Wrzody na skórze – objawy, jak wyglądają, na czym polega leczenie, czy można wyciskać?

fot. Adobe Stock

Czyrak to ropne zapalenie w mieszku włosowym wywołane bakteriami gronkowca, najczęściej złocistego (gronkowiec skórny). Inaczej nazywa się go furunkułem. Powstaje w miejscach, gdzie skóra wydziela więcej potu, dochodzi do jej obtarcia lub ranki, np. na karku, plecach czy w pachwinach. Wiele osób ma je też w gardle, w nosie, na owłosionej skórze głowy czy w fałdach skórnych.

Spis treści:

Czyrak – przyczyny powstawania

Z czyrakiem możemy mieć do czynienia, gdy dochodzi do spadku odporności organizmu. Wtedy zazwyczaj niegroźne bakterie przenikają do mieszków włosowych i zakażają je, powodując stan zapalny.

 Powstawaniu czyraków sprzyjają zatem spadki odporności związane m.in. z:

• czasowymi infekcjami,
• brakiem wystarczającej higieny,
• niedożywieniem,
• przemęczeniem,
• przegrzaniem lub wychłodzeniem ciała.

Inne przyczyny czyraków to choroby przewlekłe jak:

Np. w przypadku cukrzycy, gdy dochodzi do zmian miażdżycowych w naczyniach włosowatych i niedożywienia skóry, staje się ona sucha, podatna na zranienia i otarcia. Łatwo ją wtedy zainfekować gronkowcami.

Czyraki mogą być też powikłaniem po chorobach skóry, którym towarzyszy świąd: świerzbu, AZS, łuszczycy czy egzemy. Skóra w takich przypadkach jest wysuszona, podatna na infekcje.

Objawy czyraka

Na początku w mieszku włosowym powstaje niewielka krostka. Mały, czerwony guzek, na którego wierzchołku zbiera się ropa. Z czasem krosta sama znika, może jednak dojść do zapalenia. Powstaje obrzęk, zaczerwienienie i czop ropny, który może mieć wielkość od ziarnka grochu po piłkę golfową o średnicy 3 cm.

Jeśli czyrak będzie duży, może towarzyszyć mu złe ogólne samopoczucie, np. podwyższona lekko temperatura.

Najczęściej czop w końcu sam pęka, ropa wydostaje się na zewnątrz i miejsce goi się samoistnie. W zależności od wielkości czyraka proces gojenia trwa od kilku do kilkunastu dni.

Zdarza się jednak, że czop pozostaje zasklepiony, a ropa nie chce wyjść. Wtedy trzeba iść do lekarza, bo taki czyrak może być przyczyną komplikacji zdrowotnych.

Szczególnie dotyczy to czyraka w środkowej części twarzy, ponieważ może dojść do zapalenia zatoki jamistej, które zagraża życiu.

Występuje wtedy wysoka gorączka, dreszcze, sztywność karku, ból i obrzęk powiek, a czasami zaburzenia ruchów gałek ocznych doprowadzające do podwójnego widzenia.

fot. Adobe Stock

fot. Adobe Stock

Czyraki najczęściej występują u dzieci lub osób w podeszłym wieku i bardzo łatwo pomylić je ze zwykłym pryszczem.

Charakterystyczne dla tej zmiany skórnej jest to, że proces zapalny z nią związany bardzo szybko postępuje.

Towarzyszy mu ropna wydzielina i obumieranie zainfekowanych tkanek, które w efekcie przekształcają się w czop martwiczy– wyjaśnia dr Małgorzata Marcinkiewicz, dermatolog wenerolog z Centrum Medycznego Damiana.

Jak odróżnić czyraka od pryszcza? Jak zaznacza doktor Marcinkiewicz, po wyglądzie i twardości zmiany skórnej. „Czyrak początkowo wygląda niewinnie – wokół mieszka włosowego można zauważyć jedynie lekko zaczerwienioną skórę. Jednak po kilku dniach uwypukla się mały fioletowy guzek, który w odróżnieniu od pryszczy jest znacznie twardszy” – tłumaczy.

 Po krótkim czasie czyrak i otaczająca go skóra zaczynają boleć. Możemy wówczas odczuwać ciepło w miejscu powstania zmiany oraz charakterystyczne pulsowanie. Po upływie około 5 dni guzek zmienia się w krostę, która stopniowo ulega martwicy– wyjaśnia dr Małgorzata Marcinkiewicz.

Co to jest czyrak gromadny?

Czasami stan zapalny rozlewa się na wiele sąsiadujących ze sobą mieszków włosowych (od kilku do kilkudziesięciu). Mamy wtedy do czynienia z tzw.

czyrakiem mnogim, czyli zbiorowiskiem pojedynczych czyraków zwanych karbunkułem. Najczęściej powstaje on na karku lub plecach, częściej u mężczyzn aniżeli u kobiet.

Wygląda jak mały guzek lub masa grudek znajdującą się pod skórą.

Czyraki gromadne, podobnie jak pojedyncze, najczęściej powstają u osób o obniżonej odporności, otyłych, nieprzestrzegających zasad higieny osobistej, z zapaleniami skóry, chorujących na cukrzycę, nowotwory, stosujące leki immunosupresyjne.

Czyrakowi mnogiemu towarzyszą bardziej dokuczliwe objawy niż pojedynczemu: gorączka, zmęczenie. Zdarza się, że po wygojeniu jednego czyraka powstają kolejne i choroba nabiera przewlekłego charakteru. Taki stan nazywamy czyracznością.

Czyrak gromadny może być przyczyną wielu groźnych dla naszego zdrowia powikłań, dlatego niezwłocznie należy udać się do lekarza dermatologa, który wprowadzi odpowiednie leczenie antybiotykowe– dodaje dr Małgorzata Marcinkiewicz.

Czyrak leczenie

Gdy już mamy pewność, że to czyrak, leczenie wymaga systematyczności. Należy wówczas:

• kilka razy dziennie robić okłady, np. z rywanolu albo z altacetu;
• gdy dojdzie do samoistnego pęknięcia, rankę należy odkazić spirytusem salicylowym, natomiast na sam czop założyć opatrunek z maści z dodatkiem antybiotyku;
• bardzo często myć ręce (czyrak jest chorobą zakaźną, dlatego też zakażenie może przenosić się na inne części ciała, a nawet na inne osoby);
• odzież i pościel, z którymi stykał się chory, należy prać w 100 stopniach;
• opatrunki z rany należy zawiązywać w worki foliowe, żeby nie doszło do rozprzestrzeniania się bakterii.

fot. Ula Bugaeva

Ale uwaga! Samemu nie wolno przecinać czy wyciskać czyraków. Istnieje bowiem ryzyko przeniesienia się zakażenia i zapalenia na sąsiadujące miejsca.

