Próba valsalvy – na czym polega i jak wykonać?

Audiometria Impedancyjna (AI)

Należy do badań niewymagających czynnej współpracy ze strony pacjenta (badanie obiektywne).Nie jest badaniem oceniającym w sposób bezpośrednio słuchu. Jest to badanie oceniające stan faktyczny ucha środkowego.

Badanie pozwala na ocenę podatności błony bębenkowej, ciśnienia w uchu środkowym, pojemności przewodu słuchowego zewnętrznego, oraz sprawdzić i ocenić pracę trąbek słuchowych, a także wstępnie ocenić dynamikę słuchu u człowieka.

Badanie audiometrii impedancyjnej składa się z dwóch podstawowych etapów.

Pierwszym z nich jest:

• Tympanometria – ocena podatności błony bębenkowej pozwalająca wyznaczyć ciśnienie w uchu środkowym. Ocena podatności mierzona jest poprzez sondę w uchu, która jednocześnie emituje ton czysty o częstotliwości 226Hz (u noworodków i niemowląt częstotliwość tonu wynosić powinna 1000Hz). Sonda zawiera również mikrofon, który odnotowuje przy jakim zmiennym ciśnieniu podawanym z sondy (pomiar od -300 do + 200 daPa) błona bębenkowa odbija jak najmniej dźwięków od siebie i przepuszcza je dalej do ucha środkowego. Badanie pozwala ocenić ciśnienie (szczyt krzywej tympanometrycznej) w uchu środkowym, które w normie powinno wynosić od – 100 do + 100 daPa. Wynikiem badania (pomiaru) jest wykres podatności statycznej w funkcji zmiennego ciśnienia (Tympanogram). (rys.1).

Rys.1

Wskaźnikiem poprawności wykonania próby tympanometrii jest gradient krzywej tympanometrycznej. Określa on ostrość krzywej tympanometrycznej. Im wyższy to krzywa bardziej ostra. Wskaźnik ten jest stosunkiem połowy wysokości krzywej do całkowitej wysokości krzywej tympanometrycznej. Norma wynosi od 0,4 do 0,6. Opisuje go rys. 2.

 Wykonując tympanometrię pacjent powinien być spokojny-nie ruszać głową czy płakać. W przypadku małych dzieci, które nie są spokojne – dopuszcza się wykonanie badanie tympanometrii podczas karmienia piersią.

Ryc.2

Audiometria impedancyjna jest jakościowym badaniem narządu słuchu. Pomaga zlokalizować niedosłuch i jego przyczynę. Tympanometria jest badaniem oceniającym ucho środkowe, a zatem wykorzystywana jest do różnicowania niedosłuchów ze względu na komponentę przewodzeniową.

Przyczyną niedosłuchu przewodzeniowego może być:– płyn w uchu środkowym,– perforacja błony bębenkowej,– ciało obce w przewodzie słuchowym zewnętrznym,– niedrożność trąbki słuchowej,– wklęśnięta błona bębenkowa,– barotrauma,– zmiany tympanosklerotyczne,– otoskleroza,– rozerwany łańcuch kosteczek słuchowych,

– inna patologia w obrębie ucha środkowego i zewnętrznego.

W zależności od rodzaju patologii (lub jej brak) wyróżniamy 5 podstawowych krzywych tympanometrycznych (tympanogramów). Zestawienie krzywych tympanometrycznych w tabelkach poniżej.

• Kolejnym bardzo ważnym aspektem badania audiometrii impedancyjnej jest badanie odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Odruch z mięśnia strzemiączkowego jest mimowolnym odruchem – mechanizmem obronnym narządu słyszenia u ludzi. Ma on za zadanie chronić błonę podstawną ślimaka przed nagłymi i głośnymi dźwiękami. W momencie kiedy jest obecny bardzo głośny dźwięk w środowisku słyszenia człowieka dochodzi mięsnie poprzecznie prążkowane, jakim sąRyc.3mięśnie strzemiączkowego, usztywniają łańcuch kosteczek słuchowych. W wyniku tego usztywnienia zmniejsza się podatność ucha środkowego. Praca mięśnia strzemiączkowego umożliwia w ten sposób obniżenie transmisji energii akustycznej przez ucho środkowe do ucha wewnętrznego. W przypadku normy słyszenia odruch działa przez czas trwania możnego dźwięku. Pojawia się on w czasie około 100 ms po podaniu bodźca akustycznego. Schemat działania odruchu z mięśnia strzemiączkowego przedstawia rycina (ryc.3.)

