Rak sromu jest złośliwym nowotworem wywodzącym się z komórek nabłonka sromu.
Nowotwory złośliwe sromu znajdują się na 4. miejscu wśród zachorowań na nowotwory narządów płciowych (po raku endometrium, raku jajnika i raku szyjki macicy). Liczba zachorowań na nowotwory złośliwe sromu w Polsce wynosiła w 2010 roku około 490 przypadków.
Znacząca większość zachorowań występuje po 50 roku życia. Ryzyko zachorowania na raka sromu wzrasta z wiekiem, począwszy od szóstej dekady życia. W ostatniej dekadzie u dorosłych młodych kobiet (20-44 lat) i kobiet w średnim wieku zachorowalność utrzymuje się na stałym poziomie.
U starszych kobiet obserwuje się nieznaczny spadek zachorowalności.
Rak sromu powstaje na bazie zmian przednowotworowych, które nazwano śródnabłonkową neoplazją sromu VIN. Zmiany te podzielono na dwa typy:
Typ zwykły – dotyczy najczęściej młodych kobiet 30 40 letnich, a jego rozwój związany jest z infekcją wirusem brodawczaka ludzkiego HPV (głównie 16 typ) oraz paleniem tytoniu, immunosupresją czy przebytą radioterapią. Możliwa jest samoistna regresja zmian – dotycząca głównie kobiet przed 30 rokiem życia, gdy towarzyszy kłykcinom kończystym lub ciąży.
Typ zróżnicowany – występuje u kobiet starszych, nie współistnieje z infekcją HPV, ale towarzyszy inaktywacji genu supresorowego TP53. Często rozwija się na bazie liszaja twardzinowego i rozrostu płaskonabłonkowego. Cechuje go silna progresja do raka inwazyjnego, płaskonabłonkowego głównie rogowaciejącego.
Podstawą rozpoznania raka sromu jest badanie ginekologiczne oraz mikroskopowa ocena histopatologiczna pobranego wycinka z podejrzanego miejsca na sromie. Cytologia i kolposkopia stanowią cenne uzupełnienie diagnostyki.
Metoda fotodynamiczna (PDD) jest stosunkowo nową techniką, służącą do analiz optycznych tkanek w diagnostyce i leczeniu stanów przednowotworowych i nowotworowych.
Metody obrazowe znajdują zastosowanie do oceny stopnia zajęcia narządów sąsiadujących, bądź do wykrywania przerzutów odległych przede wszystkim w zaawansowanych postaciach raka sromu.
We wczesnym okresie choroby przebieg raka sromu może być bezobjawowy. Pojawiające się pierwsze objawy – świąd i pieczenie, a także zmiana na sromie sugerują, że pacjentki powinny wcześnie zgłaszać się do lekarza. Jednakże często z powodu wstydu kontakt z lekarzem opóźnia się.
Ocena stopnia zaawansowania procesu nowotworowego została zaproponowana przez Międzynarodową Federację Ginekologii i Położnictwa (FIGO 2009), a podstawą jej jest badanie mikroskopowe materiału operacyjnego.
Podstawową metodą leczenia raka sromu jest leczenie chirurgiczne, które w zależności od wielkości i lokalizacji guza oraz głębokości naciekania obejmuje: wycięcie pierwotnego guza, proste wycięcie sromu (vulvectomia), radykalne wycięcie sromu z węzłami chłonnymi pachwinowo-udowymi. Opcją operacyjną w zabiegach oszczędzających jest identyfikacja tzw. węzła wartowniczego, który jest identyfikowany śródoperacyjnie metodą radioizotopową. Jak dotychczas metoda ta jest traktowana jako eksperymentalna.
Dla pacjentek niekwalifikujących się lub niewyrażających zgody na rozległe leczenie chirurgiczne opcją terapeutyczną pozostaje radioterapia.
Radioterapie stosuje się również jako profilaktykę nawrotów miejscowych w przypadku obecności komórek nowotworowych w węzłach chłonnych pachwinowych. Napromieniowanie ma zastosowanie również przed operacją, czasami z chemioterapią, w celu zmniejszenia masy guza.
Chemioterapia w raku sromu ma ograniczone zastosowanie. W chemioterapii neoadjuwantowej celem jest umożliwienie radykalności lub zmniejszenie rozległości zabiegu chirurgicznego. Sama chemioterapia ma charakter paliatywny.
Badania kontrolne po leczeniu obejmują badanie lekarskie, pełne badanie ginekologiczne oraz vulvoskopie w określonych odstępach czasu.
Rokowanie po leczeniu niezaawansowanego raka sromu, szczególnie jeżeli guz był mniejszy niż 2 cm, jest dobre i wynosi 90% 5 letnich wyleczeń. Rokowanie pogarsza obecność przerzutów do węzłów chłonnych pachwinowych (zaawansowanie FIGO III). Rak sromu ma skłonność do wznowy miejscowej w obrębie blizny pooperacyjnej i dlatego wymaga wieloletniej obserwacji klinicznej.
Nowotwór sromu was last modified: Grudzień 5th, 2017 by admin
Srom
Rak sromu jest to nieprawidłowy i nieustający rozrost komórek nowotworowych wywodzących się z komórek nabłonku sromu. Należy on do nowotworów występujących stosunkowo rzadko. Współczynnik zachorowalności na tę chorobę waha się między 0,1 a 2,6 przypadków na 100 tys.
kobiet w skali roku i jest ściśle uzależniony od regionu geograficznego świata. U około 40% pacjentek z tą chorobą rozpoznaje się ją w znacznym stopniu klinicznego zaawansowania. W Polsce występuje średnie ryzyko zachorowania na raka sromu.
Odsetek pięcioletnich przeżyć jest w Polsce niski i wynosi we wszystkich stopniach klinicznego zaawansowania nowotworu około 35%.
Czynniki ryzyka
W badaniach wyodrębniono wiele czynników zwiększonego ryzyka zachorowania na raka sromu, które w mniejszym lub większym stopniu mogą przyczynić się zarówno do powstania samego procesu chorobowego, jak i szybkości jego przebiegu.
Wiek
W miarę wzrostu długości życia kobiety ryzyko zachorowania na raka sromu znacznie się zwiększa. Uważa się, że największa liczba zachorowań na raka sromu zawiera się w przedziale wiekowym 70-80 lat.
Choroby infekcyjne
Spośród czynników zakaźnych odgrywających rolę w powstawaniu raka sromu szczególne znaczenie przypisuje się przebytym zakażeniom wirusowym: wirusem opryszczki (HSV) typu 2, a zwłaszcza wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) typu 16 i 18.
Potwierdzono związek zakażenia HPV z rozwojem raka sromu, występującego znacznie częściej u pacjentek młodych, z dużą liczbą partnerów seksualnych, palących papierosy.
Pozostałe czynniki infekcyjne, wykazujące szczególny związek z rozwojem raka sromu, należą do drobnoustrojów wywołujących choroby przenoszone drogą płciową.
