Chlamydia pneumoniae – objawy, leczenie, wyniki badania

Chlamydia – jakie badania wykonać? – najczęściej diagnozowane zakażenia

Drobnoustroje z rodzaju Chlamydophila i Chlamydia są powszechnie występującymi mikroorganizmami bezwzględnie wewnątrzkomórkowymi o bardzo małych rozmiarach. Najczęściej diagnozowane są zakażenia spowodowane przez Chlamydia pneumoniae oraz Chlamydia trachomatis.

Chlamydia pneumoniae

Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae jest patogenem, odpowiedzialnym za zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych: zapalenie zatok, gardła, tchawicy, oskrzeli i płuc. Bakterie wykazują swoisty tropizm i aktywność cytotoksyczną w stosunku do nabłonka dróg oddechowych, w którym namnażają się i niszczą zakażone komórki. Bakterie przenoszone są przez wydzielinę z dróg oddechowych.

Zakażenie ma często przebieg bezobjawowy, a także łagodny lub bardziej nasilony się z uporczywym kaszlem i złym samopoczuciem. Cechą charakterystyczną jest chrypka i długo utrzymujący się suchy kaszel, któremu może towarzyszyć zapalenie gardła. Chlamydiowe zapalenie płuc w większości przypadków nie wymaga hospitalizacji, obejmuje zwykle jeden płat płuca.

Jednak u około 10% chorych może mieć przebieg ostry, szczególnie u osób z podeszłym wieku ze współistniejącymi chorobami przewlekłymi. Zakażenie C. pneumoniae często przechodzi w fazę przewlekłą,  która przebiega skąpoobjawowo lub bezobjawowo. Późne powikłania zakażenia C. pneumoniae to m.in.

zapalenie stawów, astma oskrzelowa, choroby serca, a także zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

Chlamydia pneumoniae – jakie badania wykonać?

Diagnostyka C. pneumoniae powinna być włączona dopiero po wcześniejszym wykluczeniu infekcji drobnoustrojami typowymi dla zakażeń układu oddechowego.

Najczęściej wykonywanym badaniem jest wykrywanie przeciwciał w klasie IgA, IgM oraz IgG przeciwko C. pneumoniae w surowicy krwi metodą immunoenzymatyczną ELISA. Jest to badanie serologiczne znajdujące zastosowanie w diagnostyce zakażeń świeżych, przewlekłych oraz rozpoznawaniu przebytego zakażenia.

Antygenem w tym teście są białka zewnątrzbłonowe C. pneumoniae, niewchodzące w reakcje krzyżowe z innymi gatunkami rodzaju Chlamydophila, co zapewnia to wysoką jakość diagnostyczną.

Trudności diagnostyczne w przypadku badań serologicznych wynikają ze stosunkowo późnego pojawienia się przeciwciał w surowicy krwi.

Przeciwciała w klasie IgM wykrywalne są dopiero po 3 tygodniach od momentu zakażenia, z kolei obecność przeciwciał w klasie IgG można stwierdzić po około 6-8 tygodni od momentu zakażenia. Badanie przeciwciał przeciwko C.

 pneumoniae w klasie IgA powinno być wykonywane łącznie z IgG i może być przydatne przy podejrzeniu reinfekcji. Dla zwiększenia wykrywalności zakażeń często stosuje się kilka metod jednocześnie, np. badania serologiczne i wykrywanie DNA C. pneumoniae metodą PCR.

Należy pamiętać, że wyniki badań serologicznych powinien interpretować lekarz, biorąc pod uwagę objawy kliniczne pacjenta. Pozytywny wynik testu serologicznego oznacza, że pacjent miał kontakt z patogenem.

Może świadczyć o świeżej, jak i o przebytej infekcji, więc w celu obserwacji wzrostu ilości swoistych przeciwciał należy przeprowadzić dwa oznaczenia.

Pierwsze po 2-3 tygodniach od momentu zakażenia, a drugie po około 6 tygodniach od zakażenia.

