Do scharakteryzowania nowotworów jamy ustnej stosujemy klasyfikację klinicznego zaawansowania TNM i patomorfologicznego zaawansowania pTNM wg Union for International Cancer Control/American Joint Committee on Cancer (UICC/AJCC), zmodyfikowaną w latach 2008-2009.
Ocenę według klasyfikacji pTNM przeprowadza się w oparciu o badanie patomorfologiczne u chorych po radykalnym leczeniu chirurgicznym. W odniesieniu do regionalnego układu chłonnego, jako pNO można określić węzły chłonne, w których po zabiegu elektywnym (grupy I-III węzłów chłonnych szyi) nie stwierdzono obecności zmian przerzutowych w minimum sześciu węzłach chłonnych.
Po operacjach radykalnych układu chłonnego szyi (węzły grupy I-V) w badaniu mikroskopowym należy ocenić przynajmniej 10 węzłów.[3]
Leczenie
Wywiad, kompletne badanie fizykalne, uzupełnione o badania obrazowe, identyfikacja histopatologiczna nowotworu – to składowe pozwalające tworzyć plan kompleksowego leczenia dla indywidualnego pacjenta. Wybór sposobu leczenia podejmowany jest na podstawie analizy trzech składowych: charakterystyki nowotworu, pacjenta, możliwości leczenia.
Poza ogólną kondycją, wiekiem chorego, obecnością schorzeń współistniejących, stanem układu płucno-sercowego, możliwością podjęcia rehabilitacji pooperacyjnej, uwzględnienie woli i akceptacji chorego dla często okaleczającego leczenia ma znaczenie decydujące.
Adekwatne leczenie dla tych chorych może zapewnić jedynie doświadczony zespół chirurgów głowy i szyi oraz radioterapeutów, pracujący w wysokospecjalistycznych ośrodkach medycznych.
Podstawą radykalnego leczenia pozostaje zabieg chirurgiczny. Celem leczenia chirurgicznego jest całkowite usunięcie guza pierwotnego wraz z regionalnymi węzłami chłonnymi podejrzanymi o obecność przerzutów, przy zachowaniu struktur nieobjętych procesem nowotworowym (fot. 2, 3).
Minimalny margines to przynajmniej 5 mm zdrowej tkanki w ocenie histopatologicznej. Podobnie założenia radioterapii stawiają za cel efektywne zniszczenie komórek nowotworowych przy maksymalnym oszczędzeniu tkanek zdrowych.
[4] Wczesne postacie raka jamy ustnej T1 i T2 mogą być efektywnie leczone zarówno chirurgicznie, jak i przy zastosowaniu radioterapii.
Druga z tych metod nie jest polecana z uwagi na fakt, że w obszarze napromienianym znajduje się kość żuchwy (osteoradionecrosis), jak również ze względu na uciążliwe dla chorego działania niepożądane, szczególnie suchość w jamie ustnej.[2] Najlepszy sposób postępowania z rakami T3 i T4 to leczenie skojarzone.
Chorzy z zaawansowanymi postaciami guzów T3 i T4 wymagają rozległej resekcji guza pierwotnego oraz wykonanego jednocześnie kompleksowego zabiegu rekonstrukcyjnego (fot. 4). Pierwszym etapem leczenia chirurgicznego jest zwykle tracheotomia, zapewniająca prawidłową wentylację w czasie i po operacji.
Fot. 5. Płat z mięśnia piersiowego większego.
Leczenie chirurgiczne zależy od stopnia zaawansowania nowotworu. Chorzy z zaawansowaniem raka T1N0 wymagają resekcji guza pierwotnego wraz z węzłami chłonnymi grupy I, II, i III na szyi po stronie guza.
Niski stopień zróżnicowania histopatologicznego G3, skłania do rozważenia brachyterapii, która może być zastosowana powyżej 0,5 cm od żuchwy z wykluczeniem koniuszka języka.
U chorych z zaawansowaniem guza T2N0 wykonywana jest resekcja guza pierwotnego wraz z węzłami chłonnymi grupy I, II, III na szyi po stronie guza; uzupełniająca radioterapia stosowana jest zależnie od wyniku badania histopatologicznego.
Zmiany T3N0 i T4N0 wymagają resekcji guza pierwotnego, połączonej z resekcją fragmentu żuchwy, jednoczesną rekonstrukcją ubytku tkanek; wycięcia regionalnych węzłów chłonnych grupy I, II, III na szyi po stronie guza; uzupełniającej radio- lub radiochemioterapii, zależnie od czynników rokowniczych.
[3] Chorzy w III i IV stopniu zaawansowania choroby nowotworowej, którzy nie kwalifikują się do zabiegu operacyjnego, poddani są chemioradioterapii. Metoda ta wykorzystywana jest także jako terapia alternatywna dla rozległych, okaleczających resekcji, jak również w leczeniu chorych, u których stwierdzono obecność niekorzystnych prognostycznie czynników patomorfologicznych. Napromienianie łączy się rutynowo z cisplatyną.[3]
W wyniku bogato rozwiniętej sieci naczyń chłonnych jamy ustnej raki tej okolicy charakteryzuje wysoka skłonność do występowania przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych. W postępowaniu terapeutycznym należy zawsze uwzględnić leczenie regionalnego układu chłonnego.
Występowanie zmian metastatycznych znacznie pogarsza rokowanie co do przeżycia chorych, o około 50 proc.[12] Obecność przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych wymaga wykonania resekcji układu chłonnego szyi. Rodzaj zabiegu, tj.
selektywna, radykalna zmodyfikowana lub radykalna dyssekcja układu limfatycznego szyi, zależy od stopnia zaawansowania zmian metastatycznych N1-N3. Zabieg chirurgiczny uzupełniany jest radio- lub chemioterapią, w zależności od klinicznego zaawansowania raka jamy ustnej.[3] Ocenia się, że 20-40 proc.
przypadków raka jamy ustnej daje przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych, zazwyczaj poziomu I do III, poziom IV to 7-17 proc., natomiast wyjątkowo rzadko zmianami metastatycznymi objęty jest poziom V, od 0 do 6 proc.[10]
Fot. 6. Stan po przebytej subtotalnej resekcji języka.
Ocena histopatologiczna materiału pooperacyjnego powinna określać typ histologiczny guza, stopień zróżnicowania histopatologicznego, głębokość naciekania, zajęcie naczyń krwionośnych i limfatycznych, naciekanie tkanek okołonerwowych i okolicznych struktur.[10] W ocenie histopatologicznej układu chłonnego szyi zaleca się zwiększenie liczby przekrojów węzła chłonnego poddanych ocenie.
Najmniej pomyślną rokowniczo cechą histopatologiczną, której obecność skutkuje skróceniem okresu przeżycia o ok. 50 proc., jest naciekanie uszkadzające torebkę węzła chłonnego.[2] Większość chirurgów głowy i szyi przyjmuje, że przy guzie wielkości 4 cm i większym wzrasta ryzyko przerzutów węzłowych. Zalecają wtedy u chorych z N0 wykonanie elektywnego zabiegu resekcji układu chłonnego na szyi.
