16 lipca 2020
Bardzo prosty i szybki deser. Składniki na ciastka: 3 jajka 100 g mąki migdałowej 2 łyżki erytrytolu lub ksylitolu ( zmiksować na cukier puder ) 10 g babki jajowatej szczypta soli Składniki na masę: 500 g serka mascarpone 4 łyżki erytrytolu ( zmiksować na cukier puder ) kieliszek 50 ml amaretto 1 […] Zobacz więcej…
8 lipca 2020
Smaczne i bardzo proste ciasto bezglutenowe.
Składniki na biszkopt : 6 jajek o temperaturze pokojowej 90 g mąki kokosowej 120 g roztopionego oleju kokosowego 1 łyżeczka sproszkowanej wanilii 1 łyżeczka proszku do pieczenia lub sody szczypta soli himalajskiej lub kłodawskiej 8-12 łyżek (50-75 ml) zimnej wody 150 g czarnej porzeczki lub innych owoców niskowęglowodanowych np. […] Zobacz więcej…
23 marca 2020
Zobacz więcej…
20 lutego 2020
Alternatywa na Tłusty Czwartek Zobacz więcej…
20 grudnia 2019
Nowa odsłona Świątecznego wypieku Zobacz więcej…
18 grudnia 2019
Ważna informacja dla pacjentów Zobacz więcej…
11 grudnia 2019
Zobacz więcej…
10 października 2019
Na śniadanie i nie tylko Zobacz więcej…
10 kwietnia 2019
Zobacz więcej…
20 marca 2019
Przyczyny, objawy, terapia Zobacz więcej…
27 lutego 2019
Włosień kręty (Trichinella spiralis) – Wywołuje włośnicę, rozpowszechnioną na całym Świecie chorobę odzwierzęcą. Zobacz więcej…
20 lutego 2019
Włosogłówka (Trichiuris trichiura) – Kilkucentymetrowy nicień powodujący dolegliwości w układzie pokarmowym. Zobacz więcej…
13 lutego 2019
Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis) – Niewielkich rozmiarów nicień pasożytujący w górnym odcinku jelita cienkiego Zobacz więcej…
6 lutego 2019
Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) – Pasożyt jelitowy, którego długość może osiągać nawet 5 metrów! Zobacz więcej…
30 stycznia 2019
Toxoplasma gondii – pierwotniak, pasożytujący w różnych tkankach organizmu człowieka i wielu gatunków zwierząt. Zobacz więcej…
23 stycznia 2019
Tęgoryjec dwunastnicy (Ancylostoma duodenale) – Pasożyt jelitowy człowieka – nicień, żywiący się krwią Zobacz więcej…
16 stycznia 2019
Motylica wątrobowa (Fasciola hepatica) – przywra bytująca w ludzkiej wątrobie Zobacz więcej…
9 stycznia 2019
Owsik ludzki (Enterobius vermicularis) – powszechnie występujący pasożyt jelita grubego. Zobacz więcej…
20 grudnia 2018
Zdrowy deser nie tylko od Święta Zobacz więcej…
19 grudnia 2018
Lamblia (Giardia lamblia) – pierwotniak pasożytujący w jelicie cienkim człowieka Zobacz więcej…
18 grudnia 2018
Zobacz więcej…
12 grudnia 2018
Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) – najpowszechniej występujący pasożyt człowieka Zobacz więcej…
3 grudnia 2018
Brak pomysłu na prezent? Zobacz więcej…
13 lipca 2018
Kasza gryczana w roli głównej Zobacz więcej…
3 lipca 2018
Idealny dodatek do porannej kawy Zobacz więcej…
2 lipca 2018
Smaczny chleb na zakwasie Zobacz więcej…
8 czerwca 2018
Witamina C i jej ogromne znaczenie Zobacz więcej…
23 maja 2018
Łatwy przepis na smaczną przekąskę Zobacz więcej…
19 października 2017
W Polsce zakażenie pasożytami jest bardzo duże. Codziennie za pomocą biorezonansu diagnozuję je u pacjentów. Zobacz więcej…
19 października 2017
Ich obecność w organizmie może powodować bardzo zróżnicowane dolegliwości. Zobacz więcej…
19 października 2017
Jeżeli uwielbiasz czekoladę, ale szukasz wersji fit – ten przepis jest dla Ciebie. Zobacz więcej…
19 października 2017
Wakacje i sezon letni zachęcają do sięgania po lody i inne chłodne przekąski. Aby uniknąć spożywania gotowych produktów poniżej znajdziecie przepis na lody domowej roboty. Zobacz więcej…
19 października 2017
W dzisiejszych czasach grzybice są jednymi z najbardziej popularnych schorzeń. Badania dowodzą, że nawet 90% społeczeństwa ma lub miało z nią problem. Zobacz więcej…
19 października 2017
W ostatnim czasie syrop glukozowo- fruktozowy stał się bardzo popularnym dodatkiem do żywności. Postaram się wytłumaczyć, dlaczego jest on dla nas szkodliwy. Zobacz więcej…
19 października 2017
Cholesterol powstaje z cząsteczki acetylokoenzymu A będącej jednym z produktów rozkładu cukrów, tłuszczów i białka. Tak więc każdy nadmiar kalorii w organizmie może zostać zmieniony w cholesterol. Zobacz więcej…
Kiedy organizm jest pełen pasożytów? Objawy
Pasożyty to organizmy, które żyją dzięki innym organizmom. Każdy z nas może być nimi zakażony. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że ten problem dotyczy także nas. Niektóre pasożyty są bezpośrednią przyczyną chorób, natomiast inne wywołują stany chorobowe poprzez toksyny, jakie produkują.
