Erytrofobia – co to jest, przyczyny, objawy, leczenie

Dobrym przykładem może być np. felinofobia, w której przebiegu, źródłem lęku są koty.  Te miłe , puszyste zwierzęta, u osoby  dotkniętej tym rodzajem zaburzeń, powodują narastające poczucie zagrożenia, nasilające się w sytuacjach, w których chory podejrzewa, iż otoczenie może rozpoznać  przyczynę  jego nienaturalnego zachowania.  Nieracjonalny lęk, może budzić nie tylko  bezpośredni kontakt ze zwierzęciem, ale również jego wizerunki lub przedmioty w jakiś sposób związane z kotem np. kocia karma na półce sklepowej.

Istnieje  wiele teorii, opisujących podstawowe przyczyny powstawania fobii.

Jedna z nich zakłada, iż najczęstszym źródłem irracjonalnych lęków, są traumatyczne doświadczenia , przeżyte we wczesnym dzieciństwie. Dziecko  nie dysponuje wiedzą wynikającą z racjonalnych doświadczeń, a świat jego wyobraźni jest równie rzeczywisty, jak realne otoczenie.  I tak, osoba cierpiąca na nyktofobię ( lęk przed ciemnością),   to zazwyczaj ktoś, kto w dzieciństwie doświadczał lęku przed potworami czającymi się mroku, ale nie otrzymał właściwego wsparcia ze strony opiekunów. Jego ignorowany przez dorosłych lęk, z czasem przekształcił się  w fobię utrudniającą codzienne funkcjonowanie.  Objawem tej fobii, może być niemożność zaśnięcia przy zgaszonym świetle, lub lęk przed wyjściem  z domu wieczorem.  W konsekwencji , wieloletnie zasypianie przy  włączonym źródle światła, może doprowadzić do zaburzeń snu, a nawet do depresji. 

Kolejna  przyczyną powstania fobii może być realna,  lub  wyimaginowana dramatyczna emocjonalnie sytuacja, w której chory znalazł się przeszłości. Takie doświadczenie  może  rozwinąć się w  fobię sytuacyjną np.

erytrofobię czyli lęk przez zaczerwieniem się w obecności innych ludzi,  lub np.

hydrofobię – paniczny lęk przed zbiornikami wodnymi (charakterystyczny dla osób, które  były zagrożone utonięciem).

Najbardziej znane i najczęściej występujące fobie to :

• Agorafobia  –  lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni,
• Akrofobia – doskonale znany, lęk wysokości,
• Arachnofobia – lęk przed pająkami,
• Brontofobia – lęk przed burzą i piorunami,
• Dentofobia – lęk przed dentystą i wszystkim co wiąże się z leczeniem zębów.
• Hemofobia – lęk przed wszystkim, co wiąże się z krwią,
• Klaustrofobia – lęk przez zamkniętymi, ciasnymi pomieszczeniami,
• Zoofobia – lęk przed zwierzętami,

Należy podkreślić , iż najistotniejsze jest to, aby osoba cierpiąca za fobię, nie pozostawała sama ze swoim problemem. Wsparcie rodziny lub przyjaciół jest równie ważne , jak właściwie prowadzona terapia.

Fobie są zaburzeniem całkowicie wyleczalnym, a proces leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. W przypadkach łagodniejszych, leczeniem różnego rodzaju fobii zajmują się psychoterapeuci. Bardziej zaawansowane przypadki wymagają współpracy lekarza psychiatry z psychoterapeutą.

  W takiej sytuacji proces psychoterapeutyczny, wspomagany jest leczeniem farmakologicznym.

• psychiatra
• psychoterapeuta  
• psycholog  

POWRÓT

Tagi:

fobia, lęk, felinofobia, nyktofobia, erytrofobia, hydrofobia, psychoterapia, psychiatra

Erytrofobia – co to, przyczyny, objawy, leczenie

Taka sytuacja. Musisz wystąpić publicznie, jednak na samą myśl o tym wydarzeniu, na Twojej twarzy i dekolcie pojawia się rumieniec. Nie ukryjesz faktu, że jedyne, co czujesz, to lęk. To, co dzieje się z Twoim ciałem nazywa się erytrofobią. Co kryje się po tą nazwą? Co leży u podstaw tej fobii społecznej i jak ją leczyć?

