Toksoplazmoza to choroba pasożytnicza, często przebiegająca zupełnie bezobjawowo. Czy jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży? Jakie badania powinna wykonać przyszła mama, aby sprawdzić czy istnieje ryzyko zakażenia płodu? Jakie konsekwencje dla dziecka może mieć infekcja? Jak wyleczyć toksoplazmozę w ciąży?
Toksoplazmoza – przyczyny
Toksoplazmoza to infekcja pasożytnicza spowodowana zakażeniem pierwotniakiem o nazwie Toxoplasma gondii.
Pierwotniak ten występuje na całym świecie, żyje wewnątrzkomórkowo, nie tylko w organizmie ludzkim, ale również zwierząt stałocieplnych (między innymi kotów).
Z badań epidemiologicznych wynika, że około 60% z Nas ma obecne we krwi przeciwciała przeciwko T.gondii, a więc w swoim życiu miało kontakt z tym pierwotniakiem (takich pacjentów nazywamy seropozytywnymi).
W jaki sposób pasożyt ten dostaje się do Naszego organizmu? W celu odpowiedzi na to pytanie warto prześledzić cykl rozwojowy T. gondii. W Naszej strefie klimatycznej ostatecznym żywicielem T. gondii jest kot, podczas ostrej fazy infekcji w nabłonku jelitowym kota dochodzi do rozwoju płciowego pasożyta i powstania oocyst.
Miliony oocyst zawierających sporozoity (możemy porównać to do komórek zawierających zarodek T. gondii) razem z kałem zostają wydalone z organizmu kota i dostają się do gleby. Tam dojrzewają przez około 12-18 miesięcy. Gdy po tym czasie człowiek lub zwierzę spożyje oocystę, w jelicie człowieka lub zwierzęcia dochodzi do uwolnienia sporozoitów i dalszego rozwoju T.
gondii do etapu, w którym staje się tachyzoitem. Forma ta ma możliwość ruchu, dzięki czemu pokonuje barierę jelitową i dostaje się do krwi, a następnie do wnętrza komórek jądrzastych, w których bardzo szybko się namnaża.
Wiele namnożonych tachyzoitów może wędrować do ośrodkowego układu nerwowego, oka, serca, mięśni szkieletowych czy też łożyska – jest to faza ostra toksoplazmozy. Musimy w tym miejscu pamiętać, że Nasz organizm nie pozostaje bierny wobec ataku przez T.
gondii i wyzwala odpowiedź immunologiczną (a więc produkuje przeciwciała), która hamuje proces namnażania się tachyzoitów. Tachyzoity, które nie mogą się namnażać przechodzą w inną postać, która nosi nazwę bradyzoitu, skupiska bradyzoitów tworzą cysty, które mogą ulokować się w różnym miejscu.
Bradyzoity namnażają się bardzo powoli i nie wędrują po Naszym organizmie, ale przez cały czas są zdolne do ponownego przekształcenia się w tachyzoit, taka sytuacja może mieć miejsce podczas spadku Naszej odporności. Pamiętajmy, że bradyzoity mogą przetrwać w Naszym organizmie przez wiele lat w sposób zupełnie niezauważony i ten stan nazywamy fazą utajoną toksoplazmozy.
W jaki sposób możemy zarazić się T.gondii?
Aby zachorować na toksoplazmozę musimy mieć kontakt z pierwotniakiem T. gondii, który dostanie się do Naszego organizmu, może do tego dojść:
- Drogą pokarmową – to najczęstszy sposób zarażenia się toksoplazmozą. Dochodzi do tego na skutek spożycia surowego bądź niedogotowanego mięsa wieprzowego, wołowego, jagnięcego (w mięsie tym mogą znajdować się cysty z bradyzoitami) bądź na skutek spożycia wody, owoców lub warzyw zanieczyszczonych kocimi odchodami, w których znajdują się oocyty. Pamiętajmy przy tym, że niebezpieczny nie jest sam kontakt z kotem a nie jedynie spożycie oocyst.
- Przeniesieniem jatrogennym – oznacza to, że T. gondii dostaje się do Naszego organizmu na skutek przetoczenia preparatów krwiopochodnych (głównie masy granulocytarnej) lub przeszczepienia narządów od osób chorych na toksoplazmozę
- Przeniesieniem wertykalnym – w tym przypadku tachyzoity wędrują od zarażonej matki przez łożysko do płodu, co prowadzi do rozwoju toksoplazmozy wrodzonej
Jakie są objawy toksoplazmozy?
W przypadku toksoplazmozy możemy mówić o dwóch postaciach – nabytej oraz wrodzonej, która będzie Nas szczególnie interesować w niniejszym artykule.
- Toksoplazmoza nabyta u osób ze sprawnym układem odpornościowym przebiega zwykle bezobjawowo lub skąpopobjawowo, a jedynym dowodem na przebycie choroby jest obecność w Naszym organizmie specyficznych przeciwciał. Do objawów, które można zauważyć w przebiegu toksoplazmozy należą: stan podgorączkowy, osłabienie, męczliwość, bóle głowy i mięśni, niebolesne powiększenie węzłów chłonnych szyjnych, karkowych, potylicznych [wtedy możemy mówić o postaci węzłowej toksoplazmozy], stany zapalne naczyniówki [ wtedy możemy mówić o postaci ocznej toksoplazmozy].
- Pamiętajmy, że toksoplazmoza może mieć również cięższy przebieg, ale dotyczy to pacjentów z upośledzoną odpornością, chorych na AIDS, stosujących kortykoterapię. U tych pacjentów objawy są poważniejsze i dotyczą: zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, płuc, osierdzia, wątroby
- Toksoplazmoza wrodzona występuje zdecydowanie rzadziej od toksoplazmozy nabytej, ale ma niestety dużo poważniejsze konsekwencje zdrowotne. Aby doszło do zarażenia płodu przyszła mama musi zachorować na toksoplazmozę w okresie ciąży, a nie przed ciążą, (jeśli chorowała wcześniej ma wytworzone przeciwciała, które hamują przejście bradyzoitów w formę „inwazyjną” a tym samym nie przejdą one do łożyska), chyba, że kobieta choruje na AIDS bądź wrodzone niedobory odporności. Ponadto nawet, jeśli kobieta w ciąży zarazi się toksoplazmozą nie jest pewne, że płód również będzie chory, wszystko zależy od okresu ciąży (im późniejszy tydzień ciąży tym większe ryzyko przeniesienia toksoplazmozy na dziecko), stanu układu odpornościowego przyszłej mamy i stopnia dojrzałości łożyska.