Istnieje kilka typów pasożytów, które mogą żyć w naszym ciele. Niektóre z nich żywią się pokarmem, jaki zjadamy, inne żyją dzięki naszym czerwonym krwinkom. Mogą one składać jaja w naszym organizmie. Najczęściej spotykane pasożyty żyjące w ludzkim ciele to owsiki, lamblie, tęgoryjce dwunastnicy, tasiemce, nicienie i dientamoeba fragilis.
Pasożyty te dostają się do naszego organizmu poprzez skórę lub drogą jamy ustnej. Czynniki sprzyjające zakażeniu to przebywanie w miejscu, gdzie znajdują się pasożyty, spożycie pasożyta w zanieczyszczonej wodzie lub pokarmie, złe warunki higieniczne lub słaby układ odpornościowy oraz bliski kontakt ze zwierzętami.
Pasożyty mają różne formy, kształty i rozmiary. Mogą też wywoływać różne objawy
Zdjęcie 
/©123RF/PICSEL
Zdjęcie 
/©123RF/PICSEL
Zakażenie jelit pasożytem może wywołać stan zapalny i zniszczyć ich wyściółkę, prowadząc do przewlekłej biegunki.
W badaniu opublikowanym w 2015 roku w “The Journal of Biology, Agriculture and Healthcare” podkreśla się znaczenie przeprowadzania rutynowych badań diagnostycznych w kierunku pasożytów oraz leczenia i profilaktyki u dzieci z poważnymi niedoborami żywieniowymi.
Przewlekłe zaparcia, gazy, wzdęcia, mdłości i uczucie pieczenia w żołądku mogą być wywołane toksycznymi substancjami produkowanymi przez pasożyty. Jeśli twoja dieta zawiera duże ilości włókien pokarmowych i produkty zasadotwórcze, a mimo to cierpisz na biegunkę lub inne dolegliwości trawienne, rozważ oczyszczenie organizmu z pasożytów.
2. Ból brzucha
Kolejnym problemem trawiennym, jaki może być wywołany przez pasożyty, jest ból brzucha. Pasożyty przebywające w górnej części jelita cienkiego mogą powodować stan zapalny i podrażnienie tych okolic. Prowadzi to do uczucia wzdęcia i bólu brzucha.
Ponadto pasożyty mogą także blokować drogę, przez którą przechodzą zbędne produkty przemiany materii. To zwykle przyczynia się do bólu górnej części brzucha.
Ból brzucha to często skutek zakażenia takimi pasożytami jak glista, przywra, tęgoryjec i tasiemiec. Badanie przeprowadzone w 1986 roku i opublikowane w “The Singapore Medical Journal” wykazało, że uczucie dyskomfortu w żołądku spowodowane było najczęściej zakażeniem tęgoryjcem. Jeśli co jakiś czas odczuwasz silny ból żołądka, zgłoś się do lekarza.
Zdjęcie 
/©123RF/PICSEL
Świąd odczuwany w okolicach odbytu może świadczyć o zakażeniu pasożytem. Na taką dolegliwość najczęściej skarżą się osoby cierpiące na owsiki. Świąd pojawia się często w nocy, kiedy samice owsików składają jaja. Wędrują one wówczas wokół odbytu. Jaja owsików powodują dodatkowe podrażnienie, a nawet ból.
Jeśli zakażona osoba drapie miejsce, gdzie odczuwa świąd, skóra może ulec uszkodzeniu, co zwiększa ryzyko wtórnej infekcji bakteryjnej. Świąd nasila się w nocy, dlatego może on znacznie zakłócić nasz sen. Jeśli nocą odczuwasz świąd w okolicy odbytu częściej niż dwa razy w tygodniu, a ponadto nie towarzyszy mu żadna wysypka, musisz udać się do lekarza.
4. Zmęczenie i osłabienie
Zmęczenie może również być objawem zakażenia. Najczęściej związane jest ono z pasożytami gnieżdżącymi się w jelitach. Przechwytują one ważne dla organizmu składniki z pożywienia.
Nieprawidłowe wchłanianie witamin, minerałów, tłuszczy i węglowodanów może spowodować osłabienie organizmu, wycieńczenie, a także depresję i apatię. W dalszym etapie prowadzi do wyczerpania fizycznego, umysłowego i emocjonalnego.
Ponadto toksyczne odpady metabolizmu pasożytów sprawiają, że organy człowieka ciężej pracują, by je wyeliminować. Może to być kolejna przyczyna zmęczenia, braku energii i znacznego osłabienia. Jeśli odczuwasz niesłabnące zmęczenie, nawet po odpoczynku i posiłku, skonsultuj się z lekarzem.
Zdjęcie 
/©123RF/PICSEL
Jeśli zauważysz u siebie nagłe zmiany w apetycie, a zwłaszcza jego zwiększenie, może to świadczyć o obecności pasożytów w twoim organizmie.
