Operacja na nietrzymanie moczu

W klinice Gyncentrum wykorzystujemy nowoczesne, małoinwazyjne metody leczenia nietrzymania moczu. Pacjentki objęte są opieką lekarzy oraz fizjoterapeutów uroginekologicznych. Kompleksowa terapia niweluje problem NTM i pozwala odzyskać komfort życia. 

Zadzwoń: 32 506 57 77 Napisz: [email protected]

Wysiłkowe nietrzymanie moczu (NTM) to wstydliwy problem. Polega on na niekontrolowanym wyciekaniu moczu z pęcherza moczowego podczas kichania, śmiania się, kaszlu, wysiłku fizycznego, czy podnoszenia ciężkich przedmiotów.

 Na tę dolegliwość szczególnie narażone są kobiety.

 Przyczyną NTM u pań jest najczęściej osłabienie mięśni dna miednicy, spowodowane wrażliwością kobiecych narządów intymnych na zmiany hormonalne zachodzące w ciągu życia (ciąża, menopauza) oraz rozciągnięciem mięśni podczas porodów siłami natury. 

Wysiłkowe nietrzymanie moczu obniża jakość życia kobiety 

Dolegliwości związane z nietrzymaniem moczu mają negatywny wpływ na codzienne życie kobiet cierpiących na tę przypadłość. Obniżają jakość życia, utrudniają kontakty rodzinne i towarzyskie.

Często prowadzą także do depresji i zaburzeń seksualnych.

 Na szczęście współczesna medycyna oferuje wiele skutecznych metod leczenia nietrzymania moczu, dzięki którym kobieta może odzyskać kontrolę nad swoim pęcherzem i komfort życia. 

Zabiegi na nietrzymanie moczu

W klinice Gyncentrum Ginekologia Plastyczna wykorzystujemy nowoczesne, małoinwazyjne metody leczenia nietrzymania moczu. 

Nowość! EMSELLA – Innowacyjna metoda leczenia NTM

BTL EMSELLA to to ergonomiczne krzesło, wykorzystujące technologię HIFEM do stymulacji i wzmocnienia mięśni dna miednicy oraz przywrócenia kontroli nerwowo-mięśniowej. Fale elektromagnetyczne o wysokiej intensywności zapewniają prawidłowy i niezwykle intensywny trening.

Wywołują nie tylko intensywne skurcze, ale także odpowiednio je utrzymują i relaksują mięśnie. Pierwsze efekty odczuwalne są już po 3 sesjach EMSELLA. Pełna seria 6 zabiegów eliminuje problem nietrzymania moczu. Zabieg jest bezinwazyjny i trwa 28 minut, w czasie których pacjent siedzi na fotelu treningowym.

Nie wymaga nawet rozbierania się.

Laserowe leczenie nietrzymania moczu MonaLisa Touch

Zabieg polega na fototermicznym, nieablacyjnym obkurczeniu pochwy, wzmocnieniu jej ścianek, a także powięzi wewnątrzmiedniczej oraz obszaru ujścia cewki moczowej za pomocą lasera MonaLisa Touch.

Wiązka lasera stymuluje włókna kolagenowe śluzówki, co prowadzi do ich namnażania i wzmocnienia.

W ten sposób dochodzi do zmniejszenia kąta nachylenia cewki moczowej i przywrócenia jej normalnej funkcjonalności. 

Dowiedz się więcej >>

Wstrzyknięcie okołocewkowe

Metoda ta polega na iniekcji substancji wypełniającej w okolice szyi pęcherza moczowego. Materiał wypełniający spełnia rolę dodatkowego podparcia cewki moczowej. Dzięki temu przywrócony zostaje prawidłowy kąt nachylenia cewki moczowej, co zapobiega bezwiednemu wyciekowi moczu. 

Substancja wypełniająca jest w pełni bezpieczna, nie uszkadza błony śluzowej, wyścielającej cewkę moczową i nie wchodzi w interakcje z okolicznymi tkankami.  

Dowiedz się więcej >>

Wstrzyknięcie toksyny botulinowej 

Zabieg polega na wstrzyknięciu toksyny botulinowej bezpośrednio do pęcherza moczowego. 

Metoda ta stosowana jest w leczeniu nietrzymania moczu u pacjentów z nadreaktywnością pęcherza moczowego. Dolegliwość ta powstaje w wyniku nagłych skurczów pęcherza moczowego tzw. parć naglących, prowadzących do niekontrolowanego popuszczania moczu.  

Preparat wstrzyknięty bezpośrednio do ściany pęcherza moczowego obniża nadaktywność wypieracza moczu, co zapobiega nadmiernym skurczom pęcherza, a tym samym popuszczaniu moczu. 

Dowiedz się więcej >>

Wysiłkowe nietrzymanie moczu występuje najczęściej

Istnieje kilka rodzajów nietrzymania moczu, tj. naglące nietrzymanie moczu, nietrzymanie moczu z przepełnienia, pozazwieraczowe czy mieszane. Jednak spośród wszystkich znanych rodzajów najczęściej mamy do czynienia właśnie z wysiłkowym nietrzymaniem moczu. Stanowi ono aż 50-88% przypadków.

Jest efektem wzrostu ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej, do którego dochodzi w trakcie kaszlu, kichania, śmiania się albo podnoszenia ciężkich przedmiotów, czy intensywnej aktywności fizycznej. Do wycieku moczu dochodzi najczęściej z powodu niewydolności aparatu mięśniowo-więzadłowego. Jednocześnie z wyciekiem może pojawić się także uczycie parcia na pęcherz.

Wysiłkowemu nietrzymaniu moczu sprzyjają zmiany hormonalne oraz przebyte porody.

Jak diagnozuje się nietrzymanie moczu? 

Diagnostykę nietrzymania moczu rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu medycznego. Pacjent pytany jest o ewentualne choroby współistniejące, np. choroby neurologiczne, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, czy kamicę moczową, przebytych porodów oraz zabiegów chirurgicznych.

W trakcie wywiadu padają także pytania dotyczące, częstotliwości, ilości popuszczanego moczu oraz sytuacji, w jakich to następuje. Przydatnym narzędziem diagnostycznym jest także dzienniczek mikcji, prowadzony przez co najmniej kilka dni.

