Radikulopatia szyjna i lędźwiowa – co to jest, jakie są przyczyny, objawy, skutki?

Radikulopatia odnosi się do uszkodzenia lub podrażnienia korzeni nerwowych nerwów rdzeniowych w obrębie kręgosłupa. Najczęściej spotyka się radikulopatię lędźwiową oraz szyjną.

Przyczyny

Przyczyną radikulopatii jest dysfunkcja korzeni nerwów rdzeniowych, co może być spowodowane między innymi:

• uciskiem zwyrodnieniowych wyrośli kostnych na nerwy;
• przepukliną krążka międzykręgowego;
• złamaniem lub pęknięciem kręgu.

• Wraz z postępem choroby zwyrodnieniowej dochodzi do zwężenia przestrzeni międzykręgowej, zniekształcenia powierzchni trzonów, przemieszczenia powierzchni stawowych, a w konsekwencji zniekształcenia otworów międzykręgowych.
• W związku z faktem, że korzenie nerwów rdzeniowych, przebiegające w bezpośrednim sąsiedztwie krążków międzykręgowych, wydostają się z kręgosłupa przez wąskie otwory międzykręgowe, nawet najmniejsza deformacja w przebiegu zmian zwyrodnieniowych może powodować nasilone dolegliwości.
• Do rzadszych przyczyn zalicza się nowotwory kości, zapalenia kości czy krwiaki.

Objawy

Objawy radikulopatii zależą od stopnia uszkodzenia korzeni nerwowych, a także miejsca i poziomu kręgosłupa, którego dotyczy. Istnieją czynniki zwiększające nasilenie objawów, takie jak np. nieodpowiednia pozycja.

Ból towarzyszący radikulopatii jest ostry i przenikliwy, często towarzyszą mu parestezje lub dyzestezje.

W odróżnieniu od przewlekłego bólu związanego ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgów ból jest zazwyczaj jednostronny i promieniuje wzdłuż dermatomu.

W zależności od poziomu uszkodzenia korzenia nerwowego, promieniowanie to jest zmienne. Może też występować zaburzenie funkcji czuciowej lub motorycznej bez nasilonego bólu.

Zobacz również: Zespół korzeniowy i rzekomokorzeniowy.

Radikulopatia lędźwiowa

To zespół objawów, na który składają się neurogenny ból pleców i ból kończyny dolnej promieniujący od korzenia nerwu rdzeniowego odcinka lędźwiowego. Oprócz dolegliwości bólowych pacjenci mogą odczuwać:

• drętwienie, mrowienie i parestezje w obszarze zaopatrywanym przez zajęty korzeń lub korzenie nerwowe;
• osłabienie mięśni;
• brak koordynacji w zajętej kończynie;
• skurcz mięśni i ból pleców;
• ból pośladków;
• zaburzenie w odruchach.

Ponadto pacjenci z radikulopatią lędźwiową często prezentują odruchowe przesunięcie tułowia na jedną stronę. Niekiedy dochodzi u nich do ucisku na korzenie nerwów rdzeniowych lędźwiowych i ogon koński, co powoduje mielopatię lędźwiową oraz zespół ogona końskiego (obejmuje on m.in. objawy ze strony pęcherza moczowego).

Radikulopatia szyjna

Radikulopatia szyjna to neurologiczny stan wywołany kompresją lub uszkodzeniem korzeni nerwowych szyjnego odcinka kręgosłupa. Stan ten generuje ból w obrębie szyi i nierzadko promieniuje do obręczy barkowej oraz kończyn górnych. Ból dotyczy także okolicy międzyłopatkowej. Oprócz dolegliwości bólowych pacjenci skarżą się na:

• nasilenie dolegliwości podczas rotacji szyi;
• skurcz mięśni i ból pleców;
• drętwienie, mrowienie i parestezje w obszarze zaopatrywanym przez zajęty korzeń lub korzenie nerwowe;
• osłabienie mięśni;
• brak koordynacji w zajętej kończynie górnej.

Zobacz również: Mielopatia szyjna.

Diagnostyka

Podstawą diagnostyki jest badanie MR, które jest bardzo dokładnie i umożliwia identyfikację nieprawidłowości mogących być przyczyną dolegliwości. Scyntygrafia oraz badanie RTG są polecane w razie podejrzenia złamania lub patologii kostnych.