Zwiększony apetyt w połączeniu z utratą wagi często świadczy o zakażeniu tasiemcem lub owsikami. Przyczyną takich objawów jest fakt, iż pasożyty przechwytują znaczną część pożywienia, które spożywa zakażona osoba.
Najsilniejszy głód może być odczuwany rano. Niekiedy nawet niemożliwe jest uzyskanie uczucia sytości po posiłku.
Jeśli twojej utracie wagi towarzyszy zwiększony apetyt, trzeba skonsultować się z lekarzem.
6. Uczucie niepokoju
Zakażenie pasożytami może wywoływać zmiany nastroju, depresję, uczucie niepokoju, a nawet halucynacje. Objawy te najczęściej idą w parze z problemami trawiennymi.
W jelitach znajdują się zarówno neurony, jak i neuroprzekaźniki (w tym serotonina), które są ważnym składnikiem zdrowego jelitowego układu nerwowego.
Toksyczne produkty uboczne przemiany materii pasożytów pozostające w jelitach mogą uszkadzać neurony i neuroprzekaźniki, wywołując nerwowość, niepokój, wahania nastroju, a nawet depresję. Ponadto według naukowców stan zapalny w jelitach może prowadzić do stanu zapalnego mózgu i odwrotnie.
Jeśli odczuwasz nagłe wahania nastrojów lub masz objawy depresyjne, skonsultuj się z lekarzem, ponieważ takie symptomy mogą świadczyć o zakażeniu pasożytami.
Świat Czarnego Teriera
Tęgoryjce – krwiożercze nicienie
Tęgoryjce to stosunkowo mało znane, niepozornych rozmiarów nicienie, które potrafią poczynić w ciele gospodarza znaczne spustoszenie.
Ich nazwa zainspirowana została charakterystycznymi cechami budowy i jest jednocześnie wskazaniem sposobu pasożytowania tych robaków.
Tęgoryjce wyposażone są w pokaźną torebkę gębową zaopatrzoną w ząbki, za pomocą której przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego i pobierają krew (hematofagia).
W obrębie rodziny Ancylostomatidae wyróżnia się dwie podrodziny: Ancylostomatinae i Bunostominae.
Do pierwszej z nich, obejmującej gatunki pasożytujące u zwierząt mięsożernych oraz wszystkożernych należą rodzaje: Ancylostoma, Globocephalus, Placoconus oraz Uncinaria.
W obrębie drugiej podrodziny wyróżnia się rodzaj Bunostomum (tęgoryjce przeżuwaczy) oraz Necator (tęgoryjce Nowego Świata człowieka i zwierząt mięsożernych).
Gatunkami tęgoryjców wywołującymi inwazje u zwierząt mięsożernych są: Uncinaria stenocephala, Ancylostoma braziliense, Ancylostoma caninum, Ancylostoma ceylanicum, Ancylostoma duodenale, Ancylostoma tubaeforme i Necator americanus. W Europie istotne znaczenie odgrywają dwa gatunki tęgoryjców: Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala.
Tęgoryjce pasożytują w przewodzie pokarmowym ssaków drapieżnych w tym m.in. psów, wszczepiając się w ściany jelit cienkich lub dwunastnicy, co prowadzi do uszkodzenia błony śluzowej jelita. Na zakażenie tęgoryjcami narażone są wszystkie psy.
Ryzyko zakażenia tęgoryjcami wzrasta u młodych szczeniąt oraz starszych osobników przebywających w wilgotnym środowisku, terenach wiejskich i zalesionych.
Obszar występowania nicieni z rodzaju Ancylostoma obejmuje kraje o łagodnym klimacie i względnie wysokich temperaturach, stąd też powszechnie stwierdzana jest wyższa ekstensywność inwazji Ancylostoma caninum w południowej części Europy.
Oporność jaj i larw inwazyjnych na niskie temperatury powoduje, że Uncinaria stenocephala występuje w Polsce znacznie częściej niż Ancylostoma caninum.
Prowadzone dotychczas badania pokazały, że obok glist, tęgoryjce są w Polsce najczęściej stwierdzanymi nicieniami u psów z prewalencją 2-75%. Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala stanowią także zagrożenie zoonotyczne.
Pomimo że tęgoryjce uważane są za pasożyty o wąskiej specyficzności, to znane są przypadki inwazji Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala u ludzi.
Cykl rozwojowy, drogi zarażania
Cykl rozwojowy obydwu gatunków jest prosty i stosunkowo podobny. Jaja wydalane są przez żywiciela ostatecznego do środowiska wraz z kałem. W odpowiednich warunkach środowiskowych (temperatura, wilgotność) po 24 godzinach wylęgają się z nich larwy, które po około 7 dniach stają się inwazyjne (stadium L3).
W przypadku Uncinaria stenocephala zakres temperaturowy rozwoju larw mieści się w granicach 7-30°C (temperatura optymalna 20°C), zaś Ancylostoma caninum wymaga nieco wyższej temperatury 15-37°C (temperatura optymalna 30°C). Obydwa gatunki wymagają wysokiej wilgotności (75-90%).
Larwy otacza wylinka, która zwiększa ich odporność na niekorzystne warunki środowiskowe, co umożliwia im przetrwanie w środowisku nawet kilka miesięcy. W przypadku Uncinaria stenocephala, przy sprzyjającej temperaturze oraz wilgotności otoczenia, larwy L3 mogą zachować inwazyjność przez 3-4 miesiące.