- Zachorowanie na toksoplazmozę w pierwszym trymestrze ciąży może doprowadzić do poronienia lub wewnątrzmacicznego obumarcia płodu
- Zachorowanie na toksoplazmozę w drugim trymestrze ciąży może doprowadzić do rozwoju u noworodka triady Sabina-Pinkertona, czyli zapalenia siatkówki, wodogłowia i zwapnienia wewnątrzczaszkowego oraz innych objawów: nasilonej i przedłużającej się żółtaczki, powiększenia wątroby i śledziony, wybroczyn skórnych, zaburzenia napięcia mięśniowego.
- W przypadku zachorowania na toksoplazmozę w trzecim trymestrze ciąży skutki toksoplazmozy wrodzonej widoczne są zwykle po kilku latach od narodzin, a należą do nich: zez, jaskra, upośledzenie ostrości widzenia, zaburzenia psychoruchowe, drgawki, upośledzenie rozwoju umysłowego, zaburzenia mowy, trudności w nauce.
Jakie badania należy wykonać u kobiety ciężarnej?
Bardzo ważnym elementem profilaktyki toksoplazmozy wrodzonej jest wykonywanie przez przyszłą mamę badan laboratoryjnych. Zgodnie z wpisem w książeczce przebiegu ciąży testy serologiczne w kierunku zarażenia T.
gondii są zalecane w każdym kolejnym trymestrze ciąży. Tym co interesuje Nas najbardziej jest stwierdzenie czy kobieta w ciąży ma aktywne zakażenie toksoplazmozą, tylko takie jest poddawane leczeniu (nieaktywnego, przebytego zakażenia nie leczymy).
A co dokładnie badamy w kolejnych etapach diagnostyki?
- Badanie swoistych przeciwciał klasy IgM oraz IgG przeciwko T. gondii to pierwszy etap diagnostyki. Jeśli wynik ten będzie ujemny przyszła mama jest seronegatywna i powtarza to badanie w kolejnym trymestrze ciąży. Dzięki temu możliwe będzie zauważenie czy wynik ten nie zmieni się z negatywnego na pozytywny, co będzie świadczyć o aktywnym zakażeniu toksoplazmozą
- Jeśli kobieta w ciąży ma utrzymujące się niskie miano przeciwciał IgG przy obecności lub nie przeciwciał IgM bądź też wysokie stężenie przeciwciał IgG i i brak przeciwciał IgM może być spokojna, ponieważ taki wynik świadczy o przebytym wcześniej zakażeniu pierwotniakiem, jednak ze względu na obecność przeciwciał, które „zapamiętały wroga” kolejny kontakt z pasożytem nie będzie niebezpieczny dla niej i dziecka.
- Jeśli kobieta w ciąży ma wysokie stężenie przeciwciał klasy IgG (powyżej 300 IU/ml) i obecne są przeciwciała w klasie IgM należy wykonać dalsze badania (duże ryzyko aktywnego zakażenia)
- Kolejnym krokiem w diagnostyce jest oznaczenie swoistych przeciwciał w klasie IgA oraz oznaczenie awidności przeciwciał IgG. Oznaczenie awidności to badanie, w którym oceniamy jak silne jest wiązanie przeciwciała IgG z antygenem T. gondii, im dłużej trwa infekcja tym silniejsze połączenie antygen-przeciwciało. Wynika z tego, więc, że niska awidność będzie dowodem na to, że zakażenie nastąpiło w ciągu ostatnich 3 miesięcy a wysoka awidność będzie z kolei wykluczała zakażenie w ciągu ostatnich 3-4 miesięcy. Również wysoki poziom przeciwciał klasy IgA świadczy o aktywnym zakażeniu.
- Należy pamiętać, że interpretacja wyników badań serologicznych jest trudna, z uwagi na możliwość utrzymywania się niskiej awidności przeciwciał IgG przez długi czas, czy też utrzymywaniu się niskiego stężenia przeciwciał klasy IgM nie tylko w aktywnej fazie choroby.
- W przypadku dodatnich wyników badań serologicznych rozpoczynamy leczenie w celu uniknięcia przeniesienia zakażenia z matki na dziecko.
Jak sprawdzić czy płód jest zakażony T. gondii?
Pamiętajmy, że dodatnie wyniki badań serologicznych u kobiety w ciąży nie oznaczają, że płód również jest zakażony toksoplazmozą. Ważne jest jednak stwierdzenie czy taka sytuacja ma miejsce, ponieważ ma to istotny wpływ na sposób leczenia przyszłej mamy. W celu potwierdzenia bądź wykluczenia transmisji należy wykonać dodatkowe badania, do których należą:
- Amnioskopia – badanie płynu owodniowego. W trakcie tego badania pobiera się płyn owodniowy a następnie sprawdza czy w płynie tym obecny jest materiał genetyczny T. gondii. Jeśli wynik jest dodatni stanowi to potwierdzenie zakażenia płodu toksoplazmozą i wymaga zmiany leczenia przyszłej mamy. Jeśli wynik jest ujemny nie wyklucza to zakażenia płodu i leczenie również jest kontynuowane.
- Badanie serologiczne krwi płodu pobranej z pępowiny – badanie to wykonuje się pomiędzy 20 a 24 tygodniem ciąży, we krwi płodu poszukuje się przeciwciał klasy IgM i IgA, które nie przenikają przez łożysko, a więc ich obecność jest dowodem na produkcję tych przeciwciał przez płód
Jak wygląda leczenie toksoplazmozy u kobiet w ciąży?
W przypadku stwierdzenia dodatnich wyników testów serologicznych podaje się:
- Spiromycynę lub azitromycynę, (3g na dobę) do końca czasu trwania ciąży
Jeśli na podstawie badania płynu owodniowego udowodnimy, że doszło do zakażenia płodu, leczenie ulega zmianie. Ma to związek z koniecznością zastosowania leków, które przechodzą do płodu przez łożysko i będą zapobiegać skutkom toksoplazmozy wrodzonej u dziecka. Kobiecie w ciąży, która przekroczyła 18 tydzień ciąży podaje się następującą kombinację leków:
- Pirymetaminę (100mg na dobę przez 2 dnia a następnie 50mg na dobę)
- Sulfadiazynę (75mg na kg masy ciała na dobę przez 2 dni, a następnie 100mg na kg masy ciała na dobę)
- kwas folinowy (5-20 mg na dobę), stosowany jest osłonowy, aby zapobiec działaniom niepożądanym pirymetaminy i sulfadiazyny
Bardzo ważne jest przestrzeganie podawania kombinacji powyższych leków dopiero po 18 tygodniu ciąży. Leki te (pirymetaina, sulfadiazyna) blokują przemiany kwasu foliowego a tym samym hamują podziały komórkowe, dlatego podawane mogą być dopiero po zakończeniu organogenezy (powstawania narządów) u płodu.