Chociaż wymienione wyżej badania dostarczają użytecznych informacji o neuroanatomii, elektromiografia oraz badanie szybkości przewodzenia nerwowego dostarczają informacji o faktycznym stanie każdego z nerwów rdzeniowych oraz splotów lędźwiowych. Elektromiografia pozwala także na rozróżnienie uszkodzenia splotu od radikulopatii oraz identyfikację współistniejącej neuropatii z uwięźnięcia, takiej jak zespół kanału stępu, który może utrudniać rozpoznanie.

Testy funkcjonalne

U pacjentów z radikulopatią lędźwiową jednym z lepszych fizykalnych testów diagnostycznych jest objaw Laseque’a, gdyż niemal zawsze jest on dodatni. Z kolei w przypadku radikulopatii szyjnej dodatni jest test Spurlinga.

Leczenie

Podstawą leczenia radikulopatii w początkowej fazie jest fizjoterapia, obejmująca metody leczenia ciepłem, głęboki masaż oraz kinezyterapię. Całość terapii uzupełnia farmakoterapia, głównie podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i rozluźniających mięśnie szkieletowe.

Celem postępowania leczniczego jest:

• repozycja krążka międzykręgowego;
• rozluźnienie i wzmocnienie mięśni przykręgosłupowych;
• zmniejszenie dolegliwości bólowych i likwidacja objawów towarzyszących.

Działania medyczne różnią się w zależności od tego, czy pacjent znajduje się w fazie ostrej czy przewlekłej. Rokowanie dla większości pacjentów cierpiących na radikulopatię szyjną jest korzystne. Leczenie nieoperacyjne jest skuteczne u 80 – 90% pacjentów, a zabiegi operacyjne stosowane są tylko, gdy postępowanie zachowawcze zawodzi.

Faza ostra

W okresie silnych dolegliwości bólowych celem leczenia powinno być opanowanie bólu i stanu zapalnego. Terapia obejmuje schładzanie obszaru bólowego (np.

krioterapia), stosowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (NLPZ) oraz unikanie pozycji nasilających ból.

U pacjentów, u których wykluczono objawy mielopatii, można również zastosować wyciąg szyjny powodujący zmniejszenie objawów korzeniowych poprzez odbarczenie uciśniętych korzeni nerwowych.

Faza przewlekła

W momencie ustąpienia ostrych dolegliwości bólowych można rozpocząć kinezyterapię oraz stosowanie zabiegów fizykalnych, m.in.

naświetlanie promieniowaniem podczerwonym, prądy interferencyjne czy metodę TENS. Korzystna jest także terapia manualna, która powoduje natychmiastowe ustąpienie bólu i drętwienie kończyny.

Także techniki z zakresu rozluźniania mięśniowo-powięziowego przynoszą szybką ulgę w bólu.

Podczas wykonywania ćwiczeń leczniczych należy pamiętać, że żadne z nich nie może powodować nasilenia objawów. Dodatkowo fizjoterapeuta powinien przeprowadzić z pacjentem rozmowę oraz poinstruować go odnośnie utrzymywania prawidłowych pozycji podczas wykonywania czynności dnia codziennego i spania.

Leczenie operacyjne

Jeśli po 6–8 tygodniach postępowania nieoperacyjnego nie obserwuje się stopniowej poprawy stanu pacjenta, można rozważyć zabieg operacyjny. Operacja neurochirurgiczna wskazana jest w przypadku obecności objawów klinicznych radikulomielopatii, spowodowanych uciskiem rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych.

Zabieg polega na usunięciu części jądra miażdżystego, które powoduje ucisk na korzeń nerwowy, rdzeń nerwowy lub nerwy rdzeniowe.

Zakres operacji uzależniony jest od rozległości zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i odpowiednio przeprowadzony może przynieść bardzo dobre efekty u większości pacjentów.

Należy jednak pamiętać, że około 90% pacjentów z dyskopatią szyjna ma dobre rokowanie i nie wymaga zabiegu operacyjnego.