Wielu z nas odczuwa dyskomfort, gdy przychodzi wygłosić przemówienie na forum. Jednak, gdy jedni radzą sobie z własnym lękiem, inni nie mogą go ukryć, bowiem manifestuje się on w formie czerwonych plam na twarzy, szyi, a nawet dekolcie.

Erytrofobia – co to jest?

Termin erytrofobia powstał z połączenia greckiego ‘erytros’ oznaczającego czerwony z ‘phobos’, czyli strachem. Jest to fobia społeczna sprowadzająca się do lęku przed zaczerwienieniem w grupie osób. Erytrofobia może występować samodzielnie lub jako objaw fobii społecznej.

Strach przed pokryciem się rumieńcem w miejscu publicznym może prowadzić do unikania wyjść ze znajomymi, ale i także skutecznie utrudnia życie zawodowe. Stres jest bowiem jednym z czynników, które wywołują rumieniec.

Osoby dotknięte erytofobią są wycofane społecznie, a gdy znajdują się w towarzystwie, próbują zasłaniać swoją twarz – panie mogą skłaniać się ku grubej warstwie pudru i nosić takie fryzury, które zasłaniają ich buzię. Panowie często noszą czapki lub kaptury.

Zobacz: Tanatofobia – czym jest lęk przed śmiercią i jak go pokonać?

Erytrofobia – przyczyny

Skąd bierze się czerwienienie? Czerwone plamy na twarzy to spuścizna po przodkach, którzy w taki sposób sygnalizowali przeciwnikowi, że są gotowi do walki, a czerwone plamy pokrywające ich ciało, miały go wystraszyć. Jest to zatem atawizm, który współczesnemu człowiekowi może utrudniać codzienne funkcjonowanie.

A jakie są przyczyny lęku przed czerwienieniem? U źródeł tego problemu może leżeć fobia społeczna, ale nie jest to jedna możliwa przyczyna. Obok niej widnieją czynniki genetyczne, neurobiologiczne i problemy natury psychicznej. Nie bez znaczenia są także problemy z dzieciństwa i niestabilne poczucie własnej wartości czy życie pod wpływem stresu i presji.

• Zobacz: Jak pokonać strach przed lataniem samolotem
• Problem z czerwienieniem się może także wynikać z zaburzeń układu nerwowego współczulnego, który odpowiada właśnie za pojawienie się rumieńców i wydzielanie potu.
• Dodajmy, że erytrofobia jest jak samonakręcająca się spirala – robi Ci się gorąco, więc denerwujesz się jeszcze bardziej, to nakręca wstyd i myśli o czerwienieniu i wypisz, wymaluj, rumieniec gotowy.

Erytrofobia – leczenie

Metoda leczenia determinowana jest przez przyczynę erytrofobii. Jeśli u jej podstawy leży fobia społeczna, konieczna jest psychoterapia, która skupia się na eliminacji strachu.

Brak stresu w tym przypadku jest równoznaczny z brakiem pobudzania układu nerwowego i w rezultacie nie pojawia się rumieniec.

Droga do celu jest pełna pracy nad sobą, ale jak najbardziej jest możliwa do przejścia.

Pomóc mogą także nauki relaksacyjne, z których pomocą można opanować stres. Warto zainteresować się metodą relaksacji Jacobsona, jogą, tai-chi, pracą nad oddechem, treningiem autogennym Schulza czy kąpielami relaksacyjnymi.

Istnieje także możliwość stosowania działań doraźnych w postaci beta-blokerów, które hamują działanie układu współczulnego, jednak jednocześnie powodują liczne skutki uboczne jak problemy z układem pokarmowym, oddechowym, podniesienie ryzyka zachorowania na cukrzycę czy pogorszenie samopoczucia.

