Zespół waardenburga – dziedziczenie, objawy, leczenie, rokowanie

Jedną z grup chorób są wrodzone wady. W większości przypadków jest to niemożliwe, aby im zapobiec. O tych państw uznanych po urodzeniu dziecka. choroby genetyczne charakteryzują różnych objawów.

W większości przypadków jest to wady narządów wewnętrznych i zewnętrznych anomalii. Jedną z wad wrodzonych jest zespół waardenburga. Ma charakterystyczne cechy, które odróżniają go od innych wad genetycznych.

Należą do nich: utrata słuchu, inny kolor oczu, specyficzny wygląd pacjentów. To wymaga zbadania przez kilku specjalistów w diagnostyce tej choroby.

Co to jest zespół waardenburga?

Choroba nie jest rzadkie defektów genetycznych. Średnia częstość występowania choroby wynosi 1 do 4000 noworodków. zespół waardenburga podejrzewa się w młodym wieku, a jego główne objawy to widoczne i niezwykły wygląd niemowląt utrata słuchu.

Choroba została opisana w połowie XX wieku. Odkryłem to genetyczne patologii okulisty z Francji Waardenburg. Studiował grupę dzieci, które były obserwowane funkcje, takie jak grecki profil, jasny kolor oczu (w niektórych przypadkach – inny) i głuchota.

Ponadto zespół ma wiele innych objawów, kombinacja, która może się różnić.

Choroba występuje u dziewcząt i chłopców. Częstość występowania tej choroby nie jest związana z płci i pochodzenia etnicznego. Ryzyko zachorowania na tę chorobę wzrasta gwałtownie w obecności nieprawidłowości genetycznej ktoś z członków rodziny. Obecnie istnieje kilka typów zespół waardenburga. Podstawą zmian genetycznych umieścić klasyfikację.

Przyczyny rozwoju choroby

Jednym z ostatnio odkrytych stosunkowo wrodzonych chorób uznawanych zespół waardenburga. rodzaj dziedziczenia stanów patologicznych – autosomalny dominujący. Pociąga to za sobą wysokie ryzyko transmisji wadliwych genów z rodziców na dzieci.

Możliwość dziedziczenia choroby wynosi 50%. Powodem rozwoju choroby uważa się mutacje w określonych genów. Jednym z nich jest odpowiedzialny za powstawanie melanocytów – komórek barwnikowych.

Mutacje w tym genie odpowiadają na niezwykłe koloru oka i getehromiyu (różne irysów barwienia).

Czasami choroba nie jest związana z historią rodziny. W takich przypadkach jest to niemożliwe, aby powiedzieć, z jakiegoś powodu, wszelkie korekty genetycznej. Są one znane nastąpić w okresie życia płodowego. czynniki ryzyka to choroby zakaźne, powstające podczas ciąży. Ponadto, powodem może być stres, wpływ narkotyków zatrucia złych nawyków i tak dalej. D.

Odmiany stan patologiczny

Rozróżnić 4 typy zespół waardenburga. Są one klasyfikowane w zależności od rodzaju i natury dziedziczenia zaburzeniami genetycznymi. Pierwszy typ choroby występuje najczęściej.

Charakteryzuje się ona mutację MITF i Pax3 genu, który znajduje się w drugim chromosomie. Rodzaj dziedziczenia – autosomalny dominujący.

Pax3 genu odpowiedzialnego za wytwarzanie czynnika transkrypcji, który z kolei steruje migrację komórek nerwowych grzbietowych.

Drugi rodzaj zespołu Waardenburga obserwuje się w 20-25% przypadków. Patologiczne geny znajdują się na chromosomie 3 i 8. Pierwszy – uczestniczy w tworzeniu komórek pigmentowych. Drugi – odpowiedzialny za czynniki aktywujące transkrypcję białek kodowania.

Trzeci rodzaj choroby jest zaburzenie gen Pax3. Tego rodzaju choroby, różni się nasileniem. W przeciwieństwie do pierwszego typu, zmutowany gen nie jest w hetero- i homozygotyczne. Czasami ten oznaczony mutację nonsens.

Czwarty typ choroby charakteryzuje autosomalnie recesywnie. Ryzyko przeniesienia choroby wynosi 25%. Wadliwy gen znajduje się na chromosomie 13. Bierze ona udział w tworzeniu białka endoteliny-B.

zespół waardenburga: objawy

Rozróżniać małych i dużych kryteria patologii. Pierwszy znajduje się w większości przypadków. Należą do nich:

1. Heterochromia. Ludzie z innego koloru oczu, około 1% całej populacji światowej. Heterochromia nie zawsze wiąże się z patologicznych syndromów.
2. Przemieszczenie wewnętrznego kąta oka. Takie zjawisko nazywa się „telekant”.
3. Jasny niebieski kolor tęczówki.
4. Pęków obecność siwych włosów.
5. Szeroki grzbiet nosa.
6. Wymowa utrata słuchu w niektórych przypadkach – głuchota.
7. Małe proporcje środkowej części twarzowej czaszki.
8. Połączenie tych objawów z chorobą Hirschsprunga. Patologia ta charakteryzuje się zaburzeniami jelit obszarze unerwienia.

Dla małych kryteria mogą obejmować różnorodne objawy. Wśród nich przykurczów palców rozszczepienie kręgosłupa, syndaktylii, zmiany skórne (obecność dużej liczby moli leucoderma). Często oznaczone niedorozwój skrzydeł nosa i zmniejszenie czoło. twarz Taka konfiguracja jest nazywana „greckiego profilu.” Niektórzy pacjenci mają wady, takie jak „rozszczep podniebienia” lub „rozszczep wargi”.

Diagnostyki wrodzonej nieprawidłowości

Ludzie z innego koloru oczu są rzadkie, ale objaw ten nie zawsze jest oznaką choroby genetycznej. Jeśli takie wskazanie jest połączona z utratą i charakterystyczne cechy powierzchowności słuchu, obecność zespół waardenburga jest prawdopodobne. Aby potwierdzić rozpoznanie, wymagają fachowej porady.

Obowiązkowa kontrola laryngolog, okulista, dermatolog. Ważne jest, aby dowiedzieć się o historii rodziny. Aby potwierdzić rozpoznanie wykonywane badania genetyczne. Po ustawieniu, jeśli zespół waardenburga. poziom inteligencji u pacjentów – normalna.

