Zespół capgrasa – co to jest, jakie są objawy i sposoby leczenia?

Zespół Capgrasa (zespół Sozji) zaliczany jest do zaburzeń psychicznych, tzw. urojeniowego zespołu błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndrome – DMS) w których u pacjenta występują specyficzne urojenia.

Pacjent twierdzi, iż osoba lub grupa osób, które go otaczają (żona, mąż, dziecko, kolega, dziadek, sąsiad, przyjaciel, listonosz) został zamieniony/podmieniony na inną osobę ale o tym samy wyglądzie, sposobie zachowania, gestykulowania oraz ubierania się. Sytuacja ta dotyczy nie tylko ludzi ale także przedmiotów, miejsc czy zwierząt.

Osoba dotknięta zespołem Capgrasa rozpoznaje osoby, przedmioty i miejsca, które ją otaczają ale uważa, iż zmieniły one swoją tożsamość (nie czuje z nimi więzi, nie ufa im, traktuje jak wrogów). 

Przyczyny i objawy charakterystyczne dla zespołu Capgrasa

Przeprowadzone do tej pory badania oraz analizy stanu zdrowia pacjentów, wskazują, iż jedną z przyczyn rozwoju zespołu Capgrasa mogą być uszkodzenia struktur neuronalnych w określonych obszarach mózgu.

Są to struktury, których celem jest łączenie ośrodka rozpoznawania twarzy, przedmiotów z układem limbicznym (odgrywa kluczową rolę w przypisywanie określonych stanów emocjonalnych widzianym obiektom).

Taka sytuacja może mieć miejsce m.in. u osób, które:

• miały udar (po przebytym udarze)
• na skutek urazu mechanicznego
• po pęknięciu tętniaków
• przy krwotokach mózgowych i inne

Urojenia o tego typu charakterze występują bardzo często u schizofreników. Objawem dominującym u chorych z tym zespołem, jest stwierdzanie, iż m.in. osoba u znana jest „podmieniona” przez istotę pozaziemską bądź sobowtóra. Nie istnieje możliwość by wytłumaczyć, przekonać pacjenta o tym, iż taka sytuacja nie miała miejsca.

Osoba chora żyje z tym przekonaniem i o tym mówi, ale nie stara się szukać osoby podmienionej, nie zastanawia się co się z nią stało i gdzie w danej chwili przebywa. Cały czas jednak stara się rozgryźć plany „oszusta” oraz zdemaskować go przed innymi.

Pacjenci wykazują dwa rodzaje zachowań: jedni boją się owego „oszusta”, czują przed nim lęk a drudzy, traktują go jak wroga, atakują, są wobec niego agresywni.

Wraz z rozwojem choroby urojenia nasilają się i pogłębiają, chory wmawia sobie i innym, iż w domu przebywa ktoś jeszcze np. przekłada jego rzeczy, kradnie przedmioty, przekłada rzeczy osobiste.

Co ciekawe słyszą w domu zwierzęta.

W bardzo zaawansowanej formie choroby pacjent zaczyna mieć wątpliwości co do własnej osoby i ma problemy z rozpoznaniem się w lustrze (syndromu błędnego rozpoznania w lustrze).  

Na czym polega leczenie zespołu Capgrasa?

Zespół Capgrasa wymaga szczegółowej diagnostyki oraz włączenia odpowiedniego leczenia. Jest to schorzenie bardzo rzadkie, gdzie pacjent traktowany jest indywidualnie. Dobierane są odpowiednie leki przeciwpsychotyczne oraz psychoterapia. Wszystko to dobierane jest do stanu pacjenta oraz stopnia zaawansowania choroby. 

• Namysłowska I., Psychiatria Dzieci i młodzieży., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011.Jarema M., Rabe-Jabłońska J., Psychiatria, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011.Bilikiewicz A., (red.), Kompendium psychiatrii, psychoterapii, medycyny psychosomatycznej, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005.Freud S., Histeria i lęk, Wydawnictwo KR, Warszawa 2001.Kępiński A., Lęk, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002.

Urojenia w zakresie identyfikacji przedmiotów i osób to może być zespół Capgrasa

Zespół Capgrasa jest rzadkim zaburzeniem psychicznym. Objawia się urojeniem absurdalnym w swej treści. Przykładem objawów choroby może być przekonanie pacjenta iż jego małżonek został zamieniony na sobowtóra. Mimo iż zespół Capgrasa może przypominać schizofrenię i jej pochodne choroby to jest samodzielną jednostką chorobową. Dlaczego?

Zespół Capgrasa – charakterystyka

Zespół Capgarsa mozna spotkać również pod oznaczeniem zespołem Sozji. Cechą charakterystyczną zaburzenia jest występowanie specyficznych urojeń.

Zmianie ulegają reakcje emocjonalne wobec osób, które podejrzewa chory o oszustwo i „podmianę”. Znika u chorego zaufanie wobec tychże osób, intymność i relacja dotychczasowa. W psychiatrii zespół Capgrasa zaliczany jest do tzw.

urojeniowego zespołu błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndrome – DMS).

Kliknij ‘Polub tę stronę’, a będziesz na bieżąco z najnowszymi artykułami.

Kliknij ‘Polub tę stronę’, a będziesz na bieżąco z najnowszymi artykułami.

Co ważne nie można skupiać się tylko na osobach, bowiem chorzy na zespół Capgrasa również podejrzewają przedmioty, miejsca i zjawiska o zmianę swej „tożsamości” dotąd znanej i rozpoznawanej.