Chlamydia trachomatis

Zakażenie Chlamydia trachomatis to jedna z najczęściej występujących infekcji przenoszonych drogą płciową.

Bakteria ta zakaża komórki nabłonków nieurzęsionych, które występujące na śluzówce cewki moczowej, szyjki macicy, jajowodów, odbytnicy, układu oddechowego i spojówek.

Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z osobą zakażoną – drogą płciową lub w przypadku noworodków- zakażenie okołoporodowe.

Chlamydia trachomatis może być przyczyną: zakażeń dolnych odcinków dróg moczowo-płciowych, odbytu i gardła, zapalenia spojówki i rogówki, zapalenia płuc u niemowląt, ziarnicy wenerycznej pachwin, zespołu Reitera (charakteryzuje się triadą objawów: zapalenie cewki moczowej, spojówek i stawów). W rejonach tropikalnych może być przyczyną jaglicy (wtrętowego zapalenia spojówek). Przewlekłe zakażenia narządów układu płciowego u kobiet, a także u mężczyzn, mogą prowadzić do niepłodności.

Objawy kliniczne wywoływane są przez bezpośrednie zniszczenie komórek gospodarza w czasie cyklu reprodukcyjnego bakterii oraz przez toczący się proces zapalny. Większość zakażeń układu moczowo płciowego u kobiet ma przebieg bezobjawowy.

Czasami występują upławy, pieczenie lub ból przy oddawaniu moczu, bóle w podbrzuszu, zapalenie gruczołów Bartholiniego, szyjki macicy, macicy, cewki moczowej. U osób z zakażeniem objawowym może pojawić się wydzielina się ropno-śluzowa zawierająca bakterie.

U mężczyzn, około 50% zakażeń przebiega objawowo. Głównie pod postacią nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej, rzadziej zapalenia gruczołu krokowego. Najczęstsze objawy u mężczyzn to pieczenie przy oddawaniu moczu, wydzielina z cewki moczowej. Zakażenie C. trachomatis nie daje trwałej odporności.

Reinfekcje indukują silną odpowiedź zapalną z postępującym niszczeniem zajętych tkanek.

Chlamydia trachomatis – jakie badania wykonać?

Przy ostrej infekcji zlokalizowanej peryferyjnie zaleca się wykrywanie antygenu C. trachomatis w wymazach z miejsc zmienionych chorobowo lub wykrywanie materiału genetycznego C. trachomatis metodą PCR. Występowanie objawów sugerujących lokalne zakażenie Chlamydia trachomatis nie jest równoznaczne z występowaniem przeciwciał przeciwko tej bakterii w surowicy krwi.

W przypadku zakażeń utrzymujących się lub przewlekłych zaleca się wykonanie badań serologicznych (badanie metodą immunoenzymatyczną ELISA) oznaczając przeciwciała przeciwko Chlamydia trachomatis w klasie IgM, IgG, IgA w surowicy krwi.

Ponadto, badanie serologiczne może być przydatne w przypadku podejrzenia infekcji u noworodka. Ze względu na dużą liczbę zakażeń bezobjawowych, zaleca się wykonanie badania przeciwciał przeciwko C.

trachomatis w surowicy krwi u obojga partnerów przed planowaną ciążą, a także w przypadku problemów z zajściem w ciążę.

Piśmiennictwo:

• Murray P.R, Rosenthal K.S., Pfaller M.A. Mikrobiologia. Wrocław: Elsevier Urban & Partner; 2009: 427-435
• Górska E. B, Galoch E, Jankiewicz U, Kowalczyk P. Chlamydophila pneumoniae jako przyczyna chorób układu oddechowego. Medycyna Rodzinna 2013; 3: 99-105
• Jama-Kmiecik A, Frej-Mądrzak M, Sarowska J, Choroszy-Król I. Wybrane aspekty zakażeń Chlamydophila pneumonia. Postępy Hig Med Dosw 2015; 69: 612-623
• Chandran L, Boykan R. Zakażenia wywołane przez chlamydie u dzieci i nastolatków. Pediatria po Dyplomie 2011; 15(2): 58-65
• Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego dotyczące zakażeń Chlamydia trachomatis w położnictwie i ginekologii. Ginekol Pol. 2007; 78: 574-575

Zapraszamy do subskrypcji naszego kanału na www.youtube.com -> SUBSKRYBUJ

Chcesz zapytać o cenę badania?Zapraszamy na stronę CENY BADAŃ, gdzie proponujemy kilka możliwości kontaktu z nami.

