Tak jak u ludzi, tak i u psów spotykamy się z występowaniem schorzeń serca. Do najpowszechniejszych należą kardiomiopatia rozstrzeniowa i endokardioza zastawki dwudzielnej. Poniższe kompendium podpowie Ci, czy Twój pupil może doświadczyć którejś z tych chorób i jak się zorientować, że z jego sercem dzieje się coś niedobrego.
Kardiomiopatia rozstrzeniowa u psa
Rasy predysponowane
Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) to bardzo groźna choroba mięśnia sercowego, pojawiająca się najczęściej u ras dużych i olbrzymich w wieku 4–8 lat.
Rasy obarczone większym ryzykiem wystąpienia tego schorzenia to: bokser, bernardyn, bulmastif, dog niemiecki, doberman, chart afgański, golden retriever, nowofundland, owczarek niemiecki, sznaucer olbrzymi oraz wilczarz irlandzki. Najbardziej narażone są boksery i dobermany, w tym bardziej predysponowane są samce.
Nie da się ustrzec przed tą chorobą, a szybkie jej wykrycie i leczenie poprawia komfort życia psa. Dlatego u ras predysponowanych ważne jest wykonywanie okresowych badań serca.
Istota choroby
DCM polega na zmniejszeniu elastyczności komórek budujących komorę serca, przez co zmniejsza się jej kurczliwość.
Choroba najczęściej dotyczy lewej komory, przez co krew nie jest prawidłowo tłoczona do aorty – a tym samym do całego organizmu.
Warto wiedzieć, że DCM najczęściej jest dziedziczone – toteż jeśli rodzice szczeniaka mieli problemy z sercem, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że również maluch zachoruje.
Objawy
Pierwsze objawy choroby to kaszel, duszności i zaburzenia oddechu – w szczególności przy wysiłku fizycznym czy przy pobudzeniu. Pies cierpiący na tę chorobę często staje się apatyczny, zazwyczaj woli leżeć, niż się bawić, ma mniejszą wydolność fizyczną. W przebiegu DCM może dojść do obrzęku płuc, omdleń oraz do nagłej śmierci sercowej.
Leczenie i diagnostyka
Rozpoznanie choroby stawia się na podstawie wywiadu i pełnego badania kardiologicznego, którego podstawowy element stanowi ECHO serca. Leczenie polega na wprowadzaniu leków polepszających pracę serca – i przez to podnoszących komfort życia zwierzaka.
Równie ważne jest zapewnienie odpowiedniej diety i aktywności fizycznej. Niestety choroba ta jest nieuleczalna.
Od momentu postawienia diagnozy psy najczęściej żyją od kilku miesięcy do około 2 lat, aczkolwiek choroba może mieć bardzo gwałtowny przebieg i zakończyć się śmiercią w przeciągu 2–3 dni.
Endokardioza zastawki dwudzielnej
Rasy predysponowane
Endokardioza zastawki dwudzielnej jest to najczęstsza choroba serca u psów ras średnich i małych, ujawniająca się u starszych zwierzaków i postępująca z wiekiem. Co trzeci pies około 12.
roku życia cierpi na schorzenia zastawki dwudzielnej. Do ras najbardziej narażonych na tę przypadłość należą: boston terrier, cavalier king charles spaniel, jamnik, maltańczyk, pudel, sznaucer miniaturowy, shih tzu, yorkshire terrier.
Przyczyn zachorowania może być wiele – jest to bowiem choroba nabyta.
Istota choroby
Polega ona na zmianach degeneracyjnych powstających na zastawce, między przedsionkiem a komorą serca. Najczęściej uszkodzenia pojawiają się między lewym przedsionkiem a lewą komorą – czyli właśnie na zastawce dwudzielnej, stąd nazwa choroby.
W wyniku rozwoju choroby zastawka nieprawidłowo się zamyka i otwiera – i dochodzi do tzw. niedomykalności. Krew przepływa wówczas przez serce w nieprawidłowy sposób, dochodzi do mieszania się krwi z komory i przedsionka, a praca komory jest utrudniona.
W miarę postępowania choroby – powoduje ona zaburzenie pracy całego serca.