Następnie pacjent kierowany jest na badania, w tym badanie moczu z posiewem, badanie ultrasonograficzne pęcherza moczowego oraz tzw. badanie urodynamiczne, które pozwala ocenić funkcjonowanie dolnych dróg moczowych. 

Nietrzymanie moczu – leczenie zachowawcze i ćwiczenia mięśni Kegla 

W walce z nietrzymaniem moczu pomóc może obniżenie masy ciała, rzucenie palenia oraz ograniczenie spożycia kofeiny i słodzonych napojów. Dobre efekty przynoszą również regularne ćwiczenia mięśni Kegla. Można je wykonywać w różnych pozycjach i polegają na napinaniu określonych grup mięśni tak, jakbyśmy chcieli powstrzymać wypływający strumień moczu. 

Leczenie nietrzymania moczu Katowice cena

Wizyta konsultacyjna	100,00
Laserowe leczenie NTM	1500,00
EMSELLA – 1 zabieg	500,00
EMSELLA – 6 zabiegów	2 000,00  1 800 zł
Pakiet: 6 x EMSELLA + laserowe leczenie nietrzymania moczu	3 300,00  2 299zł
Wstrzyknięcie okołocewkowe	2 900,00
Wstrzyknięcie toksyny botulinowej	2 000,00

Nietrzymanie moczu Wrocław

Dr Anna Janusz:

Nietrzymanie moczu jest chorobą, która dotyczy nawet 30% kobiet. Ze względu na nieprzyjemne dolegliwości, znacznie ograniczające życie społeczne kobiet i prowadzące do obniżonej samooceny a nawet depresji, bardzo ważne jest skuteczne leczenie.

Nietrzymanie moczu, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy niekontrolowanego wycieku moczu. Ze względu na charakter dolegliwości dzielimy je na 3 typy:

• naglące (inaczej pęcherz nadaktywny),
• wysiłkowe
• mieszane.

Naglące nietrzymanie moczu charakteryzuje się nagłą, przemożną koniecznością oddania moczu, towarzyszy mu częstomocz (oddawanie moczu często, w niewielkich ilościach) oraz nykturia (oddawanie moczu częściej niż do 2 razy w czasie odpoczynku nocnego). Może mu towarzyszyć wyciek lub brak wycieku moczu (mokry lub suchy pęcherz nadaktywny).

Wysiłkowe nietrzymanie moczu charakteryzuje samoistny wyciek moczu. W zależności od tego przy jak bardzo intensywnych czynnościach występuje wyciek moczu, dzielimy je na 3 stopnie:

1. obciążąjąca, nagła czynność, np. dźwiganie, silny kaszel, śmiech
2. umiarkowany wysiłek, np. wchodzenie po schodach, sprzątanie, podbieganie
3. bez prowokacji, podczas spacerowania, leżenia.

Czynniki ryzyka nietrzymania moczu to zwiększone ciśnienie w jamie brzusznej (otyłość, uporczywy kaszel, zaparcia, dźwiganie), przeszłość położnicza (liczne, przedłużone porody, duża masa urodzeniowa dzieci, porody zabiegowe) oraz zmiany zachowadzące w organizmie z wiekiem (zmiana budowy włókien kolagenowych, zmniejszenie poziomu estrogenów-menopauza).

Pierwszorzutowe leczenie nietrzymania moczu to, w miarę możliwości, redukcja czynników ryzyka, zaprzestanie palenia papierosów sprzyjających przewlekłemu kaszlowi, redukcja ilości przyjmowanych płynów poniżej 3 l/dziennie, fizjoterapia oraz pessaroterapia (podtrzymanie cewki moczowej za pomocą samodzielnie zakładanego do pochwy pessara-silikonowego krążka). Wspomagająco stosujemy bezpieczną terapię estrogenową w formie dopochwowej.
W przypadku braku poprawy po leczeniu zachowawczym, znacznych dolegliwości (od II stopnia) lub preferencji pacjentki, stosujemy leczenie operacyjne, którego zalety to natychmiastowy oraz długotrwały efekt.

Obecnie złotym standardem w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu jest wszczepienie beznapięciowej taśmy podtrzymującej cewkę (TOT, TVT). Jest to operacja krótka, małoobciążająca, niosąca ze sobą małe ryzyko powikłań, dająca natychmiastowy efekt, ponadto możliwa do przeprowadzenia w znieczuleniu miejscowym.

Hospitalizacja trwa 2-3 dni, powrót do pełnej formy następuje od razu (prawie nie występują dolegliwości bólowe po operacji). Ważne jest aby z aktywnością seksualną powstrzymać się do czasu kontroli lekarskiej, tj ok 4 tygodnie po operacji. Skuteczność tego typu operacji jest szacowana na 96%.

Zabieg nie wymaga od pacjentki przygotowań, poza odbyciem wizyty kwalifikacyjnej u ginekologa lub urologa.

W przypadku kobiet planujących kolejne ciąże lub poniżej 40 rż, stosowane są operacje rekonstrukcyjne z wykorzystaniem własnych tkanek wykonywane laparoskopowo-m.i. operacja sposobem Burcha. Jej skuteczność jest również bardzo wysoka, szacowana na ok 80%.

Jednak pamiętać należy, że dopiero po zakończeniu rozrodu mamy możliwość zastowoania wszystkich typów operacji.
Bardzo małoinwazyjnym zabiegiem jest wszczepienie minislingu (minitaśmy). Jest to technika nowatorska, zyskująca sobie wielu zwolenników.

Jej dużą zaletą jest bardzo mała inwazyjność – możliwość założenia taśmy z 1go nacięcia (single incision), co pozwala na przeprowadzenie operacji w znieczuleniu miejscowym.

Alternatywą, są tzw wypełniacze (bulking agents), którymi ostrzykuje się okolicę cewki moczowej, co powoduje jej zamknięcie poza mikcją.