W wodzie o temperaturze 5°C pozostają one inwazyjne przez 10 miesięcy.
Do zakażenia larwami Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala może dochodzić na kilka sposobów, aczkolwiek najczęściej do zakażenia dochodzi w skutek połknięcia larw (droga pokarmowa), wraz ze skażonym jedzeniem, bądź wodą.
Po połknięciu, larwy Uncinaria stenocephala docierają do gruczołów Liberkuhna w dwunastnicy i tam dojrzewają płciowo, natomiast larwy Ancylostoma caninum mogą także penetrować do głębiej położonych błon jelita oraz innych narządów. Mniej więcej w ciągu 2-3 tygodni larwy rozwijają się do postaci dorosłych w jelicie cienkim.
Larwy tęgoryjców z rodzaju Ancylostoma mogą także przenikać przez skórę, do mieszków włosowych lub gruczołów potowych, zwłaszcza między opuszkami palców, gdzie kontakt z glebą jest częsty, a skóra cieńsza niż w innych miejscach ciała. Uważa się, że wydzielanie proteazy przez Ancylostoma caninum wspomaga ten proces.
Po pokonaniu bariery skórnej larwy docierają do żylnych lub limfatycznych naczyń włosowatych i przemieszczają się do serca, a następnie drogą krążenia do płuc i drogą drzewa oskrzelowego do tchawicy i krtani.
Ruchy rzęsek nabłonka migawkowego i odruch kaszlu powodują przemieszczanie się larw do gardła, skąd połknięte trafiają do jelita cienkiego, gdzie dojrzewają. W przypadku Uncinaria stenocephala tego typu droga zarażenia nie odgrywa istotnej roli w cyklu rozwojowym tego gatunku.
Ancylostoma caninum
Ancylostoma caninum (jajo)
Zarówno po wniknięciu przez skórę, jak i drogą pokarmową, część larw odbywa w organizmie żywiciela rozwój odbywając wędrówkę somatyczną, kończącą się przede wszystkim w mięśniach i tkance tłuszczowej, gdzie przebywają jako larwy drzemiące.
Larwy drzemiące odgrywają istotną rolę zwłaszcza u suk, u których w okresie ciąży może dochodzić do ich uaktywnienia i zarażania śródmacicznego płodów. Larwy przemieszczają się do wątroby płodu i pozostają tam do urodzenia, kiedy to rozpoczynają migrację do jelita przez krążenie i płuca, jak opisano wcześniej.
W okresie karmienia suka może zakażać szczenięta laktogennie. Czas prepatenty u zakażonych laktogennie szczeniąt wynosi 12-16 dni.
Objawy
Oba gatunki charakteryzują się zróżnicowaną inwazyjnością, wynikającą z ich biologii.
Inwazja typowych hematofagów, pobierających średnio 100-200 µl krwi na dobę jak Ancylostoma caninum, szczególnie przy wysokiej intensywności inwazji, może objawiać się ciężkim krwotocznym zapaleniem jelita oraz ostrą anemią z niedoborami żelaza, co jest szczególnie niebezpieczne dla szczeniąt, bowiem może prowadzić nawet do ich śmierci.
Natomiast w przebiegu inwazji Uncinaria stenocephala, gatunku odżywiającego się zarówno krwią jak i tkankami, ubytek krwi nie jest już tak duży i wynosi około 0.3 µl krwi na dobę, co sprawia, że objawy są znacznie łagodniejsze i zakażenie może prowadzić do chronicznego nieżytowego zapalenia jelita.
Uszkodzenia błony śluzowej przez tęgoryjce osłabia mechanizmy obronne organizmu i może powodować wtórne zakażenia drobnoustrojami. Wynikiem przenikania przez skórę Ancylostoma caninum mogą być zmiany zapalne w obrębie naskórka, a także miejscowa reakcja alergiczna oraz procesy martwicze w obrębie skóry.
Wędrówka trachealna larw tęgoryjców może skutkować drobnymi krwawieniami, kaszlem, dusznościami i zmianami zapalnymi w płucach. Obserwowane objawy zakażenia to: osłabienie apetytu lub całkowity jego brak, wymioty, wychudzenie, osłabienie, apatia, nieuformowany kał koloru czarnego (zawartość hemoglobiny), blade błony śluzowe. Dobrze odżywione, starsze psy, które rozwijają swoistą odporność na zakażenie. mogą przechodzić zakażenie bezobjawowo, zwłaszcza, gdy inwazja tęgoryjców jest niewielka.
Diagnoza
Obecność pasożytów wewnętrznych to jeden z najistotniejszych problemów dotykających psy i stanowiących realne zagrożenie również dla człowieka oraz innych zwierząt. Polakom w ich domach towarzyszy około 6 milionów psów.
Na występowanie pasożytów wewnętrznych u psów ma wpływ wiele czynników, wśród nich najistotniejsze to położenie geograficzne, klimatyczne, pory roku, warunki życiowe i bytowe psów, odpowiednia pielęgnacja i zachowanie higieny.
Zagrożenia dla zdrowia, a nawet życia psów jest bardzo duże.
