Złamanie kości łonowej – objawy, leczenie, rehabilitacja

Złamania w obrębie miednicy można podzielić na złamania z przerwaniem ciągłości obręczy kończyny dolnej oraz bez przerwania tej ciągłości.

Złamania z przerwaniem ciągłości obręczy biodrowej

Zaliczamy do nich:

• rozejście spojenia łonowego;
• jednostronne lub obustronne złamanie kości łonowej i kulszowej;
• złamanie w obrębie stawu krzyżowo-biodrowego;
• podwójne złamanie miednicy typu Malgaigne’a;
• złamania kulszowo-panewkowe Walthera.

Rozejście spojenia łonowego

Rozejście spojenia łonowego występuje często ze złamaniem kości łonowych, niekiedy podczas ciężkiej akcji porodowej. Czasami złamaniu może towarzyszyć odruchowe zatrzymanie moczu i bolesność stawów krzyżowo-biodrowych.

Zobacz również: Więzozrosty miednicy.

Leczenie jest zależne od stopnia przemieszczenia oraz ewentualnych powikłań. Przy niewielkich przemieszczeniach wystarczy leżenie w łóżku ze zgiętymi i uniesionymi udami oraz leżenie na boku przez około 6-8 tygodni. Przy większych rozejściach stosuje się gipsy udowe. Leczenie operacyjne zalecone zostaje w przypadku przemieszczenia niemożliwego do nastawienia zachowawczego.

Jednostronne lub obustronne złamanie kości łonowej i kulszowej

W przypadku złamania jednostronnego przemieszczenia odłamów są zwykle małe. Zawsze jednak trzeba ocenić stan pęcherza moczowego i cewki moczowej.

Leczenie obejmuje ułożenie w łóżku z kończyną dolną po stronie złamania ustawioną w zgięciu i odwiedzeniu w stawie biodrowym oraz w zgięciu w stawie kolanowym przez około 6 tygodni. Całkowite wygojenie ma miejsce po 12 tygodniach.

W przypadku złamania obustronnego często dochodzi do wstrząsu i przemieszczenia się odłamów ku górze do miednicy mniejszej. Konieczna jest ocenia nie tylko stanu pęcherza moczowego ale i trzewi.

Złamanie w obrębie stawu krzyżowo-biodrowego

Przemieszczenie kości miednicznej zwykle nie jest duże, około 1-2 cm ku górze w wyniku działania mięśni. Duże przemieszczenie wymaga repozycji w głębokim znieczuleniu. Po nastawieniu zakłada się wyciąg szkieletowy za nadkłykcie kości udowej z obciążeniem 4-6 kg na 2 tygodnie.

Podwójne złamanie miednicy typu Malgaigne’a

Zwykle to złamanie w pobliżu stawu krzyżowo-biodrowego lub złamanie obu gałęzi kości łonowej. Grozi wieloma powikłaniami, do których należą między innymi zatory tętnic płucnych, upośledzenie czucia, impotencja, zaburzenia oddawania moczu i stolca czy niedowłady mięśni.

Leczenie zachowawcze jest trudne, niekiedy wymaga się podjęcia leczenia chirurgicznego.

Złamania kulszowo-panewkowe Walthera

Jest to odmiana złamania wcześniejszego. Linia przełomu biegnie z przodu przez podstawę kości kulszowej i łonowej, dalej przez panewkę i kończy się w okolicy stawu krzyżowo-biodrowego.

Leczenie również w tym przypadku jest trudne. Zachowawcze polega na stosowaniu bezpośredniego wyciągu lub gipsu z mechanizmem śrubowym. Leczenie operacyjne natomiast polega na krwawym nastawieniu i zespoleniu płytkami lub zespoleniu zewnętrznym.

Złamania bez przerwania ciągłości obręczy biodrowej

Zalicza się do nich złamania:

• kolców biodrowych;
• guza kulszowego;
• kolca kulszowego;
• talerza biodrowego;
• jednej gałęzi kości łonowej;
• gałęzi kości kulszowej;
• kości krzyżowej;
• kości guzicznej.

Złamania kolców biodrowych

Przeważnie leczy się nieoperacyjnie poprzez ułożenie w pozycji zbliżającej odłamy i eliminującej ból. Jest nią leżenie z kończyną zgiętą i odwiedzioną w stawie biodrowym.

Złamania guza kulszowego

Leczy się nieoperacyjnie w ułożeniu z lekko zgiętym stawem kolanowym przez 5-6 tygodni w przypadku dorosłych i 2-3 tygodni w przypadku dzieci. Leczenie operacyjne nie jest wskazane, ponieważ nawet znaczne przemieszczenia nie upośledzają funkcji kończyny.

Złamanie kolca kulszowego

W przypadku złamań kolca kulszowego u kobiet może dojść do zmniejszenia wymiaru międzykolcowego miednicy. Leczy się nieoperacyjnie.

Złamania talerza biodrowego (Duverneya)

Tego rodzaju złamanie często jest burzliwe, ponieważ istnieje możliwość powstania krwiaka pozaotrzewnowego. Chory odczuwa ból przy ruchach kończyną dolną lub napinaniu mięśni brzucha.

Złamanie jednej gałęzi kości łonowej

Występuje często i może spowodować odruchowe zatrzymanie moczu. Nieoperacyjne leczenie obejmuje leżenie w łóżku z opaską elastyczną wokół miednicy. Taki sam plan leczenia występuje w przypadku złamania gałęzi kości kulszowej.

Złamania kości krzyżowej lub guzicznej

Są trudne do zdiagnozowania, niezbędne jest badanie RTG. Leczenie obejmuje unieruchomienie na minimum 2 tygodnie.