Bibliografia

1. Litak J., Grochowski C., Kulesza B., Kamieniak P., Ból kręgosłupa szyjnego w przebiegu radikulopatii, Journal of Education, Health and Sport, 6/2016.
2. Łukaszewska M., Łukaszewski B., Nazar J., (i inni), Radikulopatia szyjna, Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu, 1/2014.
3. Samborski W., Skuteczność wybranych algorytmów postępowania fizjoterapeutycznego w leczeniu objawowym przewlekłych zespołów bólowych dolnego odcinka kręgosłupa z promieniowaniem do kończyny dolnej, Poznań 2013.

Polecane produkty:

Dyskopatia szyjna – objawy i leczenie

Szacuje się, że w ciągu roku na 100 tys. osób ponad 170 będzie miało objawy spowodowane przez dyskopatię w odcinku szyjnym kręgosłupa. W ciągu 30 następnych lat około 5 proc. osób doświadczy objawów, co nie oznacza, że pozostałe osoby dyskopatii nie mają. Po prostu nie odczuwają jej skutków.

Dyskopatia co to jest?

Dyskopatia to zmiany zwyrodnieniowe, które obejmują głównie krążek międzykręgowy. Dochodzi do niej, gdy zachodzi jedna ze zmian:

• zwyrodnienie krążka międzykręgowego bez jego uwypuklenia na zewnątrz,
• zwyrodnienie krążka z jego symetrycznym uwypukleniem (bulging),
• przepuklina krążka międzykręgowego (disk herniation) — przepuklina jądra miażdżystego (inna nazwa dyskopatii), tu zwykle uwypukleniu ulegają też fragmenty pierścienia włóknistego, a niekiedy także elementy chrzęstne, kostne i więzadłowe.

W uproszczeniu, dyskopatia to uszkodzenie dysku, czyli na przykład wysuwanie się krążka międzykręgowego (dysku) spomiędzy kręgów kręgosłupa.

Krążek może uciskać na pobliski nerw i powodować ból. W zależności od lokalizacji przepukliny dysku odczuwa się ból: dolnej części pleców (okolicy lędźwiowej kręgosłupa), karku, drętwienie lub mrowienie w ramionach, plecach, rękach, nogach lub stopach, problemy ze zginaniem lub prostowaniem pleców, a jeśli dysk naciska na nerw kulszowy – powoduje rwę kulszową.

Nie wszystkie jednak wysunięte dyski powodują dolegliwości bólowe i wiele osób może nawet nie wiedzieć, że ma przepuklinę.

Z medycznego punktu widzenia należy rozróżnić bóle karku od dyskopatii szyjnej powodującej dolegliwości bólowe tej okolicy, jak i ból osiowy kręgosłupa od zwyrodnienia dysku, objawiających się dolegliwościami mięśniowo-szkieletowymi.

W jednym z badań oceniających częstość występowania dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego z podrażnieniem korzeni rdzeniowych oceniono, że średni czas trwania objawów przed postawieniem diagnozy wynosił 15 dni.

Najczęściej występowała monoradikulopatia (czyli podrażnienie przez dysk jednego korzenia rdzeniowego nerwu) obejmująca korzeń nerwu C7, w dalszej kolejności korzeń C6.

W tym badaniu średnioroczne wskaźniki zachorowalności skorygowane o wiek w przeliczeniu na 100 000 osób w przypadku radikulopatii szyjki wynosiły 83,2 dla całej populacji, 107,3 dla mężczyzn i 63,5 dla kobiet. Roczny wskaźnik zachorowalności na 100 000 mieszkańców w zależności od wieku osiągnął szczytowy wynik 202,9 dla grupy wiekowej 50-54 lata.

Dyskopatia objawy

Objawy związane z dyskopatią można podzielić na trzy grupy.

1. Objawy bólowe zlokalizowane zgodnie z uciskiem struktur anatomicznych. Jeżeli ucisk wywołany przez uwypuklony dysk nie będzie dotyczył korzeni rdzeniowych, należy się spodziewać miejscowych dolegliwości bólowych. Mogą się na nie nakładać objawy bólowe sąsiednich struktur związanych z przeciążaniami lub odruchowym napięciem mięśni. Ból w takiej sytuacji będzie się rozlewał na sąsiednie lokalizacje. W przypadku ucisku na korzeń rdzeniowy ból może pojawić się zgodnie z zakresem unerwienia podrażnionego nerwu. W tej sytuacji mogą także pojawić się kolejne możliwe objawy – ruchowe lub czuciowe. Każdy nerw rdzeniowy przekazuje bodźce sensoryczne i motoryczne, stąd jego ucisk może spowodować ich zaburzenie. W zależności od tego, którego nerwu funkcja będzie zaburzona może dojść do różnych objawów.