Występowanie raka sromu jest kojarzone z przebyciem w przeszłości kiły lub ziarniniaka pachwin, co jest szczególnie zauważalne w krajach tropikalnych, gdzie znacznie częściej obserwuje się występowanie tych chorób. Obecnie w powstaniu raka sromu podnosi się także znaczenie zakażenia chlamydią.
Czynniki genetyczne
W latach 90. ubiegłego wieku pojawiły się informacje na temat roli mutacji (przekształcenia) genu o skrócie p53 i zmian jego aktywności w rozwoju raka sromu, szczególnie w przypadkach niezwiązanych z infekcją HPV. Gen ten w warunkach prawidłowych zachowuje się jak gen hamujący proces powstawania nowotworu.
Funkcją tego genu jest wytwarzanie białka p53, kontrolującego cykl komórkowy i zatrzymującego proces dzielenia się komórki w przypadku jej nieprawidłowości. Jego zmiana lub zahamowanie wywołane mutacją może prowadzić do niekontrolowanego mnożenia komórek nieprawidłowych i w konsekwencji do rozwoju raka.
Bada się także inne geny mogące odpowiadać za powstawanie tego nowotworu.
Nienowotworowe nabłonkowe zmiany sromu
Jest to grupa zmian chorobowych skóry sromu charakteryzująca się nadmiernym rozrostem lub ścieńczeniem nabłonka. Zalicza się do niej rozrost płaskonabłonkowy oraz liszaj twardzinowy. Możliwość ich przekształcenia się w raka sromu pozostaje kontrowersyjna, choć częściej może dotyczyć tego ostatniego schorzenia.
Objawy, wczesne wykrycie
We wczesnym okresie przebieg raka sromu może być bezobjawowy. Pojawiające się pierwsze objawy – świąd i pieczenie, a także zmiana na sromie sugerują, że pacjentki powinny o wcześnie zgłaszać się do lekarza. Jednakże często z powodu wstydu kontakt z lekarzem opóźnia się.
Świąd jest najwcześniejszym, a zarazem najczęściej pojawiającym się objawem raka sromu. Objaw ten utrzymuje się zazwyczaj kilka lat przed zgłoszeniem się po pomoc.
Nie zawsze jednak musi dotyczyć choroby nowotworowej, ponieważ jest częstym objawem różnych innych schorzeń ginekologicznych i dermatologicznych (w stanach zapalnych sromu i pochwy, zwłaszcza grzybiczych i rzęsistkowych, w różnego rodzaju schorzeniach skóry, w niektórych chorobach ogólnoustrojowych, jak cukrzyca, choroby nerek czy wątroby), a także u kobiet w okresie menopauzalnym, który jest związany z niedoborem estrogenów (hormonów płciowych żeńskich). Ból pojawia się zazwyczaj w stanach znacznego zaawansowania choroby, co związane jest z budową anatomiczną tej okolicy ciała. Ból jest także objawem dominującym wówczas, gdy zmiana znajduje się w pobliżu łechtaczki. Zaburzenia oddawania moczu występują zazwyczaj w bardziej zaawansowanych postaciach nowotworu; objawy to bolesne lub trudne oddawanie moczu, niezupełne opróżnianie pęcherza moczowego i przewlekłe zaleganie moczu, co sprzyja występowaniu zakażeń dolnego odcinka układu moczowego. Zaburzenia oddawania stolca pojawiają się rzadko i dotyczą przypadków, w których rak nacieka okolice odbytu oraz krocze. Umiejscowienie nowotworu w pobliżu odbytu powoduje bóle w czasie oddawania stolca, a także utrudnia zabiegi higieniczne w tej okolicy, co staje się przyczyną niekiedy znacznych dolegliwości (np. pieczenia). Obfite krwawienia w przypadku raka sromu należą do rzadkości, bowiem powierzchnia guza jest słabo ukrwiona. Pojawiające się sporadycznie krwawienie towarzyszy zwykle rozpadowi guza i jest mieszaniną produktów jego rozpadu oraz wynaczynionej krwi. Odchody o bardzo nieprzyjemnym zapachu pojawiają się w zaawansowanym okresie choroby i są związane z rozpadem powierzchni guza oraz zakażeniem jej przez liczne bakterie. Ten objaw zmusza często chorą do izolowania się od otoczenia. Do niezwykle rzadko występujących objawów wczesnego raka sromu należy dyspareunia (bóle w czasie stosunku), a także bóle i przeczulica sromu, choć te ostatnie mogą pojawić się nieco częściej w zaawansowanych stadiach choroby. Należy jednak wspomnieć, że istnieją przypadki, w których rozwój raka, poza powiększeniem się masy guza, odbywa się bez wyraźniejszych objawów.
Stadia zaawansowania
Ocena stopnia zaawansowania procesu nowotworowego została zaproponowana przez Międzynarodową Federację Ginekologii i Położnictwa (FIGO), a podstawą jej jest badanie mikroskopowe materiału operacyjnego. Oceniane jest zajęcie przez proces nowotworowy organu wyjściowego dla nowotworu, okoliczne węzły chłonne oraz narządy.
Klasyfikacja raka sromu jest przedmiotem stałej dyskusji, a zmieniające się co jakiś czas podziały to dowód, że istnieje potrzeba uwzględnienia wielu czynników mających wpływ na końcowy efekt leczenia, takich jak: istnienie stanów wczesnych, umiejscowienie guza, zajęcie węzłów chłonnych miednicy mniejszej oraz dojrzałość i biologia nowotworu.
Typy morfologiczne
Rak płaskonabłonkowy jest najczęściej spotykanym rakiem sromu i obserwuje się go w ponad 90% przypadków. Inne rodzaje nowotworów złośliwych typu nabłonkowego stwierdza się w obrębie sromu niezwykle rzadko.
Diagnostyka
Badanie zmierzające w kierunku rozpoznania raka sromu musi być poprzedzone zebraniem szczegółowego wywiadu z pacjentem, ze szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka rozwoju choroby, a także rutynowym badaniem ginekologicznym, złożonym z dokładnych oględzin zewnętrznych narządów płciowych, badania za pomocą wzierników oraz badania dwuręcznego zestawionego. Rak sromu jest schorzeniem widocznym, badalnym ręcznie, dlatego powinien być rozpoznawany we wczesnym okresie rozwoju. Trudności diagnostyczne mogą pojawić się we wczesnych postaciach raka, rozwijającego się na podłożu przerostowych zmian nabłonka sromu, a zwłaszcza przy wieloogniskowym sposobie jego wzrostu. Rozpoznanie w takich przypadkach jest trudne i możliwe wyłącznie za pomocą badania mikroskopowego pobranego wycinka.
Badanie cytologiczne i kolposkopowe (oglądanie za pomocą wziernika pochwy, sromu oraz szyjki macicy) są to elementy dokładnej, pozwalającej na określenie zasięgu nowotworu diagnostyki przed rozpoczęciem leczenia, a tym samym odgrywają rolę w ustaleniu taktyki postępowania diagnostyczno-leczniczego we wczesnych stadiach zaawansowania schorzenia. Ocena cytologiczno-kolposkopowa (w przypadku sromu nazywana wulwoskopią) wczesnych postaci raka sromu, chociaż trudniejsza niż ocena takich samych zmian w obrębie szyjki macicy, pozwala na wybór właściwego miejsca do pobrania wycinka do badania mikroskopowego.