Przede wszystkim pasożyty poprzez żerowanie pozbawiają psa znacznej ilości pokarmu, swoimi odchodami powodują zatruwanie jego organizmu szkodliwymi substancjami przemiany materii (jest to szczególnie niebezpieczne dla szczeniąt), prowadzą do destrukcji samego organizmu. I tak np.
inwazje pasożytnicze przewodu pokarmowego powodują rozliczne dolegliwości, poczynając od lekkich biegunek, kończąc na niedokrwistości, wycieńczeniu, a nawet śmierci. Pies traci również odporność, wykonywane szczepienia nie spełniają swojej pełnej roli i w efekcie pies staje się podatny na wiele chorób.
Diagnostyka opiera się głównie na badaniu koproskopowym (badaniu kału). Podczas takiego badania poszukuje się metodą flotacji jaj tęgoryjców, a następnie oznacza się gatunek nicienia na podstawie cech morfometrycznych ich jaj.
Metoda ta nie pozwala jednak na pewne zróżnicowanie obu gatunków, dlatego też często są one opisywane łącznie, bez określenia przynależności gatunkowej Należy jednak pamiętać, że pozytywny wynik świadczy o zarażeniu, a wynik negatywny wcale zarażenia nie wyklucza (możliwość wyników fałszywie ujemnych).
Należy wykonać wiele badań kału, aby poprawić wskaźnik wykrywalności i uniknąć fałszywie negatywnych wyników. Każdy właściciel psa powinien pamiętać, że zapobieganie i zwalczanie infekcji pasożytniczych jest jego obowiązkiem.
Leczenie
Głównym sposobem “walki” z tęgoryjcami jest program regularnych odrobaczeń psów. W Polsce dostępna jest szeroka oferta środków przeciw pasożytom wewnętrznym.
Mogą one być w postaci doustnej (tabletki, pasta, zawiesina), kropelek spot-on do stosowania na skórę czy też w formie iniekcji do podania przez lekarza weterynarii.
W zależności od składu, dany środek może działać tylko na tęgoryjce lub może mieć szerokie spektrum działania i będzie skutecznie zwalczał zakażenie innymi pasożytami również. Schemat odrobaczania dostępny TUTAJ.
W przypadku stwierdzenia zarażenia tęgoryjcami stosuje się program leczenia dostosowany do indywidualnego przypadku. W leczeniu zastosowanie znajdują takie środki jak: febantel, prazikwantel, ebonian pyrantelu, iwermektyna, mebendazol.
Produkty zapobiegające robaczycy serca, które w swoim składzie zawierają iwermektynę, pyrantel, prazikwantel lub moksydektynę są skuteczne w kontrolowaniu zakażeń Uncinaria stenocephala u psów.
Leki stosowane w leczeniu zakażeń Ancylostoma caninum obejmują: fenbendazol, flubendazol, mebendazol, nitrozanat, piperazynę, pyrantel, milbemycynę, moksydektynę, dietylokarbamazynę, oksybendazol i iwermektynę.
Uwaga! wiele gatunków tęgoryjców nie występujących w klimacie Polski, występuje endemicznie w innych strefach klimatycznych, dlatego też wybierając się z psem w daleką podróż lub też sprowadzając psa z poza granic kraju, zwłaszcza z odległych i egzotycznych miejsc, należy pamiętać o zastosowaniu preparatów pasożytobójczych, które będą skuteczne na pasożyty charakterystyczne dla danego rejonu!!!
Zwalczanie inwazji
Poza stosowaniem odpowiedniego programu odrobaczania/badania kału należy jeszcze pamiętać o:
- przestrzeganiu podstawowych zasady higieny;
- pielęgnacji (regularne kąpanie, szczotkowanie, strzyżenie);
- higienie utrzymania psa i jego środowiska życia w czystości;
- systematycznym usuwaniu odchodów psa z ogrodu;
- sprzątaniu psich odchodów w miejscach publicznych;
- stosowaniu preparatów działających odstraszająco na pasożyty zewnętrzne;
- karmieniu psa pokarmem wysokiej klasy pochodzącym z wiadomego źródła;
- zapewnieniu psu dostępu do czystej, świeżej wody pochodzącej z wiadomego źródła;
- podawaniu warzyw i owoców uprzednio dokładnie umytych;
- podawaniu mięsa, ryb i drobiu, porządnie zbadanych i pochodzących z wiadomego źródła;
- poddawaniu mięsa, ryb i drobiu obróbce (gotowanie: 10 min., temp. wewnętrzna 65°C lub mrożenie: 7 dni w temp -18-20°C);
- pilnowaniu psa, tak by nie pił wody z wolnych zbiorników (rzeki, stawy, kałuże, jeziora);
- pilnowaniu psa, tak by nie zbierał i nie jadł odpadków znalezionych na spacerach;
- stosowaniu zasady ograniczonego zaufania i pilnowania psa tak, by nie miał styczności z psami chorymi, bezpańskimi, obcymi;
- Redakcja Portalu Świat Czarnego Teriera
- Bibliografia:
- – zebrane materiały własne oraz:
– Diagnostyka kliniczna zwierząt. Opracowanie zbiorowe. Wyd. Urban & Partner Wydawnictwo Medyczne, 2012; – Choroby zakaźne zwierząt z zarysem epidemiologii weterynaryjnej i zoonoz., Gliński Z., Kostro K., Wyd. PWRiL, Warszawa 2003; – Parazytologia i parazytozy zwierząt., Gundłach J.L., Sadzikowski A.B., Wyd. PWRiL, Warszawa 2004;
– Zarys parazytologii lekarskiej., Kadłubowski R., Kurnatowska A.:, Wyd. PZWL, Warszawa 1999;
– Choroby wewnętrzne psów – Edward Hall, Kate Murphy, Peter Darke; – Zoonozy – poważny problem! – Andrzej Połozowski (2007 r); – Zarys parazytologii ogólnej – K. Niewiadomska, T. Pojmańska, B. Machnicka, A.