Aby wykonać badanie zapraszamy do najbliższego punktu pobrań Śląskich Laboratoriów Analitycznych.

chlamydiaChlamydia pneumoniaeChlamydia trachomatis

Jak wykryć chlamydię? Oto 3 badania, które ją diagnozują

fot. Adobe Stock

Nie potrzebujemy na nie skierowania, a mogą wykryć groźną chorobę, jaką jest chlamydia. Oto trzy testy diagnostyczne, które wykrywają bakterie odpowiedzialne za chlamydiozę. Który jest najbardziej wiarygodny, a który najmniej?

Chlamydia, czyli co?

Zanim przejdziemy do diagnozowania chlamydii, sprawdźmy, czym dokładnie jest ta choroba i jak można się nią zarazić.

W zależności od drogi zakażenia rozróżniamy trzy postaci chlamydii: chlamydia trachomatis, chlamydia pneumoniae i chlamydia psittaci. To właśnie ta pierwsza jest najbardziej znana, a można się nią zarazić głównie poprzez zbliżenia seksualne – zarówno te dopochwowe, a także seks analny i oralny.

Chlamydia trachomatis jest wywoływana przez bakterie o tej samej nazwie, czyli Chlamydia trachomatis. Poza kontaktami intymnymi rozprzestrzenia się także przez nieprzestrzeganie higieny: używanie pościeli, ręczników czy innych rzeczy osobistych, z których korzystał chory.

To jednak nie wszystko – jest jeszcze trzecia droga zakażenia. Chlamydioza bowiem może też zostać przekazania dziecku przez matkę w trakcie porodu. Wówczas choroba może spowodować u malucha zapalenie płuc czy poważne infekcje oczu.

Może prowadzić do poronień i bezpłodności, a zagraża głównie kobietom. Bierzemy pod lupę chlamydię

Po czym poznamy chlamydię trachomatis?

Ten rodzaj chlamydii jest o tyle trudny do wykrycia, że bardzo często nie daje żadnych objawów (u 75% zakażonych kobiet i 50% mężczyzn). Jest to bardzo niebezpieczne, ponieważ osoba chora może nie wiedzieć, że ma w sobie bakterie, i nieświadomie zarażać innych, m.in. swoich partnerów seksualnych.

Jeśli zaś symptomy się pojawią, są różne w zależności od płci. Często też przypominają objawy reumatoidalnego zapalenia stawów.

U kobiet objawy mogą być następujące:

• ból lub pieczenie przy oddawaniu moczu,
• upławy,
• krwawienie z pochwy (także po stosunku).

U mężczyzn zaś dwa czy trzy tygodnie po zakażeniu mogą pojawić się następujące symptomy:

• ropny, śluzowy lub śluzowo-ropny wyciek z cewki moczowej,
• pieczenie lub ból w trakcie oddawania moczu.

Ten rodzaj chlamydii często wywołuje epidemie i zagraża dzieciom. Po czym ją rozpoznamy?

Jak wykryć chlamydię trachomatis?

Ten rodzaj chlamydii można wykryć za pomocą testów serologicznych, które wykrywają przeciwciała przeciwko chlamydii we krwi. Przeciwciała te – IgG oraz IgM – są wytwarzane w organizmie kilka tygodni po zakażeniu. To badanie wykonuje się najczęściej.

Można także wykonać badanie DNA – najczulsze i najbardziej wiarygodne w diagnozowaniu chlamydiozy. Wykrywa ono materiał genetyczny bakterii w materiale pobranym od pacjenta.