W jaki sposób ustrzec się zachorowania na toksoplazmozę?
Warto wykonać badania serologiczne w kierunku toksoplazmozy już na etapie planowania ciąży. Jeśli pacjentka przed ciąża ma dowody na przebytą infekcję nie musi obawiać się o zakażenie, jeśli jednak wyniki badań są negatywne przyszła mam powinna przestrzegać kilku zasad:
- Nie jedz surowego mięsa, dokładnie je gotuj i smaż
- Po kontakcie z surowym mięsem, owocami morza, brudnymi owocami i warzywami dokładnie umyj deskę, naczynia i ręce ciepłą wodą z detergentem
- Myj lub obieraj warzywa i owoce przed zjedzeniem
- Przy kontakcie z ziemią podczas prac w ogrodzie używaj rękawic
- Unikaj czyszczenia kociej kuwety, bądź wykonuj tą czynność w rękawiczkach
- Nie karm kota surowym mięsem
- Chroń żywność przed owadami
Absolwentka Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu nakierunku analityka medyczna (medycyna laboratoryjna).
Aktualnie związana z Kliniką Hematologii iTransplantacji Szpiku Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego, gdzie pracuje na stanowisku młodszegoasystenta, na co dzień zajmując się diagnostyką genetyczną pacjentów z chorobamihematologicznymi.
Aktywny uczestnik wielu konferencji naukowych oraz autor licznych publikacjinaukowych, również tych o zasięgu międzynarodowym. Laureatka „Diamentowego Grantu”przyznanego przez Ministerstwo Nauki oraz Szkolnictwa Wyższego, w ramach, którego realizujeswoją pracę doktorską na Wydziale Lekarskim (Katedra Medycyny Sądowej) Uniwersytetu
Medycznego we Wrocławiu. Wolne chwile spędza aktywnie, na rowerze bądź boisku do squasha.
- Medycyna to nie tylko praca, ale również pasja, dlatego wciąż poszerzam swoją wiedzę, uczestniczącw różnych szkoleniach. Wiedza przekazywana za pośrednictwem Naszego serwisu ma przybliżyć
- medycynę każdemu pacjentowi i pozwolić odpowiedzieć na nurtujące pytania.
- Jeśli mają Państwo pytania, bądź interesuje Was dany temat, zapraszam do kontaktu mailowego.
rzęsistkowica – Trichomoniasis
Rzęsistkowica ( trich ) jest chorobą zakaźną wywołaną przez pasożyta Trichomonas vaginalis . Około 70% kobiet i mężczyzn nie mają objawów po zakażeniu. Gdy objawy nie występują one zazwyczaj zaczynają od 5 do 28 dni po ekspozycji.
Objawy mogą obejmować swędzenie w okolicy narządów płciowych , zły zapach cienką upławy , pieczenie przy oddawaniu moczu oraz ból z seksem. Mając rzęsistkowica zwiększa ryzyko zachorowania na HIV / AIDS . Może to również powodować komplikacje w czasie ciąży .
Rzęsistkowicy jest przenoszona drogą płciową (STI), które są najczęściej rozłożone przez dopochwowego, doustnego lub analnego. Może również rozprzestrzeniać poprzez dotykanie narządów płciowych.
Ludzie, którzy są zakażeni mogą rozprzestrzeniać choroby nawet gdy objawy nie występują. Diagnoza jest znalezienie pasożyta w płynie pochwy za pomocą mikroskopu , hodowanie pochwy lub moczu, bądź badań dla pasożyta DNA .
Jeśli obecne inne choroby przenoszone drogą płciową powinny być testowane pod kątem.
Metody zapobiegania obejmują nie seks , używając prezerwatywy , nie douching i testowane na choroby przenoszone drogą płciową przed seks z nowym partnerem. Rzęsistkowica mogą być leczone z antybiotykami , albo metronidazol lub tynidazolu . Partnerów seksualnych powinny być również traktowane. Około 20% ludzi zarazić ponownie w ciągu trzech miesięcy leczenia.
Było około 122 mln nowych przypadków rzęsistkowica w roku 2015. W Stanach Zjednoczonych istnieje około 2 milionów kobiet dotkniętych. Występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Trichomonas vaginalis został dostrzeżony po raz pierwszy w 1836 roku przez Alfreda Donne . Po raz pierwszy został uznany za przyczyną tej choroby w 1916 roku.
objawy i symptomy
Większość osób zakażonych Trichomonas vaginalis nie mają żadnych objawów i może być niezauważony przez wiele lat. Objawy wystąpiły obejmują ból, pieczenie lub swędzenie w penisie, cewki moczowej ( zapalenie cewki moczowej ) lub pochwy ( zapalenie pochwy ).
Dyskomfort dla obu płci może wzrosnąć podczas współżycia i oddawanie moczu . Dla kobiet mogą być żółto-zielony, swędzenie, spieniony, cuchnąca ( „rybi” odór) upławy . W rzadkich przypadkach może wystąpić ból w dole brzucha.
Objawy zwykle pojawiają się w ciągu 5 do 28 dni ekspozycji.
przyczyny
Ludzkiego narządów płciowych jest jedynym zbiornikiem z tego gatunku. Trichomonas przekazywany jest poprzez kontakt seksualny lub narządów.
Jednokomórkowej pierwotniaki wywołuje naprężenia mechaniczne w komórkach gospodarza, a następnie połyka fragmentów komórek po śmierci komórki.
sekwencja genetyczna
Projekt sekwencja Trichomonas genomu został opublikowany w dniu 12 stycznia 2007 roku w czasopiśmie Science , potwierdzający, że genom zawiera co najmniej 26.000 genów , numer podobny do ludzkiego genomu . Dodatkowe ~ 35.000 niepotwierdzone geny, w tym tysiące, które są częścią elementów potencjalnie do transpozycji, przynosi zawartości genów do ponad 60.000.
Diagnoza
Istnieją trzy główne sposoby test dla rzęsistkowica.
- Pierwszy znany jest jako soli mikroskopii. Jest to najbardziej powszechnie stosowany sposób i wymaga szyjki macicy, pochwy, prącia próbkę wymazu do badania pod mikroskopem. Obecność jednego lub wielu trichomonads stanowi korzystny wynik. Metoda ta jest tania, ale ma małą czułość (60-70%), często z powodu niewystarczającego próbki, wyniki fałszywie ujemne.
- Druga metoda diagnostyczna jest kultura, która historycznie była „złoty standard” w diagnostyce choroby zakaźnej. Badania hodowli Trichomonas vaginalis są stosunkowo tanie; Jednak czułość jest wciąż nieco na niskim poziomie (70-89%).