Czubaj; Wydawnictwo Naukowe PWN; – Parazytologia weterynaryjna – W. Stefański; Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne; – Choroby wewnętrzne psów E. Hall, K. Murphy, P. Darke Sima 2003; – Czym mogą zarazić nas zwierzęta? – Wanda Fijałkowska 1983 r.
; – Choroby pasożytnicze – Alicja Buczek 2005 r.;
– Diagnostyka i zwalczanie inwazji pasożytów u zwierząt – Jerzy L. Gundłach, Andrzej B. Sadzikowski 2005 r.
Uwaga, robaki! Zakażenia pasożytnicze u ludzi – przyczyny, objawy, leczenie
2017-06-12
Na samą myśl o robakach wzdrygasz się z obrzydzenia! Bez dwóch zdań są one Twoim największym koszmarem! Teraz wyobraź sobie, że grupa pasożytów zadomowiła się w Twoich jelitach, a część z nich swobodnie, wraz z krwią, podróżuje po całym ciele. To nie żart! Zakażenia pasożytnicze to nie domena krajów Trzeciego Świata! To realny problem, który może dotyczyć Ciebie i Twoich najbliższych!
Jak złapać robaka?
Powszechnie uważa się, że w ludzkim ciele może żyć około 300 różnych pasożytów! Przy takiej różnorodności osobników wyodrębnia się kilka dróg zakażenia. Najczęstszą jest bezpośrednie zjedzenie larw lub jajeczek pasożytów. Takie „smakowite” pułapki znaleźć można przede wszystkim w surowym lub niedogotowanym mięsie, a także rybach. Zakażeniem grozi jedzenie nieumytych owoców i warzyw, a także picie wody z niewiadomych źródeł. Pasożyta można „spożyć”, dotykając ust brudną ręką, która wcześniej zgarnęła chorobotwórcze parazyty. Czyhają one na swoje ofiary właściwie na każdym kroku – na sklepowym koszyku, poręczy w komunikacji miejskiej, na pieniądzach – na wszystkim, czego dotyka duża liczba osób! Czynnikiem, który dodatkowo zwiększa ryzyko zarażenia, jest obecność w domu kota lub psa! Równie nieprzyjemnym sposobem zakażenia jest droga wziewna. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak dużo jajeczek pasożytów (np. owsików) zawieszonych jest w powietrzu, które wdychamy!
Bytujące w organizmie ludzkim pasożyty często przez wiele lat nie dają objawów. Po cichu żywią się naszym jedzeniem, pochłaniając większość substancji odżywczych, a następnie wydalają nierzadko toksyczne odchody, powoli zatruwając organizm żywiciela. Długoletnie okupowanie organizmu przez pasożyty może z czasem prowadzić do bardzo poważnych chorób (artretyzm, reumatyzm, cukrzyca, zespół jelita drażliwego, utrata wzroku, problemy neurologiczne). Problemem jest fakt, że obecność pasożytów w naszym systemie rzadko sygnalizowana jest w sposób charakterystyczny! Robale są niezwykle mądre i sprytne. Ich celem nie jest szybkie uśmiercenie żywiciela czy też zdradzenie miejsca swojego pobytu – w ich interesie leży możliwie bezobjawowa egzystencja. A jeśli już organizm sygnalizuje, że dzieje się coś złego, trudno obserwowane objawy właściwie zdiagnozować. Niespecyficzne symptomy każą szukać rozwiązań w obszarze standardowych chorób i schorzeń. Zresztą lekarze często bagatelizują prawdopodobieństwo, że to pasożyty są przyczyną takich objawów jak: bóle (głowy, kręgosłupa, stawów), choroby i problemy skórne (pokrzywka, egzema, trądzik, wypadanie włosów, łamliwość i rozdwajanie się paznokci), podkrążone oczy, białe plamy na dziąsłach, chroniczne zmęczenie, osłabienie, depresja, nerwowość, problemy ze snem, alergie, astma oskrzelowa, kaszel, anemia, niestrawność, wzdęcia, gazy (często cuchnące), biegunki lub zaparcia, nudności, niedokrwistość, nadmierne tycie lub niedowaga, świąd odbytu, a także zgrzytanie zębami i problemy z płodnością.
Pasożyty ludzkie: poznaj swojego lokatora
Organizmy, które „nielegalnie” zamieszkują nasze wnętrzności, mogą być bardzo małe, niemal mikroskopijne, mogą być także bardzo duże – niektóre tasiemce dochodzą nawet do kilku metrów długości! W większości pasożyty bytują w przewodzie pokarmowym, dokładniej mówiąc – w jelitach, często też przemieszczają się po całym ciele w zależności od fazy cyklu rozwojowego. Zdarzają się sytuacje, że pasożyty zagnieżdżają się w mniej oczywistych miejscach jak płuca, serce, wątroba, krew, przełyk, mięśnie, oczy, a nawet mózg! Najpowszechniej występujące pasożyty możemy podzielić na trzy grupy: pierwotniaki (lamblia), obleńce (glista ludzka, owsiki, węgorek jelitowy, włosogłówka) oraz płazińce (tasiemce, przywry).