Erytrofobię można leczyć operacyjnie, choć jest to decyzja ostateczna. Zabieg polega na nacięciu układu współczulnego znajdującego się pod pachą. Wówczas odcina się możliwość rozszerzania naczyń krwionośnych twarzy, a to powstrzymuje czerwienienie się.

Nie ulega jednak wątpliwości, że erytrofobia wymaga konsultacji ze specjalistą, a im wcześniej ona nastąpi, tym szybciej można pozbyć się problemu.

Erytrofobia – jak skutecznie radzić sobie z problemem zaczerwienienia?

Erytrofobia to rodzaj fobii społecznej, polegającej na chorobliwym strachu przed czerwienieniem się w okolicach twarzy. Lęk przed kłopotliwym rumieńcem potrafi całkowicie paraliżować osoby dotknięte tą chorobą. Na szczęście współcześnie istnieją sposoby na wyciszenie jej objawów oraz na całkowite wyleczenie dolegliwości.

Na czym polega choroba?

Erytrofobia to złożony problem, który może występować jako pojedyncze zaburzenie lub wraz z innymi objawami fobii. Zaczerwienienie na policzkach, a nawet na dekolcie i dłoniach, pojawia się zwykle w sytuacjach, w których zwracamy na siebie uwagę otoczenia oraz kiedy odczuwamy silne emocje, takie jak zawstydzenie, onieśmielenie czy zakłopotanie.

Osoba cierpiąca na erytrofobię ma skłonność do silnych rumieńców. W związku z tym odczuwa bardzo duży dyskomfort i za wszelką cenę stara się unikać sytuacji stresowych. Jej zdenerwowanie potęguje bowiem nasilanie się rumieńców.

Panicznie bojąc się, że nie może ukryć przed otoczeniem objawów swojego zmieszania, zaczyna świadomie wycofywać się z dyskusji czy zwykłych rozmów. Rezygnuje również z budowania swojej pozycji społecznej i nawiązywania kontaktów towarzyskich.

Tego typu zachowanie zwykle prowadzi do trwałej utraty poczucia własnej wartości oraz głębokich zaburzeń w różnego rodzaju relacjach społecznych.

Jak leczyć erytrofobię?

Nadmierne czerwienienie się może występować wyłącznie na tle nerwowym, ale jego przyczyną mogą być też zaburzenia układu współczulnego.

W pierwszym przypadku konieczne będzie podjęcie długotrwałej psychoterapii, mającej na celu podwyższenie samoakceptacji i pewności siebie. Niezbędne może okazać się również wypracowanie nowych nawyków i zachowań, które pomogą w radzeniu sobie ze stresem.

Każdorazowo rumieniec powstaje w wyniku rozszerzenia naczyń krwionośnych przez adrenalinę albo przez uderzenie gorąca, co możemy zaobserwować przy każdym wysiłku fizycznym.

Najbardziej podatna na wypieki jest skóra cienka, jasna, wrażliwa, nadwyrężona trądzikiem i z osłabionymi naczynkami.

Ich przerost może prowadzić do powstania stanu zapalnego, objawiającego się długotrwałym, przewlekłym rumieniem.

Problemy te można wyeliminować zabiegiem zamknięcia naczynek w klinice medycyny estetycznej. Natomiast kiedy zaburzony jest układ współczulny, pomóc może także leczenie lekami beta-adrenolitycznymi, które działają w obrębie serca, mięśni i naczyń krwionośnych oraz łagodzą objawy psychosomatyczne.

Jak wygląda zabieg zamykania naczynek?

Dermatologia estetyczna pozwala wyeliminować tak zwane pajączki oraz wszelkie zmiany naczyniowe. Zabieg ten przebiega zazwyczaj z wykorzystaniem lasera VariLite.

