Stupor – co to jest, jakie są objawy, jak wygląda leczenie?

Tagi:Schizofrenia

Schizofrenia katatoniczna jest jedną z postaci schizofrenii. Charakteryzuje się specyficznymi objawami katatonicznymi, określanymi, jako zespół katatoniczny, który nie jest swoisty tylko dla schizofrenii. Zespół katatoniczny może występować w przebiegu zaburzeń afektywnych.

U 20% pacjentów zespół katatoniczny występuje na podłożu organicznym, może być skutkiem schorzenia somatycznego, zaburzeń metabolicznych, opryszczkowego zapalenia mózgu, zatruciem tlenkiem węgla. Objawy katatoniczne mogą być uwarunkowane alkoholem i substancjami psychoaktywnymi. Katatonia może być spowodowana stosowaniem neuroleptyków, może występować, jako złośliwy zespół neuroleptyczny.

Jedną z postaci jest ostra śmiertelna katatonia, często spowodowana urazem głowy czy w przebiegu guzów mózgu.

Uważa się, że stany katatoniczne mogą być przemijającym epizodem w przebiegu różnych zespołów schizofrenicznych. Objawy katatonii mogą występować w każdej postaci schizofrenii.

Schizofrenia katatoniczna jest uważana za postać stosunkowo rzadko obecnie występującą. Dominującym objawem schizofrenii katatonicznej są skrajne zaburzenia psychomotoryczne, które mogą występować, jako stany hiperkinezy, niezwykłego pobudzenia bądź stany znieruchomienia i osłupienia, automatycznej uległości i stany negatywizmu.

Stanów pobudzenia i podniecenia nie można uspokoić. Towarzyszy im niezwykła energia i wytrzymałość. Stany znieruchomienia, osłupienia określa się, jako stupor katatoniczny. Osoby w tym stanie mogą przebywać w całkowitej nieruchomości. Nawet, gdy przybierają niewygodne i nienaturalne pozycje, mogą je utrzymywać przez wiele godzin.

Poruszone, mogą pozostawać w nowej pozycji przez długi czas – „zamierają” w tej pozycji.

W schizofrenii katatonicznej mogą dominować:

• Stany pobudzenia
• Osłupienie katatoniczne
• Mogą występować stany mieszane

Schizofrenia katatoniczna – objawy

Rozpoznanie schizofrenii katatonicznej, poza występowaniem objawów katatonii musi spełniać podstawowe kryteria rozpoznania schizofrenii.

Objawy katatonii, przejawiają się w takich zachowaniach jak:

• Pobudzenie, bezcelowa aktywność ruchowa.
• Agresywność, nadpobudliwość, krzyki, skoki, śpiewy, niszczenie rzeczy, zrzucanie ubrania.
• Stereotypie ruchowe.
• Impulsywność, gwałtowność wykonywanych ruchów.
• Osłupienie, spadek reaktywności i spontaniczności.
• Brak kontaktu wzrokowego, „pacjent patrzy w dal”.
• Mutyzm, uporczywe milczenie.
• Otamowania myślenia.
• Ciche i wolne mówienie.
• Powolne wykonywanie czynności.
• Zastyganie, bezruch.
• Przyjmowanie i utrzymywanie dziwacznych pozycji.
• Negatywizm czynny i bierny, opór wobec wszelkich poleceń, próśb, prób poruszenia. Odmawianie przyjmowania posiłków.
• Sztywność, utrzymywanie sztywnych pozycji pomimo skłaniania do poruszenia.
• Giętkość woskowa, utrzymywanie tułowia i kończyn w nadanych przez inne osoby pozycjach.
• Automatyzm nakazowy, automatyczne uleganie poleceniom.
• Perseweracje słów, wyrażeń. Powtarzanie zasłyszanych słów, zwrotów.
• Wypowiadanie słów, głosek niepowiązanych ze sobą, ale np. podobnych do siebie rytmicznie i w rymie.
• Powtarzanie zaobserwowanych ruchów.
• Naśladowanie mimiki, gestów.
• Ograniczony lub zniesiony kontakt z otoczeniem.
• Przymglenie świadomości.
• Urojenia.
• Halucynacje.
• Bywa, że chory wymaga natychmiastowej opieki i interwencji medycznej np. z powodu odmowy przyjmowania pokarmów, agresji i czynnego oporu.
• Niektórzy pacjenci zanieczyszczają się.

Schizofrenia katatoniczna – leczenie

Podstawową metodą leczenia schizofrenii katatonicznej jest farmakoterapia i stosowanie leków przeciwpsychotycznych. Schizofrenia katatoniczna jest podatna na leczenie, a objawy ulegają dość szybkiej remisji. Ostre i zagrażające stany katatoniczne w schizofrenii są wskazaniem do stosowania terapii elektrowstrząsowej i mogą być metodą leczniczą ratującą życie.

Schizofrenia katatoniczna – przyczyny

Choć postęp badań w ostatnich latach i wiedza o potencjalnych przyczynach zachorowania na schizofrenię jest zdecydowanie większa, to jednak ciągle świat nie znalazł jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o patogenezę zaburzeń schizofrenicznych.

Schizofrenia jest chorobą mózgu, a predyspozycja do jej wystąpienia jest po części uwarunkowana genetycznie. Dominujące obecnie koncepcje patogenezy schizofrenii określają ją, jako dyskretne zaburzenia rozwoju mózgu.

Koncepcje neurorozwojowe zwracają uwagę, że do zachorowania na schizofrenię dochodzi w wyniku interakcji pomiędzy predyspozycją genetyczną a działaniem czynników uszkadzających ośrodkowy układ nerwowy we wczesnym okresie życia. Konsekwencją jest np.

deregulacja układu dopaminergicznego, przez co mózg jest bardziej podatny na działanie czynników stresogennych: biologicznych i psychospołecznych.

W kontekście predyspozycji genetycznej podkreśla się znaczenie określonych genów, które prawdopodobnie przyczyniają się do tego, że mózg jest bardziej wrażliwy na uszkodzenia doznane we wczesnym okresie życia np. infekcje wirusowe, grypa i różyczka u matek w ciąży, czy powikłania okołoporodowe.

Rozwój badań dotyczących uwarunkowań schizofrenii zwraca uwagę na czynniki dot.: zaburzeń strukturalnych i komórkowych mózgu, zmian neurochemicznych, neuroimmunologicznych i predyspozycje genetyczne.

Skuteczne możliwości farmakoterapeutyczne działania leków neuroleptycznych na objawy schizofrenii spowodowały istotną rewolucję w rozumieniu przyczyn występowania tego schorzenia. Zwróciły uwagę na znaczenie neuroprzekaźników takich, jak dopamina i serotonina. Pozwoliło to na sformułowanie dopaminowej koncepcji schizofrenii.

Zakłada ona, że objawy choroby są wynikiem nadczynności dopaminergicznej, której klinicznym przejawem są objawy psychotyczne.