Bibliografia

1. Gaździk T., Ortopedia i traumatologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

Polecane produkty:

Kość łonowa – jak jest zbudowana? Ból kości łonowej, złamanie, zapalenie

Parzysta kość łonowa (łac. Os pubis), biodrowa i kulszowa zrastają się w jedną kość miedniczną. Boczna część kości łonowej, skierowana ku kończynie dolnej, jest miejscem przyczepu dla wielu mięśni grupy przyśrodkowej uda. Obie kości łonowe połączone są ze sobą poprzez spojenie łonowe (chrząstkozrost).

U człowieka kość łonowa zbudowana jest z trzonu oraz gałęzi:

• górnej, która łączy się z trzonem;
• dolnej, która łączy się z kością kulszową.

Prawa i lewa gałąź dolna tworzą łuk łonowy, który u kobiet zbiega się pod większym kątem niż u mężczyzn.

Ból kości łonowej w ciąży

Wiele kobiet spodziewających się dziecka skarży się na ból kości łonowej. Różne dolegliwości bólowe w ciąży są powszechnym zjawiskiem, ciało bowiem przygotowuje się do porodu. Ból kości łonowej w ciąży związany jest z wahaniem poziomu hormonów.

Głównie odpowiada za to relaksyna, polipeptydowy hormon wytwarzany przez ciałko żółte. Relaksyna produkowana jest przez jajniki i łożysko wyłącznie w czasie ciąży. Wpływa rozluźniająco na więzadło łonowe, co ma ułatwić poród. Dlatego ból kości łonowej w ciąży może pojawić się w II, a szczególnie w III trymestrze.

Ból kości łonowej występuje z największą częstotliwością pod koniec ciąży.

Dodatkowym czynnikiem powodującym ból kości łonowej w ciąży jest nacisk powiększającego się dziecka na tę okolicę. Ból najbardziej odczuwają kobiety spodziewające się bliźniąt albo mające urodzić duże dzieci.

Ciężarna powinna przyjrzeć się swojej diecie, ból kości łonowej może bowiem być spowodowany niewłaściwym odżywianiem, a konkretnie niedoborem wapnia w jadłospisie.

Oprócz bólu kości łonowej i spojenia łonowego pojawiają się wtedy bóle innych kości oraz skurcze mięśni nóg.

Dlatego dieta przyszłej matki powinna obfitować w twarożki, jogurty, sery, jajka, a także w ryby i zielone warzywa liściaste.

Ból kości łonowej może wystąpić po porodzie (nie zawsze bezpośrednio po nim, a z opóźnieniem nawet kilkumiesięcznym). Związane jest to z uszkodzeniem spojenia łonowego, np. wskutek pęknięcia bądź rozejścia podczas porodu albo naruszenia podczas porodu kleszczowego.

Ból kości łonowej poza ciążą

Ból kości łonowej występuje nie tylko u kobiet w ciąży. Może być skutkiem nadwyrężenia, zwyrodnienia, zapalenia, złamania. Złamanie kości łonowej najczęściej jest efektem upadku bądź wypadku. Diagnozę stawia się na podstawie zdjęcia rentgenowskiego (RTG) oraz w razie potrzeby rezonansu magnetycznego. Czasem wykonuje się badanie ultrasonograficzne (USG).

Uwaga! Na ból kości łonowej często skarżą się osoby, u których jedna noga jest krótsza od drugiej. Konieczna jest wówczas wizyta u ortopedy w celu postawienia diagnozy.

Złamanie kości łonowej u osób starszych najczęściej związane jest z osteoporozą, w której dochodzi do postępującego ubytku masy kostnej, osłabienia struktury przestrzennej kości oraz zwiększonej podatności na złamania.

Zapalenie kości łonowej

Zapalenie najczęściej atakuje spojenie łonowe. Narażeni są na nie przede wszystkim sportowcy. Często zmagają się z nim kobiety po porodzie.

Przeciążenie kości i spojenia łonowego powoduje ból promieniujący na całe krocze. Utrudnione staje się chodzenie; aktywność fizyczna (zwłaszcza bieganie) jest praktycznie niemożliwa.

W przypadku zapalenia kości łonowej podaje się leki przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz witaminy. Należy dużo wypoczywać.

Złamanie kości łonowej – leczenie i rehabilitacja

Dotkliwy ból kości łonowej promieniujący na sąsiednie kości, problemy z poruszaniem, a szczególnie gorączka powinny być sygnałem, by natychmiast zgłosić się do lekarza. W ciężkich przypadkach konieczna staje się operacja.

W okresie po złamaniu kości łonowej należy ograniczyć ruchomość stawu biodrowego oraz kończyny dolnej, co prowadzi do unieruchomienia kości łonowej. Oznacza to konieczność pozostania w łóżku przez pierwsze tygodnie, zgodnie z zaleceniem lekarza. Dopiero po czasie unieruchomienia można bardzo powoli i z dużą ostrożnością wrócić do chodzenia.

Rehabilitacja polega na stosowaniu odpowiednich ćwiczeń, które mają wzmocnić kości oraz staw biodrowy. Ćwiczenia nie powinny jednak prowadzić do nadmiernego rozciągnięcia mięśni, dlatego należy wykonywać je pod okiem rehabilitanta.

Rehabilitacja powinna trwać 3–4 miesiące. Zaleca się ją także w przypadku zapalenia kości łonowej.

Ile zrasta się kość łonowa?

Czas zrastania się kości łonowej jest uzależniony od różnych czynników – zależy m.in. od przyczyny i rozległości złamania, wieku, stanu kostnego.

Kość łonowa zrasta się zazwyczaj w ciągu kilku, kilkunastu tygodniu (zwykle są to 2–3 miesiące).

Czas ten jest nieco dłuższy u osób starszych, u których należy dodatkowo przeprowadzić gimnastykę oddechową i nie dopuścić do powstania odleżyn. 