Głowica skanująca systemu pozwala na bezpieczne i precyzyjne przeprowadzenie zabiegu, dając niemal natychmiastowy efekt. Zamykanie naczynek na twarzy odbywa się przy użyciu systemu chłodzącego oraz z wykorzystaniem standardowego znieczulenia w postaci kremu.

W przypadku zamykania pojedynczych naczyń zabieg nie wymaga żadnej rekonwalescencji i zwykle sprowadza się do jednej wizyty w gabinecie.

Na jego przeprowadzenie najlepiej zdecydować się w miesiącach zimowych, kiedy nie mamy opalenizny i nie wystawiamy skóry bezpośrednio na działanie promieni słonecznych.

Jeśli dotyczy cię problem czerwienienia się na samą myśl o możliwym zaczerwienieniu i jeżeli wiesz co to frustracja i kompleksy spowodowane rumieńcem, nie zwlekaj z leczeniem tej dolegliwości. Kiedy sama terapia nie przyniesie efektów, wzmocnij ją innymi środkami. Jeżeli obawiasz się skutków ubocznych stosowania preparatów chemicznych, rozważ zabieg zamykania naczynek w klinice.

Antropofobia – lęk przed kontaktami z ludźmi. Opis, objawy, leczenie

fot. Adobe Stock

Spis treści:

Czym jest antropofobia?

Antropofobia to zaburzenie lękowe charakteryzujące się lękiem przed innymi ludźmi. Osoba cierpiąca na antropofobię odczuwa wszechogarniający i ciągły lęk przed spotkaniami towarzyskimi i zawodowymi, m.in. przed: rozmawianiem z innymi, publicznymi wystąpieniami, uczestnictwem w przyjęciach i imprezach, chodzeniem na randki.

Antropofobikowi wystarczy nawet przejście obok drugiej osoby, aby poczuć lęk. Taka osoba, gdy poczuje na sobie wzrok innego człowieka, może nawet zemdleć.  

Lęk przed innymi osobami nie jest wywołany realnym zagrożeniem i osoba chora zdaje sobie z tego sprawę, ale nie jest w stanie nad tym zapanować.

Antropofobia to rodzaj fobii społecznej, którą często bywa mylona z nadmierną nieśmiałością. Osoba cierpiąca na fobię społeczną, odczuwa lęk przed sytuacjami społecznymi.

Czym jest fobia społeczna?

Fobia społeczna jest uznawana za chorobę cywilizacyjną. Występuje między 17. a 30. rokiem życia, zarówno u kobiet jak i mężczyzn.

Przyczynami tego zaburzenia są czynniki genetyczne, psychologiczne, społeczno-kulturowe oraz neurobiologiczne. Do objawów natomiast należą: czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni, duszności, przyspieszone bicie serca oraz nadmierna potliwość. Fobia ta może prowadzić do izolacji społecznej.

Charakterystyczne objawy antropofobii

Osoby z antropofobią odczuwają niepokój, nudności i ciągłą potrzebę korzystania z toalety.

Objawy tej fobii, które możemy zauważyć, to: czerwienie się i drżenie rąk. Zachowania takie mogą się nasilać aż do pojawienia się lęku panicznego. Antropofobik może odczuwać lęk nawet przed członkami własnej rodziny.

Kiedy pojawia się antropofobia?

Antropofobia pojawia się w dzieciństwie lub okresie dojrzewania i często przyjmuje przewlekłą postać. Lęki związane z fobią społeczną mogą prowadzić do upośledzenia wielu życiowych aspektów, np. nauki, pracy, relacji z innymi.

Fobia społeczna wiąże się także ze wzrostem innych zaburzeń psychicznych, np.: zaburzeń lękowych, zaburzeń nastroju, zaburzeń psychosomatycznych.

Jak poradzić sobie z antropofobią?

W terapii antropofobii stosuje się psychoterapię poznawczo-behawioralną oraz leczenie farmakologiczne.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna ma na celu:

• rozpoznanie mechanizmów lękowych,
• zmianę zachowań zabezpieczających; zmianę zniekształconych wyobrażeń na temat własnej osoby,
• modyfikację przekonań dotyczących negatywnych skutków zachowania pacjenta,
• zmianę nawyku rozpamiętywania negatywnych wspomnień.