Niedoczynność układu dopaminergicznego (i zaburzenia czynności przedczołowej kory mózgowej), odpowiada za występowanie objawów negatywnych – deficytowych, takich jak apatia, zubożenie emocjonalne i osłabienie procesów poznawczych.

Odkrycie znaczenia układu serotoninergicznego pozwoliło na stworzenie serotoninowo-dopaminowej hipotezy schizofrenii, która zwraca uwagę na istotne znaczenie tych neuroprzekaźników w rozwoju choroby. Osłabiona działalność układu glutaminergicznego również może mieć istotne znaczenie w patogenezie rozwoju mózgu w schizofrenii. Ścisła integracja tych neuroprzekaźników w strukturach mózgu i zmienione ich rozmieszczenie (badania biochemiczne i neuroobrazowe) mogą mieć wpływ na rozwój mózgu i podatność na zachorowanie.

Koncepcje biologiczno-psychospołeczne podkreślają znaczenie czynników stresogennych w powstaniu schizofrenii, które aktywizują biologiczną podatność na zachorowanie.

Zwracają uwagę, że schizofrenia nie jest uwarunkowana wyłącznie genetycznie, lub wyłącznie środowiskowo, ale powstaje w wyniku wzajemnych interakcji pomiędzy tymi czynnikami.

  Czynnikiem prowokującym zachorowanie o charakterze biologicznym jest nadużywanie substancji psychoaktywnych (np. z grupy kanabinoidów, oraz amfetamina, kokaina, substancje o charakterze halucynogennym).

O ile nie mamy wpływu na biologiczną predyspozycję do zachorowania na schizofrenię, to mamy wpływ na czynniki psychospołeczne, które mogą modyfikować przebieg choroby, „sposób chorowania”, mają wpływ na efektywność leczenia, oraz ryzyko i ilość nawrotów epizodów choroby w przyszłości

Uwarunkowania biologiczno-psychospołeczne schizofrenii

Modele o największym obecnie znaczeniu klinicznym rezygnują ze spostrzegania zaburzeń schizofrenicznych jako uwarunkowanych wyłącznie biologicznie, bądź wyłącznie psychogennie i określane są mianem  biologiczno-psychospołecznych.

Znaczący jest tu Jospeha Zubina model podatności na zranienie – stres (ang. vulnerability-stress model). Schizofrenia jest tu uważana za chorobę, w której centralnym zaburzeniem jest po części wrodzona, a po części nabyta podatność na zranienie.

Zachorowanie istnieje, jako potencjalne ryzyko uaktywnienia się biologicznej predyspozycji do zachorowania, które ujawnia się wówczas jeżeli stres i obciążenia działają na pacjenta w wystarczającej sile.

Podatność na zranienie to według Zubina obniżony próg reagowania na społeczne bodźce, innymi słowy – wysoki poziom wrażliwości. Przez to obniżenie progu reagowania na bodźce, nawet bodźce o niskim poziomie stymulacji, stają się stresorami i mogą prowadzić do zachorowania.

W świetle najnowszych badań podkreśla się, że cechą zaburzeń z kręgu schizofrenii jest genetyczne uwrażliwienie na stres, że schizofrenia jest chorobą społecznego funkcjonowania mózgu.

Zgodnie z modelem od leczenia oczekuje się nie tylko redukcji objawów, ale i terapeutycznej interwencji w biologiczne uwarunkowania wrażliwości, na przykład przez treningi umiejętności społecznych, wzmacnianie sposobu radzenia sobie ze stresem.

Model podatności na zranienie zwraca uwagę, że możliwości społecznego uczenia się, a także kształtowanie podtrzymującego środowiska rodzinnego i społecznego sprawiają, że chory na schizofrenię nie jest zupełnie bezbronny w walce z tą chorobą.

Jeśli konstelacja takich czynników jak: systematyczne leczenie farmakologiczne, odpowiednie mechanizmy radzenia sobie w sytuacjach trudnych, klimat rodzinny, czy oparcie społeczne układa się korzystnie dla pacjenta, to może go ona chronić przed nawrotami epizodu choroby, nawet jeśli znajdzie się w sytuacji stresowej.

Dlatego leczenie schizofreni powinno zawsze być kompleksowe, podstawowa metoda leczenia – fatmakoterapia powinna być komplementarna ze zindywidualizowanymi oddziaływaniami psychoterapeutycznymi, które uwzględniają również włączenie do leczenia rodziny pacjenta.

Rating: 1.0/5. From 1 vote.

Please wait…

Voting is currently disabled, data maintenance in progress.

Twarze depresji

Co powoduje depresję? – to pytanie wciąż pozostaje bez jednoznacznej odpowiedzi. Jedna z najpopularniejszych hipotez zakłada, że jest ona związana z chemiczną nierównowagą w mózgu.

W największym uproszczeniu chodzi o to, że z różnych przyczyn niektórym ludziom brakuje hormonów szczęścia.

Jest to oczywiście nazwa nieprofesjonalna, ale pomaga ona wyobrazić sobie rolę neuroprzekaźników, takich jak: serotonina, noradrenalina i dopamina, których niedobór ma być odpowiedzialny za występowanie depresji.

Istnieje wiele neuroprzekaźników, ale te trzy, a szczególnie serotonina, mają wpływać na depresję. Na podstawie tej hipotezy koncerny farmaceutyczne rozpoczęły własne badania i produkcję leków antydepresyjnych. Dziś niektórzy naukowcy negują skuteczność pigułek szczęścia.

Z badań Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że w co drugim przypadku po wyleczeniu depresji pojawia się jej nawrót. Wówczas mówimy o depresji przewlekłej. Z badań kontrolnych dowiadujemy się, że co trzeci pacjent po roku wciąż cierpiał na depresję, a 18 procent – po upływie dwóch lat. Po pięciu latach leczenia wciąż z depresją zmaga się 12 procent chorych.

Już w 2011 roku naukowcy: Jutta Joormann, Sara M. Levens i Ian H. Gotlib opublikowali badania, z których wynika, że osoby podatne na depresję nieustannie powtarzają w myślach negatywne wydarzenia ze swojego życia.

Ponadto mają więcej kłopotów z wykonaniem zadań i częściej niż inni doświadczają ruminacji.

To znaczy obsesyjnych myśli związanych z wątpliwościami osoby cierpiącej na depresję w jakość wykonywanych przez nią czynności, na przykład: „Jestem beznadziejny”, „Nie dam rady”, „Nic nie potrafię”, „Nic mi nie wychodzi”.

Osoby doświadczające depresji są czarnowidzami, ponieważ negatywnie postrzegają siebie i otaczający je świat. W czarnych kolorach widzą zarówno przeszłość, teraźniejszość, jak i przyszłość.