Schorzenie powoduje uszkodzenie struktur mózgu, gdzie dochodzi do rozpoznawania twarzy w skojarzeniu z przypisaniem emocji rozpoznawanemu obiektowi.

Może być to efekt urazu, jak również konsekwencja udaru, krwiaka lub pęknięcia tętniaka, bądź w wyniku otępienia starczego lub rozwoju schizofrenii.

Objawy i sposoby leczenia

W rozwoju zespołu Capgrasa chory jest przekonany o tym, iż dana rzecz lub osoba to nie ta sama co wcześniej znana. To kluczowy objaw zaburzenia. Towarzyszą mu teorie spiskowe o porwaniu przez kosmitów, czy przeniesieniu siew inny wymiar.

Chorzy nie potrafią określić powodu dla którego miało by się to dokonać, ani sposobu jak do tego doszło.

Charakterystyczną cechą zaburzenia jest również fakt, iż chorzy nie szukają obiektów rzekomo zaginionych, przy jednoczesnym traktowaniu „intruza” sobowtóra w sposób agresywny, całkowicie go odrzucający.

Jest to niebezpieczne działanie dążące do unicestwienia sobowtóra. Ponadto obserwuje się u części chorych stany lekowe związane z przebywaniem w obecności podmienionego obiektu, obecność ta nasila urojenia.

Rozwój choroby

Początkowo obiekt jest jeden, z czasem i rozwojem zaburzenia dochodzi do poszerzenia się ilości obiektów rzekomo podmienionych. W przypadkach skrajnych chorzy uważają że oni sami lub ich części ciała również są podmienione.

Takie sytuacje prowadzą do obłędu, zwłaszcza patrząc w lustro i będąc przekonanym iż to nie swoje odbicie. Charakterystyczne i wyróżniające od innych chorób psychicznych jest to, iż zaburzenie Capgrasa nie objawia się żadnymi innymi dolegliwościami.

Zwykle objawy powstają na skutek widzenia, jednak u niewidomych zdarza się także urojenie na skutek odgłosu.

Rzadkie występowanie

Zaburzenie Capgrasa jest bardzo rzadkie, stad też metod leczenia wciąż nie ujednolicono. Stosuje się leczenie indywidualne poprzez psychoterapię oraz leki przeciwpsychotyczne.

Zespół Capgrasa – urojenia o życiu pośród sobowtórów

Fot. CasarsaGuru / Getty Images

Zespół Capgrasa to zaburzenia urojeniowe, które powstają w przebiegu chorób neurologicznych lub psychicznych. Osoba dotknięta takim syndromem przekonana jest, że jej bliscy ludzie, zwierzęta domowe, a nawet przedmioty w jej otoczeniu zostały podmienione na swoje wierne kopie.

Zespół Capgrasa (inaczej – syndrom Capgrasa lub zespół Sozji) to rzadkie zaburzenie psychiczne należące do grupy ksobnych zaburzeń urojeniowych, nazywanej urojeniowymi zespołami błędnej identyfikacji (ang. delusional misidentification syndromes – DMS).

W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 nie zostały one wyszczególnione jako samodzielna jednostka chorobowa – zwykle towarzyszą różnym problemom neurologicznym i chorobom psychicznym. Głównym objawem DMS jest przekonanie, że znajome osoby (a niekiedy także przedmioty) zmieniły swoją tożsamość.

W zespole Capgrasa chory jest przekonany, że otaczają go sobowtóry ludzi, których uważał za swoich bliskich. Zaburzenie to w 1923 r. jako pierwszy opisał francuski psychiatra Joseph Capgras.

Zespół Capgrasa – niezwykły przypadek urojeń ksobnych

Urojenia zalicza się do zaburzeń treści myślenia. Są to niezgodne z rzeczywistością przekonania, co do których prawdziwości chory jest przeświadczony tak głęboko, że nie przyjmuje do wiadomości żadnych racjonalnych argumentów przeczących jego sądom.

Jego mniemania mogą przy tym tworzyć logicznie spójną całość, więc tym trudniej jest dowieść ich błędności.

W przypadku urojeń ksobnych następuje interpretacja wszelkich zdarzeń jako powiązanych z osobą chorego, zwykle – wymierzonych przeciw jego dobru, bezpieczeństwu.

W zespole Capgrasa chory nabiera przekonania, że jego bliscy (najczęściej – życiowy partner) zostały podmienione na obce, choć identycznie wyglądające i zachowujące się osoby.

Czasem dochodzi przy tym do wniosku, że sobowtór jest istotą pozaziemską czy robotem.

Człowiek dotknięty zespołem Capgrasa traci poczucie emocjonalnej więzi z daną osobą, jest wobec niej nieufny, podejrzliwy, a często czuje się wręcz zagrożony jej obecnością.

Charakterystyka zespołu Capgrasa

Przeświadczeniu o pojawieniu się sobowtórów mogą towarzyszyć teorie spiskowe, zwykle irracjonalne (np. dotyczące ingerencji kosmitów). Charakterystyczny objaw zaburzenia psychicznego tego typu stanowi okoliczność, że chory nie potrafi określić przyczyn rzekomej zamiany bliskiego mu człowieka na jego wierną kopię.

Co więcej, nie jest ciekaw jego losu i nie podejmuje prób odnalezienia go, lecz koncentruje swoją energię wokół osoby sobowtóra. Chory zwykle dąży do „rozgryzienia” jego wrogich zamiarów i „zdemaskowania” go. W obliczu zagrożenia osoba z zespołem Capgrasa może wykazywać zachowania lękowe (np.

odmawiać wspólnego noclegu z „sobowtórem” i spać w zamkniętym na klucz pokoju) lub agresywne (w skrajnych przypadkach chory może planować zamach na życie „sobowtóra”).

Urojenia w zespole Capgrasa często nasilają się z czasem. Chory zaczyna podejrzewać o zmianę tożsamości coraz więcej osób ze swojego otoczenia. Może uznawać, że „podmienione” zostały zwierzęta domowe czy osobiste przedmioty.

Człowiek dotknięty takim zaburzeniem miewa nawet wątpliwości co do własnej tożsamości – stwierdza, że „obce” są określone części jego ciała, nie identyfikuje się z własnym odbiciem w lustrze.

Choć osoby dotknięte zespołem Capgrasa zazwyczaj w pozostałych obszarach życia funkcjonują prawidłowo i nie prezentują innych objawów choroby psychicznej, ich urojenia mogą prowadzić do głębokiej frustracji, depresji, a nawet prób samobójczych. Dlatego zespół Capgrasa uznaje się za zaburzenie bardzo poważne, w skrajnym nasileniu – wymagające hospitalizacji.

Jakie są pierwsze objawy depresji? Odpowiedź znajdziesz w naszym filmie:

Przyczyny powstawania zespołu Capgrasa

Leczenie zespołu Capgrasa ma zawsze indywidualny charakter i jest uzależnione od czynników, które wywołały to rzadkie zaburzenie psychiczne. Urojenia na temat sobowtórów niekiedy towarzyszą chorobom psychicznym, głównie schizofrenii.

Pacjenta należy jednak poddać szczegółowej diagnostyce, ponieważ chorobę mogą powodować zmiany neurologiczne w mózgu.

U chorego dochodzi najczęściej do uszkodzenia struktur łączących ośrodek rozpoznawania twarzy (znajdujący się w korze mózgowej) z układem limbicznym, odpowiedzialnym za przypisywanie obiektom określonych stanów emocjonalnych. Zaburzenie takie może być wynikiem urazu mechanicznego (np.

na skutek uderzenia czy podczas operacji neurochirurgicznej), obecności guza mózgu, powikłaniem udaru czy pęknięcia tętniaka. Zespół Capgrasa może wystąpić także na skutek zmian neurodegeneracyjnych, czyli w otępieniu starczym.

Zespół Capgrasa – leczenie

Leczenie zespołu Capgrasa powiązane jest terapią choroby podstawowej. W przypadku dolegliwości neurologicznych pacjent musi zostać poddany opiece specjalistów w tej dziedzinie, ponieważ bezpośrednia przyczyna urojeń może stać się powodem znacznie poważniejszych powikłań.

Zmiany organiczne w mózgu często są nieuleczalne i w takiej sytuacji zespół Capgrasa leczy się objawowo – za pomocą leków przeciwpsychotycznych, ze wsparciem odpowiednio dobranej do stanu pacjenta psychoterapii.

Podobne postępowanie terapeutyczne dotyczące symptomów zespołu Capgrasa wdraża się w przypadku schorzeń psychicznych (np. schizofrenii). Lepsze jest jednak rokowanie – leki psychotropowe mogą spowodować całkowitą remisję urojeń.

Po ich ustąpieniu należy jednak stosować długotrwałe leczenie podtrzymujące, które zapobiega nawrotom choroby.

Czy artykuł okazał się pomocny?

Zespół „Kotgrasa”, czyli niezwykły przypadek i nowe wyjaśnienie dla zespołu Capgrasa | Neuropsychologia.org

Dodano 03/11/2016 przez Joachim Kowalski w kategorii Zespół Capgrasa to nie jednostka chorobowa, a zespół objawów klinicznych, które powodują, że osoba dotknięta tym zespołem twierdzi, że bliskie jej osoby zostały podmienione przez kogoś innego. Dotychczas na łamach neuropsychologii mogliście przeczytać o zespole Capgrasa → TUTAJ. 

Były hokeista i jego kot

 Do bostońskiej kliniki trafił pacjent, który ma dość obszerną historię leczenia neurologicznego i psychiatrycznego. Około 70-letni mężczyzna z historią nadużywania alkoholu, rozrusznikiem serca, wielokrotnymi urazami głowy i krwiakiem podoponowym wymagającym interwencji chirurgicznej w wywiadzie, zaczął leczyć się z powodu diagnozy choroby afektywnej dwubiegunowej na 15 lat przed obecną hospitalizacją. W jego życiu zdarzały się okresy manii, kiedy nadmiernie wydawał pieniądze, był rozhamowany seksualnie i gromadził niepotrzebne rzeczy. Te okresy były przeplatane czasem, kiedy był apatyczny, wycofany społecznie i zaniedbywał higienę osobistą. Na sześć lat przed obecnym badaniem pacjent zaczął mieć objawy o charakterze paranoicznym: przekonywał swoją żonę, że ich mieszkanie jest obserwowane, brał ludzi na parkingach za agentów FBI i… stwierdził, że jego kot został podmieniony na takiego, który bierze udział w spisku. Badanie neuropsychologiczne wykazało deficyty w sferze przetwarzania wzrokowo-przestrzennego, funkcji wykonawczych i wydobywania materiału pamięciowego. Najczęściej popełnianymi przez badanego błędami były konfabulacje i perseweracje. Badania neuroobrazowe wykazały: ogólną atrofię tkanki mózgowej i ognisko martwicy rozpływnej tkanki w środkowym zakręcie czołowym prawej półkuli w badaniu CT oraz zmniejszony metabolizm czołowo-przyśrodkowych częściach obu płatów czołowych oraz tylnej części płata czołowego w prawej półkuli w badaniu PET. 