- Trzeci sposób obejmuje testy amplifikacji kwasów nukleinowych (testami NAAT), które są bardziej wrażliwe. Testy te są bardziej kosztowne niż mikroskopowe i hodowlę i są bardzo wrażliwe (80-90%).
Zapobieganie
Korzystanie z męskich prezerwatyw lub żeńskich prezerwatyw może pomóc zapobiec rozprzestrzenianiu się rzęsistkowica, choć staranne badania nigdy nie zostały wykonane, że skupienie się na tym, jak zapobiegać zakażeniu. Zakażenie rzęsistkowicy przez wodę jest mało prawdopodobne, ponieważ Trichomonas vaginalis umiera wody po 45-60 minutach w wodzie cieplnej po 30 minutach do 3 godzin i rozcieńczonego moczu po 5-6 godzinach.
Obecnie nie ma żadnych rutynowych badań przesiewowych standardowe wymagania dla ogólnej populacji USA otrzymującego planowania rodziny lub testy STI. Centers for Disease Control and Prevention (CDC) zaleca badania rzęsistkowica dla kobiet z upławy i mogą być uważane za kobiety na większe ryzyko infekcji lub HIV-pozytywnej serologicznego.
Pojawienie się nowych, wysoce specyficzne i czułe testy rzęsistkowica obecnych możliwości dla nowych protokołów badań przesiewowych dla kobiet i mężczyzn.
Staranne planowanie, dyskusja, a badania są wymagane w celu określenia efektywności kosztowej i najbardziej korzystne wykorzystanie tych nowych testów do diagnostyki i leczenia rzęsistkowica w USA, co może prowadzić do lepszych działań profilaktycznych.
Szereg strategii stwierdzono poprawę działań następczych do testowania STI w tym poczty elektronicznej i wiadomości tekstowych jako przypomnienia o terminach.
Ekranizacja
Dowody z randomizowanych badań klinicznych do badań przesiewowych kobiet w ciąży, które nie mają objawów zakażenia z rzęsistkowica i traktowanie kobiet, które przetestować pozytywne dla zakażenia nie konsekwentnie wykazały zmniejszone ryzyko wystąpienia porodu przedwczesnego .
Potrzebne są dalsze badania, aby zweryfikować ten wynik i określić najlepszą metodę badań przesiewowych.
W Stanach Zjednoczonych badania przesiewowe ciężarnych kobiet bez objawów zaleca się tylko u osób z HIV jako zakażenia Trichomonas jest związana ze zwiększonym ryzykiem transmisji HIV dla płodu .
Leczenie
Leczenie zarówno dla kobiet ciężarnych i nieciężarnych jest zwykle z metronidazolem , doustnie raz. Ostrożnie należy stosować u kobiet w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze ciąży. Partnerów seksualnych, nawet jeśli nie mają żadnych objawów, powinno być również traktowane.
Do 95-97% przypadków infekcji występuje po jednej dawki metronidazolu. Badania sugerują, że 4-5% przypadków Trichomonas są oporne na metronidazol, które mogą stanowić dla niektórych „Repeat” przypadkach.
Bez leczenia, rzęsistkowica może utrzymywać się przez kilka miesięcy do lat u kobiet, i uważa się poprawić bez leczenia u mężczyzn.
Kobiety żyjące z HIV zakażenie mają lepsze stawki leczyć jeśli traktowane przez 7 dni, a nie z jednej dawce.
Leczenie miejscowe jest mniej skuteczne niż doustne antybiotyki powodu gruczoły przedsionkowe mniejsze i innych moczowo struktury pełnią rolę zbiornika.
komplikacje
Badania wykazały związek między rzęsistkowica i dwóch poważnych następstw . Dane wskazują, że:
- Rzęsistkowica jest związana ze zwiększonym ryzykiem transmisji i zakażenia HIV .
- Rzęsistkowica może powodować kobietę dostarczyć niską masę urodzeniową lub przedwczesne niemowlę.
- Rola zakażenia Trichomonas w powstawaniu raka szyjki macicy jest niejasna, jakkolwiek zakażenia Trichomonas może wiązać się z ko-infekcji szczepów wysokiego ryzyka HPV .
- T. vaginalis zakażenia u mężczyzn stwierdzono spowodować bezobjawowe zapalenie cewki moczowej i gruczołu krokowego. W prostacie, gdyż może to spowodować przewlekłe zapalenie, które mogą ostatecznie doprowadzić do raka prostaty.
Epidemiologia
Było około 58 milionów przypadków rzęsistkowica w roku 2013. To jest bardziej powszechne u kobiet (2,7%) niż mężczyzn (1,4%).
Jest to najbardziej powszechny zakaz wirusowe STI w Stanach Zjednoczonych, a przybliżony 3,7 mln rozpowszechnionych przypadków i 1,1 miliona nowych przypadków rocznie.
Szacuje się, że 3% ogólnej populacji USA jest zainfekowany, a 7.5-32% od umiarkowanego do wysokiego ryzyka (w tym uwięzionych) populacji.
Referencje
Linki zewnętrzne
Trichomonas – badania / Rzęsistkowica
1. Jakie są objawy zakażenia rzęsistkiem?
U kobiety najczęstszymi objawami są odrażający zapach wydzieliny z pochwy i pieczenie lub zaczerwienienie wokół pochwy. Inne objawy to ból podczas stosunków seksualnych, ból lub uczucie wzdęcia w podbrzuszu lub pachwinach i parcie na pęcherz oraz potrzeba częstego oddawania moczu z bólem i pieczeniem. U około 50% kobiet nie występują żadne objawy zakażenia Trichomonas vaginalis.
U mężczyzn najczęściej występuje zapalenie cewki moczowej, w którym występuje wydzielina z cewki, potrzeba częstego oddawania moczu i pieczenie. Mężczyźni, u których nie występują objawy, bezobjawowi nosiciele mogą przenosić zakażenie na innych.
2. Jak rzęsistek jest przenoszony?
Pasożyt ten przenoszony jest przez kontakty seksualne.
3. Jak leczy się rzęsistkowicę?
Najczęściej leczy się antybiotykiem (metronidazol). Większość antybiotyków przeznaczonych do leczenia zakażeń bakteryjnych będzie nieskuteczna. Wszyscy partnerzy seksualni powinni być poddani leczeniu w tym samym czasie lub może dojść do ponownego zakażenia.
4. Jak można temu zapobiec?
CDC zaleca następujący schemat postępowania, aby zapobiegać zakażeniu Trichmonas vaginalis:
- Wstrzymanie się od kontaktów seksualnych, lub
- Ograniczenie liczby partnerów seksualnych. Im więcej partnerów seksualnych tym większe ryzyko zetknięcia się z osobą z rzęsistkowicą lub inną choroba przenoszoną drogą płciową.
