Grzybice skóry i błon śluzowych należą do grupy chorób zakaźnych wywołanych przez grzyby chorobotwórcze. Grzyby to mikroorganizmy eukariotyczne (posiadające jądro komórkowe), tlenowe, szeroko rozpowszechnione w przyrodzie. Tworzą one odrębne królestwo. W przeciwieństwie do roślin nie posiadają zdolności do fotosyntezy.
Komórki grzybów otoczone są ścianą komórkową, której głównym składnikiem jest ergosterol. Spośród blisko 200 000 gatunków grzybów tylko około 150 może wywoływać choroby. Niektóre grzyby stanowią część składową prawidłowej flory człowieka.
Zarodniki niektórych grzybów Aspergillus, Cladosporium, Arternaria są przyczyną chorób alergicznych górnych i dolnych dróg oddechowych (zobacz: Grzyby mikroskopowe).
Zakażenia grzybicze skóry należą do najczęstszych chorób, z którymi pacjenci zgłaszają się do lekarza rodzinnego oraz do dermatologa. Najczęstszą formą zakażenia jest grzybica paznokci (p. Jakie są rodzaje grzybic?).
Jak można się zarazić grzybicą?
Nie każdy kontakt z zarodnikami grzyba powoduje rozwój choroby, ponieważ w pełni zdrowy organizm człowieka, dzięki licznym mechanizmom obronnym skóry, często potrafi zwalczyć infekcję grzybiczą.
Nieznaczne jednak zachwianie równowagi (homeostazy) organizmu umożliwia grzybom wniknięcie do naskórka czy skóry. Wbrew pozorom grzybica nie jest wynikiem braku higieny.
Wręcz przeciwnie – zbyt częsty kontakt z wodą i wyjaławiającymi skórę detergentami może sprzyjać jej rozwojowi.
Do zakażenia może dojść podczas:
- noszenia pożyczonego obuwia, np. do uprawiania sportów (łyżwy, buty narciarskie, tenisówki na kręgielni)
- przymierzania obuwia w sklepie
- korzystania ze wspólnych urządzeń sanitarnych (pryszniców, umywalek, ubikacji)
- noszenia niewygodnego obuwia (ucisk, zgniatanie powoduje deformację płytek paznokciowych)
- zamieszkiwania dużych skupisk ludzi (hoteli, sanatoriów, internatów)
- korzystania z usług kosmetyczki w ośrodkach odnowy biologicznej (źle zdezynfekowane narzędzia do pedikiuru i manikiuru)
- noszenia nieprzewiewnego, gumowego obuwia, a także bielizny i skarpet wykonanych z tworzyw sztucznych
- korzystania ze wspólnych ręczników, grzebieni
- dotykania bezdomnych, chorych zwierząt (psów, kotów).
Do grupy zwiększonego ryzyka zachorowania na grzybice skóry należą:
- chorzy na nowotwory
- zakażeni wirusem HIV
- przewlekle stosujący antybiotyki, kortykosteroidy, leki immunosupresyjne
- cierpiący na przewlekłe choroby metaboliczne (cukrzyca, niedoczynność tarczycy).
Jakie są rodzaje grzybic?
Grzyby chorobotwórcze można podzielić na: dermatofity, grzyby drożdżopodobne i pleśnie.
Dermatofity mają dużą skłonność do inwazji naskórka, włosów i paznokci. Wywołują tzw. grzybice właściwe, czyli grzybicę skóry gładkiej, skóry owłosionej, a także grzybicę stóp i paznokci.
Ze względu na miejsce bytowania dermatofity można zakwalifikować do trzech grup:
Fot. 1. Candida albicans CDC Public Health Image Library
- dermatofity geofilne – bytujące w glebie, zdolne do zakażenia ludzi i zwierząt
- dermatofity zoofilne – mimo że ich naturalnym środowiskiem są organizmy zwierzęce, grzyby te są zdolne do wywołania infekcji również u ludzi
- dermatofity antropofilne – ich naturalnym rezerwuarem jest człowiek.
Grzyby drożdżopodobne wywołują drożdżycę błon śluzowych (jamy ustnej i narządów płciowych), kątów ust, drożdżycę wałów i płytek paznokciowych, wyprzenia drożdżakowe i łupież pstry. Drożdżyce nazywa się również kandydozami, gdyż najczęstszym gatunkiem je wywołującym jest Candida albicans.
Pleśnie odpowiadają głównie za zakażenia układowe, czyli narządów wewnętrznych.
Jakie są objawy zakażeń grzybiczych?
Objawy zakażeń wywołanych przez poszczególne gatunki mogą być bardzo zróżnicowane.
Grzybica skóry owłosionej
Może dotyczyć owłosionej skóry głowy oraz brody.Grzybicę owłosionej skóry głowy najczęściej spotyka się u dzieci, które zarażają się od chorego zwierzęcia (np. kota) lub innego dziecka.
W przypadku grzybicy drobnozarodnikowej powierzchownej na głowie można stwierdzić liczne ogniska złuszczania skóry z jakby równo przystrzyżonymi włosami. Podobne ogniska wyłysienia o złuszczającej się powierzchni, ale mniej liczne, w obrębie których włosy są różnej długości, spotyka się w grzybicy strzygącej powierzchownej.
Bolesny, zapalny guz lub naciek, z którego wydobywa się treść ropna, to obraz kliniczny grzybicy strzygącej głębokiej, którą można się zarazić od chorych zwierząt. Czwartą odmianą grzybic owłosionej skóry głowy jest grzybica woszczynowa, obecnie niespotykana. W przypadku jej wystąpienia obserwuje się tzw.
tarczki woszczynowe – żółte strupy zawierające grzybnię oraz złuszczony naskórek, o zapachu mysich nor, które po wyleczeniu pozostawiają blizny i trwałe ogniska wyłysienia.
Grzybica owłosionej skóry brody dotyczy mężczyzn. Może przebiegać zarówno w postaci zapalnych guzów, z których sączy się treść ropna, jak i ognisk złuszczających z „wystrzyżonymi” włosami.
Grzybica skóry gładkiej
Może dotyczyć każdej okolicy ciała. Grzybica drobnozarodnikowa i grzybica strzygąca skóry gładkiej dają podobny obraz kliniczny. Mogą to być ogniska rumieniowo-obrzękowe z grudkami i krostami na obwodzie lub ogniska rumieniowo-złuszczające z różnie nasilonym odczynem zapalnym.