To jest inna niż choroby na wiele innych chorób dziedzicznych.

Waardenburg Syndrome Leczenie

Podobnie jak w przypadku innych chorób chromosomowych etiotrop leczenia zespołu Waardenburga nie istnieje. Działania lekarzy mających na celu wyeliminowanie objawów choroby.

Przeprowadzone w celu zapobieżenia głuchota implantacji ślimakowym urządzeniem. Jeśli patologia połączeniu z Choroba Hirschsprunga, wymagają interwencji chirurgicznej w jelicie. W niektórych przypadkach, zalecić fizjoterapię.

Czasami są chirurgii plastycznej twarzy.

Zapobieganie zespołem genetycznym

Prawdopodobieństwo, że zespół waardenburga rozwija u dziecka z chorobą jednego z rodziców jest bardzo wysoka. W związku z tym, w czasie ciąży przeprowadzono badanie genetyczne płodu. Jest to konieczne w przypadku historii rodzinnej.

Jeśli ta choroba u krewnych nie zaobserwowano, nie może zapobiec rozwojowi choroby. Do zapobiegania zaburzeń genetycznych powinni unikać stresu i innych czynników, które mają działanie teratogenne. Rokowanie dla życia w tym stanie jest korzystne.

Zespół Waardenburga: oznaki, przyczyny, rodzaje dziedziczenia

Jedna z grup chorób jest wrodzonapatologia. W większości przypadków nie można im zapobiec. O takich warunkach rozpoznaje się po urodzeniu dziecka. Choroby genetyczne charakteryzują się różnymi przejawami. W większości przypadków są to narządy wewnętrzne i zewnętrzne anomalie.

Jedną z wrodzonych patologii jest syndrom Waardenburga. Ma charakterystyczne cechy, które odróżniają ją od innych wad genetycznych. Należą do nich: upośledzenie słuchu, inny kolor oczu, specyficzny wygląd pacjentów.

Aby zdiagnozować tę przypadłość, wymagana jest ankieta od kilku specjalistów.

Jaki jest syndrom Waardenburga?

Ta choroba nie dotyczy rzadkościdefektów genetycznych. Średnia częstość występowania choroby wynosi 1 do 4000 noworodków. zespół waardenburga podejrzewa się w młodym wieku, a jego główne objawy to widoczne i niezwykły wygląd niemowląt utrata słuchu.

Choroba została opisana w połowie XX wieku. Odkryłem to genetyczne patologii okulisty z Francji Waardenburg. Studiował grupę dzieci, które były obserwowane funkcje, takie jak grecki profil, jasny kolor oczu (w niektórych przypadkach – inny) i głuchota.

Ponadto zespół ma wiele innych objawów, kombinacja, która może się różnić.

Choroba jest rozpoznawana zarówno u dziewczynek, jak ichłopcy. Częstość występowania tej choroby nie jest związana z płcią i narodowością. Ryzyko rozwoju tej patologii wzrasta gwałtownie, jeśli u jednego z członków rodziny występuje anomalia genetyczna. Obecnie istnieje kilka odmian syndromu Waardenburg. Klasyfikacja opiera się na zmianach genetycznych.

Przyczyny rozwoju patologii

Jeden ze stosunkowo nowo odkrytych wrodzonychchoroby uważane są za syndrom Waardenburga. Typ dziedziczenia tego stanu patologicznego jest autosomalny dominujący. Oznacza to wysokie ryzyko przeniesienia wadliwych genów z rodziców na dzieci.

Prawdopodobieństwo dziedziczenia choroby wynosi 50%. Przyczyną rozwoju choroby są mutacje w niektórych genach. Jeden z nich odpowiada za powstawanie melanocytów – komórek pigmentowych.

Mutacje tego genu powodują niezwykły kolor oczu i heterochromii (inny kolor tęczówki).

Czasami choroba nie jest związana z ciężaremdziedziczność. W takich przypadkach nie można powiedzieć, z jakiego powodu nastąpiły zmiany genetyczne. Wiadomo, że występują one w okresie rozwoju wewnątrzmacicznego. Czynniki ryzyka obejmują patologie zakaźne, które występują w czasie ciąży. Przyczyną mogą być również stresujące skutki, odurzenie narkotyków, złe nawyki itp.

Odmiany stanu patologicznego

Istnieją 4 rodzaje syndromu Waardenburg. Są one klasyfikowane zgodnie z typem dziedziczenia i charakterem zaburzeń genetycznych. Najczęściej występuje pierwszy typ patologii.

Charakteryzuje się mutacją genu MITF i PAX3, zlokalizowanego w drugim chromosomie. Rodzaj dziedziczenia jest autosomalny dominujący.

Gen PAX3 jest odpowiedzialny za produkcję czynnika transkrypcyjnego, który z kolei kontroluje migrację komórek grzebienia nerwowego.

Drugi typ zespołu w Waardenburgu obserwuje się w20-25% przypadków. Geny patologiczne zlokalizowane są w chromosomie 3 i 8. Pierwszy – bierze udział w tworzeniu komórek pigmentowych. Drugi jest odpowiedzialny za kodowanie czynników, które aktywują transkrypcję białek.

Przy trzecim typie choroby jest naruszenieGen PAX3. Ten rodzaj patologii wyróżnia się stopniem natężenia przepływu. W przeciwieństwie do pierwszego typu gen mutujący nie występuje w stanie hetero-, ale w stanie homozygotycznym. Czasami istnieją nonsensowne mutacje.

Scharakteryzowano czwarty typ chorobyautosomalne recesywne dziedziczenie. Ryzyko przeniesienia patologii wynosi 25%. Wadliwy gen zlokalizowany jest w chromosomie 13. Bierze udział w tworzeniu białka B-endoteliny.