Takie potrójne czarnowidztwo czterdzieści lat temu amerykański psychiatra Aaron Beck nazwał triadą depresyjną (zwaną też triadą poznawczą).

Opracowany przez niego test do dziś jest wykorzystywany do diagnozowania chorych i wskazuje na ryzyko popełnienia samobójstwa.

W depresji cierpienie zdaje się być nie do wytrzymania, dlatego zdarza się, że chorzy popełniają samobójstwo. W 2014 roku 6165 osób odebrało sobie życie. To był najgorszy rok pod względem liczby popełnionych samobójstw od czasu przełomu demokratycznego w Polsce.

Na szczęście liczba samobójstw w Polsce od tego czasu systematycznie, choć nieznacznie spada. W 2018 roku 5182 osoby odebrały sobie życie. To nadal zatrważający wynik.

Co się do niego przyczynia? Utrata pracy, problemy finansowe, a także niewystarczający dostęp do specjalistycznej pomocy medycznej i psychologicznej mogły mieć zasadniczy wpływ na tak wysoką liczbę samobójstw.

Z raportu Uczelni Łazarskiego wynika, że zaledwie w przypadku 27 procent spośród 1233 poradni nie ma kolejek. Ponad dziesięć miesięcy czekają chorzy psychicznie, którzy potrzebują leczenia w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Centrum Psychoterapii S.C. w Myślenicach (dane za marzec 2014). To niechlubny rekord Polski.

Walki z depresją nie ułatwia też fakt, że świat przyspieszył i w tym pędzie cywilizacyjnym nie wszyscy potrafią brać życiowe zakręty.

Czym są i jak leczyć zaburzenia świadomości?

Zaburzenia świadomości to stan, w którym nasz umysł przestaje być przytomny. Tracimy nagle orientację w świecie. Nasza samokontrola znacznie się obniża. Skupienie uwagi bywa bardzo trudne. Chory odbiera we fragmentach rzeczywistość. Jakie są przyczyny zaburzeń świadomości oraz czym jest stan stuporu i amentywny?

Śpiączka to jeden ze stanów zaburzeń świadomości

1. Czego dotyczą zaburzenia świadomości?

Zaburzenia świadomości to stan, w którym tracimy kontakt z chorym. Odruch rogówkowy jest wówczas bardzo słaby lub zanika zupełnie. Przyczyny zaburzeń świadomości są pierwotne oraz wtórne.

Pierwotne dotyczą mózgu, pojawiają się przykładowo przy udarze mózgu, zapaleniu opon mózgowych, padaczce itp. Wtórne zaburzenia świadomości powstają na tle czynników fizycznych (np. wstrząs analityczny) lub w wyniku zatrucia alkoholem.

Schorzenie ma charakter pozamózgowy.

2. Czym są ilościowe zaburzenia świadomości?

Ilościowe zaburzenia świadomości to: senność patologiczna – pojawia się splątany tok myślenia, ograniczony kontakt słowny itp., przymglenie świadomości – obnubilatio to odczucie zbliżone do stanu przed samym zaśnięciem.

Pacjenci nie są w stanie właściwie odpowiedzieć na zadane pytanie, występuje również splątanie myślowe, półśpiączka – inaczej stan stuporu; brak reakcji słownych, ale odzew na ból jest zachowany, śpiączka – koma, chory nie jest w stanie zareagować na jakiekolwiek bodźce.

3. O jakościowych zaburzeniach świadomości

Orientacja dotyczy: po pierwsze – orientacji autopsychicznej (wiedza dotycząca informacji o sobie), po drugie – orientacji allopsychicznej (świadomość miejsca i czasu). Oto typowe jakościowe zaburzenia świadomości:* zespół majaczeniowy – delirium.

W tym przypadku w głównej mierze zaburzona jest orientacja allopsychiczna. Delirium powstaje w efekcie upojenia alkoholowego. Towarzyszą mu omamy, stany lękowe, urojenia. Pacjentowi może wydawać się, że „coś” lub „ktoś” go dotyka. W zespole majaczeniowym mogą współwystępować: agresja, drżenie, zwidy, halucynacje itp.

;

• zespół pomroczny – innymi słowy jest to zamroczenie przytomności. Zahamowanie ruchowe może być nieznaczne. W tym przypadku również występują omamy i iluzje. Charakterystyczny jest także somnambulizm, zamroczenie jasne, sennowłóctwo;
• zespół onejoroidalny – stan snopodobny, przypomina płytki sen. Omamy przybierają plastyczny charakter, np. podróż po fantastycznych światach;
• zespół splątaninowy – oznacza poważny stan zaburzenia świadomości. Towarzyszą mu urojenia, splątanie myślowe, omamy. Zespół ten zaczyna się ostro od podwyższenia temperatury ciała. Z osobą chorą brak jest kontaktu słownego. Może wystąpić ostre majaczenie.

Depresja trzyma nas w garści – po czym jeszcze można ją poznać?

Depresja – w bardzo dużym uproszczeniu – to stan długotrwałego obniżenia nastroju. Porównuje się go z żałobą po stracie osoby bliskiej. To stan, w którym pojawiają się skrajnie złe samopoczucie psychiczne i fizyczne.

Chory czuje rozpacz, bezsens życia, nie ma na nic siły. Boli go wszystko. Depresja może dawać objawy fizyczne sugerujące inne choroby, np. problemy z sercem, bóle głowy, mięśni, stawów, dolegliwości żołądkowe.

Pojawiają się problemy ze snem, chory często budzi się w nocy lub nad ranem. Depresji bardzo często towarzyszą stany lękowe. Mogą pojawić się brak łaknienia, myśli samobójcze. Nieleczona depresja może prowadzić do tzw.

stuporu, czyli stanu, w którym chory nie jest w stanie ruszać ani ręką, ani nogą. To, co kiedyś nie sprawiało choremu mu żadnej trudności, teraz jest niewykonalne.

‘Każdy czasami ma gorszy nastrój, ale w depresji trzeba to pomnożyć razy sto (…). To zjazd w dół, który zaczyna się od dołka, a kończy przepaścią’ – powiedział Tomasz Jastrun, poeta, w wywiadzie opublikowanym w książce Anny Morawskiej ‘Twarze depresji’.

Depresja – jak się ją diagnozuje?

O depresji możemy mówić, gdy u chorego pojawią się objawy określone w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 (przynajmniej dwa podstawowe oraz dwa dodatkowe) i utrzymują się one przez co najmniej dwa tygodnie.

Do objawów podstawowych zaliczamy:

• Obniżony nastrój – pojawia się on rano i utrzymuje przez większość dnia, prawie codziennie, niezależnie od okoliczności.
• Utrata zainteresowania – chory traci zainteresowanie działaniami, które dotychczas sprawiały mu przyjemność, pojawia się zobojętnienie emocjonalne.
• Osłabienie energii lub szybsze męczenie.

