Zespół górnego otworu klatki piersiowej znany jest również jako zespół ucisku pęczka naczyniowo-nerwowego. Często bywa niezdiagnozowaną przyczyną różnego rodzaju dolegliwości w obrębie szyi, barku czy kończyny górnej.
Przyczyny
Przyczyny zespołu mogą być różnorodne. Najczęściej są to jednak:
- zespół mięśnia pochyłego;
- cieśń żebrowo-obojczykowa;
- dodatkowe żebra szyjne;
- zespół nadmiernego odwodzenia ramienia;
- ucisk mięśnia piersiowego mniejszego;
- uszkodzenie obojczyka;
- wyrośla chrzęstno-kostne;
- zwapniałe węzły chłonne;
- zakrzep żyły podobojczykowej.
Objawy
Obserwowane zaburzenia i objawy kliniczne uzależnione są od stopnia oraz rodzaju kompresji lub rozciągnięcia elementów pęczka naczyniowo-nerwowego.
W typie neurogennym do najczęstszych objawów zaliczamy:
- dolegliwości bólowe barku, ramienia, przedramienia czy ręki;
- ból promieniujący do szyi;
- zaburzenia czucia (hipoestezje, hiperestezje, parestezje) dotyczące głównie dorzecza nerwu łokciowego (rzadziej nerwu promieniowego);
- osłabienie kończyny górnej;
- obwodowe zaburzenia naczynioruchowe.
Z kolei w typie naczyniowym, za główne objawy uznaje się:
- obrzęk kończyny;
- sinicze zabarwienie skóry;
- obrzęk i pogrubienie tkanek w obrębie palców rąk.
Należy zauważyć, że zdecydowanie częściej występuje typ neurogenny zespołu górnego otworu klatki piersiowej.
Zobacz również: Bark zamrożony – fizjoterapia.
Zespół górnego otworu klatki piersiowej – fizjoterapia
Podstawą rehabilitacji jest prawidłowe rozpoznanie schorzenia. W tym celu (oprócz badań klinicznych) należy między innymi wykonać jeden z popularnych testów funkcjonalnych wskazujących na zespół górnego otworu klatki piersiowej. Do najpopularniejszych testów zaliczamy:
1. Test Roosa – polega na uniesieniu do góry obu kończyn górnych i wykonywaniu ruchów zaciskania pięści przez około 3 minuty.
Test jest dodatni gdy pojawią się takie objawy jak ociężałość, ból niedokrwienny, utrata sił w ramionach, drętwienie czy mrowienie rąk.
Celem testu jest prowokacja uczucia niedokrwienia kończyn górnych, ponieważ powoduje zamknięcie przepływu tętnicy podobojczykowej.
Na poniższym filmie Kamil z Centrum Fizjoterapeuty pokazuje jak przeprowadzić test Roosa:
2. Test Adsona – kończyna górna badanego znajduje się w rotacji zewnętrznej, lekkim odwiedzeniu oraz wyproście.
Pacjent następnie wykonuje wyprost głowy i kieruje ją głowę w stronę badanej kończyny, po czym bierze wdech i utrzymuje go przez chwilę.
Celem testu jest prowokacja utraty tętna na tętnicy promieniowej poprzez ucisk pęczka naczyniowego. Jeśli dojdzie do utraty tętna test można uznać za pozytywny.
Na poniższym filmie Kamil z Centrum Fizjoterapeuty pokazuje w jaki sposób przeprowadzić test Adsona:
Badanie pacjenta powinno obejmować ocenę stanu mięśni, unaczynienia i unerwienia w obrębie szyi, barków i kończyn górnych, badanie czucia w zakresie nerwów promieniowego, łokciowego i pośrodkowego, a także opukiwanie i uciskanie splotu ramiennego, szyjnego oraz piersiowego odcinka kręgosłupa.
Leczenie
Jeśli dolegliwości są niewielkie, a choroba tylko nieznacznie zaburza tryb życia pacjenta i nie powoduje zbyt dużych ograniczeń fizycznych, najlepszą decyzją jest leczenie zachowawcze polegające na poprawie sylwetki (korekcja ustawienia barków, garbienia się itd.) oraz unikaniu czynności nasilających objawy. Często takie postępowanie powoduje ustąpienie choroby.
W przypadku silnych dolegliwości należy zastosować środki przeciwbólowe oraz leki rozluźniające mięśnie.
Zalecenia leczenia zachowawczego:
- stanie i siedzenie z wyprostowanym tułowiem (należy unikać nadmiernego i zbyt częstego pochylania tułowia);
- podczas pracy w pozycji siedzącej należy zadbać o podparcie przedramion;
- należy spać na zdrowym boku z głową podpartą płaską poduszką – bezwzględnym przeciwwskazaniem jest spanie na chorym boku, na brzuchu lub z rękoma ułożonymi nad głową;
- zaleca się unikanie czynności wymagających ustawienia kończyn górnych powyżej linii barków;
- chora kończyna nie powinna bezwładnie zwisać obok tułowia, dobrym rozwiązaniem jest trzymanie jej np. w kieszeni, aby zapobiec działaniu siły ciężkości;
- zaleca się unikanie noszenia plecaków lub ciężkiej odzieży.
Postępowanie fizjoterapeutyczne obejmuje między innymi ćwiczenia obręczy barkowej i postawy, rozciąganie mięśni pochyłych i piersiowych, wzmacnianie mięśni przywodzących łopatkę i prostowników szyi, a także ćwiczenia oddychania torem przeponowym. Poprawa następuje zwykle po upływie około 6-8 tygodni. W przypadku braku efektów zaleca się postępowanie operacyjne.
Bibliografia
- Dziak A., Tayara S., Urazy i uszkodzenia w sporcie, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2000.
- Urbanek T., Ziaja D., Kwiecień A. (i inni), Występowanie zespołu uciskowego górnego otworu klatki piersiowej (TOS) w populacji w wieku 19-26, Chirurgia Polska, 10/2008.
Polecane produkty:
 |
 |
Zespół górnego otworu klatki piersiowej | Galen Rehabilitacja: Śląsk, Katowice, Bieruń
Artykuły Artykuły
Zespół uciskowy górnego otworu klatki piersiowej (TOS-thoracic outlet syndrome) to zbiorczy termin określający patologiczne objawy neurologiczne i naczyniowe (tętniczei żylne), występujące w obrębie kończyn górnych, a wywołane uciskiem na splot ramienny, tętnicę podobojczykową i pachową oraz żyłę podobojczykową w obszarze ich przebiegu
w otworze piersiowym pomiędzy odcinkiem szyjnym kręgosłupa a pachą. (1,5-7).