Często, zwłaszcza u mężczyzn, zmiany o tym charakterze występują w pachwinach. Szczególną odmianą grzybicy skóry gładkiej jest przewlekła grzybica skóry gładkiej. Dotyczy ona głównie kobiet z zaburzeniami endokrynologicznymi i zaburzeniami odporności.
Na kończynach dolnych i pośladkach stwierdza się wówczas sinoczerwone ogniska z otrębiastym złuszczaniem.
Grzybica stóp
Istnieją trzy odmiany tej grzybicy.W odmianie międzypalcowej, w której najczęściej zajęte są przestrzenie pomiędzy III i IV palcami stopy (zewnętrznymi), dominują maceracja naskórka, rumień i złuszczanie. W odmianie potnicowej stwierdza się ogniska rumieniowo-wysiękowe z licznymi pęcherzykami w okolicy śródstopia.
Zmiany o innym charakterze stwierdza się w przypadku odmiany złuszczającej, gdzie rumieniowo-złuszczające ogniska z nadmiernie zrogowaciałym naskórkiem lokalizują się na podeszwach i bocznych częściach stopy. Czasem powstają wtórne pęknięcia skóry.
Należy pamiętać, że równocześnie ze zmianami na stopach mogą powstawać podobne zmiany na dłoniach, które nie są wynikiem bezpośredniego zakażenia skóry tych okolic, lecz skutkiem reakcji alergicznej na antygeny grzyba.
Grzybica paznokci
Może dotyczyć paznokci rąk lub (częściej) stóp. Praktycznie nie występuje u dzieci. Najczęściej zajęte są paznokcie palców zewnętrznych (przewlekły ucisk).
Zmiany na płytkach paznokciowych polegają na ich zgrubieniu, przebarwieniu, łamliwości, nadmiernym rogowaceniu i pobruzdowaniu. FOTO Z czasem paznokieć staje się kruchy i łamliwy, może też dojść do wykruszenia się płytki paznokciowej.
Zarodniki grzyba mogą wniknąć do płytki paznokciowej od różnych stron, dlatego istnieje kilka odmian grzybic paznokci.
Drożdżyca błon śluzowych
Najczęściej dotyczy jamy ustnej oraz narządów płciowych (pochwy, sromu, napletka, żołędzi). Są to białawe ogniska przypominające mleczne naloty. Po ich usunięciu uwidacznia się żywoczerwony rumień z nadżerkami. Zmianom towarzyszy uczucie pieczenia, palenia i świądu. Po wyleczeniu obserwuje się dużą tendencję do nawrotów.
Kandydoza kątów ust (zajady)
Infekcji sprzyja maceracja związana z częstym oblizywaniem ust. W kącikach ust pojawiają się pęknięcia naskórka pokryte strupami, ze stanem zapalnym dookoła. Zmianom towarzyszy bolesność.
Kandydoza paznokci i wałów paznokciowych
Początkowo zajęte są wały paznokciowe – zaczerwienione, obrzęknięte i bolesne przy ucisku. Z okolicy między wałem paznokciowym a płytką wydobywa się treść ropna. Z czasem proces chorobowy może przejść na płytkę paznokciową, która staje się matowa, szorstka i pobruzdowana. Ta postać drożdżycy to choroba zawodowa pracowników pralni i przemysłu spożywczego.
Wyprzenia drożdżakowe
Zmiany dotyczą okolic fałdów skóry, czyli pach, pachwin, pośladków, okolic podsutkowych, pępka, fałdów brzusznych u osób otyłych, a także okolicy pieluszkowej u niemowląt.
Duża wilgotność, ciepło i liczne otarcia naskórka to czynniki, które decydują o rozwoju drożdżyc w tych okolicach. Na skórze stwierdza się ogniska zapalne, sączące, często pokryte białawym nalotem. Wykwitom tym towarzyszą często tzw.
ogniska satelitarne na obwodzie, z grudkami i krostami.
Fot. 2. Łupież pstry CDC Public Health Image Library
Łupież pstry
Na skórze klatki piersiowej, szyi, kończyn górnych stwierdza się liczne jasnobrązowe plamki z delikatnym złuszczaniem. Zmiany mają tendencję do zlewania się. Pod wpływem słońca dochodzi do odbarwienia ognisk chorobowych.
Choroba najczęściej dotyczy młodych kobiet i jest spowodowana zakażeniem grzybem Malassezia Furfur.
Jak rozpoznać grzybicę?
W każdym przypadku podejrzenia zachorowania na grzybicę należy się zgłosić niezwłocznie do lekarza dermatologa, który powinien dokładnie zebrać wywiad i obejrzeć zmiany skórne. Grzybice skóry i błon śluzowych mogą imitować wiele innych jednostek chorobowych, dlatego ich rozpoznanie musi się opierać na badaniach dodatkowych.
Postawienie diagnozy może ułatwić oglądanie zmian chorobowych w ciemnym pomieszczeniu w świetle lamp Wooda. W niektóre postaciach grzybicy w świetle tej lampy obsertwuje się charakterystyczne świecenie zmian odpowiednie dla danego gatunku grzyba: łupież pstry – barwa żółtobiała, grzybica woszczynowa – matowozielona, grzybica drobnozarodnikowa – jasnozielona.
Podstawą rozpoznania jest jednak dodatni wynik badania mykologicznego, wykonywanego w specjalistycznych laboratoriach. Z chorobowo zmienionych miejsc na skórze pobiera się zeskrobiny lub wymazy, które ogląda się pod mikroskopem oraz hoduje na specjalnych podłożach mikrobiologicznych.
W razie zakażenia wzrost chorobotwórczego grzyba obserwuje się po około 2-3 tygodniach, jest to więc badanie długotrwałe.
Jak leczyć grzybicę?
Leczenie zakażeń grzybiczych obejmuje stosowanie preparatów zewnętrznych, leków doustnych, dezynfekcję obuwia i bielizny oraz przestrzeganie zasad profilaktyki. Na początku leczenia oraz po jego zakończeniu niezbędne wydaje się wykonanie dezynfekcji, którą przeprowadza się 10% roztworem formaliny oraz 1% i 0,5% roztworem chinoksyzolu.
Najlepszym sposobem eliminacji zarodników grzybów z otoczenia jest jednak wymiana obuwia, bielizny, skarpet na nowe. W ostatnich latach wachlarz preparatów przeciwgrzybiczych znacznie się poszerzył.
Są one na ogół skuteczne, bezpieczne i dobrze tolerowane. Są to.: terbinafina, itrakonazol, flukonazol, mikonazol.