Ból kości łonowej. Przyczyny i leczenie

Kość łonowa u człowieka jest parzystą kością wchodzącą w skład miednicy. Składa się z trzonu oraz dwóch gałęzi: górnej, która łączy się z trzonem i dolnej, łączącej się z kością kulszową.

Prawa i lewa gałąź dolna tworzą łuk łonowy – u mężczyzn przebiega on pod mniejszym kątem niż u kobiet. Biodrowy i kulszowy odcinek kości łonowej zrastają się w jedną kość miedniczną.

Obydwie kości łonowe miednicy łączą się spojeniem łonowym (chrząstkozrostem).

Ból kości łonowej, jak i spojenia łonowego, najczęściej pojawia się w obszarze miednicy. Bywa jednak, że promieniuje do pachwiny, kończyny dolnej bądź w stronę brzucha lub lokalizuje się po jednej stronie. W przypadku złamania kości łonowej może dojść do zatrzymania moczu.

Ból kości łonowej może dotyczyć każdego. Może się pojawić tak u mężczyzn, jak i kobiet. U pań może dokuczać tak przed, jak i po porodzie, a i niezależnie od stanu błogosławionego.

Ból kości łonowej może być wynikiem złamania, zbicia, nadwyrężenia, zwyrodnienia lub innego urazu. Pojawiać się może wskutek uprawiania sportu, nieszczęśliwych wypadku, ale i u osób starszych, które mają osteoporozę. Za bólem kości łonowej może stać również niedobór wapnia w diecie (wówczas pojawiają się skurcze mięśni i bóle kości).

Ból kości łonowej to bardzo częsta dolegliwość, na którą skarżą się kobiety w 2. i 3. trymestrze ciąży. Związany jest on z wahaniem poziomu hormonów oraz naciskiem powiększającej się macicy i rosnącego dziecka na okolice kości łonowej.

Za ból kości łonowej w ciąży odpowiada relaksyna, która wpływa rozluźniająco na więzadło łonowe. Jej działanie ma ułatwić poród, stąd dolegliwości bólowe w obrębie kości łonowej nasilają się pod koniec ciąży.

To naturalna sytuacja – bez rozluźnienia więzadeł, mięśni i stawów dziecko nie mogłoby przejść przez drogi rodne i pojawić się na świecie.

Co ciekawe, choć rozejście spojenia łonowego dotyczy każdej kobiety w ciąży, nie wszystkie odczuwają związane z tym dolegliwości bólowe.

Ból kości łonowej może pojawić się również po porodzie – zarówno bezpośrednio, jak i po kilku tygodniach czy miesiącach. Jego przyczyną może być uszkodzenie spojenia łonowego, do którego doszło podczas porodu.

Aby zdiagnozować ból kości łonowej lekarz przeprowadza badania kości łonowej, spojenia łonowego i okolicy. O przyczynach bólu może powiedzieć więcej badanie rentgenowskie (RTG) czy rezonans magnetyczny (RM). Rzadziej zleca się badanie ultrasonograficzne (USG).

Leczenie bólu kości łonowej zależy od jego przyczyny. Terapia, jak i rehabilitacja muszą być zawsze dostosowane indywidualnie do możliwości, wieku i indywidualnych potrzeb pacjenta.

Czasem wystarczy ograniczenie aktywności fizycznej i odpoczynek. By złagodzić ból można przyjmować leki przeciwbólowe. Pomóc może dieta bogata w wapń oraz żelatynę, która wpływa na wzmocnienie chrząstkozrostów.

Jeśli doszło do zapalenia, podaje się leki przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz witaminy. Leczenie po złamaniu kości łonowej wymaga unieruchomienia kości łonowej. W tym celu należy ograniczyć ruchomość stawu biodrowego oraz kończyny dolnej. Najczęściej wymagany jest wypoczynek i ćwiczenia, mające na celu wzmocnienie kości oraz staw biodrowy. W ciężkich przypadkach konieczna jest operacja.

Ból kości łonowej może utrudniać chodzenie i codzienne funkcjonowanie. Zdarza się, że promieniuje na krocze. W przypadku odczuwania dolegliwości zawsze należy zgłosić się do lekarza.

WRR AWF w Krakowie – Artykuły zakładu rehab. w traumatologii

Udział w konferencjach

Szczegóły

Poprawiono: 11 maj 2015

dr Elżbieta Ciszek

XXVII Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Ortopedów Wojska Polskiego, Bielsko-Biała – Szczyrk, 13-15 maja 2010 r.

• Czechowska D, Śnieżek A, Bac A, Sosin P, Golec J, Ciszek E, Golec E. Analiza zmian konfiguracji stóp i otłuszczenia u tancerek tańców współczesnych oraz towarzyskich.

XXVIII Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Ortopedów Wojska Polskiego, Kudowa – Zdrój, 12-14 maja 2010 roku

• Bac A, Woźniacka R, Golec J, Czechowska D, Ciszek E, Golec E. Ocena wybranych parametrów ukształtowania kręgosłupa u młodzieży akademickiej.
• Golec E, Nowak S, Szczygieł E, Czechowska D, Golec J, Woźniacka R, Bac A, Ciszek E. Ocena odległa skuteczności klinicznej i radiologicznej alloplastyki dwuprzedziałowej stawu kolanowego endoprotezami cementowanymi z uzupełnianiem ubytków plateau kości piszczelowej.
• Szaporów T, Golec E, Bac A, Golec J, Woźniacka R, Czechowska D, Ciszek E, Golec E. Ocena odległa wybranych parametrów antropometrycznych stopy u chorych kwalifikowanych do alloplastyki dwuprzedziałowej szpotawego stawu kolanowego endoprotezami cementowanymi.
• Nowak S, Golec J, Bac A, Szczygieł E, Woźniacka R, Czechowska D, Ciszek E, Golec E. Wyniki odległe leczenia operacyjnego i usprawniania chorych ze złamaniami okołoprotezowymi kości udowej po alloplastyce dwuprzedziałowej stawu kolanowego.

dr Katarzyna Ogrodzka

I Międzynarodowy Kongres „Rehabilitacja Polska”, Warszawa, 10-13 września 2009 r.