Jeśli jednak:

• po dwóch tygodniach ropa wciąż zalega,
• dochodziło już wcześniej do nawrotów choroby tzw. czyraczności lub czyrak powstał na plecach lub twarzy,
• pojawi się gorączka 

jak najszybciej trzeba zgłosić się do lekarza.

Lekarz w takich przypadkach:

• odprowadzi ropę ze środka, czyli wykona tzw. drenaż,
• wskaże odpowiednie mydła antybakteryjne,
• przepisze antybiotyki doustne oraz do miejscowego stosowania na zmienioną chorobowo skórę.

Jeśli czyraki powracają, antybiotykoterapię stosuje się nawet miesiąc. W przypadku czyraka mnogiego chory najczęściej trafia do szpitala. Jeśli zlekceważymy problem może dojść do: sepsy, zapalenia wsierdzia czy szpiku kostnego.

Treść artykułu została pierwotnie opublikowana 12.06.2017.

Więcej o problemach skórnych:Jak powstaje trądzik?Co powoduje wypryski na skórze? 5 zaskakujących powodówGdzie nie wolno wyciskać pryszczy? Wszystko o trójkącie śmierciWszystko o leczeniu trądziku

Dr n. med.

Małgorzata Marcinkiewicz

dermatolog, wenerolog, dyplomowany lekarz medycyny estetycznej

Absolwentka Wydziału Lekarskiego oraz Studiów Doktoranckich Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Stypendystka prestiżowego Stypendium Otto-Braun-Falco.

Poza diagnostyką i leczeniem chorób skóry od kilku lat specjalizuje się w wykonywaniu zabiegów z zakresu dermatologii estetycznej. Doświadczenie i umiejętności w tej dziedzinie zdobywała na licznych kursach i szkoleniach.

Ukończyła 2-letnie szkolenie z zakresu medycyny estetycznej w Międzynarodowym Centrum Kształcenia Medycyny Anti-Aging. Pracuje w Centrum Medycznym Damiana. 

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Czyrak: rozpoznanie i leczenie. Czy czyrak jest groźny?

Pod nazwą czyrak funkcjonuje wywoływane przez bakterie zapalenie mieszka włosowego oraz otaczających go tkanek.

Jednak w przeciwieństwie do standardowego zapalenia mieszka włosowego, w trakcie jego przebiegu tworzy się czop martwiczy i dochodzi do obumarcia i rozpadu tkanek, zlokalizowanych w okolicy mieszka włosowego. Czyrak gromadny jest natomiast zjawiskiem zlewania się licznych czyraków, umiejscowionych na zapalnym podłożu.

Bakterią, która wywołuje tę przypadłość jest gronkowiec złocisty – Staphylococcus aureus. Przebieg całej choroby trwa kilka dni. Stan, w którym występują liczne czyraki, określa się jako czyraczność.

ZOBACZ TEŻ: Domowe sposoby na kurzajki. Jak pozbyć się wstydliwego problemu?

Kto jest najbardziej narażony na wystąpienie czyraka?

Czyrak jest dolegliwością, która może dotknąć wszystkich – zarówno dzieci, jak i dorosłych. Osoby z osłabionym układem immunologicznym, wrodzonymi niedoborami immunologicznymi czy nosiciele wirusa HIV są szczególnie narażone na częstsze występowanie czyraka. Organizm wówczas nie jest w stanie skutecznie bronić się przed zakażeniem.

Dotyczy to także pacjentów stosujących przewlekle leki immunosupresyjne, m.in. glikokortykosteroidy, cyklofosfamid czy azatioprynę. Cukrzyca może powodować uszkodzenia tkanek lub zwiększenie podatności tkanek na infekcje, dlatego jest chorobą zwiększającą ryzyko wystąpienia czyraka.

Pacjenci z chorobami nerek, atopowym zapaleniem skóry, a także nowotworami czy ogólnie wyniszczeni są również narażeni na wystapienie czyraka.

ZOBACZ TEŻ: Łuszczyca – czy można ją wyleczyć?

Objawy czyraka

Na początku widoczna jest rumieniowa zmiana na skórze, w okolicy mieszka włosowego. Po jakimś czasie na zmianie pojawia się guzek, o zabarwieniu czerwono-fioletowym. Następnie guzek transformuje w krostę, która ulega martwicy i rozpada się, czemu towarzyszy wydzielenie tzw. czopa martwiczego.

Na miejscu czyraka bardzo często powstaje kraterowy ubytek skóry, a po tym pozostaje mała blizna. Zazwyczaj występowanie czyraka jest bolesne. Jako, że jest to zapalenie mieszka włosowego, czyraki można spotkać praktycznie wszędzie, gdzie występuje owłosienie.

Najczęściej są to twarz, pachy, pośladki, pachwiny, kark czy przewód zewnętrzny ucha. Czyraki zlokalizowane na twarzy są niebezpieczne – niewłaściwe postępowanie z nimi może zwiększać ryzyko przejścia zakażenia żyłami śródmózgowia m.in. do opon mózgu.

Mowa tu o czyrakach w okolicy oczodołu, nosa, wargi górnej czy małżowiny usznej.

ZOBACZ TEŻ: Jak leczyć trądzik różowaty?

Leczenie czyraka

Jeśli zauważymy u siebie zmiany sugerujące wystąpienie czyraka – powinniśmy koniecznie odwiedzić dermatologa, szczególnie w przypadku, gdy potencjalny czyrak znajduje się na twarzy.

Dermatolog zazwyczaj na podstawie wyglądu zmiany chorobowej może zdiagnozować czyraka.

Czasami może się także wspomóc badaniem mikrobiologicznym wymazu, który został pobrany z chorobowo zmienionego miejsca na skórze.

Zaobserwowałeś niepokojącą zmianę na skórze i chcesz omówić ten problem z dermatologiem? Umów się na wizytę do specjalisty przez serwis LekarzeBezKolejki.pl. Wybieraj spośród tysięcy terminów w ramach NFZ lub gabinetach prywatnych.

W przypadku małej liczby czyraków najczęściej stosowane są maści z ichtiolem w składzie. Ichtiol jest substancją o ciemnobrunatnym kolorze i antyseptycznym, przeciwzapalnym oraz ściągającym działaniu. Warto także zastosować również preparat działający odkażająco. Częstą praktyką jest także nacinanie i usuwanie czopa martwiczego.

Ponieważ czyrak to dolegliwość spowodowana przez bakterie, właściwą formą jej leczenia są antybiotyki, szczególnie w przypadku czyraka gromadnego. Zazwyczaj wykorzystuje się penicyliny i cefalosporyny doustnie. Ważne jest, aby nie wyciskać czy nacinać samemu zmiany chorobowej, nawet już po zakończeniu leczenia.