Leki te są dostępne w postaci szamponów, kremów, maści, pudrów, lakierów do paznokci i aerozoli.
W przypadku potwierdzonej infekcji grzybiczej lekarz zaleci odpowiednie leczenie oraz ustali czas trwania kuracji.
Należy zaznaczyć, że w przypadku niektórych grzybic terapia może trwać zarówno jeden dzień (drożdżyca pochwy), jak i sześć miesięcy (grzybica paznokci). Wynik leczenia zależy w głównej mierze od współpracy pacjenta z lekarzem.
Systematyczne wizyty kontrolne, nieprzerywanie leczenia i przestrzeganie zasad profilaktyki to niezbędne warunki do osiągnięcia powodzenia w leczeniu.
Jak można zapobiec grzybicy?
Pamiętaj, że lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Aby ustrzec się przed zakażeniami grzybiczymi, na które stale jesteśmy narażeni, należy przestrzegać podstawowych zasad profilaktyki.
Odnoszą się one zarówno do niedopuszczenia do pierwszego zakażenia, jak i do ochrony przed ponownym zakażeniem po wyleczeniu. Grzyby dobrze się rozwijają w środowisku ciepłym i wilgotnym.
Należy więc unikać takich miejsc oraz nie stwarzać zarodnikom grzybów korzystnych warunków na swojej skórze.
Kilka ważnych zasad
- Używaj własnego ręcznika i własnych przyrządów do higieny (gąbka, obcinacz do paznokci).
- Na pływalniach, w łaźniach, saunach, sanatoriach nie chodź boso. Noś zawsze własne klapki.
- Unikaj pożyczania cudzego obuwia (łyżwy, buty narciarskie).
- Staraj się kupować bieliznę, skarpetki wykonane z naturalnych, przewiewnych materiałów.
- Wybieraj wygodne obuwie wykonane z naturalnych materiałów.
- Codziennie zmieniaj skarpetki.
- Myj dokładnie stopy, fałdy skóry (okolice pachowe, pachwinowe). Dokładnie osuszaj ciało w tych okolicach.
- Nie głaszcz bezdomnych zwierząt (kotów, psów).
- Przy długotrwałej antybiotykoterapii stosuj probiotyki dostępne w aptekach bez recepty (w formie kapsułek, tabletek lub globulek dopochwowych).
Grzybica odzwierzęca – przyczyny, leczenie i objawy
Fot. Astrakan Images / Getty Images
Grzybica odzwierzęca często daje niespecyficzne objawy. Mogą pojawić się wysypka, wyprysk czy inne zmiany skórne, które powinny być zróżnicowane przez dermatologa. Leczenie zależy od rozległości zmian i objawów towarzyszących.
Grzybice, czyli choroby wywołane przez grzyby, zaliczane są do wysoko zakaźnych schorzeń, czyli bardzo łatwo dochodzi do zakażenia nimi. Grzyby są szeroko rozpowszechnione w środowisku i nie zawsze wywołują objawy chorobowe.
Niekiedy jednak grzyby mogą być powodem bardzo niebezpiecznych stanów chorobowych. Zalicza się tu przede wszystkim stany z obniżoną odpornością w wyniku choroby przewlekłej czy antybiotykoterapii.
Grupą osób narażoną na zakażenie grzybicą są zwłaszcza dzieci, szczególnie dotyczy to grzybic odzwierzęcych.
Grzybica odzwierzęca – przyczyny
Grzybica może mieć różne przyczyny. Zarazić się nią można od ludzi, jak również od zwierząt. W tym drugim przypadku do zakażenia dochodzi przez kontakt ze zwierzęciem.
Uznaje się, że grupą najbardziej narażoną na zakażenia grzybicą odzwierzęcą są dzieci, które dotykają bez zachowania zasad higieny różne zwierzęta, w tym także obce i bezdomne. Źródłem zakażenia mogą być np. koty, psy, świnki morskie.
Zachorowanie jednej osoby w domu powoduje przeniesienie zakażeń na innych członków rodziny. Ponadto zakażenia łatwo rozprzestrzeniają się wśród dzieci w przedszkolach czy w szkołach.
Co musisz wiedzieć o grzybicy? Przekonajcie się na filmie, co trzeba wiedzieć o chorobie:
Jakie objawy wysyła grzybica odzwierzęca?
Ze względu na dość niespecyficzne objawy często przez długi czas nie dochodzi do właściwego postawienia rozpoznania. Różne grzyby wywołują grzybicę odzwierzęcą. To z kolei powoduje, że grzybice dają różne objawy i obierają różną lokalizację.
Bardzo często grzybica odzwierzęca lokalizuje się na owłosionej skórze głowy, jednak tak naprawdę może wystąpić na całym ciele. Czasami objawem dodatkowym jest świąd. Liczne przeczosy skórne u dzieci pojawiające się w efekcie drapania mogą ulec dodatkowym nadkażeniom i przybrać obraz ropnych zmian.
Niekiedy objawem są wykwity skórne, przypominające alergię, a konkretnie pokrzywkę, miejscowy wyprysk kontaktowy.
Grzybica odzwierzęca – diagnostyka i leczenie
Celem wysunięcia rozpoznania konieczne jest skonsultowanie się z dermatologiem. Aby potwierdzić grzybicę odzwierzęcą, należy wykonać badania diagnostyczne na potwierdzenie obecności grzyba. W tym celu można wykonać badania zeskrobin ze skóry, a także badanie skóry lampą Wooda (zakażone miejsca świecą w lampie na zielono).
Wśród badań mikrobiologicznych wykonuje się również hodowlę dla określenia gatunku grzyba. W leczeniu stosuje się leki doustne lub leki miejscowe. Grzybica odzwierzęca u dzieci często słabo reaguje na leczenie, stąd niejednokrotnie konieczne jest zastosowanie kilku tygodni czy miesięcy leczenia.
Niezbędne jest leczenie wszystkich członków rodziny i zwierząt domowych (jeśli przebywają w otoczeniu dziecka).
Czy można zapobiec grzybicy odzwierzęcej?
Nie da się zupełnie uniknąć narażenia na grzyby chorobotwórcze. Ryzyko zakażenia jest jednak niższe w przypadku stałych kontroli weterynaryjnych zwierząt domowych. Ważna jest również higiena zwierząt. Powinno się unikać narażenia na kontakt z chorymi, szczególnie bezdomnymi, zwierzętami. Po kontakcie ze zwierzęciem konieczne jest mycie rąk wodą z mydłem.