Odruch z mięśnia strzemiączkowego można rejestrować w dwojaki sposób:

1. Pierwszym z nich jest rejestracja progu odruchów metodą ipsilateralną. Metoda ta jest metodą rejestracji odruchów przy bodźcowaniu i odczytywaniu poziomu progu odruchów z m. strzemiączkowego z ucha badanego (w uchu, w którym jest sonda).
2. Kolejną metodą, wykorzystywaną m.in. w diagnostyce ośrodkowych porażeń nerwu twarzowego, jest metoda kontrlateralna. Metoda ta polega na rejestracji odruchów z m. strzemiączkowego podczas bodźcowania ucha przeciwnego do badanego. Oparta jest na jednej z najważniejszych cech odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Odruch ten jest obustronny, niezależnie od strony pobudzanej głośnym dźwiękiem. W przypadku obu metod pacjent słyszy głośny dźwięk na częstotliwościach 500, 1000, 2000, 4000 Hz. W przypadku ustalania progu odruchów bada się zakres natężeniowy od 75 do 95 dB, aż odruch zostanie uwidoczniony. Sytuację tą opisuje rycina poniżej (ryc.4)

Ryc.4

Ustalenie progu odruchów z mięśnia strzemiączkowego jest pierwszym krokiem do ustalenia szerokości dynamiki słyszenia. Jeszcze przed wykonaniem badania UCL (ustalenie progu dyskomfortu u pacjenta) w audiometrii tonalnej.

Dynamika słuchu (różnica między tym co jest nieprzyjemne dla pacjenta pod względem głośności, a HTL-progiem słyszenia) w normie słyszenia wynosi od 80 do 100 dB. W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego będzie ona zachowana, a tym samym odruchy z mięśnia strzemiączkowego będą obecne.

Wyjątkiem tu będzie sytuacja, w której będzie duża ilość płynu w wysiękowym zapaleniu ucha środkowego lub w przypadku otosklerozy. W tych przypadkach odruchów z mięśnia strzemiączkowego nie należy się spodziewać. W przypadku niedosłuchu mieszanego obecność odruchów z mięśnia strzemiączkowego zależna jest od wielkości komponenty odbiorczej tego niedosłuchu.

Szacuje się, że w przypadku niedosłuchu mieszanego stopnia umiarkowanego odruchy z mięśnia strzemiączkowego mogą być nieobecne. W przypadku niedosłuchu mieszanego stopnia znacznego i głębokiego odruchy nie wystąpią.

W przypadku niedosłuchu odbiorczego, diagnostyka odruchów z mięśnia strzemiączkowego pomaga w różnicowaniu niedosłuchów ślimakowych i pozaślimakowych.

W przypadku niedosłuchu odbiorczego ślimakowego, którego charakterystyczną cechą jest objaw wyrównania głośności (OWG+) a tym samym zawężona dynamika słyszenia, próg odruchów będzie możliwy do wykrycia dla niedosłuchów stopnia znacznego. Dla głębokich niedosłuchów już nie. W przypadku niedosłuchów odbiorczych pozaślimakowych, gdzie dynamika słuchu jest prawidłowa, i nie ma objawu wyrównania głośności (OWG-) odruchy ślimakowego nie są rejestrowane. Cecha ta jest wykorzystywana w diagnostyce niedosłuchów o lokalizacji w wyższych piętrach drogi słuchowej.

Bardzo istotną formą badania odruchów z mięśnia strzemiączkowego jest Próba Zanikania Tonu

Ryc.5

Odruchu (Reflex Decay Test). Badanie wykonujemy prezentując przez 10 sekund sygnał o 10 dB wyższy niż próg odruchów na częstotliwości 500 i 1000 Hz.

W czasie prezentacji bodźca poprzez sonde do ucha badanego, mierzymy zmianę podatności w uchu środkowym.

Jeżeli skurcz z mięśnia strzemiączkowego będzie zanikał, a podatność ulegnie zmianie o 50 % to świadczyć to będzie o niedosłuchu pozaślimakowym. Schemat próby opisuje rycina (ryc.5).

Ostatnią próbą, którą umożliwia nam mostek impedancyjny (audiometr impedancyjny) jest Test Drożności Trąbek Słuchowych (TDTS, ETF). Próba ta polega na wykonaniu tympanogramu w spoczynku. Następnie pacjent przełyka ślinę przy zatkanych nozdrzach, po czym wykonujemy tympanometrię.