Może to bowiem spowodować rozwój bakterii i zwiększyć ryzyko na ponowne wystąpienie czyraka.

ZOBACZ TEŻ: Egzema – co robić, gdy skóra łuszczy się i swędzi?

Profilaktyka czyraka

Chociaż czyrak występuje często, istnieje kilka zasad, których przestrzeganie może zmniejszyć jego ryzyko. Przede wszystkim trzeba należycie kontrolować przebieg cukrzycy.

Należy badać poziom glukozy we krwi oraz przyjmować leki przeciwcukrzycowe. Należy chronić się przed infekcją, m.in. zachowując właściwą higienę osobistą.

Jest to szczególnie ważne w przypadku osób z osłabioną odpornością, Osoby z chorobami nerek powinny stosować się do diety niskobiałkowej oraz zadbać o przyjmowanie leków.

ZOBACZ TEŻ: Grzybica paznokci: objawy, leczenie i profilaktyka

Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza.

Czyrak – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie. Sprawdź, jak wygląda czyrak i czym się różni od czyraka mnogiego (gromadnego)!

Czyrak jest nieestetyczną dolegliwością skóry, która wywoływana jest przez zakażenie gronkowcem złocistym. Luis Louro [123rf.com]

Czyrak to rozlane zapalenie okołomieszkowe, wywoływane przez zakażenie gronkowcem złocistym. Jedną z pośrednich przyczyn tej dermatozy jest osłabienie systemu immunologicznego, które może towarzyszyć cukrzycy, otyłości, alkoholizmowi i chorobom nowotworowym. Pierwszym symptomem czyraka jest krostka wypełniona ropną wydzieliną, której średnica może wynosić nawet 3 cm. Zmiana ta może być zlokalizowana na twarzy, szyi, pod pachą, na klatce piersiowej, pośladkach, a także w miejscach intymnych. Leczenie czyraka polega na usunięciu czopu martwiczego i stosowaniu leków antyseptycznych. Pomocniczo można wdrożyć również antybiotykoterapię i leki wzmacniające odporność organizmu.

Czyrak jest nieestetyczną zmianą skórną, przyjmującą postać zapalenia okołomieszkowego. Pierwszym symptomem tej dolegliwości jest stwardnienie skóry z towarzyszącym zaczerwienieniem niewielkiego obszaru.

Po kilku dniach przeobraża się ono w krostę z wydzieliną ropną lub ropno-krwistą, która wraz z upływem czasu może się znacznie powiększać. Czyrak jest zmianą bolesną i bardzo czułą na dotyk, co może przekładać się na jakość życia pacjenta.

Nie bez znaczenia przy tym jest to, że czyrakowi może towarzyszyć:

• podwyższona temperatura ciała,
• złe samopoczucie,
• zmęczenie,
• ogólne osłabienie organizmu,
• powiększenie węzłów chłonnych.

Brak odpowiedniego leczenia może prowadzić do przenoszenia czyraków, a także do powstawania nieestetycznych blizn, infekcji, a nawet zakażeń organów wewnętrznych.

Pod żadnym pozorem nie należy bagatelizować czyraka, ponieważ jego pojawienie się świadczy o obniżonej odporności.

Ponadto przedostanie się gronkowca złocistego (bezpośredniej przyczyny czyraka) do krwi, może mieć skutkować nawet ogólnym zakażeniem organizmu, którego najpoważniejszą konsekwencją jest śmierć pacjenta.

Zbagatelizowanie czyraka może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia, a nawet życia!

Czyrak zwykle zlokalizowany jest w miejscach narażonych na działanie czynników zewnętrznych w tym m.in. podrażnień przez ubrania. Z tego powodu bardzo częstym przypadkiem klinicznym jest czyrak na twarzy, czyrak na pośladku, czyrak pod pachą, czyrak na nodze. Niekiedy lekarze mają do czynienia również z czyrakiem w miejscach intymnych: u mężczyzn – na pensie i u kobiet – na wardze sromowej.

Bezpośrednią przyczyną czyraka jest zakażenie gronkowcem złocistym, który jest bakterią stale bytującą na skórze i uaktywniającą się przy obniżonej odporności organizmu. Osłabiony system immunologiczny często jest następstwem przepracowania, niedożywienia, wyziębienia organizmu, otyłości i choroby alkoholowej. Niekiedy czyraki mogą towarzyszyć zapaleniu mieszków włosowych.

Inne możliwe przyczyny czyraka to:

• Cukrzyca.
• Anemia.
• Choroby nowotworowe.
• Predyspozycje genetyczne do występowania czyraków.

Czyrak mnogi, nazywany również czyrakiem gromadnym i karbunkułem, jest nieestetycznym wykwitem skórnym, występującym na twarzy i owłosionych częściach ciała.

Charakteryzuje się on występowaniem skupiska czyraków, które są ze sobą złączone i w ten sposób tworzą jedną dużą zmianę skórną. Podobnie, jak czyrak pojedynczy, tak i czyrak mnogi jest bezpośrednim następstwem zakażenia gronkowcem złocistym.

Czyrak gromadny jest zmianą nieestetyczną, której towarzyszy silny ból i czułość na dotyk, co może powodować znaczny dyskomfort i obniżenie jakości życia pacjenta.

Osoba, która zauważy pierwsze symptomy czyraka, powinna w pierwszej kolejności udać się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który najprawdopodobniej skieruje ją do dermatologa. Podstawą do rozpoznania czyraków jest pogłębiony wywiad lekarski i badanie diagnostyczne zmiany skórnej. Przed wizytą u specjalisty warto przygotować się na zestaw pytań dotyczących:

• Chorób towarzyszących zmianie skórnej, a w szczególności: cukrzycy, anemii, niewydolności nerek, chorób wątroby i chorób układu pokarmowego.
• Wcześniejszego występowania zmian skórnych.
• Przyjmowania leków przez chorego.
• Nadwrażliwości na leki.
• Objawów towarzyszących zmianie skórnej.
• Predyspozycji genetycznych do występowania zmian skórnych.

Czyrak – leczenie

Leczenie czyraka uzależnione jest od wielu czynników m.in. od chorób współtowarzyszących i stopnia zaawansowania rozwoju zmiany skórnej. W niektórych przypadkach czyraki znikają samoistnie.

Szczególnie niebezpiecznym i nagminnie praktykowanym przypadkiem jest wyciskanie czyraków. Takie postępowanie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia groźnych powikłań, w tym m.in.

przedostania się gronkowca złocistego do krwi.

Leczenie czyraka ukierunkowane jest przede wszystkim na wyeliminowanie zmiany skórnej i towarzyszących jej objawów. Doraźnym sposobem na złagodzenie bólu przy czyraku jest stosowanie preparatów odkażających, które spełniają dwie funkcje, bowiem zapobiegają również rozprzestrzenianiu się zakażenia bakteryjnego.