- Partner osoby zakażonej musi być także leczony. Zapobiegnie to ponownemu zakażeniu.
5. Jak długo muszę czekać na wynik?
Jeżeli w trakcie badania ginekologicznego lekarz zaobserwuje czerwone rany na ściankach pochwy, może zlecić wykonanie preparatu bezpośredniego. Są również szybkie testy wykrywające antygeny Trichomonas vaginalis, a ich wynik można uzyskać po 10 minutach od pobrania próbki do badania.
Inne metody wymagają przesłania pobranego materiału do laboratorium, a ich wynik uzyskuje się po dłuższym czasie. Wynik badań molekularnych może zostać wydany w ciągu 24 godzin, a z hodowli (wynik posiewu) po około 7 dniach.
Metoda, która pozwala na wykrycie Trichomonas vaginalis w próbce pobranej z pochwy kobiety lub cewki moczowej/moczu od mężczyzn, wymaga zastosowania specjalnego podłoża transportowego, zapewniającego wzrost rzęsistka i jednocześnie hamującego wzrost innych drobnoustrojów, mogących zanieczyszczać pobraną próbkę. Wynik tej metody może zostać uzyskany w ciągu 24-72 godzin.
6. Jakie powikłania mogą wyniknąć w wyniku nieleczonego lub źle leczonego zakażenia Trichomonas vaginalis?
Nieleczone lub źle leczone zakażenie może skutkować wzrostem ryzyka zapalenia narządów w obrębie miednicy mniejszej u kobiet (pelvic inflammatory disease, PID). U mężczyzn zakażenie może przebiegać bezobjawowo, co prowadzi do przewlekłego występowania zakażenia i możliwości powtórnej infekcji partnera/partnerów seksualnych.
Rzęsistkowica: objawy, przyczyny i leczenie
Rzęsistkowica to choroba należąca do grupy wenerycznych czyli przenoszonych drogą płciową. Za jej rozwój odpowiadają pasożyty o nazwie rzęsistek pochwowy. Bytują one najczęściej w drogach moczowo- płciowych, ponieważ preferują ciepłe oraz wilgotne środowisko.
Jest to choroba należąca zdecydowanie do mniej znanych, jednak może być groźna i wymaga leczenia. Dane wskazują na jej dużą powszechność – wedle statystyk na świecie zainfekowanych jest około 170 milionów osób.
Przyczyny
- Zakażenie pasożytem rzęsistka pochwowego,
- Stosunek seksualny z osobą zakażoną,
- Korzystanie z ręcznika osoby zakażonej,
- Wspólna kąpiel w wannie z osobą zakażoną,
- Korzystanie z publicznych toalet.
Objawy rzęsistkowicy
Zdecydowanie częściej schorzenie diagnozowane jest u kobiet niżeli u mężczyzn. Wiele zachorowań przebiega bezobjawowo i ich wykrycie bywa przypadkowe. Jeśli pojawią się charakterystyczne dolegliwości to najczęściej w przeciągu około 28 dni od momentu zakażenia.
Objawy u kobiet:
- Odczuwanie bólu w czasie oddawania moczu,
- Świąd w okolicy pochwy,
- Ból w okolicy pochwy,
- Pieczenie w okolicy pochwy,
- Odczuwanie bólu w czasie stosunków płciowych,
- Upławy,
- Pojawianie się podrażnień na udach, sromie oraz kroczu,
- Uczucie dyskomfortu,
- Wydzielina w kolorze żółtym bądź szarozielonym,
- Odczuwalny nieprzyjemny zapach z pochwy,
- Wydzielina „pienista”.
Objawy u mężczyzn:
- W większości przypadków u mężczyzn nie pojawiają się żadne objawy,
- Wyciek z cewki moczowej,
- Występowanie stanu zapalnego na końcówce penisa,
- Bóle krocza,
- Odczuwanie bólu w czasie oddawania moczu,
- Podrażnienie penisa,
- Zapalenie najądrzy w wyniku którego pojawia się obrzęk oraz ból moszny.
Powikłania
- Osłabienie błony szyjki macicy,
- Przedwczesny poród,
- Wzrost ryzyka pojawienia się zapalenia gruczołu krokowego.
Leczenie rzęsistkowicy
W leczeniu rzęsistkowicy bardzo ważne jest zachowanie odpowiedniej higieny osobistej, poinformowanie wszystkich partnerów seksualnych oraz wdrożenie u nich procesu leczenia.
Jako terapię stosuje się Metronidazol oraz inne pochodne imidazolu.
Rzęsistkowica – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie zakażenia
Rzęsistek pochwowy (Trichomonas vaginalis) to pierwotniak odpowiedzialny za blisko 1/3 wszystkich zakażeń przenoszonych drogą płciową. W organizmie kobiety rzęsistek bytuje w pochwie, cewce moczowej i gruczołach okołocewkowych, u mężczyzn zajęta zostaje zwykle cewka moczowa, choć rzęsistki izolowano są także spod napletka oraz ze zmian na prąciu.
Jak można się zarazić rzęsistkiem pochwowym? Najczęstszą drogą zakażenia pozostaje transmisja seksualna choroby – do infekcji rzęsistkowej dochodzi w czasie stosunku seksualnego.
Możliwe jest też przeniesienie choroby z matki na dziecko, jeśli zakażenie występuje w okresie porodu. Według szacunków zainfekowanie noworodka nastąpi w przypadku aż 20 proc.
porodów u pacjentek z rzęsistkowicą.
Rzęsistek pochwowy jest pasożytem, który może bytować również poza organizmem człowieka, stąd można się nim zarazić również w kontakcie z innymi przedmiotami, na przykład korzystając ze wspólnych ręczników czy toalety. Opisywano również zakażenie przez kontakt pośredni, np. na basenie, jeśli w wodzie znajdują się pierwotniaki.
Jakie są objawy rzęsistkowicy?
Ostra postać rzęsistkowicy u kobiet daje takie objawy, jak:
W przebiegu infekcji może dochodzić do rzęsistkowego zapalenia pochwy i sromu.
Znana jest również bezobjawowa postać rzęsistkowicy przewlekłej – według różnych doniesień nawet 10–50 proc. przypadków choroby może przebiegać w ten sposób.
W tej formie choroby dolegliwości mogą nie pojawiać się wcale lub ujawniać się cyklicznie – na przykład w okresie okołomiesiączkowym.
Rzęsistkowica w postaci przewlekłej sprzyja innym infekcjom intymnym – wirusowym, bakteryjnym, jak i grzybiczym, a także wywołuje niekorzystne zmiany w nabłonku szyjki macicy.