Mimo braku jednoznacznego określenia częstości występowania TOS, autorzy wielu prac są zgodni, że do powstania objawów uciskowych wynikających z TOS przyczyniają się zarówno uwarunkowania anatomiczne (w tym wady wrodzone i przebyte urazy), jak i zaburzenia posturalne w zakresie struktur mięśniowych i aparatu więzadłowego okolicy górnego otworu klatki piersiowej. Tłumaczy to trudności na jakie natrafiają klinicyści w ustaleniu właściwego czynnika przyczynowego. Objawy TOS są dość często spotykane u osób, u których występuje nieprawidłowa postawa ciała z obniżeniem obręczy barkowej. Osoby te cechują się nadmiernym napięciem mięśni powierzchownych zginaczy odcinka szyjnego kręgosłupa, mięśnia piersiowego mniejszego oraz osłabieniem mięśni odpowiedzialnych za stabilizację łopatki. W efekcie dysfunkcje te powodują nadmierne wysunięcie głowy do przodu oraz protrakcję łopatki. Nieprawidłowa postawa ciała w czasie pracy, wielokrotne powtarzanie niektórych ruchów z wykorzystaniem nadmiernej siły kończyn górnych, przerost mięśni obręczy barkowej (np. u kulturystów, górników czy gimnastyków), urazy (w tym wypadki komunikacyjne), stres w pracy i poza nią oraz wiele innych przyczyn niewątpliwie wpływa na osłabienie oraz zmniejszenie wydolności struktur w obrębie górnego otworu klatki piersiowej (1,5-7,11).
Objawy zespołu uciskowego górnego otworu klatki piersiowej zależą głównie od stopnia ucisku, jakiemu poddane są splot ramienny, tętnica i żyła podobojczykowa, dlatego też chorych można podzielić na trzy grupy. Pierwszą grupę stanowi neurogenny zespół górnego otworu klatki piersiowej, który dotyczy aż około 95% pacjentów.
Chorzy najczęściej skarżą się na dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa lub obręczy barkowej czy też drętwienia i mrowienia w rejonie całego ramienia bądź przedramienia i ręki. Często towarzyszą im bóle głowy. Niekiedy następstwem TOS jest osłabienie siły uścisku dłoni. Chorzy podają, że z rąk bezwiednie wypadają im przedmioty.
Za typowe czynniki prowokujące wystąpienie wymienionych objawów uważa się urazy lub powtarzalne czynności z kończynami górnymi ustawionymi powyżej głowy, prawdopodobnie związane z praktykowanym zawodem i stylem życia. Do drugiej grupy zalicza się żylny zespół górnego otworu klatki piersiowej, który dotyczy3-5% pacjentów.
Ta grupa pacjentów cierpi z powodu ucisku żyły podobojczykowej lub pachowej między obojczykiem a pierwszym żebrem, jest to najpoważniejsze powikłanie żylnej komponenty ucisku i zostało opisane jako zespół Pageta-Schroettera. Konsekwencją tego ucisku jest bardzo często zakrzepica, która może występować nagle lub też narastać stopniowo.
Występuje zazwyczaj u młodych osób i wiąże się z wysiłkiem fizycznym angażującym kończyny górne. Zwykle pojawia się jednocześnie tępy ból, jak i odczucie ciężkości, zwłaszcza w pozycji leżącej w wyniku długotrwałego, wymuszonego ułożenia kończyny górnej, na przykład podczas snu. Pacjenci zgłaszają często purpurowo-czerwone przebarwienia i obrzęki kończyn.
W miarę upływu czasu, pacjenci zauważają wyraźnie rozszerzone powierzchowne żyły na całym ramieniu, klatce piersiowej, plecach i szyi. Do trzeciej grupy należy tętniczy zespół górnego otworu klatki piersiowej, który jest najrzadszą formą i dotyczy tylko 1-2% pacjentów. Występuje w formie ostrej lub przewlekłej.
Ciągłe tarcie tętnicy podobojczykowej o podstawę pierwszego żebra może powodować włóknienie tętnicy, prowadząc do powstania poszerzenia postenotycznego, a nawet tętniaka. Wszystko to sprzyja rozwojowi zakrzepów przyściennych i zmian miażdżycowych.
Stan ostry charakteryzuje się występowaniem objawów ostrego niedokrwienia kończyny, w którym dochodzi do tworzenia się zakrzepów w tętniakowo poszerzonych naczyniach. W fazie przewlekłej, pacjenci doświadczają uczucia oziębienie skóry dłoni, objawu Raynauda, dolegliwości o charakterze chromania przestankowego, zmian troficznych palców, owrzodzenia podpaznokciowegoi martwicy
Mimo wielu publikacji dotyczących tego zagadnienia, nadal brak jest skutecznego algorytmu postępowania, pozwalającego na zdiagnozowanie TOS.
Rozpoznanie jest oparte na diagnostyce klinicznej obejmującej wywiad, odpowiednie testy prowokacyjne oraz dodatkowe badania nieinwazyjne i inwazyjne.
Wykonywane w diagnostyce TOS testy prowokacyjne mają na celu nasilenie istniejącego ucisku na tętnicę i żyłę podobojczykową oraz splot ramienny. Kompresję pęczka naczyniowo-nerwowego uzyskuje się najczęściej przez cztery testy:
- test Adsona
- test militarnyFalconera i Weddela
- testhiperabdukcji Wrighta
- test AER (abduction-external-rotation)
W celu dokładniejszego postawienia diagnozy wykonuje się badania nieinwazyjne (RTG, USG metodą podwójnego obrazowania, reoangiografia, elektromiografia)i w niektórych przypadkach także inwazyjne, tj. flebografia i arterografia(1,5-8,11).
Leczenie zachowawcze obejmuje rehabilitację, w skład której wchodzą zabiegi fizykoterapii oraz kinezyterapii.
Głównym celem fizykoterapii w leczeniu TOS jest zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz wzmożonego napięcia mięśni w obrębie obręczy bakowej oraz odcinka szyjnego kręgosłupa.
Stosowanie fizykoterapii zależy od typu TOS, rodzaju dolegliwości bólowych, doświadczeń własnych leczącego, tolerancji zabiegów przez chorego.
Zabiegi fizykoterapeutyczne przygotowują chorego do kolejnego etapu leczenia zabiegami z zakresu kinezyterapii, które z powodzeniem mogą być stosowane równocześnie. Kinezyterapia w TOS podlega ścisłemu doborowi i dawkowaniu.
Analizując wydolność chorego, po badaniu fizjoterapeutycznym dobiera się rodzaj technik terapeutycznych oraz ćwiczeń, ich pozycję wyjściową i stopień nasilenia.