Po chwili wykonujemy u pacjenta próbę Valsalvy (pacjent przełyka ślinę, a następnie dmucha przez nos przy zamkniętych nozdrzach). Po próbie Valsalvy wykonujemy ponownie tympanometrię ucha badanego.

Zmiany następujące w przebiegu tympanogramu w próbie TDTS powinny być następujące (w przypadku prawidłowej pracy trąbek słuchowych):– po przełknięciu śliny przy zatkanym nosie – w uchu wytworzyć się powinno podciśnienie, a szczyt krzywej powędrować powinien ku wartościom ujemnym.

– po wykonaniu próby Valsalvy – w uchu powinno wytworzyć się nadciśnienie, a szczyt krzywej powinien powędrować w kierunku wartości dodatnich.

Jeżeli różnica między dwoma szczytami w tej próbie jest równa bądź większa niż 30 daPa to przyjmuje się, że praca trąbek słuchowych jest zachowana, a cały mechanizm wentylacyjny ucha środkowego działa prawidłowo. W przypadku, kiedy różnica jest mniejsza niż 30 daPa uznaje się to za dysfunkcje trąbki słuchowej danego ucha.

Test drożności trąbki słuchowej warto wykonywać w przypadku podejrzeń o przerośnięty III migdał oraz u alergików. Nie można wykonywać tej próby w czasie infekcji kataralnych, oraz innych schorzeń górnych dróg oddechowych.

Badanie audiometrii impedancyjnej jest badaniem istotnym w topodiagnostyce niedosłuchów, w diagnostyce powiększonych migdałków podniebiennych u dzieci. Badanie to jest uzupełnieniem badania otoemisji akustycznych w Programie powszechnych przesiewowych badań słuchu u noworodków i dzieci w Polsce.

Piśmiennictwo:

1. Śliwińska-Kowalska M., red. Audiologia kliniczna. Łódź, Oficyna Wydawnicza Mediton; 2005.2. Mikołajewski R. Wprowadzenie do audiometrii impedancyjnej. Warszawa, Alpicon Sp. z o.o.; 1994.3. Hojan E., red. Protetyka Słuchu, Poznań; 2014.

4. Pruszewicz A., Obrębowski A., red. Audiologia Kliniczna – zarys, wydanie IV, Poznań 2010.

Opracował:

Radosław Lucjan SelkeProtetyk Słuchu, Audiofonolog

Manewr Valsalvy (Próba valsalvy)

Manewr Valsalvy to próba nasilonego wydechu przy zamkniętej głośni. Powoduje to wzrost ciśnienia w klatce piersiowej, co prowadzi do wzrostu tętna i ciśnienia krwi. Zjawisko to zdarza się podczas wysiłku siłowego jak np. dźwiganie lub przesuwanie ciężkich przedmiotów. Gdy ciśnienie skurczowe osiąga wysokie wartości, niesie to ryzyko pękania naczyń i np. udaru krwotocznego.

Manewr Valsalvy – charakterystyka

Próba Valsalvy polega na wykonaniu nasilonego wydechu przy zamkniętej głośni przez około 15 sekund. Wykorzystuje się ją powszechnie do oceny sprawności regulacji autonomicznej w układzie sercowo-naczyniowym.

Manewr ten prowadzi początkowo do krótkotrwałego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi. Następnie reakcje kompensacyjne przywracają prawidłowe ciśnienie krwi i są pośredniczone głównie przez odruch z baroreceptorów tętniczych. Na tej podstawie manewr Valsalvy uznaje się za jedną z metod oceny wrażliwości (czułości) baroreceptorów tętniczych.

Manewr Valsalvy może też zachodzić przy próbie wydmuchiwania powietrza przez nos z jednoczesnym zatkaniem go, co wykonują nurkowie w celu wyrównania różnicy ciśnień między wodą, a uchem środkowym.

Opisywaną próbę po raz pierwszy wykonał włoski anatom Antonio Valsalva w celu otwarcia i udrożnienia trąbki Eustachiusza u chorych z zablokowanym odpływem z ucha środkowego, np. z powodu zapalenia. To właśnie od jego nazwiska pochodzi nazwa próby.

Zobacz również: Próba ortostatyczna.

Reakcje hemodynamiczne podczas próby Valsalvy

Zmiany hemodynamiczne i odpowiedź ze strony autonomicznego układu nerwowego w czasie manewru dzieli się na 4 fazy.

