Częstoskurcz nadkomorowy – przyczyny, objawy i leczenie

Tachykardia, inaczej częstoskurcz, to zaburzenie rytmu pracy serca, które zaczyna bić zbyt szybko. Co trzeba wiedzieć o tachykardii, jakie są jej przyczyny, kiedy należy się niepokoić i najważniejsze – czy jest ona zagrożeniem dla życia?

Co to jest tachykardia i na czym polega?

Tachykardia, nazywana także częstoskurczem, jest jednym z rodzajów zaburzeń rytmu pracy serca. U zdrowego człowieka w stanie spoczynku serce wykonuje od 60 do 100 uderzeń na minutę.

O tachykardii mówimy, gdy tempo pracy mięśnia sercowego jest przyspieszone i wynosi ponad 100 uderzeń w ciągu minuty.

Zaburzenia tego nie należy jednak mylić z arytmią – w odróżnieniu od niej tachykardia jest miarowa.

Wyróżniamy trzy podstawowe rodzaje tachykardii: zatokową, nadkomorową i komorową. Czym charakteryzuje się każdy z nich?

Jakie są przyczyny tachykardii?

Częstoskurcz może mieć wiele, niekiedy prozaicznych przyczyn. Podwyższone ciśnienie, wysoki puls i przyspieszona akcja serca mogą być skutkiem silnego stresu lub intensywnego wysiłku fizycznego.

Szybsze bicie serca może być też powiązane z wydzielaniem adrenaliny, które może być reakcją na stres lub sytuację zagrożenia. Częstoskurcz może być również oznaką odwodnienia.

Do przyspieszenia pracy serca dochodzi także wtedy, gdy wypijemy za dużo kawy, alkoholu lub wypalimy zbyt dużo papierosów.

Arytmia serca – przyczyny, objawy, leczenie

O arytmii mówimy wówczas, gdy nasze serce bije zbyt wolno, zbyt szybko lub nieregularnie. U zdrowego człowieka częstość akcji serca wynosi 60-80 uderzeń na minutę, a praca mięśnia sercowego jest rytmiczna i nieprzerwana.

Za taki stan rzeczy odpowiada węzeł zatokowy. Wytwarza on impulsy elektryczne, które sprawiają, że nasze serce pracuje.

Zdarza się jednak, że z jakiegoś powodu impulsy elektryczne nie są wytwarzane przez węzeł zatokowy – wychodzą one wówczas z przedsionków lub z komór serca. 

W przypadku wartości pulsu poniżej 60 mówimy o bradykardii, a powyżej 100 – o tachykardii.

Należy jednak zaznaczyć, że u sportowców wolny puls jest zjawiskiem naturalnym i nie powinien budzić obaw. Bradykardia przebiega bezobjawowo, dlatego zazwyczaj się jej nie leczy.

Zdarza się jednak, że dolegliwość ta na tyle utrudnia funkcjonowanie, że u pacjentów stosuje się wszczepienie rozrusznika serca.    

Zaburzenia rytmu serca dzielą się na dwie podstawowe grupy: zaburzenia nadkomorowe i zaburzenia komorowe. 

Do zaburzeń nadkomorowych zaliczamy:

• trzepotanie przedsionków,
• migotanie przedsionków,
• częstoskurcze przedsionkowe, węzłowe, przedsionkowo-komorowe,
• dodatkowe pobudzenia nadkomorowe.

Tego typu arytmie, jeśli występują u osób bez dodatkowych chorób serca, zazwyczaj nie są groźne dla życia. Należy jednak pamiętać, że choć migotanie lub trzepotanie przedsionków nie jest bezpośrednim zagrożeniem życia, może wywołać negatywne skutki w przyszłości, np. w postaci zatorów czy niewydolności krążenia. 

Z kolei do arytmii komorowych zalicza się m.in.

• pojedyncze pobudzenia komorowe,
• częstoskurcze komorowe,
• migotanie komór.