1. W przypadku osłabienia unerwianych mięśni nad- i podgrzebieniowych może dojść do osłabienia odwodzenia i rotacji zewnętrznej w stanie ramiennym. Nerw korzeniowy C5 odpowiedzialny jest za czucie segmentalne w okolicy nad barkiem i bocznie nad mięśniem naramiennym.

1. Trzecia grupa objawów wynika z podrażnienia lub ucisku rdzenia przez dysk międzykręgowy. Powyższa sytuacja jest niebezpieczna, ponieważ może doprowadzić do uszkodzenia rdzenia kręgowego, czyli tak zwanej mielopatii szyjnej. Na szczęście do takich sytuacji dochodzi dość rzadko. Objawami uszkodzenia rdzenia szyjnego w pierwszej kolejności są najczęściej zaburzenia czucia wibracji w kończynach dolnych, mogą także pojawić się zachwiania, zaburzenia chodu lub zaburzenia czucia o typie rdzeniowym. Rozpoznanie uszkodzenia rdzenia w przebiegu dyskopatii najczęściej kończy się leczeniem operacyjnym w celu usunięcia czynnika uszkadzającego.

Dyskopatia przyczyny

Dyskopatia predyspozycje genetyczne

Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa są jednym z elementów starzenia się organizmu. Nie bez znaczenia dla zmian zwyrodnieniowych, jak i całego organizmu, są uwarunkowania genetyczne predysponujące do ich występowania.

Dyskopatia wpływ środowiska

Na uwarunkowanie genetyczne nakłada się wpływ środowiskowy, z czego za czynniki nasilające powstawanie dyskopatii uważa się między innymi:

• przeciążenia kręgosłupa,
• powtarzające się urazy,
• pracę z przymusowym ustawieniem tułowia (np. przed monitorem).

Dyskopatia a wiek

Podaje się kilka czynników powodujących zwyrodnienie dysku. Genetyczna predyspozycja do zwyrodnienia krążka została udowodniona w badaniach nad bliźniakami. Zwyrodnienie dysku wydaje się mieć także związek z wiekiem. Chociaż przeprowadzono wiele badań w celu udowodnienia tych związków, nie ustalono żadnej wyraźnej przyczyny.

Mimo że wszystkie dyski są w tym samym wieku, dyski w dolnych segmentach lędźwiowych są bardziej podatne na zmiany degeneracyjne niż w górnych segmentach.

Sugeruje to, że obciążenie mechaniczne jest czynnikiem przyczynowym.

Spadek liczby i aktywności komórek tworzących dysk zależą od obciążenia mechanicznego, transportu składników odżywczych, stylu życia, czynników genetycznych i czynników wzrostu.

Wiek jest najistotniejszym czynnikiem ryzyka, ale niektóre inne czynniki mogą przyspieszyć proces degeneracji. Należą do nich otyłość, uciążliwa praca fizyczna, palenie tytoniu, powtarzające się obrażenia.

Dyskopatia rozpoznanie

Na podstawie objawów stawia się rozpoznanie odnośnie lokalizacji schorzenia. Celem postawienia rozpoznania bierze się pod uwagę także wywiad z pacjentem, który opisuje przebieg i charakter dolegliwości. Na tej podstawie lekarz ustala możliwe przyczyny i wybiera te najbardziej prawdopodobne.

W przypadku charakterystycznego przebiegu, obciążeń i objawów diagnostyka radiologiczna najczęściej nie jest zalecana we wczesnych okresach choroby.

Proponuje się leczenie farmakologiczne i w przypadku braku skuteczności, lekarz ponownie weryfikuje rozpoznanie na kolejnej wizycie.

Spośród objawów podawanych przez pacjenta lub stwierdzonych przez lekarza w badaniu, są takie, które nie są typowe dla choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa i powinny skutkować zmianą postępowania i rozszerzeniem diagnostyki m.in. o prześwietlenie kręgosłupa.

Najlepszym badaniem do zobrazowania struktur anatomicznych w zakresie kręgosłupa szyjnego jest rezonans magnetyczny. Obrazuje on dobrze struktury niekostne i relacje anatomicznie w zakresie kanału kręgowego.

