Zwyrodnienie stawu barkowego – jak leczyć zwyrodnienie barku?

22 lipca 2020OrtezyOrtopedia

Ból barku, problemy z poruszaniem ręką czy obrzęk i poranna sztywność kończyny to objawy, które mogą sugerować zapalenie stawu barkowego. Przyczyną stanu zapalnego bywa uraz lub przeciążenie ręki, jednak dolegliwości mogą mieć także inne źródła. Jak rozpoznać zapalenie stawu barkowego? Jak wygląda leczenie i jak długo trwa?

Czym jest zapalenie stawu barkowego i jakie ma przyczyny?

Ból w stawie barkowym to dość powszechna dolegliwość, którą najczęściej wywołują zmiany o charakterze przeciążeniowym bądź urazowym.

Choć w wielu przypadkach dolegliwości mijają samoistnie, bez konieczności stosowania zaawansowanego leczenia, istnieje ryzyko, że na ich podłożu rozwinie się proces zapalny.

W przypadku zapalenia stawu barkowego infekcja może obejmować wszystkie budujące go struktury, m.in.: elementy kostne i chrząstkę, torebkę stawową, więzadła czy ścięgna.

Zapalenie barku zwykle przybiera postać pourazowego zapalenia stawu, jednak kontuzja to nie jedyna przyczyna problemu. Do zapalenia stawu barkowego dochodzi także na skutek:

• zakażenia bakteriami lub wirusami poprzez otwarte rany na ciele lub w przebiegu chorób zakaźnych;
• reumatoidalnego zapalenia stawów;
• łuszczycowego zapalenia stawów;
• młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów;
• zaburzeń układu odpornościowego;
• schorzeń zapalnych, np. jelit.

Stan zapalny może występować w postaci przewlekłej, podostrej lub ostrej.

Zapalenie stawu barkowego – objawy to nie tylko ból barku

Najbardziej charakterystycznym objawem problemów z barkiem powstałych na tle zapalnym jest ostry ból barku nasilający się wraz z rozwojem infekcji.

Staw jest spuchnięty, zaczerwieniony i ocieplony, a ból staje się jeszcze bardziej dotkliwy przy dotyku. Typowe jest ograniczenie zakresu ruchomości kończyny i uczucie sztywności barku po przebudzeniu.

U chorego mogą wystąpić także symptomy ogólnoustrojowe – podwyższenie temperatury ciała, ból mięśni czy zmniejszenie apetytu.

Z objawami zapalenia stawu barkowego najlepiej zgłosić się do lekarza ortopedy lub reumatologa.

Specjalista po przeprowadzeniu wywiadu i badania chorego barku, ustali, jak powinno wyglądać leczenie.

Jeżeli zaistnieje taka konieczność, może zlecić wykonanie USG lub RTG, a także badania krwi, by ostatecznie potwierdzić diagnozę i ustalić, jaki typ drobnoustrojów jest odpowiedzialny za zakażenie.

Sprawdź, jak działa szyna CPM na łokieć i kiedy warto ją stosować

Jak leczyć zapalenie stawu barkowego?

O tym, jakie leki na zapalenie stawu barkowego zastosować, zawsze powinien zadecydować specjalista, zwłaszcza jeśli dysfunkcja pojawiła się w odpowiedzi na zakażenie drobnoustrojami. Może się okazać, że konieczne jest zażywanie antybiotyku.

W terapii wykorzystuje się także leki przeciwzapalne (sterydowe lub niesterydowe). Wybrane środki mogą być podawane domiejscowo (żele, maści), doustnie lub w formie zastrzyków.

W domowym leczeniu, w oczekiwaniu na wizytę u lekarza, można doraźnie przyjmować dostępne bez recepty leki przeciwbólowe, jednak konsultacji nie należy odkładać.

Orteza stawu barkowego

Aby złagodzić ból, zmniejszyć obrzęk i przyspieszyć regenerację uszkodzonych struktur, warto sięgnąć po ortezę stawu barkowego.

Jej zadaniem jest stabilizacja chorego barku i ograniczenie wykonywania niepożądanych ruchów wzmagających bolesność.

Noszenie stabilizatora tego typu wpływa również na poprawę postawy ciała, dzięki czemu zmniejsza się napięcie włókien mięśniowych, więzadeł i ścięgien.

Orteza stawu barkowego Acro Comfort jest wygodna i łatwa w regulacji.

W BRANDvital do dyspozycji naszych pacjentów oddajemy ortezę wykonaną z materiału PCM, który wykazuje doskonałe właściwości termiczne, zatrzymując ciepło przy skórze.

Orteza posiada wygodną regulację ułatwiającą dopasowanie do ciała i nie ogranicza ruchów podczas wykonywania ćwiczeń. Dzięki anatomicznemu kształtowi, orteza stawu barkowego pewnie utrzymuje się na miejscu.

Może być noszona zarówno na prawym, jak i lewym barku.

Sprawdź ortezę Arco Comfort barku w naszym sklepie internetowym.

Zapalenie stawu a ćwiczenia na ból barku

Przy zapaleniu stawu barkowego rehabilitacja – prowadzona pod okiem wykwalifikowanego terapeuty – pomaga złagodzić ból, zwiększyć ruchomość kończyny i wzmocnić siłę mięśniową.

• Początkowo zaleca się wykonywanie delikatnych ćwiczeń rozciągających, które pozwolą zmniejszyć nieprzyjemne uczucie sztywności mięśni i zapobiegną przykurczom, które mogą powstawać przy długotrwałym unieruchomieniu. Jednym z najprostszych ćwiczeń jest wykonywanie ruchów wahadłowych w pozycji pochylonej z ręką swobodnie zwisającą ku dołowi. Do rozciągania warto wykorzystać także specjalne taśmy elastyczne.
• Pomocne są ponadto ćwiczenia przywodzenia i odwodzenia, zginania i prostowania, a także ruchy rotacyjne, których celem jest przywrócenie prawidłowej mechaniki barku.
• Specjaliści polecają również wykonywanie ćwiczeń na ból barku w wodzie. Fizjoterapia wodna działa odciążająco, pozwala zmniejszyć napięcie tkanek objętych procesem zapalnym, co sprzyja szybszemu odbudowaniu prawidłowych schematów ruchowych.