Zespół Waardenburga: objawy choroby

Istnieją duże i małe kryteria patologii. Pierwsze znajdują się w większości przypadków. Należą do nich:

1. Heterochromia. Osoby o różnym kolorze oczu stanowią około 1% całkowitej populacji Ziemi. Heterochromia nie zawsze wiąże się z zespołem patologicznym.
2. Przesunięcie wewnętrznego kąta oka. Zjawisko to nosi nazwę ‘telewizja’.
3. Jasny niebieski kolor tęczówki.
4. Ma plaster siwych włosów.
5. Szeroki mostek nosa.
6. Widoczne upośledzenie słuchu, w niektórych przypadkach – głuchota.
7. Małe proporcje środkowej części czaszki twarzy.
8. Połączenie tych objawów z chorobą Hirschsprunga. Ta patologia charakteryzuje się naruszeniem unerwienia przewodu jelitowego.

Małe kryteria mogą zawierać różneobjawy. Wśród nich: przykurcze palców, rozszczepienie kręgosłupa, syndaktylia, zmiany skórne (obecność dużej liczby znamion, leukodermia). Często występuje niedorozwój skrzydeł nosa i zmniejszenie łuków brwiowych. Ta konfiguracja twarzy jest określana jako ‘profil grecki’. Niektórzy pacjenci mają takie wady, jak ‘usta wilka’ lub ‘warga zająca’.

Rozpoznanie wrodzonej anomalii

Osoby o innym kolorze oczu są rzadkie,Jednak ten objaw nie zawsze wskazuje na genetyczną patologię. Jeśli taki objaw łączy się z głuchotą i charakterystycznymi cechami wyglądu, prawdopodobna jest obecność zespołu Vaardenburga. Aby potwierdzić diagnozę, wymagane są specjalistyczne konsultacje.

Obowiązkowe badanie otolaryngologa, okulisty, dermatologa. Ważne jest, aby dowiedzieć się o dziedzicznej anamnezy. Przeprowadzono badanie genetyczne w celu potwierdzenia rozpoznania. Po tym ustala się, czy istnieje syndrom Waardenburga. Poziom inteligencji u pacjentów jest normalny.

To różni tę chorobę od wielu innych patologii dziedzicznych.

Leczenie zespołu Vaardenburga

Podobnie jak w przypadku innych chorób chromosomowych,nie istnieje etiotropowe leczenie zespołu w Waardenburgu. Działania lekarzy mają na celu wyeliminowanie objawów patologii.

Wprowadza się implantację aparatu ślimakowego, aby zapobiec głuchocie. Jeśli patologia jest połączona z chorobą Hirschsprunga, wymagana jest operacja jelita. W niektórych przypadkach zalecana jest fizjoterapia.

Czasami chirurgia plastyczna na twarzy.

Zapobieganie zespołowi genetycznemu

Prawdopodobieństwo, że syndrom Waardenbergbędzie rozwijał się u dziecka z chorobą jednego z rodziców, jest bardzo wysoki. Dlatego podczas ciąży wykonuje się badanie genetyczne płodu. Jest to konieczne w przypadku obciążonej dziedziczności.

Jeśli taka choroba u krewnych nie jestzaobserwowano, niemożliwe jest zapobieganie rozwojowi patologii. Aby zapobiec zaburzeniom genetycznym, zaleca się unikanie stresów i innych czynników, które mają działanie teratogenne. Prognozy dla życia w tej patologii są korzystne.

Zespół Waardenburga

Bielactwo [albinizm]

albinismusICD-10E70.3 Pacjentka z zespołem Kleina-Waardenburga (WS3). Widać charakterystyczne ustawienie gałek ocznych względem kącików oczu (pseudohiperteloryzm, dystopia canthorum)[1]

Zespół Waardenburga (ang. Waardenburg syndrome) – grupa kilku, genetycznie uwarunkowanych zespołów wad. Łączy je różnego stopnia niedosłuch czuciowo-nerwowy, plamy bielacze na skórze, jasne i niekiedy różnobarwne tęczówki oraz występowanie jasnego pasma włosów.

Historia

Pierwsza z dwóch sióstr bliźniaczek opisana przez van der Hoevego w 1913 roku[1] Druga bliźniaczka, wykazująca ten sam zestaw cech dysmorficznych twarzy co jej siostra

W 1913 roku Jan van der Hoeve (1878–1952) opisał charakterystyczne cechy dysmorficzne twarzy u jednojajowych, głuchych bliźniaczek o inicjałach J.S. i B.S. i u trzeciej, niespokrewnionej z nimi pacjentki[1]. Kobiety miały zwiększoną odległość między kącikami oczu i skróconą szparę powiekową. W sierpniu 1947 roku szwajcarski genetyk i okulista David Klein (1908–1993) przedstawił przypadek głuchoniemego dziecka na sympozjum Szwajcarskiego Towarzystwa Genetyków. Probant był 10-letnim chłopcem z charakterystycznym częściowym albinizmem włosów głowy, miał błękitne, hipoplastyczne tęczówki, blepharophimosis i malformacje kończyn górnych (przypuszczalnie był to pierwszy opis zespołu Waardenburga typu III)[2]. Pełny opis przypadku Klein przedstawił dopiero w 1950 roku[3]. W tym czasie, w grudniu 1948 roku Petrus Johannes Waardenburg (1886–1979), holenderski okulista i genetyk opisał podobny przypadek dorosłego głuchego pacjenta[4], dokładny opis ukazał się w 1951 roku[5]. Waardenburg uznał, że zespół stanowi odrębną jednostkę chorobową; stwierdził go u 12 na 840 przebadanych głuchoniemych pacjentów. W 1971 roku Arias zaproponował, że istnieją dwa typy zespołu Waardenburga: typ I, z obecnością dystopia canthorum, i typ II, bez tej cechy[6].

Typy

TypLocusUszkodzony genOMIM

Zespół Waardenburga, typ I (WS1)	2 q35	PAX3	OMIM 193500
Zespół Waardenburga, typ IIA (WS2A)	3 p14.1-p12.3	MITF	OMIM 193510
Zespół Waardenburga, typ IIB (WS2B)	1p21-p13.3	OMIM 600193
Zespół Waardenburga, typ IIC (WS2C)	8p23	OMIM 606662
Zespół Waardenburga, typ IID (WS2D)	8q11	SNAI2	OMIM 608890
Zespół Waardenburga, typ III(zespół Kleina-Waardenburga, WS3)	2q35	PAX3	OMIM 148820
Zespół Waardenburga, typ IV(zespół Waardenburga-Shaha,choroba Waardenburga-Hirschsprunga, WS4)	22q13,20q13.2-q13.3,13q22	EDNRB,EDN3,SOX10	OMIM 277580

Etiologia i patogeneza

Zespoły Waardenburga są spowodowane mutacjami w genach kodujących czynniki transkrypcyjne, mające wpływ na migrację melanocytów w embriogenezie. Czynniki transkrypcyjne zaangażowane w ten proces to PAX3, MITF i SOX10.