Objawy
Objawy zależą od stopnia zaawansowania schorzenia. Początkowo pojawia się kaszel – w szczególności poranny i nocny. Pies szybko się męczy, ma przyspieszony oddech, sapie. Częstym symptomem jest nietolerancja wysiłkowa – przy wchodzeniu po schodach czy przy wskakiwaniu na kanapę. Kolejne objawy to omdlenia, obrzęk płuc oraz silne zaburzenia oddechowe.
Leczenie i diagnostyka
Diagnostyka opiera się na wykonaniu badania kardiologicznego, RTG, EKG, a przede wszystkim na badaniu ECHO echa serca.
Pacjenci należący do ras predysponowanych i będący w wieku średnim lub starszym powinni być regularnie osłuchiwani w gabinecie weterynaryjnym oraz mieć kontrolnie przeprowadzane ECHO serca, w celu wczesnego wykrycia choroby.
Schorzenie to jest nieuleczalne, jednak wczesne zdiagnozowanie i wprowadzenie leczenia znacząco poprawiają komfort życia oraz przedłużają życie psiaka.
➡ZOBACZ, JAK DBAĆ O SERCE SWOJEGO PUPILA⬅
Czy przerost lewej komory serca może być groźny?
Przerost lewej komory serca przeważnie spowodowany jest przez nadciśnienie tętnicze. Doprowadzić do niego mogą również inne problemy zdrowotne takie, jak zwężenie zastawki aorty czy cukrzyca. Opisywana dolegliwość może przebiegać bezobjawowo lub borykający się z nią pacjent zmagać może się z dusznościami czy pogorszoną tolerancją wysiłku. Przerost lewej komory serca wymaga leczenia, jako że w znaczący sposób zwiększa ryzyko zawału serca i udaru mózgu.
Przerost lewej komory serca – co to takiego?
Serce składa się z dwóch przedsionków oraz dwóch komór. Każda z nich odgrywa nieco inną rolę w układzie krążenia. Do prawego przedsionka spływa odtlenowana krew z całego organizmu, do lewego natomiast – natlenowana krew z płuc. Praca komora odpowiada za wyrzut krwi do płuc, gdzie może ulec natlenowaniu. Lewa wyrzuca natomiast krew bogatą w tlen do różnych części ciała.
Aby czynności układu krążenia odbywały się w sposób prawidłowy, niezbędna jest zarówno odpowiednia kurczliwość serca, jak i relaksacja lewej komory serca. Procesy te zaburzać może między innymi przerost mięśnia sercowego.
Lewa komora serca powinna mieć grubość od 0,6 do 1,1 centymetra. Jeżeli jest ona większa, oznacza to, iż mamy do czynienia z jej przerostem. Nadmierna grubość ścian mięśnia sercowego jest określana mianem hipertroffi. W niektórych przypadkach możemy mieć do czynienia wyłącznie z powiększeniem komory, w innych natomiast, towarzyszy temu przerost lewego przedsionka lub całego serca.
Powiększenie lewej komory serca stwarza wiele zagrożeń takich, jak chociażby niedotlenienie czy niedokrwienie.
Przerośniętą lewą komorę serca stwierdza się głównie u osób dorosłych – u dzieci patologia ta jest rzadko spotykana i występuje jedynie w przypadku wrodzonych wad serca takich, jak ubytek przegrody międzykomorowej, przetrwały przewód tętniczy czy niedomykalność zastawki aortalnej.
Przyczyny przerostu lewej komory serca
Powiększone serce stwierdza się głównie u pacjentów z nieprawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego. Wpływ na to mogą mieć również wady zastawkowe takie, jak chociażby zwężenie zastawki aortalnej. Powiększoną lewą komorę serca obserwuje się także u pacjentów, u których rozwinęła się kardiomiopatia przerostowa. Opisywanej patologii sprzyjać może również cukrzyca.
Bezpośredni wpływ na zmianę grubości lewej komory serca ma wzrost obciążenia następczego. Z sytuacją tą mamy do czynienia między innymi wówczas, gdy pacjent cierpi na nadciśnienie tętnicze.