Do objawów dodatkowych należą:

• zaburzenia snu (w tym wczesne budzenie się),
• myśli samobójcze,
• problemy z pamięcią i koncentracją uwagi,
• utrata wiary w siebie i/lub pozytywnej samooceny,
• poczucie winy (nadmierne i zwykle nieuzasadnione),
• spowolnienie psychoruchowe (rzadziej pobudzenie),
• zmiany łaknienia i masy ciała (zmniejszenie lub zwiększenie apetytu).

Depresja – jakie mogą być przyczyny?

Depresja może pojawić się w konsekwencji jakiegoś bolesnego doświadczenia, np. straty bliskiej osoby, utraty pracy, wypadku samochodowego, gwałtu, przemocy w rodzinie (mowa wtedy o depresji reaktywnej). Można ją również odziedziczyć (mowa wtedy o depresji endogennej).

Depresja może towarzyszyć również różnym przewlekłym chorobom, np. przewlekłemu zespołowi bólowemu, nowotworom, chorobom tarczycy, cukrzycy, zaburzeniom metabolicznym, chorobom sercowo-krążeniowym oraz chorobom mózgu.

Depresja może mieć także różne przebiegi i z tego względu dzieli się ją na: lekką, umiarkowaną i głęboką (ciężką).

Jakie są rodzaje depresji?

• Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne wyróżniło kilka podtypów depresyjnych (klasyfikacja DSM-IV-TR):
• Depresja melancholiczna (typowa) – charakteryzuje ją: brak reaktywności nastroju, zobojętnienie emocjonalne (anhedonia), utrata masy ciała, poczucie winy, pobudzenie lub zahamowanie psychoruchowe, gorszy nastrój w godzinach porannych, przedwczesne poranne budzenie się.
• Depresja atypowe – charakteryzuje się ona nadmierną sennością, zwiększonym łaknieniem, gorszym samopoczuciem wieczorem, reaktywnością nastroju, paraliżem ołowianym, wrażliwością na odrzucenie w stosunkach międzyludzkich.
• Depresja krótkotrwała nawracająca – charakteryzuje się ona tym, że trwa kilka dni i pojawia się średnio raz w miesiącu.
• Depresja sezonowa – charakteryzuje się regularnym pojawianiem się i ustępowaniem epizodów depresyjnych zazwyczaj jesienią i zimą, jest reakcją na brak światła słonecznego.
• Depresja o przebiegu przewlekłym (dystymia) – trwa dłużej niż dwa miesiące.
• Depresja poporodowa – pojawia się zwykle w czwartym tygodniu po porodzie.
• Depresja w wieku starszym – oznacza znaczne upośledzenie procesów poznawczych – pseudootępienie depresyjne.

Depresja maskowana – to zespół depresyjny, który przykrywają inne objawy chorobowe, np. zaburzenia lękowe, zespół obsesyjno-kompulsywny, jadłowstręt psychiczny, okresowe nadużywanie alkoholu, narkotyków, leków.

Depresja psychotyczna – wiąże się urojeniami i omamami, czyli przeżyciami zmysłowymi, którym towarzyszy poczucie rzeczywistości mimo braku bodźców zewnętrznych. Na przykład osobie cierpiącej na depresję wydaje się, że widzi coś lub słyszy coś, czego tak naprawdę nie ma.

Depresja – dlaczego jest to choroba śmiertelna?

Tomasz Jastrun w rozmowie z Anną Morawską powiedział: ‘Depresja jest chorobą śmiertelną ze względu na liczbę samobójstw. Nie dziwi mnie to. Dziwi raczej, że w ciężkiej depresji nie wszyscy popełniają samobójstwo. A nie wszyscy, bo kiedy depresja bierze nas w niewolę, nie ma się na to siły. Odebranie sobie życia nie jest takie proste.

Potrzeba na to wiele energii. Dlatego samobójstwa najczęściej zdarzają się na progu depresji lub gdy z niej wychodzimy. Wtedy wracają już siły i świadomość, że to będzie się powtarzać. Depresja prawie zawsze wraca, a kolejne powroty mają zwykle mocniejsze objawy’.

I dodał: ‘Nagle przychodzi dzień, kiedy czuje się, że nieistnienie jest wielkim luksusem wobec istnienia’.

Osoby doświadczające depresji – jak pisze autorka książki ‘Twarze depresji’ Anna Morawska – są czarnowidzami. Negatywnie postrzegają siebie i otaczający ich świat. W czarnych kolorach widzą zarówno przeszłość, przyszłość, jak i teraźniejszość. U tych chorych ryzyko popełnienia samobójstwa jest bardzo wysokie.

Jeśli osoby cierpiące zaczynają się żegnać z bliskimi i rozdawać swoje rzeczy, powinna się zapalić u ich najbliższych czerwona lampka. Może to świadczyć o tym, że chory zdecydował się rozstać z życiem i jest zdeterminowany w tym.

Opieka lekarska jest dla nich jedynym ratunkiem (może nawet konieczna być hospitalizacja). Jeśli osoba cierpiąca na depresję, mówi o myślach samobójczych, może to oznaczać, że szuka pomocy.

W tym przypadku opieka psychiatry również jest konieczna.

Śmierć z powodu depresji poniosło zbyt wiele osób. Wystarczy wymienić kilka nazwisk: Kurt Cobain, Sylvia Plath, Virginia Woolf, Robin Williams. Lista jest znacznie dłuższa.

‘W czasie depresji skala cierpienia jest nie do zniesienia, a ta jest w nas, więc nie ma gdzie uciec. Myślom samobójczym sprzyja przekonanie, że ta męka jest już na zawsze’ – powiedział Tomasz Jastrun Annie Morawskiej.

Czy depresja ma płeć?

Na depresję chorują zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Choć według statystyk częściej zapadają na tę chorobę kobiety. Dlaczego się tak dzieje? Nie wiadomo. Co ciekawe, mimo że kobiety chorują częściej, samobójstwo z powodu tej choroby popełnia więcej mężczyzn (aż trzykrotnie więcej).

U mężczyzn depresja zwykle pojawia się później niż u kobiet, a epizody trwają krócej. Natomiast u pań epizody depresji powodują większe upośledzenie funkcjonowania społecznego.

Skąd się bierze depresja?

Jest wiele teorii na ten temat. Jedno jest pewne: osobom chorującym na depresję brakuje hormonów szczęścia. Udowodniono, że niedobór serotoniny, noradrenaliny i dopaminy ma wpływ na pojawienie się depresji.

Leczenie depresji opiera się głównie na farmakologii. Chorzy muszą brać leki. Oczywiście działanie wspomagające ma również psychoterapia, ale ona działa w przypadku depresji reaktywnej, czyli tej która pojawiła się w wyniku jakiegoś traumatycznego wydarzenia.