Szacuje się, że co szósty Polak w swoich jelitach nosi dodatkowego pasażera w postaci glisty ludzkiej. Robal ten posiada niezwykłe umiejętności adaptacyjne, jego obecność często jest zupełnie bezobjawowa. Czasem tylko pojawiają się niejednoznaczne symptomy np. problemy z koncentrację, utrata apetytu, osłabienie, gorączka, kaszel i szumy w oddechu! A jego długie bytowanie w organizmie może dać poważne powikłania, np. u dzieci prowadzi do zaburzeń rozwoju umysłowego i fizycznego, a duże nagromadzenie glist przyczynia się do niedrożności jelit. W porównaniu do tasiemca glista nie osiąga tak imponującej długości, ale 40-centymetrowy robal i tak robi wrażenie, podobnie jak jego zdolność do produkowania jaj, w ciągu doby może to być nawet 250 tys. Nie dziwi więc przypadek, gdy z wnętrzności pewnego mężczyzny usunięto aż 600 glist!
Robaki u dzieci to poważny problem, najbardziej rozpowszechnionym pasożytem dziecięcym są owsiki. Z owsicą kojarzy się bardzo charakterystyczny objaw, czyli świąd w okolicach odbytu, drapanie tych obszarów wiąże się z rozprzestrzenianiem choroby, na rączkach przenoszone są bowiem jajeczka pasożytów. Owsiki u dzieci to nie jedyny niechciany gość, szacuje się, że jeszcze więcej maluchów zarażonych jest lambliami. Na tak wysoką liczbę zakażeń wpływa m.in. to, że lamblioza jest wyjątkowo trudna do zdiagnozowania. Dzieci w wieku przedszkolnym są naturalnym żywicielem dla owsików i lamblii, jednak pasożyty szybko przenoszą się również na pozostałych członków rodziny! Gdy dziecko zostanie właściwie zdiagnozowane, gruntownej kuracji musi poddać się cała rodzina!
Jak zdiagnozować obecność pasożyta?
Diagnostyka parazytologiczna to dziedzina nadal bardzo słabo rozwinięta. Najczęściej wykonywane badania, czyli testy kału, wykazują niską skuteczność – maksymalnie 20%. Trzeba jednak wiedzieć, że nawet zbadanie kilku próbek w krótkich odstępach czasu może dać fałszywie ujemny wynik, gdyż w kale wykrywane są jedynie złożone akurat jajeczka. Większą skutecznością (do 60%) cechują się testy krwi na obecność antyciał przeciwko pasożytom. Coraz popularniejszą metodą wykrywania pasożytów jest także test obciążeń organizmu (biorezonans).
Niestety wielu lekarzy pierwszego kontaktu nadal lekceważąco spogląda na problem pasożytów. Biorąc pod uwagę statystyki Światowej Organizacji Zdrowia, które wskazują, że nawet 90% ludności może nosić w sobie parazyty, warto wdrożyć plan, na który składają się: odpowiednia dieta, aktywny tryb życia oraz profilaktyczne odrobaczanie 1-2 razy w roku. Choć słowo odrobaczanie może wywoływać małe zmieszanie i obrzydzenie, sam proces nie wygląda tak strasznie. Polega on z reguły na piciu ziołowych naparów lub stosowaniu specjalnych ziołowych suplementów diety. Przerażające mogą być jedynie efekty, które zobaczysz w muszli klozetowej!
Odrobaczanie: podstawowe zasady
Do zaplanowanej kuracji należy się odpowiednio przygotować (niezależnie od tego, czy odrobaczamy się lekami, ziołami czy ziemią okrzemkową). Przed jej rozpoczęciem, a także w trakcie jej trwania należy zrezygnować z cukru, gdyż to ulubiony robaczy przysmak. Oznacza to wykluczenie z diety nie tylko cukru rafinowanego we wszystkich postaciach (np. słodycze, napoje gazowane), ale również owoców świeżych i suszonych. Do menu warto włączyć kiszonki (ogórki, kapustę), kaszę jaglaną i oliwę z oliwek, ogólnie dieta powinna być mocno zasadowa! Usuwane pasożyty często wytwarzają duże ilości toksyn, które mogą tymczasowo pogarszać stan zdrowia. Aby organizm szybciej się ich pozbył, należy jeść dużo błonnika np. w postaci nasion słonecznika i dyni lub chlorellę.
Proces odrobaczania można przeprowadzić samemu, zachowując jednak zdrowy rozsądek! Większe niż zalecane dawki suplementów czy ziół nie zadziałają szybciej czy lepiej, mogą za to mocno obciążyć wątrobę! Oto lista składników roślinnych, które pomogą usunąć z organizmu pasożyty:
- zioła: piołun, wrotycz, glistnik, krwawnik, oman – dobre efekty przynosi picie mieszanek ziołowych. Wystarczy połączyć: 50g ziela tymianku, 50g kłącza tataraku, 50g korzenia omanu, 25g mięty pieprzowej, 25g liści orzecha włoskiego, 10g ziela piołunu. Napar przygotowywany z dwóch łyżek mieszanki zalanych dwoma szklankami wrzątku należy pić trzy razy dziennie (20 minut przed posiłkiem) przez tydzień.