Metoda fotodynamiczna (PDD) jest stosunkowo nową techniką, służącą do analiz optycznych tkanek w diagnostyce i leczeniu stanów przednowotworowych i nowotworowych.
Polega na miejscowej podaży fotouczulacza (środka wywołującego świecenie tkanki, która go wchłonęła) i jego pochłonięcia przez komórki zmienionych chorobowo tkanek, wytworzenia fluorescencji za pomocą promieniowania laserowego, a następnie jej rejestracji w tkankach zmienionych chorobowo.
Miejscowe oddziaływanie na komórki nowotworowe fotouczulacza w połączeniu ze światłem laserowym pozwoliło na zastosowanie tej metody w diagnostyce wczesnych stadiów zaawansowania nowotworów złośliwych żeńskich narządów płciowych, w tym także raka sromu.
Wynik badania mikroskopowego jest podstawą do ustalenia ostatecznego rozpoznania raka sromu i warunkuje postępowanie lecznicze. Materiałem do oceny mikroskopowej jest tkanka pobrana podczas biopsji (nakłucia cienką igłą) zmiany w obrębie sromu.
Biopsję można wykonać u większości pacjentek w trybie ambulatoryjnym, stosując jedynie znieczulenie miejscowe.
Każda zmiana na skórze sromu, niezależnie od jej postaci i zabarwienia, a szczególnie zmiana nowo zauważona, jest wskazaniem do wykonania biopsji.
Do elementów badania należy także ocena okolicznych węzłów chłonnych, dostępnych w badaniu palpacyjnym. Ocenia się ich wyczuwalność, wielkość, spoistość, bolesność, przesuwalność względem skóry i podłoża oraz zdolność do tworzenia pakietów. Istnienie przerzutu w węźle chłonnym potwierdza się za pomocą biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej, choć jest to metoda o stosunkowo niewielkiej czułości.
Metody obrazowe znajdują zastosowanie do oceny stopnia zajęcia narządów sąsiadujących bądź do wykrywania przerzutów odległych przede wszystkim w zaawansowanych postaciach raka sromu.
U tych chorych należy wykonać zdjęcie klatki piersiowej, ultrasonografię jamy brzusznej, a w miarę możliwości tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny, szczególnie przydatny w identyfikacji zmienionych węzłów chłonnych pachwinowych.
Stosowana w ostatnich latach emisyjna tomografia pozytonowa (PET) wydaje się najbardziej obiecującym badaniem w określaniu granic i głębokości nacieku zmiany złośliwej, a także występowania przerzutów.
Ta technika obrazowania może dostarczyć całościowych informacji niezbędnych do ustalenia ostatecznej klasyfikacji zaawansowania raka sromu, chociaż w ocenie stanu węzłów chłonnych pachwiny cechuje się nieco gorszą czułością niż magnetyczny rezonans jądrowy.
Badania endoskopowe (badania długimi giętkimi wziernikami) służą ocenie zaawansowania procesu chorobowego, gdy podejrzewa się naciekanie narządów sąsiadujących. Spośród metod endoskopowych w przypadkach zaawansowanego raka sromu zastosowanie znajduje cytoskopia (badanie pęcherza moczowego) i rektoskopia (badanie odbytnicy).
Leczenie
Leczeniem podstawowym w początkowych stadiach zaawansowania tego nowotworu jest leczenie chirurgiczne, czyli wycięcie miejscowe zmiany nowotworowej. W zależności od stopnia zaawansowania przeważnie rozważa się także usunięcie węzłów chłonnych pachwin i ud.
Są także próby zastosowania techniki biopsji węzła wartowniczego (pierwszego węzła, w którym może pojawić się przerzut raka), aby ograniczyć minimalnie zabieg. U chorych, u których nie można przeprowadzić operacji, alternatywne jest napromienianie tej okolicy z zamiarem całkowitego wyleczenia raka.
Radioterapię stosuje się także jako leczenie uzupełniające w bardziej zaawansowanej chorobie. Radioterapia może być także stosowana po leczeniu operacyjnym w profilaktyce nawrotów choroby u chorych z niedoszczętnie usuniętymi komórkami raka.
Stosuje się ją też przed operacją (czasem łącznie z chemioterapią) w celu zmniejszenia masy guza. W uogólnionej chorobie stosuje się chemioterapię w celu łagodzenia objawów.
Po leczeniu
W razie nawrotu choroby stosuje się leczenie operacyjne – szerokie miejscowe wycięcie z uzupełniającym napromienianiem lub bez niego, usunięcie sromu i chemioterapię łączoną z radioterapią.
Badania kontrolne po leczeniu obejmują badanie lekarskie, pełne badanie ginekologiczne oraz badanie cytologiczne w określonych odstępach czasu.
Prewencja
Obecnie nie rekomenduje się zorganizowanych programów wczesnej diagnostyki w kierunku tego nowotworu (prewencja wtórna). Jako prewencję pierwotną podaje się eliminację czynników ryzyka poprzez edukację oraz szczepienia przeciwko onkogennym typom wirusa HPV.
Rak sromu – jakie są objawy, diagnostyka, leczenie?
Srom to zewnętrzna część układu rozrodczego kobiety. W jego skład wchodzą m.in. wargi sromowe większe i mniejsze, wzgórek łonowy, łechtaczka oraz przedsionek pochwy.
Jest zbudowany praktycznie wyłącznie z tkanek miękkich, w związku z czym jest tak samo narażony na powstawanie nowotworów, jak cała reszta ciała.
Jakie objawy są niepokojące i kiedy należy niezwłocznie udać się do lekarza?
Rak sromu – warto wiedzieć
Rak sromu nie jest często występującym nowotworem, bo stanowi około 5 proc. wszystkich tego typu zmian w obrębie kobiecych narządów płciowych, a znaczną większością przypadków jest rak płaskonabłonkowy (około 90 proc.). Niestety, chociaż przeważnie można go łatwo wyczuć dotykiem, często kobiety zgłaszają się do specjalisty bardzo późno.
Niemal 40 proc. przypadków rozpoznań stanowi III lub IV stopień zaawansowania (według FIGO). Znacznie pogarsza to prognozy i możliwości terapeutyczne choroby, czego odzwierciedleniem jest chociażby porównanie liczby zachorowań – w Polsce to około 350-400 rozpoznań rocznie – z poziomem śmiertelności. Co roku na raka sromu umiera w naszym kraju około 200 kobiet.
Co wpływa na rokowania dotyczące leczenia?
- Stopień zaawansowania nowotworu,
- typ histologiczny,
- dojrzałość histologiczna raka,
- stan węzłów chłonnych,
- wielkość guza,
- lokalizacja guza.