Co do naglącego nietrzymania moczu leczeniem drugiego rzutu (w razie nieskuteczności metod zachowawczych opisanych powyżej oraz farmakoterapii) jest:

• ostrzykiwanie nadaktywnego mieśnia wypierającego mocz toksyną botulinową drogą cystoskopii (tzn wprowadzenie kamery i igły do wnętrza pęcherza moczowego przez cewkę moczową w znieczuleniu)
• neuromodulacja krzyżowa (bardzo skuteczna technika, jednak mało dostępna w Polsce)
• przezskórna stymulacja nerwu tylnego piszczelowego.

Powyżej wymienione techniki zabiegowe, nie wymagają od pacjentki specjalnego przygotowania, poza kwalifikacją lekarską, podczas której lekarz przeprowadzi badanie i USG uroginekologiczne oraz może zlecić niezbędne badania laboratoryjne (np. posiew moczu, morfologię krwi, wskaźniki krzepnięcia, poziom elektrolitów). Pobyt w szpitalu jest stosunkowo krótki – trwa średnio ok 2-3 dni. Efekt operacji występuje natychmiast. Powrót do zdrowia jest również praktycznie natychmiastowy, ponieważ operacje przeprowadzane są w miejscach niewpływających na codzienne funkcjonowanie, poza aktywnością seksualną, z którą należy się wstrzymać do czasu odbycia kontroli lekarskiej pooperacyjnej, czyli ok 4 tygodni po operacji.

W obecnej dobie medycyna dysponuje szerokim wachlarzem bardzo skutecznych metod leczenia nietrzymania moczu, co mam nadzieję, umożliwi wielu kobietom wyleczenie i powrót do pełnej swobody i radości z korzystania z życia.

Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu metodą TOT Ginekologia

     Powszechnie sądzi się, że nietrzymanie moczu to nieodłączny objaw starzenia i trzeba się z nim pogodzić.

Nic bardziej mylnego!!! Problem nietrzymania moczu dotyka nawet kobiet trzydziestoletnich, głównie tych, które mają za sobą poród naturalny. Mówi się, że z tym problemem boryka się co 3. kobieta.

Dla większości kobiet jest to problem niezwykle wstydliwy, co potwierdzają także statystyki.

Specjaliści realizujący usługę:

Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest schorzeniem, polegającym na mimowolnym wycieku moczu w trakcie kichania, kaszlu bądź wysiłku fizycznego, powodującego zwiększenie napięcia w obrębie jamy brzusznej ten poważny, wstydliwy problem to krępująca codzienność dla niemal trzech milionów Polaków, wśród których zdecydowaną większość stanowią kobiety.

PRZYCZYNY

Bezpośrednią przyczyną powstawania schorzenia jest osłabienie mięśni dna macicy oraz mięśni zwieracza cewki moczowej, następujące w wyniku różnych czynników.

Najczęstszym czynnikiem wywołującym osłabienie mięśni jest ciąża i poród, które na funkcjonowanie pęcherza oddziałują na poziomie fizjologicznym oraz hormonalnym. Ryzyko pojawienia się choroby wzrasta wraz z wiekiem, również ze względu na zachodzące w organizmie kobiety zmiany hormonalne.

Negatywnie na sprawność zwieracza cewki moczowej oddziałują również otyłość, nawracające zapalenia pęcherza, przebyte operacje cewki moczowej oraz schorzenia neurologiczne.

OPIS ZABIEGU

Wśród najczęściej stosowanych metod leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu wymienia się zabiegi z zastosowaniem syntetycznej taśmy – TOT. Zabieg operacyjny wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, dożylnym trwającym u pacjentki kilkanaście minut.

Metoda TOT zakłada wyprowadzenie taśm przez nacięcia w pachwinach. Metoda polega na wszczepieniu pod cewkę moczową syntetycznej, polipropylenowej taśmy. Z czasem taśma przerasta tkankami pacjentki i stymuluje miejscową produkcję kolagenu, dzięki czemu podpiera cewkę moczową i zapobiega wyciekowi moczu. Zabieg wykonywany jest drogą przezpochwową, a więc bez naruszenia powłok brzucha.

OPIEKA POOPERACYJNA

Przez kilka tygodni po operacji można odczuwać dyskomfort w okolicy pochwy, bo pojawia się wydzielina zabarwiona krwią (oznaka gojenia i oczyszczania się pochwy). Zwykle po zabiegu kobieta otrzymuje zwolnienie lekarskie (ok. miesiąca), aby mogła dojść do formy.

W okresie pooperacyjnym wskazane jest unikanie wysiłku fizycznego, dźwigania ciężarów, intensywnego uprawiania sportu.

Jeśli przydarzy się przeziębienie, należy poprosić lekarza o środki powstrzymujące kaszel, aby nie nadwerężać mięśni dna miednicy ani nie naruszyć umocowania taśmy.

Miejsce operowane goi się ok. 6 tygodni i w tym czasie należy powstrzymać się od stosunków tradycyjnych, aby rana po zabiegu mogła się ostatecznie wygoić. Potem można wrócić do normalnego współżycia. Partner nie będzie niczego odczuwał.

Po operacji zalecane jest unikanie intensywnego wysiłku fizycznego przez około trzy miesiące.

Jeśli borykasz się z problemem nietrzymania moczu umów się na konsultację. Wspólnie z lekarzem znajdziecie najlepsze rozwiązanie Twojego problemu.

  Jeśli chcielibyście Państwo zadać dodatkowe pytania lub też skonsultować konkretny przypadek, prosimy o kontakt z pracownikami naszej placówki – TEL. 81 53 40 400

Dodatkowe informacje
      Przedstawiona oferta  ma charakter informacyjny i nie stanowi oferty handlowej w rozumieniu Art.66 par.1 Kodeksu Cywilnego

Wszystko o nietrzymaniu moczu

Lekarz specjalista – urolog lub ginekolog na podstawie rozmowy z pacjentem, badania chorej/chorego i wyników badań dodatkowych (w tym badania urodynamicznego) dokonuje kwalifikacji do rodzaju leczenia operacyjnego nietrzymania moczu.