Osoby z czyrakiem powinny swoje kroki skierować do gabinetu dermatologicznego, ponieważ tylko lekarz może dobrać odpowiednio ukierunkowane leczenie. W przypadku, gdy czyrak nie pęka samoistnie, wykonuje się zabieg chirurgiczny, który polega na nacięciu martwiczych tkanek. Pomocniczo można stosować również antybiotykoterapię, której celem jest aktywne zwalczanie zakażenia bakteryjnego.

Najciekawsze fakty o antybiotykach. Sprawdź, czy znasz je wszystkie!

Wśród najpopularniejszych domowych sposobów na czyraki można wymienić:

• Czosnek (opcjonalnie cebulę), który wykazuje właściwości antybakteryjne i odkażające. W celu złagodzenia objawów towarzyszących czyrakowi zaleca się przygotowanie mikstury na bazie wody i czosnku i przemywanie nią kilka razy dziennie wykwitu skórnego.
• Kapustę, którą z powodzeniem można stosować, by uniknąć nieestetycznych blizn po czyrakach. Przed przyłożeniem ich do skóry zmienionej chorobowo należy wcześniej rozbić je tłuczkiem do mięsa.
• Olejek herbaciany, który świetnie sprawdzi się do wyciągania ropy. Odznacza się on również właściwościami przeciwbólowymi i antyseptycznymi. Zamiast olejku herbacianego można również użyć olejku rycynowego lub olejku z czarnuszki.

• Kurkumę, którą z powodzeniem można aplikować bezpośrednio na czyraka. Dobrym pomysłem jest również przygotowanie mikstury na bazie: kurkumy, czosnku i mleka – jej regularne picie stanowi bardzo dobrą profilaktykę przeciwczyrakową.
• Liście wiciokrzewu japońskiego lub wywar z jego kwiatów, które działają przeciwzapalnie i antyseptycznie.
• Gorąca woda, która jest świetnym sposobem na przyśpieszenie procesu pękania czyraków.

Domowe sposoby nie stanowią alternatywy dla leczenia dermatologicznego! Można je wdrożyć wyłącznie jako leczenie pomocnicze.

Źródła:

1. Stasiak M., Lasek J., Witkowski Z., Zakażenia skóry i tkanek miękkich – złożony i aktualny problem diagnostyczny i terapeutyczny lekarza każdej specjalności medycznej. Wybrane Problemy Kliniczne. Forum Medycyny Rodzinnej. Via Medica 2012; 6 (4): 191-200.
2. Marszał M., Bielecki K. Martwicze zapalenie skóry, tkanki podskórnej, powięzi głębokiej oraz mięśni: klasyfikacja i leczenie. Wiadomości Lekarskie. 1998; 51: 64–70

Przyczyny powstawania i leczenie wrzodów na skórze. Czyrak, czyli niebezpieczne owrzodzenie skórne

Wrzody na skórze najczęściej powstają u osób z obniżoną odpornością oraz u cukrzyków. Wymagają leczenia przy pomocy miejscowo działających antybiotyków. Bardzo ważna przy owrzodzeniach skórnych jest codzienna i dokładna pielęgnacja skóry.

Jak wyglądają wrzody skórne?

Wrzód na skórze jest zmianą przypominającą otwartą ranę, która lokalizuje się na powierzchni skóry. Owrzodzenia skórne najczęściej tworzą się na podudziach lub na stopach. Wykazują skłonność do krwawień, po czym przemieniają się w strupy. Jednym z niebezpieczniejszych wrzodów na skórze jest czyrak.

Przyczyny powstawania wrzodów skóry

Owrzodzenia na skórze są konsekwencją uszkodzenia tkanek powstającego na skutek procesu zapalno-martwiczego. Nierzadko przyczyną wrzodów na skórze są różnego rodzaju urazy: chemiczne, fizyczne lub termiczne. Bardzo częstą przyczyną tej choroby jest zakażenie, np. gronkowcem.

Leczenie wrzodów na skórze

W leczeniu wrzodów skórnych stosuje się preparaty lecznicze o działaniu miejscowym. Ponadto bardzo ważna jest codzienna pielęgnacja zmienionej chorobowo skóry. Osoba cierpiąca na wrzody skórne powinna systematycznie wymieniać opatrunki zakładane na krwawiące rany.

Czyrak – częsty rodzaj wrzodu skóry

Jednym z częściej pojawiających się na skórze wrzodów jest czyrak. Początkowo ujawnia się jako niewielki, zaczerwieniony i bolący guzek, następnie przemienia się w krostkę. Ostatnim etapem jest powstanie ropnia.

Czyrak jest definiowany jako zapalenie mieszka włosowego o charakterze ropnym. Lokalizuje się najczęściej na obszarze skóry owłosionej lub w miejscach, w których w ciągu dnia gromadzi się brud oraz pot.

Są to pachy, pachwiny, szyja, twarz i pośladki.

Kto jest najbardziej narażony na powstawanie czyraków?

Istnieją pewne grupy ludzi, które są najbardziej narażone do powstawania czyraków. Ten rodzaj wrzodu na skórze bardzo często rozwija się u cukrzyków.

Ponadto zwiększoną podatność na zachorowanie wykazują osoby z obniżoną odpornością, AIDS i chorobami nowotworowymi.

Osoby otyłe, ze względu na wzmożoną potliwość i zbieranie się zanieczyszczeń w fałdach skórnych, również należą do grup ryzyka powstania czyraka.

Co powoduje czyraki i jak je skutecznie zwalczać?

Czyrak jest konsekwencją zakażenia bakteryjnego wywołanego przez gronkowca złocistego. Bakterie (zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością) przenikają do głębokich struktur skóry, w których powodują uszkodzenia. Rozwija się stan zapalny o charakterze miejscowym. Skutkuje to wytworzeniem się podskórnego bolesnego ropnia, który z czasem powiększa się i pęka.

Czyrak jest wrzodem skórnym, którego nie powinno się ignorować, gdyż może to skutkować rozwojem poważnych powikłań. Wśród nich wyróżnia się zapalenie szpiku kostnego lub sepsę.

Jego leczenie polega na miejscowym stosowaniu antybiotyków. Lekarz może zlecić również drenaż ropnia, czyli nacięcie czyraka.

W przypadku pęknięcia czyraka niepoddanego leczeniu chory powinien przyłożyć na uszkodzony obszar skóry okład odkażający. Można go przygotować na przykład z rywanolu.

Domowe sposoby na zwalczanie czyraków

Osoby, które często zmagają się z problemem czyraków powinny w codziennej higienie ciała stosować mydła antybakteryjne. W przypadku ujawnienia się pierwszych symptomów wskazujących na czyraka można zastosować gorące kompresy. Zaleca się przykładać je do chorego obszaru skóry co ok.