Rzęsistkowica u mężczyzn wiąże się z występowaniem takich dolegliwości, jak uczucie podrażnienia i świąd cewki moczowej, wydzielina z cewki moczowej, bolesne oddawanie moczu czy częstomocz. U mężczyzn, częściej niż u kobiet, rzęsistkowica przyjmuje postać bezobjawową.
Postawienie diagnozy rzęsistkowicy nie napotyka zwykle większych trudności. Prostym testem na rzęsistkowicę jest badanie mikroskopowe wymazu wydzieliny pochwy, z cewki moczowej lub z osadu moczu, w którym stwierdza się obecność pierwotniaków.
Leczenie rzęsistkowicy
Skuteczna i bezpieczna terapia zakażenia rzęsistkiem pochwowym jest możliwa. Leki na rzęsistkowicę przyjmowane są w postaci doustnej, leczenie miejscowe jest nieskuteczne.
Większość szczepów rzęsistka pochwowego jest szczególnie wrażliwa na pochodne imidazolu: metronidazol, tinidazol, ornidazol. Zwykle stosuje się tzw. terapię uderzeniową – lek jest podawany od 1 do 3 razy w ciągu doby.
Konieczne jest przeprowadzenie badań kontrolnych po 3 tygodniach po zakończeniu kuracji.
Efektywność leczenia metronidazolem i jego pochodnymi wynosi około 95 proc.
W czasie terapii istnieje bezwzględny zakaz spożywania alkoholu – z uwagi na groźne interakcje, które powstają w czasie łączenia etanolu oraz stosowanych leków przeciwpierwotniakowych.
Konieczne jest leczenie wszystkich partnerów seksualnych osoby zakażonej – tylko dzięki takiemu postępowaniu można uzyskać trwałe wyleczenie bez ryzyka nawrotów infekcji. W trakcie terapii należy powstrzymać się od kontaktów seksualnych.
Leczenie rzęsistkowicy w ciąży wymaga zwykle innych schematów lekowych, z uwagi na ryzyko związane ze stosowaniem imidazoli, zwłaszcza w początkowym okresie ciąży.
Zakażenie rzęsistkiem pochwowym wymaga leczenia w każdym przypadku – długotrwałe skutki rzęsistkowicy (nawet bezobjawowej) to problemy z zajściem w ciążę, komplikacje okołociążowe, jak również niepomyślny przebieg zabiegów w obrębie jamy brzusznej oraz miednicy.
Coraz więcej danych świadczy o szkodliwym wpływie zakażenia rzęsistkiem pochwowym na przebieg ciąży i wskazuje na jego związek z występowaniem porodów przedwczesnych i niską urodzeniową masą ciała.
Powikłaniem rzęsistkowicy u mężczyzn może być również ostre zapalenie gruczołu krokowego (prostaty).
Czy rzęsistkowicy można zapobiegać?
Z uwagi na znane przyczyny rzęsistkowicy możliwa jest jej profilaktyka – stosowanie prezerwatyw skutecznie zapobiega szerzeniu się infekcji. Zaleca się również unikania stosowania tych samych ręczników oraz środków higieny osobistej (gąbek, myjek), ponieważ opisywane jest również zakażenie przekazywane tą drogą.
Bibliografia:
- McClelland R. S., Trichomonas vaginalis infection: can we afford to do nothing? J. Infect. Dis., 2008, 197, 4: 487–489.
- Kochan P. i wsp., Trichomonas vaginalis multiplication in a new light – binary fission, cytokinesis or else? World J. Med. Images Videos Cases, 2017, 3: 5–8.
- Gülmezoglu A. M., Interventions for trichmoniasis in pregnancy. Cochrane Database Syst. Rev., 2011, 5.
Jak oceniasz artykuł?
Średnia: 5 (2) Zostaw swoją ocenę.
Dziękujemy!
Test Trichomonas vaginalis – rzęsistek pochwowy
Trichomonas vaginalis (po polsku: rzęsistek pochwowy) jest to jednokomórkowy pierwotniak z grupy wiciowców, który jest pasożytem bytującym w drogach moczowo-płciowych.
Trichomonas vaginalis wywołuje chorobę rzęsistkowicę. Rzęsistkowica jest uważana za najczęstszą uleczalną chorobę przenoszoną droga płciową. Około 180 milionów przypadków jest notowanych każdego roku na świecie.
Liczba zarażonych może być nawet większa, gdyż według Centrum Kontroli Chorób i Prewencji najpowszechniej stosowany test diagnostyczny charakteryzuje się czułością na poziomie 60-70%.
Rzęsistkowica atakuje zarówno mężczyzn jak i kobiety, chociaż kobiety chorują częściej.
Symptomy choroby występują zaledwie u 30% zarażonych osób. Objawy rzęsistkowicy mogą pojawiać się i znikać. Objawy pojawiają się zwykle od 5 do 28 dnia po zarażeniu, ale nie jest to regułą, występują tylko w okolicach układu moczowo-płciowego.
Objawy (jeśli się pojawią) mogą się bardzo różnić: od łagodnego swędzenia do poważnego zapalenia.
Do najczęstszych należą: swędzenie, podrażnienie, pieczenie podczas oddawania moczu, u kobiet dodatkowo może pojawić się zaczerwienienie, wydzielina – przezroczysta, lub o białym, żółtawym, zielonawym kolorze.
Bez leczenia infekcja może trwać miesiące, nawet lata. Przewlekła nie leczona rzęsistkowica może powodować niepłodność oraz być przyczyną powikłań ciążowych. Bez leczenia po ustąpieniu objawów zarażone osoby pozostają nosicielami T. vaginalis.
Ponadto rzęsistki mogą się dostać do organizmu dziecka w okresie okołoporodowym, a zakażenie rozwija się u około 5% dzieci zakażonych matek.
Trichomonas vaginalis przenosi się poprzez
- kontakt seksualny
- rzadziej przez używanie wspólnego ręcznika, przyborów toaletowych.
Na czym polega badanie?
- Diagnostyka molekularna Trichomonas vaginalis metodą Real time PCR opiera się na analizie materiału pobranego od pacjenta pod kątem materiału genetycznego (DNA) pierwotniaka.
- Jako materiał do badań najczęściej wykorzystuje się wymazy z pochwy (u kobiet) lub z cewki moczowej (u mężczyzn).