Potencjalnymi kandydatami do leczenia operacyjnego NTM są:

• kobiety z wysiłkowym NTM (lub mieszanym tj. wysiłkowym i z parcia) w przypadku dużego nasilenia tj. gubienia moczu w czasie chodzenia lub bez wysiłku (np. wyciek moczu w nocy),
• kobiety z wysiłkowym i mieszanym nietrzymaniem moczu po niepowodzeniu leczenia zachowawczego,
• osoby z nietrzymaniem moczu, które współtowarzyszy chorobom neurologicznym – zawsze w oparciu o badanie urodynamiczne,
• chorzy na nietrzymanie moczu z parć, po niepowodzeniu leczenia wszystkimi metodami zachowawczymi,
• mężczyźni z wysiłkowym NTM, po zabiegach na gruczole krokowym (prostacie).

Operacyjne leczenie dotyczy prawie wyłącznie wysiłkowego NTM. Dla każdego chorego indywidualnie dobierana jest metoda operacyjna. W każdym przypadku planowanego leczenia chirurgicznego zalecane jest wykonanie kompleksowego badania urodynamicznego.

Skuteczność najlepszych metod sięga 100% bezpośrednio po zabiegu, jednak z upływem czasu NTM może nawrócić.

W przypadku najskuteczniejszych metod (TVT, operacja Burcha, sling, sztuczny zwieracz), NTM nawraca u maksymalnie 15% chorych po 5 latach od operacji, co oznacza, że szansa na całkowite wyleczenie po 5 latach wynosi 85%.

• –
• Operacje stosowane w przypadku anatomicznego typu wysiłkowego NTM
• Operacje stosowane w przypadku anatomicznego typu wysiłkowego NTM (wyłącznie kobiety), opierają się na zasadzie przywrócenia prawidłowego, wysokiego, załonowego położenia połączenia cewkowo-pęcherzowego z jego stabilizacją. Do zabiegów tych zalicza się:

• Operacje wzmacniające przednią ścianę pochwy (plikacje, “plastyki przednie”) – ze względu na niską skuteczność zabiegi te nie są obecnie stosowane w leczeniu wysiłkowego NTM (jedynie w ginekologii w celu naprawy tzw. defektu środkowego, co dodatkowo może poprawić stan kontynencji, ale nie jest głównym celem zabiegu).
• Załonowe podwieszenia szyi pęcherza – przede wszystkim operacja Burcha, która wyparła operację Marshall – Marchetti – Krantz (MMK). Zabiegi te polegają na przyszyciu tkanek sklepień pochwy do więzadeł nad spojeniem łonowym (op. Burcha) lub tkanek okołocewkowych (MMK) do spojenia łonowego (MMK) na drodze otwartej operacji. Dają one ponad 90% wczesnych wyleczeń i około 80-85% wyleczeń po 5 latach.
• Przezpochwowe igłowe podwieszenia szyi pęcherza – zapoczątkowały rozwój technik minimalnie inwazyjnych przy leczeniu wysiłkowego NTM. Polegają na podwieszeniu tkanek okolicy szyi pęcherza na szwach do mięśni brzucha. Szwy przeprowadza się na długich igłach. Do tej grupy zabiegów należą operacje Stameya, Gittesa i Raza. Choć zabiegi te nie wytrzymały próby czasu, ze względu na niską skuteczność w średnio odległych i odległych obserwacjach (6-33% wyleczeń po 2-10 latach), to wiele koncepcji po raz pierwszy zastosowanych w podwieszeniach igłowych jest wykorzystywanych w innych rodzajach operacji minimalnie inwazyjnych.
• Kolposuspensja sposobem Burcha wykonana techniką laparoskopową – stosowana od 1991 roku. Zabieg daje znacznie mniejsze dolegliwości pooperacyjne i umożliwia wcześniejszy powrót do codziennego życia i aktywności zawodowej. Wyniki wczesne są równie dobre, jak operacji otwartej (ok. 95%), jednak skuteczność tego zabiegu po ponad 2 latach od operacji jest bardzo zmienna (30-90% w zależności od wykonującego ośrodka).

Operacje laparaskopowe:-

W technice laparoskopowej nie wykonuje się dużego cięcia, a umieszcza się kilka rurek (trokarów, w tym wypadku – 3) o średnicy 5-10 mm.

Przez jeden z nich wprowadzony jest instrument optyczny zwany laparoskopem, który dostarcza światło i za pomocą kamery przekazuje obraz na monitor telewizyjny.

Przez pozostałe trokary wprowadza się cienkie, długie, specjalne miniaturowe narzędzia. Aby wytworzyć miejsce do manipulacji narzędziami, przestrzeń tę wypełnia się dwutlenkiem węgla.

• Operacje pętlowe (ang. sling) są najskuteczniejsze i najbardziej uniwersalne. W krótkich i długotrwałych obserwacjach dają szansę 85-95% wyleczeń zarówno w anatomicznym, jak i zwieraczowym wysiłkowym NTM. Ideą tego zabiegu jest wytworzenie podparcia szyi i cewki, a nie ucisk cewki. Zabiegi polegają na przeprowadzeniu pod szyją pęcherza paska 1-2 cm szerokości z materiału naturalnego (najczęściej własna powięź mięśnia chorej lub konserwowana powięź ludzka ze zwłok – z banku tkankowego, czasem własna ściana pochwy), bądź syntetycznego. Stosowane dojście operacyjne może być otwarte załonowe, przezpochwowe lub łączone. Operacja ta charakteryzuje się najwyższym odsetkiem powikłań, z których najpoważniejsze to utrudnienie oddawania moczu (przeszkoda podpęcherzowa). Każda pacjentka kwalifikowana do tego rodzaju operacji, powinna umieć wykonywać samodzielnie cewnikowanie pęcherza, aby opróżnić go z moczu.
• TVT (ang. tension free vaginal tape) to nowoczesna metoda rodzaju slingu syntetycznego (taśma z siatki prolenowej) zakładanego na drodze przezpochwowej. Taśma zakładana jest nie na szyję pęcherza, a na środkowy odcinek cewki moczowej. Metoda ta daje ok. 95% wyleczeń wczesnych i około 85% po 5 latach. Powikłania są rzadkie. Zdarzają się jednak przebicia pęcherza moczowego przeprowadzającymi igłami (do 10%). Bardzo rzadko mogą pojawić się powikłania śmiertelne na skutek przebicia jelita, czy dużych naczyń krwionośnych. Taśma może także erodować (“przebić się”) do cewki pęcherza lub pochwy. Zabieg może być wykonywany ambulatoryjnie w znieczuleniu miejscowym. Obecnie istnieje wiele rodzajów taśm wprowadzanych pod cewkę na drodze załonowej (IVS, Sparc, Monarc, T-Sling).
• TOT (ang. trans obturator tape) to także taśma syntetyczna wprowadzana pod środkowy odcinek cewki moczowej, ale nie ku górze, za spojeniem łonowym, tylko pomiędzy tzw. otworami zasłonionymi. Taśma przebiega bardziej poziomo i nie występują powikłania wynikające z jej przeprowadzenia za spojeniem łonowym. Skuteczność wczesna tych zabiegów jest zbliżona do taśm załonowych; na razie brak jednak wyników dużych badań i odległych obserwacji.
• Najnowszymi i najmniej inwazyjnymi metodami operacyjnymi w leczeniu NTM są minisystemy takie jak np. TVT Secure, TFS czy Miniarce. Ich zaletą jest zmniejszenie zakresu preparatyki tkanek okołopochwowych i eliminacja ryzyka związanego z przeprowadzaniem prowadnic przez przestrzeń załonową lub otwory zasłonione. Ponadto, mogą być wykonywane w znieczuleniu miejscowym co znacznie zmniejsza koszty postępowania operacyjnego. Ich rzeczywista przydatność kliniczną będzie można ocenić po upływie kilku lat wraz ze zdobywaniem dalszych doświadczeń. 