30 minut. Dobrze sprawdzą się także okłady z naparem czarnej herbaty lub szałwii, okłady z cebuli oraz czosnku. Wszelkie zabiegi najlepiej ponawiać do momentu pęknięcia czyraka i kontynuować do trzech dni po wypłynięciu ze wrzodu ropy.

Wówczas ważne jest również zabezpieczenie powstałej rany jałowym opatrunkiem.

Czyrak: jak leczyć? – przyczyny, objawy, skutki

Nie ma chyba osoby, u której nie wystąpiłby czyrak, inaczej furunkuł. Przypadłość ta jest zjawiskiem powszechnym, jednak nie każdy wie, że jest ona zaraźliwa. Kontakt z osobą, u której rozwinął się czyrak, może spowodować, że przeniesiemy infekcję na siebie (zwłaszcza jeśli wystąpi bezpośredni kontakt z ropną wydzieliną).

Czym jest czyrak? – Choroba skóry

Jeśli na skórze pojawia się bolesny, mały ropny guzek, najprawdopodobniej jest to czyrak. Jak wygląda dokładnie? Jego cechą rozpoznawczą jest rosnący w środku włos. Czyrak jest małym ropniem, który rozwija się na skórze owłosionej.

Specjaliści nazywają go ropnym zapaleniem mieszków włosowych. Najczęściej występuje pod postacią krosty, ale nieraz może osiągnąć większe rozmiary, dochodzące nawet do 3 cm. Skóra wokół czyraka jest zaczerwieniona i opuchnięta.

Na czubku krosty widoczna jest zbierająca się ropa. Przebieg choroby zazwyczaj jest łagodny, a po wypłynięciu ropy rana goi się sama (oczywiście najlepiej ją zdezynfekować). Rzadko dochodzi do poważniejszych komplikacji zdrowotnych.

Furunkuł zaliczany jest do dosyć powszechnych przypadłości i może pojawić się u osób w każdym wieku.

Czyrak rozwija się w następstwie zapalenia mieszka włosowego lub gruczołu łojowego. Najczęściej jest ono spowodowane zakażeniem bakteriami gronkowca złocistego Staphyloccocus aureus. Na początku pojawia się małe zaczerwienienie i obrzęk wokół mieszka włosowego. Następnie tworzy się krostka, która stopniowo wypełnia się ropą.

Ropień jest oddzielony od otaczającej go powierzchni, czopem martwiczo zmienionej skóry. Po wydzieleniu czopu następuje opróżnienie ropnia i wyleczenie. Bakterie gronkowca obecne są praktycznie wszędzie, a wiele osób jest ich nosicielami, chociaż nie występują u nich żadne dolegliwości, ani objawy chorobowe.

Dopiero w momencie spadku odporności bakterie stają się zagrożeniem, zaczynają się uaktywniać i masowo rozwijać. W tym przypadku wnikają do mieszków włosowych lub gruczołów łojowych skóry i namnażają się, tworząc czyrak. Spadek odporności może nastąpić na skutek wychłodzenia organizmu, przemęczenia, stresu, infekcji, niedożywienia itd.

Jeśli czyraki nawracają się lub przechodzą w postać przewlekłą (czyraczność), ich przyczyną może być choroba ogólnoustrojowa (np. cukrzyca, otyłość, choroby nerek, wątroby, nowotwory, alkoholizm, HIV). Czyraki mogą też towarzyszyć chorobom skóry, połączonym ze świądem, jak: świerzb, egzema, atopowe zapalenie skóry itp.

Szczególnie sprzyja im brak odpowiedniej higieny osobistej i pielęgnacji ciała. Zwiększona podatność na powstawanie czyraków występuje u osób przyjmujących leki immunosupresyjne i antybiotyki.

Jakie są objawy czyraka?

Czyraki najczęściej powstają na twarzy, szyi, klatce piersiowej, karku, głowie, w przewodzie słuchowym zewnętrznym, plecach, pośladkach, rzadziej na kończynach i pod pachami.

Do pierwszych objawów należą: zaczerwienienie skóry, obrzęk, a następnie napięte stwardnienie, które powoli przekształca się w krostę, która po kilku dniach staje się bardzo nabrzmiała, a na czerwonej, obrzękłej podstawie pojawia się ropny czop.

Może temu towarzyszyć złe samopoczucie, podwyższenie temperatury ciała i bolesność węzłów chłonnych, położonych najbliżej czyraka. W zależności od umiejscowienia furunkuła bolesność jest różna. Szczególnie silna pojawia się, gdy czyrak rozwija się w nosie i przewodzie słuchowym (czyrak w uchu).

Kiedy czyrak „dojrzeje”, zgorzel pęka i oczyszcza się z ropy, która wypływa na zewnątrz. Chory odczuwa natychmiastową ulgę, a rana goi się sama. Cały proces przebiega od kilku do kilkunastu dni.

Nieraz, po zagojeniu się rany, a nawet jeszcze w trakcie gojenia, pojawiają się następne krostki, które mogą objąć swym zasięgiem kilkanaście lub kilkadziesiąt sąsiadujących ze sobą woreczków włosowych (czyrak gromadny). Choroba przyjmuje wówczas charakter przewlekły, co jest bardzo męczące i uciążliwe – zwłaszcza jeśli zmiany znajdują się w widocznym miejscu. Czyrak na twarzy stanowi na przykład poważny problem natury estetycznej.

Zmiany skórne wywołane czyrakiem zazwyczaj przebiegają w sposób łagodny i nie wymagają specjalnych zabiegów medycznych. Wrzód ropny przebija się sam i po wypłynięciu jego zawartości wystarczy zdezynfekować ranę, która szybko ziarninuje i goi się, nie pozostawiając blizn. Zdarzają się jednak przypadki, w których dochodzi do wtórnego zakażenia rany.

Szczególnej uwagi i ostrożności wymagają wrzody na twarzy, ponieważ jeśli pozostaną po nich blizny, pozostaną widocznie do końca życia. Jeśli czyrak utrzymuje się długo, jest duży i nie chce sam pęknąć, należy udać się do lekarza, który najczęściej wykona nacięcie i przeprowadzi drenaż ropnia.

Przepisze również maść na czyraki zawierającą antybiotyki przeznaczone do miejscowego stosowania. Inaczej przedstawia się sytuacja, gdy występuje gromadny czyrak.

Leczenie w takich wypadkach musi być ogólne – przyjmuje się antybiotyki doustnie lub dożylnie w szpitalu, ponieważ przewlekły stan zapalny może doprowadzić do sepsy oraz innych groźnych powikłań (np. zapalenia wsierdzia lub szpiku kostnego).