[2]
Chirurgia i radioterapia to metody stosowane w leczeniu raka jamy ustnej rozdzielnie lub w kombinacji, razem lub bez terapii systemowej – chemioterapii i terapii celowanej. Radioterapia stosowana jest w trzech sytuacjach:
- jako terapia adjuwantowa w stosunku do pierwotnego leczenia chirurgicznego,
- w celu wzmocnienia kontroli ogniska pierwotnego i regionalnego układu chłonnego, jako leczenie podstawowe dla chorych niekwalifikujących się do operacji,
- w leczeniu nawrotów i nieradykalności leczenia podstawowego.[1]
W większości raków jamy ustnej, nawet mimo wczesnego zaawansowania, leczenie chirurgiczne zwykłe uzupełniane jest radioterapią. Napromienianiem należy objąć lożę po guzie wraz z okolicą anatomiczną, w której był zlokalizowany oraz elektywnie część lub całość układu limfatycznego szyi.
[3] Radioterapia i radiochemioterapia zalecana jest w zaawansowanych postaciach guza pierwotnego T3 i T4, wąskim lub dodatnim marginesem resekcji guza, przy stwierdzonym naciekaniu tkanek okołonerwowych naczyń krwionośnych czy obecności przerzutowych zmian węzłowych.
[10] Całkowita dawka radioterapeutyczna jest dzielona na dawki pojedyncze w sposób frakcjonowany konwencjonalnie (1,8–2,0 Gy dziennie, przez pięć dni w tygodniu), sposobem przyspieszonym (> 10 Gy tygodniowo) lub hyperfrakcjonowanym (1,1-1,2 Gy dwa razy dziennie).
W metodzie frakcjonowania konwencjonalnego całkowita dawka wynosi ok. 70 Gy. Hypofrakcjonowanie, stosowane głównie w postępowaniu paliatywnym, charakteryzują znacznie większe niż 1,8-2,0 Gy dawki pojedyncze.
Hyperfrakcjonowanie to mniejsze, ale częściej stosowane dawki pojedyncze, co umożliwia zwiększenie dawki całkowitej. Pooperacyjną radioterapię należy rozpocząć i zakończyć możliwie jak najwcześniej, ale nie później niż 11 tygodni po operacji.[10]
U chorych bez przerzutów odległych M0, którzy nie kwalifikują się do leczenia chirurgicznego, a u których nie doszło do naciekania żuchwy, w zależności od zaawansowania nowotworu i stanu ogólnego chorego polecana jest radiochemioterapia i radioterapia radykalna lub paliatywna.
U chorych z naciekaniem żuchwy jako postępowanie niestandardowe – indukcyjna chemioterapia z resekcją w przypadku uzyskania regresji, chemioterapia paliatywna lub leczenie objawowe.
[3] W przypadkach o stwierdzonych przerzutach odległych stosujemy postępowanie indywidualne, paliatywną radio- lub chemioterapię i leczenie objawowe.[3]
Podawanie cisplatyny w monoterapii daje równie dobre efekty jak w polichemioterpaii, natomiast gorsze wyniki są obserwowane w polichemioterapii bez cisplatyny. Aktualnie nie istnieją poparte dowodami badania, że stosowana paliatywnie radio- lub chemioterapia wpływa na przedłużenie życia chorych niekwalifikujących się do leczenia radykalnego.[10]
Najnowsza metoda, stosowana od niedawna w leczeniu nowotworów płaskonabłonkowych, to leczenie ukierunkowane molekularnie – terapia celowana.
Przykładem terapii celowanej w leczeniu raków płaskonabłonkowych głowy i szyi jest podawanie cetuksymabu, przeciwciała monoklonalnego, przeciwko receptorowi nabłonkowego czynnika wzrostu (EGFR).
Lek ten rekomendowany jest w leczeniu skojarzonym z radioterapią w chorobie miejscowo zaawansowanej oraz w skojarzeniu z chemioterapią cisplatyną, w leczeniu nawrotów i przerzutów.[14]
Jednym z głównych komponentów leczenia chirurgicznego obok resekcji guza z zachowaniem marginesu tkanek zdrowych jest rekonstrukcja rozległego zazwyczaj ubytku tkanek. Jedynie niewielkie guzy mogą być usunięte z dostępu transoralnego. Większość wymaga wykonania szerokiego dostępu przez mandibulotomię.
Oczekiwania pacjentów związane z efektem funkcjonalnym, estetycznym i jakością życia po przebytych operacjach są duże. Chirurgia rekonstrukcyjna z wykorzystaniem płatów z mikrozespoleniami naczyniowymi wydaje się w największym stopniu zaspokajać te oczekiwania.
Płaty, które znalazły zastosowanie w rekonstrukcjach ubytków w obrębie jamy ustnej, pochodzą z obszarów o relatywnie nieskomplikowanej anatomii, niestwarzającej trudności w pobraniu przeszczepu.
Przeszczep promieniowy z przedramienia jest najchętniej stosowany. Płaty z mięśnia prostego brzucha i mięśnia najszerszego grzbietu, płat boczny ramienny czy płat przednio-boczny z uda stosowane są do zaopatrzenia dużych objętościowo ubytków tkanek.[15] Ubytki tkanek po usuniętych guzach można również zaopatrzyć wyspowymi płatami skórno-mięśniowymi z sąsiedztwa.
Do najczęściej stosowanych płatów należy płat wyspowy z mięśnia piersiowego większego – płat Ariyana (fot. 5, 6). Ciągłość kości żuchwy resekowanej w przypadkach zaawansowanych można przywrócić, montując płytki tytanowe w kształcie usuniętych fragmentów. Pozwala to zmniejszyć deformację twarzy, a także zaburzenia połykania i artykulacji.
Rekonstrukcje kości żuchwy wymagają znacznych umiejętności. Przeprowadzane są z wykorzystaniem przeszczepów kostno-mięśniowo-skórnych z grzebienia kości biodrowej, łopatki lub kości piszczelowej. W późniejszym etapie leczenia w przeszczep kostny można osadzać implanty zębów.[14] Połączenie mikronaczyniowe można wykonać, gdy odpowiednie naczynia są dostępne w obszarze ubytku tkanek.
Rozległe wcześniejsze operacje w obrębie głowy i szyi, zakażenia, ogólnie zła kondycja naczyniowa chorego i przebyta radioterapia ograniczają możliwość przeprowadzenia rekonstrukcji wykorzystującej mikrozespolenia naczyniowe.
W przypadkach o niedostatecznym zaopatrzeniu naczyniowym znalazły zastosowanie techniki chirurgiczne z wykorzystaniem naczyń piersiowo-barkowych, interpozycji płata lub pętli naczyniowej oraz żyły odpromieniowej, przy niedostatecznym zaopatrzeniu żylnym. Wgojenie przeszczepu z mikrozespoleniem w 90-95 proc. przypadków zakończone jest sukcesem.