Faza I

Wzrost ciśnienia w klatce piersiowej podczas nasilonego wydechu powoduje ucisk na serce, duże naczynia krwionośne i tkankę płucną.

W związku z wcześniej wykonanym głębokim wdechem naczynia krążenia płucnego są lepiej wypełnione krwią.

Dlatego na początku zgromadzona w płucach krew jest przemieszczana do lewej jamy serca, co powoduje chwilowy wzrost rzutu lewej komory i ciśnienia tętniczego (zarówno skurczowego, jak i rozkurczowego).

Od początku fazy I zaczyna wzrastać całkowity opór naczyniowy.

Faza II

Utrzymywanie się zwiększonego ciśnienia w klatce piersiowej utrudnia powrót żylny krwi do prawej i lewej komory.

Dochodzi do zmniejszenia objętości późnorozkurczowej, co z kolei powoduje spadek objętości wyrzutowej, rzutu serca, ciśnienia tętniczego skurczowego i średniego, a także ciśnienia tętna.

W tym czasie dochodzi do dalszego przyspieszenia pracy serca wiążącego się z odbarczeniem baroreceptorów i narastającą stymulacją współczulną.

Odruchowy skurcz naczyń, mimo zmniejszenia CO, normalizuje ciśnienie tętnicze na poziomie wyższym niż przed próbą.

Faza III

Okres wydechu doprowadzający do obniżenia ciśnienia w klatce piersiowej przyczynia się do nagłego spadku oporu naczyniowego, co powoduje dynamiczne zmniejszenie ciśnienia tętniczego, obciążenia następczego i stopniową normalizację podatności tętniczej.

Sprawia to, że jeszcze w tej fazie praca serca ulega dalszemu przyspieszeniu.

Najpierw wtórnie do odbarczenia baroreceptorów, a później jako następstwo uruchomienia odruchu Bainbridge’a, gdy prawy przedsionek zaczyna być rozciągany przez powracającą krew zgromadzoną w naczyniach żylnych w czasie manewru Valsalvy.

W ciągu kilku skurczów gwałtownie zwiększony powrót żylny sprawia, zgodnie z prawem Franka-Starlinga, że zwiększają się objętość wyrzutowa i rzut serca oraz wartości ciśnienia tętniczego.

Faza IV

Czwarta faza występuje tuż po zakończeniu natężonego wydechu. Zwiększenie ciśnienia tętniczego powoduje chwilowe, względne „nadciśnienie”, które pobudza baroreceptory i prowadzi do odruchowego spowolnienia pracy serca.

W tej fazie dochodzi ostatecznie donormalizacji ciśnienia tętniczego, ciśnienia tętna czy objętości wyrzutowej.

Podwyższone wartości rzutu serca i zmniejszony opór naczyniowy mogą utrzymywać się jeszcze kilkanaście sekund po wydechu.

Jak przeprowadzić manewr Valsalvy?

Osoba badana znajduje się w pozycji siedzącej. Nos zostaje zaciśnięty za pomocą specjalnego klipsa. Zadaniem osoby badanej jest wykonanie przedłużonego i trwającego 15 sekund wydechu pod stałym ciśnieniem (>40 mm Hg). Test składa się z trzech prób przedzielonych co najmniej 3-minutowymi przerwami. W trakcie każdej z prób należy odnotować:

1. Najwyższy HR podczas próby.
2. Najniższy HR po próbie (w obrębie maksymalnie 60 sekund po jej zakończeniu).

W próbie Valsalvy ocenia się stosunek najwyższego HR podczas próby do najniższego HR po jej zakończeniu. Jest to tak zwany współczynnik Valsalvy i odpowiada on różnicy między stanem odbarczenia baroreceptorów, a stanem silnego pobudzenia baroreceptorów.

Prawidłowa wartość współczynnika Valsalvy wynosi ≥ 1,21, przy czym zakres graniczny wynosi od 1,11 do 1,20. Natomiast wartości ≤ 1,10 uznaje się za nieprawidłowe.

Przeciwwskazania

Próba Valsalvy wiąże się z pewnym obciążeniem badanego. Nie należy jej zatem wykonywać u pacjentów z:

• ostrym zawałem serca;
• tętniakiem rozwarstwiającym aorty;
• zaburzeniami krążenia mózgowego;
• predyspozycją do niskiego powrotu żylnego;
• współistniejącymi żylakami przełyku;
• niestabilną dławicą piersiową bolesną.