Aby przyspieszyć powrót do sprawności, warto skorzystać z zabiegów z zakresu fizykoterapii, np. prądów TENS, krioterapii czy kąpieli solankowych.

Ból ręki? To może być łokieć tenisisty – sprawdź objawy i sposoby leczenia 

Jak długo trwa zapalenie stawu barkowego?

Nie da się jednoznacznie określić czasu trwania dolegliwości. Leczenie zapalenia bywa żmudne i długotrwałe (zwłaszcza jeśli choroba wejdzie w fazę przewlekłą), istnieje też ryzyko odnowienia się stanu zapalnego. Terapia może trwać od kilku do kilkunastu miesięcy.

Zwyrodnienie stawu ramiennego (ramienno – łopatkowego)

Przyczyny

W przeciwieństwie do innych stawów, u których przyczyna choroby zwyrodnieniowej zazwyczaj ma charakter pierwotny, do zmian zwyrodnieniowych stawu ramiennego dochodzi najczęściej wtórnie.

Można wyróżnić następujące przyczyny występowania choroby: przebyte wcześniej urazy, powtarzające się przeciążenia i mikrourazy stawu, niestabilność stawu, uszkodzenia powstałe w wyniku zabiegu chirurgicznego w obrębie stawu, jałowa martwica głowy kości ramiennej lub choroby ogólnoustrojowe (reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa).

Pierwotny zmiany zwyrodnieniowe w stawie ramienno – łopatkowym mogą pojawiać się u osób między 50, a 60 rokiem życia. Powstają wtedy pierwsze uszkodzenia chrząstki stawowej, jednak bez większych objawów bólowych. Zdecydowanie częściej na dolegliwości bólowe związane z procesem zwyrodnieniowym skarżą się osoby, których praca zawodowa znacząco obciąża obręcz kończyny górnej.

Do pojawienia się zwyrodnień predysponuje także uprawianie dyscyplin sportowych, związanych z nadmierną eksploatacją stawu (siatkówka, piłka ręczna, tenis). Duży wpływ na powstawanie choroby mają także czynniki ogólnoustrojowe jak: poziom hormonów w organizmie czy odżywianie.

Objawy

Podstawowym objawem choroby zwyrodnieniowej stawu ramiennego jest ból. W początkowym etapie może nasilać się podczas obciążania stawu i znikać w trakcie odpoczynku. Ze względu na bardzo słabe unaczynienie i unerwienie chrząstki stawowej, jej degeneracja może nie dawać objawów bólowych (choroba zwyrodnieniowa nieaktywna).

Dolegliwości pochodzą najczęściej z uszkodzeń tkanek miękkich w tym: błony maziowej, torebki stawowej, więzadeł obrąbkowo -ramiennych oraz mięśni stożka rotatorów. Wczesnym objawem mogącym sugerować pojawienie się patologii jest ograniczenie zakresu ruchu oraz uczucie osłabienia kończyny.

Aktywna choroba zwyrodnieniowa (duże ubytki tkanki chrzęstnej z uszkodzeniem sięgającym warstwy podchrzęstnej) związana będzie z dolegliwościami bólowymi o charakterze rozlanym i niespecyficznym, często rozchodzącymi się po całej kończynie. Mogą nasilać się w nocy. Chorobie zwyrodnieniowej zazwyczaj towarzyszą okresowe wysięki.

W zaawansowanych stadiach pojawiają się zaniki mięśniowe oraz duże ograniczenia ruchomości.

Rozpoznanie

Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej stawu ramiennego jest możliwe na podstawie szczegółowego wywiadu, badania klinicznego oraz występujących objawów.

Diagnostyka powinna być rozszerzona o badanie RTG (radiologiczne), które w przypadku występowania zmian degeneracyjnych ujawni zmniejszenie przestrzeni stawowej oraz zagęszczenia w warstwie kości znajdującej się zaraz pod chrząstką. W bardziej zaawansowanych zmianach mogą uwidocznić się również wyrośla kostne (osteofity).

Przy niewielkich zwyrodnieniach, szczególnie u lodzi młodych, zdjęcia rentgenowskie często nie wykazują zmian. Warto wykonać wówczas inne badania obrazowe jak: badanie rezonansem magnetycznym (MRI) lub tomografię komputerową, które dużo dokładniej ocenią struktury kostno – chrzęstne.

Leczenie / Fizjoterapia

Podsumowanie

Zwyrodnienie stawu ramiennego powstaje w wyniku uszkodzenia powierzchni stawowych głowy kości ramiennej oraz panewki łopatki. Chrząstka, która jest strukturą bardzo słabo unerwioną i unaczynioną nie posiada zdolności regeneracyjnych, dlatego jej degeneracja jest procesem nieodwracalnym.

Kolejno procesem chorobowym objęte są tkanki okołostawowe (więzadła, ścięgna, mięśnie) oraz warstwa podchrzęstna. Do zmian zwyrodnieniowych w obrębie stawu ramiennego najczęściej dochodzi wtórnie, na skutek przebytych urazów lub sumowania mikrourazów. Zwyrodnienia mogą być również następstwem chorób ogólnoustrojowych np. reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pierwotne zmiany dotyczą głównie osób starszych po 60 roku życia. Czynnikami predysponującymi do powstania choroby są: praca zawodowa związana z znacznym obciążaniem kończyn górnych oraz uprawianie dyscyplin sportowych, w których dochodzi do nadmiernej eksploatacji obręczy barkowej (piłka ręczna, siatkówka).

Pierwszymi objawami mogącymi sugerować rozwój patologii są ograniczenia ruchomości stawu oraz dolegliwości bólowe nasilające się podczas obciążenia. W zaawansowanych zmianach może dochodzić do zaników mięśniowych oraz znacznych ograniczeń zakresu ruchu w stawie.

Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej opiera się na dokładnym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz charakterystycznych objawach. Dodatkowo wymagane jest badanie RTG, gdzie na zdjęciach powinno uwidaczniać się zwężenie szpary stawowej, zagęszczenie warstwy podchrzęstnej oraz wyrośla kostne. W niektórych przypadkach niezbędne jest badanie rezonansem magnetycznym lub tomografia komputerowa.

Całkowite wyleczenie zwyrodnień nie jest możliwe, natomiast zastosowanie odpowiedniego leczenia może wpłynąć na poprawę komfortu życia, utrzymanie sprawności fizycznej oraz spowolnienie postępu choroby. W stanach zaostrzeń dolegliwości stosuje się zasady postępowania przeciwbólowego i przeciwzapalnego.

W tym czasie obowiązuje odciążenie stawu, zmniejszenie jego aktywności oraz okłady z lodu, a także zabiegi fizykoterapeutyczne (krioterapia, ultradźwięki, pole magnetyczne). Po opanowaniu stanu ostrego, wdraża się kinezyterapię (ćwiczenia lecznicze) mające na celu wzmocnienie stawu oraz zwiększenie jego ruchomości.

Pomocniczo stosuje się także masaż tkanek głębokich oraz terapie manualną. W przypadku znacznych zmian zwyrodnieniowych i braku efektów postępowania zachowawczego, wskazane jest leczenie operacyjne. Zabieg polega na usunięciu chorego stawu i wstawieniu w jego miejsce endoprotezy (sztuczny staw). Tego typu zabiegi na stawie ramiennym należą do rzadkości, jednak w niektórych przypadkach są niezbędne do prawidłowego, względnie bezbólowego funkcjonowania obręczy barkowej.

Autor:Radosław Białymgr Fizjoterapii

Jak leczyć zwyrodnienie stawu barkowego?

Z tekstu dowiesz się:

• co może wywoływać zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowego,
• jak objawiają się zmiany zwyrodnieniowe barku,
• jak przebiega leczenie zwyrodnienia stawu barkowego,
• jak powinna wyglądać rehabilitacja przy tym schorzeniu,
• czy są jakieś ćwiczenia, które warto stosować w przypadku zwyrodnienia barku.

Bolący bark to problem, który może bardzo utrudniać wykonywanie codziennych czynności: mycia się, szczotkowania włosów, ubierania się czy sprzątania.

Według niektórych statystyk około 10% wszystkich skierowań do fizjoterapeutów dotyczy właśnie dolegliwości w okolicy barku.

Na pewno nie można ich lekceważyć – ten staw dotykają bowiem nie tylko choroby zwyrodnieniowe barku, ale też uszkodzenia stożków rotatorów, zarostowe zapalenie torebki stawowej barku czy nagłe urazy stawu (zwichnięcia, złamania).

Zwyrodnienie stawu barkowego pod względem etiologicznym to choroba wywołana przez postępujące zmiany degeneracyjne w obrębie tkanki chrzęstnej barku. Z czasem choroba obejmuje także inne tkanki tworzące bark: kości, torebkę stawową, więzadła, mięśnie i ścięgna.

Jeśli chodzi o czynniki ryzyka, to zarówno zwyrodnienie barku prawego, jak i zwyrodnienie barku lewego miewają wspólne podłoże.

U osób aktywnych fizycznie choroba bywa najczęściej efektem wieloletniego uprawiania określonych dyscyplin sportu, mocno obciążających barki, takich jak siatkówka, piłka ręczna, rzut dyskiem czy pchnięcie kulą.

U osób nieuprawiających sportu przyczyną zwyrodnienia stawu barkowego jest najczęściej wykonywanie pracy zawodowej mocno eksploatującej tę część ciała. Na jego wystąpienie narażeni są więc np. malarze, murarze, tynkarze, a także stomatolodzy czy osoby pracujące przy taśmach produkcyjnych.

Głównym objawem zmian zwyrodnieniowych stawu barkowego jest ból. Początkowo może on występować jedynie podczas obciążania kończyny i wykonywania określonych czynności, a zanikać w trakcie odpoczynku. Z czasem ból przybiera charakter przewlekły, nie ustępuje nawet w spoczynku i utrudnia wykonywanie codziennych czynności. Mogą mu towarzyszyć:

• ograniczenie zakresu ruchu,
• uczucie osłabienia kończyny,
• okresowe wysięki,
• zaniki mięśniowe.

Po rozpoznaniu zwyrodnienia barku (głównie na podstawie USG, niekiedy uzupełnionego o RTG, rezonans magnetyczny lub tomografię komputerową) rozpoczyna się jego leczenie.

W fazie ostrej zaleca się głównie przyjmowanie leków na zwyrodnienie stawu barkowego – to przede wszystkim stosowane miejscowo środki o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym i przeciwobrzękowym. Wykonuje się także iniekcje dostawowe, np.

z użyciem osocza bogatopłytkowego lub preparatów na bazie kwasu hialuronowego.

Stosowanie odpowiednich środków farmakologicznych to niejedyna metoda, którą leczy się zwyrodnienie stawu barkowego – rehabilitacja ogrywa tu równie ważną rolę. W jej ramach stosuje się m.in.

zabiegi laserowe, ultradźwięki, pole magnetyczne oraz krioterapię. Po wyciszeniu fazy ostrej wprowadza się odpowiednią kinezyterapię, której celem jest zahamowanie postępu choroby oraz usprawnienie chorego stawu.

Operacyjne leczenie zwyrodnienia stawu barkowego stosuje się rzadko.

Jak już wspomniano, jedną z metod leczenia zmian zwyrodnieniowych stawu barkowego są ćwiczenia – początkowo wykonuje się je pod okiem specjalisty, później pacjent ćwiczy samodzielnie w domu. Mogą one obejmować:

• krążenia ramion w przód i w tył – najpierw z rękoma wyprostowanymi, a następnie także zgiętymi w łokciach,
• wymachy w górę i w dół rękoma wyprostowanymi w łokciach,
• rozciąganie mięśni barków w pozycji stojącej,
• różnego rodzaju ćwiczenia rozciągające z taśmą,
• spinanie i rozluźnianie łopatek.