Innym rodzajem badania są testy na obecność chlamydii do kupienia w aptece. Wykrywają one bakterie w wymazie z pochwy. Wynik otrzymujemy już po 15 minutach, jednak taki test ma charakter orientacyjny, a jego wynik należy potwierdzić badaniem laboratoryjnym.

Aby wykonać test na chlamydię, nie potrzebujemy skierowania od lekarza.

Pamiętajmy, że wykrycie i leczenie chlamydii jest bardzo istotne, ponieważ choroba może prowadzić do bezpłodności, infekcji miednicy i jajowodów, stanów zapalnych najądrza, a także rozwoju reaktywnego zapalenia stawów. Dodatkowo choroba zwiększa ryzyko poronień i ciąży pozamacicznej.

Zobacz też:Czy warto bać się chlamydia trachomatis?Nowy test diagnostyczny na Chlamydia trachomatis

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Chlamydia trachomatis

Chlamydia trachomatis (brązowe) na podłożu McCoyaNazwa systematycznaChlamydia trachomatis

Chlamydia trachomatis (chlamydia jaglicy[1]) – najważniejszy epidemiologicznie i klinicznie gatunek bakterii z rodzaju Chlamydia[2]. Różne szczepy są czynnikami etiologicznymi wielu zespołów chorobowych. Przenosi się drogą płciową, w czasie porodu lub przez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą.

Chlamydie to Gram-ujemne bakterie wewnątrzkomórkowe. Mikroorganizmy te po wtargnięciu do organizmu przyczepiają się do komórek gospodarza, następnie wnikają do nich i tam się mnożą, a następnie rozprzestrzeniają drogą krwionośną.

Najbardziej znane gatunki to Chlamydia trachomatis oraz Chlamydia pneumoniae.

Chlamydia trachomatis są najczęstszym drobnoustrojem wywołującym stany zapalne kobiecych narządów płciowych, co w konsekwencji może prowadzić do niepłodności oraz niektórych powikłań ciąży.

Występuje około 15 serotypów[3]:

• typy A, B, Ba, C – wywołują chorobę oczu jaglicę
• typy D-K są przyczyną nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej u mężczyzn i zapalenia szyjki macicy u kobiet, a także zapalenia spojówek i zapalenia płuc u noworodków
• typy L1, L2, L3 – odpowiadają za powstawanie ziarnicy wenerycznej.

Choroby przenoszone drogą płciową

• ziarnica weneryczna
• niegonokokowe zapalenie cewki moczowej
• śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy

Zapalenie cewki moczowej u mężczyzny Śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy

Objawy

Infekcja najczęściej pozostaje bezobjawowa, lecz może też powodować zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrzy i zapalenie gruczołu krokowego u mężczyzn, a u kobiet prawie w 50% jest przyczyną nadżerki szyjki macicy, cyst i zapalenia gruczołów Bartholina, zapalenia jajowodów, wtórnej bezpłodności oraz zapalenia okołowątrobowego. U noworodków narodzonych z kobiet z chlamydiowym zapaleniem szyjki macicy występować mogą: zapalenie gałki ocznej lub zapalenie spojówek i zapalenie płuc.Dodatkowo u dorosłych z przewlekłą infekcją Chlamydia trachomatis występować mogą inne zapalenia typu: zapalenie stawów czy zapalenie gardzieli oraz reaktywne zapalenie stawów. Niekiedy objawy chorobowe w swoim przebiegu łudząco przypominają reumatoidalne zapalenie stawów i są z nim mylone, zwłaszcza na początku choroby.

Zakażenie Chlamydia trachomatis uznawane jest za chorobę przenoszoną drogą płciową, gdyż dochodzi do niego najczęściej poprzez stosunki płciowe z zakażonym partnerem. Drobnoustroje dostają się do organizmu poprzez uszkodzoną skórę oraz błony śluzowe.