Kinezyterapia jest najistotniejszym elementem leczenia TOS, ponieważ przyspiesza procesy naprawcze, zabezpiecza przed wykształcaniem nieprawidłowych schematów kompensacyjnych, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie mięśniowo-szkieletowym.
W ocenie ruchomości stawów w obrębie górnego otworu klatki piersiowej sprawdza się, które jego segmenty są hypomobilne a które hypermobilne. Segmenty o małej ruchomości (hypomobilne) należy mobilizować, w celu zachowywania maksymalnej harmonii ruchowej.
W segmentach o nadmiernej ruchomości (hypermobilnych) staramy się wpłynąć na ich stabilizację. Stabilność segmentów okolicy górnego otworu klatki piersiowej, a szczególnie szyjnego odcinka kręgosłupa oraz obręczy barkowej zależna jest od funkcjonalnego i stabilnego ułożenia łopatki.
Dysbalans napięć mięśni okolicy łopatki (osłabienie siły dolnej część mięśnia zębatego przedniego i dolnej części mięśnia czworobocznego oraz nadmierne napięcie mięśnia piersiowego mniejszego oraz mięśni równoległobocznych) prowadzi do protrakcyjnego ustawienia łopatki oraz oddalania się jej dolnego kąta od klatki piersiowej.
Częstym problemem posturalnym w TOS jest obecność nadmiernego wysunięcia głowy ku przodowi co prowadzi do nadmiernego angażowania mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych (sterno-cleido-mastoideus SCM).
Przy nadmiernej aktywności leżących powierzchownie mięśni SCM występuje tendencja do niedostatecznej aktywacji głębokich zginaczy odcinka szyjnego, co może prowadzić do powstawania dysfunkcji w tym odcinku.
- Terapię rozpoczyna się od pracy nad odbudową neurofizjologicznego działania systemu stabilizacyjnego z zastosowaniem sprzętu terapeutycznego takiego jak:
- Środki terapeutyczne jak: piłki rehabilitacyjne, poduszki sensomotoryczne, BOSU, kształtki, jak również profesjonalne platformy służą do szybszej aktywizacji neurofizjologicznej systemów stabilizacyjnych (1,2,10).
- W celu zmniejszenia nadmiernie napiętych mięśni stosuje się również techniki terapii tkanek miękkich.
- Do obowiązków fizjoterapeuty w trakcie leczenia należy też edukacja pacjenta w zakresie ergonomii pracy, zarówno podczas wykonywania obowiązków zawodowych, jak i domowych.
U pacjentów, u których w zespole TOS występują objawy neurologiczne nieustępujące nawet w czasie intensywnie prowadzonego postępowania zachowawczego lub u pacjentów z zaburzeniami naczyniowymi czy też z tworzeniem skrzepu, należy przeprowadzić konsultację chirurgiczną, gdyż konieczne u nich może okazać się wykonanie zabiegu operacyjnego. W przypadku powikłań tętniczych podczas zabiegu operacyjnego wykonuje się także rekonstrukcję naczyniową. Zamknięcie światła tętnicy spowodowane uciskiem przez w pełni wykształcone żebro szyjne likwiduje się zazwyczaj przez usunięcie pierwszego żebra.
Zespół górnego otworu klatki piersiowej
Przyczyna zespołu górnego otworu klatki piersiowej obejmuje przyczyny wrodzone lub nabyte – najczęściej urazy lub przewlekle zespół napięciowe. Objaw jest zależny od struktury która jest uciśnięta, najczęściej to ucisk splotu ramiennego lub ucisku układu tętniczego, rzadziej układu żylnego. Objaw często pojawia się jedynie przy uniesieniu lub odwiedzeniu ramion. Gdy uciskane są struktury nerwowe pojawia się ból promieniujący wzdłuż przyśrodkowej części ramienia i przedramienia do IV i V palca ręki. Objawom towarzyszą parestezje (drętwienie) i zaburzenia czucia w obrębie unerwienia nerwu łokciowego, osłabienie siły i często jednostronny objaw Raynauda – bladnięcie palców.
Przy ucisku struktur tętniczych, można dodatkowo stwierdzić asymetrię tętna, różnice ciśnienia tętniczego kończyn górnych. Przy ucisku struktur układu żylnego powstaje obrzęk kończyny górnej.
Diagnostyka
Zdjęcie RTG pozwala wykryć anomalie kostne, natomiast USG dopplerowskie pozwala wykryć zaburzenia przepływu naczyniowego. Dzięki elektromiografii ocenia się przewodnictwo i wykrycie ucisku na struktury nerwowe.
Rehabilitacja zespołu górnego otworu klatki piersiowej
W zależności od przyczyny TOS i stopnia zaawansowania zmian nerwowo-naczyniowych proponuje się leczenie zachowawcze – rehabilitacja lub leczenie operacyjne. Rehabilitację można zastosować, jeśli nie stwierdza się zmian w naczyniach typu: niedrożność, tętniak, zakrzepica oraz ubytków neurologicznych – niedowładów w obrębie kończyny górnej.
Rehabilitacja polega ono na stosowaniu specjalistycznych ćwiczeniach, terapii manualnej oraz fizykoterapii. Fizykoterapia to przede wszystkim nagrzewanie okolicy barku i mięśni pochyłych, co ma na celu rozluźnienie mięśni i zmniejszenie ucisku na naczynia i splot barkowy.
Rehabilitacja obejmuje regularne ćwiczenia wzmacniającą mięśnie odpowiedzialne za unoszenie obręczy barkowej. Uzupełniająco można stosować leki przeciwzapalne i rozszerzające naczynia. Rehabilitacja często trwa wiele miesięcy, natomiast jeśli dolegliwości nasilają się, należy rozważyć leczenie operacyjne.
Operacje zespołu górnego otworu klatki piersiowej zaleca się w przypadku stwierdzenia zmian naczyniowych lub znacznych ubytków neurologicznych.
Metoda leczenia operacyjnego zależy od przyczyny zespołu TOS i polega na resekcji żebra szyjnego, usunięciu I żebra lub przecięciu mięśnia pochyłego przedniego.
Jeśli w okolicy tętnicy pachowej lub podobojczykowej są zmiany o typie niedrożności lub tętniaka, wykonuje się dodatkowo zabieg naczyniowy.
Kilka słów o TOS czyli Zespół Górnego Otworu Klatki piersiowej
Zespół górnego otworu klatki piersiowej( ang.thoracic outlet syndrome, TOS) to zespół zaburzeń wywołanych w obrębie kończyny górnej spowodowanych przez zaburzenia naczyniowo-nerwowe występujące na skutek ucisku na struktury nerwowe i naczyniowe.