- Analiza jakościowa metodą Real-time PCR opiera się na ocenie obecności drobnoustroju w materiale pobranym od pacjenta. Analiza jakościowa może służyć do:
- potwierdzenia bądź wykluczenia zakażenia T.vaginalis
Analiza ilościowa T.
vaginalis metodą Real-time PCR opiera się na dokładnej ocenie ilości pierwotniaka w badanym materiale. Analiza taka może służyć do:
- diagnostyki zakażenia T. vaginalis
- monitorowania zakażenia T. vaginalis
- monitorowanie leczenia infekcji wywołanej T. vaginalis oraz w razie potrzeby jego przerwanie lub modyfikację
Leczenie
Leczenie T. vaginalis należy prowadzić u obu partnerów seksualnych jednocześnie.
Najczęściej stosuje się metronidazol, gdyż pierwotniak charakteryzuje się wysoka wrażliwością a ten właśnie lek (95% wyleczeń).
Metronidazol stosuje się w jednej dawce 2 g jednorazowo lub 400-500 mg 2 razy na dobę przez 5-7 dni. Leczenie dawką jednorazową jest lepiej tolerowane przez chorych i tańsze.
Istnieją względne przeciwwskazania do stosowania metronidazolu w I trymestrze ciąży, a bezpieczeństwo jego przyjmowania przez kobiety ciężarne nie zostało udowodnione.
U pacjentek, u których objawy choroby występują we wczesnym okresie ciąży, można zastosować leczenie preparatami podawanymi miejscowo, jednak w celu całkowitej eradykacji drobnoustroju należy przeprowadzić leczenie ogólnoustrojowe.
Materiał do badań
Jako materiał do badań najczęściej wykorzystuje się wymazy z pochwy (u kobiet) lub z cewki moczowej (u mężczyzn).
Kto może poddać się badaniu na obecność T. vaginalis?
- kobiety w ciąży (obecność T. vaginalis może niekorzystnie wpływać na rozwój płodu)
- osoby, które posiadały (posiadają) wiele partnerów seksualnych
- osoby z objawami zakażenia T. vaginalis
- partnerzy seksualni osób zakażonych T. vaginalis
✓ Wysyłka gratis ✓ Wynik do 7 dni ✓ 100 % Pewności ✓ Zestaw do pobierania materiału – 30 zł
Cena: 189 zł
Światowa Organizacja Zdrowia WHO, zaleca przynajmniej raz w ciągu życia każdej kobiety wykonanie testu na obecność wirusa HPV. Rak szyjki macicy to jeden z najczęściej występujących nowotworów u kobiet. Według statystyk epidemiologicznych w 99,7 % przypadków raka szyjki macicy zidentyfikowano HPV. Czytaj więcej…
Borrelia burgdorferi jest to mikroaerofilna bakteria Gram-ujemna o kształcie krętka średnicy 0,3-0,5 µm i długości 20-30 µm powodująca najczęściej spośród wszystkich krętków Borrelia chorobę zakaźną boreliozę.
Wektorem transmisji jest kleszcz, natomiast rezerwuarem bakterii są różne gatunki ptaków oraz ssaków. Ryzyko przeniesienia B.
burgdorferi istotnie zwiększa się jeśli kleszcz przebywa na skórze dłużej niż 48 h. Czytaj więcej…
Chlamydioza – przyczyny, objawy, leczenie i profilaktyka
Każdego dnia chorobą weneryczną zaraża się ponad milion osób na całym świecie – najczęściej występującą w krajach rozwiniętych chorobą przenoszoną drogą płciową jest chlamydioza (szacuje się, że 10% mieszkańców krajów rozwiniętych to nosiciele Chlamydia trachomatis). U obu płci chorobę najczęściej wykrywa się pomiędzy piętnastym a dwudziestym piątym rokiem życia – największe ryzyko zachorowania dotyczy młodych, aktywnych seksualnie osób, które często zmieniają partnerów seksualnych i nie stosują zabezpieczenia w postaci prezerwatyw. Innym, oprócz kontaktów seksualnych (zarówno dopochwowych, oralnych jak i analnych), źródłem zakażenia chlamydią może być kąpiel w publicznych basenach lub innych kąpieliskach czy używanie tych samych ręczników i przyborów higienicznych co osoba chora.
Większym ryzykiem rozwoju chlamydiozy obciążone są również osoby chore na jakieś inne schorzenie przenoszone poprzez kontakty seksualne.
Bakteria może również zostać przekazana dziecku przez zakażoną matkę podczas porodu i doprowadzić do wystąpienia u niego poważnych powikłań (zapalenie płuc, zapalenie gałki ocznej, zapalenie spojówek).
Ryzyko transmisji patogenu z matki na dziecko podczas porodu jest wysokie i wynosi 80%.
Objawy występujące w przebiegu zakażenia bakterią Chlamydia trachomatis
U około 75% kobiet i 50% mężczyzn chorych na chlamydiozę, chorobotwórcza bakteria nie powoduje żadnych dolegliwości, co sprawia, że bardzo często pozostaje niewykryta przez wiele lat – nie tylko niesie to poważne konsekwencje dla samego nosiciela Chlamydia trachomatis, ale naraża na niebezpieczeństwo także jego seksualnych partnerów. Większość chorych dowiaduje się o zakażeniu dopiero wtedy, gdy dojdzie do wystąpienia powikłań.
U kobiet, infekcja w początkowym etapie obejmuje szyjkę macicy i drogi wyprowadzające mocz – po około 7-14 dniach od momentu zakażenia u niektórych chorych mogą pojawiać się takie objawy jak ropne upławy, ból podczas oddawania moczu, zaburzenia oddawania moczu, krwawienia pomiędzy miesiączkami, bóle w podbrzuszu, bóle okolicy lędźwiowej, gorączka, mdłości, ból w trakcie stosunku seksualnego czy krwawienie po stosunku.
Proste badanie DNA z moczu pozwoli na sprawdzenie, czy jesteś nosicielem 7 patogenów odpowiedzialnych za takie choroby jak chlamydioza, rzeżączka, rzęsistkowica czy zakażenie mykoplazmami płciowymi. W przypadku potwierdzenia infekcji wczesna diagnoza zapobiegnie poważnym powikłaniom zdrowotnym.
W pakiecie realizowane są badania w kierunku:
rzeżączki
chlamydiozy
rzęsistkowicy
infekcji mykoplazmami płciowymi
Dowiedz się więcej
U mężczyzn natomiast najczęściej występuje sączenie ropno-śluzowej wydzieliny z cewki moczowej, uczucie pieczenia, świąd lub niewielki ból przy oddawaniu moczu, ból i obrzęk jąder czy zapalenie najądrzy (które często prowadzi do niepłodności). Jeżeli do infekcji Chlamydią doszło na skutek analnego kontaktu seksualnego, wśród możliwych objawów wymienia się ból i krwawienia z odbytu – zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn.