Najbardziej narażone na infekcję chlamydiami są osoby młode, prowadzące aktywne życie seksualne oraz wykazujące zachowania seksualne dużego ryzyka (częsta zmiana partnera, nieużywanie prezerwatyw). Częściej stwierdzane są również u kobiet stosujących doustne środki antykoncepcyjne.

Obserwuje się czasem rodzinne występowanie tej infekcji u dwóch, trzech osób, zwłaszcza przy nawrocie tej choroby u jednej z nich, mimo przebytego leczenia.

Pomimo iż rozpoznawalność zakażenia chlamydialnego w ostatnich latach znacznie wzrosła, to szacuje się, iż choroba ta występuje o wiele częściej niż jest diagnozowana. Wynika to z faktu, że bakterie te mogą przebywać w organizmie przez wiele lat w stanie uśpienia i nie dawać żadnych objawów chorobowych.

W niektórych przypadkach objawy kliniczne wywołane przez Chlamydia trachomatis w znacznym stopniu przypominają zakażenie dwoinką rzeżączki. Dlatego prawidłowe rozpoznanie choroby jest bardzo trudne i w związku z tym rzadko stawiana jest trafna diagnoza.

Nieleczone zakażenie może mieć bardzo poważne następstwa.

Podczas uaktywnienia się chlamydii i ich znacznego namnożenia czasami mogą pojawić się objawy kliniczne, które w wielu przypadkach są bardzo zbliżone do objawów występujących w innych jednostkach chorobowych. Najczęściej są to objawy ze strony układu moczowego takie jak częstomocz czy pieczenie i ból podczas oddawania moczu.

U kobiet występuje często nasilona wydzielina z pochwy, która zwykle pojawia się 7-14 dni po kontakcie z bakterią Chlamydia. Inne objawy to krwawienie z pochwy i krwawienie po stosunku.

Mogą również pojawiać się przewlekłe bóle miednicy małej, nawracające stany zapalne narządu rodnego, krwawienia międzymiesiączkowe, ból podczas stosunków płciowych czy też śluzowo-ropne upławy i inne. U mężczyzn mogą pojawić się stany zapalne cewki moczowej oraz najądrzy.

Ze względu na to, iż u kobiet chlamydia najczęściej umiejscawia się w nabłonku gruczołowym kanału szyjki macicy, przy dłuższym utrzymywaniu się infekcji może dojść do powstania nadżerki szyjki macicy oraz raka narządu rodnego.

W niektórych przypadkach mogą pojawić się na szyjce macicy punktowe wybroczyny z niewielkimi ropniakami, co widoczne jest podczas badania ginekologicznego we wziernikach. Podejrzenie zakażenia chlamydią występuje również w przypadku kobiet z ropną wydzieliną z szyjki macicy oraz ze skłonnościami do krwawień szyjki. Bardzo często drobnoustroje te są także przyczyną zapalenia gruczołu Bartholina oraz błony śluzowej macicy (endometrium).

Zakażenie a ciąża

Coraz częściej zakażenia chlamydiami są rozpoznawane podczas poszukiwania przyczyny niemożności zajścia w ciążę lub jej donoszenia. Poprzez przemieszczanie się zakażenia, chlamydia trachomatis może być powodem stanów zapalnych szyjki macicy, jak również górnego odcinka wewnętrznych narządów płciowych np. jajowodów czy jajników.

Przenoszeniu zakażenia z dolnych do górnych odcinków narządu rodnego sprzyjają np. irygacje pochwy, częste stany zapalne pochwy i inne.

Przewlekłe i nawracające stany zapalne narządów miednicy mniejszej, jak również uszkodzenia błony śluzowej jajowodów wywołane chlamydiami mogą powodować liczne zrosty, ropnie lub też inne nieprawidłowości, zwiększając ryzyko niepłodności oraz ciąży pozamacicznej.