Gen PAX3 we wczesnym okresie zarodkowym ma największą ekspresję w grzebieniu neuronalnym i w dermatomiotomach, z których powstają mięśnie i skóra.

Heterozygotyczna mutacja w genie PAX3 spotykana jest u większości chorych (zespół Waardenburga typu I) choroby; mutacje w obydwu kopiach genu (stan homozygotyczny lub stan złożonej heterozygotyczności) warunkuje ciężką postać choroby, jaką jest zespół Waardenburga typu IV.

Heterozygotyczna mutacja genu MITF (micropthalmia-associated transcription factor) powoduje haploinsuficjencję genu. Czynnik transkrypcyjny MITF transaktywuje gen tyrozynazy w melanocytach, a zaburzenie jego funkcji leży u podłoża części przypadków zespołu Waardenburga typu II.

Natomiast mutacja z utratą funkcji w genie MITF wywołuje zespół Tietza (OMIM 103500).W końcu, u małej grupy pacjentów z megacolon congenitum zidentyfikowano mutację w genie SOX10 na 22 chromosomie. Czynnik SOX10 tak jak czynnik PAX3 transaktywuje czynnik MITF[7].

Epidemiologia

Częstość zespołu Waardenburga w populacji nie jest dostatecznie dobrze określona. Szacuje się, że WS1 występuje z częstością 1:20.000–1:40.

000 i odpowiada za utratę słuchu u około 3% głuchych od urodzenia dzieci[5][8].

Stwierdzono wyjątkowo częste występowanie WS u Kenijczyków: pacjenci z zespołem Waardenburga stanowili 2–5% uczniów szkół dla głuchoniemych, a w całej populacji częstość zespołu wynosi 1:20.000[9][10].

Zespół Waardenburga typu I

Cechy charakterystyczne dla zespołu Waardenburga typu I to:

• szeroka nasada nosa (52–100%[11])
• telekantus (dystopia canthorum)
• biały kosmyk włosów (43–48%[11])
• przedwczesne siwienie – przed 30 rokiem życia (23–38%)
• różnobarwność tęczówek (15–31%[11])
• synophrys, obecność brwi w linii pośrodkowej twarzy (63–70%[11])
• hipoplazja podścieliska tęczówki, błękitne (szafirowe) oczy (15–18%[11])
• bielactwo (30–36%[11])
• skrócenie rynienki podnosowej (philtrum)[12]
• niedosłuch czuciowo-nerwowy (57–58%[11]).

Obraz kliniczny zespołu cechuje duża zmienność; niektórzy chorzy mają łagodną postać choroby i ich słuch jest nieuszkodzony.

Zespół Waardenburga typu II

W zespole Waardenburga typu II chorzy mają objawy ograniczone do defektu melanocytów:

• biały pukiel włosów (poliosis) (16–23%[11])
• niedobór barwnika w tęczówkach, błękitne oczy (3–23%[11])
• przedwczesne siwienie (14–30%[11])
• bielactwo (5–12%[11])
• niedosłuch, spowodowany brakiem melanocytów w rąbku barwnikowym ślimaka (77–78%[11]).

W przeciwieństwie do chorych z WS1, odległość między wewnętrznymi katami oczu jest prawidłowa.

Zespół Waardenburga typu III

Charakterystyczne są wady ubytkowe kończyn górnych.

Zespół Waardenburga typu IV

Dla obrazu klinicznego WS4 charakterystyczna jest choroba Hirschsprunga (megacolon congenitum).

Rozpoznanie

W 1992 roku Waardenburg Consortium grupujące specjalistów od WS z całego świata ustaliło kryteria diagnostyczne dla zespołu Waardenburga typu I. Rozpoznanie można postawić gdy pacjent spełnia dwa większe kryteria albo jedno większe i dwa mniejsze; kryteria dodatkowe mają znaczenie pomocnicze[13].

Kryteria diagnostyczne dla zespołu Waardenburga typu I według Waardenburg Consortium (1992)Kryteria większe

1. Niedosłuch czuciowo-nerwowy z progiem większym niż 25 dB dla przynajmniej dwu częstotliwości z przedziału 250-4.000 Hz, bez cech wysięku i innej uchwytnej przyczyny niedosłuchu
2. Anomalie rozmieszczenia barwnika w siatkówkach:a) Różny kolor tęczówekb) Tęczówka dwubarwna (segmentalna różnobarwnosć)c) Charakterystyczne, błękitne (szafirowe) tęczówki, opisywane jako błękitne oczy Waardenburga albo oczy koloru błękitu nieba – hipopigmentacja tęczówek; anomalia podścieliska może być potwierdzona badaniem w lampie szczelinowej
3. Hipopigmentacja włosów (piebaldyzm):a) biały kosmyk włosów (może być obecny przy urodzeniu i z czasem zaniknąć, po czym pojawić się z powrotem w okresie dojrzewania lub w dorosłości, albo pojawić się w dowolnym wieku)b) owłosienie ciała (białe włosy w obrębie brwi, rzęs, albo w innych miejscach ciała)
4. Dystopia canthorum (boczne przemieszczenie kątów wewnętrznych szpary powiekowej, ze zmniejszeniem widocznego pola twardówki w przyśrodkowym kącie oka, najlepiej oceniane wskaźnikiem W (≥2,07)
5. Krewny pierwszego stopnia ze zdiagnozowanym zespołem Waardenburga

Kryteria mniejsze

1. Wrodzone bielactwo (liczne obszary hipopigmentowanej skóry)
2. Synophrys albo włosy brwi w linii środkowej twarzy, powyżej nasady nosa)
3. Szeroka i wysoka nasada nosa:a) widoczna en faceb) może występować z- lub bez zagłębieniem nosowoczołowym w widoku z profilu (wpływ czynników etnicznych)
4. Hipoplazja skrzydełek nosa (hypoplasia alae nasi) – hipoplastyczne dolne chrząstki nosowe, zwykle powodują zwężenie dolnej trzeciej części nosa
5. Przedwczesne siwienie (przewaga siwych włosów na głowie przed 30. rokiem życia, charakterystyczne siwienie najpierw w linii środkowej głowy, nie na skroniach)

Rzadko spotykane wady (kryteria dodatkowe)

1. Choroba Hirschsprunga
2. Anomalia Sprengla
3. Tarń dwudzielna (spina bifida)
4. Rozszczep wargi i (lub) podniebienia
5. Defekty kończyn
6. Wrodzone wady serca
7. Zaburzone funkcjonowanie narządu przedsionkowego
8. Szeroka, kwadratowa w zarysie szczęka
9. Niska przednia linia owłosienia

Zespół Waardenburga w kulturze

Karol May w powieści Upiór z Llano Estacado (opublikowanej po raz pierwszy w 1888) przedstawił dokładny opis jednego z bohaterów, mogący odpowiadać opisowi osoby z nieznanym jeszcze wówczas medycynie zespołem Waardenburga. Postać ta, Fred the Juggler, miała różnobarwne tęczówki (jedną niebieską, drugą czarną), „garb” i asymetryczną twarz.

Ponadto, Karol May był w latach 1875–1876 redaktorem pisma Schacht und Hütte i w 21. numerze periodyku odnotował informację, że na 760 000 uczących się w szkołach niemieckich dzieci 224 000 miało niebieskie oczy, 287 000 szare, 255 000 brązowe, 450 czarne, 3 czerwone, a jedno miało jedną tęczówkę barwy niebieskiej i drugą – brązowej[14][15].

Przypisy

1. ↑ a b c van der Hoeve J. Abnorme Länge der Tränenröhrknochen mit Ankyloblepharon. „Klinische Monatsblätter für Augenheilkunde (Stuttgart)”. 56, s. 232–238, 1916. 
2. ↑ Klein D. Albinisme partiel (leucisme) accompagné de surdi-mutité, d’ostéomyodysplasie, de raideurs articularies congénitales.

   „Archiv der Julius Klaus-Stiftung für Vererbungsforschung, Sozialanthropologie und Rassenhygiene (Zürich)”. 22, s. 336, 1947. 

3. ↑ Klein D. Albinisme partiel (leucisme) avec surdi-mutite, blepharophimosis et dysplasie myo-osteo-articulaire. „Helv Paediat Acta (Basel)”. 5, s. 38–58, 1950. 
4. ↑ Waardenburg PJ.

   Dystopia punctorum lacrimalium, blepharophimosis en patiële irisatrophie bij een doofstomme. „Nederlandsch Tijdschrift voor Geneeskunde (Amsterdam)”. 92, s. 3463, 1948. 

5. ↑ a b Waardenburg PJ.

   A new syndrome combining development anomalies of the eyelids, eyebrows and nose root with pigmentary defects of the iris and head hair and with congenital deafness.

   Dystopia canthi medialis et punctorum lacrimalium lateroversa, hyperlasia supercilii nedialis et radicis nasi, heterochromia iridium totalis sive partialis, albinismus circumscriptus (surdimutitas). „American Journal of Human Genetics (Chicago)”. 3, s. 195–253, 1951. PMID: 14902764. 

6. ↑ Arias S. Genetic heterogeneity in the Waardenburg syndrome.

   „Birth Defects Orig Art Ser VII”. 4, s. 87–101, 1971. 

7. ↑ Bondurand N, Pingault V, Goerich DE, Lemort N, Sock E, Le Caignec C, Wegner M, Goossens M. Interaction among SOX10, PAX3 and MITF, three genes altered in Waardenburg syndrome. „Hum Mol Genet”. 9. 13, s. 1907–1917, 2000. PMID: 10942418. 
8. ↑ George RobertG.R. Fraser George RobertG.R.

   , The causes of profound deafness in childhood, Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1976, ISBN 0-8018-1685-8, OCLC 2118603 .

9. ↑ Chang T, Hashimoto K, Bawle EV. Spontaneous contraction of leukodermic patches in Waardenburg syndrome. „J Dermatol”. 20. 11, s. 707–711, 1993. PMID: 8300941. 
10. ↑ Hageman, J.

    Waardenburg’s syndrome in Kenyan Africans. „Trop Geogr Med”. 30 (1), s. 45–55, 1978. PMID: 675827. 

11. ↑ a b c d e f g h i j k l Liu, XZ, Newton, VE, Read, AP. Waardenburg syndrome type II: phenotypic findings and diagnostic criteria. „Am J Med Genet”. 55 (1), s. 95–100, 1995. DOI: 10.1002/ajmg.1320550123. PMID: 7702105.

     

12. ↑ da-Silva EO, Batista JE, Medeiros MA, Fonteles SM. Craniofacial anthropometric studies in Waardenburg syndrome type I. „Clin Genet”. 44 (1), s. 20–25, 1993. PMID: 8403450.

     

13. ↑ Farrer LA, Grundfast KM, Amos J, Arnos KS, Asher JH Jr, Beighton P, Diehl SR, Fex J, Foy C, Friedman TB, Greenberg, J, Hoth, C, Marazita, M, Milunsky, A, Morell, R, Nance, W, Newton, V, Ramesar, R, San Agustin, TB, Skare, J, Stevens, CA, Wagner, RG, Wilcox, ER, Winship, I, Read, AP. Waardenburg syndrome (WS) type I is caused by defects at multiple loci, one of which is near ALPP on chromosome 2: first report of the WS consortium. „Am J Hum Genet”. 50 (5). s. 902–913. PMID: 1349198. PMCID: PMC1682585. 
14. ↑ Petrus Johannes Waardenburg w bazie Who Named It (ang.)
15. ↑ William E. Thomas: Karl May & Juggle-Fred. [dostęp 2008-02-04].

Bibliografia

• Lech Korniszewski: Dziecko z zespołem wad wrodzonych. Diagnostyka dysmorfologiczna. Wyd. II, PZWL 2005 ​ISBN 83-200-3042-0​.
• Harold Chen: Atlas of Genetic Diagnosis and Counselling. Totowa, NJ: Humana Press, 2006, s. 1035–1039. ISBN 1-59259-956-7. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Jeff Mark Milunsky: Waardenburg Syndrome Type I.
• Lyubomir A Dourmishev: Waardenburg Syndrome. eMedicine.
• Klein-Waardenburg syndrome w bazie Who Named It (ang.)

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Kontrola autorytatywna (choroba):

• LCCN: sh85072629
• WorldCat

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zespół_Waardenburga&oldid=60046654”

zespół waardenburga – Waardenburg syndrome

Zespół Waardenburga jest rzadką chorobą genetyczną najczęściej charakteryzuje się różnym głuchoty , drobnych wad konstrukcji wynikających z grzebienia nerwowego i zmianami pigmentacji.

Po raz pierwszy została opisana w 1951 roku zespół został później stwierdzono cztery rodzaje. Na przykład, typu II, zidentyfikowano w 1971, aby opisać przypadki antyutopia canthorum nie była obecna.

Niektóre typy są teraz podzielone na podtypy, w stosunku do genu odpowiedzialnego za stan.

objawy i symptomy

Objawy różnią się od jednego rodzaju zespołu do drugiego i od jednego pacjenta do drugiego, ale obejmują one:

• Bardzo blada lub wspaniale niebieskie oczy, oczy dwóch różnych kolorach (pełna heterochromia ) lub oczu z jednym tęczówka ma dwa różne kolory (heterochromia sektorowe)
• Kosmyk włosów białego ( poliosis ) lub przedwczesnego siwych włosów
• Pojawienie się szeroko rozstawione oczy ze względu na wybitny, szeroki korzenia nosa ( canthorum antyutopia (szczególnie związany z typu I)) (znany również jako telecanthus )
• Umiarkowanego do głębokiego ubytku słuchu (wyższej częstotliwości związanego z typ II);
• Niska linia włosów i brwi, które spotykają się w środku ( synophrys )
• Płaty białej skóry pigmentacji , w niektórych przypadkach
• Nieprawidłowości ramion, związane z Type III
• Objawy neurologiczne , związane z Type IV
• Rozszczep wargi, głównie związane z typu I

Zespół Waardenburga także związany z różnymi innymi zaburzeniami wrodzonymi , takich jak jelita i rdzenia wad, elewacji łopatki i rozszczep wargi i podniebienia . Czasami jest to zbieżne z chorobą Hirschsprunga .

Zespół waardenburga nie wpływa ludzi poznawcze zdolności.

Genetyka

Zespół Waardenburga zwykle dziedziczona w sposób autosomalny dominujący wzór, co oznacza, że jedna kopia genu zmienione są wystarczające, aby spowodować chorobę. Typy I i III są dziedziczone w ten sposób. W większości przypadków poszkodowany ma jednego rodzica z chorobą.

Niektóre przypadki typu II i IV Waardenburg zespół wydaje się mieć autosomalny recesywny wzór dziedziczenia, co oznacza dwie kopie genu musi być zmieniona, aby osoba zostać dotknięte chorobą. Najczęściej rodzice dziecka z autosomalny recesywny zaburzenie nie ma wpływu, ale są nosicielami jednej kopii genu zmienione.

Niewielki odsetek przypadków jest nowych mutacji w genie; Przypadki te występują u osób bez historii choroby w rodzinie.

Mutacje w EDN3, EDNRB, MITF, Pax3 , SNAI2 i SOX10 genów są zaangażowane w Waardenburga zespołu. Niektóre z tych genów są zaangażowane w tworzenie melanocytów , co sprawia, pigment melaniny .

Melanina jest ważnym pigment w rozwoju włosy, kolor oczu , skóry i funkcji ucha wewnętrznego , więc mutacja tych genów może prowadzić do zaburzenia pigmentacji i utraty słuchu . Pax3 i MITF występuje mutacja genu typu I i II (WS1 i WS2). Typ III (WS3) wykazuje mutacje genu Pax3 również.

SOX10, EDN3 lub EDNRB mutacje genowe wystąpić typu IV. Typ IV (WS4) może również wpływać na porcje komórek nerwowych rozwoju, które potencjalnie mogą prowadzić do problemów jelitowych.

Badanie przeprowadzono na rzadki przypadek podwójnego heterozygot dziecka z każdy rodzic mający tylko pojedyncze mutacje w MITF lub Pax3.

Efekt podwójne mutacje heterozygotyczne w genach MITF i Pax3 w WS1 i WS2 może zwiększyć objawy pigmentowych ograniczona.

Prowadzi to do wniosku, że podwójna mutacja MITF skojarzonego z krańca Waardenburg Syndrome i mogą mieć wpływ na fenotyp lub objawy syndromu

Klasyfikacja

Podtypy zespołu są identyfikowalne na różnych zmian genetycznych i prezentacji:

RodzajOMIMGenUmiejscowieniefunkcje

Typu I, WS1	193500	Pax3	2q36.1	Prawie zawsze mają oczy szeroko rozstawione, które pojawiają Utrata słuchu częściej niż typu II Utrata słuchu jest wrodzona.
Wpisz IIa, WS2A (pierwotnie WS2)	193510	MITF	3p14.1-P12.3	najczęstszą Trwała utrata słuchu Heterochromia z irysów
Wpisz IIB WS2B	600193	WS2B	1p21-p13.3
Wpisz IIC WS2C	606662	WS2C	8p23
Wpisz IID WS2D (bardzo rzadko)	608890	SNAI2	8q11
Typ III, WS3	148820	Pax3	2q36.1	Nieprawidłowości kończyn górnych Utrata słuchu w miarę upływu czasu Zmiany w pigmentacji skóry
Typ IVa, WS4A	277580	EDNRB	13q22	Charakterystyka zespołu Waardenburga, oprócz chorobę Hirschsprunga , które mogą zagrażać życiu i wymagają operacji, jeżeli okrężnicy jest powiększona.
Wpisz IVb, WS4B	613265	EDN3	20q13
Wpisz IVc WS4C	613266	SOX10	22q13

Typ III jest również znany jako zespół Klein-Waardenburga i typu IV jest znany także jako zespół Waardenburga-Shah.