Ucisk w obrębie I żebra dotyczy następujących struktur:
- Splot ramienny
- Tetnica podobojczykowa
- Żyła podobojczykowa
Do ucisku na wyżej wymienione struktury dochodzi w 3 miejscach:
1.Szczelina mięśni pochyłych(pomiędzy mięśniem pochyłym przednim a środkowym)
- 2.Przestrzeni żebrowo-obojczykowej(pomiędzy I żebrem a obojczykiem)
- 3.Przestrzeni kruczo-piersiowej(pomiędzy wyrostkiem kruczym łopatki ,a I żebrem)
- Diagnostyka
Objawy zespołu uciskowego górnego otworu klatki piersiowej zależą głównie od stopnia ucisku, jakiemu poddane są splot ramienny, tętnica i żyła podobojczykowa, dlatego też chorych można podzielić na trzy grupy. Pierwszą grupę stanowi neurogenny zespół górnego otworu klatki piersiowej, który dotyczy aż około 95% pacjentów.
Chorzy najczęściej skarżą się na dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa lub obręczy barkowej czy też drętwienia i mrowienia w rejonie całego ramienia bądź przedramienia i ręki. Często towarzyszą im bóle głowy. Niekiedy następstwem TOS jest osłabienie siły uścisku dłoni. Chorzy podają, że z rąk bezwiednie wypadają im przedmioty.
Za typowe czynniki prowokujące wystąpienie wymienionych objawów uważa się urazy lub powtarzalne czynności z kończynami górnymi ustawionymi powyżej głowy, prawdopodobnie związane z praktykowanym zawodem i stylem życia. Do drugiej grupy zalicza się żylny zespół górnego otworu klatki piersiowej, który dotyczy3-5% pacjentów.
Ta grupa pacjentów cierpi z powodu ucisku żyły podobojczykowej lub pachowej między obojczykiem a pierwszym żebrem, jest to najpoważniejsze powikłanie żylnej komponenty ucisku i zostało opisane jako zespół Pageta-Schroettera. Konsekwencją tego ucisku jest bardzo często zakrzepica, która może występować nagle lub też narastać stopniowo.
Występuje zazwyczaj u młodych osób i wiąże się z wysiłkiem fizycznym angażującym kończyny górne. Zwykle pojawia się jednocześnie tępy ból, jak i odczucie ciężkości, zwłaszcza w pozycji leżącej w wyniku długotrwałego, wymuszonego ułożenia kończyny górnej, na przykład podczas snu. Pacjenci zgłaszają często purpurowo-czerwone przebarwienia i obrzęki kończyn.
W miarę upływu czasu, pacjenci zauważają wyraźnie rozszerzone powierzchowne żyły na całym ramieniu, klatce piersiowej, plecach i szyi. Do trzeciej grupy należy tętniczy zespół górnego otworu klatki piersiowej, który jest najrzadszą formą i dotyczy tylko 1-2% pacjentów. Występuje w formie ostrej lub przewlekłej.
Ciągłe tarcie tętnicy podobojczykowej o podstawę pierwszego żebra może powodować włóknienie tętnicy, prowadząc do powstania poszerzenia postenotycznego, a nawet tętniaka. Wszystko to sprzyja rozwojowi zakrzepów przyściennych i zmian miażdżycowych.
Stan ostry charakteryzuje się występowaniem objawów ostrego niedokrwienia kończyny, w którym dochodzi do tworzenia się zakrzepów w tętniakowo poszerzonych naczyniach. W fazie przewlekłej, pacjenci doświadczają uczucia oziębienie skóry dłoni, objawu Raynauda, dolegliwości o charakterze chromania przestankowego, zmian troficznych palców, owrzodzenia pod paznokciowego i martwicy.
W celu dokładniejszego postawienia diagnozy wykonuje się badania nieinwazyjne (RTG, USG metodą podwójnego obrazowania, reoangiografia, elektromiografia)i w niektórych przypadkach także inwazyjne, tj. flebografia i arterografia.
Wykonywane w diagnostyce TOS testy prowokacyjne mają na celu nasilenie istniejącego ucisku na tętnicę i żyłę podobojczykową oraz splot ramienny. Kompresję pęczka naczyniowo-nerwowego uzyskuje się najczęściej przez cztery testy:
Test Adsona- objaw występujący w zespole żebra szyjnego. Polega on na zaniku tętna na tętnicy promieniowej, gdy badany po wzięciu głębokiego wdechu zwraca głowę w stronę chorą.
Link do filmu: https://www.youtube.com/watch?v=eJ_edvBcpmM
Test Rosa-pacjent odwodzi kończyny górne do kąta 90 stopni, następnie zgina je w stawach łokciowych do kąta 90 stopni, następnie przez kolejne 3 minut zaciska i otwiera palce. Test jest pozytywny jeśli pacjent poczuje w ciągu 180 sekund ból lub osłabienie siły mięśniowej.
Link do filmu: https://www.youtube.com/watch?v=GxZDHNX2usA
Test Allena-ucisnąć tętnicę promieniową i łokciową na przedramieniu, powyżej nadgarstka, poprosić pacjenta o kilkakrotne wykonanie otwarcia i zamknięcia ręki(około 10 razy) (uciśnięcie tętnic odetnie napływ świeżej krwi – palce zbledną).
Następnie należy zwolnić ucisk tylko tętnicy łokciowej (a w drugim teście tylko promieniowej) po czym należy określić czas powrotu do prawidłowego zabarwienia palców.
Nawrót kapilarny powinien nastąpić do 5 sekund, jeśli po upływie tego czasu dłoń jest nadal blada, wynik testu jest dodatni – świadczy o upośledzeniu ukrwienia
Link do filmu: https://www.youtube.com/watch?v=dfQ5chcmDH0
Kinezyterapia jest najistotniejszym elementem leczenia TOS, ponieważ przyspiesza procesy naprawcze, zabezpiecza przed wykształcaniem nieprawidłowych schematów kompensacyjnych, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie mięśniowo-szkieletowym.
W ocenie ruchomości stawów w obrębie górnego otworu klatki piersiowej sprawdza się, które jego segmenty są hypomobilne a które hypermobilne.
Segmenty o małej ruchomości (hypomobilne) należy mobilizować, w celu zachowywania maksymalnej harmonii ruchowej.
W segmentach o nadmiernej ruchomości (hypermobilnych) staramy się wpłynąć na ich stabilizację. Stabilność segmentów okolicy górnego otworu klatki piersiowej, a szczególnie szyjnego odcinka kręgosłupa oraz obręczy barkowej zależna jest od funkcjonalnego i stabilnego ułożenia łopatki.