Zakażenia endometrium mogą być natomiast przyczyną trudności w prawidłowej implantacji zapłodnionej komórki jajowej, zwiększając ryzyko poronień samoistnych. Zmniejsza się także szansa powodzenia zapłodnień pozaustrojowych. Zakażenie to dla kobiet w ciąży jest szczególnie niebezpieczne.

Częściej bowiem zdarzają się takie powikłania ciąży jak przedwczesne pęknięcia pęcherza płodowego, poród przedwczesny, czy też hypotrofia płodu. Chlamydioza u ciężarnej jest groźna również ze względu na możliwość przeniesienia zakażenia na noworodka.

Ryzyko takie sięga nawet 80%, przede wszystkim w przypadku zakażeń kanału szyjki macicy i porodzie drogą pochwową, choć znane są nieliczne przypadki zakażeń chlamydią u noworodków urodzonych drogą cięcia cesarskiego przy zachowanych wodach płodowych. U noworodków zakażenie najczęściej objawia się zapaleniem gałki ocznej, spojówek lub płuc. Dzieci matek zakażonych częściej rodzą się z niską masą urodzeniową. W okresie poporodowym u zakażonych kobiet częściej występują powikłania tj. zapalenie błony śluzowej macicy.

Diagnostyka

Rozpoznanie infekcji jest bardzo trudne i wymaga bardzo specjalistycznych i kosztownych badań. Obecnie[kiedy?] stosunkowo niewiele jest w Polsce laboratoriów wykonujących badania na obecność chlamydii.

Pełna diagnostyka zakażenia Chlamydia trachomatis najczęściej polega na oznaczeniu poziomu immunoglobulin IgM i IgG we krwi w laboratorium diagnostyki molekularnej, jak również stwierdzeniu obecności drobnoustrojów w wymazie pobranym z miejsca podejrzanego o ich bytowanie.

Najczęściej wymaz pobiera się specjalną szczoteczką na pożywkę transportową, ze zmian na sromie, z szyjki macicy lub ujścia cewki moczowej.

Chlamydia wykrywane są:

• w hodowli komórkowej – czułość wynosi około 80% (czasami uzyskuje się fałszywie ujemne wyniki badania, co jest spowodowane obumarciem komórek w czasie transportu); wymaga niskiej temperatury transportu;
• metodami immunofluorescencji bezpośredniej (DFA) – czułość wynosi około 80%; materiał utrwalony na szkiełku podstawowym ogląda się pod mikroskopem;
• metodą immunoenzymatyczną (EIA) – czułość wynosi około 90%; do badania wykorzystuje się metody spektrofotometryczne;
• na podstawie testów enzymatycznych – charakteryzują się niską czułością, jednak mogą być wykonywane bezpośrednio w gabinecie lekarskim za pomocą testów płytkowych;
• metodami opartymi na wykrywaniu DNA (PCR, LCR) – czułość wynosi do 98%, wykonywane z wymazu z szyjki macicy lub przedsionka pochwy albo próbki moczu.

Leczenie

Leczenie zakażeń chlamydialnych polega przede wszystkim na podawaniu antybiotyków. Najczęściej w terapii stosuje się doksycyklinę lub azytromycynę. Azytromycyna jest lekiem z wyboru i stosuje się ją najczęściej w dawce jednorazowej – 1 g doustnie.

Doksycyklinę stosuje się w dawce 100 mg dwa razy dziennie co 12 godzin przez co najmniej 7 dni. Skuteczne leczenie chlamydiozy polega na równoczesnej antybiotykoterapii obojga partnerów seksualnych.

W innym przypadku dochodzi do ponownego zakażenia i wówczas leczenie nie daje żadnych rezultatów. Po 5-6 tygodniach od zakończenia antybiotykoterapii wskazane jest ponowne wykonanie badań w celu potwierdzenia całkowitego wyleczenia.

Jest to czas, podczas którego bakteria powinna zostać wyeliminowana z organizmu. Wcześniejsze wykonanie testu może dać wynik pozytywny.

Profilaktyka zakażenia

Coraz wcześniejszy wiek rozpoczęcia życia seksualnego przez młodzież oraz nie w pełni wykształcony układ odpornościowy w tej grupie osób sprzyja szerzeniu się zakażeń chlamydialnych. Ograniczenie liczby partnerów seksualnych, jak również odpowiednie zabezpieczenie w postaci prezerwatywy znacznie ogranicza ryzyko zakażenia chlamydią.

W przypadku nawet najmniejszego podejrzenia zakażenia wykonanie odpowiednich testów na obecność drobnoustroju jest bardzo ważne. Ma to istotne znaczenie nie tylko ze względu na to, iż osoby nieświadome zakażenia przyczyniają się do przenoszenia go na swoich partnerów seksualnych, ale również, w przypadku kobiet ciężarnych, na swoje dzieci.

Przebycie zakażenia nie powoduje uodpornienia na tę chorobę. Pomimo że chlamydioza uznawana jest za chorobę przenoszoną drogą płciową, nie oznacza to, iż objawy chorobowe występują wyłącznie w obrębie narządu płciowego. Poprzez rozprzestrzenianie się bakterii możliwe jest ich wtargnięcie w różne narządy.

Mogą one tam przebywać przez wiele lat i dawać niejednoznaczne objawy, które łatwo przeoczyć. Chlamydie mogą powodować bóle i zapalenia stawów, zmiany w układzie nerwowym, spadek odporności, różnego rodzaju schorzenia naczyń, jak również astmę czy skłonności alergiczne.

Rozprzestrzenienie się zakażenia może również być przyczyną zapalenia okołowątrobowego objawiającego się bólami brzucha, które najczęściej są kojarzone z zapaleniem pęcherzyka żółciowego lub trzustki.

Liczba rozpoznawanych zakażeń Chlamydia trachomatis z roku na rok znacznie wzrasta. W 2008 r. np. w Wlk. Brytanii odnotowano ponad 200 tys. zachorowań u osób w wieku 15-24[4].

Również wzrost zachorowań odnotowują agencje rządowe w USA[5].

Wzrastające liczby wynikają prawdopodobnie nie tylko z rozprzestrzeniania się choroby, ale również z coraz nowocześniejszych metod wykrywalności drobnoustroju, jak również lepszego dostępu do testów diagnostycznych.

Zobacz też

• Chlamydophila pneumoniae

Przypisy

1. ↑ M. Misiołek, A. Wiczkowski, I. Rzewnicki, B. Zielnik-Jurkiewicz, D. Jurkiewicz’ Zakażenia drobnoustrojami atypowymi w praktyce laryngologicznej, „Magazyn Otorynolaryngologiczny”, styczeń–marzec 2009, tom VIII, zeszyt I, nr 29, s. 23
2. ↑ Kenneth J. Ryan, C.L. Ray, John C.

   Sherris: Sherris medical microbiology: an introduction to infectious diseases. New York: McGraw-Hill, 2004. ISBN 0-8385-8529-9.

3. ↑ Fredlund H., Falk L., Jurstrand M., Unemo M. Molecular genetic methods for diagnosis and characterisation of Chlamydia trachomatis and Neisseria gonorrhoeae: impact on epidemiological surveillance and interventions..

   „APMIS : acta pathologica, microbiologica, et immunologica Scandinavica”. 11-12 (112). s. 771–84. DOI: 10.1111/j.1600-0463.2004.apm11211-1205.x. PMID: 15638837. 

4. ↑ Microbiology and epidemiology of STIs and HIV (MESH) Department Health Protection Agency, Centre for Infections, w Wlk.

   Brytanii Chlamydia diagnoses reported in the UK and England: 2008

5. ↑ Chlamydia — Rates: Total and by sex: United States, 1988–2007 (ang.)

Linki zewnętrzne

• Chlamydia — Rates: Total and by sex: United States, 1988–2007 – dane Departamentu Zdrowia rządu USA dot. zachorowalności w tym kraju w latach 1988-2007.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chlamydia_trachomatis&oldid=59275877”