Warto zauważyć, że średni wiek kobiet chorujących na raka sromu wynosi 67,5 roku. W większości to panie w przedziale 70-79 lat, lecz coraz częściej spotyka się także przypadki zachorowań wśród kobiet poniżej 40. r.ż. Wskazuje się, że istotne znaczenie mają przy tym przebyte infekcje wirusowe, głównie HSV oraz HPV. Pozostałe czynniki ryzyka to:
- immunosupresja, czyli zahamowanie odpowiedzi odpornościowej organizmu, która może wiązać się z cukrzycą, ciążą, przeszczepami czy chorobami autoimmunologicznymi;
- infekcje intymne – poza zakażeniami wirusami HSV i HPV wymienia się także m.in. chlamydię;
- palenie papierosów – zwiększa ryzyko zachorowania 4-krotnie;
- liszaj twardzinowy (wiąże się ze stanem zapalnym skóry) – ryzyko raka sromu zwiększa się wtedy nawet o 10-100 razy;
- czynniki socjodemograficzne;
- wczesny wiek inicjacji seksualnej oraz częste zmiany partnerów (dotyczy to głównie raka sromu związanego z zakażeniem HPV).
Co istotne, wyróżnia się dwie grupy raka sromu o charakterze płaskonabłonkowym. To wymieniony wyżej rak sromu związany z zakażeniem HPV oraz rak sromu, który nie wiąże się z tego typu infekcją. Pierwsza postać jest rzadsza, dotyczy około 33 proc.
przypadków zachorowań i zwykle pojawia się u kobiet względnie młodych. Drugą rozpoznaje się częściej – dotyczy około ⅔ chorych, głównie starszych kobiet. W tym przypadku jako czynniki ryzyka wskazuje się także m.in.
zaburzenia hormonalne, przede wszystkim obniżenie poziomu estrogenów, które wiąże się z menopauzą czy też niski poziom witaminy A w organizmie.
Warto przy tym zaznaczyć, że rak płaskonabłonkowy sromu jest poprzedzony śródnabłonkową neoplazją sromu, jak określa się stany przedrakowe (inaczej VIN – vulvar intraepithelial neoplasia).
Klasyfikuje się 3 stopnie ich zaawansowania, a jako objaw wymienia się miejscową, ograniczoną zmianę wyglądu wargi sromowej. Może przybierać formę szorstkiego naskórka, grudek, plamek czy nadmiernego rogowacenia z łuszczeniem.
Jak przebiega diagnostyka raka sromu?
Pierwszym elementem jest w tym zakresie ocena kliniczna, która polega na wywiadzie z pacjentką oraz omówieniu ewentualnego narażenia na czynniki ryzyka zachorowania na raka sromu.
W rozmowie uwzględnia się także subiektywnie odczuwane przez kobietę objawy oraz obserwację zmian. Wskazana może być również konsultacja dermatologiczna. Co istotne, ocenie – zarówno makroskopowej oraz palpacyjnej – podlega też stan węzłów chłonnych zlokalizowanych w pachwinach.
Jeżeli jakiekolwiek zmiany wydają się podejrzane, kolejnym krokiem są dalsze badania diagnostyczne.
Jednym z nich może być wulwoskopia, czyli inaczej mówiąc badanie kolposkopowe, które umożliwia wykrycie oraz wybór najodpowiedniejszego obszaru do pobrania materiału niezbędnego do przeprowadzenia badania histopatologicznego.
Inną techniką diagnostyczną może być metoda fotodynamiczna, która polega na naświetlaniu zmian odpowiednim rodzajem światła, co powoduje efekt fluorescencji w miejscu będącym ogniskiem raka.
Jeśli zaś chodzi o ewentualne przerzuty do węzłów chłonnych, wskazane są tutaj techniki umożliwiające badanie węzła wartowniczego
Co istotne, najważniejszą ocenę daje oczywiście wynik histopatologiczny, który – jeśli guz nie przekracza średnicy 2 cm – powinien wskazywać także głębokość inwazji podścieliska. To ważna informacja w kontekście dalszej terapii.
Leczenie raka sromu – możliwe techniki
Wybór metody leczenia zależy od wymienionych już wyżej czynników, w tym stopnia zaawansowania choroby. Techniki terapeutyczne mogą polegać na leczeniu zachowawczym, m.in.
maści i kremy leczące zaistniałe infekcje, działające immunostymulująco oraz hamujące rozrost nabłonka.
Zastosowanie może znaleźć także terapia fotodynamiczna, która działając odpowiednią energią (w formie światła), zmienia komórki nabłonka.
Biorąc zaś pod uwagę metody chirurgiczne, zalicza się do nich m.in. krioterapię, laseroterapię czy elektrokoagulację, które mają na celu destrukcję zmiany.
Sposobem leczenia jest także operacyjne wycięcie zmiany lub sromu, możliwe jest również jednoczesne usunięcie okolicznych węzłów chłonnych.
Co jednak ważne, nie ma jednej idealnej metody operacyjnej – każdy przypadek raka sromu powinien być rozpatrywany indywidualnie i tak też powinny być dobierane techniki terapeutyczne.
Łagodny rak sromu
Warto bliżej przyjrzeć się nowotworom łagodnym sromu, z których najczęstszy jest włókniak. Może przybierać formę miękką, czyli postać grudki, najczęściej zwisającej na wąskiej szypule o zabarwieniu podobnym do okolicznej skóry.
Obserwowana jest także forma twarda, która występuje w postaci grudki lub guzka uniesionego nieco powyżej poziomu skóry o zabarwieniu od jasnobrązowego do cielistego. Włókniaki mogą pojawiać się w miejscach przewlekłego drażnienia. Często obserwuje się je u pacjentów z chorobami metabolicznymi, takimi jak cukrzyca czy dyslipidemia.
Zmiana nie jest bolesna i najczęściej nie powoduje żadnego dyskomfortu. Może się to zmienić, jeśli osiągnie duże rozmiary i uciska okoliczne tkanki.
Podstawową metodą leczenia zmiany jest jej usunięcie. Jeśli natomiast nie powoduje uczucia dyskomfortu i jest mała, można je odroczyć na później, ponieważ nie istnieje ryzyko zezłośliwienia zmiany. Obecnie dostępnych jest wiele metod usuwania włókniaków. Oprócz klasycznej chirurgii z użyciem skalpela, zmianę można zamrozić lub usunąć laserowo.
Kolejnym łagodnym nowotworem, który może powstać w okolicy sromu, jest tłuszczak. Przyjmuje formę miękkiego, ruchomego guzka, który lokalizuje się pod skórą i jest przesuwalny względem podłoża.
Tłuszczaki mogą osiągać rozmiary nawet kilkunastu centymetrów, co wpływa nie tylko na pogorszenie estetyki krocza, lecz może także utrudniać codzienne funkcjonowanie, np. chodzenie czy siedzenie. Podobnie jak w przypadku włókniaków, nie istnieje ryzyko zezłośliwienia zmiany. Małych tłuszczaków nie trzeba usuwać.