Aby móc w takiej sytuacji pompować krew na obwód organizmu, lewa komora musi kurczyć się znacznie mocniej, niż ma to miejsce w prawidłowych warunkach.
Sprawia to, że budujące ją włókna ulegają pogrubieniu, co prowadzić może między innymi do przerostu koncentrycznego komory serca.
Objawy przerostu lewej komory serca
W niektórych przypadkach, mimo stwierdzenia u pacjenta przerostu mięśnia lewej komory serca nie obserwuje się żadnych przykrych dolegliwości. Z czasem serce może stawać się jednak coraz bardziej powiększone, powodując pojawianie się objawów takich, jak duszności, pogorszenie tolerancji wysiłku, uczucie zmęczenia, kołatanie serca, zawroty głowy czy ból w klatce piersiowej.
Leczenie przerostu lewej komory serca
Przerost mięśnia sercowego :
Przerost serca (przerost mięśnia sercowego, hypertrophia cordis)
Co to jest?
Przerost mięśnia sercowego nie jest odrębną chorobą, a objawem lub skutkiem choroby takiej jak np. nadciśnienie tętnicze. Mówiąc o przeroście serca najczęściej mamy na myśli przerost jego lewej komory, choć często przerost dotyczy obu komór, czasami tylko prawej. W związku z tym, że lewa komora jest większa i bardziej masywna, przerost serca definiuje się jako zwiększenie masy lewej komory.
Ponieważ wielkość serca zależy od płci, wzrostu i wagi aby uwzględnić te parametry masę serca ocenia się w stosunku do powierzchni ciała obliczanej ze specjalnych tabel lub diagramów.
U mężczyzn przerost to masa lewej komory serca powyżej 259g, a dokładniej 131g/m2, u kobiet powyżej 166g i 100g/m2.
Częstość jego występowania u ludzi poniżej 30 roku życia: mężczyźni 8%, kobiety 5%; powyżej 70 roku życia 33% i 49% (dane z badania Framingham).
Przerost serca można podejrzewać już na podstawie badania lekarskiego, jednak rozpoznanie opiera się na podstawie zapisu EKG, zdjęcia RTG klatki piersiowej lub ECHO serca serca.
To ostatnie badanie niezbędne jest do potwierdzenia przerostu oraz oceny jego stopnia i ewentualnej przyczyny (prawidłowo grubość ścian lewej komory serca w rozkurczu nie przekracza u mężczyzn: 12mm, u kobiet 11mm; szerokość jamy lewej komory w rozkurczu nie przekracza 56mm, ale ten wymiar również przelicza się na powierzchnię ciała i powinien być mniejszy niż 27mm/m2).
Przyczyny i powikłania
Przerost serca powodowany jest przeciążeniem przez zwiększony opór, który serce musi pokonać (tzw. przeciążenie oporowe) lub zwiększony przepływ krwi (tzw. przeciążenie objętościowe).
Obie przyczyny powodują zwiększenie pracy serca, zwiększenie zapotrzebowania na tlen i składniki energetyczne.
Aby sprostać tym zwiększonym wymaganiom serce musi powiększyć się i/lub zwiększyć swoją siłę poprzez zwiększenie się liczby i wielkości komórek mięśniowych.
Przeciążenie oporowe najczęściej powodowane jest przez nadciśnienie tętnicze, otyłość i nadmierny wysiłek fizyczny (sport wyczynowy). Jest także powodowane zwężeniem zastawek serca.
Dochodzi wtedy do przerostu mięśniówki serca (przerost dośrodkowy = koncentryczny, zaciskający), a w miarę postępu przerostu także do rozszerzenia jam serca, co może zaobserwować lekarz np.
na zdjęciu RTG klatki piersiowej.
Przeciążenie objętościowe powodowane jest zwiększonym przepływem krwi przez serce. Obserwujemy je w niedomykalności zastawek (cofanie się krwi) oraz w wadach z nieprawidłowym przeciekiem krwi wewnątrz i zewnątrzsercowym (np. otwór w przegrodzie międzykomorowej – wtedy krew utlenowana miesza się z krwią nieutlenowaną), rzadziej w innych chorobach.