Dysbalans napięć mięśni okolicy łopatki (osłabienie siły dolnej część mięśnia zębatego przedniego i dolnej części mięśnia czworobocznego oraz nadmierne napięcie mięśnia piersiowego mniejszego oraz mięśni równoległobocznych) prowadzi do protrakcyjnego ustawienia łopatki oraz oddalania się jej dolnego kąta od klatki piersiowej.
Częstym problemem posturalnym w TOS jest obecność nadmiernego wysunięcia głowy ku przodowi co prowadzi do nadmiernego angażowania mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych (sterno-cleido-mastoideus SCM).
Przy nadmiernej aktywności leżących powierzchownie mięśni SCM występuje tendencja do niedostatecznej aktywacji głębokich zginaczy odcinka szyjnego, co może prowadzić do powstawania dysfunkcji w tym odcinku.
Jak objawia się zespół górnego otworu klatki piersiowej?
Ból barku czy niedomoga kończyny górnej to jedne z symptomów tego zespołu chorobowego.
Objawy wynikają z ucisku
W przestrzeni pomiędzy obojczykiem, pierwszym żebrem a mięśniami pochyłymi szyi biegną ważne naczynia i nerwy, które zaopatrują całą kończynę górną.
Tętnica i żyła podobojczykowa dostarczają krew tkankom ramienia i ręki, zaś nerwy ze splotu barkowego zapewniają sprawne ruchy oraz czucie w kończynie.
Kiedy dojdzie do ucisku na owe struktury, pojawiają się charakterystyczne objawy związane z zaburzeniami niedokrwiennymi i nerwowymi – bóle czy niedowłady.
Zobacz też: Zespół bolesnego barku
Co może uciskać?
Zespół górnego otworu klatki piersiowej to choroba, która częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn i występuje głównie w wieku dorosłym (30-40 lat). Fizjologicznie wraz z wiekiem u ludzi dochodzi do obniżenia się barku, co może spowodować zaburzenia, o których mowa wyżej.
Istnieją także przyczyny wrodzone pod postacią dodatkowego żebra w odcinku szyjnym kręgosłupa, przerost lub dodatkowe mięśnie w okolicy szyi i obręczy barkowej. Częste są także przyczyny nabyte, a szczególnie urazy barku czy złamania obojczyka.
Wady postawy, atletyczna u mężczyzn a u kobiet szczupła sylwetka to także istotne czynniki mogące wyzwolić zespół górnego otworu klatki piersiowej.
Objawy neurologiczne
Najczęściej dochodzi do ucisku nerwów wychodzących ze splotu barkowego. Przyjęcie określonej pozycji – skręcenie głowy do boku czy uniesienie ramienia – wyzwala lub potęguje objawy.
Pojawić się mogą także inne objawy neurologiczne: ból barku, osłabienie siły mięśni całej kończyny górnej, a także zaburzenia czucia na skórze oraz drętwienie palców.
Niepracujące mięsnie powoli ulegają zanikowi, toteż obwód chorej kończyny ulega zmniejszeniu, staje się ona szczuplejsza i wątlejsza.
Objawy niedokrwienne
Objawy wynikające z niedokrwienia kończyny górnej poprzez ucisk na tętnicę podobojczykową stanowią drugą grupę najczęstszych symptomów.
Kiedy krew nie dociera do mięśni i skóry ręki, staje się ona chłodna, a po wykonaniu większych ruchów zaczyna boleć. Objawy znacznie przybierają na sile, kiedy chory uniesie rękę lub odwróci głowę w chora stronę.
Ponadto tętno na tętnicach kończyny jest słabe lub niewyczuwalne, a różnica ciśnień zmierzonych na zdrowym i chorym ramieniu jest znaczna.
Objawy z zastoju krwi
Najrzadziej występują objawy związane z zablokowaniem odpływu krwi z ręki poprzez ucisk na żyłę podobojczykową. Pojawia się wówczas obrzęk całej kończyny górnej, który najczęściej występuje o poranku. Może także dojść do niebezpiecznego wykrzepienia się krwi w żyle.
Grunt to wykryć przyczynę
Aby pomóc osobie z powyższymi objawami, należy niezwłocznie ustalić przyczynę ucisku na nerwy i naczynia. W tym celu chory powinien mieć wykonane zdjęcie rentgenowskie odcinka szyjnego kręgosłupa i barku, aby móc uwidocznić dodatkowe żebra szyjne lub blizny po złamaniu obojczyka.
W celu oceny przepływu krwi przez naczynia krwionośne warte wykonania jest badanie ultrasonograficzne z funkcją dopplerowską.
Bardziej zaawansowane techniki diagnostyczne stosowane w zespole górnego otworu klatki piersiowej to angiografia tętnicy podobojczykowej oraz badania potencjałów elektrycznych w mięśniach i nerwach.
Jak leczyć?
Leczenie w dużej mierze zależne jest od przyczyny, która wywołała zespół chorobowy. Operacyjnie należy usunąć przeszkodę, blokującą naczynia i nerwy, i przywrócić w miarę możliwości anatomiczny układ poszczególnych struktur. Dość dobre rezultaty przynosi rehabilitacja ruchowa i fizykoterapia, które wzmacniają mięśnie obręczy barkowej.
Polecamy: Ćwiczenia na bolący bark
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Zespół górnego otworu klatki piersiowej
| Zaburzenia splotu ramiennego |
syndroma aperturae thoracis superiorisICD-10G54.0Zaburzenia splotu ramiennego
Zespół górnego otworu klatki piersiowej
Widok prawego splotu barkowego tętnicy podobojczykowej. Clavicle – obojczyk, subclavian artety – tętnica podobojczykowa, brach. plexus – splot ramienny
Zespół górnego otworu klatki piersiowej (łac. syndroma aperturae thoracis superioris, ang.
thoracic outlet syndrome, TOS) – zespół objawów klinicznych wynikający z zaburzeń naczyniowo-nerwowych kończyn górnych, wywołany przez ucisk na struktury nerwowe i naczynia krwionośne w obrębie zwężenia w otworze górnym klatki piersiowej[1]. Choroba występuje dwukrotnie częściej u kobiet[2].
Choroba została po raz pierwszy opisana w 1818 roku.
Uważa się, że występuje u 0,3–8% populacji (dane USA), a za czynniki ryzyka rozwoju choroby uważa się oprócz wspomnianej płci żeńskiej, wiek 30–40 lat, co związane jest z fizjologicznym obniżeniem obręczy kończyny górnej, asteniczną budowę ciała lub przeciwnie – otyłość i duży biust (pociąganie obręczy barkowej do przodu), mastektomię, wszczepienie implantów piersi, sternotomię oraz atletyczną budowę ciała u mężczyzn[3].