Jeśli zmiana jest większa, należy pozbyć się jej metodą chirurgiczną. Niestety, ze względu na podskórne położenie tłuszczaka, zabieg przeprowadza się z użyciem skalpela.
- Naczyniaki i przerośnięte gruczoły łojowe
Wśród innych, dużo rzadziej występujących nowotworów łagodnych sromu można wymienić naczyniaki, czyli grudki o zabarwieniu od jasnoczerwonego do fioletowego, które bledną pod uciskiem, stanowiące skupisko nieprawidłowych, poszerzonych naczynek krwionośnych. Kolejnym są przerośnięte gruczoły łojowe. Wówczas zmiany mają charakter miękkich guzków, lokalizujących się np. w okolicy ujść mieszków włosów łonowych.
Jakie cechy sugerują złośliwość zmiany?
Ze względu na wspomniane złe rokowanie w przypadku późnego rozpoznania złośliwego nowotworu sromu, jeśli obserwujesz u siebie wszelkie niepokojące zmiany, należy bezwzględnie zgłosić się do lekarza.
Niestety, w większości przypadków te zmiany nie bolą, więc nie zwracają na siebie uwagi, a pojawienie się innych objawów, np. bólu, świadczy o znacznym zaawansowaniu choroby.
Warto zatem zwrócić uwagę na czynniki alarmujące, które powinny nas zaniepokoić:
- nagłe pojawienie się zmiany i jej szybkie powiększenie;
- owrzodzenie zmiany z rozpadem, co może skutkować pokrwawianiem powierzchni;
- nowotwór złośliwy sromu może mieć formę egozfityczną, czyli rośnie „kalafiorowato” na zewnątrz lub endofityczną, kiedy drąży w głąb skóry;
- dolegliwości bólowe, nasilające się zwłaszcza podczas oddawania moczu i stolca, które mogą świadczyć o obecności głębiej położonych nacieków nowotworowych;
- uporczywy, miejscowy świąd.
Nie tylko rak sromu – inne przyczyny zmiany
Wargi sromowe większe są pokryte skórą, a na ich powierzchni jak w każdej innej okolicy, może dochodzić do powstawania różnego typu zmian, które nie są związane z nowotworami. Wśród przyczyn ich występowania można wymienić:
Wargi sromowe to jedna z najczęstszych lokalizacji zmian powstających na skutek zakażenia drobnoustrojami przenoszonymi drogą płciową, zarówno wirusami jak i bakteriami. W pierwszej grupie można wymienić przede wszystkim wspomniane już wcześniej infekcje wirusami HSV i HPV.
Wirus HSV wywołuje zmiany opryszczkowe, podobne do tych, które okresowo powszechnie występują na granicy błony śluzowej wargi oraz skóry twarzy. Początkowo pacjentka zauważa pojedyncze, drobne pęcherzyki wypełnione treścią surowiczą.
Towarzyszy im intensywny świąd, a ich powierzchnia jest bardzo delikatna i łatwo dochodzi do jej przerwania, co skutkuje powstawaniem bolesnych nadżerek. Intensywny rozsiew zmian w okolicy krocza może wiązać się z masywnym obrzękiem i zaczerwienieniem warg sromowych.
Leczenie w tym przypadku opiera się na stosowaniu leków przeciwwirusowych, takich jak acyklowir, oraz łagodzeniu uciążliwych objawów, w czym pomocny jest roztwór chlorowodorku benzydaminy.
Co ważne, w przypadku, gdy zmiany na kroczu wystąpią tuż przed porodem, kiedy niemożliwe jest zakończenie terapii do czasu rozwiązania, należy przeprowadzić cesarskie cięcie.
Zmiany na wargach sromowych mogą mieć również związek z zakażeniem wirusem brodawczaka ludzkiego HPV, zwłaszcza podtypami niskoonkogennymi.
W przebiegu infekcji dochodzi do powstawania kłykcin kończystych, czyli brodawkowatych, kalafiorowatych wyrośli, osiągających rozmiary nawet kilkunastu centymetrów. Mimo przerażającego pacjentki wyglądu, nie stanowią zagrożenia zdrowia czy życia.
Na pewno są jednak poważnym problemem estetycznym, dlatego kobiety decydują się najczęściej na ich usunięcie. Można w tym celu wykorzystać krioterapię, laseroterapię lub leczenie chirurgiczne.
Wśród czynników zwiększających ryzyko zakażenia wirusami powodującymi infekcje intymne wymienia się:
- dużą ilość partnerów seksualnych,
- wczesny wiek inicjacji seksualnej,
- współwystępowanie innych chorób wenerycznych,
- nieprawidłowy wynik cytologii,
- osłabienie odporności,
- nieprawidłową higienę intymną,
- palenie papierosów.
Zmiany na wargach sromowych mogą być również efektem zakażeń bakteryjnych. Klasycznym przykładem jest kiła – choroba przenoszona drogą płciową. W ostatnich latach obserwuje się sukcesywny wzrost zachorowalności na to schorzenie. Jego przyczyną jest zakażenie krętkiem bladym.
W miejscu jego wniknięcia do organizmu, np. na wardze sromowej, po około 3 tygodniach od odbycia stosunku powstaje twarda, niebolesna zmiana. Początkowo ma postać grudki, jednak stopniowo rozszerzając się, przyjmuje postać owrzodzenia o równych brzegach i lśniącym dnie.
Jej obecności może towarzyszyć powiększenie okolicznych węzłów chłonnych, głównie pachwinowych. Nawet jeśli pacjentka nie uda się do lekarza i nie zostanie włączona odpowiednia antybiotykoterapia, zmiana zniknie samoistnie po około miesiącu, bez pozostawienia blizny. Niestety, nie oznacza to całkowitego wyleczenia.
Po kilkunastu tygodniach dochodzi do wystąpienia tzw. kiły wtórnej.
O ile w przypadku kiły wrzód jest twardy i niebolesny, o tyle przy zakażeniu bakterią z gatunku Haemophilus ducreyi w kilka dni po zakażeniu powstaje krosta, przekształcająca się w bardzo bolesne, ropne owrzodzenie.
Okoliczna skóra jest intensywnie czerwona i tkliwa. Podobnie jak w trakcie leczenia kiły, podstawą terapii jest podanie antybiotyku – im szybsze, tym lepiej.
Wszelkie zmiany występujące na sromie powinny być więc poddane specjalistycznej konsultacji.
rak sromu – Vulvar cancer
Raka sromu jest złośliwy , inwazyjny wzrost sromu lub zewnętrzna część żeńskich narządów płciowych. Choroba stanowi jedynie 0,6% diagnoz raka, ale 5% nowotworów ginekologicznych w Stanach Zjednoczonych.
Na warg sromowych są najczęstsze strony zaangażowane co stanowi około 50% wszystkich przypadków, a następnie przez warg sromowych mniejszych . Łechtaczka i gruczoły Bartholin rzadko może być zaangażowany.