Uogólnione powiększenie serca obserwuje się w niektórych zespołach endokrynologicznych, np. nadczynności tarczycy, obrzęku śluzowatym, akromegalii, cukrzycy oraz w uszkodzeniu mięśnia sercowego na różnym tle nazywanym kardiomiopatią. Kardiomiopatie mogą przebiegać w 3 postaciach: rozstrzeniowej, przerostowej i restrykcyjnej (rzadka postać) (objaśnienie patrz poniżej).
Stan taki może powstać także pod wpływem leków tj. sterydy anaboliczne. Na zdjęciu RTG klatki piersiowej uogólnione powiększenie sylwetki serca może być objawem wysiękowego zapalenia osierdzia (płyn zapalny wokół serca).
Czasami można spotkać się z określeniem używanym przez lekarzy w opisach radiologicznych – cor bovinum – serce bawole, które oznacza znaczne powiększenie serca.
Kardiomiopatia rozstrzeniowa – oznacza znaczne powiększenie wszystkich jam serca.
Powstaje na skutek zapalenia mięśnia sercowego, nadużywania alkoholu, choroby niedokrwiennej serca, zaburzeń hormonalnych, niedoboru pewnych pierwiastków takich jak żelazo, czynników genetycznych i innych czynników. W wielu przypadkach nie udaje się ustalić przyczyny. Choroba ta objawia się przede wszystkim niewydolnością serca.
Kardiomiopatia przerostowa – to choroba uwarunkowana genetycznie polegająca na przeroście ścian serca, czasami bardzo znacznym, rozłożonym niesymetrycznie. Często przebiega bezobjawowo. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą pojawić się bóle w klatce piersiowej, zasłabnięcia i zaburzenia rytmu serca.
Przerost serca jest często reakcją kompensującą nadmierne obciążenie, i do pewnego etapu jest korzystny.
Powoduje jednak zwiększone zapotrzebowanie energetyczne i tlenowe, powoduje usztywnienie serca utrudniając pełen rozkurcz, utrudnia także przepływ przez tętnice wieńcowe doprowadzając do powstania obszarów niedokrwionych, które włóknieją powodując dalsze usztywnienie. Dlatego przerost serca jest zjawiskiem niekorzystnym, pogarszającym rokowanie.
Leczenie
Przerost mięśnia sercowego może ulec zmniejszeniu, gdy pacjent jest prawidłowo zdiagnozowany i leczony. Przede wszystkim należy leczyć przyczynę przerostu, aby zmniejszyć obciążenie serca – np.
nadciśnienie tętnicze, wyrównanie zaburzeń hormonalnych, a w niektórych przypadkach także chirurgicznie – np. wszczepienie protezy zastawki. Istnieje szereg leków powodujących zmniejszanie się przerostu – do najskuteczniejszych należą ACE-inhibitory.
Aby osiągnąć dobre efekty należy ściśle współpracować z lekarzem leczącym i stosować się do jego zaleceń oraz nie zaniedbywać badań kontrolnych.
- Elżbieta i Piotr Bręborowicz, 2003-06-19
- aktualizacja: 2010-10-15
Niewydolność serca
Określamy tak niezdolność mięśnia sercowego do pompowania krwi w ilości, która pokrywa zapotrzebowanie organizmu.
Niektóre choroby, takie jak nadciśnienie tętnicze lub choroba wieńcowa prowadzą do uszkodzenia mięśnia serca i w efekcie do rozwoju niewydolności krążenia.
Nie wszystkie zaburzenia, które skutkują rozwojem niewydolności serca są odwracalne, jednak zastosowanie właściwego leczenia może zahamować postęp choroby, złagodzić objawy i wydłużyć życie.
Zmiany stylu życia, takie jak przywrócenie prawidłowej masy ciała, aktywność fizyczna, zmniejszenie ilości soli w diecie, ograniczenie stresu może poprawić jakość życia. Jednym ze sposobów zapobiegania rozwojowi niewydolności serca jest właściwe leczenie chorób układu krążenia i innych, np. nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, cukrzycy czy otyłości.
