Aichmofobia (strach przed igłami) – przyczyny, objawy, leczenie

Fot. oxyzay / Getty Images

Aichmofobia to chorobliwy, irracjonalny lęk przed ostro zakończonymi przedmiotami, w szczególności igłami. Utrudnia on normalne funkcjonowanie, zwłaszcza korzystanie z opieki lekarskiej. Chory unika zastrzyków, pobierania krwi, wizyt u stomatologa.   

Aichmofobia to rodzaj fobii specyficznej. Jest to zaburzenie lękowe, z właściwym wszystkim tego typu schorzeniom repertuarem objawów, które paraliżuje działania chorego, pomimo iż ma on świadomość bezpodstawności swoich obaw.

W przypadkach fobii specyficznych zwykle unika się sytuacji czy rzeczy, które wzbudzają paniczny lęk. W aichmofobii są to ostro zakończone obiekty – igły, noże, narzędzie takie jak np.

śrubokręt, a nawet pióra wieczne czy wykałaczki.

Aichmofobia – przyczyny lęku przed igłami

Najczęściej spotykane przypadki aichmofobii dotyczą igieł – tych używanych do zastrzyków czy pobierania krwi. Lęk przed kontaktem z nimi jest poniekąd uzasadniony – zabiegi z ich użyciem nie są przyjemne, a czasem wręcz bolesne. Większość ludzi jednak poddaje im się bez trudu w trosce o własne zdrowie.

Aichmofobia to najczęściej wynik negatywnych przeżyć związanych z igłami, zwłaszcza doświadczeń z wczesnego dzieciństwa, często zepchniętych do podświadomości. Należą do nich przede wszystkim bolesne zabiegi z użyciem igły, ale fobię zrodzić może nawet przykry kontakt z lekarzem czy pielęgniarką podczas takich zabiegów.

Objawy aichmofobii

Podstawowym objawem aichmofobii jest unikanie sytuacji, w których istnieje ryzyko kontaktu z budzącymi lęk przedmiotami. Zakres takich zachowań jest zróżnicowany, w zależności od stopnia nasilenia choroby. Niektórzy aichmofobicy np. jedynie odmawiają zastrzyków czy pobierania krwi.

Inni nie są w stanie znieść specyficznego zapachu gabinetów lekarskich, więc w ogóle nie korzystają z opieki medycznej.

Cechą charakterystyczną aichmofobii jest także lęk antycypacyjny, czyli obawa przed wystąpieniem napadu lęku i szeregu nieprzyjemnych objawów wegetatywnych z nim związanych.

Polecamy: Co to jest fobia? Najczęstsze rodzaje, ich objawy i leczenie

Objawy somatyczne, właściwe wszystkim zaburzeniom lękowym, pojawiają się zwykle w sytuacji bezpośredniego kontaktu z ostrymi przedmiotami.

U aichmofobika mogą wystąpić poszczególne lub wszystkie symptomy, do których należą: kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, wzrost ciśnienia tętniczego, duszność, przyspieszony oddech, suchość w ustach, nadmierne pocenie się, dreszcze, zawroty głowy, mdłości, wymioty, a nawet utrata przytomności.

W skrajnych przypadkach dochodzi do ataku paniki i chory całkowicie traci kontrolę nad swoim zachowaniem. Może wówczas krzyczeć, płakać, zaatakować osobę zbliżającą się do niego z ostrym przedmiotem czy uciec (np. z fotela stomatologicznego), nie zważając na skutki swojego postępowania.

Konsekwencje lęku przed ostro zakończonymi przedmiotami

By uniknąć kontaktu z ostro zakończonymi przedmiotami, osoba cierpiąca na aichmofobię może rezygnować z wykonywania niektórych zawodów, ograniczać kontakty towarzyskie, a nawet wychodzenie z domu. Wszystkie te zachowania zubażają jego życie, a w konsekwencji mogą prowadzić do poważnych zaburzeń psychicznych, np. do depresji.

Osoby dotknięte aichmofobią trudno jest poddać jakimkolwiek zabiegom z użyciem ostrych przedmiotów. Kiedy np. trafią do szpitala, często niemożliwe okazuje się podanie im leków czy wykonanie rutynowych badań.

Najpoważniejszą konsekwencją aichmofobii jest jednak świadoma rezygnacja chorego z usług medycznych – szczepień, profilaktycznej morfologii, zabiegów stomatologicznych, iniekcji koniecznych w przypadku przewlekłych chorób. Paradoksalnie fobia bywa silniejsza niż lęk o własne zdrowie, a nawet życie.

Leczenie aichmofobii

Aichmofobia jest zjawiskiem na tyle powszechnym, że świadomi skali problemu lekarze coraz częściej sięgają po rozwiązania, które ułatwiają pacjentom pokonanie lęku przed zabiegami medycznymi.

W wielu gabinetach stomatologicznych na przykład tradycyjne strzykawki do podawania znieczuleń zastępuje się aplikatorami przypominającymi kształtem długopis. Ukryta w nich igła jest niezwykle cienka, a w czasie jej wprowadzania do dziąsła z urządzenia wydobywa się płyn, który niweluje nieprzyjemne odczucia.