Rak sromu jest oddzielony od sromu śródnabłonkowej neoplazji (VIN), powierzchowne zmiany w nabłonku że nie najechał błony podstawnej -ORa przedrakowe. VIN może prowadzić do raka in situ oraz w końcu raka płaskonabłonkowego.
Według American Cancer Society, w 2018 roku było około 6190 nowych przypadków raka sromu i 1200 oszacowane zgonów z powodu tej choroby. W Stanach Zjednoczonych, szacowana liczba raka sromu dla Stanów Zjednoczonych do 2018 roku to 6,190 przypadki z 1200 zgonów. Do pięcioletniego przeżycia w raku sromu wynosi około 70%.
rodzaje
Rak płaskonabłonkowy
Większość rak sromu (około 90%) jest rak płaskonabłonkowy , który wywodzi się z naskórka, komórek nabłonka płaskiego, najbardziej powszechnym typom komórek skóry.
Rak in situ, to uszkodzenie prekursorem raka płaskonabłonkowego, który nie zaatakowania przez błonę podstawną. Choć tego typu zmiany są częstsze w starszym wieku, młodych kobiet z czynnikami ryzyka mogą być naruszone.
W podeszłym wieku, może wystąpić z powodu obecności innych schorzeń powikłania.
Płaskonabłonkowego zmiany wydają się pojawić w jednym miejscu i występują najczęściej w przedsionku . Rosną przez miejscowe rozszerzenie spreadu poprzez lokalny układ limfatyczny .
Lymphatics odpływu sromowych do górnej sromu i wzgórka , następnie zarówno powierzchniowej i głębokie pachwinowej i udowych węzłów chłonnych. Ostatni węzeł udowa głęboka jest nazywany węzłem Cloquet użytkownika . Rozprzestrzenił się poza tym węźle dociera do węzłów chłonnych miednicy.
Nowotwór może również zaatakować pobliskich narządów takich jak pochwy , cewki moczowej i odbytu i rozprzestrzeniania się poprzez ich chłonnych.
Brodawkującego rak sromu jest rzadką podtyp raka płaskonabłonkowego i ma tendencję do występowania w wolno rosnącym brodawek . Nowotwory sromu brodawkującego zwykle mają dobre ogólne prognozy.
Czerniak
Czerniak jest drugim najczęściej występującym rodzajem raka sromu i powoduje 8-10% przypadków raka sromu. Zmiany te wynikają z melanocytów , komórek, które dają kolor skóry i są najczęściej u kobiet rasy białej 50-80 lat. Czerniak sromu zachowuje się jak czerniak w innym miejscu i może wpływać na znacznie młodszą populację.
Istnieją trzy różne typy: sromu czerniak szerzący się powierzchownie , sferoidalnego i acral lentigous czerniaka . Sromu czerniaki są wyjątkowe, ponieważ są microstaged z Chung, Clark i / lub systemów Breslow, które określają stadium nowotworu i głębokości inwazji. W ogóle, pochodzą one z wysokim ryzykiem wystąpienia przerzutów i prowadzić słabą ogólną rokowanie.
Rak podstawnokomórkowy
Rak podstawnokomórkowy stanowi około 1-2% przypadków raka sromu. Te wydają się być wolno rosnące zmiany na warg sromowych, ale może pojawić się w dowolnym miejscu na sromu. Ich zachowanie jest podobne do raka podstawnokomórkowego w innych lokalizacjach. Często rosną lokalnie i mają niskie ryzyko głębokiej inwazji lub przerzutu.
Leczenie polega na wycięciu, ale zmiany te mają tendencję do nawrotów, jeżeli nie całkowicie usunięte.
rak gruczołu Bartholin
Gruczoł Bartholin jest rzadkim nowotworem złośliwym i zwykle występuje u kobiet w połowie lat sześćdziesiątych.
Inne zmiany
Inne zmiany, takie jak gruczolakorak (z gruczołu Bartholina, na przykład) i mięsaka , mogą wywoływać raka sromu, jak również. Erytroplazja queyrata, zwykle znaleźć na penisa może wpływać na sromu u kobiet.
Czynniki ryzyka
Choć dokładna przyczyna raka sromu nie jest znana, pewne czynniki wydają się zwiększać ryzyko wystąpienia choroby.
- Podniesienie wieku
- Ekspozycja na wirusa brodawczaka ludzkiego
- Palenie
- Zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV)
- Posiadanie historię stanów przedrakowych sromu
- Uwzględniając stan skóry udziałem sromu
objawy i symptomy
Wiele nowotworów może rozwijać się w strukturach sromu. Objawy mogą obejmować:
- Swędzenie , spalić lub krwawienie na sromu, że nie odejdzie .
- Zmiany w kolorze skóry sromu, tak, że wygląda bardziej czerwone lub bielsze niż jest to normalne.
- Skóra zmienia w sromu, w tym, co wygląda jak wysypka lub brodawek.
- Wrzody , guzy , lub owrzodzenia na srom, że nie odejdzie.
- Ból w miednicy , zwłaszcza podczas oddawania moczu lub płeć .
Zazwyczaj uszkodzenie przedstawia w postaci bryły lub wrzód na wargami sromowymi i może być związana z świądu, podrażnienia miejscowego krwawienia lub odprowadzania, ponadto na ból przy oddawaniu moczu lub ból podczas stosunku płciowego . Sromowe minora , łechtaczka , krocze i mons są rzadziej zaangażowani. Ze względu na skromność lub zakłopotania, pacjenci mogą odkładać wizyty u lekarza.
Czerniaki tendencję do wyświetlania typowe asymetrii nierówne granice i ciemne przebarwienia tak jak czerniaki w innych częściach ciała.
Gruczolakorak może wynikać z gruczołu Bartholin i obecny z bolesnego guzka.
przyczyny
Niektóre choroby, takie jak liszaj twardzinowy , raka płaskokomórkowego, dysplazja lub przewlekłego świądu sromu może poprzedzać raka.
U młodszych kobiet dotkniętych rakiem sromu, czynniki ryzyka obejmują niski status społeczno-ekonomiczny , wielu partnerów seksualnych, wykorzystywania papierosów i raka szyjki macicy.
Pacjenci, którzy są zakażeni HIV są bardziej podatni na raka sromu, jak również. Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) wiąże się z raka sromu.
Diagnoza
Badanie sromu jest częścią oceny ginekologicznej i powinno zawierać dokładną inspekcję krocza , w tym obszarów wokół łechtaczki i cewki moczowej oraz z badania palpacyjnego gruczołów Bartholina. Egzamin może ujawnić się owrzodzenia, bryłę lub masę w obszarze sromu.
Wszelkie podejrzane zmiany muszą być pobrane próbki, lub biopsji . To można przeprowadzić w warunkach biurowych pod znieczuleniem miejscowym . Małe zmiany mogą być usunięte w znieczuleniu miejscowym, jak również.
Dodatkowa ocena może zawierać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej , to Pielografia , cystoskopii lub proctoscopy , a także ocenę morfologii krwi i metabolizmu.
diagnostyka różnicowa
Inne zmiany nowotworowe, w diagnostyce różnicowej obejmuje chorobę Pageta sromu i śródnabłonkowej neoplazji sromu (VIN).