I co w związku z tym?

 Dotychczasowe modele teoretyczne dotyczące zespołu Capgrasa zakładały na przykład zaburzenia połączeń nerwowych między fragmentami mózgu związanymi z teorią umysłu, procesami emocjonalnymi i pamięcią. Ale nie wyjaśniały one np. dlaczego obiektem urojeń w zespole Capgrasa są zazwyczaj bliskie osoby a w bardzo rzadkich przypadkach domowe zwierzęta, które przez właścicieli potrafią być silnie personifikowane. Oraz dlaczego osoby z rozpoznaniami, które są związane z deficytami teorii umysłu, np. autyzmem nie rozwijają takich zespołów urojeniowych.  

Darby i Caplan stworzyli model, w którym nie tylko zespół Capgrasa, ale i inne urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndromes), spowodowane są błędną integracją procesów rozpoznawania postrzeganego bodźca i wydobywania pamięciowego materiału autobiograficznego.

Widząc znajomą osobę pacjent z zespołem Capgrasa jest w stanie ją rozpoznać za pomocą procesów związanych z pamięcią semantyczną, ale połączenie z nacechowanym emocjonalnie materiałem biograficznym nie następuje, w związku z czym dochodzi do błędnej identyfikacji, która objawia się jako trwałe nieosadzone w rzeczywistości przekonanie „może wygląda jak mój bliski, ale to nie on”. Darby i Caplan w ten sposób tworzą teorię, która wyjaśnia patogenezę wszystkich zespołów urojeniowych, w których dochodzi do błędnej identyfikacji oraz odpowiadają na pytanie dlaczego to właśnie bliscy stają się ofiarami „zamiany w intruzów”.

 Oczywiście musimy poczekać na dodatkowe dane kliniczne i badania ilościowe, które pozwoliłyby zweryfikować ten teoretyczny model, ale zapowiada się nieźle. 

– Darby, R. R., & Caplan, D. (2016). “Cat-gras” delusion: a unique misidentification syndrome and a novel explanation. Neurocase, 1-6.

Zespół Capgrasa: przyczyny, objawy i leczenie zespołu Capgrasa

2014-06-17 10:47 Monika Majewska

Zespół Capgrasa to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się urojeniem o absurdalnej treści – chory jest przekonany, że znana mu osoba, np.

współmałżonek, zostaje zastąpiona przez sobowtóra. W związku z tym chory uważa ją za kogoś obcego, oszusta.

Jakie są przyczyny zespołu Capgrasa? Czy urojeniom towarzyszą inne objawy? Czy wyleczenie tego zaburzenia jest możliwe?

Zespół Capgrasa, inaczej zespół Sozji, to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się obecnością specyficznych urojeń – chory twierdzi, znana mu osoba (lub kilka osób), np.

członek rodziny, przyjaciel, sąsiad, został podmieniony przez osobę o tym samym wyglądzie i zachowaniu.

Twarz tej osoby nadal jest prawidłowo rozpoznawana przez chorego, ale nie ma psychologicznych ani fizjologicznych reakcji emocjonalnych związanych z poczuciem zaufania lub intymności.

Zespół Capgrasa należy do tzw. urojeniowego zespołu błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndrome – DMS) –  grupy ksobnych zaburzeń urojeniowych.

Chory, u którego zdiagnozowano tego typu urojenia, jest przekonany, że osoby, przedmioty lub miejsca z jego otoczenia straciły lub zmieniły swą tożsamość.

Do urojeniowego zespołu błędnej identyfikacji należą także zespół Fregoliego (schorzenie o charakterze odwrotnym do zespołu Capgrasa) oraz zespół intermetamorfozy i zespół sobowtóra.

Zespół Capgrasa – przyczyny

Zespół Capgrasa może być wynikiem uszkodzenia struktur neuronalnych w mózgu, które łączą ośrodek rozpoznawania twarzy z układem limbicznym, odpowiadającym za przypisywanie stanów emocjonalnych rozpoznawanym obiektom.

Może do niego dojść w wyniku urazu mechanicznego (także podczas operacji w obrębie mózgu), po udarze, krwiakach mózgu, pęknięciu tętniaków. Tego typu zaburzenie może pojawić się także w przebiegu otępienia starczego.

Jednak urojenia o takim charakterze najczęściej obserwuje się u schizofreników.

Zespół Capgrasa – objawy

Chory twierdzi, że bliska mu osoba (lub kilka osób) została podmieniona przez sobowtóra, a niekiedy przez robota lub istotę pozaziemską. Jednak nie potrafi logicznie wytłumaczyć, w jakim celu taki zabieg został wykonany. Mimo to przekonanie o podmianie w dalszym ciągu jest utrzymywane i nie można go w żaden sposób wyperswadować.