Zakrzep w szypule naczyniowej jest najczęstszą przyczyną utraty przeszczepu, co wymaga natychmiastowego pobrania drugiego płata. Sukces przebytego zabiegu naprawczego należy oceniać po uwzględnieniu oceny subiektywnej chorego dotyczącej zakresu funkcjonowania i estetyki zastosowanej rekonstrukcji.[15]
Dla przywrócenia zdolności żucia chorzy poddani leczeniu chirurgicznemu i radioterapii powinni być objęci leczeniem protetycznym, z zastosowaniem protez konwencjonalnych lub implantów, oraz systematyczną kontrolą stomatologiczną. W 10 proc. przypadków dochodzi do utraty implantów w ciągu trzech lat od radioterapii.[10]
Chorzy po zakończeniu leczenia radykalnego powinni być poddani systematycznej obserwacji, ponieważ u co piątego pacjenta dochodzi do wznowy procesu nowotworowego. 76 proc. przypadków nawrotów diagnozowanych jest w ciągu dwóch lat, a kolejne 11 proc. w trzecim roku od zakończenia leczenia.
Przez pierwsze dwa lata zaleca się prowadzenie wizyt kontrolnych co trzy miesiące, a następnie co sześć miesięcy przez 3-5 lat. Poza oceną kliniczną i wykluczeniem objawów chorobowych nie należy pominąć oceny chorego dotyczącej jakości życia.
Po pięciu latach zaleca się przeprowadzić dokładne badanie kliniczne, jak również ocenę obrazową w badaniach CT lub MR w celu wykluczenia nowego ogniska nowotworu. U 39 proc. chorych przebiega on bezobjawowo.[10]
Rak jądra – objawy, leczenie i rokowania
Rak jądra to jeden z najczęściej występujących nowotworów u młodych mężczyzn. 60% przypadków raka jądra stanowią nienasieniaki, a pozostałe 40% nowotworów jądra to tzw. nasieniaki, które wywodzą się z komórek rozrodczych. U starszych mężczyzn najczęstszym nowotworem jądra są chłoniaki oraz rzadziej – nowotwory sznurów płciowych.
Poniższy artykuł zawiera informacje na temat diagnostyki, objawów oraz metod leczenia nowotworów jądra. Konsultacja merytoryczna: lek. med. Sebastian Piotrowicz, FEBU, Europejskie Centrum Zdrowia Otwock, Szpital im. F. Chopina, Klinika Urologii CMKP.
Nowotwór jądra
W Polsce wykrywa się rocznie około 800 przypadków raka jądra. Do czynników zwiększonego ryzyka zachorowania na raka jądra należą: zdiagnozowany wcześniejszy nowotwór w drugim jądrze, wnętrostwo (niezstąpienie jąder) – nawet jeśli jądro zostało prawidłowo odprowadzone, zespół Klinefeltera i hipogonadyzm.
Dotychczas nie dowiedziono wpływu urazów i czynników środowiskowych na rozwój choroby onkologicznej tej lokalizacji. Rodzinne występowanie raka jądra u osób nieobciążonych genetycznie jest słabo udowodnione.
Rak jądra jest nowotworem o dobrym rokowaniu pod warunkiem odpowiedniego leczenia. Czynnikiem sprzyjającym skutecznej terapii jest wykrycie guza jądra na wczesnym etapie zaawansowania.
Listopad został uznany na całym świecie miesiącem solidarności z mężczyznami zmagającymi się z nowotworami gruczołu krokowego oraz rakiem jąder. Nie bez przyczyny również na ten miesiąc przypada akcja Movember (czyli wąsopad) – kampania społeczna zapoczątkowana w Australii.
Termin Movember powstał w wyniku połączenia dwóch wyrazów moustache (wąsy) oraz November (listopad). Głównym celem akcji jest zmiana oblicza męskiego zdrowia, natomiast wąsy, które przez twórców zostały ustanowione symbolem kampanii, mają ową zmianę oblicza symbolizować.
Rak jądra – objawy
Najczęstszym objawem raka jądra jest niebolesne powiększenie jądra, któremu niekiedy może towarzyszyć zaczerwienienie skóry moszny. Pierwszy niepokojący objaw stanowi niebolesna masa, niedająca się oddzielić od jądra. Ta cecha odróżnia guz nowotworowy jądra od zapalenia najądrza.
Potencjalnym symptomem choroby może być uczucie ciężaru w mosznie, a także szybko narastające powiększenie moszny wskutek gromadzenia się w niej płynu. Uzasadniony niepokój powinien budzić ból i dyskomfort w obrębie moszny.
– Powiększenie części lub całego jądra z wyczuwalnym guzem jest niepokojącym objawem i powinno skłonić chorego do wizyty u urologa. Najczęściej powiększone jądro jest twarde, wyraźnie cięższe i z reguły niebolesne. Dolegliwości bólowe stwierdza się tylko u co piątego chorego.
W sytuacji choroby zaawansowanej pojawiają się objawy ogólne takie jak: osłabienie i spadek masy ciała, bóle brzucha, ginekomastia oraz powiększenie węzłów chłonnych nadobojczykowych – tłumaczy lek. med. Sebastian Piotrowicz, FEBU, Europejskie Centrum Zdrowia Otwock, Szpital im. F.
Chopina, Klinika Urologii CMKP.
Rak jądra dość szybko daje przerzuty, tymczasem zdarza się, że chory nie przyznaje się do obecności guza lub go bagatelizuje.
W zaawansowanym stadium raka jądra pojawiają się objawy i symptomy postępującej choroby nowotworowej w postaci bóli w jamie brzusznej, które powodowane są powiększeniem węzłów chłonnych zaotrzewnowych, kaszel, duszność i krwioplucie (przerzuty raka jądra do płuc), bóle kostne (przerzuty do kości) oraz neurologiczne objawy raka jądra (w przypadku przerzutów do mózgu).
Niektóre guzy jądra nasilają cechy męskie (zwiększone owłosienie skóry, wzrost masy mięśniowej). U 7% mężczyzn stwierdza się powiększenie gruczołów piersiowych (ginekomastia). Wystąpienie raka jądra może być poprzedzone objawem w postaci zmniejszenia wymiarów jądra.
Diagnostyka raka jądra
W wielu krajach zaleca się młodym mężczyznom samobadanie jąder raz w miesiącu, analogicznie do samokontroli piersi, którą powinny przeprowadzać kobiety. W badaniu palpacyjnym moszny wyczuwa się zwykle twardy, niebolesny guz obejmujący poszczególne struktury narządu lub całe jądro. Wykrycie niepokojącej zmiany powinno zostać jak najszybciej skonsultowane z lekarzem.
– Samobadanie jąder polega na przetaczaniu jądra pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym od górnego do dolnego bieguna.
Badanie powinno być wykonywane najlepiej pod prysznicem lub podczas ciepłej kąpieli przynajmniej raz w miesiącu. Stwierdzenie jakiejkolwiek nieprawidłowości jest wskazaniem do konsultacji z lekarzem – podkreśla lek. med.