Bardzo rzadko obserwuje się powikłania w postaci zakrzepów, krwawień czy też zatrzymania akcji serca. Podczas wykonywania testu pacjent może skarżyć się jednak na zawroty głowy.

Bibliografia

1. Paleczny B., Próba (manewr) Valsalvy, Katedra i Zakład Fizjologii UMed we Wrocławiu.
2. Krauze T., Guzik P., Wysocki H., Zastosowanie próby Valsalvy w ocenie układu krążenia, Folia Cardiologica, 2/2006.

Polecane produkty:

Nurkowanie i problemy z wyrównywaniem ciśnienia w uszach – Divers24.pl Najwiekszy Polski portal nurkowy

Zanim zdecydujemy się zawiesić płetwy na kołku i zrezygnujemy z dalszej aktywności na tym polu, upewnijmy się, że zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, aby doprowadzić do rozwiązania dolegliwości stosując kilka prostych metod.

Oczywiście pierwsza rzecz jakiej nie powinniśmy robić w wypadku kiedy poczujemy ból, to kontynuowanie zanurzenia. W ten sposób możemy tylko przysporzyć sobie cierpień i pogorszyć nasz stan, lub nawet doprowadzić nasz organizm do poważnego uszczerbku.

Pierwszy sposobem, aby pozbyć się dokuczliwego bólu spowodowanego różnicą ciśnień w uchu środkowym, jest próba Valsalvy (od nazwiska twórcy Antonio Mario Valsalvy). Polega ona na badaniu drożności trąbki słuchowej.

Podczas testu wydmuchujemy powietrze z płuc przez nos, przy jednoczesnym zamknięciu ust i skrzydełek nosa.

Oprócz nurkowania, manewr ten może nam się przydać w samolocie, windach ekspresowych, a nawet przy podróży autem, po terenie mocno zróżnicowanym pod względem wysokości.

Jako kolejny sposób możemy wypróbować manewr, którego autorem jest Joseph Toynbee. Polega on na zatkaniu nosa palcami i przełykaniu śliny. Mięśnie gardła otwierają trąbkę Eustachiusza, podczas gdy język przylegający do naszego podniebienia skompresuje powietrze, co spowoduje wyrównanie ciśnienia. Sposób jest skuteczny zarówno pod wodą, jak i na powierzchni.

Możemy również spróbować połączyć powyższe metody i zatykając nos, jednocześnie dmuchać i przełykać ślinę. Tak wykonana czynność nazywa się manewrem Lowrey’a.

Czwartą techniką jest manewr Frenzel’a (autorem jest Herman Frenzel były niemiecki pilot). Polega on na zamknięciu strun głosowych.

Podczas wydmuchiwania powietrza, przyciskamy tylną część języka do podniebienia, tak, jakbyśmy chcieli wymówić literkę „K”. Aktywuje to jabłko Adama, które podniesie się.

Sposób ten bywa często ostatnią bezinwazyjną deską ratunku i okazuje się być skuteczniejszy niż wcześniej wymienione metody.

Jeżeli wszystkie podane do tej pory sposoby zwiodły, może okazać się, że problem leży po stronie naszej przegrody nosowej i konieczny będzie zabieg chirurgiczny, który pomoże usunąć jego przyczynę.

Najważniejsze, aby w trakcie nurkowania nie śpieszyć się i próbować spokojnie rozwiązać problem. Koniecznie skonsultujcie waszą przypadłość z lekarzem, który ma doświadczenie w leczeniu nurków. Taki specjalista gwarantuje właściwe podejście do problemu i lepsze zrozumienie jego istoty.

[pro_ad_display_adzone id=”31298″]

Share00

Arytmia serca – objawy. Jak leczyć arytmię serca?

Istnieje bardzo wiele odmian arytmii. Zwykle rozróżnia się je na podstawie rodzaju zaburzenia prawidłowej pracy serca oraz części anatomicznej serca, w której te zaburzenia występują.

W niektórych opracowaniach termin „arytmia” zarezerwowany jest wyłącznie dla rytmu serca niemiarowego, chaotycznego, w którym poszczególne uderzenia nie są oddzielone przerwami o jednakowej długości. Inne rozszerzają go o miarową tachykardię (przyspieszenie rytmu serca) lub bradykardię (zwolnienie rytmu serca).