‘Problem jest w wielu rodzinach taki, że ludzie nie rozumieją, jak można potwornie cierpieć bez żadnego wyraźnego powodu. Mówią czasami: ‘weź się w garść, nie wiedząc, że ten ktoś jest już w zaciśniętej, żelaznej pięści depresji’ – tłumaczy Tomasz Jastrun.

Źródło: Informacje i cytaty pochodzą z książki ‘Twarze depresji’ Anny Morawskiej, Wydawnictw Świat Książki 2016

Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.

Nosówka u psa – opis choroby, objawy, rozpoznanie, leczenie

To wysoce zaraźliwa choroba psów. Przyczyną jest wirus nosówki, który bardzo szybko namnaża się w organizmie zwierząt, atakuje wiele tkanek i narządów. Dlatego objawy nosówki są zróżnicowane.

Mogą dotyczyć zarówno układu pokarmowego, oddechowego, nerwowego, jak i skóry czy oczu. Leczenie jest trudne i nie zawsze kończy się powodzeniem, dlatego w walce z chorobą kluczową rolę odgrywa profilaktyka.

Chcesz wiedzieć, jakie są objawy nosówki u psów, jak ją leczyć i jak zapobiegać? Przeczytaj.

Czym jest nosówka u psów?

To poważna choroba zakaźna, która przebiega zazwyczaj w postaci ostrej lub podostrej z objawami ze strony układu oddechowego i pokarmowego, a niekiedy także ze zmianami na skórze, w gałce ocznej oraz zaburzeniami funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.

Przyczyną choroby jest wirus nosówki psów (CDV- canine distemper virus), należący do rodzaju Morbillivirus, rodziny Paramyxoviridae. Izolaty wirusa charakteryzują się różną patogennością, różnym okresem inkubacji, czasem trwania choroby oraz stopniem nasilenia objawów. Można wyróżnić również wiele szczepów CDV o odmiennym powinowactwie do poszczególnych tkanek.

Psy zakażają się od  osobników wydalających wirusy z wszystkimi wydzielinami i wydalinami. Największe ilości wirusów są obecne w wypływie z worka spojówkowego, nosa, w ślinie i  moczu. Siewstwo zaczyna się około 5-8 dnia po zakażeniu.

Rezerwuarem zarazków są także nosiciele wirusa, czyli osobniki, które wydalają drobnoustroje, ale same nie chorują (nie mają żadnych objawów klinicznych). Nosówka to wysoce zaraźliwa choroba.

Wyleczone psy mogą siać wirusa jeszcze nawet przez 12 tygodni.

Do zakażenia dochodzi zazwyczaj przez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową, rzadziej drogą pokarmową. Istnieje także prawdopodobieństwo pośredniego przeniesienia wirusów np. na podeszwie buta lub na przedmiotach – np. misce czy zabawce. Wirus jest niebezpieczny także dla płodów- możliwe jest zakażenie śródmaciczne.

Na zakażenie najbardziej wrażliwe są szczenięta w wieku 3-6 miesięcy. W tym okresie zazwyczaj zanikają przeciwciała, jakie młode psy otrzymały od matki. Dlatego szczenięta, które nie zostały zaszczepione, są bardziej podatne na zachorowanie od psów zaszczepionych zgodnie z harmonogramem szczepień.

Jakie zwierzęta chorują na nosówkę?

Na chorobę wrażliwe są nie tylko psy, ale także np. lisy, wilki, łasice, borsuki, kuny i szopy, czyli zwierzęta dzikie, które żyją w Polsce. Dlatego istnieje większe prawdopodobieństwo kontaktu z patogenem u psów myśliwskich

Nosówka jest wysoce zaraźliwa, dlatego już krótki kontakt psa niezaszczepionego przeciwko tej chorobie wystarczy, by doszło do rozwinięcia się u niego niebezpiecznej infekcji.

Objawy nosówki u psa

Objawy są różne i zależą od formy choroby. Część infekcji przebiega w sposób bezobjawowy lub obserwuje się jedynie łagodne objawy.

U psów ze słabą odpowiedzią układu immunologicznego rozwija się postać nadostra lub ostra, u zwierząt z opóźnioną odpowiedzią układu odpornościowego- postać podostra, a u osobników z silną i szybką reakcją immunologiczną- lekka choroba lub infekcja bezobjawowa.

Postać nadostra charakteryzuje się nagłym skokiem gorączki. Kończy się śmiercią psa, ale występuje najrzadziej.

Postać ostra nosówki występuje, gdy temperatura wewnętrzna ciała sięga 41° C. Psy mają początkowo objawy ze strony układu oddechowego. Z czasem mogą także pojawić się wymioty i biegunka. Choroba może prowadzić do śmierci, lub zwierzę może wyzdrowieć- czasem z trwałymi zaburzeniami ze strony układu nerwowego.

Postać łagodna nie stanowi dla psa bezpośredniego zagrożenia życia, ale objawy mogą znacząco utrudniać mu normalne funkcjonowanie i regenerację sił. Czworonóg jest apatyczny, je niechętnie, ma surowiczy, przechodzący następnie w ropny wypływ z oczu, może także mieć trudności z oddychaniem i uporczywy kaszel.

Klinicznie nosówkę można podzielić na kilka postaci, ale często występują jednocześnie objawy różnych typów choroby. Według tradycyjnego nazewnictwa, postać oddechowa i jelitowa nazywane są nosówką nieżytową.

Zaczyna się ona zazwyczaj zapaleniem spojówek, biegunką, wzrostem temperatury od 39 do 41 stopni oraz pogorszeniem apetytu i samopoczucia. Charakterystyczna jest tzw.

dwufazowa gorączka- po pierwszym skoku temperatury wraca ona do normy, aby po kilku dniach powrócić. Odmienną postacią choroby jest nosówka nerwowa.

Na wirus CDV wrażliwe są także płody. Choroba u ciężarnych suk przebiega zazwyczaj bezobjawowo lub przybiera postać łagodną. W zależności od zaawansowania ciąży czworonoga, płody narażone są na różne konsekwencje infekcji. Suka może poronić, urodzić martwe płody lub słabe potomstwo. Szczenięta, które urodzą się klinicznie zdrowe, mogą jedynie pozornie być wolne od choroby.

W 4-6 tygodniu ich życia pojawiają się zazwyczaj pierwsze objawy neurologiczne. U tych, które przeżyją, może wystąpić trwały niedobór immunologiczny.

Oznacza to, że będą podatne na infekcje nie tylko wirusowe, ale także te bakteryjne, grzybicze oraz inwazje pasożytnicze. Inne objawy choroby u młodych zwierząt to uszkodzenie szkliwa, zębiny i korzeni zębów.

Kości kończyn (kości długie) mogą być skostniałe przy nasadach, co uniemożliwia prawidłowy wzrost szkieletu.