Oczywiście bardzo ważna jest zarówno poprawność wykonywanych ćwiczeń, jak i systematyczność.

Zmiany zwyrodnieniowe w stawie ramiennym – Ortopediainfo.pl

Informacje ogólne

Zmiany zwyrodnieniowe w stawie ramiennym zdarzają się niezwykle rzadko.

W przypadku tak zwanych zmian samoistnych (inaczej – idiopatycznych, czyli takich, które nie są spowodowane przez inne schorzenia w stawie ramiennym) przyczyna występowania tego schorzenia jest nieznana. Przyjmuje się, że może być wiele czynników sprawczych: urazy, niestabilności, uszkodzenia stawu ramiennego, przewlekłe zmiany zapalne, mikrourazy,  infekcje wirusowe i bakteryjne.

W przypadku zmian zwyrodnieniowych występujących wtórnie do innych schorzeń w obrębie stawu ramiennego przyczyny mogą być następujące:

Niezwykle istotne jest leczenie wyżej wymienionych patologii w stawie ramiennym, gdyż zapobiega to lub znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia w późniejszym okresie zmian zwyrodnieniowych.

W stawie ramiennym, w którym doszło do zmian zwyrodnieniowych dochodzi do uszkodzenia chrząstki stawowej. Chrząstka stawowa umożliwia prawidłowy ślizg barku.

Gdy dochodzi do jej uszkodzenia pojawiają się dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości, spowodowane powstawaniem wyrośli kostnych, blokujących ruch w stawie.

W pewnym momencie zmiany zwyrodnieniowe mogą zacząć dawać samoistne bóle nocne.

Zmiany zwyrodnieniowe w stawie ramiennym dzielimy na dwie grupy: omartrozę i artropatie stożkową.

OMARTROZA

Omartroza to zmiany zwyrodnieniowe stawu ramiennego, niezwiązane z innymi strukturami stawowymi. Dochodzi do uszkodzenia chrząstki i tworzenia się wyrośli kostnych.

Objawy 

• niespecyficzny ból, na początku pojawiający się w wyniku ruchów wykonywanych przy użyciu tego stawu. Przy dużych zmianach zwyrodnieniowych pojawiają się bóle nocne (jest to wskazanie do wykonania zabiegu alloplastyki – wymiany stawu ramiennego)
• pojawiające się po jakimś czasie ograniczenie ruchomości

Diagnostyka

• badanie kliniczne przez lekarza ortopedę
• badanie rozstrzygające: rentgen

Leczenie omartrozy może być zachowawcze lub operacyjne.

Leczenia zachowawcze

Leczenie zachowawcze będzie miało na celu zmniejszenie bólu i utrzymanie zakresu ruchu w stawie. W ramach leczenia zachowawczego stosuje się:

• niesteroidowe leki przeciwzapalne, redukujące ból i odczyn zapalny w stawie
• injekcje dostawowe (zastrzyk z odpowiednim lekiem podany bezpośrednio do stawu):

1. blokada sterydowa (steryd ma bardzo silne działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne)
2. zastrzyk z kwasem hialuronowym. Kwas hialuronowy jest głównym składnikiem płynu stawowego. Jego podanie do wnętrza stawu poprawia ślizg stawu i redukuje dolegliwości bólowe.
3. zastrzyk z preparatami biologicznymi typu orthokine zmniejszający ból i poprawiający funkcje stawu. Metoda polega na pobieraniu krwi z żyły w zgięciu łokcia. Pobrana krew zostaje umieszczona w specjalnych probówkach. Następnie krew jest wirowana, a otrzymana w ten sposób surowica, posiadająca wysoki poziom czynników regenerujących i blokujących proces zapalny, podawana do wnętrza stawu.

• fizykoterapia mająca działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe. Stosuje się następujące zabiegi: krioterapia, nagrzewanie lampami np. solux leczenie ciepłem, jonoforeza przeciwzapalna, kąpiele solankowe, okłady z borowin.

Leczenie operacyjne

Leczenie operacyjne polega na wymianie stawu ramiennego (alloplastyka stawu ramiennego).  W trakcie zabiegu chirurg ortopeda rozcina staw, wycina powierzchnie stawowe i wstawia endoprotezę (sztuczny element zastępujący staw, składający się z: trzpienia, głowy endoprotezy oraz panewki).

Przy omartrozie, jeżeli mamy zachowany stożek rotatorów, stosuje się protezę odzwierciedlającą naturalne elementy stawu ramiennego w ich naturalnym położeniu i kształcie. Zabiegi alloplastyki stawu ramiennego są dość rzadko wykonywane, ponieważ omartroza nie jest zbyt częstym schorzeniem.

Zabieg daje dobry efekt kliniczny, uwalnia pacjenta od bólu, jednak nie zwiększa zakresu ruchu w stawie.

ARTROPATIA STOŻKOWA

Artropatia stożkowa to zmiany zwyrodnieniowe stawu ramiennego na tle niewydolności stożka rotatorów (ang.: cuff arthropathy). Spowodowane są uszkodzeniem stożka rotatorów i konfliktem podbarkowym.

  Gdy ścięgna stożka rotatorów są uszkodzone dochodzi do podwichnięcia do góry głowy kości ramiennej, co powoduje, że górna powierzchnia stawowa trze o wyrostek barkowy.

Prowadzi to do mechanicznego zużywania się chrząstki.

Stożek rotatorów odpowiada za inicjację początkowej fazy ruchu odwodzenia ramienia (mięsień naramienny nie jest w stanie zainicjować ruchu w stawie ramiennym,  a tylko podciąga go do góry). W związku z tym, w przypadku niewydolności stożka, dochodzi do ograniczenia ruchomości i dysfunkcji stawu.