Operacje stosowane w przypadku NTM spowodowanego niedomogą zwieraczową:

• Operacje pętlowe (sling) – j.w.
• Wstrzyknięcia i implanty okołocewkowe uszczelniające szyję pęcherza i cewkę bliższą. Stosowane od około 30 lat. Stosowane u kobiet i mężczyzn, którzy nie mogą być poddani bardziej agresywnemu leczeniu zabiegowemu lub w celu dalszej poprawy po uprzednim zabiegu, który nie dał wyleczenia, a jedynie poprawę. Często wymagają kilku wstrzyknięć, w celu uzyskania optymalnego skutku. Stosuje się wiele substancji, z których żadna nie jest idealna, tj. każda ma zarówno zalety, jak i wady. Najpopularniejsze to: kolagen wołowy, własny tłuszcz, teflon, mikroimplanty silikonowe (Macroplastique), mikropaciorki węglowe (Durasphere), kopolimer dekstranomeru i kwasu hialuronowego (Zuidex) czy kopolimer alkoholu etyleno-winylowego (Tegress, Uryx). Jako implanty stosowane są mikrobalony (UroVive) lub mikrobalony o regulowanej objętości (ACT).
• Sztuczny zwieracz stosowany u kobiet i mężczyzn – jest to metoda bardzo skuteczna, lecz kosztowna (koszt zwieracza to około 20 000 PLN). Zasada działania opiera się na hydraulicznie wypełnianym mankiecie, założonym dookoła cewki moczowej lub szyi pęcherza. Przy wypełnionym mankiecie mocz nie wypływa z pęcherza. Aby opróżnić mankiet i oddać mocz, chory uruchamia połączoną z mankietem pompkę (wszczepioną w mosznę u mężczyzn lub w wargę sromową większą u kobiet), która przepompowuje płyn z mankietu do umieszczonego w jamie brzusznej zbiornika. Aby zamknąć mankiet, płyn jest pompowany z powrotem, ze zbiornika do mankietu. Należy pamiętać, że u 10-15% chorych dochodzi do awarii mechanicznych systemu, a jego żywotność wynosi około 8-10 lat. Po tym czasie elementy zwieracza muszą być wymienione, co wiąże się z kolejną (lub kolejnymi) operacją. Jest to najskuteczniejsza metoda leczenia NTM po prostatektomii radykalnej.

Leczenie operacyjne nietrzymania moczu z parć

Przy nietrzymaniu moczu z parć, leczenie chirurgiczne stosowane jest tylko w przypadkach niepowodzenia wszystkich metod leczenia zachowawczego. Jeśli pacjent ma mały pęcherz moczowy, można mu zaproponować operacyjne powiększenie pęcherza (np.

przez przecięcie warstwy mięśniowej pęcherza lub wykorzystując fragment jelita własnego). Ostatecznością jest tak zwane nadpęcherzowe odprowadzenie moczu, co oznaczy doprowadzenie do sytuacji, gdy mocz nie dociera do pęcherza i nie wycieka przez cewkę.

Służy temu odcięcie moczowodów od pęcherza i wszczepienie ich do skóry poprzez fragment wyizolowanego jelita (operacja Brickera).

Leczenie chirurgiczne NTM z przepełnienia

Leczenie chirurgiczne nietrzymania moczu z przepełnienia, w przypadku występowania anatomicznej przeszkody podpęcherzowej, polega na jej zniesieniu.

U mężczyzn może to być operacja przerostu lub raka prostaty, czy zwężenia cewki moczowej, u kobiet operacja cystocele, czy wypadania narządu rodnego lub uwolnienie cewki moczowej ze zrostów (uretroliza) powstałych po uprzednio przebytej operacji.

Neuromodulacja

Neuromodulacja polega na stymulacji prądem elektrycznym nerwów unerwiających pęcherz moczowy. Dzięki temu dochodzi do zablokowania impulsów nerwowych wywołujących skurcze pęcherza. Wiąże się to z koniecznością wszczepienia specjalnych elektrod do rdzenia kręgowego. Metoda jest stosowana u pacjentów, u których inne metody leczenia zawiodły.

Od 1 kwietnia 2019 roku neuromodulacja krzyżowa jest w pełni dostępna jako świadczenie gwarantowane na oddziałach urologicznych i ginekologicznych.

Leczenie nietrzymania moczu w Polsce

Chirurgiczne leczenie nietrzymania moczu można podzielić na dwie podstawowe grupy: zabiegi z użyciem taśm oraz operacje bez ich użycia, czyli wszystkie pozostałe.