Sebastian Piotrowicz, FEBU, Europejskie Centrum Zdrowia Otwock, Szpital im. F. Chopina, Klinika Urologii CMKP.
W przypadku raka jądra nie ma uznanych metod przesiewowych. Jeśli istnieje podejrzenia guza jądra, to wykonuje się badanie ultrasonograficzne. Szczegółowe rozpoznanie choroby nowotworowej opiera się najczęściej na wyniku badania histopatologicznego jądra, usuniętego z dostępu pachwinowego. Orchidektomia stosowana jest również w uogólnionej chorobie nowotworowej.
W celu oceny stopnia zaawansowania procesu chorobowego wykonuje się morfologię i badania biochemiczne (parametry wątrobowe i nerkowe), badanie stężenia markerów nowotworowych (beta-HCG, AFP, LDH), zdjęcie RTG klatki piersiowej, tomografię komputerową jamy brzusznej i miednicy mniejszej, scyntygrafię kości (jeśli występują bóle kostne), rezonans magnetyczny OUN – gdy występują niepokojące objawy neurologiczne. Badanie pozytonową tomografią emisyjną PET stosuje się do oceny charakteru zmian przetrwałych po zastosowanym leczeniu systemowym.
Nie zaleca się przedoperacyjnej biopsji diagnostycznej, gdyż w znakomitej większości przypadków pacjent z przedstawionymi wcześnie objawami raka jądra ma guz złośliwy.
– Każde podejrzenie guza jądra w badaniu fizykalnym wymaga przeprowadzenia badań obrazowych oraz markerów nowotworowych łącznie z usunięciem jądra z dostępu pachwinowego (radykalna orchidektomia w trybie pilnym).
W zależności od rodzaju nowotworu oraz stopnia jego zaawansowania chory poddawany jest obserwacji lub leczeniu uzupełniającemu w postaci radioterapii, chemioterapii lub wycięciu węzłów chłonnych w obrębie jamy brzusznej.
Obecnie dysponujemy nowszą generacją leków, precyzyjniejszymi aparatami do radioterapii oraz chirurgią minimalnie inwazyjną, w tym robotyczną – wyjaśnia lek. med. Sebastian Piotrowicz, FEBU, Europejskie Centrum Zdrowia Otwock, Szpital im. F. Chopina Klinika, Urologii CMKP.
Usunięcie jednego jądra nie wpływa istotnie na płodność mężczyzny. Drugie jądro potrafi wyprodukować wystarczającą do zapłodnienia ilość plemników. Mężczyzna po operacji raka jądra może normalnie współżyć, a jedynym widocznym skutkiem zabiegu jest brak jądra.
Leczenie raka jądra
Nienasieniaki występują zazwyczaj u młodych mężczyzn (III dekada życia). Pierwszym etapem leczenia raka jądra we wszystkich stopniach zaawansowania jest chirurgiczne usunięcie jądra czyli tzw. orchidektomia.
Rak jądra typu nienasieniak jest nowotworem o niskiej promieniowrażliwości. U chorych z wczesnym stopniem zaawansowanie można wykonać limfadektomię zaotrzewnową, natomiast w przypadkach nowotworów zaawansowanych stosuje się chemioterapię.
W I stopniu zaawansowania guza rozważyć można poddanie chorego wnikliwej obserwacji po zabiegu chirurgicznym. Takie postępowanie wymaga jednak ścisłej współpracy na linii pacjent-lekarz.
W pierwszym roku po zabiegu, badanie przedmiotowe i podmiotowe oraz oznaczanie stężeń markerów nowotworowych wykonuje się co miesiąc. RTG klatki piersiowej wykonuje się co 2 miesiące, a tomografię jamy brzusznej co pół roku.
W kolejnych latach badania diagnostyczne wykonuje się coraz rzadziej.
W przypadku raka jądra w stopniu IIA standardowym postępowaniem jest limfadenektomia zaotrzewnowa, a następnie wnikliwa obserwacja chorego lub chemioterapia uzupełniająca. W stopniu IIB i IIC rak jądra wymaga zastosowania chemioterapii (2-3 cykle), a następnie usunięcia chirurgicznego zmian przetrwałych po leczeniu cytostatykami.
W stopniu III standardowym postępowaniem jest chemioterapia (4 cykle wg programu BEP – bleomycyna, etopozyd i cisplatyna). Pozostałą po leczeniu masę nowotworową usuwa się chirurgicznie. Nieradykalny zabieg raka jądra lub wzrost markerów jest wskazaniem do zastosowania chemioterapii drugiego rzutu.
Nasieniaki jądra – terapia
Nasieniak jądra występuje najczęściej u mężczyzn w czwartej dekadzie życia. Leczenie raka jądra tego typu zaczyna się od usunięcia jądra (orchidektomii) w każdym stopniu zaawansowania klinicznego. Nasieniaki we wczesnych stopniach zaawansowania leczy się uzupełniająco napromienianiem, natomiast nowotwory zaawansowane – lekami cytostatycznymi lub w sposób skojarzony.
W I stopniu zaawansowania alternatywnym postępowaniem rekomendowanym jest aktywna obserwacja po dokonanym zabiegu chirurgicznym. Jeżeli obserwacja jest niemożliwa lub guz ma cechę T3 lub T4 – stosuje się radioterapię na teren zaotrzewnowych węzłów chłonnych. Dopuszczalne jest również podanie 1 cyklu chemioterapii karboplatyną.
W stopniu IIA i IIB nowotworu jądra stosuje się chemioterapię (3 cykle wg programu BEP lub 4 cykle EP) lub radioterapię. Pole naświetlania powinno obejmować węzły chłonne zaotrzewnowe i jednoimienne węzły biodrowe. Całkowita dawka wynosi około 20 Gy. W stopniu IIC konieczna jest chemioterapia skojarzona z leczeniem promieniami obszaru masy nowotworu, pozostałej po leczeniu systemowym.
W stopniu III rutynowym postępowaniem jest chemioterapia (3-4 kursy BEP) i ewentualne napromienianie bądź rzadko – chirurgiczne usunięcie zmian resztkowych.
Rak jądra rokowanie
Rokowanie w raku jądra jest dość dobre. We wczesnych stopniach zaawansowania można wyleczyć trwale wszystkich pacjentów (lub prawie wszystkich). Nawet w stopniach zaawansowanych raka jądra większość chorych przeżywa 5 lat od diagnozy.
U chorych na nasieniaka w 1 stopniu zaawansowania klinicznego pięcioletnie przeżycie wynosi 100%, w stopniu II – 70-90%, a w stopniu III raka jądra – 70%.
ZOBACZ: UROONKOLOGIA
Jak wykryć nowotwór jamy ustnej?
Rak jamy ustnej sprawia pewne kłopoty diagnostyczne. Pierwsze zmiany na języku z reguły uznawane są przez nas za afty i leczone środkami antyseptycznymi – oczywiście bez powodzenia.