• Ogrodzka K., Niedźwiedzki T., Chwała W. Zmiany parametrów chodu w grupie osób z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego przed i po artroplastyce stawu w oparciu o trójwymiarową analizę ruchu.

IX Międzynarodowy Interdyscyplinarny Kongres Naukowy „Skoliozy – współczesne zasady diagnostyki i kompleksowego leczenia, Warszawa, 27-28 Listopada 2009 r.

VII Międzynarodowy Kongres Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji „Cywilizacyjne uwarunkowania kierunków rozwoju rehabilitacji medycznej”, Łódź, 23-25 wrzesień 2010 r.

• Ridan T., Ogrodzka K., Malczak M., Kużdżał A. Charakterystyka występowania wad postawy ciała w grupie trzynastoletnich chłopców i dziewcząt, na przykładzie młodzieży gimnazjalnej.

X Jubileuszowy Interdyscyplinarny Kongres Naukowy ‘Przewlekłe zespoły bólowe narządu ruchu u młodzieży i młodych dorosłych” Warszawa, 19-20 listopad 2010 r.

• Ridan T., Ogrodzka K., Pilch M. Ocena retrospektywna występowania młodzieńczej kifozy piersiowej oraz wpływu kinezyterapii na wartości kąta Coba

XV Jubileuszowy Międzynarodowy Kongres Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii pt. „Fizjoterapia we współczesnej medycynie”, Łódź, 17-19 listopad 2011 r.

• Ridan T., Ogrodzka K., Nowaczek I., Janusz M. Charakterystyka występowania dolegliwości bólowych kręgosłupa wśród piłkarzy Ekstraklasy, I Ligi i Młodej Ekstraklasy.

V Międzynarodowe Dni Rehabilitacji „Potrzeby i Standardy współczesnej Rehabilitacji”, Rzeszów 7-8 lutego 2013r.

• Ocena poziomu aktywności fizycznej osób z zespołami bólowymi kręgosłupa w oparciu o Międzynarodowy Kwestionariusz Aktywności Fizycznej IPAQ oraz kwestionariusz aktywności fizycznej Paffenbarger Physical Activity Questionnaire. Ridan T., Guzy G., Ogrodzka K., Mazur K.

VI Konferencja Szkoleniowo – Techniczna ORTO-SHOES 2013 „Obuwie i Wkładki Profilaktyczne oraz Ortopedyczne”, Kraków, 2-3.12.2013 r.

• Kinematyka chodu w obuwiu na wysokim obcasie – konsekwencje jego stosowania oraz profilaktyka przeciążeń narządu ruchu na przykładzie badań własnych. Ogrodzka K., Chwała W.

Złamanie miednicy – Pelvic fracture

Miednicy pęknięcie jest przerwanie struktury kostnej z miednicy . Obejmuje to wszelkie przerwy w kości krzyżowej , kości udowej ( kość kulszowa , chrząstek , kości biodrowej ) lub kości ogonowej . Objawy obejmują ból, szczególnie w ruchu. Powikłania mogą obejmować krwawienie wewnętrzne , uraz pęcherza lub pochwy uraz .

Najczęstsze przyczyny to upadki , zderzenia pojazdów samochodowych , o pieszych uderzeniu przez pojazd lub bezpośredniego urazu zgniatanie . W młodszych ludzi znaczący uraz jest zwykle wymagane podczas gdy u osób starszych, mniej znaczący uraz może doprowadzić do złamania. Są one podzielone na dwa typy: stabilnych i niestabilnych.

Niestabilne złamania są podzielone na ściskanie przedniej, tylnej ściskanie boczne, pionowe ścinania i połączone złamań mechanizmu. Diagnoza jest podejrzany na podstawie objawów i egzaminu z potwierdzeniem przez promieni rentgenowskich lub tomografii komputerowej .

Jeśli dana osoba jest w pełni obudzony i nie jest potrzebny żaden ból miednicy obrazowania medycznego.

Leczenie w nagłych wypadkach na ogół następuje zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych uraz . To zaczyna się od wysiłków, aby zatrzymać krwawienie i zastąpić płyny .

Sterowanie krwawienie może być osiągnięty za pomocą miednicy spoiwo lub łóżko arkusz wspierać miednicy. Inne działania mogą obejmować angiograficznej embolizacji lub przedotrzewnowej pakowanie .

Po ustabilizowaniu miednicy mogą wymagać rekonstrukcji chirurgicznej.

Złamania miednicy stanowią około 3% dorosłych złamań. Stabilne złamania zazwyczaj mają dobry wynik. Ryzyko zgonu z niestabilnym złamaniem wynosi około 15%, podczas gdy ci, którzy mają również niskie ciśnienie krwi występuje ryzyko śmierci sięga 50%. Niestabilne złamania są często związane z urazami do innych części ciała.

objawy i symptomy

Objawy obejmują ból, szczególnie w ruchu.

komplikacje

Powikłania mogą spowodować w przypadkach nadmiernej utraty krwi lub nakłuć do niektórych narządów, co może prowadzić do wstrząsu . Obrzęk i zasinienie może spowodować, bardziej w urazach wysokiej udarności. Ból w dotkniętych obszarach mogą się różnić, gdzie nasilenie zwiększa prawdopodobieństwo uderzenia i może promieniować jeśli objawy są spotęgowane, gdy jeden porusza.

przyczyny

Najczęstsze przyczyny to upadki , zderzenia pojazdów samochodowych , o pieszych uderzeniu przez pojazd lub bezpośredniego urazu zgniatanie . W młodszych ludzi znaczący uraz jest zwykle wymagane podczas gdy u osób starszych, mniej znaczący uraz może doprowadzić do złamania.

patofizjologia

Kostny miednicy składa się z kości biodrowej (tj biodrowe skrzydła), kości kulszowej i spojenia , które tworzą anatomiczny pierścień z krzyżowej. Zakłócenie tego pierścienia wymaga znacznej energii.