Ucisk może obejmować następujące składowe pęczka naczyniowo-nerwowego:
- splot ramienny
- tętnicę podobojczykową
- żyłę podobojczykową
- żyłę pachową
Do ucisku dochodzi najczęściej w miejscach anatomicznych zwężeń jego przebiegu, w obrębie szczeliny mięśni pochyłych, przestrzeni żebrowo-obojczykowej lub kruczo-piersiowej (pomiędzy wyrostkiem kruczym łopatki a ścięgnem mięśnia piersiowego mniejszego).
Etiologia
Przyczyny TOS obejmują przyczyny wrodzone (wada anatomiczna – na przykład żebro szyjne) lub nabyte (najczęściej pourazowe).
Obraz kliniczny
Obraz kliniczny zależy od tego, która struktura anatomiczna zostaje uciśnięta. Najczęściej dochodzi do ucisku splotu ramiennego. Rzadziej występują objawy zależne od ucisku układu tętniczego i najrzadziej – żylnego.
Cechą charakterystyczną, niezależną od przyczyny, jest występowanie objawów jedynie przy uniesieniu lub odwiedzeniu ramion.
W przypadkach ucisku struktur nerwowych pojawia się wówczas ból promieniujący wzdłuż przyśrodkowej części ramienia i przedramienia, do palców IV i V.
Objawom towarzyszą parestezje i zaburzenia czucia w obrębie unerwienia nerwu łokciowego, osłabienie siły mięśniowej i często jednostronny objaw Raynauda. W rozpoznaniu może pomóc wykonanie następujących testów: test Addsona, test Roosa, test Allena.
Jeżeli dochodzi do ucisku struktur tętniczych, to dodatkowo można stwierdzić asymetrię tętna, różnice ciśnienia tętniczego na kończynach górnych oraz można wysłuchać szmer skurczowy nad tętnicami dystalnie do miejsca ucisku.
Objawy ucisku układu żylnego to obrzęk kończyny górnej, poszerzenie żył w jej obrębie, do których wskutek powyższych zaburzeń może dołączyć zakrzepica.
Rozpoznanie
Chorobę rozpoznaje się na podstawie zdjęcia radiologicznego, które pozwala wykryć anomalie kostne.
Ultrasonografia dopplerowska pozwala wykryć zaburzenia przepływu naczyniowego, a elektromiografia pozwala na ocenę przewodnictwa i wykrycie ucisku na struktury nerwowe.
Niekiedy konieczne może się okazać wykonanie tomografii komputerowej lub jądrowego rezonansu magnetycznego. Średnio 6,5 lekarzy różnych specjalności potrzebuje 4,3 lat, aby zostało postawione rozpoznanie zespołu górnego otworu klatki piersiowej[4].
Leczenie
Zwykle wystarcza leczenie rehabilitacyjne. Niektóre przypadki wymagają korekcji chirurgicznej[5] lub naczyniowej. Leczenie polega na resekcji I żebra (według niektórych autorów jest to zabieg zawsze niezbędny[6][7]) i dodatkowych, patologicznych elementów kostno-mięśniowych z dojścia nad- i/lub podobojczykowego.
Przypisy
- ↑ Sadat U., Weerakkody R., Varty K. Thoracic outlet syndrome: an overview.. „British journal of hospital medicine (London, England : 2005)”. 5 (69), s. 260–3, maj 2008. PMID: 18557546.
- ↑ R. Mazur i wsp.;Podstawy neurologi klinicznej
Zespół górnego otworu klatki piersiowej – Thoracic outlet syndrome
Zespół górnego otworu klatki piersiowej ( TOS ) jest stanem, w którym występuje ściskanie nerwów, tętnic, żył lub w kanał przepływowy z dolnej części szyi do ramienia .
Istnieją trzy główne typy: neurogenny , żylna i tętnicza . Typ neurogenny jest najczęstszym i prezentuje ból, osłabienie, a czasami utrata mięśni u podstawy kciuka . Żylna Wyniki Typ w obrzęku , bólu, i ewentualnie niebieskawe zabarwienie ramienia.
Wyniki Typ tętnicze w bólu, zimna i bladość ramienia.
TOS może być wynikiem urazu , powtarzające się ruchy ramion , nowotworów , ciążą lub anatomicznych odmian , takich jak żebra szyjki .
Diagnoza może być obsługiwana przez nerwowych badań przewodzenia i obrazowania medycznego .
Inne stany, które mogą wytwarzać podobne objawy obejmują rotatorów rozdarcie , płyt szyjki zaburzeń, fibromialgii , stwardnienie rozsiane i zespół wieloobjawowego bólu miejscowego .
Wstępne leczenie za neurogennego typu jest przy ćwiczeniach wzmacniających mięśnie klatki piersiowej i poprawy postawy. Niesteroidowe leki przeciwzapalne , takie jak naproksen mogą być stosowane do bólu. Operacja jest zwykle wykonywane za tętniczych i żylnych i typów dla neurogennego typu, jeśli nie poprawi się z innymi metodami leczenia.
Leki przeciwzakrzepowe mogą być stosowane do leczenia lub zapobiegania powstawaniu skrzepów krwi . Warunkiem dotyka około 1% populacji. To jest bardziej powszechne u kobiet niż u mężczyzn i występuje najczęściej między 20 a 50 rokiem życia.
Stan po raz pierwszy opisano w 1818 i obecny określenie „zespół górnego otworu klatki piersiowej” po raz pierwszy w 1956 roku.
objawy i symptomy
TOS dotyka głównie kończyn górnych, a objawy manifestowania w ramionach, szyi, ramion i rąk. Ból może być obecna w sposób przerywany lub ciągły. To może być ostry / kłucia, pieczenie, lub bóle.
TOS może obejmować tylko część strony (jak na mały palec i przyległym pół palca pierścienia), wszystkie strony, i wewnętrznej aspekt przedramienia i ramienia. Ból może być także w bok szyi obszaru piersiowego poniżej obojczyka, obszar pod pachami / pachowych, a górna część pleców (czyli obszar czworoboczny i rombu).
Przebarwienia dłoni, jedną ręką zimniejsze niż z drugiej strony, osłabienie mięśni dłoni i ramienia, mrowienie i są powszechnie obecne.
TOS jest często przyczyną powstania opornych schorzeń górnych kończyn jak barku i zespół cieśni nadgarstka , które często przeciwstawienia się standardowe protokoły leczenia. TOS mogą być związane z przednią głowicę postawy .
Bolesne, obrzęk i niebieski ramię, szczególnie gdy występuje po wysiłku fizycznego, może być pierwszym objawem podobojczykowej kompresji żylnej związanej z nieznanym TOS i powikłanej żylnej (zakrzepy), tak zwany zespół Paget-Schroettera lub wysiłek zakrzepica indukowanej.