Ze względu na mało typowe objawy raka jamy ustnej z każdą zmianą utrzymującą się dłużej niż dwa tygodnie powinniśmy udać się do lekarza. Wśród nowotworów złośliwych jamy ustnej wyróżniamy raka języka, raka dna jamy ustnej, raka policzka i raka wargi.
Najczęstszym podtypem jest rak języka – to niemal 50 procent wszystkich przypadków nowotworów złośliwych w obrębie jamy ustnej
Rak jamy ustnej – objawy. Co powinno nas zaniepokoić?
Istnieje kilka charakterystycznych objawów raka jamy ustnej. Choć nie są one typowe tylko dla raka, powinniśmy skonsultować je z lekarzem. Do symptomów raka jamy ustnej należą:
Guz w jamie ustnej najczęściej diagnozowany jest przez lekarza dentystę, który zauważa zmianę w trakcie badania. Podczas wizyty pobiera się wówczas wycinek ze zmiany i ocenia, czy zmiana jest złośliwa, czy też nie.
Dodatkowo wykonuje się USG szyi z oceną węzłów chłonnych, a czasem rezonans magnetyczny głowy i szyi. W celu zdiagnozowania ewentualnych przerzutów trzeba też zrobić RTG klatki piersiowej lub tomografię komputerową, a także USG jamy brzusznej.
W zależności od potrzeb lekarz prowadzący może też zlecić dodatkowe badania kliniczne.
Rak jamy ustnej – czynniki ryzyka i działania profilaktyczne
Istnieje kilka podstawowych czynników, które mogą prowadzić do rozwinięcia się nowotworu jamy ustnej. Są to między innymi:
Podstawową profilaktyką nowotworu jamy ustnej jest oczywiście regularna kontrola dentystyczna, a także unikanie palenia tytoniu, picia alkoholu i opalania się (przede wszystkim w solarium).
Ważne są też właściwa higiena jamy ustnej oraz higiena seksualna, gdyż wirus HPV może być przenoszony podczas seksu oralnego bez zabezpieczenia.
Zabiegi profilaktyczne powinny być wdrażane szczególnie wśród osób, w których rodzinie pojawiają się nowotwory.
Rak jamy ustnej – jak wygląda leczenie?
Leczenie nowotworu jamy ustnej zaczyna się od dokładnej oceny lokalizacji zmiany oraz oceny stopnia rozwinięcia się choroby.
Jeżeli rak został wykryty wcześnie i jest niewielki, zazwyczaj wycina się zmianę i obszar dookoła niej.
Jeśli guz zostaje uznany za agresywny, wycina się również węzły chłonne, nawet jeśli jeszcze nie stwierdzono w nich przerzutów. Czasami wdraża się ich napromieniowywanie.
Jeżeli guz ma charakter naciekający (na przykład guzy okolicy żuchwy), niezbędna jest bardziej skomplikowana operacja, obejmująca tkanki, które mogły zostać poddane jego działaniu. Wycina się na przykład kawałki kości. Po operacji praktycznie zawsze zleca się również radio- i chemioterapię.
Nie zawsze jednak istnieje możliwość wycięcia guza. Jeśli jest zbyt duży, zazwyczaj stosuje się chemioterapię. Niekiedy po zastosowaniu tej metody guz zmniejsza się na tyle, że można go wyciąć w całości.
Tego typu zmiany zawsze usuwa się całościowo – inaczej operacja nie przynosi oczekiwanego rezultatu. Chemioterapię stosuje się również w przypadku przerzutów.
Należy jednak pamiętać, że u każdego pacjenta metoda walki z rakiem dobierana jest indywidualnie – w zależności od potrzeb chorego i jego stanu zdrowia.
W trosce o swoje zdrowie pamiętajmy więc o regularnych wizytach u stomatologa. Bezinwazyjne badanie przeprowadzone przez specjalistę często wystarczy, aby zaoszczędzić sobie cierpienia w przyszłości. Zmiana wychwycona we wczesnym stadium pozwoli nam uniknąć poważnego zabiegu w obrębie jamy ustnej, a w konsekwencji także utrudnionej mowy i przełykania, a także deformacji twarzy.
- czerwone i białe plamki na języku,
- owrzodzenia i guzki wewnątrz jamy ustnej,
- ból,
- uczucie drętwienia wewnątrz jamy ustnej,
- ślinotok,
- brzydki zapach z ust,
- krwawienie z jamy ustnej,
- chrypka (przy raku gardła),
- ból przy połykaniu, który promieniuje do ucha,
- powiększenie węzłów chłonnych szyi.
- palenie tytoniu,
- picie mocnego alkoholu,
- nieprawidłowa higiena jamy ustnej,
- zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV),
- uszkodzenia mechaniczne w obrębie jamy ustnej, na przykład spowodowane użytkowaniem źle dopasowanej protezy,
- wiek > 40. roku życia,
- czynniki genetyczne,
- ekspozycja na promieniowanie UV
Jama ustna
Rak jamy ustnej jest to nieprawidłowy i nieprzerwany wzrost chorych komórek nabłonka umiejscowiony w jamie ustnej.
Struktury jamy ustnej obejmują ruchomą część języka (2/3 przednie), dno jamy ustnej, błonę śluzową policzka oraz wyrostki, w których umieszczone są zęby.
Rak jamy ustnej należy do często występujących nowotworów narządów głowy i szyi. Dwukrotnie częściej chorują mężczyźni. Narastająca zachorowalność dotyczy osób po 50.
roku życia, aczkolwiek nierzadkie są przypadki zachorowań w młodszych grupach wiekowych.
Czynniki ryzyka
Czynnikami ryzyka raka jamy ustnej są: narażenie błon śluzowych na dym papierosowy i wysokoprocentowy alkohol, zła higiena jamy ustnej oraz przewlekłe drażnienie śluzówek, np. źle dopasowanymi protezami. Dość często raki jamy ustnej powstają na podłożu zmian przednowotworowych typu leukoplakii (rogowacenia białego).
Objawy, wczesne wykrycie
Najczęstszym objawem zgłaszanym przez chorych jest pojawienie się zgrubienia lub niegojącego się owrzodzenia, bolesnego lub niebolesnego, powodującego uczucie dokuczliwości w obrębie śluzówek jamy ustnej.
Takie dolegliwości, jak ograniczenie ruchomości języka, trudności w przełykaniu, ból, przykry zapach z ust czy szczękościsk, świadczą o znacznym zaawansowaniu nowotworu, podobnie jak pojawienie się powiększonych węzłów chłonnych na szyi.
Wielka rola we wczesnym rozpoznawaniu raka jamy ustnej przypada lekarzom stomatologom, którzy mają możliwość wychwycenia wczesnych, bezobjawowych przypadków.
Stadia zaawansowania
W nowotworach narządów głowy i szyi obowiązuje klasyfikacja zaawansowania klinicznego TNM. Określa ona poprzez każdą cechę stopień rozsiania się nowotworu w organizmie.
- Cecha T – określa wielkość guza, jego umiejscowienie i szerzenie się wewnątrz prawidłowych tkanek.