Zobacz także:

• Artykuły higieniczne
• Preparaty i kosmetyki dermatologiczne

Domowe sposoby na czyraka

Ponieważ nieleczone czyraki pękają samoistnie i automatycznie pozbywają się wydzieliny, lekarze nie zalecają samodzielnego leczenia i prób wyciskania, ani tym bardziej przecinania furunkułów. Należy dbać o higienę.

Można samodzielnie wykonywać okłady z rumianku lub z roztworu preparatu odkażającego np. z rywanolu, czy stosować środki zmniejszające stan zapalny, np. altacet. Można też używać maści ichtiolowej, która działa bakteriostatycznie i przeciwzapalnie.

Po wypłynięciu ropy zaleca się odkażanie rany spirytusem salicylowym. Nie należy samodzielnie leczyć czyraków, ponieważ można łatwo rozsiać je na sąsiadującą skórę.

Jeśli występuje czyrak na pośladku, plecach lub w innych trudno dostępnych miejscach, najlepiej pokazać je lekarzowi i stosować się do jego zaleceń. Czyraków nie należy dotykać ani ich zakrywać, zaklejać plastrem czy bandażować. Powinny mieć stały dostęp do świeżego powietrza.

Jak zapobiegać czyrakowi? – Profilaktyka

Ponieważ czyrakiem można się zarazić, należy unikać bezpośredniego kontaktu fizycznego z osobą zakażoną. W profilaktyce wszystkich chorób, nie tylko czyraków, bardzo ważne jest stosowanie się do zasad higieny.

Należy dbać o swoje zdrowie i odporność organizmu. Aby nie dopuścić do nawrotów choroby, warto stosować dobrze zbilansowaną dietę, bogatą w witaminy i minerały, a ponadto unikać stresu i przemęczenia.

W zwiększeniu odporności organizmu dużą rolę odgrywa aktywność fizyczna oraz zdrowy, długi sen.

Zobacz także:

Masz na skórze bolesną, twardą i czerwoną krostę? Uważaj, to może być czyrak

Czyrak to nieestetyczna i wyjątkowo bolesna krosta. Mianem czyraka określa się bakteryjne zapalenie mieszka włosowego i otaczających go tkanek wraz z wytworzeniem się czopa martwiczego. Tworzący się guz jest bolesny, a jego okolica zaczerwieniona i rozgrzana.

Pojedynczy czyrak zwykle nie stwarza dużego zagrożenia, o ile nie jest wyciskany i nakłuwany, można go wyleczyć w ciągu kilku dniu. Czyrak gromadny wymaga natomiast specjalnego leczenia, zażywania antybiotyków lub interwencji chirurga.

Sprawdź, jak rozpoznać czyraka i jak z nim postępować.

Czyrak to bakteryjne zapalenie mieszka włosowego i otaczających go tkanek. Charakterystyczną cechą czyraka jest wytworzenie się czopa martwiczego, czyli bolesnego guza zawierającego martwe tkanki.

Guz samoistnie lub z pomocą chirurga oddziela się od skóry, pozostawiając w niej odpowiedni ubytek, a w ostateczności bliznę. Aby czyrak zaczął się formować, musi dojść do zakażenia bakteryjnego mieszka włosowego.

Odpowiada za to gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus), który wnika do mieszka włosowego z zewnątrz i wywołuje stan zapalny.

Czyrak tworzy się stopniowo przez kilka dni. Zaczyna się od lekkiego swędzenia, zaczerwienienia i wybrzuszenia okolicy mieszka włosowego, a ostatecznie dochodzi do uformowanie się dużej i bolesnej krosty.

Charakterystyczna krosta może występować pojedynczo lub gromadnie, wtedy mówi się o czyraczności. To stan, w którym kilka czyraków zlokalizowanych jest w jednym miejscu. Zmiany mają tendencję do zlewania się i tworzenia dużych, wyjątkowo bolesnych i brzydkich guzów.

Pamiętaj! Czyraków nigdy nie wolno samodzielnie wyciskać i nakłuwać, bo może to spowodować zaostrzenie się stanu zapalnego, rozsiew bakterii i uogólnione zakażenie.

Czynnikami, które predysponują do tworzenia się czyraków są na przykład choroby przewlekłe obniżające odporność organizmu, cukrzyca, nowotwory, choroby nerek, a także ogólne wyniszczenie organizmu.

Na pojawianie się czyraków narażone są także osoby chore na AIDS, zarażone wirusem HIV. Do zakażenia gronkowcem może dojść także po przerwaniu naskórka.

Dlatego osoby, które mają skłonności do czyraków powinny szczególnie dbać o kondycję skóry i starać się nie dopuścić do powstawania ran.

Czyrak: objawy

Czyrak zaczyna się jako zmiana w otoczeniu mieszka włosowego. Na początku pojawia się zaczerwienie i rumień w obrębie mieszka, a następnie pojawia się drobny fioletowy guzek.

Jest znacznie twardszy od zwykłej krosty czy pryszcza, często na tyle, że nie można go wycisnąć (pamiętaj, by starać się tego nie robić!). Po krótkim czasie czyrak i otaczająca go skóra zaczynają boleć, skóra jest czerwona i rozgrzana, może być odczuwalne charakterystyczne pulsowanie. Po ok.

4-6 dniach guzek przekształca się w krostę, która ulega martwicy i rozpadowi z wydzielaniem czopa martwiczego.

Czyraki mają tendencję do pękania i samodzielnego opróżniania się pozostawiając po sobie charakterystyczny krater. Po zagojeniu rany zostaje zagłębiona blizna. Może się także zdarzyć, że nie dojdzie do pęknięcia czyraka, a po jego zagojeniu się również zostanie blizna.

Czyrakom mnogim lub nawracającym towarzyszą zazwyczaj przykre dolegliwości. Oprócz dużego bólu może pojawiać się gorączka i powiększenie węzłów chłonnych.

• Gdzie występuje czyrak? Zmiana może pojawić się w każdym miejscu na skórze, gdzie występują mieszki włosowe. Najczęściej jest to twarz, kark, pośladki, pachwiny, pachy, przedsionek nosa i przewód zewnętrzny ucha. Czyraki są wyjątkowo groźne, gdy pojawiają się na twarzy. Ze względu na bezpośrednie połączenia z żyłami z rejonu mózgowia, istnieje ryzyko, że zakażenie zostanie przeniesione na zatokę jamistą lub opony mózgu.

Zobacz na zdjęciu, jak wygląda czyrak:

Źródło: Wikimedia Commons (fot. Mahdouch)

W leczeniu czyraków stosuje się głównie antybiotyki, najczęściej doustne z grupy penicylin i cefalosporyny. Zaleca się także osłonę czyraka, by nie był dodatkowo drażniony przez ubranie. Zazwyczaj takie postępowanie jest wystarczające w przypadku pojedynczego czyraka i zmiana goi się w ciągu kilku dni.