Czy artykuł okazał się pomocny?
Grzybica odzwierzęca – przyczyny, objawy, leczenie
Rodzice kupili Kasi pieska Yorkshire Terrier na bazarze. Ojciec nie był do końca przekonany do tego pomysłu, ponieważ ta rasa psów nie szczególnie mu się podobała. Szczeniak był ruchliwy i pogodny. Nic nie wskazywało na to, że jest chory. Po kilku tygodniach od zakupu psa na skórze matki i córki pojawiły się czerwone okręgi. Ponieważ mama Kasi była w ciąży, przeraziły ją te objawy.
Dermatolog podejrzewał na początku pokrzywkę. Dziewczynka przez miesiąc dostawała leki przeciwalergiczne i maści sterydowe. Matka ze względu na ciążę nic nie brała.
U jednej i drugiej wciąż pojawiały się nowe swędzące, czerwone pierścienie. Podczas wizyty u kolejnego dermatologa padła właściwa diagnoza – grzybica odzwierzęca.
Ponieważ ojciec za szczeniakiem nie przepadał i nie bawił się z nim, grzybicą się nie zaraził.
– Grzybica odzwierzęca to dość częsta przypadłość, z którą dzieci trafiają do szpitala. Zarażają się od psów, kotów czy świnek morskich – mówi prof.
Andrzej Kaszuba krajowy konsultant w dziedzinie dermatologii. Prof. Kaszuba podkreśla, że wystarczy jeden kotek czy piesek, a choruje cała rodzina. Dzieci zrażają też swoich współtowarzyszy zabaw.
Zdarza się, że grzybica atakuje całe przedszkole lub dom dziecka.
Dlaczego chorują najczęściej dzieci? Lekarz weterynarii Zofia Fraś z warszawskiej przychodni Białobrzeska mówi, że mają one bardzo intensywny kontakt ze zwierzętami i dlatego zarażają się częściej.
Choroba objawia się zmianami zapalnymi w postaci czerwonych pierścieni na skórze. Mogą one mieć średnicę 1-5 cm. Pojawiają się na wszystkich częściach ciała.
Obrączkowe ogniska zapalne na skórze nieowłosionej mogą być grudkowate i swędzące.
Na owłosionej skórze głowy powstają guzy zapalne podobne do czyraków. W tych miejscach wypadają włosy. Dzieci drapiąc się przenoszą chorobę na inne części ciała.
Groźne choroby, które złapiesz na basenie
Problemem jest to, że wielu lekarzy nie potrafi rozpoznać odzwierzęcej grzybicy skóry. – Trafiają do nas dzieci, które wcześniej przez kilka miesięcy były leczone na atopowe zapalenie skóry, egzemę czy inne schorzenia dermatologiczne.
Chorzy dostawali maści ze sterydami, po czym następowała lekka poprawa, jednak grzybica rozwijała się dalej – mówi prof. Kaszuba.
Dodaje, że miał pacjentkę – 12-letnią dziewczynkę, która była leczona na atopowe zapalenie skóry przez 8 miesięcy, choć w rzeczywistości chorowała na grzybicę odzwierzęcą, którą zaraziła się od swojej świnki morskiej.
– Dziecko potwornie cierpiało, ponieważ wstydziło się rozebrać na zajęciach wychowania fizycznego. Swędzenie powodowało ciągłe rozdrażnienie i kłopoty ze snem – opowiada.
Poznaj choroby zakaźne wieku dziecięcego
Profesor Kaszuba podkreśla, że nie ma grzybicy bez grzyba, dlatego dermatolog zanim rozpocznie leczenie musi zbadać zeskrobinę ze skóry pacjenta pod mikroskopem. Takie badanie daje odpowiedź na pytanie, czy mamy do czynienia z grzybicą. Dalsza diagnostyka, czyli tzw. posiewy, mówią, jaki grzyb chorego zaatakował.
Leczenie dzieci często wymaga pobytu w szpitalu. Niekiedy trzeba usunąć włosy na głowie. Pacjentom podaje się leki doustne i miejscowe. Stosuje się też barwniki przeciwgrzybiczne na skórę.
Taka terapia może trwać nawet kilka miesięcy.
Powinna się ona zakończyć badaniem, które potwierdzi, że grzybów już nie ma. Nieleczona grzybica może powodować wtórne powikłania w postaci groźnej dla życia sepsy.
Weterynarz Zofia Fraś przestrzega przed kupowaniem zwierząt niewiadomego pochodzenia. Choć, jak podkreśla, zdarzają się grzybice całych miotów w najbardziej renomowanych hodowlach. – Grzybica rozwija się głównie u zwierząt młodych, ale i osłabionych. Dlatego warto psa zbadać przed zakupem lub zaraz po nim – podkreśla.
Niepokojące są wyłysiałe miejsca na skórze zwierzęcia, szczególnie na łapach i na głowie, niekiedy sączące się. – Jeśli grzybica pojawia się na łapach to przede wszystkim w okolicach pazurów.
Może umiejscowić się także na pośladkach i bokach tułowia, ale zazwyczaj pierwsze zmiany pojawiają się na głowie – mówi Fraś.
Co wiesz o bakteryjnych chorobach odzwierzęcych?
Weterynarz może zbadać psa pod specjalna lampą, pod której światłem niektóre rodzaje grzybów zaczynają świecić. Może też wziąć zeskrobinę ze skóry zwierzęcia.
– Po pobraniu zeskrobiny lekarz musi ją poddać badaniom mykologicznym. Pobrany materiał wysyłamy do laboratorium, a wynik otrzymujemy w zależności od zleconego badania w ciągu 3, a nawet niekiedy 30 dni. Przy okazji tego badania można też sprawdzić, na jakie leki dany rodzaj grzyba jest wrażliwy – informuje weterynarz.
Grzybica nie jest powodem do eutanazji zwierzęcia. – Jeszcze nie widziałam, aby weterynarz z tego powodu usypiał psa czy kota – mówi doktor Fraś. – W naszej lecznicy był przypadek właściciela, który przyniósł na uśpienie króliczka miniaturkę z powodu grzybicy na główce i uszach. Aktualnie króliczek mieszka zdrowy i szczęśliwy u właścicielki kliniki – dodaje.
Leczenie grzybicy u zwierząt trwa od miesiąca do nawet pół roku. Jego przebieg zależy od kondycji pupila. Podaje się leki doustne i stosuje miejscowe.