Operacje z użyciem taśm

Najpopularniejszymi zabiegami przeprowadzanymi u kobiet cierpiących na NTM są operacje z użyciem taśm. Z danych Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, że w latach 2004-2005 liczba operacji z użyciem taśm była około czterech razy większa od łącznej liczby wszystkich operacji bez użycia taśmy.

Obecnie zabiegi tego rodzaju zaczyna się uznawać za tzw. złoty standard w leczeniu wysiłkowego NTM. W Polsce wykonywane są różne rodzaje operacji z użyciem taśm: TVT (tension free vaginal tape), TOT (atrans obturator tape), IVS (intravaginal sling).

Różnica między nimi polega na rodzaju taśm (mono- i multifilamentowe) oraz ich charakterystyce biomechanicznej, a także instrumentarium służącego implantacji. Skuteczność większości dostępnych na rynku systemów do leczenia operacyjnego nietrzymania moczu jest podobna.

Operacje z użyciem taśmy TVT są wykonywane w Polsce od długiego czasu. W tym roku minęło już dziesięć lat od wprowadzenia ich na nasz rynek. Jedna z firm produkujących taśmy opublikowała wyniki siedmioletnich obserwacji, z których wynika, że 81% operowanych tą metodą kobiet wyleczono całkowicie, a znacząca poprawa nastąpiła u 16% chorych.

Ciągle prowadzone są badania w celu udoskonalenia zarówno metod implantacji taśm, jak i samych materiałów do implantacji. W ich wyniku kilka lat temu wprowadzono TVT-O (operacja z dostępu przez otwory zasłonione), a od września 2006 – TVT Secur (zabieg wymagający jedynie dostępu od strony pochwy).

Procedura TVT Secur umożliwia bardzo szybkie (nawet ambulatoryjne) wykonanie zabiegu w znieczuleniu miejscowym. Według profesora Tomasza Rechbergera – przewodniczącego Sekcji Uroginekologii Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego – “najpopularniejsze obecnie są zabiegi pętlowe typu TVT i pochodne zabiegów TVT, jak np.

IVS, przy czym od mniej więcej dwóch lat bardzo dużą popularnością cieszy się odmiana operacji pętlowej wykonywana przez otwór zasłoniony”.

Mimo tak dobrych notowań nie ma stuprocentowej pewności, że pacjentka zostanie wyleczona. Specjaliści szacują, że po zabiegu z użyciem taśmy ok. 70-90% chorych powraca do zdrowia. Operacje te są obarczone stosunkowo niewielką liczbą powikłań. Według dr.

Roberta Kozłowskiego – ordynatora Oddziału Urologii w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Białymstoku – “częstość występowania powikłań po zabiegach wszczepienia taśmy z powodu NTM jest określana na ok. 6-10%. Część tych powikłań, jak np.

erozja taśmy do światła pęcherza moczowego, erozja taśmy do światła pochwy lub zwężenie cewki moczowej, wymaga leczenia operacyjnego”. W oddziale kierowanym przez dr.

Kozłowskiego w latach 2004-2006 leczono sześć pacjentek operowanych w różnych ośrodkach regionu północno-wschodniej Polski, u których stwierdzono powyższe powikłania.

Czas rehabilitacji po wszczepieniu taśmy wynosi od 2 do 6 tygodni. Zwykle po tym okresie pacjentka może powrócić do normalnej aktywności fizycznej. Oczywiście należy ograniczyć wówczas bardzo ciężką pracę fizyczną.

Operacje bez użycia taśm

W szpitalach wykonywane są również operacje bez użycia taśm.

W przypadku leczenia wysiłkowego NTM metodą najbardziej znaną i mającą stosunkowo duży odsetek powodzeń jest kolposuspensja (podwieszenie ściany pochwy) sposobem Burcha.

Jednak i ta metoda stosowana jest już coraz rzadziej na rzecz równie efektywnych, a mniej inwazyjnych procedur opartych na wprowadzeniu taśm polipropylenowych.

Ze względu na niską skuteczność zaprzestano wykonywania przedniej plastyki pochwy i przezpochwowego igłowego podwieszenia szyi pęcherza. Bardzo rzadko wykonuje się załonowe podwieszenie szyi pęcherza (operacja MMK).

Nadal wykonywane są natomiast operacje pętlowe (sling) z zastosowaniem powięzi własnej ze względu na wysoką skuteczność w przypadkach tzw. skomplikowanego NTM (np.

wcześniejsze niepowodzenia leczenia operacyjnego lub nawroty NTM).

Wszczepienie sztucznego zwieracza hydraulicznego ma zastosowanie u tych chorych, u których nie powiodło się wielokrotne leczenie operacyjne lub u których występuje ciężka niewydolność zwieracza zewnętrznego cewki moczowej. Sztuczne zwieracze cewkowe są urządzeniami trwałymi, ale kosztownymi (w Polsce ok. 25 tys. zł). Zwieracze wszczepia się głównie u mężczyzn, kobiety stanowią zaledwie ok. 10% wszystkich operowanych.

Refundacja

Kwestię refundacji zabiegów reguluje Zarządzenie Prezesa NFZ nr 12/2006 z dn. 23 lutego 2006 r.

Operacyjne leczenie nietrzymania moczu jest w 100% refundowane przez NFZ (wyjątek stanowią materiały wstrzykiwane i neurostymulatory, które nie są refundowane w ogóle).

Implantacja lub wymiana hydraulicznego zwieracza cewki moczowej to zabieg wprowadzony do katalogu procedur refundowanych przez NFZ dopiero jesienią 2005 roku – wcześniej zgodę na refundację można było uzyskać po zaakceptowaniu przez NFZ wniosku indywidualnego.

Refundacji nie podlegają również operacje łączone, np. związane z zaburzeniami statyki dna miednicy i NTM. Pacjentkę, która cierpi na te dwie dolegliwości, trzeba operować dwukrotnie – raz z powodu zaburzeń statyki i kolejny raz, lecząc nietrzymanie moczu.

W roku 2004 na leczenie operacyjne NTM Narodowy Fundusz Zdrowia wydał kwotę 13,7 mln zł. Suma ta jest stosunkowo niewielka w porównaniu do kwoty, jaka w tym samym roku została przeznaczona na refundację środków wchłaniających (101,5 mln zł).