Rodzaje nosówki u psa:

Nosówka płucna (oddechowa)

U psów występuje obfity ropny wysięk z nosa, który zakleja otwory nosowe. Dochodzi do zapalenia oskrzeli, które może następnie przejść w zapalenie płuc. Charakterystycznym objawem tej postaci jest utrudnione oddychanie, kaszel i z czasem duszność.

Nosówka jelitowa

Typowe objawy to wymioty i biegunka u psa, która może pojawiać się czasem z domieszką krwi. Czworonogi są odwodnione i wyniszczone. Szczenięta, które przechodzą chorobę w okresie wymiany zębów, mogą mieć uszkodzone szkliwo zębowe. Powierzchnia zębów ma wówczas brązowordzawy kolor.

Nosówka skórna

Głównie na skórze brzucha, ud i na wewnętrznej stronie małżowin usznych początkowo pojawiają się zaczerwienienia, z czasem wyodrębniają się pojedyncze krostki lub pęcherzyki. Może dojść do zapalenia zewnętrznego przewodu słuchowego. Czasem powikłaniem jest nużyca.

Nosówka oczna

Psy mają światłowstręt, dlatego niechętnie przebywają w słonecznych miejscach. Ich gruczoły łzowe pracują nadmiernie, dlatego mają silny łzotok. Inne objawy dotyczące oka to owrzodzenie rogówki i jej perforacja. Może dojść do jej suchego zapalenia oraz zapalenia tęczówki lub zmian w siatkówce.

Nosówka nerwowa

Ta postać pojawia się najczęściej 4-6 tygodni po wyzdrowieniu z nosówki nieżytowej, ale może też pojawić się samoistnie, bez wcześniejszych objawów. Zaburzenia neurologiczne mają różną postać. Nasilenie konkretnych objawów to kwestia indywidualna. Pies może mieć trudności w poruszaniu się.

Niezborność ruchowa i porażenie kończyn przeważnie dotyczy najpierw kończyn miednicznych. Z czasem zaburzenia pojawiają się także w przednich kończynach. Chód psa z nosówką nerwową nazywa się „chodem paradnym”. Zad chwieje się na boki, mogą wystąpić także stałe lub nawracające tiki nerwowe.

U chorych psów obserwuje się także charakterystyczny ruch stawu skroniowo-żuchwowego, który można porównać do odruchu „żucia gumy”. Mogą wystąpić także drżenia mięśniowe, zez, nietrzymanie moczu i kału lub padaczka. Charakterystyczny dla tej postaci jest brak gorączki i innych objawów ogólnych.

Zwierzę ma apetyt i może dobrze się czuć mimo zaawansowanych objawów neurologicznych.

U większości psów, które przeżyły chorobę, pozostają takie objawy, jak tiki nerwowe i mimowolne ruchy kończyn.

Zapalenie mózgu starych psów

To bardzo rzadka forma nosówki. Jest związana z przechorowaniem nosówki kilka lub nawet kilkanaście lat wcześniej. Wirusy potrafią przetrwać w tkance nerwowej przez wiele lat.

Uaktywniają się dopiero wtedy, gdy pies będzie miał osłabioną odporność, która spada wraz z wiekiem.

Układ immunologiczny bardzo starych psów nie działa w sposób prawidłowy, dlatego starsze zwierzęta przechodzą chorobę o wiele ciężej niż dorosłe czworonogi.

Przebieg choroby ma charakter podostry lub przewlekły. Pies jest otępiały, może przestać widzieć i mieć trudności z poruszaniem się. Schorzenie może także dawać typowe objawy, charakterystyczne dla nosówki nerwowej.

Choroba twardej łapy

Dotyczy zazwyczaj psów powyżej 7 roku życia. Pojawia się stosunkowo późno, bo dopiero po kilku tygodniach od zakażenia. Na skutek hiperkeratozy opuszek kończyn i lusterka nosa. Dlatego skóra w tych miejscach jest sucha, szorstka i popękana.

Diagnostyka nosówki

Diagnozę stawia lekarz weterynarii po przeprowadzeniu wywiadu z opiekunem, zbadaniu klinicznie psa i przeprowadzeniu dodatkowych badań. Część z nich można wykonać na miejscu, np. szybkie testy diagnostyczne. Wystarczy kropla krwi psa, by po kilkunastu minutach poznać wynik.

Lekarz weterynarii może także pobrać krew, wymaz z worka spojówkowego, migdałków lub dróg rodnych suki i wysłać materiał do laboratorium, w celu wykonania szerszej diagnostyki choroby. Wyniki są zazwyczaj gotowe po 24-48 godzinach od wysłania próbek.

Leczenie nosówki u psa

Nosówka to choroba wirusowa, na którą niestety nie ma na rynku celowanych preparatów. Leczenie polega przede wszystkim na łagodzeniu objawów oraz stymulacji układu odpornościowego czworonoga.

W pierwszej fazie choroby dobre efekty przynosi stosowanie preparatów stymulujących układ immunologiczny.

Pamiętaj, że leczenie powinno być prowadzone tylko i wyłącznie przez lekarza weterynarii. Nie podawaj psu żadnych leków na własną rękę. To, co działa u ludzi, może być toksyczne dla zwierząt, dlatego pod żadnym pozorem nie dawaj psu żadnych leków bez konsultacji ze specjalistą.

• leczenie zakażenie górnych dróg oddechowych w przebiegu nosówki u psów

Polega na usuwaniu nadmiaru wypływów z oczu i nosa. Pies powinien przebywać w ciepłym miejscu o przeciętnej wilgotności, z dala od hałasu.

Choroby układu oddechowego często mają charakter mieszany. Objawy mogą być wynikiem infekcji wirusem nosówki, ale nie tylko. Z powodu częstych powikłań bakteryjnych, lekarz weterynarii może zdecydować o podaniu antybiotyków, które nie działają na same wirusy, a jedynie na bakterie.

• leczenie postaci jelitowej nosówki u psów

Układ pokarmowy nie jest w stanie prawidłowo trawić i wchłaniać substancji odżywczych. Z tego powodu lekarz weterynarii może zakazać karmienia czworonoga w tradycyjny, doustny sposób przez kilka dni.

Pies z postacią jelitową otrzyma wówczas płyny wieloelektrolitowe z dodatkiem glukozy i witamin z grupy B  dożylnie w postaci kroplówki.

Pamiętaj, że decyzję o głodówce może wydać tylko i wyłącznie lekarz weterynarii.

Nosówka u psa – zapobieganie

Jedyną skuteczną formą zapobiegania chorobie jest regularne szczepienie psa przeciwko nosówce. Preparaty na rynku są dostępne w formie szczepionki wieloskładnikowej (poliwalentnej). Oznacza to, że szczepiąc psa przeciwko chorobom zakaźnym, możesz zapobiec nie tylko nosówce, ale także parwowirozie, chorobie Rubartha i parainfluenzie (kaszlowi kenelowemu).