Niewydolność serca – rodzaje
Niewydolność serca to przypadłość, która występuje w kilku rodzajach. Do tych typów choroby zalicza się:
- przewlekła niewydolność serca,
- ostra niewydolność serca,
- zastoinowa niewydolność serca,
- skurczowa i rozkurczowa niewydolność serca,
- niewydolność lewokomorowa,
- niewydolność prawokomorowa.
Przewlekła niewydolność serca
Jest to postępujący zespół objawów, który swoje podłoże ma w zmniejszonej ilości pompowanej krwi w jednostce czasu względem zapotrzebowania jej dla tkanek (mniejsza pojemność minutowa serca).
Ma to swoje konsekwencje dla narządu – utrzymanie odpowiedniego poziomu pompowanej krwi jest możliwe przez zwiększenie ciśnienia napełniania lewej komory serca. Najczęstszymi objawami przewlekłej niewydolności serca jest m.in.
choroba niedokrwienna serca, kardiomiopatia rozstrzeniowa, przeciążenie ciśnieniowe serca (ze względu na zwiększone ciśnienie tętnicze) czy powikłania po zawale serca.
Ostra niewydolność serca
Ostra niewydolność serca to przypadłość, która rozwija się w bardzo krótkim czasie i niesie ze sobą stan zagrożenia życia.
Ten rodzaj niewydolności występuje u osób, które nigdy nie miały problemów z sercem oraz jako powikłanie po innych przypadłościach.
Najczęstszą przyczyną ostrej niewydolności serca jest upośledzenie czynności skurczowej i rozkurczowej (dostarczenie komórkom zbyt małej ilości tlenu i wartości odżywczych).
Zastoinowa niewydolność serca
Zastoinowej niewydolności serca towarzyszy zastój płynu w organizmie. Jest to groźna przypadłość, która jest skutkiem wielu schorzeń.
Ten typ niewydolności wiąże się z niewystarczającym dostarczaniem krwi do całego organizmu. Najczęstszymi przyczynami rozwoju tej choroby są m.in.
choroby niedokrwienne, nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatie, migotanie przedsionków lub takie przypadłości jak cukrzyca, choroby tarczycy, astma czy anemia.
Skurczowa i rozkurczowa niewydolność serca
Możliwe jest wystąpienie również skurczowej niewydolności serca (spadek frakcji wyrzutowej) oraz rozkurczowej (występująca najczęściej w chorobie wieńcowej lub w przypadku przerostu mięśnia sercowego). Przypadłość ta cechuje się podwyższonym ciśnieniem późnorozkurczowym w komorze serca.
Lewokomorowa i prawokomorowa niewydolność serca
Niewydolność serca dzieli się również na lewokomorową i prawokomorową. Przypadłość ta występuje najczęściej po zawale mięśnia sercowego (lewa komora) lub jako powikłanie niewydolności lewokomorowej (prawa komora).
Przyczyny niewydolności serca
Niewydolność mięśnia sercowego rozwija się zwykle jako konsekwencja innej przewlekłej lub ostrej choroby serca, np.
nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, wady zastawkowej, zaburzeń rytmu serca, zapalenia mięśnia serca czy innej, np. cukrzycy, otyłości, alkoholizmu, zaburzeń czynności tarczycy.
Czasami niewydolność serca pojawia się w następstwie wady metabolicznej lub defektu genetycznego.
Objawy niewydolności serca
- Niewydolność serca może mieć charakter przewlekły lub rozpocząć się nagle. Dolegliwości obejmują między innymi:
- – Zadyszkę, uczucie braku powietrza, duszność podczas wysiłku lub w pozycji leżącej na wznak
- – Zmęczenie, brak siły
- – Obrzęki nóg, często stóp i kostek
- – Nieregularną czynność serca
- – Zmniejszoną wydolność fizyczną
- – Świszczący oddech, odkasływanie
- – Oddawanie moczu w porze nocnej
- – Zwiększenie obwodu brzucha
- – Nagły przyrost masy ciała
- – Utratę apetytu, nudności
- – Problemy z koncentracją
Powikłania niewydolności serca:
Niewydolność serca prowadzi do upośledzenia przepływu krwi przez inne narządy, takie jak nerki, wątroba, jelita czy mózg prowadząc w rezultacie do wystąpienia przewlekłej choroby nerek, niewydolności wątroby, zaburzeń wchłaniania i niedożywienia, zatorów i zakrzepów, zaburzeń rytmu serca.