- oregano – najlepiej stosować je w postaci olejku (np. Pure Oregano Oil, Olejek z oregano Oregasept H97). Olejek (2-3 krople) można dodawać do wody z cytryną. Szklankę takiego napoju pić trzy razy dziennie.
- pestki dyni – zawarta w nich kukurbitacyna niszczy układ nerwowy pasożytów oraz wpływa na ich usunięcie z przewodu pokarmowego. Najwartościowsze są świeże pestki dyni, zaleca się zjadać na czczo około dwóch łyżek pozbawionych łupin i rozdrobnionych pestek, a po upływie dwóch godzin zażyć preparat przeczyszczający. Taką kurację, tyle że z drobnymi modyfikacjami, można przeprowadzić również u dzieci.
- czosnek – poleca się przygotować miksturę z 10 zmiażdżonych ząbków czosnku i soku z ogórków kiszonych. Taki napój jest gotowy do picia po 10 dniach. Kuracja trwa miesiąc: codzienna porcja to 5ml dla dzieci, 10ml dla dorosłych (plus ząbki czosnku). Polecana dwa razy do roku.
- inne naturalne środki: sofora japońska, olej kokosowy, wyciąg z czarnego orzecha, liście Neem, olejek goździkowy.
Kurację odrobaczającą można przeprowadzić, stosując gotowe i dostępne bez recepty suplementy diety oparte na działaniu całego kompleksu składników roślinnych. Jednym z takich preparatów są kapsułki Para Farm zawierające m.in. kłącze imbiru, nasiona dyni, ziele tymianku, szałwii oraz bylicy piołunu. Ponadto Para Farm z nieco innym składem jest dostępny w postaci kropli doustnych. W aptekach można dostać również Parasine Plus z czosnkiem, goździkami, kozieradką i liśćmi tymianku lub płyn Para Herbs Plus.
Terapia ziemią okrzemkową
Ziemia okrzemkowa (np. Perma-Guard) to naturalny sposób na oczyszczenie organizmu. Usuwa złogi pokarmowe, metale ciężkie, pestycydy, a przede wszystkim pasożyty! Okrzemki wykazują właściwości wysuszające, dzięki czemu zabijają zamieszkujące w jelitach robaki.
Dodatkowo ziemia okrzemkowa jest doskonałym źródłem krzemu, więc jej stosowanie przynosi inne korzyści w postaci wzmocnienia włosów, paznokci, poprawy kondycji skóry, kości i stawów.
Podczas kuracji ziemią okrzemkową ważne jest stałe uzupełnianie płynów, zaleca się pić przynajmniej dwa litry wody dziennie!
W aptekach kupić można leki przeciwpasożytnicze na receptę. Do wyboru jest kilka substancji czynnych np. pyrantel lub prazykwantel (aktywne wobec dojrzałych form oraz pasożytów we wczesnym stadium rozwoju, nie działają na larwy!) – unieruchamiają pasożyta, porażając jego układ mięśniowo-nerwowy, a także niklozamid, albendazol i mebendazol (oddziałują na dorosłe formy, larwy oraz jaja) – zakłócają przemianę materii pasożyta (blokują wchłanianie glukozy), co prowadzi do jego obumarcia. Większość tych substancji czynnych wymaga recepty, jednak w tym roku lek zawierający pyrantel – Pyrantelum Medana – zmienił kategorię dostępności i można go kupić bez recepty! Jest on wskazany przy zakażeniach jelitowych m.in. glistą ludzką, owsikiem oraz tęgoryjcem dwunastnicy.
Profilaktyka przeciwpasożytnicza
Jesteśmy otoczeni potencjalnymi źródłami zakażenia pasożytniczego! Dlatego jedyne, co możemy zrobić, to ograniczyć ryzyko wejścia w kontakt z robalem – unikać jedzenia surowego mięsa i myć przed zjedzeniem wszystkie owoce oraz warzywa, zwłaszcza owoce leśne! Trzeba również wypracować w sobie oraz u pozostałych członków rodziny nawyk mycia rąk po wyjściu z ubikacji, przed jedzeniem oraz po każdej zabawie ze zwierzakiem. Warto podejść do problemu całościowo, zmieniając złe przyzwyczajenia żywieniowe, czyli mocno ograniczyć cukier w diecie. I najważniejsze dwa razy do roku zrobić kurację odrobaczającą! Problem pasożytów u ludzi jest wciąż żywy. Ogólna poprawa warunków higieniczno-sanitarnych, jaka nastąpiła na przełomie wieków, nie wpłynęła na jego rozwiązanie w takim stopniu, jak mogłoby się wydawać. Chcąc zachować zdrowie, trzeba bronić się przed pasożytami wszystkimi dostępnymi środkami. Najważniejsze jednak jest uświadomienie sobie, że w Twoim ciele mogą mieszkać niechciani lokatorzy!
Autor: Ewa Krulicka, i-Apteka.pl
Pokaż więcej wpisów z Czerwiec 2017
Rekomendowane produkty