Starsze, wyniszczone zwierzęta nie zawsze mogą przyjmować leki doustne, bo obciążają one wątrobę. – W okresie leczenia warto zachować szczególną higienę i myć ręce po każdorazowym kontakcie.
Dobrze jest też wyprać wszystkie zabawki i posłania pupila – informuje weterynarz.
Mały York wyleczył się szybko. Przez dwa miesiące trzeba było smarować zmienione miejsca na skórze psa specjalnym specyfikiem. Kasia również pozbyła się grzybicy w dwa miesiące, z czego tydzień przebywała w szpitalu. Choroba najdłużej ciągnęła się u jej mamy, ponieważ z powodu ciąży nie można było zastosować leków doustnych. Kurację definitywnie zakończyła po porodzie.
Tekst: Halina Pilonis
- Grzybica paznokci – objawy, leczenie Grzybica paznokci szybko się rozprzestrzenia, łatwo się nią zarazić, a jej objawy potrafią mocno uprzykrzyć nam życie. Grzybica paznokci to jednak nie tylko… Anna Niewiadomska | Żyjmy dłużej
- Grzybica stóp – objawy, leczenie Grzybica stóp może nie przykuwa do łóżka, ale jest niezwykle uciążliwa. Jeśli zaatakuje jednego członka rodziny, strzec się powinni także pozostali! Jak z nią…
- Leczenie grzybicy stóp Grzybica stóp jest bardzo zaraźliwą chorobą. Obecny styl życia, korzystanie z miejsc publicznych przez które przewija się wiele osób często dotkniętych tą chorobą… Grażyna Suchora | Onet.
- Mukowiscydoza – objawy, diagnoza, leczenie Mukowiscydoza to choroba na którą w Polsce chorzy żyją ponad dekadę krócej niż w innych krajach EU. Przyczyną są problemy z opieką zdrowotną, zwłaszcza poza… Halina Pilonis | Onet.
- Leczenie kanałowe bez tajemnic Leczenie kanałowe jako metoda leczenia nieodwracalnych zapaleń miazgi – rozmowa z Andrzejem Twardzikiem, stomatologiem z wieloletnim doświadczeniem zawodowym,…
- Kaszel: przyczyny, rodzaje, leczenie [INFOGRAFIKA] Kaszel sam w sobie nie jest chorobą, a objawem. Bywa niegroźny, nieleczony jednak potrafi prowadzić do rozwoju poważnych infekcji. Poznaj jego przyczyny, rodzaje…
- Endometrioza – leczenie farmakologiczne Celem farmakoterapii jest eliminacja lub złagodzenie bólu. Najczęściej stosuje się leczenie hormonalne i terapię z zastosowaniem niesteroidowych leków… Polskie Stowarzyszenie Endometrioza | Onet.
- Wszystko o grzybicy stóp Grzybica stóp należy do najczęściej spotykanych chorób skórnych. Jest chorobą cywilizacyjną, rzadko występuje w krajach, gdzie chodzi się na boso lub tylko w… Grażyna Suchora | Onet.
- Leczenie w stwardnieniu rozsianym Stwardnienie rozsiane jest nieuleczalne, istnieją jednak leki, które u części pacjentów zwalniają postęp choroby. To, czy osoba chora zareaguje na dane leczenie…
- Zmiany w leczeniu cukrzycy Co 5 sekund na świecie ktoś zapada na cukrzycę, co 10 sekund z jej powodu ktoś umiera. Amerykanie zaczynają bardziej restrykcyjnie podchodzić do norm zawartości… Halina Pilonis
Grzybica odzwierzęca – co trzeba wiedzieć?
Grzybice, określane również mikozami, zaliczane są do chorób o wysokim stopniu zaraźliwości. Oznacza to, że zarazić się nimi jest bardzo łatwo. Wywołują je mikroskopijnej wielkości grzyby, obecne w otoczeniu. Według szacunkowych danych na różne rodzaje grzybic choruje nawet kilka milionów mieszkańców Polski.
Najczęściej zarażamy się od innych chorych ludzi (za chorobę odpowiadają grzyby antropofilne) lub zwierząt (grzyby zoofilne). Stosunkowo rzadko przyczyną zakażeń są grzyby glebowe.
Łatwiej zarażają się osoby z obniżoną odpornością, po przebytej kuracji antybiotykowej oraz (uwaga!) dzieci – zwłaszcza, jeśli chodzi o grzybicę odzwierzęcą.
Grzybicą odzwierzęcą można zarazić się psa, kota czy innego zwierzęcia, na przykład królika czy świnki morskiej. Najczęściej chorują dzieci, a przyczyna jest prosta – to właśnie one chętnie i intensywnie bawią się ze zwierzętami, zachęcając do kontaktu nie tylko ukochanego pupila, ale także zwierzaki spotkane na ulicy, w tym również bezdomne.
Kiedy w domu choruje jedna osoba, grzybicą zagrożeni są wszyscy członkowie rodziny i inne osoby z otoczenia: w przedszkolu, szkole, w pracy.
Leczenie nie jest trudne, wymaga jednak sporo czasu, a przede wszystkim postawienia właściwej diagnozy.
Wielu lekarzy nie potrafi rozpoznać objawów grzybicy odzwierzęcej, więc pacjenci zgłaszający się do gabinetu bywają leczeni na alergię, atopowe zapalenie skóry, pokrzywkę czy egzemę, a grzybica rozwija się w najlepsze.
Objawy grzybicy odzwierzęcej
Infekcje grzybicze mogą przybierać zróżnicowany obraz, zależnie od rodzaju grzyba powodującego chorobę i lokalizacji zakażenia. Najczęściej grzybica atakuje owłosioną skórę głowy. Należy koniecznie zwrócić uwagę na zmiany zapalne skóry przybierające kształt okrągłych lub owalnych, wyraźnie zaczerwienionych pierścieni.
Na owłosionej skórze głowy widoczne bywają miejscowe przerzedzenia, czy nawet wyłysienia włosów. W zaawansowanej grzybicy mogą pojawić się guzy z ropną zawartością. Zmiany mogą swędzieć, a podczas drapania dziecko przenosi grzybicę na inne części ciała.
W przypadku stwierdzenia takich objawów, należy jak najszybciej skonsultować się z dermatologiem, który potwierdzi lub wykluczy diagnozę grzybicy odzwierzęcej i zaleci odpowiednie leczenie.