TOS mogą być związane z naczyń mózgowych niewydolności tętniczej podczas wpływania na tętnicy podobojczykowej . To również może mieć wpływ na tętnicy kręgowej , w którym to przypadku może ona zaburzenia widzenia, w tym przejściowej ślepoty i zatorowej udaru mózgu .
TOS może również prowadzić do problemów z oczami i utraty wzroku jako okoliczność ucisku tętnicy kręgowej.
Choć bardzo rzadko, jeśli kompresja pnia mózgu jest również zaangażowany w indywidualnej prezentacji TOS, przemijająca ślepota może wystąpić, gdy głowica jest utrzymywana w pewnych pozycjach.
Nieleczony TOS może prowadzić do deficytów neurologicznych, jak w wyniku hipoperfuzji i hipometabolizmu niektórych obszarach mózgu i móżdżku.
przyczyny
Zespół górnego otworu klatki piersiowej
TOS mogą być przypisane do jednego lub więcej z następujących czynników:
Diagnoza
Objaw adsona i costoclavicular manewr brakuje swoistość i czułość i powinny zawierać tylko niewielką część obowiązkowego kompleksowego wywiadu i badania przedmiotowego przeprowadzonego z pacjentem z podejrzeniem TOS. Obecnie nie ma pojedynczego klinicznym objawem sprawia, że rozpoznanie TOS z jakimkolwiek stopniem pewności.
Dodatkowe manewry, które mogą być nieprawidłowe w TOS obejmują test Wrighta, co wiąże hyperabducting ramiona nad głową z pewnym rozszerzeniem i oceny utraty impulsów promieniowych lub oznaki blanszowania skóry w ręce wykazujące zmniejszenie przepływu krwi z manewru. „Test kompresji” jest również używany, wywierając nacisk pomiędzy obojczykiem i przyśrodkowego kości ramiennej głowicy powoduje promieniowanie bólu i / lub otępienia w zajętej kończyny.
Dopplera arteriografii , sondami w zasięgu ręki i ramiona, testuje siły kruszenia i „wygładzenie” przepływu krwi przez promieniowe tętnic, z lub bez pacjentowi wykonywanie różnych manewrów ramię (co powoduje kompresję tętnicę podobojczykową z górnego otworu klatki piersiowej) , Ruchy mogą wywoływać objawy bólu i drętwienia i produkują wykresy ze zmniejszeniem przepływu krwi tętniczej do ręki, zapewniając mocne dowody uderzenia tętnicy podobojczykowej u górnego otworu klatki piersiowej. Arteriografia Dopplera nie wykorzystuje sondy na opuszkach palców i rąk, a w tym przypadku jest prawdopodobne mylone z pletyzmografią, która jest inna metoda, która wykorzystuje ultradźwięki bez bezpośredniej wizualizacji dotkniętych naczyń. Należy również zauważyć, że USG Doppler (naprawdę nie „arteriografia”) nie zostaną wykorzystane na tętnicy promieniowej w celu dokonania diagnozy TOS. Wreszcie, nawet jeśli badanie dopplerowskie odpowiedniej tętnicy miały być dodatni, to nie zdiagnozować neurogenne TOS, zdecydowanie najczęściej podtypu TOS. Istnieje wiele dowodów w literaturze medycznej, aby pokazać, że kompresja tętnicze nie jest równoznaczny z kompresją splotu ramiennego, chociaż mogą występować razem, w różnym stopniu. Dodatkowo tętnicze kompresja sama nie czyni diagnozę TOS tętniczych (najrzadszy formie TOS). Lesser stopnie kompresji tętniczego wykazano u zdrowych osobników w różnych pozycjach ramion i są uważane za mało znaczące bez innych kryteriów tętniczych TOS.
Klasyfikacja
Przez struktury dotkniętych i symptomatologii
Istnieją trzy główne rodzaje TOS, nazwane według przyczyny objawów; Jednak te trzy klasyfikacje zostały wejścia w niełaskę, ponieważ TOS może obejmować wszystkie trzy rodzaje kompresji w różnym stopniu.
Ściskanie może występować w trzech struktur anatomicznych (tętnic, żył i nerwów) może być izolowany, albo, częściej, dwa lub trzy z tych struktur są skompresowane w większym lub mniejszym stopniu.
Ponadto, siły ściskające mogą być różnej wielkości, w każdej strukturze zagrożonym. Dlatego objawy mogą być zmienne.
- TOS zawiera neurogenne zaburzenia wytwarzane poprzez prasowanie składników splotu nerwów splotu. Neurogenne forma TOS stanowi 95% wszystkich przypadków TOS.
- TOS tętnicze jest wynikiem ucisku tętnicy podobojczykowej. Jest to mniej niż jeden procent przypadków.
- Venous TOS jest spowodowany uciskiem żyły podobojczykowej. To stanowi około 4% przypadków.
przez wydarzenia
Istnieje wiele przyczyn TOS.
Najczęstszą przyczyną jest uraz, albo nagle (jak w złamanie obojczyka spowodowanej wypadkiem samochodowym) lub powtarzające się (jak na sekretarza prawnego, który pracuje z jego / jej dłonie, nadgarstki i ramiona w szybkim tempie stacji biurku z non -ergonomic postawa wielu lat). TOS jest również w niektórych zawodach obejmujących wiele podnoszenia ramion i wielokrotnego wykorzystania nadgarstków i ramion.
Jedną z przyczyn ucisku tętnic jest uraz , a ostatni przypadek z udziałem złamania obojczyka został zgłoszony.
Te dwie grupy ludzi najbardziej narażone na rozwój TOS są osoby cierpiące z powodu urazów szyi wypadków drogowych i tych, którzy korzystają z komputerów w nie- ergonomicznych pozycjach przez dłuższy czas.
TOS jest często powtarzające się uszkodzenia stresu (RSI), spowodowane przez niektóre rodzaje środowisk pracy.
Inne grupy, które mogą rozwijać TOS są sportowcy, którzy często podnoszą swoje ramiona nad głową (takie jak pływaków, siatkarzy, tancerzy, badmintona graczy, dzbany baseball i ciężarowców ), wspinaczy , elektryków, którzy pracują długie godziny z rękami nad głowami i niektórzy muzycy.
Structure powodując zwężenie
Możliwe jest również, aby klasyfikować TOS przez położenie przeszkody:
Niektórzy ludzie rodzą się z dodatkowym niepełnych i bardzo małym żebra powyżej ich pierwszego żebra, która wystaje na zewnątrz do najwyższej piersiowej przestrzeni wylotowej.