Terapia poznawczo-behawioralna przynosi najlepsze rezultaty w grupach, prowadzona przez psychoterapeutę.

Brytyjscy naukowcy dowiedli, że ta terapia odnosi o wiele lepsze rezultaty niż leczenie farmakologiczne.

Treść artykułu pierwotnie opublikowana 18.03.2013.

Więcej o fobii społecznej:Nieśmiałość a fobia społeczna – jak je rozróżnić?Lęk społeczny – jak go pokonać?

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Erytrofobia – jakie są przyczyny?

Fotografia: Shutterstock

Wypowiedziałeś zaledwie kilka słów przed większym gronem i już czujesz, jak oblewa cię czerwony rumieniec, a oczy wszystkich skierowane są w twoją stronę. Jedyne, o czym marzysz, to teleportować się jak najszybciej z daleka od ludzi, zanim zauważą twoje czerwienienie się. Brzmi znajomo? To może być erytrofobia!

Ilu ludzi, tyle różnych obaw i lęków. Jedne są mniej racjonalne, inne bardziej, wszystkie mają jednak swoje podłoże – indywidualne dla każdego człowieka.

Jednym z dość nietypowych w powszechnej opinii, jednak wcale nierzadko występujących lęków, jest erytrofobia. Jest to ogromny strach przed zaczerwienieniem się w miejscach publicznych.

Obawa przed byciem obserwowanym i ocenianym przez publikę jest zwykle silniejsza niż racjonalizm.

Zobacz także: Strach przed szkołą? To może być fobia szkolna. Przyczyny, objawy i leczenie

Czym jest erytrofobia?

Stajesz przed grupą ludzi, oczy skierowane są na ciebie. Zaczynasz mówić i czujesz, jak twoje policzki płoną. Uczucie gorąca rozprzestrzenia się także na dekolt, a nawet dłonie. Stoisz spowity rumieńcem i czujesz, że wszystkie oczy są skierowane na ciebie, a nawet dałbyś głowę, że ludzie komentują twój wygląd.

Twoje myśli zaczynają krążyć wyłącznie wokół aktualnego wyglądu, co powoduje, że zaczynasz się denerwować, jąkać, a głos zaczyna drżeć.

Za każdym razem pragniesz jak najszybciej wycofać się i pozostać niezauważalnym. Znasz to uczucie? To może być właśnie erytrofobia. Lęk ten jest klasyfikowany jako jeden z rodzajów fobii społecznej.

W skrajnych przypadkach może powodować nawet atak paniki.

Skąd bierze się erytrofobia?

Przyjmuje się, że u podłoża lęku przed zaczerwienianiem się leży współczesny kult wyglądu, co potęgują powszechnie używane social media. Oglądając idealne zdjęcia innych, wpadamy w kompleksy na punkcie własnego wyglądu, a czerwony rumieniec oblewający twarz jest uznawany za niezwykle szpecący.

W dodatku zaczerwienione policzki kojarzą się z uczuciem zawstydzenia – w sytuacjach stresowych dziecięce buzie zwykle „przyozdobione” są właśnie czerwonym rumieńcem. Osoby cierpiące na ten rodzaj fobii społecznej panicznie obawiają się publicznych wystąpień, co powoduje powolną i sukcesywną izolację od grup ludzi.

Następstwem takiego wycofania i skupienia na swojej niedoskonałości może być nawet depresja, jako skutek całkowitej utraty pewności siebie. Erytrofobia nie jest powodem do wstydu i jeśli sobie z nią nie radzisz, wizyta u psychologa będzie najlepszym wyjściem.

Erytrofobia – leczenie

Choć dla osoby cierpiącej z powodu fobii społecznej może wydawać się to szalonym pomysłem, to powiedzenie ludziom o dolegliwości działa terapeutycznie.