Jeśli chodzi o stabilność i struktury miednicy lub obręczy biodrowej, rozumiejąc swoją funkcję jako wsparcie dla tułowia i nóg pomaga rozpoznać efekt złamania miednicy ma na kogoś. Kości łonowej The kość kulszowa i krętego tworzą miednicy, zgrzewane ze sobą w jedną całość.

Przywiązują do obu stronach kręgosłupa i okręgu wokół stworzyć ring i gniazda do umieszczenia biodrowych stawów . Załącznik do kręgosłupa ważne jest, aby skierować siłę do bagażnika z nóg jak następuje ruch, wyciągając do czyjegoś plecach. Wymaga to miednicę być na tyle silne, aby wytrzymać ciśnienie i energię.

Różne mięśnie odgrywają ważną rolę w stabilizacji miednicy. Ponieważ sił zaangażowanych, złamania miednicy często wiążą obrażeń narządów wewnętrznych w obrębie miednicy kostnej. Ponadto, uraz narządów miednicy ekstra jest powszechne.

Miednicy złamania są często związane z ciężkiego krwawienia z powodu dużej ilości dopływu krwi do tego regionu. Żyłach przedkrzyżowej splotu miednicy są szczególnie narażone. Większe niż 85 procent krwawień z powodu złamań kości miednicy żylnej lub otwartych powierzchni kości.

Klasyfikacja

Złamania przełożonego (w dwóch miejscach) i gorsze łonowe Rami na prawa człowieka, u osoby, która miała wcześniejsze stawu biodrowego

Miednicy złamania najczęściej opisany za pomocą jednego z dwóch systemów klasyfikacji. Różne siły na miednicy spowodować różnych złamań. Czasami są one określane na podstawie stabilności lub niestabilności.

Klasyfikacja dachówka

Klasyfikacji Płytka System bazuje na integralność zespołu tylnego krzyżowo-biodrowego.

Kontuzje typu A, kompleks krzyżowo-biodrowych jest nienaruszona. Pierścień miednicy ma stabilne złamania, które mogą być zarządzany nonoperatively.

urazy typu B są spowodowane zarówno przez zewnętrzne lub wewnętrzne siły obrotowej w wyniku częściowego rozerwania kompleksu tylnej krzyżowo-biodrowego. Są to często niestabilne.

Typ C urazy charakteryzują całkowitego rozerwania kompleksu tylnej krzyżowo-biodrowego i są zarówno obrotowo jak i pionowo niestabilny. Obrażenia te są wynikiem wielką siłą, zwykle po awarii pojazdu mechanicznego, upadek z wysokości lub ciężką kompresji.

Young-Burgess klasyfikacja

Zwiększona siła i przerw są przedstawione przez zwiększenie rozmiaru.’ src=’https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png/300px-Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png’ width=’300′ srcset=’https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png/450px-Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png 1.5x, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png/600px-Pelvic_Fracture_Young-Burgess_Classification.png 2x’>

Klasyfikacji Young-Burgess System bazuje na mechanizmie injury: przednio zagęszczania I, II i III, w bocznych rodzajów kompresji I, II i III, a pionowe ścinanie lub kombinacji sił.

Poprzeczne ściskanie (LC) Złamania obejmują poprzecznych szczelin łonowych rami, bądź po tej samej stronie lub po stronie przeciwnej do uszkodzeniem bocznym.

• Klasa I – Associated kompresji sakralna na stronie uderzenia
• Klasa II – Associated posterior biodrowej ( „półksiężyca”) złamanie po stronie uderzenia
• Klasa III – Associated przeciwnej staw krzyżowo-biodrowy szkoda

Najbardziej rozpowszechnionym typem siły kompresji bocznej (LC) siły, w wypadkach samochodowych bocznego uderzenia i urazów pieszych, może spowodować obrót wewnętrznego.

Lepszy i gorszy łonowe Rami może pękać przodowi, na przykład. Urazy działania sił ścinających, na przykład upadkiem z powyżej, może prowadzić do przerwania więzadła i kości.

Jeżeli występuje wiele siły, nazywa połączony szkody mechaniczne (CMI).

Otwarte złamanie książka

Jeden specyficzny rodzaj złamania miednicy jest znany jako „open book” złamania. Jest to często wynikiem z ciężkiego uderzenia w krocze (chrząstek), urazu wypadkowego wspólny motocyklowych. W tego rodzaju szkody, lewy i prawy połówki miednicy są oddzielone z przodu iz tyłu, z przodu otwarcia więcej niż z tyłu, czyli jak otwarta książka, która spada na ziemię i rozłamy w środku.

W zależności od stopnia zaawansowania, może to wymagać rekonstrukcji chirurgicznej przed rehabilitacji. Siły z przedniej lub tylnej kierunku, jak na głowę wypadków samochodowych, zwykle powodują rotację zewnętrzną hemipelvis pod pojęciem „open-book” kontuzji. Złamania otwarte zostały zwiększone ryzyko infekcji i krwotoku z uszkodzenia naczynia, co prowadzi do wzrostu śmiertelności.