Leczenie niewydolności serca:
Niewydolność serca jest chorobą postępującą i wymaga leczenia przez całe życie. W niektórych sytuacjach można usunąć przyczynę niewydolności serca, np. naprawić uszkodzoną zastawkę lub przywrócić prawidłowy rytm serca. W innych przypadkach stosujemy leczenie, które ma na celu zatrzymać postęp choroby, poprawić jakość życia i zmniejszyć ryzyko nagłej śmierci sercowej.
Terapia zachowawcza sprowadza się zwykle do podawania kombinacji kilku leków:
- Inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę – są to leki, które rozszerzają naczynia krwionośne, żeby obniżyć ciśnienie tętnicze krwi, poprawić przepływ krwi przez narządy i zmniejszyć obciążenia serca.
- Inhibitorów receptora dla angiotensyny II – głównie w przypadku nietolerancji leków z 1. grupy.
- Beta-adrenolityków – czyli leków, które nie tylko zwalniają czynność serca i obniżają ciśnienie tętnicze krwi, ale również ograniczają lub odwracają niektóre niekorzystne zmiany w mięśniu sercowym. Leki z tej grupy zmniejszają nasilenie objawów niewydolności serca, poprawiają funkcję mięśnia serca i wydłużają przeżycie pacjentów.
- Diuretyków (leków moczopędnych) – są to preparaty o działaniu wspomagającym usuwanie nadmiaru wody z organizmu poprzez nasilenie produkcji moczu. Z uwagi na utratę potasu i magnezu w trakcie terapii diuretykami zwykle zaleca się kontrolę stężenia tych elektrolitów we krwi i ew. suplementację.
- Antagonistów aldosteronu – czyli leków moczopędnych oszczędzających potas o udowodnionym działaniu na przeżycie pacjentów z ciężką niewydolnością serca.
- Digoksyny – preparatu, który poprawia kurczliwość mięśnia serca i zwalnia czynność serca. Jest częściej stosowany u pacjentów z towarzyszącym migotaniem przedsionków.
Leki te w formie doustnej pacjent może przyjmować w domu. Zdarza się jednak, że w z powodu zaostrzenia objawów niewydolności serca chory jest przyjęty do szpitala i otrzymuje terapię dożylną. Wśród dodatkowych preparatów wspomagających są leki inotropowe, które poprawiają ciśnienie tętnicze krwi i wspomagają pracę serca.
W przypadku nieskuteczności terapii doustnej i dożylnej lub istnienia potencjalnie usuwalnej przyczyny niewydolności serca należy rozważyć leczenie zabiegowe.
Leczenie zabiegowe niewydolności serca
- Pomostowanie aortalno-wieńcowe (by-passy) jest zarezerwowane dla pacjentów z chorobą wieńcową i polega na wytworzeniu nowych połączeń naczyniowych, które pozwalają na swobodny przepływ krwi do serca, z pominięciem zablokowanych tętnic. Źródłem nowych połączeń są naczynia pobierane z podudzia, przedramienia lub klatki piersiowej pacjenta.
- Naprawa lub wymiana zastawki serca, jeśli jest przyczyną niewydolności krążenia może zahamować niekorzystne zmiany w mięśniu serca. Operacja polega na uszczelnieniu własnej zastawki pacjenta (często dotyczy to zastawki mitralnej), tak żeby zapobiec cofaniu się krwi, lub zastąpieniu uszkodzonej zastawki protezą.
W tym celu nie zawsze jest konieczna operacja na otwartym sercu, część zabiegów można wykonać przy użyciu technik małoinwazyjnych.
- Wszczepienie kardiowertera-defibrylatora (ICD) polega na umieszczeniu urządzenia wielkości pudełka od zapałek pod skórą na klatce piersiowej i doprowadzeniu od niego przewodów (elektrod) przez naczynia żylne do prawej komory serca.