Utrwalone arytmie komorowe są bezpośrednim zagrożeniem życia. Wywołują zaburzenia hemodynamiczne i wymagają natychmiastowej pomocy lekarskiej. Częstoskurcze komorowe oraz migotanie komór są niezwykle niebezpieczne.

Arytmia serca – objawy

Zdarza się, że arytmia przebiega bezobjawowo, a zdiagnozowanie problemu następuje przypadkiem, np. podczas osłuchu stetoskopem w trakcie rutynowej wizyty u lekarza rodzinnego. Należy pamiętać, że im poważniejsze zaburzenie pracy mięśnia sercowego, tym większe prawdopodobieństwo, że chory będzie odczuwał dyskomfort. 

W przebiegu arytmii mogą pojawić się następujące objawy:

• uczucie, że serce bije zbyt wolno lub zbyt szybko,
• duszność, trudności z oddychaniem, uczucie dławienia,
• bóle wieńcowe,
• zasłabnięcia,
• utrata przytomności,
• zawroty głowy,
• lęk, niepokój,
• zaburzenia pamięci.

Arytmia serca – przyczyny

Niejednokrotnie ciężko jest ustalić przyczynę arytmii. Jej objawy często występują w przebiegu następujących chorób:

• niewydolności serca,
• choroby niedokrwiennej serca,
• cukrzycy,
• zaburzeń pracy tarczycy,
• zapalenia mięśnia sercowego,
• zespołu WPW,
• nadciśnienia,
• zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych.

Arytmia nie zawsze jest spowodowana chorobą. Istnieje wiele czynników środowiskowych, które mogą przyczynić się do jej rozwinięcia. Należą do nich:

• przewlekły stres,
• palenie papierosów,
• nadużywanie alkoholu,
• nadmiar kofeiny,
• hipokaliemia, hipomagnezemia,
• stosowanie niektórych leków.

Diagnostyka i leczenie arytmii serca

Zdiagnozowanie arytmii jest trudne, ponieważ podczas wizyty u lekarza chory może nie odczuwać objawów zaburzeń rytmu pracy serca, które lekarz mógłby wychwycić.

Nierównomierną pracę serca najłatwiej rozpoznać podczas badania EKG. Jeśli arytmia występuje okresowo, lekarz może zalecić badanie EKG metodą Holtera. Dzięki temu praca serca pacjenta jest monitorowana nawet przez kilka dni.

Innymi metodami, które pozwalają na wykrycie tej dolegliwości, są:

• badanie poziomu elektrolitów,
• prześwietlenie klatki piersiowej, które pozwala na ocenę stanu serca i płuc,
• próba wysiłkowa. 

Po diagnozie i ocenie stopnia arytmii lekarz wprowadza leczenie. 

Przeczytaj więcej o badaniu EKG:Jak się przygotować do EKG?

Najskuteczniejszą metodą stosowaną w leczeniu arytmii jest ablacja. Jest to mało inwazyjny zabieg, podczas którego przez żyłę lub tętnicę udową wprowadza się elektrody połączone z komputerem stale monitorującym przewodzenie w sercu.

Pozwala to na odnalezienie miejsca odpowiadającego za wystąpienie zaburzeń. Dzięki wykorzystaniu prądu zmiennego o częstotliwości radiowej punkt ten jest nagrzewany do temperatury około 55°C, co powoduje jego zniszczenie. Serce traci w tym miejscu zdolność do przewodzenia.

Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, a pacjent cały czas jest przytomny. Wizyta w szpitalu trwa 2-3 dni. Zabieg ablacji jest skuteczny w około 80% przypadków.

Zdarza się, że arytmia po kilku latach powraca, ale zabieg można wykonać ponownie, co zazwyczaj eliminuje chorobę na stałe. Aktualnie jest to metoda leczenia z wyboru.

Najgroźniejsze postaci arytmii wymagają zastosowania kardiowertera lub defibrylatora (albo nawet wszczepienia takiego urządzenia na stałe). Metody te są stosowane w przypadkach bezpośredniego zagrożenia życia i mają za zadanie przywrócić prawidłową pracę serca. 