Diagnoza

Jeśli dana osoba jest w pełni obudzony i nie jest potrzebny żaden ból miednicy obrazowania medycznego miednicy.

Zapobieganie

Ponieważ ludzkie ciało wieku, kości stają się bardziej słaby i kruchy , a zatem są bardziej podatne na złamania . Pewne środki ostrożności są niezbędne w celu zmniejszenia ryzyka złamań miednicy coraz.

Najbardziej szkodliwe jest jednym z wypadku samochodowego, wypadku rowerowego lub upadku z wysokiego budynku, które mogą wiązać się z wysokim kontuzji energii. To może być bardzo niebezpieczne, ponieważ miednica obsługuje wiele narządów wewnętrznych i może doprowadzić do uszkodzenia tych narządów.

Falling jest jedną z najczęstszych przyczyn złamania miednicy. W związku z tym, należy podjąć odpowiednie środki ostrożności, aby temu zapobiec.

Leczenie

Przykład miednicy wiązania za pomocą arkusza i Opaski

Złamanie miednicy jest często skomplikowane i leczenie może być długi i bolesny proces. W zależności od stopnia, złamania miednicy mogą być leczone lub bez zabiegu.

Inicjał

Wysoki wskaźnik podejrzenia powinny być przeznaczone do urazów miednicy któregokolwiek z poważnych urazów. Miednicy powinien być stabilizowany z wykorzystaniem spoiwa miednicy .

Może to być cel wykonane urządzenie, ale improwizowane spoiwa miednicy zostały również używany na całym świecie z dobrym skutkiem.

Stabilizacja pierścienia miednicy zmniejsza utratę krwi z naczyń miednicy i zmniejszenie ryzyka zgonu.

Chirurgia

Operacja jest często wymagane w przypadku złamań miednicy. Wiele metod stabilizacji miednicy są wykorzystywane w tym fiksacji zewnętrznej lub wewnętrznej stabilizacji i trakcji . Są to często inne urazy związane ze złamaniem miednicy tak rodzaj zabiegu zaangażowanych musi być dokładnie zaplanowane.

Rehabilitacja

Złamania miednicy, które można leczyć bez operacji są traktowane z leżenia w łóżku. Po wygojeniu złamania wystarczy, rehabilitacja może zostać uruchomiony z pierwszej pozycji stojącej z pomocy fizjoterapeuty , a następnie zaczyna chodzić za pomocą chodzika i ostatecznie postępuje z trzciny .

Rokowanie

umieralność u osób ze złamaniami miednicy są między 10 a 16 procent. Jednak śmierć jest zazwyczaj ze względu na uraz związany wpływu na inne narządy, takie jak mózg. Śmiertelność z powodu powikłań związanych bezpośrednio złamań miednicy, takie jak krwawienie, są stosunkowo niskie.

Epidemiologia

Około 10 procent osób, które starają leczenie przy poziomie 1 centrum urazowego po tępego urazu siły mają złamania miednicy. Urazy motocykli są najczęstszą przyczyną złamania kości miednicy, po urazach spowodowanych przez pieszych, samochodów Falls dużych (ponad 15 stóp), a także awarii pojazdu mechanicznego.

Zobacz też

Referencje

Linki zewnętrzne

• Wheeless' Podręcznik Ortopedii: złamania miednicy

Złamania zmęczeniowe u biegaczy

Złamanie kości kojarzy nam się z nagłym urazem, ogromnym bólem i niemożnością chodzenia. Nie zawsze jednak do takiej sytuacji doprowadza pojedynczy duży uraz. Jeśli w struktura kości przez dłuższy czas poddawana jest obciążeniom, mogą pojawić się w niej mikrouszkodzenia. Ich kumulacja często doprowadza do tzw. złamania zmęczeniowego (inaczej powolnego).

Problem złamań powolnych po raz pierwszy dostrzeżono ponad wiek temu u żołnierzy, którzy przez wiele godzin maszerowali w twardym i ciężkim obuwiu.

Rozwój diagnostyki obrazowej i wiedzy w połowie XX wieku pozwolił na wychwycenie coraz większej ich liczby w szczególności u osób biegających długodystansowo. Badania epidemiologiczne pokazały, że aż 13-37% z nich doświadcza tej kontuzji.

Złamania powolne dość często spotykamy także w innych dyscyplinach tj. baseball, siatkówka, piłka nożna czy taniec.

Ze względu na różne obciążenia charakterystyczne dla danych aktywności do złamania zmęczeniowego może dojść w kościach długich, żebrach, miednicy czy nawet kręgosłupie. W przypadku biegania angażującego w dużym stopniu kończyny dolne dolna część ciała jest obszarem najczęściej spotykanych złamań.

Mimo rozwoju medycyny wiele z powyższych patologii kostnych jest nadal nieprawidłowo diagnozowanych. Ma to wpływ nie tylko na dłuższy proces leczenia, ale także na możliwość pojawienia się nieprawidłowego zrostu i konieczność interwencji chirurgicznej. Aby podjąć właściwie leczenie i szybko znaleźć przyczynę bólu potrzebujemy odpowiedniego badania.

W przypadku złamań powolnych klasycznie wykonywany rentgen może nie wykazać problemu. Bardzo dobrym badaniem, szeroko stosowanym w diagnostyce złamań powolnych jest MRI (rezonans magnetyczny). Należy pamiętać jednak, że obrazowanie nie powinno być jedyną podstawą diagnostyki. Praca badawcza przeprowadzone przez Bergaman i wps.

na 21 biegaczach długodystansowych, którzy nie skarżyli się na żadne dolegliwości bólowe pokazały, że u 43% z nich badanie pokazało zmiany związane z złamaniem zmęczeniowym. Dlatego mimo dużej dostępności diagnostyki obrazowej bardzo ważne jest badanie kliniczne przeprowadzane przez specjalistę.

Podstawą jest tu wywiad, podczas którego odpowiedzi pacjenta naprowadzą nas na możliwą przyczynę dolegliwości. Podstawowe pytanie dotyczy charakteru dolegliwości bólowych. W przypadku złamań powolnych najczęściej jest on głęboki, ostry, przechodzący jakby na zewnątrz kończyny.

W niektórych przypadkach można dostrzec obrzęk i zaczerwienienie w miejscu złamania. Tim Noakes, autor książki Lore of Running, zaznacza, że ból pojawia się podczas biegu najczęściej już w jego początkowej fazie. Biegacze często próbują „rozbiegać” go i mają nadzieje, że przejdzie wraz z rozgrzaniem organizmu. Nie ma nic bardziej mylnego.

W przypadku złamania ból nie ustępuje po rozgrzewce, a często zaostrza się. Co więcej, pacjent odczuwa znaczne dolegliwości podczas opukiwania kości czy nawet jej dotykania.

Kolejnym etapem leczenia jest próba znalezienia przyczyny złamania. Mimo rozwoju wiedzy związanej z kontuzjami, temat przyczyn złamań zmęczeniowych u biegaczy pozostawia wiele znaków zapytania. Wynika to ze złożoności czynników wpływających na uszkodzenie struktury kostnej.

Co więcej, czynniki te zahaczają o różne dziedziny medycyny, dlatego leczenie często musi mieć charakter multidyscyplinarny. Po pierwsze należy zastanowić się dlaczego to właśnie biegacze doświadczają tak częstych złamań. Teoretycznie mówi się o roli ogromnego obciążenia jakie powstaje podczas długotrwałego biegu.

Każde odbicie się od powierzchni powoduje, że układ ruchu, czyli kości i mięśnie muszą przejąć (rozproszyć) energię, która powstaje. Dochodzi wtedy do powstania mikrouszkodzeń w tkankach. W prawidłowych warunkach w czasie odpoczynku orgaznizm naprawia uszkodzenia.

Niestety w przypadku dużego zmęczenia i ciężkiego treningu mięśnie mogą stracić zdolności do absorpcji wstrząsów i tkanka kostna staje się jeszcze bardziej przeciążona. Jeśli nie dajemy naszemu ciału odpocząć, mechanizm „naprawiania szkód” staje się coraz mniej wydolny.

Powyższą teorię potwierdzono w badaniach, w których zauważono, że złamania powolne częściej dotykają osób spędzające większą liczbę godzin tygodniowo na treningach. Brak odpowiedniego odpoczynku i często występujące przetrenowanie sprzyja złamaniom.

Należy jednak zaznaczyć, że powyższe hipotezy są bardzo ogólne i nie dotyczą każdego przypadku. W naszej klinice spotykamy osoby, które mimo bardzo racjonalnego treningu i odpoczynku co chwilę doświadczają złamań zmęczeniowych. Dlaczego tak się dzieję?

Przyjrzyjmy się zatem innym przyczynom tej patologii. W literaturze wymienia się kilka czynników mogących mieć istotny wpływ na złamania zmęczeniowe. Pierwszym z nich jest zbyt twarda powierzchnia podczas biegu czy twarde, mało elastyczne obuwie.

Mimo tego, że czynniki te wydają się zupełnie oczywiste, literatura nie przedstawia potwierdzających prac naukowych w tym temacie. To samo tyczy się kolejnego czynnika jakim są anomalie anatomiczne i biomechaniczne.

Najczęściej mówi się tu o stopie płasko-koślawej, która uznawana jest za przyczynę większości kontuzji w obrębie kończyn dolnych u biegaczy. Żadne rzetelne badania naukowe nie potwierdziły jeszcze jednak tych korelacji.

Kolejna grupa przyczyn, które zostały potwierdzone w wielu badaniach są związane z zaburzeniami hormonalnymi. Problemy te najczęściej dotyczą kobiet, które dwukrotnie częściej doświadczają złamań powolnych. Aspekt hormonalny złamań zmęczeniowych u kobiet jest dość złożony.

Po pierwsze badania naukowe pokazały, że złamania powolne dużo częściej przytrafiają się kobietom z zaburzeniami miesiączkowania. Najbardziej narażone jest tu grupa, w której menstruacja nie wystąpiła od pół roku. Najprawdopodobniej ma to związek z ilością estrogenów w organizmie, które stanowią grupę hormonów płciowych.

Jedna z hipotez głosi, że hormon ten jest bazą do remodelingu kostnego oraz aktywuje komórki odpowiedzialne za adaptacje kości do obciążenia. Dlatego też jego niedobory mogą doprowadzić do osłabienia struktury kostnej.

Skąd więc tak wiele zaburzeń w poziomie estrogenów u biegaczek? Po pierwsze nadmierny wysiłek w młodym wieku wpływa na późniejsze dojrzewanie, co może mieć wpływ na zaburzenia poziomu hormonów. Po drugie bieganie znacząco obniża ilość tkanki tłuszczowej, która jest miejscem syntezy estrogenów.

Nie bez znaczenia są tu także zaburzenia odżywiania, które ze względu na wagowe wymagania tej dyscypliny sportu często spotykamy u biegaczek. Niedożywienie powoduje nieprawidłowy poziom wapnia i witaminy D w organizmie odpowiadających za przemiany kostne. Zaburzenia metabolizmu kostnego mogą także być związane z innymi zespołami chorobowymi.

Należą do nich:

• nadczynność przytarczyc
• nadczynność tarczycy
• hiperprolaktylemia
• stosowanie glikortykostroidów
• zaburzenia poziomu testosteronu u mężczyzn
• stosowanie kortykosteroidów
• nadużywanie alkoholu i tytoniu

Czynników ogólnoustrojowych mogących mieć wpływ na złamania musimy szukać szczególnie u osób, które w krótkim czasie doznają kilku złamań lub złamania obejmujące dwie kończyny. Należy wziąć je także pod uwagę w przypadkach, gdy leczenie kontuzji nie przynosi oczekiwanych rezultatów.

Większość przypadków złamań zmęczeniowych leczona jest zachowawczo. Fizjoterapia pełni tu określoną rolę. Należy zaznaczyć, że nasze zadanie głównie ogranicza się do stworzenia odpowiednich warunków do leczenia. Resztę należy pozostawić samemu organizmowi.

W przypadku rozpoznania złamania zmęczeniowego podstawą jest unieruchomienie lub odciążenie. Jego forma uzależniona jest od miejsca złamania i jego rozległości. U niektórych osób wystarczy przerwać intensywne treningi, czasem niezbędne jest całkowite odciążenie kończyny. Czas odciążenie zależy od miejsca złamania, najczęściej wynosi około 6 tygodni.

Niektóre obszary np. miednicy wymagają dłuższego czasu nawet do 16 tygodni, a V kości śródstopia do 20. W czasie odpoczynku ważne jest wprowadzenie dodatkowych ćwiczeń, nieobciążających miejsca złamania, ale utrzymujących poziom wydolności. Jednym z popularniejszych jest tzw. bieganie w wodzie.

Jednym z głównych zadań rehabilitacji jest rozplanowanie i kontrola obciążeń treningowych w czasie powrotu do aktywności. Ich właściwa progresja gwarantuje prawidłowy zrost kostny. Dodatkowo fizjoterapeuci skupiają się na poprawie elementów biomechanicznych układu ruchu.

W tym celu się specjalistyczne ćwiczenia, wspierane w miarę potrzeb zaopatrzeniem ortopedycznym (wkładki do butów). Ważna jest również ocena techniki biegu.

W przypadku przemieszczonych złamań i różnorodnych powikłań, a także u osób, u których leczenie zachowawcze nie przyniosło oczekiwanych rezultatów stosuje się zabiegi chirurgiczne. Polegają one na wewnętrznej stabilizacji lub/i zastosowaniu przeszczepów kostnych.

Złamania zmęczeniowe stanowią duże wyzwanie dla dzisiejszej medycyny głównie ze względu na dużą grupę osób, u których są one diagnozowane zbyt późno. W przypadku wczesnego rozpoznania, odciążenia i znalezienia potencjalnej przyczyny wyniki leczenia są dobre i pacjent wraca do pełnej sprawności.

Poniżej przedstawiono listę lokalizacji najczęściej spotykanych złamań powolnych.

kości piszczelowa (33%)

Dolegliwości bólowe ze strony piszczeli są jednym z częstszych problemów, z którym zgłaszają się do nas biegacze. W przypadku złamania powolnego ból i tkliwość odczuwana jest na przyśrodkowym brzegu piszczeli.

Dużo rzadziej dochodzi do złamań w obrębie nasady tej kości, czyli w okolicach kolana. W rejonie podudzia jednak możemy spotkać również wiele innych patologii tj. shin splint, zespół przedziałów powięziowych czy MTSS.

Dlatego w przypadku dolegliwości bólowych należy dokonać niezbędnej diagnostyki różnicowej.

kości stępu (kość łódkowata) 20%

Kość łódkowata należy do grupy kości stępu. W żadnym innym sporcie

poza bieganiem nie zauważono tak dużej liczby złamań zmęczeniowych kości łódkowatej. Ból pojawia się w części grzbietowej stopy i promieniuje w stronę przyśrodkową łuku stopy.

Dolegliwości najczęściej są niecharakterystyczne, dlatego złamania zmęczeniowe tych kości bardzo często są zbyt późno lub w ogóle niezdiagnozowane. Rzadziej spotykamy złamania innych kości stępu: pięty, kości skokowej czy sześciennej.

W przypadku tej ostatniej problem bólowy często diagnozuje się błędnie jako tendinopatię mięśni strzałkowych.

kości śródstopia (20%)

W przypadku biegaczy najczęściej złamania tej części stopy obejmują trzon 2 i 5 kości śródstopia. Pacjent odczuwa ból po stronie grzbietowej stopy w okolicy kości, która doznała uszkodzenia. Złamania śródstopia wykazują słaby potencjał gojenia, co często utrudnia leczenie zachowawcze.

kość udowa (11%)

Złamania zmęczeniowe w obrębie biodra mogą dotyczyć krętarza większego, obszaru pod krętarzem, szyjki kości udowej lub trzonu. W początkowym etapie dolegliwości nie są duże i w zależności od obszaru złamania umiejscawiają się w pośladku, pachwinie, udzie lub promieniują do kolana. Ponad połowa z nich występuje w trzonie, a dokładniej w jego proksymalnej 3 części.

kość strzałkowa (7%)

Do złamań dochodzi zwykle w jej części dystalnej. Złamania części proksymalnej są częściej spotykane u skoczków. Pacjent odczuwa tkliwość i ból w miejscu uszkodzenia na przebiegu kości. Może on być czasem bardziej lokalny i imitować dolegliwości pochodzące ze stawu kolanowego.

miednica (7%)

Złamania zmęczeniowe miednicy są dość rzadkie, u biegaczy najczęściej dotyczą kości łonowej, strefy blisko spojenia łonowego. Symptomy bólowe pojawiają się w pachwinie, pośladku, udzie i biodrze. Dolegliwości często przypominają inne patologie w obrębie miednicy i biodra tj. uszkodzenia obrąbka czy niestabilność spojenia łonowego.