Chorzy cierpiący na aichmiofobię powinni zgłaszać swój problem personelowi medycznemu, dzięki czemu potraktowani zostaną ze zrozumieniem i szczególną delikatnością.

Zobaczcie, jak wygląda takie znieczulenie u dentysty:

Zabiegi służące ułatwieniu aichmofobikom skorzystanie z opieki medycznej są jednak całkowicie nieskuteczne, jeśli chory w ogóle nie uda się do lekarza. By pokonać tak silnie paraliżujący lęk, warto skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Fobie specyficzne (w tym aichmiofobia) najczęściej leczone są w nurcie terapii poznawczo-behawioralnej, która w takim przypadku obejmuje:

• psychoedukację, czyli pogłębianie wiedzy chorego na temat przyczyn i mechanizmów rządzących lękiem,
• desensytyzację (stopniowe odwrażliwianie na przedmioty wywołujące lęk) lub terapię implozywną (gwałtowne „zanurzanie się” w doświadczeniach kontaktu z obiektem fobii) w bezpiecznych warunkach terapii,
• opanowywanie metod radzenia sobie z wegetatywnymi symptomami lęku, np. technik relaksacji, ćwiczeń oddechowych.

W zaawansowanych przypadkach aichmofobii psychiatra może przepisać choremu leki uspokajające lub przeciwlękowe. Zwykle przyjmuje się je jedynie doraźnie, czyli przed spodziewanym kontaktem z obiektem wywołującym napad lęku.

Czy artykuł okazał się pomocny?

Aichmofobia – jak się objawia?

Fotografia: Shutterstock

Ilu ludzi na świecie, tyle różnych problemów: mniej lub bardziej poważnych. Do bardzo często występujących zaburzeń należą różnego rodzaju fobie, czyli paniczny, nieuzasadniony strach przed osobą, miejscem czy przedmiotem. Jedną z nich jest aichmofobia: strach przed ostrymi przedmiotami.

Aichmofobia to irracjonalny strach przed wszelkimi ostrymi przedmiotami. Paniczny lęk dotyczy nie tylko igieł i ostrzy, ale może dotyczyć także nawet końcówki parasola, śrubokrętu czy patyczka do szaszłyków.

Zobacz także: Fobie społeczne – czym są, kogo dotykają, jak leczyć?

W przypadku aichmofobii nie ma mowy o zrobieniu zastrzyku czy pobraniu krwi: pacjenci na widok igły wpadają niejednokrotnie w panikę, której towarzyszą objawy somatyczne, takie jak:

• drżenie rąk
• przyspieszenie akcji serca
• oblanie zimnym potem
• uczucie wszechogarniającego lęku i bezradności
• instynktowna chęć natychmiastowej ucieczki.

W zaawansowanych przypadkach, fobia może doprowadzić do ataku paniki i omdleń pod wpływem stresu. Aichmofobia bardzo często towarzyszy dentofobii, czyli lęku przed zabiegami dentystycznymi.

Oba rodzaje fobii są trudne o tyle, że przeprowadzenie rutynowego, często podstawowego zabiegu, staje się niemożliwe – pacjenci na widok igły czy wiertła wiercą się w fotelu, zaciskają szczękę, a także unikają dotyku ręki stomatologa trzymającego w dłoni dane narzędzie.

Czym grozi aichmofobia?

W przypadku aichmofobii, podobnie jak w przypadku każdej innej fobii, strach przed danym przedmiotem czy przedmiotami jest nieuzasadniony, a borykający się z panicznym strachem wie, że obawy są bezpodstawne.

Wie jednak, że nie jest w stanie przezwyciężyć swojego lęku, a reakcja w zetknięciu z ostrym przedmiotem jest poza jego kontrolą. To o tyle niebezpieczne, że w przypadku zagrożenia zdrowia lub życia pacjenta z lękiem przed ostrymi przedmiotami, zwykłe badanie czy podanie leków może okazać się niemożliwe.

Równie niebezpieczne są ataki paniki, które mogą prowadzić do niekontrolowanych wydarzeń: pacjent wyrywając się i uciekając, zwykle biegnie na oślep, co może skończyć się nawet poważnym wypadkiem.

Aichmofobia – objawy i leczenie

Przekłuwanie skóry igłą w żadnym przypadku nie jest przyjemne – to jasne.

Człowiek bez zaburzeń związanych z fobią nawet, jeśli nie lubi igieł lub ostro zakończonych narzędzi (dotyczy to nie tylko akcesoriów w gabinetach lekarskich – w domu czy zakładzie pracy również nie brakuje przecież ostro zakończonych przedmiotów), na czas badania „zbiera się” w sobie i poddaje zabiegowi bez paniki.

Na widok igły, wiertła u dentysty, a także wielu innych przedmiotów zakończonych w ostry sposób, drżą ci ręce, pojawia się uczucie duszności i nudności, nagle zasycha ci w ustach i pocisz się, a ręce zaczynają drżeć i marzysz tylko o tym, żeby oddalić się od tego przedmiotu jak najdalej? Prawdopodobnie borykasz się z aichmofobią.

Jeśli dotychczasowe, samodzielne próby poradzenia sobie ze swoją fobią nie przyniosły oczekiwanych efektów, warto zgłosić się do specjalisty: psychologia lub psychiatry i podjąć terapię. Czasem może być ona wspomagana lekami o działaniu antydepresyjnym i uspokajającym.