Co ciekawe, chory nie podejmuje próby poszukiwania osób podmienionych ani nawet nie jest ciekawy, co się z nimi stało. Zwykle skupia się na działaniach, których celem jest zdemaskowanie ‘oszusta’. Może także zachowywać się bardzo agresywnie wobec wyimaginowanego sobowtóra, a nawet podjąć próbę jego unicestwienia.

Inni pacjenci mogą wykazywać lęk przed rzekomo podmienioną osobą.

Z czasem może dojść do postępu choroby i pogłębienia urojeń. Wówczas chory może twierdzić, że w nocy ktoś lub coś podmieniło jego rzeczy osobiste na identycznie wyglądające. Jeśli w domu jest zwierzę (pies albo kot), może utwierdzać otoczenie w przekonaniu, że zwierzę również zostało podmienione na inne, o identycznym wyglądzie.

W skrajnych przypadkach chory może twierdzić, że on sam albo przynajmniej część jego ciała została podmieniona. W końcu może dojść do rozwoju syndromu błędnego rozpoznania w lustrze.

Chory może mieć wątpliwości co do swojej tożsamość i nie rozpoznawać swojego odbicia w lustrze. Wówczas może dojść do rozwoju obłędu zazdrości.

Chory może wpadać we wściekłą zazdrość za każdym razem, gdy widzi swoje odbicie, gdyż ma wrażenie, że nie ogląda siebie, ale innego mężczyznę (lub inną kobietę), próbującego uwieść współmałżonka.

Oprócz urojeń o istnieniu sobowtórów w najbliższym otoczeniu, chory zazwyczaj nie prezentuje żadnych innych zaburzeń psychicznych.

Zespół Capgrasa dotyczy najczęściej wzroku. Opisano jednak wystąpienie tego zaburzenia u ludzi niewidomych, z tą jednak różnicą, że dotyczyło ono słuchu (znajomy głos interpretowany był jako „podstawiony”).

Zespół Capgrasa – leczenie

Jest to bardzo rzadkie schorzenie psychiczne, w związku z tym stosuje się indywidualnie dobraną psychoterapię, podczas której ustala się stopień zaawansowania urojeń. Ponadto podaje się leki przeciwpsychotyczne.

Zespół Capgrasa

Zespół Capgrasa albo inaczej zespół Sozji zalicza się do urojeniowego syndromu błędnej identyfikacji (ang. Delusional Misidentification Syndrome, DMS), który towarzyszy różnym chorobom neurologicznym i psychicznym.

Chory na zespół Capgrasa jest przekonany, że osoby z najbliższego otoczenia, np. członkowie rodziny, przyjaciele, sąsiedzi, zostały zamienione na obcych ludzi, identycznych w wyglądzie.

Urojenia o takim charakterze mogą występować w przebiegu schizofrenii, otępieniu starczym albo po urazach głowy.

1. Objawy zespołu Capgrasa

Zespół Capgrasa po raz pierwszy zidentyfikował w 1923 roku francuski psychiatra Jean Marie Joseph Capgras i nazwa owej jednostki chorobowej pochodzi właśnie od jego nazwiska. Lekarz opisał przypadek kobiety – Madame M.

– która uważała, że wszyscy jej bliscy zostali zastąpieni przez sobowtóry. W miarę postępu choroby zasięg identycznie wyglądających osób powiększał się, obejmując znajomych, sąsiadów, przyjaciół i dalszych krewnych.

Kobieta była przekonana, że podstawieni „oszuści” zmieniają się.

Czasami zespół Capgrasa jest mylony z zespołem Fregoliego, kiedy pacjent obstaje przy twierdzeniu, że wszyscy napotkani przez niego ludzie to w rzeczywistości jedna i ta sama osoba, która jedynie zmienia swój wygląd zewnętrzny. Oba zespoły należą do grupy zaburzeń związanych z błędną identyfikacją osób.

Jak może objawiać się zespół Capgrasa, oprócz urojenia opanowania świata przez sobowtóry?

• Chory może utrzymywać, że partner albo małżonek został zastąpiony przez obcego człowieka i w związku z tym odmawiać spania we wspólnym łóżku.
• Urojenia mogą prowadzić do lęków przed „obcymi sobowtórami” albo zachowań agresywnych w celu obrony przed nimi.
• Pacjent cierpiący na zespół Capgrasa nie potrafi uzasadnić, czemu miałaby służyć zamiana ludzi na identycznie wyglądające jednostki.
• W skrajnych postaciach syndromu Capgrasa chory może twierdzić, że on sam albo przynajmniej jego część ciała została podmieniona lub zduplikowana.
• Oprócz urojeń o istnieniu sobowtórów w najbliższym otoczeniu, chory zazwyczaj nie prezentuje żadnych innych zaburzeń psychicznych.
• Ludzie z zespołem Capgrasa mogą powątpiewać w swoją tożsamość i nie rozpoznawać swojego odbicia w lustrze.
• Na bazie urojeń o istnieniu sobowtórów mogą powstać urojenia zazdrości, np. że „obcy przybysz” chce uwieść małżonka.
• Urojenia zespołu Capgrasa mogą sprowadzać się do irracjonalnych myśli, że ktoś w nocy podmienił osobiste rzeczy chorego na identycznie wyglądające albo że pies albo kot został wymieniony na inne, choć identycznie wyglądające zwierzę.

2. Leczenie zespołu Capgrasa

Syndrom Capgrasa wydaje się skrajnym przykładem paranoi. Złudzenia dotyczą najczęściej analizatora wzrokowego, a pacjent, rozmawiając przez słuchawkę telefonu z innymi ludźmi, np. córką, trafnie identyfikuje głosy. Kiedy jednak widzi osoby, uważa, że są sobowtórami.