- Cecha N – określa wielkość przerzutu w węźle chłonnym oraz ilość zajętych węzłów chłonnych.
- Cecha M – określa istnienie przerzutów nowotworu w tkankach odległych od początkowego narządu – stopień rozsiania się choroby nowotworowej.
- Biorąc pod uwagę poszczególne cechy, otrzymujemy stopień zaawansowania tradycyjnie posiadający numery od 0 do IV.
Typy morfologiczne
Zdecydowanie najczęściej rozpoznawane są raki płaskonabłonkowe o różnym zróżnicowaniu, z przewagą pośredniego lub wysokiego stopnia zróżnicowania.
Im wyższy stopień zróżnicowania, tym komórki nowotworu bardziej przypominają prawidłowe komórki oraz tkanki. Wyraźnie rzadziej występują raki gruczołowe wywodzące się z małych gruczołów ślinowych.
Inne nowotwory złośliwe w tej okolicy występują nadzwyczaj rzadko.
Rak jamy ustnej najczęściej umiejscawia się w obrębie ruchomej części języka i dna jamy ustnej, nieco rzadziej w błonie śluzowej policzka. Pozostałe lokalizacje są wyraźnie rzadsze.
Naturalny przebieg choroby uwzględnia wzrost miejscowy o różnej szybkości, zależnej głównie od stopnia zróżnicowania (im niższe zróżnicowanie tym bardziej dynamiczny wzrost) oraz wczesne występowanie przerzutów do węzłów chłonnych szyi.
W przypadku lokalizacji w dnie jamy ustnej oraz wyrostków, w których umieszczone są zęby z racji miejsca, wcześnie dochodzi do zajęcia przez nowotwór kości żuchwy, co bardzo zmniejsza szanse wyleczenia. Przerzuty odległe występują stosunkowo rzadko, zwykle w zaawansowanym stadium choroby nowotworowej.
Diagnostyka
Podstawę rozpoznania raka jamy ustnej stanowi badanie lekarskie i ocena wycinka zmiany nowotworowej.
Poza bardzo wczesnymi przypadkami, w celu ustalenia klinicznego zaawansowania konieczne jest wykonanie tomografii komputerowej głowy i szyi, badania ultrasonograficznego szyi, a przy podejrzeniu zajęcia przez chorobę żuchwy badania radiologicznego (pantomogramu) żuchwy. Celowe jest także wykonanie podstawowych badań wykluczających przerzuty odległe, czyli rentgenogramów klatki piersiowej i ultrasonografii jamy brzusznej.
Leczenie
Początkowym leczeniem chorych na raka jamy ustnej jest chirurgiczne wycięcie guza pierwotnego. W przypadku wczesnego zaawansowania miejscowego ubytek tkanek może być rekonstruowany tkankami sąsiadującymi.
U chorych z miejscowo zaawansowanym nowotworem niezbędne jest szerokie wycięcie tkanek z obowiązkowym natychmiastowym odtworzeniem przy użyciu odległych płatów skóry.
Profilaktyczne usunięcie węzłów chłonnych jest celowe u wszystkich chorych, poza przypadkami I stopnia zaawansowania miejscowego (średnica guza mniejsza niż 2 cm).
Jeśli pierwotnie występują przerzuty do węzłów chłonnych, część leczenia operacyjnego powinno stanowić wycięcie węzłów chłonnych szyi po stronie zmian. Wskazania do uzupełniającej chirurgię radioterapii zależą od wyniku badania mikroskopowego guza usuniętego podczas operacji.
Jeśli występują liczne przerzuty do węzłów chłonnych lub nowotwór przekracza torebkę węzła, celowe jest jednoczesne uzupełniające napromienianie z chemioterapią. U chorych na raka jamy ustnej w I stopniu miejscowego zaawansowania nowotworu (średnica nacieku < 2 cm) bez widocznych przerzutów do węzłów chłonnych inną możliwą metodą zamiast chirurgii jest radioterapia śródtkankowa (brachyterapia).
W przypadku znacznego miejscowego i/lub okolicznego zaawansowania nowotworu, uniemożliwiającego całkowite wycięcie chirurgiczne, u chorych w wysokim stopniu sprawności można podjąć próbę leczenia z zamiarem wyleczenia napromienianiem (samodzielnym lub równocześnie z chemioterapią). Należy jednak pamiętać o ryzyku znacznej reakcji popromiennej okolicy napromienianej.
Po leczeniu
U chorych z nawrotami po początkowym leczeniu kolejnym postępowaniem jest ratujący zabieg chirurgiczny. Jeśli jest on niemożliwy do wykonania, można rozważyć chemioterapię łagodzącą jedynie objawy, szczególnie u chorych w wysokim stopniu sprawności.
Rokowanie w przypadku raka jamy ustnej jest uzależnione od pierwotnego stopnia zaawansowania. U chorych na raka we wczesnym stopniu zaawansowania spodziewany odsetek wieloletnich wyleczeń waha się od 60 do 90%.
W przypadkach bardziej zaawansowanych 5-letnie przeżycia całkowite wynoszą od 20 do 50%. U chorych niekwalifikujących się do leczenia radykalnego rokowanie jest bardzo złe, a przeżycia 5-letnie nie przekraczają 5%.
Prewencja
Podstawą prewencji w tym typie nowotworu jest unikanie palenia tytoniu, picia wysokoprocentowego alkoholu, przewlekłego drażnienia błon śluzowych (na przykład przez źle dopasowane protezy) oraz higiena jamy ustnej.
Obecnie nie rekomenduje się zorganizowanych programów wczesnej diagnostyki w kierunku tego nowotworu (prewencja wtórna), niemniej jednak ważne jest także wczesne rozpoznanie nowotworu poprzez zwrócenie uwagi na owrzodzenie czy guzki w jamie ustnej lub powiększone węzły chłonne utrzymujące się ponad 2 tygodnie mimo leczenia.
Nowotwory górnej części układu pokarmowego – charakterystyka i leczenie
Nowotwory górnego odcinka przewodu pokarmowego obejmują obszar jamy ustnej, gardła, przełyku, żołądka, wątroby i trzustki. Miejscem dzielącym układ pokarmowy na odcinek górny i dolny jest więzadło Treitza.
Nowotwory jamy ustnej
Nowotwory atakujące jamę ustną są zróżnicowaną grupą schorzeń dotyczącą ich przebiegu, lokalizacji oraz budowy. Objawy nowotworu są mało specyficzne, a pierwsze symptomy mogą być podobne do zwykłego zakażenia, np. afty.
Nowotworem, który jest najczęściej diagnozowany w jamie ustnej jest rak płaskonabłonkowy, atakujący dno jamy ustnej oraz przednią część języka. Jednak nowotwory jamy ustnej nie dotyczą tylko stricte niej, mogą występować również w innych okolicach (np. rak policzka, podniebienia twardego czy wyrostka zębodołowego).
Warto również wspomnieć o gruczolakach, które z kolei rozwijają się w niewielkich śliniankach znajdujących się w okolicy całej jamy ustnej.
Nowotwory gardła
Nowotwory niezłośliwe gardła inaczej brodawczaki, występują stosunkowo rzadko. Mają one charakter łagodnych zmian, które zlokalizowane są najczęściej w przedniej części jamy ustnej.
Bardzo rzadko dochodzi do ich zezłośliwienia, ale mają skłonność do nawrotów. Brodawczaki mogą również rozwijać się w jamie nosowej pojedynczo lub mnogo. Oprócz tego odmianą niezłośliwego raka gardła może być naczyniowłókniak.
Brodawczak może być:
- wałeczkowatokomórkowy,
- egzofityczny,
- odwrócony.
Nowotwór złośliwy gardła (rak gardła) to nowotwór złośliwy z grupy nowotworów szyi i głowy, który występuje w obrębie górnej, środkowej i dolnej części gardła.
Rak gardła najczęściej rozwija się w krtani (rak krtani) oraz w migdałkach, choć może pojawić się w każdej części gardła.Nowotwór złośliwy gardła zwykle rozwija się w płaskich komórkach, które wyścielają wnętrze gardła.
Taki nowotwór nazywa się rakiem płaskonabłonkowym, który charakteryzuje się głębokim miejscowym naciekiem, daje wczesne przerzuty do węzłów chłonnych i często powoduje przerzuty odległe.
Rak przełyku
Rakiem przełyku nazywamy nowotwór wywodzący się z komórek nabłonkowych, które wyścielają przełyk. Przełyk jest strukturą położoną prawie w całości w klatce piersiowej, której jedyną funkcją jest transport pokarmu z jamy ustnej do żołądka. Dzieli się na część szyjną, piersiową i brzuszną, zgodnie z jego przebiegiem.
Rak przełyku stanowi ok. 2% wszystkich nowotworów złośliwych, a najczęstszą jego postacią jest rak płaskonabłonkowy występujący w ok. 90% przypadków. Ten rodzaj nowotworu wywodzi się z komórek nabłonka płaskiego wyścielającego narząd.
Pozostałe 10% stanowi rak gruczołowy (z komórek pełniących funkcję gruczołową, wydzielniczą) powstający głównie w dolnym odcinku przełyku i mający odmienną charakterystykę kliniczną i epidemiologiczną (rozwija się u młodszych chorych, często niepalących, wykazuje tendencję do rozwoju na podłożu patologicznie zmienionego nabłonka).
Obserwuje się trend w kierunku zmniejszania liczby zachorowań na raka płaskonabłonkowego przy jednoczesnym wzroście częstości występowania raka gruczołowego.
Wśród innych nowotworów złośliwych przełyku, znacznie rzadziej rozpoznawanych, wyróżnia się: mięsakoraki, nowotwory neuroendokrynne, raka drobnokomórkowego i czerniaka. Nowotwory łagodne przełyku występują rzadko i należą do nich: brodawczaki, włókniaki, mięśniaki i gruczolaki.
Nowotwory żołądka
Nowotwory złośliwe żołądka to najczęściej tak zwane gruczolakoraki.
Niewielki odsetek nowotworów złośliwych żołądka ma inną budowę komórkową, wśród nich są nowotwory podścieliskowe przewodu pokarmowego (GIST), nowotwory neuroendokrynne (dawniej określane ogólną nazwą rakowiaków oraz chłoniaki żołądka.
Wszystkie nowotwory złośliwe żołądka mają zdolność tworzenia przerzutów odległych – gruczolakoraki najczęściej tworzą przerzuty w okolicznych węzłach chłonnych oraz w wątrobie.
Nowotwory trzustki
Nowotwory trzustki wywodzą się w około 95% z komórek tworzących część zewnątrzwydzielniczą, przede wszystkim z komórek wyściełających przewody trzustkowe; nowotwory pozostałe, wywodzące się z części wewnątrzwydzielniczej trzustki, nazywane są guzami neuroendokrynnymi trzustki (NET). Guzy neuroendokrynne dzielą się na wydzielające do krwi hormony, które powodują określone objawy kliniczne, tzw. guzy czynne, oraz na nieprodukujące hormonów (a jest ich większość), tzw. guzy nieczynne. Nowotwory trzustki to najczęściej guzy lite, rzadziej mogą mieć postać zmian torbielowatych, zawierających przestrzenie płynowe. Większość nowotworów trzustki jest wybitnie złośliwa, rozrasta się w miejscu powstania i daje przerzuty. Tylko niektóre z nich, przede wszystkim nowotwory neuroendokrynne i torbiele, mogą być łagodne, jednak część z nich może z czasem ulegać zezłośliwieniu. Z uwagi na układ i pochodzenie komórek można dokonać podziału nowotworów trzustki na: • rak przewodowy trzustki; • rak zrazikowy trzustki;
• rak endokrynny trzustki.
Rak wątroby
Rak wątroby (rak wątrobowokomórkowy) to podstępna choroba. Jest to złośliwy nowotwór o trudnym przebiegu i niepomyślnym rokowaniu. Małe guzy wątroby zwykle nie dają żadnych objawów.
Guzy bardzo często powstają w wątrobie marskiej i wówczas dominuje obraz choroby podstawowej. Nowotwór może pojawić się na skutek wcześniejszej infekcji wirusem typu B lub C, o której często chory mówi w trakcie prowadzonego przez lekarza wywiadu.
Do rozwoju nowotworu może przyczynić się także nadużywanie alkoholu czy też rozpoznana hemochromatoza bądź pierwotna marskość żółciowa.
Jak leczy się nowotwory górnej części układu pokarmowego?
Nowotwory górnego odcinka przewodu pokarmowego to wiele chorób występujących na dość sporym odcinku układu pokarmowego.
Guzy, które się pojawiają są zmianami o różnym stopniu złośliwości i podłożu histopatologicznym.
Dlatego nie ma jednego schematu leczenia wszystkich nowotworów górnego odcinka przewodu pokarmowego. Każdy rodzaj nowotworu wymaga innego leczenia.
Rak płaskonabłonkowy
Leczenie chirurgiczne raka płaskonabłonkowego przełyku jest możliwe, jeśli nowotwór zostanie wykryty we wczesnym stadium.
Chorym na nowotwór w zaawansowanym stopniu proponuje się jedynie radio- lub chemioterapię. Przy raku płaskonabłonkowym jamy ustnej rokowania są lepsze.
Szybkie rozpoznanie umożliwia całkowite wyleczenie u prawie 80% chorych.
Gruczolaki
W różnicowaniu tego typu nowotworów musimy uwzględniać: nowotwory złośliwe nosowej części gardła pierwotne czy przerzutowe, naczyniakowłókniaki, przerost migdałka gardłowego, chłoniaki, potworniaki, malformacje naczyniowe, czy różnego rodzaju torbiele.
Leczeniem z wyboru jest całkowite usunięcie guza z marginesem zdrowych tkanek potwierdzone badaniem histopatologicznym, co zmniejsza ryzyko wznowy nowotworowej. Sposób leczenia uzależniony jest od umiejscowienia, rozmiaru i wielkości guza.
Radykalne usunięcie guza wraz z szerokim marginesem tkanek wolnych od komórek nowotworowych jest szczególnie ważne u tych pacjentów, u których nie jest zachowana ciągłość torebki guza
Brodawczaki
Brodawczaki w części górnej przewodu pokarmowego leczy się chirurgicznie poprzez wycięcie i oddanie wycinka na badanie histopatologiczne
Nowotwory neuroendokrynne
Leczenie uzależnione jest od stopnia złośliwości histologicznej, zróżnicowania, stopnia zaawansowania, od obecności ekspresji receptorów somatostatynowych na komórkach guza, od ogólnych zasad dotyczących innych nowotworów.
Jeśli mamy do czynienia z rakiem neuroendokrynnym bez przerzutów odległych to leczeniem jest resekcja a następnym etapem leczenie adjuwantowe.
W przypadku choroby przerzutowej (M1) podejście terapeutyczne powinno być odmienne dla raka drobnokomórkowego – zgodnie z definicją choroby ograniczonej (LD) i rozległej (ED) – chemioterapia cisplatyna + etopozyd i odmienne dla raka neuroendokrynnego (G3), który nie jest rakiem drobnokomórkowym – zgodnie z zaawansowaniem wg TNM/AJCC – chemioterapia zgodna z lokalizacją narządową pierwotnego guza.W przypadku łagodnych form bez przerzutów podstawę stanowi resekcja chirurgiczna, także endoskopowa. Wykonywane są też operacje paliatywne, aby zmniejszyć masę guza, bo wtedy uzyskuje się lepszą odpowiedź na leczenie. Leczenie systemowe obejmuje zimne i gorące (PRRT) analogi somatostatyny, klasyczną chemioterapię, leczenie ukierunkowane molekularnie (ewerolimus, sunitynib), przeszczepienie wątroby w razie przerzutów tylko do tego narządu i usunięcia pierwotnego guza.
Czerniak
Czerniak w górnym odcinku układu pokarmowego jest złośliwym nowotworem błony śluzowej. Podstawą leczenia czerniaka błony śluzowej jest chirurgiczne usunięcie nowotworu z marginesem zdrowych tkanek.
Należy jednak pamiętać, że jest to bardzo trudne. Z powodu szybkiego przebiegu choroby i późnego zgłoszenia pacjenta do leczenia bardzo często konieczna jest operacja usunięcia węzłów chłonnych objętych procesem nowotworowym.
Leczenie chirurgiczne wspomagane jest chemioterapią, radioterapią oraz immunoterapią.
Chociaż komórki czerniaka nie są podatne na działanie radioterapii w dużym stopniu, to wzrost przeżywalności pacjentów po stosowaniu wspomagającej terapii łączącej chemioterapię, radioterapię i immunoterapię.
Włókniaki
Włókniaki w górnej części przewodu pokarmowego mogą być uciążliwe gdyż są cały czas drażnione co może powodować szybki ich wzrost. Leczenie włókniaków polega na chirurgicznym ich wycięciu.
Nowotwory podścieliskowe (GIST)
Podstawowym elementem leczenia guzów podścieliskowych przewodu pokarmowego jest chirurgia. Wycięcie w całości guza nowotworowego z marginesami zdrowych tkanek jest jak dotąd najlepszym sposobem na uzyskanie szansy na wyleczenie.
Niestety, radyklana operacja – to znaczy taka podczas której usuwa się cały nowotwór – nie zawsze jest możliwa. W niektórych sytuacjach guz podścieliskowy może być położony w takim miejscu lub tak bardzo zaawansowany, że operacja nie jest możliwa. Rozważa się wtedy leczenie chemioterapeutyczne.
Chemioterapia jest również stosowana przy nawrocie choroby po leczeniu chirurgicznym.
W wyjątkowych przypadkach, kiedy zmiana jest zlokalizowana w przełyku i ma bardzo małe rozmiary, dopuszcza się jako jedyne postępowanie kontrolne badania endoskopowe, a leczenie chirurgiczne przeprowadza się tylko w wypadku stwierdzenia powiększenia się zmiany.
Torbiele
Torbiele w części górnej przewodu pokarmowego mogą mieć różną wielkość i umiejscowienie. Leczenie oparte jest o indywidualną ocenę przypadku. Duże torbiele leczy się operacyjnie.
Gdzie pójść w Warszawie do onkologa?
W Warszawie można pójść do onkologa do wielu ośrodków zdrowia. Może to być szpital lub przychodnia onkologiczna.
Onkolmed Lecznica Onkologiczna to przychodnia onkologiczna w której działa Poradnia Nowotworów Układu Pokarmowego.
Pracują w niej bardzo dobrzy specjaliści onkolodzy z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu nowotworów układu pokarmowego (w tym leczenia górnego odcinka przewodu pokarmowego).
W celu umówienia się na konsultację u chirurga, chemioterapeuty, onkologa, radioterapeuty skontaktuj się z placówką Onkolmed Lecznica Onkologiczna pod numerem telefonu: +48226434503 lub +48797581010.
Zródła:medonet.pl/choroby-od-a-do-z/choroby-nowotworowe,nowotwory-jamy-ustnej—przyczyny–objawy-i-leczenie,artykul,1578422.html medonet.pl/choroby-od-a-do-z/choroby-nowotworowe,nowotwory-niezlosliwe-gardla—objawy-i-leczenie,artykul,1577536.htmlzdrowie.radiozet.pl/Choroby/Nowotwory/Rak-gardla-przyczyny-objawy-leczenie.-Jak-rozpoznac-raka-gardlaonkologia.org.pl/rak-przelyku-2/ mp.pl/pacjent/onkologia/chorobynowotworowe/161997,nowotwory-zlosliwe-zoladka zwrotnikraka.pl/pierwsze-objawy-raka-trzustki-symptomy-nowotworu/medonet.pl/magazyny/ochron-sie-przed-rakiem-,rak-watroby—objawy–rokowanie–leczenie,artykul,1647060.htmlhellozdrowie.pl/rak-plaskonablonkowy-przyczyny-objawy-leczenie-jaka-jest-srednia-dlugosc-zycia-przy-tym-nowotworze/#rak-plaskonablonkowy-jamy-ustnej-i-przelykuzdrowie.tvn.pl/a/brodawczak-odmiany-leczenie-charakterystykatermedia.pl/poz/Nowotwory-neuroendokrynne-przewodu-pokarmowego-przypadkowe-wykrycie-jakie-leczenie-,24136.htmlmedonet.pl/choroby-od-a-do-z/choroby-nowotworowe,nowotwory-blony-sluzowej-i-skory—rodzaje–objawy-i-leczenie,artykul,1696007.html#leczeniemp.pl/pacjent/onkologia/chorobynowotworowe/show.html?id=165091kurier.pap.pl/profilaktyka/wlokniaki-najczesciej-spotykane-nowotwory-lagodne-jamy-ustnej
otorynolaryngologia-pk.pl/f/file/orl-16-3-p-jurek.pdf