Niektórzy lekarze zalecają smarowanie czyraka maścią ichtiolową, która przyspiesza uformowanie się czopa martwiczego. Jednak stosowanie maści na duży, uformowany czop oraz rozgrzaną i czerwoną skórę może przysporzyć dodatkowego bólu.

W leczeniu czyraka stosuje się także preparaty miejscowe, ściągające i odkażające skórę.

Leczenie czyraka gromadnego jest bardziej skomplikowane. Oprócz antybiotykoterapii konieczne jest zazwyczaj nacięcie czyraka i oczyszczenie rany. Samo nacięcie powoduje, że dolegliwości bólowe łagodnieją, proces gojenia jest natomiast znacznie dłuższy. Po czyraku gromadnym zostają najczęsciej blizny.

Czyrak: pękanie

Zazwyczaj po ok. dwóch tygodnia czyrak pęka powodując opróżnienie nagromadzonej się ropy i tkanki martwiczej.

Zaleca się wtedy stosowanie okładów z roztworu soli fizjologicznej, które przyspieszą opróżnianie zawartości pozostawionej przez czyraka.

Warto także zgłosić się do lekarza, który oczyści i zdezynfekuje ranę lub założy opatrunek. Po opróżnieniu się czyraka następuje proces gojenia się skóry zakończony uformowaniem blizny.

Gdy czyrak jest bolesny i nie pęka lub gdy pojawia się czyrak gromadny, konieczna jest interwencja chirurga polegająca na jego nacięciu, co umożliwia opróżnienie zawartości.

Czyraki: domowe sposoby

Niektóre domowe sposoby w skuteczny sposób łagodzą lub hamują rozwój czyraka. Gdy czujesz, że formuje się krosta, na powierzchnię skóry możesz przykładać zgniecione czy rozbite liście kapusty. Dodatkowo można pomagać sobie pijąc sok wyciśnięty z kapusty.

Innym sprawdzonym sposobem jest maść z cebuli nakładana na formującą się zmianę. Wystarczy pokroić dużą cebulę, wrzucić do garnuszka i gotować na małym ogniu przez 15-20 minut. Rozgotowaną cebulę należy zmiksować i schłodzić. Tak przygotowaną miksturę należy przykładać na wrzód przez kilka dni.

Źródło: dr n. med. Adriana Polańska, Czyrak (dermatologia.mp.pl)

_______

zdrowie.radiozet.pl/nk

Zakażenia skóry i tkanki podskórnej – lista chorób

Za zmiany skórne odpowiedzialne są nie tylko wirusy, ale także bakterie. To one są przyczyną różnych postaci zapalenia – takich jak naciek zapalny, ropowica czy ropień. Artykuł zawiera listę chorób wywołanych przez bakterie wraz z ich krótką charakterystyką.

Charakteryzuje się obrzękiem i przekrwieniem tkanek z charakterystyczną galaretowatą konsystencją, wywołaną obecnością surowiczego przejrzysto-białego wysięku. Chora skóra jest bolesna, zaczerwieniona i nadmiernie ucieplona.

W odróżnieniu od innych zakażeń brak wyraźnego odgraniczenia od zdrowych tkanek.

Chorobie towarzyszy gorączka, niekiedy także dreszcze, złe samopoczucie, a czasami zapalenie naczyń i węzłów chłonnych na odcinku między zainfekowaną okolicą a sercem.

Leczenie polega na stosowaniu antybiotyków lub innych środków bakteriobójczych, które mają tutaj duże pole do działania, gdyż zakażona strefa jest bardzo dobrze unaczyniona i leki wraz z krwią w odpowiedniej ilości docierają do drobnoustrojów.

Niezbędna jest również terapia przeciwbólowa i przeciwzapalna. Stosuje się także okłady wysychające (na przykład z 5% wodnego roztworu sody oczyszczonej lub 1% roztworu riwanolu) lub suchy jałowy opatrunek.

Jeżeli naciek zapalny dotyczy kończyny, wskazana jest jej elewacja, czyli utrzymywanie w pozycji uniesionej, na przykład ręki na oparciu fotela czy kanapy, nogi na krześle, a w nocy na kilku złożonych kocach.

Ta pozycja powoduje zmniejszenie obrzęku i napięcia tkanek, łagodzi bóle i ogranicza szerzenie się zakażenia, przyśpiesza wchłanianie wysięku, a tym samym prowadzi do szybszego wyleczenia.

Ropowica

Choroba najczęściej wywołana jest przez bakterie z grupy gronkowców i paciorkowców. Podobnie jak w nacieku zapalnym nie ma tutaj wyraźnego odgraniczenia tkanek chorych od zdrowych, natomiast obrzęk jest twardszy i sięga głębszych tkanek. W obrębie zmiany tworzą się drobne zbiorniki ropy.

Dolegliwości są silniejsze niż w nacieku zapalnym – tkanki zakażone są bardzo bolesne i gorące, często dochodzi do zapalenia naczyń i węzłów chłonnych. W początkowym etapie choroby leczenie jest takie, jak w nacieku zapalnym – antybiotyki, leki przeciwbólowe, okłady, elewacja kończyny.

Gdy dojdzie do rozwoju ropowicy, środki te stają się nieskuteczne i jedynym słusznym postępowaniem jest leczenie chirurgiczne, czyli nacięcie zmienionego chorobowo miejsca i wypłukanie ropnej wydzieliny.

Ropień

W odróżnieniu od nacieku zapalnego i ropowicy, charakteryzuje się ostrym odgraniczeniem od otoczenia. Jest to jama wypełniona ropą, wykazująca cechy nacieku zapalnego – żywa bolesność, wysoka temperatura i silne zaczerwienienie, niekiedy aż do zasinienia. Nierzadko przy dotyku można wyczuć charakterystyczne chełbotanie.

Czasami rozpoznanie jest trudne, gdyż jama ropnia może być otoczona grubą warstwą tkanek zapalnie zmienionych. W tej chorobie konieczne jest leczenie operacyjne – bez nacięcia i ewakuacji ropy nie dojdzie do wyzdrowienia. Dodatkowo stosuje się wymienione wcześniej leki i okłady oraz uniesienie kończyny.

Innymi postaciami zakażeń powierzchownych tkanek są zakażenia przydatków skóry.

Zapalenie mieszków włosowych

Jest zakażeniem ujść i mieszków włosowych wywołanym przez gronkowce. Dolegliwości polegają na swędzeniu i pieczeniu, niekiedy pojawia się ból. W ujściu mieszka włosowego tworzy się krosta z włosem na szczycie. Leczenie nie jest skomplikowane – należy przemywać skórę spirytusem salicylowym i stosować witaminy B i C.