Leczenie

Obecnie nie ma lekarstwa na leczenie lub zespół waardenburga. Objawem najbardziej prawdopodobne znaczenie praktyczne jest głuchota, a ten jest traktowany jak każdy inny nieodwracalny głuchota będzie. W zaznaczonych przypadkach mogą wystąpić problemy kosmetyczne. Inne zaburzenia neurologiczne, (strukturalnych, choroba Hirschsprunga ) związane z zespołem traktuje się objawowo.

Epidemiologia

Całkowita częstość występowania wynosi ~ 1 / 42.000 do 1 / 50.000 osób. Typu I i II, są najbardziej popularne rodzaje zespołu, podczas gdy typy III i IV, są rzadkie. Typ 4 jest znany także jako zespół Waardenburga-Shah (związku zespół waardenburga na chorobę Hirschsprunga).

Typ 4 jest rzadka tylko 48 przypadków zgłoszonych do 2002 roku.

Około 1 na 30 uczniów w szkołach dla głuchych mieć zespół waardenburga. Wszystkie rasy i płci wpływa jednakowo. Wysoce zmienna prezentacja zespołu sprawia, że trudno dotrzeć do dokładnych danych dotyczących jej występowania.

Historia

• Zespół waardenburga-Klein jest nazwany Petrus Johannes Waardenburg (1886-1979), holenderskiego okulisty i genetyka i David Klein , szwajcarskiego człowieka genetyka i okulisty.
• Zespół Mende za II nazwany Irmgard Mende (1938-), lekarz niemiecko-amerykański.
• Van der Hoeve-Halbertsma-Waardenburg Syndrome jest nazwany Jan van der Hoeve (1878-1952), holenderskiego okulisty, Nicolaas Adolf Halbertsma (1889-1968), holenderski lekarz i Petrus Johannes Waardenburg (1886/79).
• Van der Hoeve-Halbertsma-Gualdi zespół jest nazwany Jan van der Hoeve (1878-1952), Nicolaas Adolf Halbertsma (1889-1968) i Vincenzo Gualdi (1891-1976), włoskiego lekarza.
• zespół Vogt jest nazwany Cecile Vogt (1875-1962), francuski, niemiecki neuropatologa.

Społeczeństwo i kultura

Imię

Zespół waardenburga jest nazwany holenderski okulista Petrus Johannes Waardenburg (1886-1979), który opisał syndrom szczegółowo w 1951 roku opisał stan jest teraz zakwalifikowane jako WS1. Szwajcarski okulista David Klein wykonana również wkład w zrozumienie tego zespołu.

Kultura popularna

W sezon 6 odcinek Bones „Znaki w ciszy”, zespół musi rozwiązać sprawę, w której podejrzany zabójca zespół waardenburga.

Enzo MacLeod, bohater Peter May serii „s Enzo plików , posiada zespół waardenburga. Jego oczy są różne kolory i ma białe pasma we włosach. Patrz str. 17-18 z niezwykłych ludzi (2006) Petera maju. Również ‘Blacklight Blue’ Rozdział 11.

• Książka Odbudowa Amelia przez Kimberly McCreight oferuje kilka znaków z objawami Waardenburg.
• Książka bliżej niż myślisz przez Karen Rose posiada trzy znaki, rodzeństwo, z Waardenburg Syndrome.
• Powieść Shock przez Robina Cooka wspomina postać z zaburzeniem.
• Książka Morderstwo w świątyni Majów przez MJ Mandrake oferuje kilka znaków z Waardenburg Syndrome.

Osoby z zespołem Waardenburg

• Popularne Vlogger Stef Sanjati ma zespół waardenburga.

Inne zwierzęta

Fretki z zespołem Waardenburga mają mały biały pasek wzdłuż góry lub tyłu głowy i czasami dół karku (znany jako „blaze” wzór warstwa) lub stałe białe głowy od nosa do ramion (znany jako ‘ Panda”wzór powłoki). Dotknięte fretki często mają bardzo lekko płaski czaszka i szersza osadzone oczy niż zdrowych fretek.

Jak zdrowe fretki mają słabą słuchu, głuchota może być wykryte tylko przez brak reakcji na głośne dźwięki. Ponieważ jest zaburzeniem dziedzicznym, dotknięte zwierzęta nie powinny być używane do hodowli.

Badanie korelacji między zmianami płaszcze i głuchota u fretek europejskich znaleziono „wszystkich (N = 27) Panda Ameryki Panda i blaze fretek głuchy”.

Udomowione koty o niebieskich oczach i białych fartuchach są często całkowicie głuchy. Czy jest to wynikiem zespół waardenburga pozostaje niejasna.

Głuchota jest znacznie bardziej powszechne w białych kotów niż u osób z innymi kolorami płaszcz.

Według ASPCA Complete Guide to Cats „, od 17 do 20 procent białych kotów z nonblue oczy są głuche; 40 procent«dziwnych oczach»białych kotów z jednym okiem niebieskim są głuche, a od 65 do 85 procent niebieskooki biały koty są głuche.”

Zobacz też

• zespół chediaka-higashiego

Referencje

Linki zewnętrzne

Objawy – choroba Huntingtona – Polskie Stowarzyszenie Choroby Huntingtona

Pierwszymi subtelnymi objawami mogą być lekkie zmiany osobowości i nastroju. Pewną wskazówką może być słaba pamięć, niezdarność, krótkie, przypadkowe ruchy przypominające 'wiercenie się' dotyczące palców i u rąk i stóp.

Bardzo często, w tych bardzo wczesnych stadiach choroby, chory nie szuka porady lekarza i może minąć kilka lat, zanim choroba jest medycznie zdiagnozowana.

Ponieważ choroba rozwija się bardzo wolno dlatego jej początek określa się jako 'podstępny'.

Objawy choroby Huntingtona

Choroba Huntingtona charakteryzuje się kombinacją zaburzeń motorycznych (związanymi z ruchem), zachowania (zmiana nastroju) i zdolności poznawczych (odpowiedzialnych za myślenie).

W zależności od predyspozycji danej osoby objawy HD mogą się różnić co do zakresu, ciężkości przebiegu, wieku, w którym pierwszy raz występują oraz szybkości postępu. Różnice te mogą występować nawet w obrębie członków tej samej rodziny.