Jeśli publiczność (grupa ludzi na konferencji, pracownicy, a nawet grupa znajomych) wie o twoich skłonnościach do czerwienienia się, to nikt nie będzie zwracał uwagi na twoją przypadłość, a ty dzięki temu poczujesz się o wiele swobodniej!

Przed wystąpieniami publicznymi warto wypróbować różnych technik relaksacji, w tym medytacji – wewnętrzne wyciszenie pozwoli skupić się na rzeczach najważniejszych.

Zaniedbane zaburzenie z czasem przerodzi się w fobię społeczną ogólną – czyli taką, która powoduje panikę na samą myśl o znalezieniu się wśród grupy. W takiej formie poradzi sobie z nią już tylko psychoterapeuta.

W przypadku tej fobii nie stosuje się leczenia farmakologicznego, a podstawą jest współpraca z psychoterapeutą.

Zobacz także: Leczenie depresji wymaga czasu. Jak pomóc osobie z depresją?

Pamiętaj, że powyższy artykuł nie zastąpi wizyty lekarskiej.

Erytrofobia

Istnieją ludzie, dla których rumieniec jest przekleństwem – w obawie przed rumienieniem się gotowi są zerwać kontakt ze światem nawet całkowicie. Erytrofobia to termin w psychologi określający zespół lęku społecznego (z ang. Social Anxiety Disorder,  SAD) przed sytuacjami, w których jednostka czuje się wystawiona na widok publiczny.

Istnieją dwie katgorie SAD, różniące się rodzajem odczuwanego lęku. Pierwsza z nich wiąże się z tzw. lękiem specyficznym – nieuogólnionym, który wynika z jednej lub kilku charakterystycznych sytuacji. Druga kategoria dotyczy lęku uogólnionego – czyli takiego, który dotyczy wszystkich sytuacji interpersonalnych.

Według szacunków 1 na 8 ludzi doświadcza w swoim życiu SAD, a około 2% cierpi na poważną odmianę tej choroby.

W Polsce SAD występuje pod nazwą fobii społecznej, a erytrofobia, czyli lęk przed czerwienieniem się jest tylko jednym z jej rodzajów.

Erytrofobia objawia się ciągłym pilnowaniem się pacjenta, by nie znalazł się on w sytuacji, która mogłaby spowodować nagłe, niekontrolowane zaczerwienienie się na twarzy. Osoba taka unika przebywania we wszystkich miejscach publicznych, w których spodziewa się możliwości wystąpienia zaczerwienienia – np. szkoły, restauracji, itd.

Sam objaw czyli czerwienie się, nawet częste, nie jest erytrofobią, a jedynie jej elementem. Rumienienie się to przypadłość traktowana jako zaburzenie psychosomatyczne, które powodowane jest podwyższoną aktywnością układu współczulnego. Z erytrofobią mamy do czynienia dopiero, kiedy dana osoba zaczyna odczuwać silne lęki przed wystąpieniem tego objawu.

Proces czerwienienia twarzy to pozostałość po przodkach, którzy często musieli stawać do walki. Przybierająca purpurową barwę twarz miała wyrażać  gotowość do starcia i tym samym wystraszyć przeciwnika.

Nagłe czerwienie się ludzkiej twarzy nie zanikło i pojawia się w niektórych sytuacjach społecznych, np.

podczas publicznych wystąpień, spotkań z obcymi ludźmi czy wtedy, gdy ktoś nam się przygląda i nas ocenia.

Erytrofobia jest wynikiem nieprawidłowego działania układu sympatycznego (współczulnego), którego główną funkcją jest podnoszenie ogólnej aktywności organizmu.

Układ ten wykazuje nadmierne pobudzenie w sytuacjach stresowych i w okolicznościach, które wywołują emocjonalne napięcie.

Przyczyną powstania tej choroby jest są więc nadmierne reakcje pobudzenia organizmu spowodowane lękiem w sytuacjach społecznych, za które odpowiada układ sympatyczny.