Diagnoza i leczenie
Potwierdzenie diagnozy wymaga stwierdzenia obecności grzyba na skórze. W tym celu lekarz bada skórę lampą Wooda (miejsca zakażone będą świecić na zielono), a zeskrobina ze skóry pacjenta zostaje obejrzana pod mikroskopem. Posiewy pozwolą określić rodzaj grzyba, który zaatakował skórę. Najczęściej stosuje się leki doustne i miejscowe.
„Terapia zwykle trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. Czasami konieczne jest usunięcie włosów. Jeśli istnieje podejrzenie, że dziecko zaraziło się od mieszkającego w domu pupila, należy koniecznie wybrać się z psem do weterynarza, który zaproponuje najskuteczniejszą terapię również da niego.’
mówi dermatolog dr n. med. Dorota Kozicka
Profilaktyka grzybicy odzwierzęcej – lepiej zapobiegać niż leczyć
Z uwagi na rozpowszechnienie grzybów, kontaktu z ich zarodnikami w zasadzie nie da się uniknąć. Można jednak zmniejszyć prawdopodobieństwo zarażenia. Najlepiej unikać dotykania bezdomnych zwierząt. Po każdym kontakcie koniecznie umyć ręce i nauczyć dziecko przestrzegania tych zasad.
PAMIĘTAJMY: Jeśli decydujemy się na zakup lub adopcję psa, zwierzę powinno pochodzić ze sprawdzonych miejsc, w których dba się o zdrowie zwierząt. Nie należy w żadnym wypadku kupować zwierzaka na bazarach, targowiskach czy z nastawionych wyłącznie na zysk pseudohodowli – ryzyko, że trafi się nam pies chory, będzie znacznie wyższe.
Źródła 1. Choroby odzwierzęce: https://pl.wikipedia.org/wiki/Choroby_odzwierz%C4%99ce 2. Jak uchronić się przed grzybicą skóry? http://www.dermatozy.pl/edukacja/grzyb01.html
3. Dermatologia kliniczna: http://drmalek.pl/dermatologia-kliniczna/
Grzybica skóry. Jak ją rozpoznać i jak leczyć?
Grzybica skóry wywołana jest poprzez chorobotwórcze grzyby dermatofity lub drożdżaki. Najczęściej mamy do czynienia z grzybicą stóp i paznokci. Jednakże występują również inne rodzaje grzybicy takie jak: grzybica skóry głowy (powszechnie zwana łupieżem), grzybica naskórka, pochwy czy też sromu. Grzybica jest jedną z najczęstszych chorób skóry, dotyka ok. 20% ludzi na całym świecie.
Grzybica powstaje w wyniku przedostawania się dermatofitów ze zwierząt, z ziemi, z człowieka na człowieka. Może być przenoszona za pomocą przedmiotów. Również pocenie się oraz noszenie nie przewiewnych ubrań sprzyja rozwijaniu się drożdżaków, a co za tym idzie powstawaniu grzybicy.
Grzyby znacznie szybciej rozwijają się u osób, których organizm jest osłabiony poprzez długotrwałe stosowanie antybiotyków, ciąże, cukrzyce, nowotwory czy też AIDS. Dermatofity namnażają się nadmiernie i prowadza do zmian chorobowych.
Warto zauważyć, iż grzyby te występują w błonach śluzowych zdrowego człowieka i ich obecność w małych ilościach nie jest szkodliwa dla organizmu człowieka.
Grzybicę można w miarę łatwy sposób zdiagnozować samemu. Objawia się zmianami na powierzchni skóry.
Najczęściej dochodzi do zainfekowania skóry między palcami, na stopach, na podeszwach czy też na dłoniach. Grzyby lubią miejsca ciepłe i wilgotne, a także uszkodzone gdzie mogą w szybki sposób się rozwijać.
Dlatego też bardzo często grzybica pojawia się w fałdach skóry, pod pachami, między pośladkami czy też pod piersiami.
Głównymi objawami grzybicy skóry są plamy skórne, które mają owalny lub okrągły kształt w rumianym kolorze, mogą pojawiać się również pęcherze, które z biegiem czasu zmieniają się w strupy. Po pewnym czasie z rany może wydobywać się wydzielina, a także nieprzyjemny zapach. O grzybicy skóry mogą świadczyć również krostki bądź też grudki.
Bardzo częstym objawem pojawiającej się grzybicy jest swędzenie miejsc zmienionych chorobowo. Miejscom zmienionym chorobowo towarzyszy również zaczerwienienie, podrażnienie, pękanie skóry czy też łuszczenie się naskórka. W przypadku grzybicy skóry nie należy swędzących miejsc, gdyż właśnie w ten sposób przenosi się chorobę na zdrową skórę.
Gdy nie zostanie podjęte żadne leczenie, grzybica rozprzestrzenia się i może zainfekować duże obszary ciała.
Objawy grzybicy, pojawiające się na skórze, to:
- – czerwone plamy o wyraźnych brzegach,- zaczerwienienie skóry często silniejsze na brzegach, a słabsze pośrodku,- pęcherze z wydzieliną ropną,
- – wyjątkowo jasny lub ciemny odcień skóry.
Inna odmiana grzybicy jest łupież pstry.
Wbrew pozorom nie jest to biały proszek, który kojarzy się z łupieżem skóry głowy. Łupieżem pstrym nazywamy brunatne lub różowe plamy na skórze, które najczęściej pojawiają się na klatce piersiowej, tułowiu, karku i szyi. Wraz ze wzrostem plamy się łączą.
Plamy te charakteryzują się tym, iż podczas opalania nie zmieniają koloru. Do zakażenia łupieżem pstrym dochodzi najczęściej w solariach.
Kolejnym rodzajem grzybicy jest grzybica paznokcia. Ten rodzaj grzybicy jest bardzo trudny w leczeniu i wymaga używania produktów recepturowych. Charakteryzuje się tym, iż paznokieć zmienia swój kolor na żółtawy, brunatny bądź też biały.
Bardzo często dolegliwości tej towarzyszą również zgrubienia i bruzdkowanie się płytki paznokcia, paznokieć staje się słabszy bardziej podatny na łamanie i rozdwajanie. Czasem dochodzi również do zaczerwienienia i opuchnięcia wału paznokciowego.
Bardzo często również objawia się to bólem.
W aptekach dostępne są specjalistyczne preparaty do walki z grzybicą paznokci:
– Mycosan Grzybica Paznokci, 5ml- Nailner sztyft do paznokci przeciwgrzybiczy 4 ml
Możemy wyróżnić również grzybicę stóp. Choroba ta dotyka bardzo często osoby uprawiające sport. Jest to spowodowane tym, iż osoby takie bardzo często korzystają z saun, basenów czy też siłowni.