W końcowej fazie z powodu mechanicznego uszkodzenia powierzchni stawowej na głowie kości ramiennej dochodzi do zmian zwyrodnieniowych, czyli ubytków chrząstki i pojawiania się wyrośli kostnych.

Niezwykle istotne jest zatem leczenie uszkodzeń stożka rotatorów, gdyż zaniechanie leczenia prowadzi do bolesnych i trudnych do leczenia zmian zwyrodnieniowych.

Objawy 

• w początkowej fazie: okresowe dolegliwości bólowe , postępujący pseudoparaliż ręki
• po pewnym czasie dochodzą silne bóle nocne i ograniczenie nieruchomości

Diagnostyka

• badanie kliniczne przez lekarza ortopedę
• badanie rozstrzygające: rentgen

Leczenie

Najważniejsze jest niedopuszczanie do artropatii stożkowej, która może się rozwijać jako następstwo nieleczonego lub nieprawidłowo leczonego uszkodzenia stożka rotatorów. Odpowiednio wcześnie podjęte leczenie operacyjne uszkodzonego stożka rotatorów w dużym stopniu zmniejsza ryzyko wystąpienia artrozy stożkowej stawu ramiennego.

W przypadku, gdy jednak doszło do artrozy stożkowej stosuje się leczenie operacyjne polegające na wymianie stawu ramiennego (alloplastyka stawu ramiennego). W przeciwieństwie do omartrozy stosuje się inny typ protezy – tzw. protezę odwróconą.

 Proteza odwrócona, jak sama nazwa sugeruje, ma odwrotny kształt niż staw ramienny – w miejscu panewki stawu ma głowę, a w miejscu głowy ma panewkę.

Film ilustrujący operację:

https://www.arthrex.com/resources/animation/x-znOJqHFuk2rogFMCSh-NA/univers-revers-total-shoulder-arthroplasty

Orientacyjny czas zabiegu:1.5 – 2h

Typ znieczulenia: ogólne dotchawicze

Pobyt w szpitalu: Pacjent przychodzi do szpitala w dniu zabiegu. Wszystkie badania oraz konsultacja anestezjologiczna wykonywane są wcześniej.

Następnego dnia po operacji, jeśli nie ma żadnych powikłań, usuwany jest dren, pacjent dostaje instruktaż rehabilitacji i jest wypisywany do domu.

  Pobyt może być przedłużony o 1-2 dni w przypadku złego samopoczucia, dużej utraty krwi  lub ze względu na wiek pacjenta.

Postępowanie pooperacyjne

Pierwszy – drugi tydzień po operacji

Pierwsza kontrola poszpitalna  po 7 dniach. Na wizycie kontrolowane jest gojenie rany pooperacyjnej. Druga wizyta ma miejsce po 14 dniach. Zdejmowane są szwy i pacjent dostaje skierowanie na rehabilitację.

Przez pierwszy tydzień po operacji pacjent przyjmuje leki przeciwbólowe. Zazwyczaj nie ma konieczności podawania leków przeciwkrzepliwych ani antybiotyku. Operowany bark powinien być chłodzony co 2-3 h przez 10-15 min, dzięki czemu zmniejszony będzie obrzęk i dolegliwości bólowe. Operowana kończyna powinna być unieruchomiona przez cały czas w ortezie ramiennej.

Pierwszego dnia po operacji bark może być mocno spuchnięty. Opuchlizna zmniejsza się zazwyczaj w ciągu 48h.

Trzeci – szósty tydzień po operacji

Operowana kończyna powinna być unieruchomiona w ortezie ramiennej, zdejmowanej tylko na czas rehabilitacji. Czas unieruchomienia w ortezie  zależy od przebiegu operacji i trwa od 2-4  tygodni.

Rehabilitacja z fizjoterapeutą w 2-6 tygodniu:

• 2-3 razy w tygodniu
• Kinezoterapia: Stosuje się ćwiczenia oparte na ruchach biernych. Nie wolno wykonywać ruchów czynnych w stawie ramiennym, ani rotować kończyny na zewnątrz. Stosuje się też ćwiczenia mobilizujące łopatkę, a także czynne ćwiczenia łokcia, nadgarstka oraz palców, aby nie doprowadzić do przykurczy, które mogą być następstwem unieruchomienia.
• Fizykoterapia: zabiegi elektrostymulacji stożka rotatorów i mięśnia naramiennego, pole magnetyczne, krioterapia z azotem.

Siódmy – dwunasty tydzień po operacji

Kontrola lekarska pod koniec szóstego tygodnia od operacji. Lekarz ocenia stopień zaniku mięśniowego i  zakres ruchu w stawie ramiennym oraz zleca kolejną rehabilitację. Zdejmowana jest orteza.

Rehabilitacja w 7-12 tygodniu:

Orteza jest zdjęta. Po 5-8 tygodniach większość pacjentów jest w stanie jeździć samochodem i pracować przy komputerze.

Ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta:

Pacjent powinien samodzielnie ćwiczyć 2-3 razy dziennie. Powinien wykonywać  ćwiczenia mobilizujące łopatkę, ćwiczenia czynne i bierne ćwiczące zakres ruchu stawu ramiennego, ćwiczenia wzmacniające mięsień naramienny i mięśnie stożka rotatorów (jeżeli mamy do czynienia z protezą  anatomiczną).

Rehabilitacja z fizjoterapeutą:

• 2-3 razy w tygodniu
• Kinezoterapia: mobilizacja stawu ramiennego, łopatki, ćwiczenia czynne i bierne zakresu ruchu, ćwiczenia wzmacniające mięsień naramienny i mięśnie stożka rotatorów (jeżeli mamy do czynienia z protezą  anatomiczną)
• Fizykoterapia: krioterapia z azotem, pole magnetyczne

Trzynasty – dwudziesty tydzień po operacji

W tym okresie większość pacjentów osiąga zakres ruchu odwiedzenia i zgięcia do około 90 stopni. Niektórzy pacjenci, w zależności od początkowej rehabilitacji, potrafią uzyskać prawie pełen zakres ruchu.  W tym okresie rehabilitacja jest uzależniona od stopnia rozćwiczenia barku.