Dzięki przepracowaniu swojego lęku pod okiem specjalisty, możliwy jest powrót do normalnego funkcjonowania.

Zobacz także: Kiedy niechęć do ludzi czyni z ciebie odludka…Czym jest socjofobia?

Pamiętaj, że powyższy artykuł nie zastąpi wizyty lekarskiej.

Fobie – przed czym odczuwamy paniczny strach i lęk? Najczęściej pojawiające się fobie we współczesnej społeczności

Fobie zaliczane są do zaburzeń lękowych. Wynikają one bardzo często ze złych doświadczeń w dzieciństwie. 123rf.com

Fobia często utożsamiana jest z lękiem i strachem. To zaburzenia nerwicowe, którym towarzyszy lęk przed konkretnymi zjawiskami, sytuacjami i przedmiotami. Osoba z fobią unika tego, co jest dla niej źródłem przerażającego i nasilającego się, niekiedy paraliżującego lęku. Fobia w skuteczny sposób utrudnia funkcjonowanie w społeczeństwie. Lista fobii jest długa, wciąż aktualizowana, ponieważ pojawiają się kolejne zaburzenia nerwicowe, wcześniej niespotykane lub niezdiagnozowane przez specjalistów.

Fobie należą do zaburzeń lękowych, co wynika z klasyfikacji ICD 10. Drugą grupą zaburzeń lękowych są „Inne zaburzenia lękowe”, np. epizodyczny lęk napadowy.

Agorafobia – lęk przed otwartą przestrzenią

Agorafobia jest jednym z typów fobii. Towarzyszy jej lęk przed otwartą przestrzenią. Objawia się trudnościami z wydostaniem się z zatłoczonych i zamkniętych miejsc, jak np. autobus, kino czy tłum w centrum handlowym.

Zdarza się również, że agorafobia uniemożliwia pacjentowi oddalenie się od domu, nie jest on w stanie samodzielnie pójść na zakupy czy do szkoły. Bardzo często przyczyną jest strach, że w razie potrzeby nikt nie udzieli mu pomocy. Fobię rozpoznamy przede wszystkim po objawach somatycznych.

Osoba, która ma lęk przed otwartą przestrzenią, doświadcza kołatania serca, duszności, nudności, uczucia suchości w ustach i zawrotów głowy. W takich sytuacjach stosuje się farmakoterapię i psychoterapię.

To szczególna fobia, która objawia się lękiem przed obecnością innych osób, przede wszystkim osób obcych. Fobie społeczne uniemożliwiają lub bardzo utrudniają wygłoszenie mowy czy referatu nawet przed niewielką widownią. Takie osoby nie uczestniczą w dyskusjach, są wycofane, nie wykazują chęci nie tylko rozmowy z innymi, ale też kontaktu z nimi.

Fobia społeczna wywołuje u pacjenta zaczerwienienie twarzy, wzmaga potliwość, powoduje drżenie głosu i rąk, a także trudności z wypowiadaniem słów. Pacjenci z fobią społeczną unikają więc tego typu sytuacji, mają też problemy z nawiązywaniem nowych kontaktów, ich szansa na związek również jest znacznie mniejsza.

Fobie społeczne powodują, że dotarcie do postawionych sobie celów zawodowych jest bardzo utrudnione. Pacjenci bardzo rzadko zajmują wyższe stanowiska i otrzymują awans. Fobie społeczne leczy się farmakologicznie, podając pacjentowi m.in. inhibitory monoaminooksydazy (MAO).

W tym przypadku wsparcie psychoterapii wykazuje dużą skuteczność, dlatego bardzo często te dwie metody leczenia wdrażane są równocześnie.

Fobie mogą mieć swoją przyczynę, nie zawsze jest jednak ona zdefiniowana, nawet przez specjalistę. Lęk przed konkretnym przedmiotem, sytuacją, zjawiskiem lub osobą może wynikać z doświadczeń z przeszłości, ale może być też skutkiem stosowania substancji psychoaktywnych.

Fobie swoiste to grupa zaburzeń nerwicowych, które dotyczą lęku przed konkretnymi sytuacjami. Zaliczamy do nich m.in. brontofobię, czyli lęk przed burzą i gefyrofobię, czyli lęk przed przebywaniem na moście.

Lista fobii swoistych nie jest zamknięta, tak naprawdę niemożliwe jest jej stworzenie z uwzględnieniem wszystkich tego typu zaburzeń. Fobie te mają jednak specyficzny charakter, ponieważ rzadko utrudniają normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.

Oznacza to również, że takie osoby tylko w bardzo nielicznych przypadkach szukają specjalistycznej pomocy. Jeżeli już się na nią zdecydują, lekarz proponuje terapię behawioralną, unikając stosowania leków.

Wysłuchaj podcastu stronyZDROWIADr Magdalena Flaga-Łuczkiewicz, lekarz specjalista psychiatra, Centrum Terapii Dialog mówi o chorobach psychicznych w naszym społeczeństwie oraz radzi, kiedy i gdzie szukać pomocy, jeśli zauważamy zaburzenia psychiczne u siebie lub kogoś bliskiego.

