Diabulimia – zaburzenie odżywiania w cukrzycy typu 1

Lisa Day, 27-letnia pielęgniarka z północnego Londynu, zmarła po odczekaniu prawie pięciu godzin na ambulans we wrześniu 2015 roku.

Zdiagnozowana z cukrzycą typu 1 jako nastolatka, celowo opuściła gwałtowne uderzenia insuliny, aby schudnąć na wiele okazje.

Ale tym razem, bez ważnego hormonu, który usuwał nadmiar cukru we krwi, rozwinęła zagrażającą życiu cukrzycową kwasicę ketonową, w której toksyczne związki chemiczne gromadzą się w organizmie.

Historia Lisa jest druzgocąca, ale niestety nie jest wyjątkowa. Szacuje się, że w Wielkiej Brytanii jedna trzecia kobiet z cukrzycą w wieku od 15 do 30 lat regularnie pomija wstrzyknięcia insuliny, aby schudnąć. Aktywiści i lekarze z tej wiedzy nazywają to zaburzenie odżywiania diabulimią, ale jest to jak dotąd nierozpoznana choroba.

W przeciwieństwie do cukrzycy typu 2, często spowodowanej czynnikami stylu życia, gdzie organizm reaguje słabiej na insulinę, typ 1 zachodzi, gdy układ odpornościowy przypadkowo niszczy komórki trzustki, które produkują hormon.

Ta niezbędna substancja chemiczna promuje energię z pożywienia wokół ciała. Ale bez niego pojawiają się objawy cukrzycy: częste oddawanie moczu, odwodnienie i całkowite wyczerpanie. Stan ten często powoduje również szybką utratę wagi.

Jak Jacqueline Allan z cukrzycy typu 1 umieszcza ją w poście na blogu Huffington Post:

‘Jak na ironię, zwłaszcza jeśli jesteś kobietą, ludzie zaczynają mówić ci, jak dobrze wyglądasz, pytają cię, co jest twoim sekretem i pomimo tego, że czujesz się na wpół martwy, zaczynasz myśleć:’ Hej, to jest świetne! Straciłem na wadze! ‘.

Dowiedzieć się, że w rzeczywistości nie jesteś najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, masz zagrażającą życiu chorobę przewlekłą, a jej leczenie wiąże się z niekończącą się arytmetyką umysłową na temat proporcji węglowodanów do insuliny i dostosowywania się do wysiłku i czasu miesiąca, a najstraszniejszego ze wszystkich.

waga wraca z powrotem … Dziwne uczucie wiedzieć, że ludzie podziwiali twoje ciało za samo jedzenie. ‘

Konieczność nagłego skrupulatnego podchodzenia do jedzenia w celu właściwego radzenia sobie z chorobą może być dla wielu walką. Nie jest więc zaskakujące, że dla niektórych kobiet manipulowanie insuliną w celu utraty wagi staje się atrakcyjną perspektywą, pomimo bardzo niebezpiecznego ryzyka .

‘W gruncie rzeczy organizm sam się kanalikuje i stąd bierze się utrata wagi. Choć może wyglądać na to, że tracisz wagę, w rzeczywistości tracisz tkankę ze wszystkich głównych narządów. Zasadniczo nie ma systemu w Ciało, które nie ma wpływu na cukrzycę, a w młodym wieku może się bardzo źle zdarzyć, a kiedy już to się stanie, jest już za późno ‘, mówi Jacqueline.

Pomijanie insuliny może negatywnie wpływać na płodność, powodować uszkodzenie nerwów, utratę kości, a także niewydolność serca i nerek.

A posiadanie niebezpiecznie wysokiego poziomu cukru we krwi może nawet wywołać ślepotę.

Cukrzyca w głównej przyczynie ślepoty wśród osób w wieku produkcyjnym w Wielkiej Brytanii i najwyższy wzrost występuje u kobiet z cukrzycą typu 1 w wieku od 15 do 30 lat.

Podobnie jak w przypadku wielu zaburzeń zdrowia psychicznego, osoby cierpiące na cukrzycę nie są nieświadome powikłań zdrowotnych lub niebezpieczeństw, ale bez wsparcia, aby zmienić swoje zachowanie, ożywienie jest niezwykle trudne. Jackie Fosbury, psychoterapeuta specjalizujący się w cukrzycy, doskonale zdaje sobie sprawę z tego problemu. Pracuje w specjalistycznym centrum diabetologicznym w Brighton i spotyka wielu pacjentów z cukrzycą.

‘Ludzie z cukrzycą, jak większość osób z zaburzeniami odżywiania, są zwykle bardzo inteligentni i dokładnie wiedzą, co robią.’ Pacjent powiedział mi ostatnio ‘Wolę być ślepy niż gruby’. Jest to bardzo trudny warunek traktować ‘, mówi.

A statystyki, które mamy na temat tego stanu, to prawdopodobnie ostrożne szacunki, sugerujące, że problem jest o wiele gorszy, niż nam się wydaje.

Ostatnie badanie w Australii mówi, że było to bardziej jak 85% kobiet w wieku 15-18 lat, które regularnie pomijają insulinę, aby schudnąć.

Badania sugerują również, że kobiety z cukrzycą typu 1 są trzy razy bardziej narażone na zaburzenie odżywiania niż kobiety, które nie chorują na cukrzycę

Jaqueline Allan mówi: ‘Specjalista diabetologa, którego znam, powiedział, że jeśli widzisz osobę, która jest młodą pacjentką typu 1, musisz natychmiast się upewnić, że nie bierze ona odpowiednio insuliny, ponieważ jest prawie powszechniejsza niż nie ‘. Uważa, że ​​większe współczucie dla młodych kobiet, u których zdiagnozowano cukrzycę typu 1, może być dobrym początkiem do rozwiązania problemu.

‘Natknąłem się na wiele osób, które zostały poinformowane przez małe pielęgniarki jako małe dzieci o otyłości.

Jest dużo wstydu i paluszków, i jeśli sam nie masz do czynienia z cukrzycą typu 1, po prostu nie dostaniesz Jest to niezwykle trudna choroba, szczególnie dla młodych kobiet, ponieważ hormony zmieniają się tak bardzo. Gdybyśmy wzięli wstyd z zarządzania cukrzycą, moglibyśmy odetnij dużo tego u źródła. ‘

A ponieważ diabulimia nie jest uznanym terminem medycznym, oznacza to, że w większości przypadków chorzy nie otrzymują wsparcia, którego tak bardzo potrzebują.

‘Nie ma odpowiedniego wsparcia, ponieważ nie istnieje odpowiednie wsparcie Często zdarza się, że zastanawiasz się, gdzie może się zmieścić pacjent, czy to zaburzenie odżywiania, czy problem z cukrzycą? I jest kilku lekarzy, którzy uważają, że jest to robione termin internetowy ‘, wskazuje Jacqueline.

‘Pielęgniarki powiedzą, że pacjent rezygnuje z insuliny, aby utrzymać wagę na niskim poziomie, ale nie mówią o cukrzycy, nie lubią tego powiedzieć, ponieważ nie jest ona oficjalnie uznana, a do tego czasu nie jesteśmy w stanie zrobić nic o tym ‘, mówi Jackie Fosbury.

Jednak, jak zapewniają Jacqueline i Jackie, nawet jeśli ci pacjenci mają dostęp do specjalisty od zaburzeń odżywiania, droga leczenia cukrzycy musi być zupełnie inna niż w przypadku bardziej rozpoznanych zaburzeń odżywiania, takich jak anoreksja lub bulimia. Fakturowanie w leczeniu insuliną komplikuje sytuację, a wiele oddziałów po prostu nie ma wiedzy i doświadczenia, aby skutecznie zarządzać pacjentem z cukrzycą. Obecnie w całym kraju są tylko dwie jednostki, które mają określony program diabulimii.

Osiem lat temu, bliski przyjaciel Jacqueline zmarł z powodu tego stanu i uświadomiła sobie, że musi spróbować wzbudzić pewną świadomość niszczącej choroby.

Założyła organizację charytatywną Diabetics z zaburzeniami odżywiania. Celem organizacji jest zapewnienie wsparcia, świadomości, poparcia i działania wokół diabulimii.

Coraz bardziej sfrustrowana brakiem wsparcia, Jacqueline powróciła na uniwersytet, aby studiować doktorat z tej dziedziny.

Dokument o nazwie ‘Diabulimia: Najniebezpieczniejsze zaburzenie odżywiania na świecie’ jest dostępny na BBC iPlayer, który śledzi losy trzech młodych chorych.

DIABULIMIA – zaburzenia odżywiania u osób z cukrzycą

Zaburzenia jedzenia są coraz częściej występującym zjawiskiem. Pojawiają się w różnych grupach wiekowych i dotyczą także mężczyzn. Wciąż stanowią oni zdecydowaną mniejszość, jednocześnie coraz częściej dotyka ich problemem związany z nieprawidłowymi zachowaniami związanymi z jedzeniem. Diabulimia jest jednym z tych zaburzeń.

Cukrzyca i zaburzenia odżywiania: otyłość i diabulimia

Cukrzyca należy do chorób, w których dość sporo uwagi poświęca się ilości i jakości jedzenia. Pacjenci są nauczeni zwracać uwagę na odpowiedni rodzaj przyjmowanych węglowodanów, eliminację słodyczy z diety oraz w przypadku stosowania metody intensywnej czynnościowej insulinoterapii są przyzwyczajeni do ważenia produktów spożywczych i liczenia wymienników węglowodanowych.

Osoby chorujące na cukrzycę są poddawane kontroli masy ciała na każdej wizycie kontrolnej w poradni diabetologicznej. Nawet w sytuacjach, gdy ich masa ciała mieści się w granicach normy.

Stąd też, w wielu badaniach klinicznych podkreśla się, że ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania jest wyższe u młodych osób z cukrzycą typu 1, w porównaniu do ich rówieśników bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej.

Diabetycy, którzy są leczeni insuliną nierzadko też są świadomi anabolicznego działania insuliny i konsekwencji stosowania zbyt dużych dawek leku. Wiedzą, że takie postępowanie może prowadzić do stosunkowo szybkiego przyrostu masy ciała.

Badanie DCCT prowadzone wśród osób z typem 1 cukrzycy wykazało, że pomimo uzyskania lepszego wyrównania metabolicznego cukrzycy, w grupie osób leczonych intensywnie nadwagę wykazano u 41,5% badanych.

Natomiast u osób leczonych konwencjonalnie tylko 26,9% osób miało masę ciała powyżej normy.

Naturalnie przy odpowiednim bilansie energetycznym (czyli dostarczaniu dziennej porcji energii równej realnemu zapotrzebowaniu energetycznemu) nadwaga nie jest zagrożeniem dla osób pobierających insulinę. Natomiast pomimo tego, wiele osób z cukrzycą (zwłaszcza kobiet) odczuwa silny lęk przed przyrostem masy ciała (2). Więcej informacji w tematyce znajdziesz w artykule czy leczenie cukrzycy prowadzi do przyrostu masy ciała. 

Zaburzenia odżywiania dotykają do 30% nastolatków z cukrzycą typu 1

Zaburzenia odżywiania dotykają do 30% nastolatków z cukrzycą

Prawie 20% dzieci i nastolatków z cukrzycą typu 1 cierpi na zaburzenia odżywiania (ang. Diabetes Eating Disorder, w skrócie DES). Większość to dziewczynki. – wynika z ostatnio przeprowadzonych badań w Norwegii.

“Zaleca się, aby młodzież z T1D była rutynowo rok rocznie badana pod kątem występowania zaburzeń odżywiania” radzi dr Line Wisting z Regional Eating Disorders Service z Uniwersyteckiego Szpitalu w Oslo, autorka badań. Jak sugeruje specjalistka, wczesna interwencja jest bardzo ważna, ponieważ może zminimalizować ryzyko powikłań cukrzycowych.

Ankieta dostosowana do diabetyków typu 1

Badanie jest pierwszym, które wykorzystuje nowo opracowaną 16-elementową ankietę Diabetes Eating Problem Survey-Revised (DEPS-R), oceniającą zaburzenia odżywiania specyficznie u diabetyków typu 1.

Takie narzędzie pozwala dostrzec problem wokół odżywania, co w przypadku cukrzycy typu 1 nie jest proste. W cukrzycy zaabsorbowanie jedzeniem, kontrola posiłków to naturalny przejaw choroby.

Co więcej, standardowe narzędzia oceny zaburzeń odżywiania nie analizują odstawianie insuliny jako metody niezdrowego odchudzania.

Stąd potrzeba stworzenia narzędzia oceny ryzyka zaburzeń odżywiania dostosowana do potrzeb diabetyków.

“Wypełnienie ankiety zajmuje mniej niż 10 minut. Kwestionariusz zawiera ważne informacje na temat zdrowych lub niezdrowych nawyków żywieniowych. Wyniki ankiety mogą dać cenne informacje na temat kierunku dalszej obserwacji cukrzycy i ogólnie stanu zdrowia pacjenta” mówi dr Wisting.

Co trzeci nastolatek z cukrzycą cierpi na zaburzenia odżywiania

Badaniu poddano 770 młodych ludzi w wieku od 11 do 19 lat z cukrzycą typu 1. Dotychczas badaniach DEB koncentrowały się przede wszystkim na kobietach. Tym razem jednak młodzi mężczyźni stanowią połowę (49,4%) tej próby badawczej.

Średni wiek badanych to 14,6 lat, a średni czas trwania cukrzycy 5,3 lat. Najczęściej używane pompy insulinowe (56%) lub wykonywano co najmniej 4 zastrzyki insuliny dziennie. Naukowcy zidentyfikowali zaburzenia odżywiania związane z cukrzycą u 18,3% całej grupy (27,7% dziewczynek i 8,6% chłopców).

Proporcje były znacząco wyższe w starszej grupie pacjentów. Zaburzenia odżywiania zostały zidentyfikowane u 32,7% nastolatków (49,4% dziewcząt i 14,5% chłopców) w 153-osobowej grupie młodzieży w wieku 17 do 19 lat. Wśród 11- i 13-latków wskaźnik był poniżej 10 %.

Zaburzenia ożywiania a ryzyko powikłań

Wśród pacjentów z zaburzeniami odżywiania znacznie wzrastał poziom hemoglobiny glikowanej (9,2%). Podczas gdy u zdrowych pacjentów wynosił on 8,4 %.

Zaburzenia odżywiania w cukrzycy pogarszają kontrolę metaboliczną, przyspieszają rozwój powikłań cukrzycowych, oraz zwiększają ryzyko wczesnej śmierci.

Nadwaga generuje zaburzenia odżywiania

Nadwaga młodzieży okazała się być główną przyczyną zaburzeń odżywiania. Objawy zaburzeń pojawiły się u 28,9% spośród 147 młodych ludzi z nadwagą oraz aż u 38,1% spośród 22 otyłych pacjentów.

Dla porównania, zaburzenia odżywiania zauważono zaledwie u 14,9% spośród 533 nastolatków z prawidłową masą ciała. Zależność pomiędzy DEB i masą ciała była szczególnie silna wśród młodych kobiet.

Prawie jedna trzecia (31,6%) wszystkich przebadanych potwierdziła, że przy obfitych posiłkach (przejadaniu się) nie biorą wystarczającej ilości insuliny do pokrycia żywności (36, 8 % dziewcząt, 9,4 % chłopców). 6,9% ankietowanych przyznało się, że po przejadaniu się, w ogóle pomija kolejną dawkę insuliny (26,2 % dziewcząt, 4,5 % chłopców).

Implikacje kliniczne

Ms. Wisting podkreśla, że badanie nie diagnozuje zaburzeń odżywania, a jedynie wskazuje “pewien stopień zaburzonego jedzenia, co powinno być przedmiotem dalszej oceny.”  Zaznacza, że ankieta często wskazuje osoby zagrożone cukrzycowymi zaburzeniami odżywiania.

“Niestety, nie ma wiedzy o efektywnym podejściu do leczenia tej grupy pacjentów, ale współpraca między diabetologami i specjalistami od zaburzeń jedzenia jest bardzo ważna.” -podsumowała.

Ważną rolę pełnią też rodzice, którzy powinni dyskretnie obserwować dorastające dzieci, i w razie podejrzenia zaburzenia odżywiania, poszukać pomocy psychologa.

Diabulimia. Sekret chorych na cukrzycę typu 1

Jeśli Twoje dziecko choruje na cukrzycę typu 1 i pomału wchodzi w wiek dojrzewania, bacznie je obserwuj. Może się okazać, że celowo pomija dawki insuliny, żeby nie przytyć.

Diabulimia (od słów diabetyk i bulimia) to celowe pomijanie lub zmniejszanie dawek insuliny w celu obniżenia masy ciała. Sprawa jest na tyle poważna, że Narodowa Służba Zdrowia (NHS) w Wielkiej Brytanii przeznaczyła właśnie prawie milion funtów na walkę z tym zaburzeniem. Sprawdź, kogo dotyczy ten problem.

Diabulimia – objawy

W klasyfikacji DSM V diabulimia znajduje się w kategorii niespecyficznych zaburzeń odżywiania, a w klasyfikacji ICD 10 – w zaburzeniach odżywiania się nieokreślonych.

Oznacza to, że oficjalnie nie ma jeszcze swojego własnego miejsca na mapie chorób, ale szacuje się, że z problemem zmaga się nawet 20-30 proc. kobiet chorujących na cukrzycę typu 1. W większości przypadków, u 60 proc.

pacjentek, choroba rozpoczęła się przed 25. rokiem życia.

Diabulimia rozwija się stopniowo w wyniku lęku przed przytyciem. Szacuje się, że lęk ten towarzyszy nawet 40 proc. chorych na cukrzycę, którzy muszą przyjmować insulinę, która jest hormonem anabolicznym.

Ryzyko rozwinięcia się diabulimii jest wyższe u dziewcząt i młodych kobiet, ale problem ten dotyczy także mężczyzn.

Jak zauważają eksperci, dążą oni do redukcji masy ciała głównie przez zbyt intensywny wysiłek fizyczny.

Zobacz także: Bigoreksja: gdy ćwiczenia stają się uzależnieniem

Objawy diabulimii to m.in.:

• znaczne wahania masy ciała,
• uczucie zmęczenia,
• zaburzenia postrzegania własnego ciała (ang. body image disorder),
• nietypowe zachowania dotyczące pożywienia: chowanie jedzenia czy kompulsyjne objadanie się żywnością bogatą w węglowodany.

Zachowania, które powinny zaniepokoić otoczenie, to m.in.:

• przekładanie wizyt w poradni;
• duża koncentracja na wyglądzie;
• eksperymentowanie z dietami (np. wegetarianizm, weganizm, białkowa, bezglutenowa);
• bardzo wysoki poziom aktywności fizycznej;
• zaburzenia nastroju: apatia lub nerwowość.

Diabulimia – powikłania

Eksperci ds. żywienia zwracają uwagę na fakt, że osoby chorujące na cukrzycę są wyjątkową grupą, szczególnie narażoną na rozwinięcie się zaburzeń odżywiania. Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu zaburzeń odżywiania są bowiem m.in.:

• okres dojrzewania,
• koncentracja na jedzeniu,
• osobowość egocentryczna,
• zaburzenia lękowe,
• konflikty domowe,
• traumy.

Diabulimia – bulimia cukrzyków

Większość osób, które chce schudnąć albo zmienić swoje nawyki odżywiania na bardziej zdrowe, zna bardzo dużo diet, wie co jeść i ile pić, włącza w proces odchudzania aktywność fizyczną.

Zdobywa także wiedzę psychologiczną na temat motywacji i nawyków odżywiania, by zmienić swoje zachowanie i sprawić, aby szczupła sylwetka pozostała na dłużej, bez efektu jo-jo.

Takie działania na pewno będą korzystne dla organizmu, jednak bez zrównoważonego i zbilansowanego podejścia do zagadnienia odchudzania nikt nic nie wskóra, a może tylko przysporzyć sobie problemów.

Te zasady tyczą się każdego z nas, a w szczególności powinny na nie zwracać uwagę i ich przestrzegać osoby, które borykają się z różnymi chorobami. Wówczas trudniej jest pogodzić chęć posiadania szczupłego ciała z licznymi problemami wynikającymi z danego schorzenia.  

Angielskie słowa diabetes (dieta) oraz bulimia pozwoliły na stworzenie słowa diabiulimia, które określa zaburzenie odżywiania występujące u osób ze zdiagnozowaną cukrzycą insulinozależną I typu.

Zaburzenie to polega na tym, że chorzy nie przyjmują dawek insuliny, ponieważ nie chcą przytyć i bardziej dbają o swój wygląd aniżeli o zdrowie.

Problem ten dotyczy głównie młodych kobiet w wieku od 15 do 30 lat.

Cukrzyca insulinozależna typu I określana była kiedyś młodzieńczą, ponieważ dotyczy ona głównie młodych ludzi w wieku od około 14 do 30 roku życia. Mówi się o niej jako o najczęstszej chorobie przewlekłej wieku rozwojowego. Jest to choroba autoimmunologiczna, ponieważ układ odpornościowy atakuje swój własny organizm.

Stanowi wynik niszczenia komórek beta trzustki poprzez pobudzenie układu odpornościowego, który wytwarza przeciwciała odpowiedzialne za jej stopniowe wyniszczanie. Doprowadza to do niedoboru insuliny, która jest odpowiedzialna za prawidłowy przebieg metabolizmu białek, tłuszczów i węglowodanów.

Efektem spadku insuliny jest gromadzenie się glukozy we krwi, a taki stan utrzymujący się przez długi czas zagraża zdrowiu i życiu. Sama choroba zapoczątkowana jest zwykle przez czynniki genetyczne i środowiskowe (dieta, klimat), które uruchamiają procesy niszczące trzustkę.

Ten proces może trwać już od życia płodowego i stopniowo się rozwijać nawet do kilkudziesięciu lat przed wystąpieniem pierwszych symptomów choroby.

Podstawowymi objawami cukrzycy typu I są: częstomocz (poliuria) jako skutek nadmiernego pragnienia i wypijania dużej ilości płynów w ciągu doby, spadek masy ciała, senność, osłabienie, skłonność do infekcji, rozmyte widzenie czy nudności.

Leczenie cukrzycy polega na odpowiednim utrzymywaniu stężenia glukozy we krwi, aby uniknąć ostrych i przewlekłych powikłań. Można temu zapobiec stosując podstawowy lek, jakim jest właśnie insulina. Na początku podaje się ją dożylnie razem z różnymi elektrolitami i płynami, by wyrównać stężenie glukozy we krwi.

Następnie przechodzi się do wstrzykiwania jej podskórnie za pomocą osobistej pompy insulinowej.

Tak naprawdę etiologia tego rodzaju cukrzycy nie jest jeszcze dobrze poznana. Wśród możliwych przyczyn wymienia się: zakażenia wirusowe (np. różyczki), krótki okres karmienia piersią lub też zastępowanie mleka matki mlekiem krowim; spożywanie azotynów lub stres.

Osoby z diabulimią celowo pomijają przyjmowanie insuliny, ponieważ może ona powodować zwiększenie masy ciała. Aby tego uniknąć rezygnują z aplikowania leku, by mieć kontrolę nad wyglądem swojego ciała.

Problem ten dotyczy głównie młodych, chorujących kobiet i odnosi się do innego zaburzenia odżywiania jakim jest bulimia.

Wskazuje się na podobieństwo schorzeń, które prowadzą do utraty wagi, ponieważ w przypadku diabulimi wydalana glukoza jest w sposób naturalny przez nerki, a w przypadku bulimii prowokuje się wymioty. Jednak cel jest ten sam – zmniejszyć wagę ciała w celu osiągnięcia szczupłego wyglądu.

Działania te są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i mogą doprowadzić do śmierci. Pomijając dawkę insuliny diabetycy doprowadzają organizm do stanu, w którym obniża się jego masa ciała, zwiększa się pragnienie oraz występuje moczopędność. Pojawiają się bóle głowy oraz wzmożona senność.

W następnym etapie nieprzyjmowania insuliny nasilają się wcześniejsze objawy, zanikają mięśnie i ciągle spada masa ciała. Później dochodzi do skrajnego wyczerpania organizmu, uszkodzeń nerek, układu krążenia i wzroku. Nie przyjmowanie insuliny może wywołać śpiączkę i śmierć chorej osoby. Wszystko to w celu osiagnięcia szczupłego wyglądu.

Otoczenie chorej osoby może dostrzec pewne symptomy świadczące o odstawieniu insuliny.

Niepokoić powinny takie oznaki, jak to, że mimo przyjmowania pożywienia osoba chora widocznie chudnie, nie mija uczucie zmęczenia i senności, utrzymuje się wysokie stężenie glukozy i często oddawany jest mocz.

Dostrzeżenie tych objawów i odpowiednia reakcja mogą uchronić osoby chore przed pogarszającym się ich stanem zdrowia.  

W wyścigu o realizowanie kanonu współczesnego piękna ważna jest świadomość konsekwencji swoich działań, a szczególnie jest ona istotna, gdy w codziennym życiu towarzyszy nam poważna choroba.

Opisywane zaburzenie, jakim jest diabulimia w dłuższej perspektywie czasu, może i wywołuje efekt chudnięcia, ale niesie ze sobą znacznie większe skutki, doprowadzając nawet do śmierci.

Ważne, by w chęci bycia szczupłym nie tracić głowy, ani tym bardziej zdrowia.

Literatura:

Hacia, S., Cichoń, L., Nowak, M., Fuchs, A., Jarosz-Chobot, P., Janas-Kozik, M. Zachowania autoagresywne u pacjentek chorujących na cukrzycę typu 1 leczonych na oddziale klinicznym psychiatrii i psychoterapii wieku rozwojowego – opis przypadków. Psychiatr. Pol. 2013; 47(5): 887–896.

Hanas R. Cukrzyca typu 1 u dzieci, młodzieży i dorosłych, Dia-Pol, Gdańsk 2010

Korzeniowska, K., Jabłecka, A. Cukrzyca (Część I). Farmacja Współczesna, 2008; 1: 231-235. Zakład Farmakologii Klinicznej, Katedra Kardiologii, Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

Diabulimia – zaburzenie odżywiania u osób z cukrzycą typu I – 4.6/5. Oddano 21 głosy.

Diabulimia – o pacjentach z zaburzeniami odżywiania w gabinecie dietetyka

Zaburzenia odżywiania są zaliczane przez psychiatrów do zespołów o charakterze behawioralnym, w którym można wyodrębnić zaburzenia fizjologiczne oraz czynniki fizyczne. Należą do chorób cywilizacyjnych, stanowiących poważny problem społeczny, gdyż dotykają coraz większe grono osób.

Według lekarzy ów zaburzenia mogą rozwijać się w różny sposób. Do typowych from, zaliczyć można np. bulimię, anoreksję. Natomiast wśród niespecyficznych postaci zaburzeń odżywiania wyróżnia się połączenie ww.

i/lub dodatkowo występowanie jednostki chorobowej mającej charakter przewlekły, czego dobrym przykładem jest diabulimia.    

Czym jest Diabulimia?  

Diabulimia to zaburzenie odżywiania, w którym obserwuje się objawy bulimii, wśród osób cierpiących na cukrzycę typu 1 (stąd też pochodzi nazwa tego schorzenia ang.  diabetes  – cukrzyca i  ang. bulimia, choć nie jest to zarejestrowany termin medyczny).    

U kogo najczęściej się ją rozpoznaje?  

Diabulimia jest zaburzeniem dotykającym osoby z cukrzycą typu 1, jak wskazują wyniki badań częściej zapadają na nią kobiety.

Wielu lekarzy i dietetyków, wskazuje, iż  najczęściej diabulimia rozpoznawana jest wśród młodzieży, ale zdarzają się także przypadki w grupie osób dorosłych, którzy w sposób nadmierny przykładają uwagę do swojego wyglądu i/lub mających problem z poczuciem własnej wartości, samooceny.    

Jak wygląda rozpoznanie?  

Często gabinet dietetyczny może okazać się miejscem, w którym u pacjenta zostanie po raz pierwszy zaobserwowana rozwijająca się lub już tocząca jednostka chorobowa. Dietetyk naturalnie może pomóc osobie chorej działając w zakresie swojego wykształcenia.

Jednak bardzo ważne jest by zachował ścisłą współpracę z lekarzami, a często także z fizjoterapeutami oraz psychologami. Szczegółowo przeprowadzony wywiad dietetyczny, może dać obraz specjaliście, tego z czym zmaga się pacjent i jakie powinny być dalsze kroki postępowania dietetyka w celu niesienia pomocy choremu.

Zaobserwowanie objawów u pacjenta, świadczących o rozwijającej się lub już toczącej chorobie, powinno nakłonić go do skierowania pacjenta do odpowiedniego specjalisty (celem dalszej diagnozy lub wyboru odpowiedniej terapii przy pomocy odpowiedniego sposobu żywienia).

W przypadku diabulimii, z pewnością  niezbędna okaże się dodatkowa konsultacja z diabetologiem opiekującym się pacjentem, lekarzem rodzinnym i psychologiem lub psychiatrą. U pacjenta z diabulimią, można zaobserwować objawy m.in.

Typowe dla bulimii  – polegające na świadomym prowokowaniu wymiotów bądź używaniu środków farmakologicznych/ziołowych o działaniu przeczyszczającym. Zachowanie to ma na celu zmniejszenie masy ciała. Obserwujemy postępujący spadek masy ciała.

Świadoma częściowa rezygnacja z przyjmowania insuliny przez pacjentów z cukrzycą typu 1- pomijanie dawek insuliny, ma na celu uniknięcie przyrostu tkanki tłuszczowej podczas insulinoterapii.

Diabulimia

Diabulimia to zaburzenie odżywiania dotyczące osób z cukrzycą typu 1[1]. To co ją odróżnia od innych zaburzeń odżywiania zawartych w DSM-5, to intencjonalne unikanie bądź zmniejszanie przyjmowanej dawki insuliny po to by utrzymać lub zmniejszyć masę ciała[2].

Objawy

Typowymi objawami diabulimii są:

• szybka utrata masy ciała
• wysoka wartość glikemii
• wysoka wartość hemoglobiny glikowanej
• tendencja do kwasicy metabolicznej
• nieprawidłowy sposób odżywiania się, który przypomina ten występujący u osób z bulimią
• fiksacja na punkcie wielkości i kształtu ciała
• wysokie niezadowolenie z własnego wyglądu[2]

Etiologia zaburzenia

Do wykrycia cukrzycy typu 1 przeważnie dochodzi w okresie dojrzewania, czyli w czasie, kiedy dochodzi do dużych zmian hormonalnych. Jest to także czas, kiedy przybranie na wadze jest czymś normalnym.

Badania pokazują, że masa ciała nastolatek zmagających się z cukrzycą typu 1 jest większa o 6,8 kilograma od ich rówieśniczek bez cukrzycy. Ponadto wstrzykiwanie insuliny może wiązać się z pojawieniem się na ciele śladów, takich jak siniaki, a nawet grudki, które odbierane są jako nieatrakcyjne.

Natomiast częstym zjawiskiem u kobiet uprawiających sport jest niezadowolenie z obrazu własnego ciała[1].

Ryzyko zaburzenia

Cukrzyca typu 1 zwiększa ryzyko zaburzeń odżywiania zarówno u mężczyzn, jak i kobiet.

Szczególnie duże ryzyko pomijania lub zmniejszania przyjęcia dawki insuliny, traktowane jako forma przeczyszczania, występuje u dziewcząt, w głównej mierze w wieku nastoletnim i wczesnej dorosłości.

U kobiet wskazuje się na dodatkowe czynniki indywidualne, rodzinne oraz społeczno-kulturowe, które wpływają na podjęcie jawnych zaburzonych form zachowań dotyczących żywienia[3].

Leczenie

Rozpoznanie diabulimii jest najtrudniejszym etapem dla specjalistów. Istotne jest zwrócenie uwagi na sygnały, które świadczą o nieprawidłowym zachowaniu pacjentów. Wskazuje się na takie czynniki fizjologiczne i psychologiczne, jak:

• powtarzające się epizody kwasicy ketonowej
• wysoka wartość hemoglobiny glikowanej
• niski wskaźnik BMI
• niska zawartość tkanki tłuszczowej
• zmiany w zachowaniu pacjenta, np. nieprzychodzenie lub zmiana terminu wizyty
• zaniedbania w prowadzeniu dzienniczka samokontroli
• unikanie lub zmniejszenie przyjmowania dawek insuliny
• bardzo wysoki poziom aktywności fizycznej
• obserwowalne skupienie uwagi na wylądzie zewnętrznym
• duże skupienie na samym jedzeniu oraz powiązanych z nim zachowaniach
• przejście na różne diety bez wskazań medycznych, np. weganizm
• zmiany w nastroju czy samopoczuciu, np. obniżony nastrój, apatia, zmęczenie, wahania nastroju czy niechęć wobec typowych czynności
• za duże wymagania wobec siebie samego
• przesadny perfekcjonizm
• silne pragnienie sprawowania kontroli[2]

Leczenie osoby z diabulimią obejmuje wiele etapów i obszarów. Lekarz zajmujący się takim pacjentem powinien pamiętać o takich kwestiach jak:

• wyjaśnienie pacjentowi, dlaczego przyjmowanie insuliny w odpowiednich dawkach jest tak istotne
• doradzanie w kwestiach zdrowej diety (najlepszą formą jest spisanie na kartkę wszystkich zaleceń)
• dokładne wyjaśnienie sposobu aplikowania insuliny
• wyznaczaniu osiągalnych celów dla pacjenta

Istotne jest formowanie wszystkich zaleceń w łatwy sposób do zrozumienia[2]. Oprócz leczenia farmakologicznego i niekiedy hospitalizacji, powinna być prowadzona psychoterapia[4].

Proponuje się różne formy psychoterapii, w głównej mierze: indywidualną, grupową czy rodzinną, która jest najbardziej rekomendowaną opcją, kiedy pacjentem jest dziecko.

Zaletami udziału rodzinny podczas terapii jest przeciwdziałanie stygmatyzacji osoby zmagającej się z tym problemem, a także zmierzenie się z emocjami wszystkich jej członków[2]. Zaleca się, aby zarówno osoba zmagająca się z diabulimią, jak i jej rodzina powinna zostać zapoznana z obszarem odżywiania[4].

Przypisy

1. ↑ a b MalissaM. Martin MalissaM., NatashaN. Darbar NatashaN., MoniqueM. Mokha MoniqueM., Diabulimia: A Body-Image Disorder in Patients with Type 1 Diabetes Mellitus, „Athletic Therapy Today”, 13 (4), 2008, s. 31–33, DOI: 10.1123/att.13.4.31, ISSN 1078-7895 [dostęp 2020-04-26] .
2. ↑ a b c d e AgataA. Juruć AgataA., MaiaM. Kubiak MaiaM., BognaB. Wierusz-Wysocka BognaB., Psychological and medical problems in prevention and treatment of eating disorders among people with type 1 diabetes, „Clinical Diabetology”, 5 (1), 2016, s. 26–31, DOI: 10.5603/DK.2016.0005, ISSN 2450-8187 [dostęp 2020-04-26]  (ang.).
3. ↑ P.P. Colton P.P. i inni, Eating Disorders and Diabetes: Introduction and Overview, „Diabetes Spectrum”, 22 (3), 2009, s. 138–142, DOI: 10.2337/diaspect.22.3.138, ISSN 1040-9165 [dostęp 2020-04-26]  (ang.).
4. ↑ a b Lisa A.L.A. Ruth-Sahd Lisa A.L.A., MelissaM. Schneider MelissaM., BrigitteB. Haagen BrigitteB., Diabulimia: What It Is and How to Recognize It in Critical Care, „Dimensions of Critical Care Nursing”, 28 (4), 2009, s. 147–153, DOI: 10.1097/DCC.0b013e3181a473fe, ISSN 0730-4625 [dostęp 2020-04-26]  (ang.).

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Diabulimia&oldid=60445417”

Diabulimia: cukrzyca w połączeniu z bulimią

Co się dzieje w przypadku połączenia zaburzenia odżywiania z zaburzeniem na tle hormonalnym? Konsekwencje są zasadniczo druzgocące. Diabulimia jest właśnie takim przypadkiem.

Odpowiedzmy najpierw na pytanie, czym dokładnie jest diabulimia?

Jest to stosunkowo nowa choroba będąca połączeniem dwóch zaburzeń: cukrzycy insulinozależnej i bulimii. Oba z tych schorzeń są niestety na równi niebezpieczne.

Diabulimia: jaką rolę w tej chorobie odgrywa cukrzyca?

W omawianym przypadku rozpatrywać będziemy cukrzycę typu 1, która wymaga dostarczania insuliny do organizmu. Trzustka danej osoby nie jest bowiem w stanie syntetyzować niezbędnej jej ilości.

Niedobór insuliny jest zatem ważnym czynnikiem w utracie masy ciała tych pacjentów. Dzieje się tak dlatego, że insulina jest niezbędna do dostarczania cząsteczek glukozy do komórek w celu ich prawidłowego funkcjonowania.

Kiedy w organizmie brakuje insuliny, cukier nie przedostaje się do komórek i pozostaje w krwiobiegu, dopóki nie zniknie, wyeliminowany przez nerki. Prowadzi to czasami do ekstremalnej utraty masy ciała.

W normalnych warunkach młodzi pacjenci z cukrzycą typu 1 zaczynają odzyskiwać wagę. Pod warunkiem jednak postawienia diagnozy i poddania się długotrwałemu leczeniu insuliną. Towarzyszą temu ściśle regulowane posiłki.

Jednak osoba cierpiąca na diabulimię wykorzystuje działanie insuliny na jej metabolizm, aby w ten sposób utrzymać nadmiernie niską wagę ciała. Dzieje się to kosztem powrotu do dobrego stanu zdrowia i optymalnej wagi.

Warto przeczytać również: Korzyści z diety ketogenicznej: poznaj je!

Rodzaj pacjentów

Diabulimia może dotyczyć obu płci. Jednak większość pacjentów to kobiety. Osoby z diabulimią zazwyczaj charakteryzują się następującymi cechami:

• Młode kobiety z cukrzycą typu 1 zdiagnozowaną we wczesnym wieku.
• Inteligentna młodzież z tendencją do osiągania dobrych wyników w nauce, perfekcjoniści.
• Osoby wspomniane powyżej, które często mają jednak bardzo niską samoocenę.
• Zazwyczaj pochodzą z rodzin o skomplikowanej sytuacji, słabo radzących sobie z rozwiązywaniem problemów, o wysokim poziomie oczekiwań i braku komunikacji emocjonalnej.
• Powszechne jest występowanie cech depresyjnych. Często trudno w zasadzie określić, co było pierwsze: depresja lub diabulimia.

Tak więc osoba z bulimią, która cierpi również na cukrzycę typu 1, zaczyna zastępować typowe dla bulimii objadanie się, późniejsze wymioty i nadmierne ćwiczenia fizyczne wykorzystaniem insuliny, aby schudnąć.

Cukrzyca co jesc

• Artykuły
• Pytania do lekarzy

Dieta w cukrzycy Cukrzyca typu II nazywana insulinoniezależną jest chorobą przewlekłą.

Medycyna ajurwedyczna (starohinduska) zalecała stosowanie cynamonu w walce z cukrzycą oraz niestrawnością. (…) Cynamon w walce z cukrzycą Obecnie prowadzi się badania nad zastosowaniem cynamonu w leczeniu chorób, a…

przed cukrzycą typu II. (…) w tkance mięśniowej, a tym samym chroni przed cukrzycą typu II.

Znamy prozdrowotne właściwości soku z cytryny. Picie go z wodą na czczo skutkuje oczyszczeniem organizmu z toksyn i wzmocnieniem układu odpornościowego. To wszystko dzięki dawce witaminy C. Trzeba jednak zaznaczyć, że gdy wyciskamy sok z cytryny, traci…

Z biegiem czasu ta insulinooporność może przekształcić się w cukrzycę typu 2. (…) Ten rodzaj tłuszczu wiązany jest przez lekarzy nie tylko z cukrzycą, ale też z chorobami serca.

Cukrzyca zmorą Brytyjczyków Cukrzyca typu 2 jest najpowszechniejszą postacią choroby, która dotyka 90 proc. wszystkich diabetyków w Wielkiej Brytanii, (…) Cukrzyca w Polsce Sytuacja w Polsce również…

Polacy są coraz bardziej świadomi w swoich wyborach konsumenckich. Czytają i analizują składy oraz wartość energetyczną produktów. Ciągle jednak zdarza się nam nabrać na zapewnienia producentów, że produkt należy do superfood, a to przekłada się na…

Mąka to źródło (http://fitness.wp.pl/19181,jakie-weglowodany-jesc-na-diecie ?

Dieta chorych na cukrzycę uchodzi za skomplikowaną i wymagającą wyrzeczeń. (…) Najczęstsze mity na temat diety chorych na cukrzycę Najbardziej powszechne jest stwierdzenie, że spożywanie zbyt dużych ilości cukru powoduje…

Nawet 40 proc. osób po 65. roku życia choruje na cukrzycę typu 2. (…) Cukrzyca u osób starszych Wielu seniorów choruje na cukrzycę, ponieważ zmiany w gospodarce węglowodanowej organizmu wynikają z…

Rodzaje cukrzycy Diabetyk to osoba, która choruje na cukrzycę. Może być to cukrzyca typu I, która wymaga ciągłego stosowania insuliny. (…) U chorych na cukrzycę typu II białko nie powoduje wzrostu…

Dla osób chorych na cukrzycę to prawdziwie zbawienne danie. Słodkie ziemniaki na śniadanie. (…) Dla osób cierpiących na cukrzycę typu 2 to szczególnie wartościowe warzywo.

Cukrzyca wymaga by poziom cukru we krwi był na odpowiednim poziomie. (…) Zachowanie stałych pór jedzenia jest niezwykle ważne, gdy dotknęła nas cukrzyca.

Wyróżnia się 4 rodzaje cukrzycy: cukrzyca typu 1;cukrzyca typu MODY;cukrzyca typu 2;cukrzyca ciążarnych. (…) Najczęstszą cukrzycą występującą wśród ludzi jest…

Diabulimia Diabulimia dotyczy chorych na cukrzycę typu 1 (diabetes to po angielsku właśnie cukrzyca). (…) Cukrzyca typu 1, czyli insulinozależna, jest kontrolowana dzięki wstrzykiwaniu insuliny do…

Witam b serdecznie co jesc gdy ma sie cukrzyce ciazowa jakiodukty jesc ? sa gdzies dostepne jakies przykladowe dania? robie pomiar przed i po posilku i wychodzi to roznie z tym cukrem? na czym sie skupic jaki chleb jesc czy wazywa mozna jesc dowolna ilosc…

Można kiwi jesc jak sie ma cukrzyce?W swojej praktyce dopuszczam spożywanie owoców w ilości ok. 200 g na dobę bez względu na owoc. Zalecam jednak rozdzielenie tej ilości na kilka porcji w ciagu dnia jako np. dodatek do posiłków.Tak, kiwi jest owocem o…

Czy jak ma sie cukrzyce mozna jesc budynie galaretki kisiele sernik z eko twarogu domowego i ciasta drozdzoweWitam serdecznie, produktu, które Pani wymienia powinny być jedzone w ograniczonych ilościach przy cukrzycy zw względu na ich wysoki indeks…