Pierwsze szczepienie przeciwko nosówce zaleca się u szczeniąt w wieku około 6 tygodni. Po około 3-4 tygodniach dawkę należy powtórzyć i po kolejnych 3-4 tygodniach podać ostatnią dawkę szczepionki. Następnie psa należy szczepić co roku.

Dokładne wytyczne dotyczące kalendarza szczepień należy ustalić z zaprzyjaźnionym lekarzem weterynarii. Zwierzę przed podaniem dawki szczepionki powinno osiągnąć odpowiedni wiek, być zdrowe i odrobaczone. Zalecany wiek szczenięcia podczas szczepień zależy także od wytycznych producenta szczepionki na ulotce.

Pamiętaj, że wirus jest wydalany ze wszystkimi wydalinami i wydzielinami psa podczas choroby ale także po wyzdrowieniu przez kilka tygodni.

Oznacza to, że przez ten okres pies nie powinien mieć kontaktu z innymi zwierzętami.

Dom lub mieszkanie należy dokładnie i regularnie sprzątać za pomocą bezpiecznych dla zdrowia psów środków odkażających, by zabić zarazki i zapobiec ich transmisji na inne psy.

Leczenie depresji we Wrocławiu – Consilia

Słowo depresja, w naszej kulturze, jest wieloznaczne. W języku potocznym używane jest na określenie gorszego samopoczucia, smutku i przygnębienia. Często przywoływane jest do określenia stanu po zawodzie miłosnym, utracie pracy czy zdrowia.

Nie jest to depresja w znaczeniu klinicznym. Jednak, gdy złe samopoczucie, rozpacz i cierpienie trwa dłużej niż dwa tygodnie, należy udać się do psychiatry lub psychoterapeuty, bo być może to już depresja, którą trzeba leczyć.

Należy pamiętać, że

depresja to nie stan, który mija. Depresja to choroba, którą trzeba leczyć.

Nieleczona depresja może prowadzić do stuporu – czyli takiego paraliżu ciała, w którym chory nie jest w stanie ruszyć ręką ani nogą.

Niebezpieczne są również pojawiające się w depresji myśli samobójcze, które prowadzić mogą do podjęcia próby samobójczej – w tym sensie depresja jest chorobą śmiertelną, którą należy leczyć.

W Polsce każdego dnia średnio sześć osób odbiera sobie życie ze względu na cierpienie jakiego doświadczają.

Depresja to choroba, która dotyka ok 10 % populacji. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia depresja uznawana jest za czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny. Na świecie na depresję choruje ok. 350 mln ludzi.

Najczęściej diagnozowana jest u ludzi w przedziale wiekowym 20-40 lat. Występuje dwa razy częściej u kobiet. Depresja dotyka przynajmniej raz w życiu co piątą kobietę i co dziesiątego mężczyznę. W Polsce na depresję choruje ok. 1,5 mln.

obywateli (to tyle, ile liczy mieszkańców Warszawa).

Jak rozpoznać depresję?

Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD – 10 do podstawowych klinicznych objawów depresji należą:

1.Obniżony nastrój – pojawiający się rano i utrzymujący się przez większą część dnia, prawie codziennie, niezależnie od okoliczności, poczucie smutku i przygnębienia

2.Utrata zainteresowania działaniami, które zazwyczaj sprawiają przyjemność, lub zanik odczuwania przyjemności – tak zwana anhedonia, czyli zobojętnienie emocjonalne.

3.Osłabienie energii lub szybsze męczenie się

Pojawiające się objawy dodatkowe takie jak:

• zaburzenia snu (najczęściej występujące – wczesne budzenie się)
• myśli samobójcze
• problemy z pamięcią i koncentracją uwagi
• utrata wiary w siebie i/lub pozytywnej samooceny
• poczucie winy (nadmierne i często nieuzasadnione)
• spowolnienie psychoruchowe (rzadziej pobudzenie)
• zmiany łaknienia i masy ciała (częściej zmniejszenie apetytu niż zwiększenie)

Wyróżniono trzy rodzaje depresji: lekką, umiarkowaną i głęboką (ciężką).

Żeby lekarz psychiatra mógł zdiagnozować depresję muszą pojawić się przynajmniej dwa podstawowe objawy choroby i minimum dwa objawy dodatkowe, spośród wymienionych powyżej.

Objawy powinny utrzymywać się przynajmniej przez dwa tygodnie i badana osoba wcześniej nie cierpiała na manię lub hipomanię (podwyższenie nastroju). Mania i depresja znajdują się na przeciwległych biegunach i stanowią swoje przeciwieństwo.

Epizodom maniakalnym towarzyszą pobudzenie i nadmierna aktywność. Kiedy występują i mania i depresja to mówimy o zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Kiedy pacjent doświadcza jedynie depresji diagnozuje się zaburzenie afektywne jednobiegunowe.

Depresje możemy podzielić również na:

• endogenną (potocznie nazywaną dziedziczną lub genetyczną) – związania jest z obciążeniami genetycznymi.
• reaktywną – reakcja na bolesne doświadczenia związane np. ze stratą bliskiej osoby, utratą pracy, wydarzeniem traumatycznym.

Skąd bierze się depresja?

Hipotezy są różne. Jedna z najpopularniejszych mówi o chemicznej nierównowadze w mózgu, spowodowanej niedoborem serotoniny, noradrenaliny i dopaminy. Inna mówi o tym, że depresję można odziedziczyć, jeśli w rodzinie pojawiła się już ta choroba. Na ujawnienie się depresji wpływ mają również czynniki środowiskowe.

Kolejne badania wskazują, że osoby podatne na depresję nieustannie powtarzają w myślach negatywne wydarzenia ze swojego życia.

Mają więcej kłopotów z wykonaniem zadań i częściej doświadczają ruminacji (obsesyjne myśli związane z wątpliwościami osoby cierpiącej na depresję co do jakości wykonywanych przez nią czynności jak np.

: “Jestem beznadziejny”, “Nie dam rady”, “Nic nie potrafię”, “Nic mi nie wychodzi.”).

Aaron Beck, amerykański psychiatra, opisał triadę depresyjną (triadę poznawczą) – osoby doświadczające depresji negatywnie postrzegają siebie i otaczający świat. W czarnych barwach widzą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Opracowany przez Aarona Becka test do dziś jest wykorzystywany do diagnozy chorych i wskazuje na ryzyko popełnienia samobójstwa.

Czy depresja to choroba przewlekła, nawracająca?

Z badań Światowej Organizacji zdrowia z 2000 roku wynika, że po wyleczeniu depresji, w co drugim przypadku, depresja powraca – mówimy wtedy o depresji nawracającej.

Żeby zmniejszyć ryzyko nawrotów, konieczne jest ścisłe stosowanie się do zaleceń lekarza, a podjęte leczenie powinno być kontynuowane minimum przez 6 miesięcy.

Poza leczeniem farmakologicznym wskazana jest również psychoterapia.