Do grzybicy stóp może dojść również w momencie, kiedy używamy skarpet bądź butów z tworzyw sztucznych, nieprzepuszczających powietrza. Najczęściej mamy do czynienia z grzybicą międzypalcową. Głównie objawia się zaczerwienieniem, swędzeniem i pękaniem skóry między palcami.
Nieleczona grzybica stóp może rozprzestrzeniać się na grzbiet stóp oraz palce.
Preparaty wspomagające leczenie grzybicy stóp:
– Farmona Nivelazione Dezodorant do stóp 150 ml przeciw grzybiczy- Maxulg krem do stóp przeciw grzybicy 75g- Scholl krem przeciwgrzybiczny do stóp- Sól do stóp na grzybice, pękanie naskórka 550 g- Steper, krem do stóp i paznokci, przeciwgrzybiczy, 15g
Powszechnie wiadomo, że lepiej zapobiegać niż leczyć dlatego tez należy zwracać szczególna uwagę podczas korzystania z miejsc publicznych zwłaszcza basenów i saun. Nie należy w takich miejscach chodzić boso.
W ten właśnie sposób najszybciej można nabawić się grzybicy stóp. Najczęściej choroba ta przenosi się poprzez kontakt z rzeczami i powierzchniami, które były używane przez osobę chorą na grzybicę.
Najczęściej jest to grzebień, buty, ubrania, prysznic bądź tez wanna.
Należy przestrzegać kilku podstawowych zasad, które pozwolą nam uniknąć zarażenia grzybicą:
- – myć włosy regularnie, szczególnie po wizycie u fryzjera,- nie dzielić z nikim ręcznika, ubrań, butów, grzebieni, nakryć głowy,- nie chodzić boso na siłowni czy pływalni,
- – nie dotykać zwierząt, u których zauważysz łyse plamy na sierści.
Grzybica to choroba trudna w leczeniu. Bardzo rzadko jesteśmy w stanie sami poradzić sobie z tą chorobą. Zazwyczaj konieczne jest udanie się do lekarza dermatologa w celu zdiagnozowania rodzaju grzybicy. Grzybice rozpoznaje się na podstawie badania mikologicznego.
Można leczyć ją miejscowo bądź też ogólnie. Miejscowo można leczyć tylko niektóre postacie grzybicy stóp, grzybicę powierzchowną skóry gładkiej oraz pojedyncze ogniska grzybic odzwierzęcych.
Leczenie preparatami doustnymi o działaniu ogólnym stosuje się w przypadku grzybicy skóry owłosionej, paznokci lub rozległych zmian na skórze gładkiej.
Grzybice skóry
Grzybice znane są od wieków i należą do jednych z najczęstszych chorób skóry. Szacuje się, że 20% osób w społeczeństwie zamożnym zachoruje na grzybicę przynajmniej 1 raz w okresie całego życia, a jednoczasowo problem ten dotyczy 3% populacji.
Skóra jest złożonym, wieloczynnościowym narządem człowieka, który osłania inne narządy wewnętrzne przed wpływem środowiska zewnętrznego. Bariera ochronna, którą tworzy skóra, stanowi równocześnie element regulacji cieplnej, wodnej, wydzielniczej i odpornościowej naszego ciała.
Skóra zbudowana jest z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej.
Poza tym w skórze znajdują się naczynia krwionośne i chłonne, zakończenia nerwów oraz tzw. przydatki – gruczoły potowe, łojowe i mieszki włosowe. Jedną z najczęściej występujących chorób skóry jest grzybica. Aby doszło do jej rozwoju, muszą zaistnieć określone warunki.
Pierwszym jest kontakt z czynnikiem wywołującym, czyli z fragmentem lub zarodnikiem grzyba. Drugim czynnikiem jest osłabienie zdolności ochronnej skóry i organizmu na zakażenie, najczęściej w skutek uszkodzenia bariery ochronnej lub upośledzenia własnej obrony przez organizm.
Wiele postaci choroby
Ze względu na przenoszenie i zarażenie możemy grzybice podzielić na dwa rodzaje: – pochodzenia ludzkiego (antropofilne), kiedy źródłem zakażenia jest inny człowiek – pochodzenia zwierzęcego (zoofilne), gdy źródłem zakażenia jest zwierzę. Z reguły w zakażeniach pochodzenia zwierzęcego mamy do czynienia z większym stanem zapalnym ogniska chorobowego, a nawet z możliwością wystąpienia guzów zapalnych na skórze owłosionej.
Pod względem zajęcia struktur skóry procesem chorobowym możemy podzielić grzybice na dwie kategorie: – powierzchowne grzybice naskórkowe – grzybice dotyczące zakażenia skóry właściwej, włosów i paznokci z odczynem zapalnym.
Grzybicą należącą do pierwszej kategorii jest łupież pstry. Jest to powierzchowne zakażenie naskórka, głównie na tułowiu i zewnętrznych powierzchniach kończyn, o wyglądzie żółtobrunatnych plam wywołane przez Pityrosporum ovale.
Plamy są liczne, lekko złuszczające się, o nieregularnych zarysach i pod wpływem słońca ulegają odbarwieniu. Z tego powodu osoba z podejrzeniem łupieżu pstrego zazwyczaj zgłasza się do lekarza po wakacjach, gdy zaniepokoiły ją nieopalone plamki na skórze.
Objawy często nawracają po leczeniu, czemu sprzyja nadmierne pocenie lub brak odkażenia bielizny po leczeniu przez wygotowanie.
Choroba jest dość charakterystyczna dla osób uczęszczających na siłownie, gdzie kontakt z wieloma osobami i duża wilgotność skóry ze względu na pocenie jest idealnym środowiskiem do mnożenia się grzybów i zarażania przez nie skóry.
Druga kategoria bardzo często nazywana jest grzybicami właściwymi skóry i ma wiele odmian z powodu zajęcia określonych obszarów skóry. Grzybice właściwe dzielimy następująco:
- Grzybica powierzchowna owłosionej skóry głowy,
- Grzybica skóry gładkiej,
- Grzybica pachwin,
- Grzybica stóp,
- Grzybica paznokci.
Grzybica powierzchowna owłosionej skóry głowy jest wywoływana najczęściej grzybami bytującymi na ludziach , ale zdarzają się zakażenia grzybami odzwierzęcymi.
Jest kilka typów tej postaci grzybicy w zależności od rodzaju patogenu wywołującego chorobę.