Nienowotworowych chorób sromu obejmują liszaj twardzinowy , płaskonabłonkowego rozrost i przedsionka pochwy .
Wiele chorób zakaźnych powodować zmiany w tym opryszczki narządów płciowych , wirus brodawczaka ludzkiego , kiły , wrzodu wenerycznego , ziarniak pachwinowy i ziarnica weneryczna .
Inscenizacja
Anatomiczny rusztowania uzupełnione przedklinicznych staging wyjściowego w 1988 FIGO jest zmieniony TNM wykorzystuje wielkość nowotworu (T), do węzłów chłonnych (N) i obecność lub brak przerzutów (M) jako kryterium dla diagnostyki.
Etapy I i II opisania wczesnych stadiów raka sromu, które wciąż wydają się być ograniczone do miejsca pochodzenia. Etap III nowotwory obejmują większe rozszerzenie choroby do sąsiadujących tkanek i węzłów chłonnych pachwinowych po jednej stronie.
Etap IV wskazuje, przerzuty do pachwinowych węzłów po obu stronach lub odległych przerzutów.
- Ilustracje pokazujące etapy raka sromu? ' ‘` UNIQ – Ref-0000001C-QINU`’'?
Leczenie
Rusztowania i leczenie są zwykle obsługiwane przez onkologa znanego raka ginekologicznego. Chirurgia jest podstawą terapii w zależności od stopnia zaawansowania anatomicznego i jest zazwyczaj zarezerwowane dla nowotworów, które nie rozprzestrzenił się poza sromu.
Operacja może obejmować wiele lokalnych wycięcie, rodnik częściowe wulwektomia lub rodnik całkowitą wulwektomia z usuwaniem sromu, tkanki pachwinowej i udowych węzłów chłonnych .
W przypadku wczesnego raka sromu, operacja może być mniej obszerny i składa się z szerokim wycięciem lub prosty wulwektomia. Operacja jest znacznie bardziej rozległy, gdy rak rozprzestrzenił się do pobliskich narządów, takich jak cewki moczowej, pochwy lub odbytu.
Komplikacje pooperacyjne obejmują zakażenie rany, dysfunkcji seksualnych, obrzęk i zakrzepicy , oraz obrzęk limfatyczny , wtórnie do wyciętych węzłów chłonnych.
Węzeł wartowniczy (SLN) rozwarstwienie jest identyfikacja węzeł główny (i) chłonnych przez pobranie próbki guza w celu usuwania jako kilka węzłów jako możliwe, zmniejszenia ryzyka skutków ubocznych.
Położenie węźle (węzłach) wskaźnikowych może wymagać użycia technetu (99m) znakowanego nano koloidalnym lub kombinacji technetu isosulfan i 1% niebieskiego barwnika, przy czym kombinacja może zmniejszyć liczbę kobiet „'brakowało”' przerzuty do pachwinowych węzłów w porównaniu z tylko technetu.
Schemat nacięć wykonanych w wulwektomia, leczenie raka sromu
Radioterapia może być stosowana w bardziej zaawansowanych przypadkach raka sromu, gdy choroba rozprzestrzeniła się na węzły chłonne i / lub miednicy. To może być wykonane przed lub po operacji.
Chemioterapia nie jest zwykle stosowany w leczeniu pierwotnej, ale może być stosowany w zaawansowanych przypadkach z rozprzestrzenianiem się do kości, wątroby lub płuc.
Może być również podawany w mniejszej dawce razem z radioterapią.
Kobiety z rakiem sromu powinny mieć rutynowego monitorowania i egzaminy z ich onkologa, często co 3 miesiące przez pierwsze 2-3 lata po leczeniu.
Nie powinny one mieć rutynowe obrazowanie nadzoru do monitorowania raka, chyba że pojawią się nowe objawy lub markery nowotworowe zaczynają rosnąć.
Obrazowanie bez tych oznaczeń nie jest zalecane, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby wykryć nawrót lub poprawy przeżywalności i wiąże się z własnych działań niepożądanych i kosztów finansowych.
Rokowanie
Ogólnie rzecz biorąc, pięcioletnie przeżycia raka sromu są około 78%, ale może mieć wpływ poszczególnych czynników, w tym stadium raka, rodzaju nowotworu, wieku pacjenta i ogólnego stanu zdrowia medycznego.
Pięcioletniego przeżycia jest większy niż 90% dla pacjentów w stadium I zmian, lecz zmniejsza się do 20%, gdy są zaangażowane miednicy węzły chłonne. Zaangażowanie węzłów chłonnych jest najważniejszym czynnikiem prognostycznym.
Zatem wczesna diagnoza jest ważna.
Epidemiologia
rak sromu powoduje mniej niż 1% wszystkich przypadków raka i zgonów ale około 6% wszystkich nowotworów ginekologicznych diagnozowanych w Wielkiej Brytanii.
Około 1200 kobiet rozpoznano choroby w 2011 roku i 400 kobiet zmarło w 2012 roku raka sromu powoduje około 0. 6% wszystkich przypadków raka, ale 5% nowotworów ginekologicznych w Stanach Zjednoczonych.
Około 4900 przypadków rozpoznaje się każdego roku w Stanach Zjednoczonych.
Referencje
Linki zewnętrzne
Rak sromu – przyczyny, objawy, leczenie
Rak sromu stanowi kilka procent ogółu złośliwych nowotworów zlokalizowanych w kobiecych narządach płciowych. Większość zachorowań dotyczy kobiet po 60 roku życia. Wśród nowotworów sromu najczęściej występuj rak płaskonabłonkowy.
W jego komórkach stwierdza się zazwyczaj obecność DNA wirusa HPV. Rak sromu to choroba w której rokowanie zależy od stopnia zaawansowania procesu nowotworowego.
W przypadku zdiagnozowania nowotworu sromu na wczesnym etapie i braku przerzutów w węzłach chłonnych – rokowanie jest dobre.
Rak sromu – przyczyny
Rak sromu jest chorobą rzadką, w Polsce notuje się kilkaset zachorowań rocznie. W ostatnich latach obserwuje się zachorowania również u młodszych kobiet.
Większość stanów przednowotworowych sromu rozwija się na podłożu zakażeń wirusem HPV (typ 16). Częstość progresji zmian do nowotworu inwazyjnego wynosi 3-4%. Drugą grupę nowotworów sromu stanowią zmiany nie związane z HPV i powstające na podłożu przewlekłych zmian zapalnych.
Diagnostyka i objawy raka sromu
Rak sromu jest rozpoznawany w większości przypadków w zaawansowanym stopniu. Nie istnieją badania przesiewowe w kierunku wczesnego wykrywania nowotworów sromu.
Rak sromu może rozwijać się bezobjawowo, ale mogą towarzyszyć mu takie symptomy jak: świąd, pieczenie, dyskomfort i ból. W badaniu lekarskim stwierdza się – w zależności od etapu choroby – owrzodzenie, naciek lub kalafiorowatą narośl.
Do badań dodatkowych przeprowadzanych u pacjentek z nowotworem sromu należą: wulwoskopia, badanie cytologiczne, przezpochwowe badanie cytologiczne, rtg klatki piersiowej i usg jamy brzusznej.
Wszystkie podejrzane i niepokojące zmiany sromu powinny być weryfikowane w badaniu histopatologicznym pobranego wycinka.
Nowotwór sromu – leczenie
- Leczenie chirurgiczne raka sromu – metoda z wyboru. Rodzaj operacji zależy od wielkości guza, stanu węzłów chłonnych, lokalizacji ogniska choroby i stanu ogólnego Pacjenta. Chirurgia obejmuje od miejscowego wycięcia zmiany do radykalnego usunięcia sromu
- Radioterapia – stosowana w raku sromu jako leczenie uzupełniające po chirurgicznym usunięciu zmienionych przerzutowo węzłów chłonnych lub jako leczenie radykalne gdy operacja chirurgiczna jest niemożliwa.
- Chemioterapia raka sromu – stosowana przedoperacyjnie w celu ograniczenia masy guza i uzyskania możliwości zabiegu chirurgicznego. Samodzielną chemioterapię raka sromu stosuje się również u chorych z nawrotem niepoddajacym się leczeniu miejscowemu
- Postępowanie paliatywne – chemioterapia mająca na celu zahamowanie rozwoju choroby, stosuje się je u pacjentek, które nie kwalifikują się do operacji ani naświetlania. Najczęściej stosuje się programy dwulekowe z pochodną platyny w skojarzeniu z paklitakselem, topotekanem, gemcytabiną, winorelbiną lub fluorouracylem.
Rak sromu – Polskie Towarzystwo Ginekologii Onkologicznej
Rak sromu to rzadki nowotwór złośliwy zewnętrznych narządów rodnych kobiety (warg sromowych i łechtaczki). Choroba rozwija się zwykle w postaci drobnego owrzodzenia lub guzka, który można wyczuć w trakcie zwykłych czynności higienicznych.
Większość przypadków występuje u kobiet starszych i ma związek z paleniem tytoniu oraz z infekcją wirusem HPV. Częstym wczesnym objawem chorób sromu, w tym raka sromu, jest swędzenie wynikające ze zmian w nabłonku pokrywającym srom (tzw. dystrofia, czyli ścieńczenie sromu).
U kobiet o niższym statusie społecznym częściej rozpoznaje się zaawansowane przypadki raka sromu, które wiąże się z odwlekaniem czasu zgłoszenia się do lekarza w momencie stwierdzenia pierwszych objawów. Rak sromu może także rozwijać się w kilku miejscach równocześnie (wieloogniskowo).
Zaawansowane postaci raka powodują ból, krwawienia, zaburzenia oddawania moczu, trudności z przebywaniem w pozycji siedzącej. Jednak najczęstszym pierwszym objawem jest zwykle często lekceważony guzek lub owrzodzenie.
Jak często występuje rak sromu?
Rak sromu występuje stosunkowo rzadko. W Polsce to około 490 zachorowań w ciągu roku. Na raka sromu zapada 1 kobieta na 100 tysięcy Polek, najczęściej w zaawansowanym wieku (ok. 70-80 r.ż.).
Rak sromu stanowi 0,7% wszystkich nowotworów złośliwych kobiet. Na całym świecie na tę chorobę zapada stosunkowo niewiele, bo około 27 tysięcy kobiet rocznie.
Większość zachorowań, około 16 tysięcy obserwowana jest w krajach wysoko rozwiniętych.
Jak rozpoznać raka sromu?
Początek choroby zauważysz sama, podczas codziennej higieny miejsc intymnych. Na zewnętrznych narządach płciowych tj. wargach sromowych czy łechtaczce zauważysz powiększający się guzek lub owrzodzenie, rankę, która nie znika nawet po upływie 2 tygodni.
Ostateczną diagnozę rozpoznanych zmian stawia lekarz ginekolog podczas badania ginekologicznego. Widząc podejrzane zmiany w obrębie sromu lekarz pobiera z nich wymaz lub wycinek. Dopuszczalne jest także wycięcie w całości niewielkich guzków.
Dopiero szczegółowe badania pozwalają określić, jaki charakter ma niepokojąca zmiana.
Niestety w wielu przypadkach kobiety zgłaszają się do lekarza zbyt późno z dużymi guzami sromu i krocza rosnącymi w głąb pochwy i odbytu świadczącymi o dużym zaawansowaniu zmian. Często takiemu obrazowi choroby towarzyszą przerzuty do węzłów chłonnych pachwin, dające się wyczuć, jako twarde, niebolesne guzy.
Jak się leczy raka sromu?
Jeśli zgłosisz się do lekarza wystarczająco wcześnie i zostanie rozpoznany on wczesny rak sromu, zostaniesz skierowana na operację wycięcia guza oraz węzłów chłonnych pachwiny. Leczenie operacyjne powinien przeprowadzić ginekolog-onkolog w ośrodku specjalistycznym.
W większości przypadków leczenie się zakończy na operacji będziesz zupełnie wyleczona. W zaawansowanych stadiach raka sromu konieczne może być usunięcie warg sromowych i łechtaczki.
Takie zabiegi są trudne i wymagają dużej wiedzy i doświadczenia oraz połączenia leczenia operacyjnego z radioterapią.Jeśli w węzłach chłonnych pachwiny lekarz stwierdzi przerzuty lub też nie uda się usunąć guza w całości (np.
z powodu naciekania odbytu) konieczna może być radioterapia (naświetlanie sromu i pachwin). W bardzo zaawansowanych stadiach choroby lekarz może skierować Cię na chemioterapię.
Przed podjęciem decyzji o sposobie leczenia musisz wykonać badania dodatkowe m. in. cytologię szyjki macicy, USG narządu rodnego, zdjęcie rentgenowskie płuc, badania krwi, niekiedy także tomografię komputerową miednicy i jamy brzusznej. Dla przebiegu leczenia ważny jest także Twój stan ogólny oraz brak poważnych chorób internistycznych mogących komplikować podjętą terapię.
Słowniczek
Srom – pojęcie to określa w całości zewnętrzne narządy płciowe kobiety – wargi sromowe większe i mniejsze, łechtaczkę oraz ujście cewki moczowej.Pachwina – okolica znajdująca się w fałdzie skórnym na granicy przedniej powierzchni uda i podbrzusza.
Zawiera węzły chłonne pachwinowe, będące miejscem przerzutów raka sromu. Wiele ludzi ma nieco powiększone węzły pachwinowe, będące „pamiątką” po urazie kończyn dolnych, jeszcze w dzieciństwie.Wirus HPV – wirus brodawczaka ludzkiego (ang. human papilloma virus), w 90% przenoszony drogą płciową.
Część raków sromu jest wynikiem rozwijającej się przez wiele lat infekcji sromu tym wirusem.