Czytaj również:Jak używać defibrylatora AED?Pierwsza pomoc w nagłym zatrzymaniu krążenia

W przebiegu arytmii stosuje się również leczenie farmakologiczne. Najczęściej zaleca się stosowanie preparatów z grupy beta-blokerów, glikozydów nasercowych czy antagonistów wapnia. Farmakologia jest skuteczna jedynie w około 40% przypadków.

Więcej o beta-kblokerach:Beta-blokery – właściwości i zastosowanie

Arytmia jest poważnym zaburzeniem, które może zagrażać życiu. Zdarza się, że przebiega bezobjawowo. Współczesne metody leczenia w wielu przypadkach pozwalają na skuteczne pokonanie tej dolegliwości.

Odpowiedzi na pytania naszych czytelników

Czym są arytmia komorowa i nadkomorowa? – objawy i leczenie – Kredos Sklep Medyczny

Arytmia komorowa spośród wszystkich zaburzeń pracy serca występuje najczęściej . Powstaje ona na skutek pobudzenia, wywołanego przez mięsień komory serca. Pochodzenie tego typu zaburzenia może być różne. Ocena źródła jest kluczowa dla podjęcia odpowiedniego leczenia.

Jest to zaburzenie rytmu serca, które, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z komór odpowiadających za dostarczanie krwi do krążenia. Wyróżnić możemy kilka postaci arytmii komorowej, mogą być to m.in.

mniej groźne pobudzenia przedwczesne, ale też bardzo niebezpieczne dla zdrowia człowieka częstoskurcze. 

Przyczyny arytmii komorowej

Istnieje wiele czynników, które wywołują lub nasilają arytmię komorową. Różnią się miejscem pochodzenia, a więc źródłem, wśród których jest serce oraz obszary znajdujące się poza tym organem. Jeżeli chodzi o czynniki sercowe, to należy wspomnieć m.in.

o zespole Brugadów, chorobie wieńcowej, szczególnie tej, która pojawia się po zawale serca, a także wypadaniu płatka zastawki mitralnej. Przyczyny arytmii komorowej zlokalizowane są też poza sercem. Może ona wystąpić na skutek m.in.

zaburzeń metabolicznych, hormonalnych i elektrolitowych, chorób występujących w obrębie układu nerwowego, zapalenia wielomięśniowego oraz amyloidozy i sarkoidozy.

Nie bez znaczenia jest też tryb życia. Ryzyko wystąpienia arytmii komorowej jest większe w przypadku osób, które stosują używki. Niebezpieczne mogą okazać się alkohol i tytoń. Problem nasila się w momencie częstego picia kawy czy też stosowania niektórych leków. 

Objawy arytmii komorowej

Arytmia komorowa objawiać się może w różny sposób, co w znaczącym stopniu zależy od jej rodzaju. Obserwując swój organizm, można jednak podejrzewać, że serce nie pracuje prawidłowo, co wymaga konsultacji lekarza.

Jeżeli arytmia komorowa ma łagodną postać i przebieg, to objawy mogą być nieodczuwalne przez chorego aż tak bardzo. Zaobserwować można w takich przypadkach krótkie epizody nierównego rytmu serca.

Zdarza się, że arytmii towarzyszy dyskomfort w klatce piersiowej, co też jest niekiedy związane z występującym jednocześnie niepokojem. Zdarza się jednak, że zaburzenia są zdecydowanie bardziej złożone i tym samym objawy arytmii komorowej będą mocniejsze i bardziej odczuwalne. Wtedy dochodzi m.in.

do migotania komór, a także częstoskurczu komorowego. Pacjent może zaobserwować u siebie duszności, które bardzo utrudniają funkcjonowanie. W skrajnych przypadkach dochodzi nawet do nagłego zatrzymania krążenia. 

Jak leczyć arytmię komorową?

Zanim lekarz wybierze odpowiednią metodę leczenia, konieczne jest potwierdzenie występowania arytmii komorowej. Do jej rozpoznania, a także zróżnicowania arytmii wykorzystuje się spoczynkowe EKG. Przy okresowej arytmii wykonuje się badanie Holtera. Przydatny jest też monitoring pracy serca przez pewien czas, np. przez 2-3 doby.

Do ustalenia miejsca ogniska arytmii komorowej stosuje się inwazyjne badanie elektrofizjologiczne. W leczeniu skuteczność wykazują leki antyarytmiczne, a także implantacja kardiowertera-defibrylatora czy też przezskórna ablacja prądem o wysokiej częstotliwości.

Metoda leczenia zawsze jest dopasowywana do rodzaju arytmii, z którą zmaga się pacjent. 

Arytmia nadkomorowa

Wśród rodzajów arytmii komorowej możemy wyróżnić trzepotanie i migotanie przedsionków. Rozpoznać ją możemy np. po omdleniach i dusznościach. Arytmia nadkomorowa obejmuje wiele zaburzeń rytmu serca.

Mówimy o niej, jeżeli impulsy elektryczne nie są przewodzone prawidłowo. Ponadto dotyczy to też sytuacji, kiedy dochodzi do niewłaściwej aktywacji elektrycznej w obszarze powyżej pęczka Hisa, a więc w węzłach przedsionkowo-komorowych czy też węźle zatokowym.

Arytmia nadkomorowa – przyczyny

Przyczyny arytmii nadkomorowej są związane zarówno z przebytymi chorobami, jak też uwarunkowaniami genetycznymi, a więc cechami wrodzonymi. Arytmia nadkomorowa może pojawić się na skutek wrodzonej lub nabytej wady serca, a także w wyniku zabiegu kardiochirurgicznego.

Wywołują ją zespół preekscytacji, zespół tachykardia-bradykardia i choroby niedokrwienne serca. Narażone są na nią osoby, zmagające się z nadciśnieniem tętniczym i kardiomiopatią.

Ryzyko wystąpienia arytmii nadkomorowej jest większe u chorych na zapalenie mięśnia sercowego oraz choroby, które zajmują tkankę mięśnia sercowego. 

Objawy arytmii nadkomorowej

Pomimo, że przyczyny, jak też forma leczenia są ściśle związane z rodzajem arytmii nadkomorowej, to istnieje kilka typowych objawów, które pomagają w rozpoznaniu tej dysfunkcji.

Niepokój powinno wywołać kołatanie serca, szczególnie jeżeli towarzyszy mu zmęczenie, a także duszności.

Wśród objawów arytmii nadkomorowej są także uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, zawroty głowy i omdlenia. 

Metody leczenia arytmii nadkomorowej

Aby możliwe było rozpoznanie arytmii komorowej, lekarz powinien przeprowadzić szczegółowy wywiad z uwzględnieniem zarówno chorób serca pacjenta, jak też wszystkich innych, w tym chorób ogólnych związanych z metabolizmem i obszarem reumatoidalnym. Wykonuje się EKG, morfologię i badanie Holtera. Leczenie odbywa się zazwyczaj przy zastosowaniu środków farmakologicznych, chociaż w przypadku braku skuteczności wprowadzana jest ablacja. Możliwe jest też stosowanie tych dwóch metod jednocześnie. 

Arytmia komorowa i nadkomorowa serca leczone są przy pomocy beta-blokerów oraz antagonistów wapnia. Możliwe jest też wykonanie ablacji czy też przeprowadzenia zabiegów zastawek serca. 

Częstoskurcz nadkomorowy – co to jest i jak się leczy?

Częstoskurcz nadkomorowy to nazwa zaburzenia rytmu serca, kiedy pracuje powyżej 100 uderzeń/min. Przypadłość znacznie utrudnia codzienne życie, jednak nie stanowi dla niego zagrożenia. Częstoskurcz nadkomorowy – migotanie przedsionków, EKG, leczenie: zobacz, co trzeba wiedzieć!

Częstoskurcz nadkomorowy (angielska nazwa: supraventicular tachycardia – w skróce SVT) powstaje powyżej pęczka Hisa. Występuje wskutek zaburzeń w przedsionkach serca, jako efekt obecności tak zwanej drogi dodatkowej.

Częstoskurcz nadkomorowy może występować zarówno u zupełnie zdrowych osób, jak i jako skutek nadciśnienia lub różnych chorób serca, a nawet nadczynności tarczycy, przyjmowania niektórych leków bądź zatrucia.

Może być także wadą dziedziczną.

Częstoskurcz nadkomorowy a migotanie przedsionków

Praca serca przy częstoskurczu nadkomorowym przypomina objawy migotania przedsionków. Wiele osób zadaje sobie w związku z tym pytanie, czy częstoskurcz nadkomorowy a migotanie przedsionków to to samo. Obydwie przypadłości należą do arytmii nadkomorowych.

Różnica polega jednak na tym, że w przypadku częstoskurczu przedsionkowego mniejsza jest częstotliwość potencjałów przedsionkowych, a blok przewodzenia ich do komór serca jest przeważnie stały. Migotanie przedsionków charakteryzuje się z kolei niemiarową pracą serca.

Częstoskurcz nadkomorowy – EKG

Każda nieprawidłowość w pracy serca, aby możliwa była do wyleczenia, musi być odpowiednio wcześnie i trafnie rozpoznana. Podstawą do diagnostyki jest EKG, czyli elektrokardiogram. Pomocne jest również badanie innymi formami EKG: elektrofizjologiczne oraz echokardiograficzne, jak również próba wysiłkowa.

Częstoskurcz nadkomorowy – leczenie

U większości pacjentów częstoskurcz nadkomorowy nie powoduje zagrożenia zdrowia albo życia. Jeśli jednak występuje, konieczna jest diagnostyka, w celu ustalenia przyczyny nieprawidłowej pracy serca. Często bowiem może częstoskurcz może być współtowarzyszem lub objawem innej choroby. Leczenie zwykle opiera się na:

• podaniu leków zwalniających pracę serca
• zwiększeniu napięcia błędnego nerwu
• chłodzeniu twarzy w trakcie napadu
• masażu szyi
• poddaniu pacjenta działaniu impulsów elektrycznych tłumiących częstoskurcz.

Zdarza się jednak, że te metody nie przynoszą pożądanego efektu. W takim przypadku stosuje się zwykle farmakoterapię. W skrajnych przypadkach, kiedy zawodzą wszystkie inne metody, lekarze mogą zdecydować się na ablację.

Częstoskurcz nadkomorowy – ablacja

Ablacja jest jedyną możliwą metodą leczenia przyczynowego – środki farmakologiczne w większości przypadków są tylko profilaktyką występowania częstoskurczu. Ablacja dodatkowej drogi przewodzenia to zabieg inwazyjny, jednak o niewielkim ryzyku powikłań.

Polega na zniszczeniu tego obszaru serca, który odpowiada za występowanie zaburzenia. Najczęściej jest to niszczenie energią termiczną. Możliwe jest za to, że zabieg okaże się nieskuteczny.

Jeśli jednak się powiedzie, pacjent nie będzie musiał do końca życia przyjmować leków.

Zobacz także:  Hipercholerostemia rodzinna. Ta choroba dotyczy aż 200 tys. Polaków

Częstoskurcze komorowe – czym są? Objawy, diagnostyka, leczenie

Częstoskurcze komorowe zaliczane są do tachyarytmii, ich istotą jest przyspieszone bicie serca do ponad 100 uderzeń na minutę. Częstoskurcze komorowe mogą mieć różne konsekwencje, łagodne nie zagrażają życiu pacjenta, nasilone mogą być przyczyną nagłego zatrzymania krążenia.

Tachyarytmie są szczególnie niebezpieczne dla osób po przebytym zawale serca, oraz pacjentów w podeszłym wieku z chorobami towarzyszącymi.

Wyróżniamy:

• częstoskurcze komorowe utrwalone (czyli takie, które trwają >30 sekund, lub krócej gdy częstoskurcz jest przerwany przez interwencję lekarza z powodu niestabilności pacjenta),
• częstoskurcze komorowe nieutrwalone (gdy czas trwania arytmii nie przekracza 30 sekund).

Występowanie częstoskurczów

Prawdopodobieństwo wystąpienia częstoskurczu komorowego wzrasta wraz z wiekiem i rzadko zdarza się u pacjentów bez choroby organicznej serca.

Częstoskurcze nieutrwalone występują u około 3 proc. pacjentów ze zdrowym sercem, jednakowo często u obu płci, głównie w podeszłym wieku.

Zdecydowanie częściej występują u osób z chorobą strukturalną serca: przerostem lewej komory, z nadciśnieniem tętniczym, z kardiomiopatią przerostową, kardiomiopatią rozstrzeniową, z zespołem Barlowa  oraz u około 45 proc. pacjentów w pierwszej dobie świeżego zawału serca.

Częstoskurcz komorowy utrwalony występuje najczęściej na tle choroby niedokrwiennej serca, po przebytym rozległym zawale serca, u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca.

>>  8 kroków do zdrowego serca

Objawy kliniczne zależą od częstotliwości rytmu komór, czasu trwania częstoskurczu oraz stopnia uszkodzenia serca, dodatkowych chorób współistniejących. Do objawów zaliczamy zawroty głowy, zasłabniecie, omdlenie. Omdlenie jest najpoważniejszym objawem, gdyż zwiększa ryzyko nagłego zgonu. W trakcie częstoskurczu komorowego dochodzi także do spadku ciśnienia tętniczego.

Diagnostyka częstoskurczów

EKG jest podstawowym badaniem, które powinno być wykonane w pierwszej kolejności, ponieważ w większości przypadków pozwala postawić właściwe rozpoznanie.

Jeżeli nie udaje się uchwycić arytmii w zapisie EKG, kolejnym etapem jest diagnostyka przy pomocy holtera EKG, monitorującego czynność serca średnio przez 24 godziny lub dłużej. W przypadku, kiedy holter EKG nie pozwoli na rozpoznanie lub zapis częstoskurczów, pacjent może skorzystać z tzw.

zewnętrznego rejestratora zdarzeń. Jest to rodzaj monitoringu pracy serca przez około 30 dni, który rejestruje czynność serca po sygnale od pacjenta. W sytuacji osłabienia, zasłabnięcia, zawrotów głowy itp. pacjent naciska wyznaczony guzik na aparacie i rozpoczyna się rejestracja rytmu serca.

Jeszcze inną metodą diagnostyczną jest inwazyjne badanie elektrofizjologiczne (EPS), które precyzyjnie pozwala określić rodzaj częstoskurczu, punkt wyjścia arytmii, drogę przewodzenia.

>>  Rodzaje tachykardii

Częstoskurcze komorowe – leczenie

Leczenie częstoskurczów komorowych zależy od stanu pacjenta. W stanie ostrym, w którym dochodzi do omdlenia i spadku ciśnienia tętniczego należy jak najszybciej wykonać kardiowersję  lub defibrylację elektryczną.

Jeżeli pacjent jest nieprzytomny należy podjąć resuscytację krążeniowo-oddechową.

W miejscach publicznych zwykle są dostępne automatyczne defibrylatory zewnętrzne (AED), które po przyłączeniu do pacjenta mają zdolność do rozpoznawania rytmu serca i wykonania – jeżeli jest to niezbędne – defibrylacji.

W leczeniu przewlekłym należy starać się wyeliminować lub zminimalizować przyczyny częstoskurczów komorowych i zastosować leczenia antyarytmiczne.

Leki antyarytmiczne należy zawsze stosować po kontrolą lekarza, gdyż ich zadaniem jest zapobieganie częstoskurczom komorowym, ale w niektórych sytuacjach mają działanie proarytmiczne, czyli wywoływać arytmię.

Inną metodą leczenia jest wykonanie ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (ablacja RF) w szczególności u pacjentów z częstoskurczami opornymi na leczenie farmakologiczne, u pacjentów po wielokrotnych wyładowaniach kardiowertera-defibrylatora (ICD).