Często zakażenie Chlamydia trachomatis wykrywane jest u osób starających się o dziecko – jest to jedna z częstszych przyczyn nawracających poronień i niepłodności (męskiej oraz żeńskiej), infekcja zwiększa również ryzyko ciąży pozamacicznej i przedwczesnego porodu.
Niewykryta i nieleczona chlamydioza może doprowadzić do zapalenia błony śluzowej macicy, jajowodów, jajników i pozostałych narządów miednicy mniejszej, a także do wielu innych powikłań, takich jak bóle stawów, reaktywne zapalenie stawów (objawia się ono zapaleniem spojówek lub tęczówki, zapaleniem stawów czy zmianami skórnymi), spadek odporności, zmiany w układzie nerwowym, choroby naczyń, astma czy alergie. Ponadto, zakażenie bakterią Chlamydia trachomatis zwiększa szansę zapadnięcia na inne schorzenia przenoszone drogą płciową (rzeżączka, kiła, infekcja wirusem HIV).
Jak wykryć chlamydiozę?
Chlamydiozę trudno zdiagnozować ze względu na zazwyczaj bezobjawowy przebieg, dlatego badaniu w kierunku tej choroby powinny poddać się wszystkie osoby, które są aktywne seksualnie i kiedykolwiek odbyły stosunek seksualny z osobą o nieznanym stanie zdrowia (zwłaszcza w przypadku posiadania licznych partnerów seksualnych i braku stosowania prezerwatyw).
W diagnostyce chlamydiozy bardzo przydatne jest laboratoryjne oznaczenie poziomu w surowicy krwi przeciwciał IgG specyficznych dla bakterii Chlamydia trachomatis. Badanie takie jest bardzo proste – aby je wykonać, nie trzeba nawet wychodzić z domu.
Wystarczy zamówić wybrany badań wenerycznych pakiet online, po czym do pacjenta dostarczany jest drogą kurierską zestaw do przygotowania próbek krwi włośniczkowej z palca. Po przygotowaniu niewielkiej ilości krwi zgodnie z dołączoną instrukcją, próbki odsyłane są (również przy pomocy kuriera) do laboratorium analitycznego i tam analizowane.
Wyniki badania udostępniane są pacjentom online po upływie około 1-2 dni roboczych od otrzymania próbki przez laboratorium. Badanie jest więc nie tylko proste, bezpieczne i wiarygodne, ale również bardzo wygodne dla pacjenta.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się, czy jesteś nosicielem bakterii Chlamydia trachomatis, rozważ wykonanie badania w tym kierunku. W przypadku potwierdzenia infekcji wczesna diagnoza uchroni Cię przed poważnymi powikłaniami.
W pakiecie realizowane jest badanie w kierunku
chlamydiozy
Dowiedz się więcej
W przypadku badań poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla Chlamydia trachomatis bardzo ważne jest, aby odczekać co najmniej sześć tygodni od momentu potencjalnego zakażenia – w przeciwnym razie wynik może nie być wiarygodny ze względu na brak wytworzenia wystarczającej ilości tych przeciwciał. Do innych metod stosowanych w diagnostyce chlamydiozy zalicza się analizę wymazu pobranego z szyjki macicy, zmian na sromie czy cewki moczowej pod kątem obecności w nim bakterii Chlamydia trachomatis, możliwe jest także badanie moczu.
Na czym polega leczenie chlamydiozy?
Wczesna diagnoza chorób wenerycznych jest kluczowa – pozwala na wdrożenie odpowiedniej terapii, dzięki której osoby chore unikną poważnych powikłań. Leczenie polega na przyjmowaniu antybiotyków przez około dziesięć dni – antybiotykoterapię należy rozpocząć jak najszybciej po postawieniu diagnozy.
Należy również objąć leczeniem partnerkę/partnera seksualnego osoby chorej, co pozwoli zapobiec nawrotom infekcji. U zakażonych mężczyzn zalecany jest dłuższy czas leczenia ze względu na podwyższone ryzyko niepowodzenia standardowej terapii.
Niezmiernie istotne jest powstrzymanie się od kontaktów seksualnych do momentu całkowitego wyleczenia – pomimo wdrożonego leczenia, nosiciel bakterii Chlamydia trachomatis nadal może zarażać kolejne osoby.
Jeżeli infekcja Chlamydią zostanie potwierdzona, należy o tym poinformować także wszystkich byłych partnerów seksualnych – oni również powinni zostać przebadani w tym kierunku.
Wśród antybiotyków stosowanych w leczeniu chlamydiozy wymienia się azytromycynę i doksycyklinę, w ramach terapii alternatywnej stosuje się erytromycynę, ofloksacynę i lewofloksacynę. Preparaty przyjmuje się zazwyczaj raz lub kilka razy w ciągu doby, w niektórych przypadkach wskazane jest jednak przyjęcie leku w dawce jednorazowej.
Infekcja bakterią Chlamydia trachomatis ustępuje zwykle po upływie jednego lub dwóch tygodni po wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Specjaliści zalecają ponowne wykonanie testu w kierunku chlamydiozy po około 5-6 tygodniach od zakończenia leczenia. Przebycie chlamydiozy nie powoduje uodpornienia organizmu na tę chorobę – dana osoba może więc zapaść na nią ponownie, jeżeli nie zachowa odpowiednich środków ostrożności.
Jak zapobiegać zakażeniu Chlamydia Trachomatis?
Aby uniknąć zakażenia bakterią Chlamydia Trachomatis, należy ograniczyć liczbę partnerów seksualnych i zawsze, jeżeli nie jesteśmy pewni stanu zdrowia partnera, korzystać z prezerwatywy podczas stosunku seksualnego. W przypadku podejrzenia rozwoju infekcji u siebie, należy powstrzymać się od współżycia i zgłosić swój problem specjaliście.
Jeżeli choroba zostanie potwierdzona, należy koniecznie poinformować o niej wszystkich byłych i obecnych partnerów seksualnych. Bardzo istotne jest również rozpowszechnianie badań przesiewowych w grupie podwyższonego ryzyka – czyli u osób młodych (poniżej dwudziestego piątego roku życia) i aktywnych seksualnie.
Osoby te powinny wykonywać badanie w kierunku zakażenia Chlamydia Trachomatis co najmniej raz w roku. Badanie należy też zawsze przeprowadzić przed planowaną ciążą oraz w pierwszym i trzecim trymestrze ciąży.
Dzięki temu możliwe będzie wdrożenie leczenia (z wyjątkiem okresu do czternastego tygodnia ciąży), co z kolei pozwoli na uniknięcie komplikacji w trakcie ciąży i urodzenie zdrowego dziecka.
Aktualizacja: 2018-05-20