Dana osoba z HD może mieć na przykład bardzo widoczne zaburzenia ruchowe, ale tylko łagodne objawy psychiatryczne i pogorszenie się zdolności intelektualnych, podczas kiedy inna osoba może latami cierpieć na depresję i stany niepokoju, zanim pojawią się jakiekolwiek zaburzenia ruchu.

Jednym z najwcześniejszych objawów ruchowych choroby Huntington’a jest pląsawica (łac. chorea) czyli mimowolne ruchy przypominające taniec. Łacińska nazwa chorea pochodzi od greckiego słowa choreia, które oznacza taniec.

W początkowych stadiach choroby te dodatkowe ruchy nie zdarzają się często i nie są zbyt duże.

Pacjenci z HD charakteryzują się również powolniejszym zapoczątkowywaniem zaplanowanych ruchów; jest to często bardzo subtelne i zjawisko to można opisać jako bradykinezję (spowolnienie ruchowe).

W miarę postępu choroby, objawy te stają się coraz bardziej widoczne. W średnim stadium choroby, pląsawica może wywoływać całkiem spore ruchy mięśni kończyn, twarzy i tułowia. Spowolnienie ruchów również postępuje, ale może nie być tak widoczne ze względu na przesłaniającą je pląsawicę.

Dodatkowo, może się również uwidocznić dystonia. Dystonia polega na występowaniu nienaturalnie powolnych, przedłużonych skurczów mięśni, które powodują powtarzające się ruchy często skrętne dotyczące różnych części ciała.

Zatem objawy ruchowe choroby Huntingtona są kombinacją pląsawicy, bradykinezji i dystoni, które w widoczny sposób wpływają na postawę, równowagę i chód. W niektórych przypadkach, osoba z HD może się wydawać zesztywniała. Często występują również zaburzenia okoruchowe.

Mowa pacjenta z HD staje się z czasem niewyraźna; mogą również pojawić się trudności z połykaniem, które z kolei mogą prowadzić do utraty masy ciała. Pomocne mogą być skierowania do logopedy i dietetyka.

Oprócz zaburzeń ruchy wymienionych powyżej, choroba Huntingtona powoduje zmiany osobowości i zmiany w zachowaniu/zmiany nastroju.

Najczęściej w przypadku HD mamy do czynienia z depresją, apatią, niepokojem, drażliwością, wybuchami gniewu, impulsywnością, zespołami obsesyjno-kompulsywnymi, zaburzeniami snu i wycofywaniem się z życia społecznego.

Czasem można również zaobserwować urojenia (błędne przekonania) i halucynacje (widzenie, słyszenie czy odczuwanie rzeczy, które naprawdę nie istnieją).

Cechą charakterystyczną choroby Huntingtona są również zaburzenia zdolności poznawczych (zaburzenia myślenia), które wpływają na problemy z rozumieniem, rozumowaniem, ocenianiem oraz pamięcią.

Do zaburzeń zdolności poznawczych zaliczmy: powolniejsze myślenie, problemy z koncentracją, organizacją, planowaniem, podejmowaniem decyzji, odpowiadaniem na pytania; występują również kłopoty z pamięcią krótkotrwałą, jak i ograniczone umiejętności rozwiązywania problemów oraz przyjmowania i rozumienia nowych informacji.

Istnieje również szereg objawów, które często pojawiają się w przebiegu choroby, a zaliczamy do nich m.in. utratę masy ciała, zaburzenia snu i nietrzymanie moczu.

W jaki sposób postępuje choroba Huntingtona?

Zgodnie z klasyfikacją opracowaną przez Dr. Ira Shoulson, postępowanie choroby Huntingtona można podzielić na pięć etapów:

• Wczesny etap: u pacjenta zostaje zdiagnozowana choroba Huntingtona, może on jednak w pełni funkcjonować zarówno w domu jak i w pracy.
• Wczesny etap średni: pacjent może pracować zawodowo, ale na „niższych obrotach”. Pomimo pewnych trudności, wciąż radzi sobie z codziennymi sprawami.
• Późny etap średni: chory nie może już pracować, ani wypełniać obowiązków domowych. Potrzebuje pomocy lub kontroli w zajmowaniu się codziennymi sprawami finansowymi. Inne codzienne zadania mogą sprawiać niewielkie trudności, ale wymagają jednie nieznacznej pomocy.
• Wczesny etap zaawansowany: chory nie jest już niezależny w wykonywaniu codziennych czynności, ale wciąż może mieszkać w domu pod opieką rodziny i profesjonalnych opiekunów.
• Etap zaawansowany: pacjent wymaga pełnego wsparcia w wykonywaniu codziennych czynności i zazwyczaj wymagana jest zawodowa opieka pielęgniarska.

Czy objawy młodzieńczej postaci choroby Huntingtona różnią się od objawów osób dorosłych?

Jeśli choroba Huntingtona zaczyna się wcześnie w życiu (tj. przed 20 rokiem życia), pląsawica jest mniej widoczna, ale za to częściej występuje powolność ruchów (bradykinezja) i sztywność.

W większości przypadków szybkość postępowania choroby w młodzieńczej postaci HD jest większa, niż w przypadku HD u dorosłych. Do wczesnych objawów choroby Huntingtona w postaci młodzieńczej zaliczamy silne zmiany w zachowaniu, problemy z uczeniem się, kłopoty w szkole oraz problemy z mową.

Czasami mogą wystąpić ataki padaczki i są one częściej spotykane u młodych pacjentów, niż u dorosłych.

Jakie są objawy choroby Huntingtona, jeśli choroba rozpocznie się w starszym wieku?

Jeśli choroba Huntingtona zaczyna się w późniejszym wieku, zazwyczaj pląsawica bywa silniejsza, a powolność i sztywność są mniej zauważalne.

U pacjentów, u których choroba zaczyna się w późnym wieku, może być trudno prześledzić jej dziedziczenie w rodzinie, ponieważ rodzice danej osoby mogli również cierpieć na HD, ale mogli umrzeć, zanim zaobserwowano u nich jakiekolwiek objawy choroby.

Opracowanie: EHDNTłumaczenie: Anna Broniarek