Czytaj też:  Zawał serca – objawy, przyczyny, pierwsza pomoc. Czy zawał serca boli?

Częstoskurcz komorowy: objawy, leczenie

Częstoskurcz komorowy (łac. tachycardia ventricularis), czyli zaburzenia rytmu serca w wyniku nieprawidłowej pracy skurczowej mięśnia sercowego. Częstoskurcz nadkomorowy natomiast ma przyczynę w złej pracy przedsionków serca albo węzła przedsionkowo-komorowego.

Częstoskurcz zatokowy natomiast związany jest ze złą pracą węzła zatokowego, czyli naturalnego rozrusznika serca.

Dzieli się go na adekwatny, czyli występujący jako naturalna reakcja serca na, na przykład, nadmierny wysiłek lub stres oraz na nieadekwatny, zdarzający się nawet w spoczynku, a więc bez konkretnej przyczyny. 

Łagodny częstoskurcz komorowy nie zagraża życiu, natomiast gwałtowny może doprowadzić do zatrzymania akcji serca, szczególnie u osób po przebytym zawale serca albo u osób starszych.

Możemy mieć do czynienia z częstoskurczem komorowym utrwalonym lub nieutrwalonym. W tym pierwszym przypadku zaburzenie rytmu serca trwa dłużej niż 30 sekund albo częstoskurcz gdy przerywa go interwencja medyczna. Natomiast częstoskurcz nieutrwalony trwa krócej niż 30 sekund.

Częstoskurcz towarzyszy różnym chorobom serca, takim jak:

Częstoskurcz może być ponadto wynikiem uszkodzenia układu bodźcowo-przewodzącego, do którego dochodzi w czasie operacji serca.

Zwykle im jesteśmy starsi, tym częściej jesteśmy narażeni na ataki częstoskurczu. Jest to związane z postępującymi chorobami serca.

Bardzo rzadko, nie częściej niż w 3 procentach przypadków, dochodzi do częstoskurczów nieutrwalonych bez towarzyszącej im choroby serca, najczęściej u osób w zaawansowanym wieku.

Natomiast zdecydowanie większe ryzyko napadu częstoskurczów komorowych nieutrwalonych dotyczy osób chorych na serce, z przerostem lewej komory serca, z nadciśnieniem tętniczym, a także przy kardiomiopatii przerostowej, kardiomiopatii rozstrzeniowej, z zespołem Barlowa oraz po zawałach serca.

Częstoskurcz komorowy utrwalony zdarza się przy chorobie niedokrwiennej serca, po rozległym zawale serca, czy też w przypadku niewydolności serca.

Objawy powiązane są z towarzyszącymi chorobami, a także z częstotliwością i długością trwania skurczu i od stopnia uszkodzenia serca. Oprócz kołatania serca do objawów częstoskurczu komorowego możemy dodać:

• zawroty głowy
• zasłabnięcia
• omdlenia
• spadek ciśnienia tętniczego

Dla zdiagnozowania częstoskurczu komorowego wykonuje się na początku badanie EKG. Można też monitorować czynność serca przez dobę, aby uchwycić nieprawidłowości lub też wykorzystać tzw.

zewnętrzny rejestrator zdarzeń, śledzący czynność serca przez 30 dni i uruchamiany przez pacjenta w sytuacjach kryzysowych.

Do zobrazowania pracy serca można także wykorzystać EPS, czyli badanie elektrofizjologiczne.

Ostre przypadki częstoskurczu mogą doprowadzić nawet do zgonu, dlatego konieczne jest rozpoczęcie resuscytacji, gdy dojdzie do utraty przytomności.

Natomiast stany przewlekłe leczy się lekami przeciw arytmii, a także operacyjnie oraz stosując zabieg kardiowersji elektrycznej, ablazji przeskórnej (punktowe zniszczenie tkanki, powodującej arytmię) albo przez wszczepienie kardiowertera-defibrylatora serca.