Ten prymitywny żebro włóknistych powoduje zmiany w obrębie nerwów splotu ramiennego wywołujące kompresję i powodując objawy i oznaki TOS. To się nazywa „żebro szyjne” ze względu na jego przywiązanie do C-7 (7. szyjnego kręgu ), a jej chirurgiczne usunięcie jest prawie zawsze zalecane.
Objawy TOS może najpierw pojawiają się we wczesnych latach nastoletnich jak dziecko staje się bardziej wysportowany.
Leczenie
Dowody na leczenie zespół górnego otworu klatki piersiowej od 2014 roku jest słaba.
środki fizyczne
Rozciąganie , zawodowa i fizykoterapii są wspólne nieinwazyjne metody stosowane w leczeniu TOS. Celem jest odciążenie rozciągania kompresję w jamie klatki piersiowej, zmniejszenie naczyń krwionośnych i nerwów uderzenie i wyrównać kości, mięśni, więzadeł, ścięgien, które są przyczyną problemu.
- Jednym z powszechnie przepisywany zbiór odcinków zawiera ruchome ramiona do przodu (do przodu – zwany „hunching”), a następnie z powrotem do pozycji neutralnej, a następnie ich rozszerzenie ku tyłowi (do tyłu, zwany „łukowaty”), a następnie z powrotem do pozycji neutralnej, a następnie, unosząc ramiona tak wysoko, jak to możliwe, a następnie z powrotem do położenia neutralnego, powtarzające się cyklicznie tolerowane.
- Inny zestaw odcinków obejmuje przechylanie i rozszerzenie szyjki znajduje się naprzeciw strony urazu utrzymując rannych ramię dół lub owinięty wokół tyłu.
- terapia zajęciowa lub fizyczna może obejmować pasywne i aktywne gamę ćwiczeń ruchowych, pracując do ważonych lub ograniczonych zestawów (jako tolerowane).
TOS jest szybko pogarsza nieprawidłowej postawy. Aktywne ćwiczenia oddechowe i ergonomiczne konfiguracji biurko i Motion praktyki mogą pomóc utrzymać aktywną postawę. Często mięśnie pleców stają się słabe ze względu na wydłużony (lat) „hunching” i innych złych postaw.
Lód może być stosowany w celu zmniejszenia stanu zapalnego bólu lub uszkodzonych mięśni. Ciepło może również pomóc w łagodzeniu bólu mięśni poprawiając krążenie krwi do nich. A całe ramię zazwyczaj odczuwa ból TOS niektóre reliefowa może być widoczne, gdy lód i ciepło jest przerywanie nakładany na odcinku piersiowym (obojczyka, pod pachami, albo łopatki).
leki
W przeglądzie, botox porównywano z placebo wtryskiwanego do mięśnie pochyłe. Brak działania w zakresie uśmierzania bólu i poprawy ruchu odnotowano. Jednak w sześć miesięcy obserwacji, parestezje (nieprawidłowe odczucia jak w mrowienie ), zaobserwowano znaczące polepszenie.
Chirurgia
Metody chirurgiczne zostały również z powodzeniem stosowany w TOS. Mikrochirurgii można stosować zbliża się obszar od powyżej obojczyka (nadobojczykowej), a następnie neuroliza splotu, usunięcie mięśnie pochyłe (scalenectomy), i uwolnienie bazowych (podobojczykowej) naczyń krwionośnych .
Takie podejście pozwala uniknąć stosowania resekcji , a okazał się być skuteczną metodą leczenia.
W przypadku, w którym pierwsze żebro (lub włóknisty rozciągającą się od pierwszego żebra) spręża żyły, arterii lub wiązki nerwów, część pierwszego żebra i wszelkich ściskanie tkanki włóknistej, mogą zostać usunięte w pierwsze żebro resekcji zabiegu ; mięśnie pochyłe mogą również muszą być usunięte (scalenectomy). Umożliwia to zwiększony przepływ krwi i zmniejszenie kompresją nerwów. W niektórych przypadkach może być szczątkowe żebro lub żebra szyjki , która może być przyczyną kompresji, które można usunąć za pomocą tej samej techniki.
Fizykoterapia jest często stosowany przed i po operacji, aby skrócić czas odzyskiwania i rezultatów. Potencjalne powikłania to odma , zakażenie, utrata czucia, zaburzenia ruchowe, podobojczykowej uszkodzenia naczyń i, jak we wszystkich operacjach, bardzo małe ryzyko trwałego poważnych obrażeń lub śmierci.
Ważniejsze przypadki
Sport
Kilka Major League Baseball graczy, zwłaszcza dzbany, zdiagnozowano zespół górnego otworu klatki piersiowej, w tym Chris Carpenter , Jaime Garcia , Shaun Marcum , Matt Harrison , Clayton Richard i Noah Lowry .
Począwszy dzban Chris młodych , którzy wcześniej walczyli z problemy z barkiem, przeszedł operację dla TOS w 2013 i czuł się „zupełnie inny” post-odzysku.
Młoda przekroczył oczekiwania po powrocie do najważniejszych lig w wieku 35 lat, stając się cennym członkiem 2014 Seattle Mariners rotacji wyjścia.
NHL okazują Adam McQuaid zdiagnozowano TOS we wrześniu 2012 roku, w wyniku czego został nominowany do Bill Masterton Memorial Trophy .
Napastnik Chris Kreider zdiagnozowano zniekształconego żebra w 2017 Kreider czynienia z wieloma objawami przed diagnozą, takich jak duszność na lodzie, obrzęk / drętwienie w prawym ramieniu, odkrztuszanie krwi i skrzepów blod w prawym ramieniu , Kreider przeszedł udaną operację wycięcia żebro w styczniu 2018 roku (tak samo jak chirurgia TOS) i występował również po powrocie do Rangersów.
NBA strażnik Markelle Fultz zdiagnozowano TOS w grudniu 2018 r.
UFC myśliwski Mt Serra miał żebro usunięte w celu złagodzenia TOS.
Muzyka
- Muzyk Isaac Hanson miał zator tętnicy płucnej jako konsekwencja zespół górnego otworu klatki piersiowej.
- Japoński zespół Maria rozwiązana w 2010 roku z powodu perkusista TOS Tattsu, która uniemożliwiała jej kontynuować grę.
- W 2015 roku wokalistka Tamar Braxton musiał opuścić Dancing With The Stars powodu TOS.
Zobacz też
- Zespół May-Thurner – podobna patologia polegająca na ściskanie lewo żyła biodrowa wspólna
- Plecak porażenie – podobny patologii obejmujących ściskanie długiej piersiowej nerwu lub nerwów sąsiednie ramienne Plexis