Zaburzenie to zwykle pojawia się po jakimś wielkim przeżyciu emocjonalnym. Rozwojowi erytrofobii sprzyjają zwłaszcza te okresy, w których dana osoba czuje się oceniana przez innych, odrzucana i jednocześnie ma poczucie winy. Taka sytuacja może być skutkiem np.

utraty kogoś bliskiego, nieudanego występu publicznego, wejścia w nowe środowisko społeczne itd. Najczęściej fobia ta rozwija się u osób, którym w dzieciństwie nie okazywano miłości i które w efekcie w dorosłym życiu są niedojrzałe emocjonalnie. Mają duże trudności w okazywaniu uczuć, w odczuwaniu spontanicznej radości z życia i w kochaniu innych ludzi.

Typowe dla nich są także konflikty emocjonalne, nierozwiązane problemy oraz poczucie winy.

Erytrofobii lub skłonności do niej zwykle towarzyszy wstydliwość, nieśmiałość oraz lęk przed złą oceną przez innych.

Taką osobę bardzo łatwo jest urazić przejawami jakiejkolwiek krytyki lub dezaprobaty, dlatego też grono jej przyjaciół i osób zaufanych jest zazwyczaj bardzo ograniczone.

Osoby cierpiące na lęk przed czerwienieniem się obawiają się wchodzenia w relacje lub związki z innymi zanim się upewnią, że są lubiani.

Unikają więc spotkań towarzyskich i takiej pracy czy sposobu na spędzanie wolnego czasu, które wymagałyby wzmożonych kontaktów interpersonalnych. Erytrofobicy są niezwykle powściągliwi w sytuacjach towarzyskich, wyolbrzymiają przewidywane przeszkody, fizyczne niebezpieczeństwa lub zagrożenia związane z udzielaniem się w rozmowie i z wykonywaniem wszystkich innych działań wykraczających poza rutynę.

Momentem przełomowym dla powstania choroby, czyli bezpośrednią przyczyną zrodzenia się lęku przed czerwienieniem się prawie zawsze jest zwrócenie uwagi przez osobę trzecią.

Napędza to myśli, czy taki objaw jest czymś normalnym, co powoduje kolejne lęki przed wikłaniem się w takie sytuacje, w których czerwienienie może się nagle pojawić.

Stopniowo powstaje błędne koło, a przyczyna czerwienienia się tkwi zarówno w błędnym procesie myślowym osoby chorej, jak i w przesadnej reakcji organizmu na zdenerwowanie. Samo rumienienie twarzy jest jedynie ujściem dla napięcia lękowego. Często chory ucieka od niego w alkohol, narkotyki lub innego rodzaju uzależnienia.

W leczeniu zaburzenia stosuje się farmaceutyki redukujące lęk, czasem także leki obniżające poziom ciśnienia krwi oraz preparaty z magnezem i witaminami z grupy B, które działają wzmacniająco na układ nerwowy. Niekiedy stosuje się również leki antydepresyjne i Prozac.

Niestety, farmakoterapia stosowana w erytrofobii może uzależnieniać i dawać syndrom odstawienia. Zwykle więc łączy się psychoterapię z podawaniem leków zmniejszających poziom lęku i obniżających ciśnienie krwi. W rzadkich przypadkach wykonuje się ponadto zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu jednego z nerwów układu współczulnego.

U pacjentów cierpiących na ten rodzaj fobii wskazane jest ograniczenie spożycia używek, które pobudzają układ nerwowy, a więc kawy, papierosów i alkoholu, a także ustalenie stałego rytmu dnia uwzględniającego długi sen.

Zalecane jest też stosowanie technik relaksacyjnych i autosugestii, podobnie jak czynngo uprawiania sportu i rozmawiania o swej chorobie z jak największą liczbą osób.

Należy pamiętać, że unikanie sytuacji związanych z możliwością pojawienia się objawów choroby utrwala lęki, a przełamanie się i jak najczęstsze uczestnictwo w sytuacjach interpersonalnych stopniowo pozwala zredukować lęk.