Zaburzenia nerwicowe wymagają pomocy ze strony specjalistów, szczególnie kiedy sami nie jesteśmy w stanie sobie z nimi poradzić, a także gdy w znaczącym stopniu utrudniają nam funkcjonowanie w świecie. Lista fobii jest długa i wciąż niezamknięta. Znajdziemy na niej mniej i bardziej znane naszej społeczności fobie, jak np.

aichmofobia (strach przed igłami), arachnofobia (lęk przed pająkami) czy też menofobia (strach przed menstruacją). A jakie są najdziwniejsze fobie?Jedną z nich jest hafefobia – strach przed dotykaniem ludzi i przedmiotów. Fobia jest bardzo uciążliwa, ponieważ dotyczy sytuacji, kiedy my jesteśmy dotykani, ale również kiedy to my dotykamy inną osobę.

Przyczyną tego typu lęku może być doświadczenie z przeszłości. Jest to niekiedy również symptom bardzo złożonych zaburzeń, którymi są fobie społeczne. Inną fobią, która może zaskoczyć niejednego mężczyznę, jest gynofobia dotycząca lęku przed kobietami. Kontakt z kobietą, ale też typowo kobiecymi przedmiotami, jak np.

pomadka czy torebka wywołuje u mężczyzny wzmożoną potliwość, przyśpieszone bicie serca i drżenie rąk. Do najdziwniejszych fobii zaliczyć można bez wątpienia również koulrofobię, strach przed klaunami. Panika na widok klaunów może nie występuje zbyt często, jednak może być wywołana nawet przez ich wizerunek w telewizorze, gazecie lub książce.

Przyczyna tej fobii nie została jeszcze rozpoznana. Być może jest to strach przed niemożliwością rozpoznania osoby w przebraniu.

Arachnofobia, czyli paniczny lęk przed pająkami. Czy da się z tego wyjść?

Fobia igieł – jak sobie z nią poradzić?

Fobia igieł to strach przed zabiegami medycznymi, które wymagają użycia igły lub zrobienia zastrzyku. Ten rodzaj lęku jest bardzo powszechny, dotyka co najmniej 1 na 10 osób i nie ma się czego wstydzić. Na szczęście proste ćwiczenia i ich praktykowanie może pomóc w przezwyciężeniu tego strachu.

Wielu pacjentów z fobią igieł mogło przejść liczne badania krwi jako dzieci. Strach przed igłami i zastrzykami często, ale nie zawsze, wynika ze złych wspomnień z wcześniejszego etapu życia.

Jakie są oznaki i objawy?

Dla wielu ludzi strach przed igłami jest związany z omdlewaniem lub uczuciem nadchodzącego omdlenia. Kiedy więc pojawia się strach (na przykład przez widok krwi albo myślenie o zastrzyku) zwiększa się tętno oraz ciśnienie krwi (tak samo jak w przypadku innych lęków), ale potem gwałtownie się obniżają. To właśnie ów spadek ciśnienia krwi może spowodować omdlenia.

Wielu ludzi nie stawia czoła swojemu strachowi, gdyż czują się zawstydzeni. Inni nie odczuwają nadchodzącego omdlenia ani też nie mdleją, ale za to doświadczają paniki, gdy ich lęk się uruchamia.

Co mogę zrobić, by pokonać strach przed igłami?

Jest wiele rzeczy, które możesz zrobić by przezwyciężyć swój lęk.

• Poinformuj o swoich obawach osobę, która koordynuje Twoją opiekę, podaje Ci zastrzyki lub wykonuje badanie krwi. Mogą one być w stanie odpowiedzieć na wszelkie Twoje pytania i pomóc Ci w radzeniu sobie z całą procedurą, na przykład prowadząc pogawędkę, aby odwrócić Twoją uwagę. Nie martw się, personel, który się Tobą opiekuje nie będzie poirytowany, ani nie pomyśli, że jesteś mięczakiem, kiedy podzielisz się swoimi zmartwieniami – oni wręcz chcieliby wiedzieć, po to by ułatwić Ci całą procedurę.
• Zastanów się, czy kiedykolwiek w przeszłości było coś, co pomogło Ci radzić sobie z igłami. Czy jesteś w stanie użyć czegoś takiego ponownie, aby sobie pomóc?
• Jeśli twój strach wiąże się z omdleniami lub uczuciem zbliżającego się omdlenia, to możesz nauczyć się techniki napięcia mięśni (więcej informacji znajdziesz w następnej części).
• Jeżeli czujesz się spanikowany (na przykład występuje u Ciebie przyśpieszone bicie serca, ucisk w klatce piersiowej, pojawia się wrażenie, że żołądek podchodzi Ci do gardła), ale jednak nie masz wrażenia nadchodzącego omdlenia, to możesz wykorzystać specjalny sposób oddychania jako ćwiczenie relaksacyjne (więcej informacji znajdziesz w następnej części).

Te ćwiczenia są bezpieczne w czasie ciąży i przy większości schorzeń.

Pamiętaj, że igła nie będzie nieznośnie bolesna. Zaboli tylko troszkę, ale są rzeczy, które możesz zrobić, aby zapobiec odczuwaniu niepokoju jak na przykład rozpraszanie myśli i używanie technik relaksacyjnych.

Czy jest coś, co mogę zrobić żeby sobie pomóc?

Technika napięcia mięśniJest prostą techniką, mającą na celu podniesienie ciśnienia krwi z powrotem do normalnego poziomu, dzięki czemu nie zemdlejesz.

Oto sposób wykonania.

1. Usiądź w wygodnym miejscu.
2. Napnij mięśnie w rękach, górnej części ciała i w nogach, po czym utrzymaj to napięcie przez 10 do 15 sekund lub do momentu, w którym poczujesz narastające ciepło na twarzy.
3. Zwolnij napięcie i wróć do normalnej pozycji siedzącej.
4. Po 20/30 sekundach wykonaj całość ponownie aż znów poczujesz ciepło na twarzy.
5. Powtórz ćwiczenie tak, by przeprowadzić napinanie 5 razy.

Jeżeli możesz, wykonuj to ćwiczenie trzy razy na dzień przez cały tydzień poprzedzający moment, w którym będziesz stawiał czoło swojemu strachowi.

Jeśli po wykonaniu tego ćwiczenia będziesz odczuwał bóle głowy, to zwróć uwagę, by nie napinać mięśni twarzy i głowy. Oprócz tego uważaj podczas napinania części ciała, z którymi masz jakikolwiek problem zdrowotny.

Oddychanie dla relaksacjiUsiądź w komfortowej pozycji mając wyprostowane, ale nie sztywne plecy. Pozwól by twoje ramiona i szczęka się rozluźniły. Połóż jedną rękę na brzuchu.

Weź długi, spokojny, głęboki i delikatny wdech przez nos i wypuść powietrze przez usta. Spróbuj wdychać powietrze prosto do brzucha, ale nie rób tego na siłę. Po prostu oddychaj tak głęboko na ile będzie Ci wygodnie.

Wykonaj 5 takich oddechów.

Jeżeli to możliwe, wykonuj to ćwiczenie trzy razy na dzień przez cały tydzień poprzedzający moment, w którym będziesz stawiał czoło swojemu strachowi.

Ostatnie kroki: zmierzenie się ze strachem

Kiedy już opanujesz powyższe ćwiczenia, to kolejnym krokiem jest rozpoczęcie stawiania czoła swojemu lękowi przed igłami.

Ważne jest, aby robić jeden mały krok na raz! Opracuj “drabinę strachu” – listę wszystkich sytuacji związanych z igłami, których się obawiasz. Uporządkuj je w kolejności rosnącej trudności. Umieść łatwiejsze na dole – jak pierwszy szczebel drabiny.

Łatwiejsze sytuacje mogą obejmować myślenie o procedurach związanych z igłami, widok igieł na zdjęciach, oglądanie ich w telewizji i w prawdziwym życiu.

Oceń każdą sytuację w skali od 0 do 10, gdzie 10 to sytuacja najtrudniejsza, a 0 to najłatwiejsza. W kolejnym paragrafie znajduje się przykład “drabiny strachu”

Wskazówki dotyczące tworzenia drabiny strachuAby wspiąć się po swojej drabinie strachu, będziesz musiał zastanowić się nad każdym ze szczebli lub wykonać postawione na nim zadanie, więc spróbuj zacząć od sytuacji, które nie są zbyt trudne. Pomyśl, co decyduje o tym, jak trudna jest sytuacja. Na przykład może być Ci łatwiej przyjrzeć się zdjęciom małej igły niż większej.

Wskazówki dotyczące wspinania się na swoją drabinę strachu1. Rozpocznij od najłatwiejszej sytuacji (na przykład tak jak w powyższej tabeli pierwszym szczeblem jest myślenie o przyjmowaniu zastrzyku).2.

Zaplanuj wystarczająco dużo czasu, abyś mógł pozostać z lękiem na tyle długo, by osiągnął on swój moment szczytowy. Pozostań na tym poziomie przez moment, a następnie poczuj jak stopniowo się zmniejsza. Pozostając przy lęku, możesz zobaczyć, w jaki sposób go odczuwasz.

Pamiętaj, że z czasem niepokój zaniknie sam z siebie.3. Zacznij używać techniki napięcia mięśni lub ćwiczeń oddechowych.4. Postaw się w sytuacji, której się obawiasz i pozostań w niej, dopóki twój niepokój nie zacznie się zmniejszać.5.

Daj sobie trochę czasu na relaks, być może używając do tego ćwiczeń oddechowych.

6. Kiedy poczujesz się wystarczająco pewnie w danej sytuacji, wejdź na kolejny szczebel drabiny. Być może będziesz musiał ćwiczyć jedną sytuację kilka razy zanim będziesz gotowy przejść do następnej.

Wiesz, czym jest aichmofobia? Ten problem dotyczy wielu Polaków

Ponad 90 proc. Polaków ma próchnicę, jedną z jej przyczyn jest lęk przed leczeniem, a zwłaszcza igłami.

Kiedy boimy się igły

Wbrew obiegowej opinii dentofobia to nie lęk przed samym dentystą, ale lęk przed konkretnym zabiegiem, przyrządem lub urządzeniem u dentysty.

Pacjenci cierpiący na dentofobię boją się np. bólu związanego zabiegiem, poczucia skrępowania w fotelu, a także tego, że mogą się zakrztusić.

Odczuwają także silny lęk na widok wiertła, jasnej lampy, a nawet charakterystycznego dla dentysty zapachu.

Dentofobii często towarzyszy także inna fobia – aichmofobia, czyli paniczny lęk przed igłą. Osoby doświadczające jej, już na sam widok strzykawki wpadają w panikę. U wielu osób prowadzi to do nagłego wzrost ciśnienia krwi, a niejednokrotnie drżenia ciała, omdleń, nudności, suchości w ustach i gwałtownego pocenia się.

– To jeden z powszechniejszych lęków z jakim się spotykamy. Pacjenci dotknięci nim często odczuwają ból zanim jeszcze igła ma kontakt z dziąsłem. Wiele osób z tego powodu omdlewa lub dostaje silnego ataku paniki.

Zdarzają się przypadki, w których zwykłe podanie zastrzyku wiąże się z tak silnym stresem, że powoduje on uraz psychiczny, a w konsekwencji zaniechanie dalszego leczenia – mówi lek. stom.

Paweł Ponichtera z gabinetu Czar-Dent w Białymstoku.

Co czwarty z nas doświadczył zaburzeń psychicznych

Od niedawna istnieją jednak rozwiązania, dzięki którym można zminimalizować objawy związane z aichmofobią. Coraz więcej gabinetów zastępuje tradycyjne strzykawki i karpule urządzeniami do komputerowego, łagodnego podawania znieczuleń Wand. Urządzenie to, choć posiada igłę to jest ona cienka, krótka, a do tego sprytnie ukryta przed pacjentem.

– Aplikator, którym podaje się znieczulenie przypomina długopis. To w jego wnętrzu ukryta jest igła. Lekarz może ukryć igłę przed wzrokiem pacjenta dzięki temu, iż aplikatorem pracuje się zupełnie inaczej niż strzykawką . Dzięki tej sztuczce psychologicznej unikamy sytuacji, w której pacjent już na sam widok igły wpada w panikę lub odczuwa urojony ból – mówi dr Ponichtera.

A to dopiero początek sposobów na aichmofoba. Specjalna rotacyjna technika prowadzenia końcówki w tkankach sprawia, iż pacjent nie odczuwa jej obecności w organizmie. Dzieje się tak również dlatego, iż cały czas w trakcie wprowadzania igły w głąb tkanek aplikowany jest płyn znieczulający.

– Płyn tworzy swego rodzaju osłonę na czubku igły – tzw. płaszcz anemizacyjny. Oznacza to, iż do tkanek dociera najpierw środek znieczulający, a dopiero potem, do znieczulonych już tkanek, zbliża się igła. W ten sposób moment wprowadzenia igły oraz jej późniejsza wędrówka w tkance są dla pacjenta nieodczuwalne – mówi.

Kosztowna fobia Polaków. Dentofobia

Nie poczujesz już bólu

Niewyczuwalne jest także podanie samego płynu. Tempem jego wprowadzenia steruje bowiem komputer. To mikroprocesor, a nie ręka lekarza odmierza kolejne dawki anestetyku, dzięki czemu wchłania się on stopniowo z tzw. prędkością fizjologiczną, powoli rozchodząc się w tkance.

– Trauma związana z zastrzykami bierze się nie tylko z wbicia igły, ale także ze wprowadzenia płynu znieczulającego. Zbyt szybkie jego wtłoczenie powoduje silny, rozpierający ból. W przypadku komputerowego znieczulenia Wand ten ból został wyeliminowany – mówi specjalista.

Potwierdzają to wyniki badań opublikowane na łamach ‘British Dental Journal‘. Wynika z nich, że aż 47 proc. znieczulanych Wand zupełnie nie odczuwa kontaktu igły z dziąsłem, a 52,5 proc. określa kontakt jako „delikatny”. Dla porównania w przypadku znieczulenia tradycyjną strzykawką zerowy ból odczuwa zaledwie 12,5 proc. pacjentów, a aż 72,5 proc. określa go jako odczuwalny.

– Stopniowe eliminowanie czynnika stresogennego sprawia, że negatywne odczucia związane z wizytą maleją. Pacjent przyzwyczaja się do tego, że podanie znieczulenia jest bezbolesne, a tym samym przełamuje swoje lęki i opory, zwyczajnie oswaja się z zabiegiem – mówi dr Ponichtera.

Oblewa cię zimny pot podczas pobierania krwi? Masz aichmofobię!

pilne

CBA weszło do biur PZPN, ratusza i kilku mieszkań

2015-08-27 05:53

Aichmofobia to nieuzasadniony lęk przed igłami i ostrymi przedmiotami lub narzędziami. Atak paniki może wywołać nie tylko igła, ale nawet ostra końcówka parasola. Skąd się bierze taka fobia i jak z nią walczyć?

Fobie mogą przybierać rozmaite formy i dotyczyć różnorodnych dziedzin, począwszy od określonych przedmiotów aż po sytuacje i zjawiska. Fobie w bardzo znaczący sposób utrudniają życie, gdyż wiążą się z ciągłym unikaniem sytuacji związanych z wszystkim, co może wywoływać strach.

Objawami tej choroby są między innymi drżenie rąk, omdlenia, duszności, nudności, czy nagła suchość w ustach i nadmierne pocenie się na widok igły.

W przypadkach krytycznych ta fobia może doprowadzić do ataku paniki, która może być już groźna dla zdrowia i życia.

Osoby, u których aichmofobia się objawia, zazwyczaj unikają sytuacji, w której mogłyby być narażone na widok ostrych przedmiotów, zwłaszcza igieł. Choć wydaje się to być błahym lękiem,może prowadzić do groźnych sytuacji.

Osoba z tą fobia może nie być w stanie udzielić chociażby pierwszej pomocy. Ich zdrowie również jest zagrożone, ponieważ takie osoby unikają regularnych badań, które wiążą się z pobraniem krwi.

Jeśli cierpisz na paniczny strach przez igłami, zawsze poinformuj o tym lekarza, który będzie wykonywał zabieg lub pobranie.

Zrozumienie sytuacji pacjenta jest w tym momencie bardzo ważne, gdyż niedelikatne potraktowanie czy niezachowanie środków ostrożności może spowodować nagłe nasilenie się objawów fobii.

Uświadomiony lekarz na pewno okaże wsparcie i pomoże pacjentowi przejść przez nieprzyjemne badanie bez komplikacji.

Zobacz także:

• >>> Masz takie leki w domu? Zobacz, co z nimi zrobić
• >>> Wypadają ci rzęsy? To może być choroba
• >>> Ten owoc pomoże w walce z rakiem

Odejście posłanki Hanny Gill-Piątek z klubu Lewicy i jej transfer do ruchu Szymona Hołowni Polska 2050 już wkrótce ma stać się faktem. Czy będą kolejne przejścia? Lider nowego ugrupowania uchylił rąbka tajemnicy.

Była córką prowincjonalnego robotnika, pijaka. Kiedy miała 16 lat, chroniąc matkę przed kolejnym atakiem pijanego ojca, przypadkiem go zabiła. Matka, aby córce nie marnować życia, wzięła winę na siebie i poszła do więzienia. Od dziewczyny wszyscy się odwrócili. Po latach została gwiazdą wybiegów. Jej historię opowiada serial „Czerwona królowa”.

– Ratujmy legendarne miejsce na kulturalnej mapie stolicy! – apelują obecni zarządcy kultowego kina przy ul. Chmielnej. Właściciel budynku – spółka Max-Film – nie chce przedłużyć z nimi umowy.

Pan Zbigniew Boroń (†56 l.) z Wińska na Dolnym Śląsku przez całe życie był głęboko wierzącym katolikiem. Jednak ostatnie pożegnanie, które zdaniem rodziny zafundował mu ksiądz oraz zakład pogrzebowy, woła o pomstę do nieba.

Zwycięstwo naszej reprezentacji nad Bośnią i Hercegowiną (2:1) ma dodatkową stawkę, powinno pomóc naszej drużynie w rankingu FIFA. A on zdecyduje o rozstawieniu podczas losowania eliminacji mistrzostw świata.

Na starcie nowego sezonu politycznego premier Mateusz Morawiecki i prezydent Andrzej Duda mogą się cieszyć z poparcia podobnej liczby Polaków – 54 proc. Jednocześnie zarówno jeden, jak i drugi polityk mają liczne grono przeciwników – wynika z badania IBRiS dla „Rzeczpospolitej”.

Kontrole przeprowadzone w wakacje wykazały, że konieczne jest wprowadzenie zmian pod szkołami, aby poprawić bezpieczeństwo dzieci.

Dla wielu zagorzałych fanów „Kultu’ to druzgocąca wiadomość. W środę Janusz Grudziński (59 l.) ogłosił, że odchodzi z zespołu, w którym grał od 1982 roku. Smutną wiadomość podali jego koledzy w oficjalnym oświadczeniu. „Jasiu życzymy Ci jak najlepiej chociaż jest nam niezmiernie przykro z tego powodu. Łudziliśmy się, że może zmienisz swoją decyzję’ – napisali.

Podczas spotkania w Warszawie premier Mateusz Morawiecki podarował Swiatłanie Cichanouskiej symboliczne klucze do willi na Saskiej Kępie. Budynek ma stać się nową siedzibą Domu Białoruskiego w Warszawie. W ten sposób polskie władze chcą okazać wsparcie Białorusinom, którzy stawiają opór wobec dyktatury Alaksandra Łukaszenki.

Warszawscy rzemieślnicy wciąż walczą ze skutkami pandemii. Coraz mniej klientów odwiedza ich zakłady, dlatego na pomysł, jak im pomóc, wpadli stołeczni tramwajarze. Spółka oferuje możliwość reklamowania się w tramwajach za symboliczną złotówkę dziennie.

Arachnofobia: przyczyny i objawy. Jak leczyć lęk przed pająkami?

2017-04-28 16:57 Izabela Orlicz

Arachnofobia, czyli lęk przed pająkami objawia się panicznym, a zarazem paraliżującym strachem, poczuciem zagrożenia, a także rosnącym niepokojem, któremu towarzyszy uczucie wstrętu i obrzydzenia. Arachnofobia jest jedną z najczęściej występujących fobii na świecie. Na szczęście istnieją metody terapeutyczne, by lęk przed pająkami skutecznie leczyć.

Arachnofobia (z gr. ‘arachne’ – ‘pająk’ i ‘phobia’ – ‘strach’) może być mniej lub bardziej nasilona, ale osoba cierpiąca na ten  rodzaj lęku nie tylko odczuwa strach na widok pająka, ale też ma zniekształcone wyobrażenie na jego temat.

Nieprzyjemne odczucia wywołuje wygląd pajęczaka, ale również przekonanie, że jest niebezpieczny, podstępny, zagraża zdrowiu, a nawet życiu. Osoby z silnym lękiem przed pająkami nie muszą nawet widzieć ich na własne oczy, wystarczy, że sobie wyobrażą, np.

pająka chodzącego im po ręku lub zaplątującego się we włosy, by zaczęły odczuwać obezwładniający strach. Do tego, jak wykazali naukowcy z Ohio State University, arachnofobia powoduje, że zmienia się percepcja obiektu wywołującego lęk.

Na podstawie badań okazało się, że osoby cierpiące na ten rodzaj fobii postrzegają pająki jako zdecydowanie większe niż są one w rzeczywistości, co dodatkowo potęguje ich przerażenie.

Posłuchaj o arachnofobii. To materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami.

To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video

Jakie są przyczyny arachnofobii?

Naukowcy są zgodni co do tego, że zdecydowana większość przypadków arachnofobii bierze swój początek w dzieciństwie. Dziecko może być straszone pająkami np. przez starsze rodzeństwo czy rówieśników.

Lęk może wynikać też z obserwacji zachowania dorosłych i powielania strachu. Jeśli rodzice ze strachem, wstrętem lub obrzydzeniem reagują na widok pająków, to uczą podobnej reakcji swoje dzieci.

Zarazem jednak część naukowców jest zdania, że pierwotny lęk przed pająkami zapisany mamy w genach. W wyniku ewolucji wytworzył się naturalny mechanizm, który podpowiada ucieczkę przed niebezpieczeństwem, jakie w tym wypadku stanowią pająki.

Objawy arachnofobii (lęku przed pająkami)

Irracjonalnemu, zazwyczaj zupełnie nieuzasadnionemu strachowi towarzyszą dodatkowe, fizyczne objawy, podobne do tych przeżywanych w trakcie bardzo silnego stresu. Są to:

• przyspieszone bicie serca,
• zawroty głowy, które mogą doprowadzić do omdlenia,
• dreszcze,
• gęsia skórka,
• drżenie lub uczucie wewnętrznego roztrzęsienia,
• czasem też nudności, a nawet wymioty.

Osoby z arachnofobią odczuwają tak silny lęk przed pająkami, że unikają miejsc ich występowania, czyli m.in. lasów, brzegów jezior i rzek, łąk, ale też zaciemnionych piwnic czy strychów.

Niektóre osoby z arachnofobią reagują piskiem, krzykiem, płaczem na widok pająka i najczęściej błyskawiczną ucieczką, inni są tak sparaliżowani strachem, że nie potrafią się poruszyć. Co więcej, nie przemawiają do nich żadne racjonalne argumenty, dotyczące tego, że np. tylko niewielki odsetek pająków na świecie (ok. 3-4 proc.) jest jadowity, a wszystkie pozostałe są zupełnie niegroźne.

Leczenie leku przed pająkami

Cierpiący na arachnofobię odczuwają nieuzasadniony, ale na tyle paraliżujący lęk, że nie wyobrażają sobie, by mogli go przezwyciężyć. Tymczasem istnieją metody terapeutyczne, które pozwalają nie tylko oswoić strach, ale też zupełnie się go wyzbyć.

Jedną z najskuteczniejszych metod jest desensytyzacja (odwrażliwianie), czyli stopniowe zmniejszanie nadmiernej reakcji na obiekt wywołujący strach. To taktyka małych kroków, bo najpierw pacjent ogląda zdjęcia pająków, słucha też racjonalnych wyjaśnień i argumentów terapeuty (np. o tym, że są pożyteczne), który buduje w ten sposób bardziej pozytywny ich obraz.

Zarazem lekarz neguje nieprawdziwe przeświadczenia pacjentów o tym, że pająki w jakikolwiek sposób im zagrażają. Kolejny krok to próby oswajania się z żywymi pająkami – podchodzenie do terrarium, przyglądanie się im, a ostatnim etapem jest dotknięcie pająka, a najlepiej trzymanie go na dłoni.

Desensytyzacja przynosi trwale rezultaty, bo jak wykazały badania osób, które się jej poddały, nie odczuwały one lęku przed pająkami nawet kilka miesięcy po zakończeniu terapii.

Inną metodą jest terapia implozywna, polegająca na tym, że osobę odczuwającą strach gwałtownie wystawia się na kontakt z bodźcem wywołującym lęk. W rzeczywistości to rzucanie się głęboką wodę, bo pacjentowi np. kładzie się bez wstępnych przygotowań, pająka na ramieniu. Po kilkukrotnym powtórzeniu takiego zachowania reakcja na bodziec lękowy powinna być coraz słabsza.

Bez względu na wybór metody terapeutycznej warto spróbować terapii, by stawić czoła arachnofobii, bo uwolnienie się od lęku wzmacnia nie tylko naszą psychikę, ale też pewność siebie.