U pacjentów, którzy nie  posiadają takiego zakresu ruchu  jak przed operacją, ćwiczenia samodzielne, jak i z fizjoterapeutą, koncentrują się na odzyskaniu zakresu ruchu w stawie ramiennym. Dodatkowo wprowadzane są elementy ćwiczeń wzmacniających stożek rotatorów (jeżeli mamy do czynienia z protezą anatomiczną).

Pacjenci, którzy mają zakres  ruchu jak przed operacją, koncentrują się na ćwiczeniach wzmacniających stożek rotatorów oraz ćwiczeniach rozciągających staw ramienny. Pełną sprawność i ruchomość barku odzyskuje się w 6-9 miesiącu po operacji. Zakres ruchu jest dość nieprzewidywalny.

Głównym celem operacji jest uzyskanie bezbolesnego barku z zakresem ruchu jak przed operacją lub nieznacznie większego.

Autor: Rafał Mikusek – ortopeda traumatolog

Ból stawu/ artroza stawu barkowego

Edytor:
Dr. Med. Peter Bednarčík
|
14. lutego 2020

Czy ból pojawia się w spoczynku czy podczas wysiłku fizycznego? Czy ból jest łagodny, czy może ostry i zaburza sen? Bólu, zwłaszcza przewlekłego, nie można lekceważyć! Zdiagnozowanie przyczyny jest bardzo istotne dla doboru odpowiedniej terapii.

Ból stawu barkowego (artralgia stawu ramiennego) to ból pojawiający się w spoczynku lub w czasie wysiłku fizycznego.

Artralgia oznacza ból stawu, który ogranicza ruchliwość. Prowadzi do zaniku chrząstki stawowej i narastania tkanki kostnej wokół stawu. Narośl tkanki kostnej powoduje ból, który nasila się wraz z rozwojem choroby.

Przyczyny bólu mogą być pochodzenia:

• infekcyjnego,
• zapalnego,
• zwyrodnieniowego,
• hormonalnego,
• metabolicznego.

Pojawia się najczęściej w zaawansowanym wieku i ma związek z przeciążeniem stawu barkowego, przede wszystkim o charakterze długotrwałym.

Czynnikiem zwiększającym ryzyko jest też nadwaga i otyłość.

Wśród najczęstszych przyczyn artralgii są również artroza, reumatoidalne zapalenie stawów i zapalenie kości i stawów. Artrozie i reumatoidalnemu zapaleniu stawów towarzyszy często stan zapalny.

Artroza stawu ramiennego (omarthrosis) jest lokalnym przejawem artrozy kończyny górnej. Jej przyczyną są zmiany zwyrodnieniowe, przy których powstają stany zapalne miękkich struktur stawowych.

Leczenie artralgii lub artrozy ramienia – pozbądź się bólu

Leczenie artralgii stawu ramiennego zależy od konkretnej przyczyny bólu. Zawsze jednak konieczne są zmiany stylu życia pacjenta, w przypadku ostrego bólu nawet znaczne ograniczenie ruchu.

Celem leczenia jest złagodzenie bólu i spowolnienie rozwoju choroby.

Do łagodzenia bólu i stanów zapalnych wykorzystuje się niesterydowe leki przeciwreumatyczne. Dodatkowo należy rozpocząć aktywna rehabilitację bez obciążania oraz fizjoterapię w postaci ultradźwięków, elektroterapii i terapii pola pulsującego 3D.

W zaawansowanym stadium choroby często konieczna jest interwencja chirurgiczna.

Terapia pola pulsującego 3D Biomag pomaga łagodzić objawy artralgii lub artrozy stawu ramiennego. Może przyczynić się do uniknięcia operacji, lub przesunięcia jej w czasie.

Wyjaśnienie wybranych terminów:

• Niesteroidowy lek przeciwreumatyczny – niesteroidowy środek działający przeciwbólowo, przeciwzapalnie i przeciwgorączkowo.
• Omarthrosis – choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego.
• Reumatoidalne zapalenie stawów – zapalna choroba autoimmunologiczna dużych i małych stawów, objawiająca się stanem zapalnym i bólem stawów.
• Osteoartretyzm – choroba zwyrodnieniowa dużych stawów.

Podstawową zasadą działania terapii pola pulsującego 3D Biomag jest generowanie impulsów elektromagnetycznych. Impulsy te przenikają przez tkanki, aby dostać się do miejsca wymagającego aplikacji. Charakteryzują się właściwymi parametrami biotropowymi (np. frekwencją, kształtem, intensywnością), które zostały opracowane specjalnie z myślą o konkretnych problemach zdrowotnych.

W celu określenia terapii opartej na stosowaniu impulsów elektromagnetycznych wykorzystuje się ogólny termin magnetoterapia pulsacyjna (po angielsku określana zazwyczaj jako PEMF).

Opatentowana technologia 3D Biomag dodatkowo zapewnia dokładniejszy i stabilny kształt impulsów oraz ich wyższą moc, dzięki czemu impulsy mogą oddziaływać z różnych stron. Mamy więc do czynienia z całkowicie nową i unikatową technologią medyczną na rynku.

Korzyści płynące z terapii bólu stawu/ artrozy stawu barkowego.

• Pomaga łagodzić ból związany z bólem stawów lub artrozą.
• Działa przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo.
• Zwiększa ruchomość stawu.
• Urządzenie jest łatwe w obsłudze i może być stosowane w warunkach domowych.
• Terapia nie wymaga przyjmowania dodatkowych leków.
• Leczenie jest bezinwazyjne.

Działanie terapii 3D marki Biomag – przedstawia doktor Peter Bednarčík

Efekty terapii pulsacyjnej – badania naukowe

Pozytywny wpływ terapii pola pulsującego (PEMF) na leczenie artrozy stawów został już potwierdzony licznymi badaniami.