W przypadku braku możliwości wykonania badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa alternatywnie można korzystać z pomocy tomografii komputerowej, które dużo lepiej pokazuje struktury kostne. Badanie RTG kręgosłupa szyjnego pomocne jest zazwyczaj we wczesnych okresach pourazowych w celu wykluczenia zmian kostnych, ponieważ tylko takie zmiany obrazuje.

Za pomocą badania RTG nie można rozpoznać powodu dyskopatii, ponieważ w tym badaniu nie widać dysku, a wyłącznie przestrzenie międzydyskowe, których zaburzenie sugeruje obecność choroby krążka.

Wśród objawów, które uważa się za niepokojące w przypadku wystąpienia dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego, poza objawami uszkodzenia rdzenia kręgowego, można także wymienić: wzrost temperatury, wzmożoną potliwość, spadek masy ciała, powiększenie szyjnych węzłów chłonnych, lub zdiagnozowana uprzednio choroba nowotworowa albo choroba układowa tkanki łącznej. Obecność powyższych objawów, niedowładu lub nietypowego przebiegu schorzenia skończy się najpewniej szybkim zleceniem badania obrazującego, czyli rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego.

Dyskopatia leczenie

Leczenie dyskopatii kręgosłupa szyjnego można podzielić na leczenie objawowe oraz leczenie operacyjne. Celem leczenia objawowego jest zmniejszenie zakresu dolegliwości w oczekiwaniu na naturalne procesy regeneracyjne organizmu.

Wspomagająco można stosować rehabilitację w zakresie kinezyterapii lub fizykoterapii. Obawy bólowe przy zaostrzeniu dyskopatii trwają najczęściej kilka do kilkunastu dni.

W przypadku większych zmian w zakresie kręgosłupa szyjnego objawy mogą się przedłużać i utrudniać funkcjonowanie.

Spośród leków lekarze najczęściej zalecają leki przeciwbólowe z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Znaczenie i korzyści z leków miorelaksacyjnych, zgodnie z doniesieniami, są duże mniejsze niż wcześniej przypuszczano. Sporadycznie może się zdarzyć, że lekarz zastosuje silniejsze leki przeciwbólowe, leczenie miejscowe, leki z grupy leków przeciwpadaczkowych lub inne.

Dyskopatia operacja

W przypadku objawów ruchowych (osłabienie mięśni), przedłużających się dolegliwości bólowych lub innych specyficznych sytuacji zalecane jest leczenie operacyjne. Leczeniem operacyjnym dyskopatii zajmują się przede wszystkim neurochirurdzy i ortopedzi.

Głównym celem leczenia operacyjnego jest uzyskanie usunięcia ucisku dysków lub zmian zwyrodnieniowych na sąsiednie struktury w celu zmniejszenia ryzyka ich uszkodzenia i przedłużania utrzymujących się dolegliwości.

Leczenie operacyjne jest obarczone ryzykiem, które ocenia indywidualnie lekarz podejmujący się procedury.

Dyskopatia rokowanie

Rokowanie w dolegliwościach bólowych kręgosłupa szyjnego jest zazwyczaj dobre. Dolegliwości najczęściej ustępują w ciągu kilku do kilkunastu dni. Jeżeli dojdzie do konieczności leczenia operacyjnego, to także w większości przypadku należy się spodziewać dobrych efektów i poprawy zdrowia oraz powrotu do sprawności.

Niestety zdarzają się także bardzo rzadko przypadki, w których dyskopatia doprowadzi do nieodwracalnych uszkodzeń i stan zdrowia nie poprawia się pomimo proponowanego leczenia operacyjnego i rehabilitacji.

Obecny stan wiedzy medycznej nie ma jeszcze rozwiązania tego problemu, ale są prowadzone badania mające na celu ograniczyć uszkodzenia, do których doszło, między innymi z zastosowaniem komórek macierzystych.

Dyskopatia zapobieganie

Unikanie przeciążeń, aktywność fizyczna, redukcja masy ciała i niepalenie papierosów to główne proponowane czynności w ramach profilaktyki pierwotnej. W wielu przypadkach pomimo spełnienia zasad zdrowego stylu życia i tak dojdzie do rozwinięcia się dyskopatii oraz objawów jej towarzyszących.