Ginekologia czy urologia?

Zabiegi wykonywane są w oddziałach: położnictwa i ginekologii, urologii oraz ginekologii onkologicznej. Do początku lat 90. chirurgicznym leczeniem nietrzymania moczu zajmowali się głównie urolodzy. Wtedy to, po opracowaniu przez Ulmstena i Petrosa (ginekologów) podstaw naukowych tzw.

teorii integralnej, po raz pierwszy wykonano operacje z zastosowaniem taśm. Od tego czasu operacje na nietrzymanie moczu coraz częściej zaczęto wykonywać w oddziałach ginekologicznych. Obecnie zabiegi nietrzymania moczu są wykonywane częściej przez ginekologów niż urologów.

Można to wiązać z większą dostępnością ginekologa dla pacjentek (nie potrzeba skierowania) oraz większą liczbą oddziałów ginekologicznych.

“Jeżeli chodzi o leczenie powikłań po implantacji taśm, to nadal są one leczone głównie w oddziałach urologicznych” – twierdzi profesor Andrzej Borówka, krajowy konsultant w dziedzinie urologii.

Liczba procedur i wydatki NFZ w zakresie lecznictwa szpitalnego związane z NTM

Wyjątek stanowi implantacja sztucznego zwieracza (pełna nazwa: hydrauliczny zwieracz cewki, ang. AUS – artificial urinary sphincter), którą przeprowadza się wyłącznie w oddziale urologii. W Polsce są dwa ośrodki, w których wykonuje się zabieg implantacji lub wymiany hydraulicznego zwieracza cewki moczowej.

Są to Międzyleski Szpital Specjalistyczny w Warszawie oraz Szpital Uniwersytecki im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy. Najdłuższe doświadczenie w wykonywaniu tego typu operacji ma oddział urologii w Międzylesiu, kierowany przez profesora A. Borówkę.

W ciągu ostatnich kilku lat wykonano tam ponad sześćdziesiąt zabiegów wszczepienia sztucznego zwieracza.

W tym miejscu warto wspomnieć o stosunkowo nowej dyscyplinie, która dopiero się rozwija, a mianowicie o uroginekologii.

To dziedzina interdyscyplinarna, która daje pole do działania zarówno urologom, jak i ginekologom. Operację będzie mógł przeprowadzić lekarz, który przejdzie szkolenie i uzyska odpowiedni certyfikat.

Powstanie tej dyscypliny to szansa na podniesienie jakości serwisu uroginekologicznego.

Jakość leczenia w Polsce

Jakość operacyjnego leczenia NTM w Polsce nie odbiega od standardów światowych. Spełniamy wszystkie zachodnie standardy, a skuteczność leczenia nie odbiega od najnowszych danych literaturowych.

Wszystkie nowoczesne techniki są wprowadzane na Polski rynek niemal natychmiast. Klinika Ginekologii Akademii Medycznej w Lublinie, kierowana przez profesora T. Rechbergera, często bierze udział w testowaniu nowych systemów operacyjnych.

Czasami więc są one używane w Polsce nawet wcześniej niż w innych krajach.

W ostatnim Sympozjum Naukowym Sekcji Uroginekologii Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego (Lublin, maj 2005) uczestniczyło ponad tysiąc ginekologów i urologów z całej Polski. Podczas zjazdu prezentowano światowe nowości w tej dziedzinie. Nasi lekarze są zatem szkoleni w zakresie nowoczesnego postępowania z pacjentami chorymi na NTM.

Poprawie powinien natomiast ulec system współpracy pomiędzy szpitalami a NFZ. Problem jest tu taki sam jak na wszystkich innych oddziałach – niewystarczające limity. Według profesora A. Borówki w Polsce brakuje też ośrodków specjalizujących się w leczeniu nietrzymania moczu, które są do tego przygotowane. Ośrodki takie powinny oferować chorym kompleksowe leczenie.

Problemu NTM nie da się bowiem podzielić na oddzielne kawałki, np. operacje z użyciem taśm, wszczepianie zwieraczy czy leczenie farmakologiczne. Zespół lekarzy, który zajmowałby się leczeniem, powinien znać zagadnienie nietrzymania moczu dogłębnie oraz panować nad całościowym leczeniem pacjenta. Bardzo ważne jest indywidualne podejście do pacjenta.

Chirurgia nie polega bowiem wyłącznie na operowaniu. Profesor Borówka twierdzi, że “lekarzem jest się wtedy, kiedy ma się czas na porozmawianie z chorym. Ludzie nie są bowiem przedmiotem, tylko podmiotem leczenia.

Dlatego potrzebny jest lekarz, który zna się na problemie, ma czas dla chorego i poświęca się swojemu zawodowi, bo w przeciwnym razie to wszystko można spłaszczyć i sprowadzić do poziomu hydrauliki”.

Leczenie nietrzymania moczu – zabieg, laser, operacja

Nietrzymanie moczu? Sprawdź konsultacje

Chirurgiczne leczenie nietrzymania moczu zalecane jest pacjentom, u których zawiodły metody farmakologiczne i fizjoterapeutyczne. Należy jednak pamiętać, że zabiegi na nietrzymanie moczu nie zawsze są stuprocentowo skuteczne, wiele z nich generuje zaś ryzyko niepożądanych skutków ubocznych.

Leczenie nietrzymania moczu

Leczenie nietrzymania moczu zakłada kilka komplementarnych wobec siebie lub alternatywnych ścieżek terapii. Wyróżnić wśród nich można:

• leczenie zachowawcze – m.in. redukcja masy ciała, zerwanie z nałogiem tytoniowym, leczenie chorób sprzyjających inkontynencji, takich jak stany zapalne układu moczowo-płciowego, cukrzyca czy zaburzenia neurologiczne;
• rehabilitacja, w tym: ćwiczenia mięśni dna miednicy, biofeedback, elektrostymulacja;
• leczenie farmakologiczne, z udziałem takich substancji jak:leki antycholinergiczne (oksybutynina, tolterodyna, fesoterodyna, darifenacyna, solifenacyjna), inhibitory acetylocholinoesterazy (distygmina), leki alfaadrenomimetyczne (midodryna), trójpierścienne leki antydepresyjne (imipramina), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (duloksetyna), alfa-blokery (prazosyna, doksazosyna, terazosyna, tamsulosyna, alfuzosyna), agoniści receptorów GABA (baklofen), neurotoskyny (toksyna botulinowa, rezynyferatoksyna);
• leczenie chirurgiczne, przez pochwę lub przez powłoki brzuszne;
• leczenie laserowe, przezpochwowe.