Jednym z nich jest badanie kliniczne przeprowadzone na Uniwersytecie Śląskim (w czeskiej Opawie) w 2016 roku, które wykazało wyraźne złagodzenie bólu stawów kolanowych po aplikacjach terapii pola pulsującego 3D.

Fakt ten potwierdza, że terapia pola pulsującego 3D Biomag może pomóc w łagodzeniu dolegliwości związanych z artrozą stawów. Więcej na temat badania klinicznego.

Pozytywne efekty aplikacji pulsującego pola magnetycznego (PEMF) potwierdzają badania kliniczne, przeprowadzane przez autorytety w renomowanych instytucjach. Przegląd najnowszych badań znajduje się na niniejszej stronie. Skontaktuj się z nami, aby łatwiej zorientować się w opracowaniach naukowych.

Na naszym oddziale aplikacje pulsującego pola magnetycznego są wykorzystywane bardzo efektywnie. Podoba nam się to, że możemy korzystać zarówno z gotowych programów, jak i tworzyć własne. Urządzenie jest niewielkie, łatwe w obsłudze i bardzo wydajne.

Uniwersytecki Szpital Kliniczny Na Bulovce w Pradze – Oddział Rehabilitacji

Terapię pulsującym polem magnetycznym stosujemy w naszym uzdrowisku już od ponad 10 lat. Z urządzeń Biomag korzystamy zarówno w procesie rehabilitacji, jak i podczas zabiegów uzdrowiskowych.

Połączenie magnetoterapii z innymi metodami rehabilitacji przynosi bardzo dobre rezultaty, ponieważ dochodzi do sumowania się działania (działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, odprężające i efekt rozluźnienia napięcia mięśniowego).

Uzdrowisko Bělohrad

Z urządzeń jesteśmy zadowoleni. Pozytywnie oceniamy również obsługę aplikatorów i efekty leczenia. Pacjenci chwalą sobie efekty terapii. Częstotliwość użycia to około 50 aplikacji w tygodniu.

Szpital Miejski im. Masaryka w Jilemnicy

Żona miała problemy z prawym biodrem i lewym ramieniem. Ból całkowicie ustąpił lub w znacznej mierze złagodniał.

Jan Klouda, Červený Kříž

W zimie 2002 pojawiło się u mnie zapalenie nerwu ramiennego, nie mogłam ruszyć ręką. Urządzenie Biomag pożyczyłam od siostry i zaczęłam korzystać z podstawowych aplikacji 2 razy dziennie. Po 3 tygodniach dolegliwości minęły.

Broňa Poláková, Nemyčeves

Dodatkowe informacje: Wyniki terapii mogą być różne i nie zawsze muszą odpowiadać opisanym doświadczeniom.

Lekarza i inni klienci stosują terapię pulsacyjną Biomag również w przypadku:

• Cukrzycy
• Bólów kręgosłupa
• Owrzodzeń żylakowych
• Wysokiego ciśnienia
• Zespołu cieśni nadgarstka
• Choroby zwyrodnieniowej stawów
• Innych dolegliwości

Zrób rezerwację i wypróbuj urządzenie do terapii pulsacyjnej 3D Biomag – aktualnie w promocyjnej cenie

Zrób rezerwację i wypróbuj urządzenie do terapii pulsacyjnej 3D Biomag – aktualnie w promocyjnej cenie.

Firma Biomag oferuje za pośrednictwem swoich partnerów możliwość wypróbowania urządzeń do terapii pulsacyjnej 3D Biomag w całej Polsce.

Skorzystaj z okazji i wypróbuj jedno darmowe zastosowanie terapii pulsacyjnej 3D marki Biomag bezpośrednio u nas lub u najbliższego partnera. Teraz całkowicie za darmo!

Zwyrodnienie stawu barkowego (ramiennego) – objawy, przyczyny, leczenie, rehabilitacja

Choroba zwyrodnieniowa stawu barkowego (bark to potoczna nazwa dla całej obręczy barkowej tak naprawdę poprawnym terminem powinno być zwyrodnienie stawu ramiennego) obejmuje procesy przedwczesnego zużycia tkanek, które tworzą staw.

Uszkodzenie struktur tworzących staw prowadzi przede wszystkim do wystąpienia dolegliwości bólowych i ograniczenia ruchomości. Zmiany zwyrodnieniowe stawów ramiennych występują rzadziej niż stawów kończyn dolnych (np.

kolana czy biodra), wynika to z mniejszych obciążeń przenoszonych przez kończyny górne.

Anatomia i uszkodzenia

Staw ramienny jest jednym ze stawów obręczy barkowej. Pozostałe stawy obręczy barkowej to staw barkowo-obojczykowy, staw mostkowo-obojczykowy i funkcjonalne połączenie łopatki i żeber. Staw ramienny składa się z głowy kości ramiennej oraz wydrążenia stawowego łopatki.

Obie powierzchnie pokrywa chrząstka szklista, która na obwodzie przechodzi w obrąbek stawowy, który ma za zadanie pogłębić panewkę stawu. Ze względu na swoją budowę i brak pełnego dopasowania powierzchni stawowych, w stawie ramiennym możliwe jest bardzo szeroki zakres ruchomości.

Staw jest stabilizowany przez liczne mięśnie leżące w okolicy obręczy barkowej oraz przez układ więzadłowy.

Nadmierne przeciążenia stawu barkowego (ramiennego) przyczyniają się m.in. do zwiększenia sił nacisku na powierzchnie stawowe, co prowadzi stopniowo do powstania choroby zwyrodnieniowej. W jej wyniku dochodzi do szeregu zaburzeń biomechanicznych i fizykochemicznych dotyczących właściwości chrząstki oraz pozostałych tkanek budujących staw.

W przypadku choroby zwyrodnieniowej kluczowym problemem jest unaczynienie chrząstki (szklistej). Do chrząstki nie dochodzą tętnice, nie ma w niej również naczyń limfatycznych. Odżywiana jest ona w głównym stopniu przez płyn stawowy jak i w mniejszym stopniu dzięki substancjom pokarmowym z kości. Budowa i funkcja chrząstki nie pozwala na proces gojenia bądź regeneracji.

Woda w tkance chrzęstnej jest związana aktywnie, co bardzo utrudnia odżywienie chrząstki poprzez dyfuzję z naczyń krwionośnych kanałów ochrzęstnej. Żywotność komórek chrząstki szklistej znajdujących się głęboko w tkance, zwanych chondrocytami wraz z wiekiem jak i rozwojem tkanki spada.

W wyniku tego procesu komórki te ulegają degradacji, a to pogarsza mechaniczne właściwości.

Niewielkie zdolności regeneracyjne wykazywane przez chrząstkę szklistą, doprowadzają do sytuacji, gdzie w miejscu uszkodzenia zostaje ona zastąpiona chrząstką włóknistą, która posiada gorsze własności biomechaniczne.

Wtedy to podchrzęstna warstwa kostna przenosi obciążenia (stąd wynika ból, bo tkanka podchrzęstna jest unerwiona w przeciwieństwie do chrząstki szklistej), a zarazem ulega pogrubieniu. Choroba zwyrodnieniowa obejmuje wszystkie struktury, które tworzą staw, w tym podchrzęstną warstwę kości, błonę maziową, torebkę stawową, więzadła jak i mięśnie.

Najczęściej w obrazie RTG można zauważyć wyrośla kostne (osteofity) oraz zmniejszenie przestrzeni pomiędzy głową kości ramiennej a panewką.

Całkowite zahamowanie procesu zwyrodnieniowego nie jest możliwe, natomiast można zwolnić szybkość niszczenia stawu. Leczenie zachowawcze może pomóc w złagodzeniu objawów.

Objawy

Głównym objawem choroby zwyrodnieniowej w stawie ramiennym jest ból. Dolegliwości pojawiają się najczęściej w momencie zapoczątkowania ruchu, a łagodzą się po rozruszaniu stawu. Ból może pojawić się także podczas snu, szczególnie jeśli pacjent śpi na chorym barku (docisk uszkodzonych powierzchni stawowych).

Kolejnym objawem choroby zwyrodnieniowej barku jest sztywność i ograniczenie ruchomości. Największa sztywność występuje po dłuższym bezruchu a szczególnie po nocy. Skrajne ruchy tak jak sięganie za siebie, ruchy nad głową stają się coraz bardziej ograniczone. Dodatkowym objawem są trzaski i przeskakiwania w stawie.

Jeśli objawy choroby postępują to często pacjenci unikają wykonywania ruchów w chorym stawie, co pociąga za sobą dalsze ograniczenia oraz zaniki mięśniowe. Kiedy dojdzie do znacznego przesilenia stawu może pojawić się obrzęk i ocieplenie co jest związane z występującym stanem zapalnym.

Czasem pacjenci informują, że objawy nasilają się podczas zmian pogody.

Każda dysfunkcja stawu niesie ze sobą kompensacje (przenoszenie przeciążeń na inne struktury w celu utrzymania funkcji) dlatego zauważalne może być nieprawidłowe ustawienie innych struktur naszego organizmu. W przypadku barku zmiany te mogą obejmować odcinek szyjny i piersiowy kręgosłupa oraz staw łokciowy.

Przyczyny

Choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego najczęściej dotyka osób po 60 roku życia, jednakże może wystąpić także u osób młodszych. Istnieje wiele przyczyn sprzyjających powstaniu pierwszych zmian zwyrodnieniowych.

Najbardziej powszechny jest brak stabilizacji i dysbalans mięśniowy w obrębie obręczy barkowej, który powoduje unoszenie głowy kości ramiennej w stawie (większa kompresja). Taka sytuacja jest spowodowana zbyt dużym przeciążeniem i skróceniem mięśnia naramiennego.

Jest to główny mięsień stawu ramiennego, który aktywuje się podczas wszelkich prac z rękami uniesionym do góry lub boku.               

Kolejną przyczyną są wszelkie urazy obręczy barkowej.

Uszkodzenia więzadeł, torebki stawowej, obrąbka stawowego, kości i lokalnych mięśni mogą powodować wtórne obkurczenie torebki stawowej, które przekłada się na większe obciążenia stawu (ścieranie chrząstki szklistej).

Do zmian zwyrodnieniowych mogą przyczyniać się także wszelkie anomalie anatomicznie obręczy barkowej oraz wady postawy (wady klatki piersiowej, nieprawidłowe ustawienie barków i głowy oraz skolioza).

Powstanie zmian zwyrodnieniowych dotyczy także u osób wykonujących powtarzalną pracę ramionami (sprzątanie, prace remontowo-budowlane, dźwiganie, praca przy produkcji) gdzie z czasem dochodzi do przeciążenia tych samych grup mięśniowych. Intensywne przeciążenia dotyczą również sportowców takich dyscyplin jak: koszykówka, siatkówka, baseball, gimnastyka, sporty walki.

Cukrzyca, Reumatoidalne zapalenie stawów (Rzs), Dna moczanowa i inne choroby układowe mogą również sprzyjać powstaniu zmian zwyrodnieniowych.

Jest to związane z występowaniem przewlekłego stanu zapalnego i niedoborem mikro i makroelementów niezbędnych do prawidłowej funkcji stawu. Dodatkowe czynniki to siedzący tryb życia i niska aktywność ruchowa.

Powodują, one niewystarczającą produkcję płynu stawowego, który odżywia staw i zmniejsza tarcie powierzchni stawowych).

DiagnostykaDiagnostyka będzie opierać się na ocenie ruchomości i siły mięśniowej wszystkich stawów obręczy barkowej. Dla właściwej oceny sytuacji niezbędna jest diagnostyka obrazowa.

Dla oceny struktur kostnych najczęściej badaniem z wyboru jest RTG, choć czasem w sytuacjach wątpliwych pomocne może być wykonanie TK (Tomografii komputerowej).

Dla oceny tkanek miękkich konieczne może być wykonanie USG lub MR (Rezonansu magnetycznego).