W tych przypadku poza okresowym leczeniem objawów wskazana jest poprawa sprawności mięśni kręgosłupa i jego statyki. Wzmocnienie struktur mięśniowych oraz funkcjonowania licznych stawów międzywyrostkowych oraz innych struktur kręgosłupa może ochronić lub wydłużyć okres do kolejnego ataku dolegliwości rwy szyjnej.

Nigdy nie jest za późno na rozpoczęcie postępowania profilaktycznego, ważne jest żeby wskazówki, które otrzymujemy do jego prowadzenia, uzyskać z profesjonalnego źródła.

Źródła:

Degenerative Disorders of the Cervical Spine, Francis X. Camillo, Campbell's Operative Orthopaedics, 4-Volume Set; Chapter 38; Elsevier 2017.

Diagnostyka obrazowa. Układ nerwowy ośrodkowy. H. Walecki. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2013.

Brain. 1994 Apr;117 ( Pt 2): 325–-335. Epidemiology of cervical radiculopathy. A population-based study from Rochester, Minnesota, 1976 through 1990.

Pathophysiology of Degenerative Disc Disease. Asian Spine J. 2009 Jun; 3(1): 39–44.

Dowiedz się więcej

Wpływ wybranych czynników psychologicznych i socjalnych na chęć powrotu do aktywności zawodowej pacjentów po zabiegach dyskopatii lędźwiowej i szyjnej

http://www.jnnn.pl/index.php/neurological-and-neurosurgical/article/view/74

Leczenie dyskopatii kręgosłupa szyjnego z użyciem stabilizacji dwufunkcyjnej D·FUN·M

https://pbn.nauka.gov.pl/sedno-webapp/works/580072

Choroby krążków międzykręgowych, leczenie z zastosowaniem protezy dysku międzykręgowego na przykładzie dyskopatii szyjnej

https://www.infona.pl/resource/bwmeta1.element.baztech-article-BSL7-0045-0035

Masz siedzącą pracę i bolą cię plecy? To pierwszy krok do dyskopatii..

Dyskopatia jest jedną z częstszych przyczyn bólu kręgosłupa. To choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, która charakteryzuje się degeneracją dysku (krążka międzykręgowego).

Może przebiegać bezobjawowo, chociaż zazwyczaj wywołuje bóle kręgosłupa. Dyskopatia jest chorobą cywilizacyjną wynikającą w dużej mierze z braku ruchu, nieodpowiedniego trybu życia, siedzącej pracy i ciągłego stresu.

Dowiedz się, jak rozpoznać objawy dyskopatii i jak leczyć tę chorobę.

Dyskopatia to zwyrodnienie kręgosłupa związane z degeneracją krążka międzykręgowego, czyli znanego wszystkim dysku. Jest najczęstszym źródłem bólu kręgosłupa.

Krążek międzykręgowy to element kręgosłupa, który łączy poszczególne trzony kręgowe, przenosi i amortyzuje obciążenia, na jakie narażony jest kręgosłup.

Dyskopatia dotyczy wszystkich części kręgosłupa posiadających dyski, najczęściej odcinka lędźwiowego i szyjnego, a rzadziej piersiowego.

Sam proces zwyrodnieniowy krążków międzykręgowych zaczyna się już w okresie dojrzewania i postępuje z biegiem czasu. Zmiany zwyrodnieniowe nasilają się jednak pod wpływem nadmiernego obciążenia kręgosłupa.

Powoduje to pękanie włókien pierścienia włóknistego i przesuwanie się jądra miażdżystego, czyli centralnej części dysku, do tyłu (przepuklina dysku), co powoduje ucisk na kanały nerwowe i ostry ból kręgosłupa.

Konsekwencją dyskopatii może być rwa kulszowa, czyli sytuacja, w której uszkodzony dysk uciska na korzenie nerwów.

Przyczyny dyskopatii

Dyski, czy krążki międzykręgowe, spełniają funkcję amortyzacyjną dla kręgosłupa. Bardzo lubią ruch i odpowiedni wysiłek fizyczny, który zapewnia im dobre „odżywienie” i prawidłowe funkcjonowanie.

Krążki międzykręgowe źle znoszą unieruchomienie, pracę siedzącą i stojącą, a także nadmierne, nieodpowiednie przeciążenia kręgosłupa.

Dyskopatia jest chorobą cywilizacyjną, wynikającą w dużej mierze z nieodpowiedniego trybu życia, choć może być także efektem urazów.

Objawy dyskopatii

Dyskopatia może przebiegać zupełnie bezobjawowo, a chory może dowiedzieć się o istnieniu choroby zupełnie przypadkiem, na przykład podczas badania po urazie. Brak objawów charakteryzuje także chorobę we wczesnym stadium.

Ból pojawia się z czasem, gdy proces zwyrodnieniowy jest zaawansowany.

Dyskopatia objawia się bólem kręgosłupa okolicy lędźwiowo-krzyżowej promieniującymi do jednej lub obu kończyn dolnych (w przypadku dyskopatii lędźwiowej) lub bólem w obrębie klatki piersiowej (dyskopatia w odcinku piersiowym).

Ból może mieć różny charakter, może być nagły, przewlekły lub ostry.

Chorzy mogą odczuwać promieniujące bóle w zajętym odcinku kręgosłupa, a nawet zaburzenia czucia, drętwienie, mrowienie, kłucie, niedowład lub porażenie mięśni.

W ostrej fazie choroby może dochodzić nawet do osłabienia siły mięśniowej i niedowładu kończyn. Niektórzy chorzy na dyskopatię lędźwiową mają problemy z uniesieniem nogi.

Chory kręgosłup silnie oddziałuje na narządy wewnętrzne, dlatego przy dyskopatii mogą być odczuwalne dolegliwości niewskazujące bezpośrednio na problemy z kręgosłupem. Chorzy mogą odczuwać: bóle, brzucha, zgagę, niestrawność, nudności, nadkwaśność, biegunki, uczucie parcia na stolec lub uczucie niepełnego wypróżnienia.

Leczenie dyskopatii

Leczenie dyskopatii w większości przypadków jest zachowawcze, czyli nie wymaga interwencji chirurga i hospitalizacji. Dyskopatię leczy się różnymi metodami, które wzajemnie się nie wykluczają. Chorzy mogą stosować leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, które łagodzą dolegliwości dyskopatii. Zaleca się także regularne masaże mięśni, a nawet noszenie gorsetu ortopedycznego.

Podstawą leczenia dyskopatii jest fizjoterapia, która opiera się przywróceniu sprawności całemu kręgosłupowi. Rehabilitacja musi być dostosowana do stanu zdrowia pacjenta.

Zestawy ćwiczeń i ich natężenie ustala fizjoterapeuta po zapoznaniu się z wynikami badań chorego. Dobrze prowadzona rehabilitacja to jednak połowa sukcesu. Drugą część pracy musi wykonać sam pacjent po opuszczeniu placówki.

Regularne ćwiczenia i zmiana trybu życia w wielu przypadkach pozwalają uniknąć nawrotów choroby.

Ostatecznością jest operacja neurochirurgiczna, do której kwalifikuje się pacjentów z zaawansowaną postacią choroby, u których leczenie zachowawcze nie przyniosło oczekiwanych skutków.

Dyskopatia jest złożonym procesem, który nigdy się nie cofnie. Można go jednak zatrzymać, wygoić i zapobiegać nawrotom poprzez zmianę trybu życia i odpowiednie leczenie.

Jak uniknąć dyskopatii? Nie ma jednej skutecznej metody zapobiegania zwyrodnieniom kręgosłupa. Istnieje jednak kilka sposobów, które pozwalają zmniejszyć ryzyko choroby kręgosłupa i bólu pleców.

Należy unikać niepotrzebnych, zbyt mocnych obciążeń kręgosłupa, a także inwazyjnych ćwiczeń siłowych, które mogłyby doprowadzić do niepotrzebnego urazu. Wyjątkowo ważne jest także prowadzenie aktywnego trybu życia, uprawianie ćwiczeń aerobowych, wzmacniających mięśnie brzucha i przykręgosłupowe.

Tym, co pozwala zmniejszyć ryzyko występowania bólu pleców, jest również właściwa postawa ciała.

Źródło: fimedica.pl/dyskopatia-leczenie-dyskopatii-co-to-dyskopatia; poradnikzdrowie.pl/zdrowie; neurologia.mp.pl/choroby