Kardiowerter-defibrylator monitoruje rytm serca. W sytuacji, kiedy pojawiają się niebezpieczne dla życia zaburzenia rytmu serca lub serce przestaje bić urządzenie wysyła impulsy, które mają za zadanie przywrócić prawidłową czynność serca. Kardiowerter-defibrylator może również posiadać funkcję stymulatora i przyspieszać rytm serca, w razie zbytniego spowolnienia jego czynności.
- Terapia resynchronizująca (CRT): u wielu chorych z niewydolnością serca stwierdza się zaburzenia w układzie wytwarzającym i przewodzącym bodźce elektryczne w sercu, stąd poszczególne części serca kurczą się w sposób nieskoordynowany. Dodatkowo zmniejsza to wydolność osłabionego mięśnia serca.
Takim pacjentom można zaproponować wszczepienia urządzenia do terapii resynchronizującej, które składa się części implantowanej pod skórę klatki piersiowej (jak w przypadku kardiowertera-defibrylatora) oraz przewodów (elektrod) wprowadzanych przez naczynia żylne do prawej i w okolice lewej komory serca.
Często urządzenie do terapii resynchronizującej posiada dodatkowo właściwości kardiowertera-defibrylatora.
- Mechaniczne wspomaganie krążenia (VAD) to pompa wszczepiana operacyjnie do jamy brzusznej lub klatki piersiowej pacjenta i połączona z sercem, tak żeby wspomagać jego pracę.
Do zabiegu kwalifikuje się pacjentów ze skrajnie ciężką niewydolnością serca, tak żeby umożliwić im oczekiwanie na transplantację. Zastosowanie mechanicznego wspomagania krążenia wydłuża życie i poprawia jego jakość także u chorych, którzy ze względu na przeciwwskazania nie mogą być kwalifikowani do przeszczepienia serca.
- Transplantacja serca jest leczeniem z wyboru dla wybranych pacjentów ze skrajnie ciężką niewydolnością serca. Jest to metoda obarczona istotnym ryzykiem zgonu we wczesnym okresie pooperacyjnym. Kwalifikacja do zabiegu wymaga współdziałania wielu specjalistów (kardiologów, kardiochirurgów, anestezjologów, psychologów), którzy wchodzą w skład tzw. heart team.
Średni czas oczekiwania na dawcę wynosi ok. 2 lat.
Wszystkich potrzebujących zapraszamy do Centrum Zdrowia FitMedica na konsultacje kardiologiczne do wybitnych specjalistów w tej dziedzinie. W naszej przychodni można także wykonać badanie EKG, Holter-EKG, Holter-RR i ECHO serca. Jesteśmy przygotowani do świadczenia usług dla dzieci i dorosłych.
Przerost lewej komory serca – o czym może świadczyć, jak wygląda leczenie
kaole 23.07.2013 08:46
Przerost lewej komory serca zwykle związany jest z nadciśnieniem tętniczym, powszechnym problemem Polaków, ale nie tylko. Sprawdź jak wygląda diagnozowanie i leczenie przerostu lewej komory serca.
Znaczne powiększenie lewej komory serca nie jest samodzielnym stanem chorobowym, a jednym z objawów (lub powikłaniem) wywołanym zupełnie innym schorzeniem. Jej przerost pojawia się przede wszystkim u osób z nadciśnieniem tętniczym, otyłych oraz uprawiających sport wyczynowo.
Serce człowieka składa się z dwóch przedsionków i dwóch komór. Stronę prawą i lewą rozdziela przegroda. Zwiń swoją dłoń w pięść, a poznasz prawidłowy rozmiar swojego serca. W ciągu doby twoje serce przepompowuje 10 tysięcy litrów krwi i kurczy się 100 tys. razy.
Tak niewielki w sumie narząd może to bez trudu zrobić. Wielkość serca ma ścisły związek z płcią, wzrostem oraz masa ciała, a jego rozmiar stanowi wypadkową tych czynników. O przeroście narządu u mężczyzn mówi się, gdy jego masa przekracza 259 g, tj. ok.
131g/m2, u kobiet powyżej 166 g i 100g/m2.