Zaburzenia rytmu skurczu i rozkurczu mogą dotyczyć przedsionków – wówczas mamy do czynienia z tzw. arytmią nadkomorową oraz komór, czyli arytmią komorową.

ZOBACZ TEŻ: Zapalenie mięśnia sercowego – groźne powikłanie grypy

Skąd się bierze arytmia?

Najczęściej arytmia jest wynikiem innej choroby układu sercowo-naczyniowego, np. miażdżycy, nadciśnienia tętniczego, chorób zastawek serca i choroby niedokrwiennej. Może też powstawać na skutek zaburzeń gospodarki elektrolitowej organizmu.

Bezpośrednią przyczyną arytmii jest nieprawidłowe pobudzanie serca do pracy.

W normalnych warunkach serce ma własny mechanizm wyzwalający impulsy elektryczne, które „pobudzają” komórki mięśniowe przedsionków, a następnie komór.

W sytuacjach, gdy na drodze tego impulsu wystąpi swego rodzaju „blokada” częstotliwość jego wyzwalania będzie nieodpowiednia lub pojawią się dodatkowe ogniska pobudzeń na sercu, których nie posiada człowiek zdrowy.

ZOBACZ TEŻ: Tachykardia – na czym polega i czy jest groźna dla zdrowia?

Jakie są objawy arytmii?

Większość przypadków arytmii to tzw. częstoskurcz, podczas którego praca serca ulega nadmiernemu przyspieszeniu. Częstymi objawami częstoskurczu są ogólne złe samopoczucie, zawroty głowy, nudności, a nawet omdlenia.

Chorzy skarżą się na uczucie dyskomfortu i bólu w klatce piersiowej w okolicy serca oraz duszności. Przyspieszenie pracy serca jest odczuwalne jako uczucie kołatania, „uciekania do gardła”, kłucie w klatce piersiowej.

Dla zaburzeń rytmu serca charakterystyczne jest nawracanie objawów – pojawiają się nagle i dość szybko ustępują, aby po pewnym czasie pojawiają się znowu. Choroba może także przebiegać bezobjawowo.

Arytmia charakteryzująca się zwolnieniem pracy serca to rzadkoskurcz i jest on rzadziej spotykany. Rzadkoskurcz na ogół jest bezobjawowy.

U osób starszych lub z chorobami towarzyszącymi może pojawić się senność i ogólne osłabienie, mogą też wystąpić omdlenia. W przypadku zaobserwowania takich objawów warto udać się do swojego lekarza rodzinnego albo kardiologa.

Wizytę lekarską zarezerwujesz na stronie internetowej LekarzeBezKolejki.pl.

ZOBACZ TEŻ: Jakie jest prawidłowe ciśnienie krwi?

Diagnostyka zaburzeń arytmicznych

Ze względu na przypadki arytmii bezobjawowej oraz małą specyficzność objawów względem pozostałych chorób serca (objawy mogą wskazywać chociażby na stan przedzawałowy lub niewydolność serca) do prawidłowego zdiagnozowania arytmii niezbędne jest wykonanie EKG (elektrokardiogramu).

Badanie to umożliwia graficzny zapis impulsów elektrycznych przechodzących przez serce w trakcie jego pracy i rejestrację rytmu. Badanie EKG można przeprowadzić w spoczynku, podczas próby wysiłkowej lub w wersji monitorowania serca przez 24 godziny (metoda Holtera).

Dodatkowo można wykonać badanie EPS (elektrofizjologiczne) oraz echokardiografia.

ZOBACZ TEŻ: Choroba wieńcowa – jak rozpoznać i jak leczyć?

Terapia zaburzeń rytmu serca

Podstawowym działaniem po wykryciu arytmii jest leczenie przyczynowe, czyli zwalczanie choroby podstawowej, której wynikiem są zaburzenia pracy serca. Jednocześnie wdrażana jest terapia objawowa, która polega na łagodzenie zaburzeń rytmu serca i dokuczliwych dolegliwości.

W tym celu stosuje się leki przeciwarytmiczne (głównie ß-blokery i antagoniści wapnia – werapamil i diltiazem). Innymi metodami leczenia jest zmodyfikowana próba Valsalvy i inne zabiegi stymulujące nerw błędny.

W przypadku arytmii często sięga się także po inwazyjne metody leczenia, jak wszczepienie ICD (kardiowertera-defibrylatora) oraz zabieg ablacji przezskórnej i chirurgicznej.

ZOBACZ TEŻ: Zawał serca – objawy i sposoby postępowania

Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza.