniowego.

Insulinooporność nie jest osobną jednostką chorobową, lecz jest częścią tzw. zespołu metabolicznego, czyli grupy zaburzeń, które często występują razem u jednej osoby i są ze sobą ściśle powiązane.

Są to otyłość, nadciśnienie tętnicze (jak wynika z badań, u wszystkich otyłych chorych z nadciśnieniem tętniczym oraz u 40 proc.

szczupłych chorych z nadciśnieniem pierwotnym z prawidłowym stężeniem glukozy stwierdza się zwiększone stężenie insuliny we krwi), zaburzenia metabolizmu triglicerydów i cholesterolu oraz poziom glukozy we krwi na czczo równy lub wyższy niż 100 mg/dl.

Spis treści

Insulinooporność. Posłuchaj, czym jest wrażliwość na insulinę. To materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami

To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video

Insulinooporność: przyczyny i czynniki ryzyka

Insulinooporność może mieć podłoże genetyczne, np. gdy organizm produkuje hormon o nieprawidłowej budowie (tzw. zespół zmutowanej insuliny).

Obniżenie wrażliwości na insulinę występuje w wielu jednostkach chorobowych tj.:

Ryzyko rozwoju insulinooporności występuje u osób zmagających się z nadwagą i otyłością, ponieważ tkanka tłuszczowa sprawia, że to właśnie ich organizmy są najbardziej oporne na działanie insuliny.

Tkanka tłuszczowa, głównie brzuszna, przyczynia się do powstania insulinooporności poprzez produkowanie substancji hormonalnych, które mają działanie przeciwstawne do insuliny lub hamują efekty jej działania, a także poprzez bezpośrednie wydzielanie do krwi tzw. wolnych kwasów tłuszczowych (WKT).

Przy ich nadmiarze organizm zaczyna wykorzystywać je jako źródło energii zamiast glukozy. W konsekwencji glukoza nie jest spalana w tkankach, a jej poziom we krwi wzrasta. Wówczas organizm, dla utrzymania prawidłowego poziomu cukru we krwi, zwiększa wydzielanie insuliny.

Inne czynniki ryzyka to:

• wiek (ryzyko zachorowania wzrasta wraz z wiekiem) – insulinooporność jest naturalnym procesem starzejącego się organizmu dlatego trzeba mieć świadomość tego, że wraz z wiekiem u człowieka zwiększa się upośledzenie wrażliwości tkanek na działanie insuliny.
• płeć (u mężczyzn częściej diagnozuje się otyłość brzuszną, która jest wysokim czynnikiem ryzyka rozwoju upośledzenia wrażliwości na insulinę)
• niska aktywność fizyczna
• wysokokaloryczna dieta
• stosowanie leków o działaniu diabetogennym (glikokortykosteroidy, diuretyki tiazydowe, inhibitory proteazy HIV, tabletki antykoncepcyjne, diuretyki pętlowe, blokery kanałów wapniowych)
• alkohol
• palenie tytoniu
• ciąża

Insulinooporność: do jakich chorób może doprowadzić?

• choroby układu sercowo-naczyniowego – przede wszystkim miażdżyca
• niealkoholowe stłuszczenie wątroby – zarówno insulinooporność zwiększa częstość występowania niealkoholowego stłuszczenia wątroby, jak i ta choroba nasila oporność tkanek na insulinę
• zespół policystycznych jajników – niektórzy podejrzewają, że nadmiar insuliny może stymulować niektóre komórki jajników do produkcji męskich hormonów płciowych; mogą one przyczynić się do rozwoju zespołu policystycznych jajników u kobiet ze skłonnością genetyczną do tego zaburzenia
• cukrzyca typu 2 – ponieważ stałe utrzymywanie insuliny na nieprawidłowo wysokim poziomie nadmiernie obciąża trzustkę. W konsekwencji z biegiem czasu jej wydolność spada, a co za tym idzie – zmniejsza się ilość wydzielanej insuliny, co prędzej czy później doprowadza do pojawienia się objawów cukrzycy.

Nietolerancja węglowodanów – rodzaje, objawy, dieta

Najczęściej występującym rodzajem nadwrażliwości na węglowodany jest nietolerancja laktozy, czyli disacharydu znajdującego się w mleku. Zaburzenie to dotyczy około jednej trzeciej populacji Polski, u których objawy nietolerancji występują po spożyciu przetworów mlecznych i innych produktów zawierających laktozę.

Zaburzone trawienie laktozy wynika z upośledzonej jelitowej produkcji laktazy, która jest enzymem umożliwiającym rozłożenie laktozy do galaktozy i glukozy. Poza pojedynczymi przypadkami, gdy laktaza w ogóle nie jest wytwarzana, zwykle dochodzi do niedoboru tego enzymu i rozkładania tylko niewielkiej części laktozy.

Pozostała ilość cukru mlecznego jest transportowana do światła jelita grubego. Tam znajdują się bakterie jelitowe, dla których laktoza stanowi doskonałą pożywkę.

Bakterie przetwarzają laktozę w procesie fermentacji, podczas czego dochodzi do wytworzenia gazów, zakwaszenia treści jelitowej oraz w konsekwencji ściągnięcia wody.

Skutkiem tych procesów są dolegliwości, które następują już po około 30 minutach od spożycia posiłku mlecznego:

• wzdęcia,
• bóle brzucha,
• mdłości,
• biegunka.

W zależności od przyczyny wyróżnia się trzy główne typy:

• alaktazję,
• hipolaktazję pierwotną,
• hipolaktazję wtórną.

Różnią się one przebiegiem i w pewnym stopniu również zaleceniami żywieniowymi.

Alaktazja

Alaktazja jest wrodzonym brakiem wydzielania laktazy, co jest już widoczne od samego początku. Objawy obserwowane są już po pierwszych karmieniach mlekiem (również mlekiem matki). Alaktazja wynika z rzadkiego defektu genetycznego, w wyniku którego nie przebiega proces wytwarzania laktazy.

Niemowlak z alaktazją nie powinien być karmiony mlekiem, które zawiera laktozę (kobiecym ani mieszankami z laktozą). W późniejszym czasie nie należy dziecku wprowadzać jakichkolwiek produktów, które zawierają laktozę nawet w śladowych ilościach.

Dieta z eliminacją laktozy powinna być stosowana przez całe życie osoby z alaktazją.

Hipolaktazja pierwotna

Nawet do 75% populacji świata w pewnym momencie życia traci zdolność do trawienia laktozy. Wiąże się to z tzw. hipolaktazją pierwotną, która wynika z poliformizmu genu LCT. Wówczas dochodzi do stopniowej utraty wydzielania laktazy po 5-6 roku życia.

Objawy hipolaktazji mogą zacząć się w różnym momencie życia – od okresu dzieciństwa poprzez wiek dojrzewania aż po dorosłość, co zależy w pewnym stopniu od pochodzenia etnicznego. Hipolaktazja pierwotna ma źródła w dawnych czasach, kiedy było spożywanie jedynie mleko matki w okresie dzieciństwa, a przez resztę życia dieta nie zawierała jakichkolwiek przetworów mlecznych.

W wyniku mutacji powstała jednak wersja genu, dzięki której część populacji świata jest zdolna do spożywania mleka i laktozy przez całe życie.

Obecność hipolaktazji pierwotnej można potwierdzić poprzez badanie genetyczne w kierunku polimorfizmu genu LCT, a określenie, czy doszło do pogorszenia trawienia laktozy, jest możliwe poprzez wykonanie różnych testów na nietolerancję laktozy takich jak wodorowy test oddechowy lub doustny test obciążenia laktozą.

Wtórna hipolaktazja

Istnieje jeszcze hipolaktazja o charakterze wtórnym. W tym przypadku w wyniku różnych procesów chorobowych dochodzi do uszkodzenia kosmków jelitowych, w których właśnie zachodzi proces wytwarzania i wydzielania laktazy.

Do wtórnej hipolaktazji może dojść w przebiegu chorób zapalnych jelit, celiakii, infekcji jelitowych, a także po zabiegach operacyjnych.

Poza pojedynczymi przypadkami takimi jak resekcja jelita cienkiego zdolność do rozkładania laktozy powraca w momencie zagojenia się jelit.

Dieta w nietolerancji laktozy

W przypadku hipolaktazji pierwotnej lub wtórnej możliwe jest spożywanie pewnych ilości laktozy, jednakże dokładną ilość należy dostosować do własnej tolerancji i występujących objawów.

Znaczny odsetek osób z hipolaktazją trawi do około 10 g laktozy dziennie (odpowiednik szklanki mleka), chociaż w niektórych przypadkach może być konieczne spożywanie jedynie produktów bez laktozy.

W przypadku znacznego ograniczenia laktozy należy zwrócić uwagę nie tylko na obecność laktozy w przetworach mlecznych (z czego sery żółte i fermentowane przetwory są zazwyczaj dobrze tolerowane), ale również w słodyczach, pieczywie i wyrobach cukierniczych, gotowych potrawach (dania obiadowe, zupy, sosy), słonych przekąskach.

Laktoza znajduje się także w lekach i suplementach diety, gdzie cukier mleczny wykorzystywany jest w celach wypełniających. W hipolaktazji wtórnej ograniczenie lub eliminację laktozy stosuje się jedynie do momentu wyleczenia lub wejścia w remisję, zaś w hipolaktazji pierwotnej dieta ubogolaktozowa zalecana jest do końca życia.

Takie dolegliwości jak wzdęty brzuch, biegunki, zaparcia, utrata masy ciała czy przewlekłe zmęczenie często występują w przebiegu nietolerancji pokarmowych. Jeżeli obserwujesz te objawy u siebie, wykonaj badanie genetycznego w tym kierunku.

Dowiedz się więcej

Nietolerancja fruktozy – objawy, diagnostyka i dieta

Innym węglowodanem, który może być nietolerowany przez część społeczeństwa, jest fruktoza. Fruktoza jest monocukrem, który występuje niezwykle powszechnie w naturze. Głównymi jej źródłami są owoce i warzywa. Wchodzi również w skład sacharozy, czyli powszechnie znanego cukru buraczanego czy trzcinowego stosowanego na co dzień w wielu domach.

Schorzenie to może być:

• genetyczne – fruktozemia,
• wtórne – zespół złego wchłaniania fruktozy.

Fruktozemia

Fruktozemia wynika z obecności mutacji genetycznych, które uniemożliwiają w pełni przebieg procesów metabolicznych.

Wśród wrodzonych defektów metabolizmu fruktozy znana jest swoista fruktozuria (defekt fruktokinazy) i fruktozemia spowodowana brakiem aldolazy fruktozo-1-fosforanowej, a także bardzo rzadki niedobór fruktozo-1,6-bifosfatazy wątrobowej (tylko 85 opisanych przypadków).

Najczęstszym zaburzeniem jest brak aldolazy fruktozo-1-fosforanowej B, w którym utrudnione jest przekształcanie fruktozy w obrębie wątroby, jelita cienkiego i nerek, przez co produkty niepełnego metabolizmu odkładane są w narządach. Pierwsze objawy fruktozemii ujawniają się, gdy w diecie niemowlęcia pojawiają się owoce bądź mieszanki mlekozastępcze dosładzane sacharozą.

Wśród objawów fruktozemii są:

• senność,
• apatia,
• wymioty,
• brak apetytu,
• drgawki,