Nadmierny rozrost serca najczęściej występuje u osób po 70. roku życia i częściej diagnozowany jest u kobiet. Zdarza się jednak, że przerost lewej komory występuje już u osób, które dopiero ukończyły 30. rok życia. Problem dotyczy ok. 8 proc. trzydziestoletnich mężczyzn i ok. 5 proc. ich rówieśnic.
Mówiąc generalnie o przeroście serca specjaliści zazwyczaj mają na myśli przerost jego lewej komory, choć bywa, że przerost dotyczy obu komór, czasami tylko prawej.
W związku z tym, że lewa komora jest większa i bardziej masywna, przerost serca definiuje się jako zwiększenie masy lewej komory. Za przerost lewej komory mięśnia sercowego w większości przypadków odpowiada nadciśnienie tętnicze.
Nadmierne obciążenie organizmu skutkuje znacznym przerostem i zgrubieniem ścian serca. Prowadzi to do nieprawidłowego rozkurczu i upośledzenia zdolności skurczu mięśnia. W pierwszej fazie, gdy masa serca nie przekracza 500 g dochodzi do tzw.
przerostu koncentrycznego, który stanowi jedną z częstszych przyczyn rozwoju choroby niedokrwiennej . Bardzo często daje też podobne do niej objawy. W sytuacji gdy masa serca będzie większa niż 500 g, mówi się o tzw. przeroście odśrodkowym.
U części pacjentów mogą się pojawiać bóle w klatce piersiowej, które mogą promieniować do lewego barku, ramienia lub lewej strony żuchwy.
Badaniem, które może jednoznacznie potwierdzić lub wykluczyć przerost komory serca, jest ECHO serca (echokardiogram). W niektórych przypadkach wykonuje się dodatkowo badanie RTG, jednak gdy choroba nie jest jeszcze rozwinięta, zmiany bardzo często nie są widoczne.
Podstawą leczenia jest prawidłowe ustalenie, jaki czynnik lub schorzenie odpowiada za znaczny przerost komory serca. Jeśli za zmiany odpowiada ciśnienie lub zaburzenia hormonalne (zdarza się tak coraz częściej, a lekarze mówią nawet o swoistym zespole problemów hormonalnych i krążeniowych) konieczne jest ich wyrównanie.
W niektórych przypadkach niezbędne okazuje się leczenie chirurgiczne. Polega ono na np. na wszczepieniu zastawki. Leczenie nie przyniesienie efektu w przypadku, gdy pacjent nie będzie stosował zaleceń lekarzy. Niezdrowy styl życia (niewłaściwa dieta, palenie papierosów etc.
) zwłaszcza w przypadku chorób serca sprawia, że farmakologia okazuje się nieskuteczna.
Nie lekceważ rozpoznania: przerost lewej komory. Chociaż nie jest samodzielną jednostką chorobową, jest on uznawany za silny i niezależny czynnik ryzyka ostrych incydentów wieńcowych, niewydolności serca, zaburzeń rytmu, a nawet nagłej śmierci sercowej.
Specjaliści ostrzegają, że obecność przerostu zwiększa:
- 3 do 4 razy ryzyko wystąpienia udaru mózgu,
- 2 do 3 razy choroby niedokrwiennej serca,
- 3-krotnie chorób naczyń obwodowych.
Obok zmian niedokrwiennych i pierwotnych kardiomiopatii (grupa schorzeń mięśnia sercowego) istotną rolę w rozwoju przerostu odgrywa przeciążenie objętościowe i ciśnieniowe mięśnia lewej komory, które dotyczy zarówno chorych z wadami serca, jak i nieleczonym (lub leczonym niewłaściwie) nadciśnieniu tętniczym. Przerostowi mięśnia sercowego często towarzyszą zaburzenia endokrynne i insulinooporność, stąd istotna jest diagnostyka oraz ewentualne leczenie u endokrynologa. Czytaj także:
- Przerost prawej komory serca (przewlekły zespół płucno – sercowy)
- Aorta sklerotyczna
- Kardiomiopatia
- Aorta w obrębie łuku
- Zespół hiperkinetyczny