Większość z nich charakteryzuje się niewielkim odczynem zapalnym skóry, czemu towarzyszy duża łamliwość włosów jako wynik bytowania grzybów w mieszkach włosowych i strukturach włosa.
Włosy mogą być ułamane kilka milimetrów ponad powierzchnią skóry, w innym rodzaju tej postaci grzybicy tworzą się miejsca na skórze pozbawione owłosienia o wyglądzie łysienia plackowatego. Najczęściej zakażenie ma charakter przewlekły, ale po wyleczeniu na skórze głowy nie pozostają blizny, a włosy odrastają.
Dlatego warto podejmować leczenie. W przypadku zakażenia skóry głowy przez grzyby pochodzenia zwierzęcego mamy do czynienia z towarzyszącym dużym odczynem alergicznym na obecność grzyba. Choroba ma wtedy przebieg bardzo burzliwy, tworzą się guzy zapalne z wyciekiem treści ropnej z ujść mieszków włosowych.
Ta postać wymaga intensywnego leczenia.
Grzybica skóry gładkiejjest chorobą wywołaną przez zakażenie na drodze kontaktów z zarażonym człowiekiem. Nierzadko do infekcji dochodzi po kontakcie z zarażonym zwierzęciem i są to wtedy zakażenia grzybami zoofilnymi.
Zdarzają się przypadki, gdzie czynnikiem zakaźnym jest ubranie lub nawet zagrzybiony mebel. Tego typu infekcje najczęściej dotyczą dzieci.
U dorosłych do zarażenia dochodzi z powodu nadmiernego pocenia się, ponieważ wilgotne środowisko ułatwia zadomowienie się grzyba na skórze.
Grzybica pachwin jest zakażeniem dotykającym w większym stopniu mężczyzn niż kobiety. Rozwija się na skórze pachwin, z reguły bez zajęcia skóry moszny.
W przypadkach szczególnych zmiany chorobowe mogą obejmować również okolice krocza i pośladków.
Często ta postać grzybicy powikłana jest dodatkowym zakażeniem drożdżami lub bakteriami, a zmianom na skórze towarzyszy znacznie nasilony świąd. Rozwój zakażenia oczywiście jest ściśle powiązany z wilgotnością środowiska.
Duży wpływ na występowanie tego typu grzybicy mają choroby ogólnoustrojowe, jak otyłość i cukrzyca. Do rozwoju choroby przyczynia się także noszenie ściśle przylegających ubrań np.
rajstop, slipek ale również noszenie przez dłuższy czas mokrych strojów pływackich.
Z tego powodu w profilaktyce i leczeniu warto nosić luźną lub przewiewną bieliznę oraz stosować pudry wysuszające w celu zmniejszenia wilgotności okolic pachwin.
Grzybica stóp, prowadząca do tzw. stopy atlety, jest najczęstszą postacią choroby w populacji. Rozwija się zwykle w sprzyjającym, wilgotnym środowisku i głównie w miesiącach letnich. Punktem wyjścia grzybicy stóp są często przestrzenie międzypalcowe.
Do zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu z zakażonymi wykładzinami w kabinach prysznicowych i podłogach w szatniach. Grzybica stóp dotyka również osoby pracujące w bardzo ciepłych i wilgotnych pomieszczeniach, zwłaszcza noszące gumowe obuwie.
Bardziej podatne na zakażenie są także osoby z uszkodzeniem skóry stóp (choroby pęcherzowe) oraz z cukrzycą. Warto zwrócić uwagę, że nieleczona grzybica stóp u chorych z cukrzycą może doprowadzić nawet do amputacji.
Leczenie tej postaci grzybicy powinno trwać 4 tygodnie i dotyczyć obu stóp.
Grzybica paznokcinie jest chorobą skóry, dotyczy jednak elementu wytwarzanego przez skórę – paznokcia. Do zakażenia może przyczynić się ucisk mechaniczny np. przez obuwie, ale również zaburzenia odporności i zaburzenia hormonalne np. niedoczynność tarczycy.
Z reguły okres trwania choroby jest wieloletni, możliwe jest samozakażenie innych części skóry lub paznokci z jednego zakażonego paznokcia.
Paznokieć najczęściej ulega zgrubieniu i przebarwieniu na kolor biały, żółtawy lub brunatny, jest bardziej łamliwy i często się rozwarstwia.
Jak uchronić się przed zakażeniem?
Ponieważ wzrostowi grzybów sprzyja wilgotne i ciepłe środowisko należy nosić luźna odzież bawełnianą lub z syntetycznego materiału zaprojektowanego do odparowywania wilgoci. Podobne właściwości powinny mieć skarpety.
Jakie są okolice podatne na zakażenie? Ze względu na częstość występowania najbardziej narażone na zaatakowanie przez grzyby są okolice pachwin, stóp i okolice międzypalcowe. Okolice podatne na zakażenie należy całkowicie wysuszyć przed nałożeniem ubrania.
Poza tym nie należy nosić wspólnych z innymi domownikami ubrań i unikać chodzenia na boso, szczególnie w miejscach publicznych (basen, sauna). Rozpoznanie grzybicy opiera się na obrazie zmian oraz badaniu pod mikroskopem fragmentów pobranych ze skóry.
Najczęściej pomyłki w rozpoznaniu choroby dotyczą zakażeń drożdżakami, głównie z gatunku Candida albicans. Zakażenia tym drobnoustrojem będą tematem jednego z kolejnych artykułów.
Jak leczyć?
Leczenie grzybicy jest konieczne ze względu na możliwość zakażania innych osób. Grzybicę leczy się ogólnie i/lub miejscowo. O doborze odpowiedniego leczenia decyduje lekarz.
Należy jednak pamiętać, że miejscowo można leczyć niektóre postacie grzybicy stóp, grzybicę powierzchowną skóry gładkiej oraz pojedyncze ogniska grzybic odzwierzęcych.
W przypadku grzybicy skóry owłosionej, paznokci lub rozległych zmian na skórze gładkiej konieczne jest leczenie preparatami podawanymi doustnie o działaniu ogólnym.
Pamiętajmy: zarazić się nie jest trudno, profilaktyka kosztuje niewiele, choroba jest zawsze niepotrzebna, a dodatkowo nieestetyczna. Unikajmy więc kontaktów z osobami zarażonymi w naszym otoczeniu, a piętnując brzydotę skóry może spowodujemy wizytę u lekarza i pozbycie się przez osoby chore kłopotliwego pasażera – grzyba.