Opisano jednak przypadki urojeniowego syndromu błędnej identyfikacji u osób niewidomych, u których urojenia lokalizowały się w analizatorze słuchowym – chorzy byli przekonani, że słyszą jeden i ten sam podstawiony głos.

Ze względu na brak precyzji co do etiologii tego zespołu urojeniowego, nie opracowano do końca skutecznej terapii.

Przypuszcza się, że syndrom Capgrasa może wynikać z uszkodzenia transmisji informacji nerwowych między układem limbicznym a korą mózgową. Inni wiążą zaburzenie z powikłaniami po udarach mózgu i pęknięciach tętniaków. Na zespół Capgrasa cierpi wielu schizofreników.

Istnieje grupa badaczy, która rozważa powstawanie urojeń wskutek uszkodzeń płata skroniowego, a dokładniej zakrętu wrzecionowatego, który odpowiada za rozpoznawanie twarzy i wyrazów mimicznych. Uszkodzenie tej małej struktury mózgu skutkuje prozopagnozją – niezdolnością rozpoznawania twarzy znajomych lub widzianych osób.

Leczenie zespołu Capgrasa opiera się na farmakoterapii – podawaniu leków przeciwpsychotycznych, np. diazepamu, oraz psychoterapii.

Artykuł zweryfikowany przez: Mgr Kamila Drozd Psycholog społeczny, autorka wielu publikacji dotyczących rozwoju osobistego oraz warsztatów z doradztwa zawodowego i komunikacji międzypłciowej. psycholog Kamila Krocz,  ponad rok temu

• Rybakowski J., Pużyński S., Wciórka J., Psychiatria. Podstawy psychiatrii, t. 1, Urban & Parner, Wrocław 2010, ISBN 978-83-7609-102-0.

Syndrom subiektywnych deblu – Syndrome of subjective doubles

Zespół subiektywnych deblu jest rzadkim zespołem urojenia błędnego utożsamiania w którym osoba doświadcza złudzenie , że on lub ona ma podwójne lub sobowtór z takim samym wyglądzie, ale zazwyczaj z różnymi cechami charakteru, które prowadzi się żyć własnym życiem. Zespół nazywa się również syndrom podwójnej jaźni, urojenia subiektywnych deblu, lub po prostu subiektywne podwójnej. Zdarza się, że pacjent jest pod wrażeniem, że istnieje więcej niż jedno podwójne. Podwójne może być rzutowany na każdej osoby, od obcej do członka rodziny.

Zespół ten jest często diagnozowane podczas lub po wystąpieniu innego zaburzenia psychicznego, takich jak schizofrenia i inne zaburzenia obejmujące Halucynacje psychotyczne .

Nie ma powszechnie przyjętą metodą leczenia, ponieważ większość pacjentów wymaga zindywidualizowane leczenie.

Częstość występowania tej choroby jest stosunkowo niska, a kilka przypadków odnotowano ponieważ choroba została określona w 1978 roku przez George'a Christodoulou. Jednak subiektywne debel nie jest jasno określony w literaturze, i dlatego może być zaniżona.

Historia

Zaburzenie to po raz pierwszy zdefiniowane w 1978 roku przez grecki psychiatra George N. Christodoulou, MD, doktor, FRCPsych.

Chociaż objawy subiektywne deblu zostały opisane przed 1978, zaburzenie nie nadano nazwę aż Christodoulou nazwał go syndrom subiektywnych deblu w American Journal of Psychiatry.

W artykule opisano 18-letnia samica cierpiącego hebefreno-schizofrenię paranoidalną , któraś uwierzyła, że jej sąsiad przekształciła jej fizyczną jaźń do pacjenta dwukrotnie. Syndrom subiektywnych deblu i jego warianty nie dano nazwą urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji aż do 1981 roku.

Podwójna jaźni opisywano w literaturze jeszcze zanim zespół został nazwany przez Christodoulou.

Pierwszy pacjent z objawami syndromu Capgrasa , innym urojeniowe zespołem błędnego rozpoznania, odnotowano w 1923 roku przez Josepha Capgrasa i Jean Reboul-Lachaux.

Ten pacjent jednak również doświadczyła złudzenia subiektywnych deblu, ale wygląd sobowtórów siebie nie były adresowane aż artykule CHRISTODOULOU w 1978 roku.

objawy

Objawy syndromu subiektywnych deblu nie są jasno zdefiniowane w literaturze medycznej; Jednak istnieją pewne cechy definiujące złudzeniu:

Podobieństwa do innych zaburzeń często stwierdzono w literaturze. Prozopagnozja lub niezdolność do rozpoznawania twarzy, może być związane z tym zaburzenia ze względu na podobieństwo objawów.

Subiektywna podwaja zespół jest podobne do urojeniowe Autoskopia , znany również jako doświadczenie poza ciałem, a zatem jest czasami określany jako autoscopic typu złudzenia.

Jednak subiektywne złudzenie podwaja różni się od autoscopic złudzenia: Autoskopia często występuje w czasach skrajnego stresu i można leczyć przez odciążenie wspomnianej stresora .

Syndrom subiektywnych deblu zwykle towarzyszy innym zaburzeniem psychicznym lub zespołu organicznego mózgu i mogą pojawić się w trakcie lub po rozpoczęciu drugiej zaburzenia. Często współwystępowanie prywatną podwaja się z innymi rodzajami urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji, zwłaszcza zespołem Capgrasa , również występuje.

Kilka odmian zespołu opisywano w literaturze:

• Podwaja może pojawić się w różnym wieku od siebie.
• Niektórzy pacjenci opisują ich jako podwójnie zarówno fizycznie i psychicznie identyczną kopią, a nie czysto fizycznej kopii. Ten jest również znany jako klonalnej liczby mnogiej jaźni , inny rodzaj urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji, które mogą lub nie mogą być tego samego rodzaju zaburzenia (patrz #Controversy poniżej). W tym przypadku, depersonalizacja może być objawem.
• Rewers subiektywne podwójne występuje, gdy pacjent uważa, że jego / jej własne siebie (zarówno fizycznego lub psychicznego) jest przekształcona w inną osobę. (patrz przypadek pana A w #Presentation )

Prezentacja

Poniższy przypadek opisuje pacjenta, który został zdiagnozowany z depresji psychotycznej , choroby afektywnej dwubiegunowej i zespół subiektywnych deblu:

Zrobione z Kamanitz et al., 1989:

„Pani B. jest 50-letni biały ślub domową i matką pięciorga dzieci z trzech poprzednich hospitalizacji psychiatrycznych dla depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej. […] Ona mocno wierzył, że inna pani B. istniał który zastąpił sama w uczucia męża. […] Pani B.

był przekonany, że „rowki na palce były gładsze” i że dwukrotnie zabrał jej odciski palców. była tak zaniepokojony istnieniem innej pani B. że wymaga stałej obecności swojego prawa jazdy do uspokojenia się, że była prawdziwa pani B. Oprócz jej urojeniowe przekonania, pani B.

poinformował, że ona rzeczywiście widział drugiej pani B. Wierzyła, że ​​druga Pani B. był też pacjent w jednostce, która wyglądała dokładnie jak ona facially ale był cięższy w organizmie.

(Innym, młodszy pacjent, która była w ciąży, była rzeczywiście osoba, na którą została nałożona ta iluzja).”

Poniższy przypadek opisuje pacjenta, który zdiagnozowano zaburzenia schizoafektywne wraz z wieloma urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji (subiektywna deblu, zespół capgrasa , zespół intermetamorfozy ) :

Zrobione z Silva i wsp., 1994:

„Pan B uważa, że ​​pięć fizyczne kopie siebie istnieć. Każdy egzemplarz miał inne zdanie niż jego własna. W jednym przypadku, pomyślał sobie, aby zostały Jezus Chrystus, ale zaprzeczył poddane żadnych zmian ustrojowych.

Pan B stwierdził, że pięciu repliki z miasta, w którym żył istniał jak również istnienie pięciu różnych ziem planety. on jednak przyznał, że żył tylko na jednym z tych ziem.

Pan B miał historię kilku aresztowań za atakowanie policjantów, któremu Uważa były repliki Impostor prawdziwych policjantów.”

Poniższy przypadek opisuje pacjenta, który zdiagnozowano przewlekłą schizofrenię paranoidalną i odwrócić subiektywne podwójnych:

Zrobione z Vasavada i Masand 1992:

„Pan A, 40-letnia rozwiedziona biały mężczyzna, został hospitalizowany w swojej skardze, że jego tożsamość została zmieniona w ciągu ostatnich sześciu lat. Stwierdził, że nie był Pan A, ale Pan B i wolał być nazywany o tej nazwie. […] Kiedy poproszony o opisanie Pan B, odpowiedział, że jedyną rzeczą, jaką pamiętał, że pan B.

był sierotą i uczynił swój majątek poprzez ciężką pracę. zaprzeczył, że pan B miał jakikolwiek członkowie rodziny. on złość kiedy adresowane jako Mr. a i będzie nalegać na miano Pan B. […] W powyższym przypadku nasz pacjent sądzi, że został zmieniony zarówno fizycznie (twarz, odciski palców, etc.) i psychicznie (mógłby opowiadać szczegóły jego życia jako Mr.

a jednak niewielu jako Mr. B).”

przyczyny

Subiektywne podwójna powszechnie współistniejących innych chorób psychicznych, takich jak zaburzenia dwubiegunowego i schizofrenii. Przyczyną choroby jest trudne do ustalenia, nie tylko ze względu na jego rzadkie, ale również ze względu na jednoczesną obecność innych zaburzeń. Chociaż fizjologiczny przyczyną zespołu subiektywnych deblu nie został znaleziony, istnieje wiele hipotez.

• Niektórzy badacze uważają, że zespół subiektywnych deblu pojawia się jako objaw innej choroby zamiast zaburzenia własnych. (patrz #Controversy poniżej)
• Syndrom subiektywnych deblu może być również związane z uzależnieniem od substancji .
• Inna hipoteza mówi, że subiektywne debel jest wynikiem hiper-identyfikacji, związane z nadmierną aktywnością w pewnych obszarach mózgu, powodując w ten sposób pacjent zobaczyć znajome aspekty siebie w obcych.

Półkul mózgowych: Zmiany w prawej półkuli, płaty czołowe (różowy), a płat skroniowy (nie pokazano) są połączone z zespołem subiektywnych podwójnej.

Niektóre hipotezę, że to złudzenie jest wynikiem braków przetwarzania twarzy, jak to ma pozornie podobne objawy prozopagnozja; Jednak należy zauważyć, że uznanie większości twarzy jest osłabiona w tym złudzeniu. Twarzy braki produkcyjne, również nie stanowią dla tej okazji, w którym wiele dwuosobowe są zgłaszane.

Inną hipotezą jest to, że „wyłączenie” między prawej i lewej półkuli może powodować urojenia objawy. Hipoteza ta opiera się głównie na teorii lateralizacji funkcji mózgu , lub lewej mózgu vs. prawej teorii mózgu. W tej hipotezy, niezdolność prawej półkuli do „sprawdzenia” lewa półkula powoduje, że osoby do poddania się urojenia samoświadomości utworzonym przez lewą półkulę.

Uszkodzenie mózgu

Jedna z hipotez jest dysfunkcji mózgu (zarówno z uwagi na fizyczne uszkodzenia lub uszkodzeń spowodowanych zaburzeniami organicznej) w prawej półkuli płata skroniowego, i / lub dwa płaty czołowe wywołuje złudzenia subiektywnych podwójnej.

Fizycznych obrażeń w wyniku subiektywnych deblu złudzenia często obejmuje, ale nie ogranicza się do mózgu, uszkodzenia lub urazu mózgu .

Podejrzewa się, że przyczyny organiczne uszkodzenie mózgu, które mogą prowadzić do subiektywnych podwójnej obejmują zaburzenia, takie jak epilepsja .

Ponieważ inne choroby psychiczne są często współistnieć z zespołem subiektywne podwójnej, nie wiadomo, czy te typy urazów mózgu są związane z urojenia lub dodatkowej choroby psychicznej. Na przykład, prawa półkula uszkodzenie mózgu jest związany ze schizofrenią, który jest powszechnie zgłaszanych złudzenia subiektywnych podwójnej.

Leczenie

Powszechnie akceptowane leczenia syndromu subiektywnych deblu nie został opracowany.

Metody leczenia tej choroby czasami to recepta na leki przeciwpsychotyczne , jednak rodzaj leku przepisane zależy od obecności innych zaburzeń psychicznych.

Leki przeciwpsychotyczne (znane również jako neuroleptyków), takie jak risperidon , pimozyd lub haloperidol może być przepisywany do leczenia schorzeń psychicznych.

Oprócz leczenia farmakologicznego, poradnictwo interpersonalna Sugerowano również jako metoda aby ułatwić relacje między pacjentem a jego / jej podejrzanych podwójnej. Jednak relacje między pacjentem a jego / jej sobowtóra nie zawsze jest negatywny.

Rokowanie

Odzyskiwanie z tym zespołem jest sytuacyjne, ponieważ niektóre terapie lekowe są skuteczne u niektórych osób, ale nie innych. Pacjenci mogą żyć w różnych warunkach, w tym szpitali psychiatrycznych , w zależności od powodzenia leczenia. Przy skutecznym leczeniu, dana osoba może żyć w domu. W wielu z opisywanych przypadków, remisja objawów wystąpiły podczas okresu obserwacji.

Zaburzenie to może być niebezpieczne dla pacjenta i innych, jak pacjent może przesłuchać lub zaatakować osoby uważają za podwójne.

Niewłaściwe zachowanie, takie jak stalking i przemocy fizycznej lub psychicznej zostało udokumentowane w niektórych badaniach przypadków.

W związku z tym, wiele osób cierpiących na to zaburzenie są aresztowany za wykroczenia wynikowego (patrz przypadek pana B w #Presentation ).

Spór

Ze względu na rzadkość występowania tej choroby i jej podobieństwa do innych urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji , jest przedmiotem dyskusji, czy nie powinno być klasyfikowane jako unikalny choroby.

Ponieważ subiektywne podwaja rzadko pojawiają się jako jedyny objaw psychologiczny, sugerowano, że ten zespół jest rzadkim prezentacja objawy innego zaburzenia psychicznego.

Zespół ten jest również nie jest zdefiniowane w DSM-IV i ICD-10.

Dodatkowo, niektórzy badacze stosują różne definicje zespołu.

Podczas gdy większość deklaruje, że podwójna jest fizyczną kopię że jest psychologicznie niezależny, niektóre odnoszą się do definicji podwójne jako zarówno fizycznie jak i psychicznie identyczne.

Ten jest również znany jako klonalnej liczby mnogiej jaźni , innym mniej powszechne złudzenie, które są zgrupowane z innymi urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji.

Kultura popularna

• W Michael R. Fletchera ciemnej fantazji powieści Beyond Redemption (HARPER Voyager, 2015), powieść, gdzie wiara i obłęd kształt rzeczywistość, teokrata cierpi na syndrom subiektywnych Doubles.
• W czarnej komedii Richarda Ayoade za Podwójne główny bohater Simon James jest teoretycznie cierpią na syndrom subiektywnych Doubles z jego sobowtóra James Simon.
• William Peter Blatty „s powieść Legion , sequel powieści Egzorcysta , cechy charakteru nazwie Dr Vincent Amfortas którzy własnym diagnozuje swój przypadek sobowtóra Syndrome.
• Dan Simmons 'powieść Drood dysponuje Victorian autor Wilkie Collins jako narrator. W książce Collins miał całe życie przypadek Doppleganger Syndrome on nazywa „Innej Wilkie” i jego wyobrazić podwójny jest kluczowym elementem działka.

Zobacz też

Referencje