• Erytrofobia to wynik braku akceptacji samego siebie, dlatego pierwszym krokiem do uzdrowienia powinno być pełne zaakceptowanie własnej osoby, wraz z wszystkimi lękami i fobiami.

Erytrofobia

Czerwienienie się jest widoczną oznaką zakłopotania. Rumieńce na policzkach mogą pojawić się w różnych sytuacjach i są zupełnie naturalnym objawem.

Dla większości osób może to być źródłem niewielkiego dyskomfortu, ale są osoby, które odczuwają silny lęk przed zarumienieniem się. Jest to tak zwana erytrofobia.

Skąd bierze się lęk przed czerwienieniem się? W jaki sposób można się pozbyć tej fobii?

1. Przyczyny i objawy erytrofobii

Wiele wskazuje na to, że lęk przed czerwienieniem się jest wtórny do jego źródła w postaci zakłopotania, odrzucenia lub wyśmiania – w takiej właśnie sytuacji czerwienimy się bowiem najczęściej. W przypadku erytrofobii lęk zostaje przeniesiony na objaw dyskomfortu. Niemal zawsze fobia ta ma swój początek w trudnych doświadczeniach.

Kiedy dana osoba odczuwa ciepło na twarzy z powodu zakłopotania, zaczyna zmagać się z więcej niż jednym lękiem. Nawet jeśli poradzi sobie z jednym z nich, rumieniec na twarzy zdradza otoczeniu odczuwane zmieszanie. Lęk przed czerwienieniem się może być również reakcją lękową na niepokój w relacjach z innymi osobami.

Odczuwany strach przed pojawieniem się rumieńców na twarzy może maskować zupełnie inne obawy.

Osoba dotknięta lękiem przed czerwienieniem się ma tendencję do unikania wszelkich sytuacji, w których mogłoby dojść do wystąpienia rumieńców na policzkach. Fobia ta pojawia się zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych. Bez względu na wiek, erytrofobia może zaburzać normalne funkcjonowanie.

Osoba zmagająca się z tą fobią może doświadczać też ataków paniki, drżenia ciała, zwiększonej częstotliwości akcji serca, silnej chęci ucieczki, płaczu, trudności z nabraniem powietrza, nudności oraz wymiotów.

Osoba odczuwająca lęk przed czerwienieniem może w trakcie rozmowy uciec jeszcze zanim padną krępujące ją słowa, by nie zarumienić się w towarzystwie innych osób. Z oczywistych względów znacznie utrudnia to kontakty z innymi ludźmi.

2. Jak zwalczyć erytrofobię?

Strach przed zaczerwienieniem objawia się wyraźniej niż rzeczywiste źródło lęku. Aby się go pozbyć, konieczne jest sięgnięcie głębiej do przyczyn problemu. W tym celu warto skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Terapia indywidualna pomaga zrozumieć przyczynę erytrofobii.

Świadomość swoich największych lęków oraz powodu, dla którego czerwienienie stało się kolejnym z nich, pozwala uporać się z fobią. Dla wielu osób wiara w lęk przed czerwienieniem się jest łatwiejsza niż realna ocena sytuacji.

Jednak dzięki doświadczonemu terapeucie możliwe jest obniżenie napięcia i znalezienie sposobu na zracjonalizowanie lęku. Umiejętność radzenia sobie z odczuwanym napięciem ma ogromne znaczenie w życiu codziennym.

Niekiedy oprócz zajęć terapeutycznych wskazane jest przyjmowanie leków – mogą się one okazać niezbędne w przypadku napięcia związanego z kontaktami z innymi ludźmi.

Jeśli twoje dziecko wykazuje objawy erytrofobii, nie zwlekaj z szukaniem profesjonalnej pomocy. Leczenie jest ważne dla prawidłowego rozwoju społecznego dziecka i jego relacji z otoczeniem.