Im dłużej obserwujemy brak objawów, tym niższe prawdopodobieństwo wystąpienia nawrotu choroby.

Czynniki ryzyka nawrotów to:

• częste występowanie nawrotów w przeszłości
• zaawansowany wiek
• przewlekły stres psychospołeczny
• współwystępowanie innych schorzeń psychicznych
• współistnienie innych chorób somatycznych
• długi czas trwania poprzedniego epizodu
• niepełne ustąpienie objawów choroby podczas remisji

Jak wygląda leczenie depresji?

Leczenie depresji to najczęściej połączenie farmakoterapii i psychoterapii.

Farmakoterapia – depresję diagnozuje i leczy lekarz psychiatra, a w przypadku kiedy łatwo można zidentyfikować objawy leczenie może prowadzić lekarz POZ.

Leczenie depresji jest procesem długotrwałym, przyjmowanie leków powinno trwać nie mniej niż pół roku w przypadku pojedynczego epizodu depresji.

Przy nawrocie choroby, leczenie kontynuowane jest co najmniej rok, a najczęściej dwa lata.

Działanie leków odczuwane jest po co najmniej dwóch tygodniach od rozpoczęcia leczenia, ale efekty mogą pojawić się nawet po miesiącu.

Klasyczny podział obejmuje leki o profilu: uspokajającym, aktywizującym i uniwersalnym (ogólnym). Z uwagi na budowę chemiczną i mechanizm działania leków wyróżniamy:

• Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD) – nieselektywne inhibitory zwrotnego wychwytu monoamin. Grupa najstarszych środków przeciwdepresyjnych. Skuteczne w leczeniu ciężkiej postaci depresji. Wywoływać mogą szereg działań niepożądanych, niewielkie przekroczenie dawki może być powodem zatrucia.
• Selektywne inhibitory wychwytu serotoniny (SSRI) – najpopularniejsze leki przeciwdepresyjne. Lepiej tolerowane przez organizm niż leki trójpierścieniowe. Część pacjentów zgłasza negatywne objawy ze strony układu pokarmowego: nudności, biegunki, niestrawność, obniżone libido.
• Leki o podwójnym mechanizmie działania (SNRI) – czyli takie których mechanizm polega na blokowaniu zwrotnego wychwytu zarówno serotoniny i noradrenaliny. Część pacjentów zgłasza problemy z nadmiernym apetytem i zaparcia. Nie wpływa negatywnie na funkcje seksualne.
• Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) – leki te stosowane są często u osób u których występują inne problemy psychiczne (z uwagi na brak interakcji z innymi psychotropami).
• leki z grupy SARI – stosowane u chorych na depresję z pobudzeniem i zaburzeniami snu.
• Tianeptyna – zwiększa uwalnianie i wychwyt zwrotny serotoniny. Tłumi reakcje osi podwzgórze-przysadka mózgowo-nadnercza.
• Agomelatyna – lek mlatonergiczny wykazuje właściwości agonistyczne w stosunku do receptorów melatoninerginczych. (za: “Depresja w praktyce lekarza rodzinnego” pod redakcją Profesora dr. hab. med. Marka Jaremy)

• Poza leczeniem farmakologicznym istotną częścią procesu terapeutycznego jest uczestnictwo w psychoterapii.
• Więcej o tym, czym jest psychoterapia, przeczytasz tutaj – Co to jest psychoterapia?
• Więcej o psychoterapii psychodynamicznej przeczytasz tutaj – Psychoterapia psychodynamiczna, na czym polega?
• O tym, jak wybrać psychoterapeutę, dowiesz się więcej tu – Jak wybrać dobrego psychoterapeutę?
• Jednym z typów depresji jest depresja okołoporodowa – Depresja w ciąży i po porodzie

Ważne rady dla chorujących i leczących się na depresję:

• Depresję można skutecznie wyleczyć
• Przyjmuj leki zgodnie z zaleceniem lekarza (nie odstawiaj leku sam i nie modyfikuj dawki)
• Informuj lekarza o zmianach w swoim samopoczuciu i działaniach niepożądanych leku – czasem dobranie odpowiedniego leku może trochę potrwać
• Jeśli lekarz zaleci psychoterapię – uczestnicz we wszystkich spotkaniach
• Jeśli nie jesteś przekonany do swojego lekarza bądź psychoterapeuty zmień go, ale nie rezygnuj z leczenia
• Rozmawiaj o chorobie z bliskimi
• Daj sobie czas na powrót do zdrowia
• Odpoczywaj i staraj się unikać stresu
• Unikaj używek (alkohol, narkotyki) Te substancje pomagają na chwilę, potem pogłębiają depresję.
• Zadbaj o regularny tryb życia. Jedz i śpij o tych samych godzinach.
• Staraj się regularnie wykonywać ćwiczenia (spacer, basen, jazda na rowerze)
• Dbaj o siebie i o swoją higienę
• Staraj się sprawić sobie małe przyjemności, jeśli Twoje samopoczucie na to pozwala.

Ważne rady dla bliskich osób chorujących na depresję:

• Dołóż wszelkich starań, aby namówić bliską Ci osobę do wizyty u lekarza
• Przypominaj o kolejnych wizytach u psychiatry i/lub psychoterapeuty oraz o regularnym zażywaniu leków
• Wykaż wyrozumiałość i zrozumienie
• Nakłaniaj bliską Ci osobę do wykonywania prostych prac domowych – nie rób jednak nic na siłę
• Mów bliskiej osobie o tym, że jest dla Ciebie ważna
• W miarę możliwości organizuj spotkania z osobami, które chory darzył dotąd zaufaniem
• Nie izoluj chorego z życia rodzinnego, w tym od kłopotów i problemów dnia codziennego (dzięki temu, nie będzie czuł się odtrącony i “inny” niż otaczający go ludzie)
• Nie zmuszaj do “otrząśnięcia się” lub “wzięcia w garść”. W ciężkiej depresji motywowanie do aktywności należy odłożyć do czasu, kiedy leki zaczną działać (kilka tygodni)
• Nie bagatelizuj problemu, licząc że problem sam się rozwiąże
• Nie mów “to nic takiego”, “weź się za siebie”, “przesadzasz”
• Złego humoru i nastroju nie odbieraj jako niechęci skierowanej przeciwko Tobie. To stan spowodowany chorobą
• Rozmawiaj z bliską osobą o jego problemach. Nie bój się zadawać ważnych i trudnych pytań. Nie bagatelizuj niepokojących sygnałów. Gdy bliska Ci osoba mówi o chęci popełnienia samobójstwa, koniecznie skontaktuj się z jego lekarzem.
• Pomoc choremu na depresję może być bardzo wyczerpującą. Nie wahaj się prosić o wsparcie innych
• Zdobądź wiedzę o chorobie, pytaj lekarza jeśli masz wątpliwości lub czegoś nie wiesz