Czyrak

Czyrak także jest chorobą wywołaną przez gronkowce, które dostają się do torebki wzdłuż włosa i powodują martwicę mieszka włosowego, gruczołu łojowego lub potowego. Obumarłe tkanki zostają wydalone w postaci czopa martwiczego. Zakażenie przechodzi na otoczenie, może dojść do nacieku lub ropowicy otaczających tkanek.

Początkowe objawy są identyczne, jak przy zapaleniu mieszków włosowych – swędzenie i pieczenie, następnie nasila się ból, a na skórze tworzy się bolesny i gorący guzek, pokryty zaczerwieniona skórą. Tworzy się krosta przymieszkowa, która pęka, wydobywa się z niej ropa, a potem stopniowo martwe tkanki.

Po kilku dniach ubytek wypełnia się tkankami, tak zwaną ziarniną.

Czyraki  występują często u osób chorych na cukrzycę, mogą też pojawiać się licznie w tym samym czasie, a jeśli występują przewlekle, mówimy o czyraczności.

W przypadku niewielkiego czyraka, niepowikłanego ropowicą czy ropniem, leczenie polega na przemywaniu spirytusem lub okładach wysychających.

Pod żadnym pozorem nie wolno wyciskać czyraków! W niektórych przypadkach konieczne jest stosowanie antybiotyków i/lub interwencja chirurgiczna, polegająca na wyciągnięciu czopa martwiczego, a w razie towarzyszącej ropowicy czy ropnia na nacięciu zmiany.

Czyrak gromadny

Jest zbiorowiskiem czyraków i towarzyszących im nacieków zapalnych, prowadzącym do głębszego i bardziej rozległego obumarcia tkanek.

Występowanie tego ciężkiego zakażenia świadczy o wysokiej zjadliwości szczepów gronkowcowych lub o znacznym osłabieniu układu immunologicznego organizmu. Może nawet dojść do rozwoju posocznicy, czyli zakażenia całego ustroju.

Z tego powodu leczenie w zdecydowanej większości przypadków jest prowadzone w szpitalu i polega przede wszystkim na rozcięciu czyraka oraz antybiotykoterapii.

Róża

To ostre zapalenie skóry i tkanki podskórnej wywołane przez paciorkowce. W klasycznej postaci występuje zaczerwienienie skóry wokół nosa i na policzkach, przypominające kształtem motyla, często schorzenie dotyczy kończyny.

Skóra jest lśniąca i obrzęknięta, a brzegi zmiany wałowato uniesione. Objawowi temu towarzyszy wysoka gorączka z dreszczami, ogólne osłabienie, bóle głowy, nudności i bóle kończyn. W trakcie zdrowienia skóra blednie i łuszczy się.

Zmiany mogą ustępować w jednych miejscach i pojawiać się w następnych. Choroba jest zakaźna – przenosi się przez dotyk i powietrze. Leczenie polega na stosowaniu antybiotyków i suchych jałowych opatrunków, a w przypadku zmian na kończynach, na uniesieniu kończyny.

Rzadko konieczne leczenie chirurgiczne stosowane jest jedynie w przypadkach powikłanych ropowicą lub martwicą tkanek.

Zapalenie naczyń i węzłów chłonnych

Jest najczęściej powikłaniem zakażeń paciorkowcami. Dochodzi do niego w przypadku występowania ogniska zakażenia na obwodzie kończyny. Na przebiegu naczyń chłonnych na odcinku od ogniska w kierunku serca występuje smugowate zaczerwienienie i postronkowate zgrubienie skóry, a węzły chłonne są powiększone i bolesne.

Może dojść do powstania guza zapalnego, a nawet ropnia okołowęzłowego, który wymaga nacięcia. W pozostałych przypadkach leczenie polega na stosowaniu antybiotyków, leków przeciwbólowych, uniesieniu kończyny i stosowaniu wysychających okładów lub suchych jałowych opatrunków.

Zdecydowanie istotne jest odnalezienie i leczenie przyczyny zapalenia naczyń i węzłów chłonnych.

Siateczkowate zapalenie naczyń chłonnych

Towarzyszy z reguły ropiejącym ranom, uszkodzeniom skóry, owrzodzeniom, czyrakom czy ropniom.

Charakterystyczne są plamiste zaczerwienienia, obrzęk, bolesność i napięcie skóry; granice zmiany są nieostre, pod postacią wypustek. Dolegliwościom tym towarzyszą objawy ogólne jak gorączka z dreszczami i osłabienie.

Podstawową zasadą leczenia jest usunięcie przyczyny zakażenia, poza tym antybiotykoterapia, uniesienie kończyny i okłady wysychające.

Torbiel włosowa

Wrotami zakażenia są włosy na skórze okolicy kości ogonowej, gdzie dochodzi do bakteryjnego zakażenia tkanki podskórnej. stwierdza się niewielkie uwypuklenie w okolicy krzyżowo- ogonowej. Leczenie polega na szerokim wycięciu zmienionych tkanek. 

Zastrzał 

Zastrzał jest to ropne zapalenie tkanek po stronie dłoniowej palców. Zakażenie może dotyczyć skóry, tkanki podskórnej, kości i stawów. Szczególną odmiana zastrzału jest tzw. ropień klepsydrowaty powstały z połączenia dwóch lub więcej komór wąska przetoką.

Charakterystycznym objawem jest rwący, pulsujący ból palca, który nasila się przy opuszczeniu dłoni. Skóra jest obrzęknięta i zaczerwieniona, a obrzęk może przechodzić na stronę grzbietowa ręki. Pojawiają się dreszcze i gorączka. Czasami bywa widoczny pęcherzyk ropy zbierającej się pod naskórkiem.

Leczenie polega na nacięciu i opróżnieniu zbiornika z ropy, konieczne jest też podanie antybiotyku.

Zanokcica

Jest to ropne zapalenie wału paznokciowego. Pojawia się silny, rwący ból, wał paznokciowy jest obrzmiały i bolesny, zaczerwieniony z widoczną, prześwitującą przez skórę ropą. Leczenie polega na nacięciu i opróżnieniu ropy. 

Zgorzel gazowa

Zgorzel gazowa jest przyrannym zakażeniem mięśni wywołanym przez bakterie z grupy clostridium. Dochodzi do niego w przypadku ran zabrudzonych ziemią i zawierających duże ilości tkanek martwiczych, np. rany miażdżone.

Typowym objawem jest pojawiający się przy dotyku objaw trzeszczenia ( ‘objaw chodzenia po śniegu ‘) – dzieje się tak pod wpływem masywnej martwicy z wytwarzaniem gazu w zmienionych chorobowo tkankach. Na skórze pojawiają się plamiste wybroczyny, następnie skóra czernieje i dochodzi do jej oddzielenia od podłoża.

Chory jest w ciężkim stanie. W leczeniu niezbędne jest usunięcie zmienionych tkanek i podawanie dużych dawek antybiotyków.