Operacja na nietrzymanie moczu

Do operacji pacjent kwalifikowany jest po stwierdzeniu nieskuteczności metod nieinwazyjnych. W praktyce zabiegi chirurgiczne wykonuje się niemal wyłącznie w przypadku tzw. wysiłkowego NTM, ewentualnie mieszanego.

Rzadkością jest natomiast operacja na nietrzymanie moczu z tzw. parć naglących.

W zależności od charakteru, natężenia i patogenezy zaburzenia, a także wieku pacjenta i ogólnego stanu jego zdrowia, dostępne są takie zabiegi na nietrzymanie moczu, jak:

• zabiegi pętlowe (po angielsku: sling) polegające na wprowadzeniu specjalnej taśmy pod cewkę moczową, w celu uniesienia jej i podparcia. Operacje te uchodzą za mało inwazyjne. Przeprowadzane są laparoskopowo przez brzuch, ale też przezpochwowo, z użyciem naturalnych materiałów biologicznych (taśmy wykonuje się m.in. z powięzi mięśni, pozyskiwanych od pacjenta lub ze zwłok). Są bardzo skuteczne (do 95 procent wyleczeń). Wyraźną ich wadą jednak jest duża liczba niepożądanych powikłań, w tym utrudnienia w oddawaniu moczu;
• załonowe podwieszenia szyi pęcherza (m.in. operacja Burcha) – przyszycie sklepienia pochwy do więzadeł nad spojeniem łonowym lub przytwierdzenie tkanek okołocewkowych do spojenia łonowego. Jest to typowa, silnie inwazyjna operacja, gwarantująca jednak bardzo wysoką skuteczność na poziomie około 90 proc.;
• przezpochwowe igłowe podwieszenia szyi pęcherza, którą przytwierdza się szwami do mięśni brzucha (zabiegi Pereyry, Raza, Stameya, Gittesa). Metoda mało inwazyjna, ale też mało skuteczna (od kilku do około 30 procent);
• laparoskopowa kolposuspensja (sposobem Burcha);
• plastyka przedniej ściany pochwy – mało skuteczna i coraz rzadziej stosowana.

Pętlowy zabieg na nietrzymanie moczu

Spośród wyżej wymienionych, najczęściej obecnie wykonywany zabieg na nietrzymanie moczu tosling.

Operacje tego typu uchodzą za najbardziej uniwersalne – mogą być stosowane w różnych postaciach NTM, także w sporadycznych przypadkach tzw. pęcherza nadreaktywnego.

Oprócz klasycznej postaci, wyróżnia się też różne mutacje i odmiany operacji pętlowych, w tym przede wszystkim zabieg TVT (ang. tension free vaginal tape).

W czasie operacji wykorzystuje się w tym przypadku taśmę z siatki prolenowej, zakładanej na środkowy odcinek cewki moczowej, a nie na szyję pęcherza. TVT wykonuje się przezpochwowo.

Skuteczność również jest na bardzo wysokim poziomie (95 proc.), zabieg niesie jednak ryzyko przebicia igłą pęcherza a w sporadycznych sytuacjach nawet jelita.

W drugim z wymienionych przypadków skutki mogą być nawet śmiertelne.

Laserowe leczenie nietrzymania moczu

W ostatnich latach coraz częściej pacjentkom oferowane jest laserowe leczenie nietrzymania moczu. Metoda ta polega na fototermicznym obkurczaniu ścianek pochwy za pomocą wiązki światła. Efektem ma być:

• stymulacja włókien kolagenowych do namnażania się,
• poprawa tzw. kąta cewkowo-pęcherzowego,
• wzmocnienie powięzi pochwowo-pęcherzowej.

Zabieg ten wykonywany jest bez znieczulenia, a pacjentki nie muszą być hospitalizowane.

Laserowe leczenie nietrzymania moczu wykonuje się przede wszystkim w stanach lekkich i średnich NTM o charakterze wysiłkowym, najczęściej u pacjentek w młodym wieku, u których zaburzenie rozwinęło się w wyniku porodu.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że zabieg ten wywołuje niemałe kontrowersje. Kilka lat temu głośnym echem w środowisku lekarskim odbiło się stanowisko Polskiego Towarzystwa Uroginekologicznego odnośnie stosowania laserów do leczenia inkontynencji.

Było ono jednoznacznie negatywne:

„Kierując się dbałością o interes polskich pacjentek i zapewnienie im rzetelnego leczenia, PTUG nie popiera leczenia nietrzymania moczu i obniżenia narządów miednicy mniejszej z użyciem lasera, uznając tę metodę za eksperymentalną, niesprawdzoną, wątpliwie skuteczną i możliwie obarczoną późnymi powikłaniami.”

Nietrzymanie moczu – cena leczenia laserem

Cena leczenia laserem nietrzymania moczu różni się w zależności od miasta i renomy konkretnej kliniki. W Warszawie koszt jednego zabiegu waha się od 800 do nawet 3500 złotych plus 150-180 zł za wstępną konsultację.

We Wrocławiu ceny rozpięte są od 1500 do 3200 zł, a w Łodzi od 750 do 2500 zł. Należy pamiętać, że w poważniejszych przypadkach często wykonuje się nie jedną, a dwie sesje, co podwaja koszty.

Czy istnieje możliwość tego typu leczenia za darmo?

Czy NFZ refunduje zabieg laserowy na nietrzymanie moczu? Nie – Fundusz nie pokrywa kosztów nawet w niewielkim odsetku. Oferuje jednak pełną refundację innych, typowo operacyjnych zabiegów mających na celu eliminację problemu NTM.

Czytaj też: