Zaburzenia dysocjacyjne zwane też konwersyjnymi, charakteryzują się częściową lub całkowitą utratą prawidłowej integracji pomiędzy wspomnieniami, poczuciem własnej tożsamości, bezpośrednimi wrażeniami i kontrolą ruchów dowolnych ciała (łac. dissociatio = rozdzielenie).
Rodzaje zaburzeń dysocjacyjnych
Oznacza to, że osoba dotknięta konwersją może na jakiś, zwykle niedługi czas, utracić pamięć dotyczącą ważnych bieżących spraw (amnezja dysocjacyjna), odbyć podróż poza miejsce zamieszkania lub pracy i nie pamiętać tego (fuga dysocjacyjna), niemal całkowicie znieruchomieć w jednej pozycji bez reagowania na hałas, dotyk lub światło (osłupienie dysocjacyjne lub stupor dysocjacyjny), utracić zdolność wykonywania ruchów lub czucia (zwykle skórnego) w sposób przypominający chorobę fizyczną, w sytuacji gdy nie można stwierdzić jej obecności (dysocjacyjne zaburzenia ruchu i czucia), a nawet doznać drgawek przypominających napad padaczkowy lub częściowo utracić wzrok, słuch lub węch (drgawki dysocjacyjne, dysocjacyjne znieczulenie i utrata czucia zmysłowego). Dysocjacja może też przypominać stan owładnięcia przez inną osobowość, ducha, bóstwo czy „siłę” (trans i opętanie).
Cechą wspólną zaburzeń dysocjacyjnych jest obecność wyraźnego objawu bez tzw. organicznego podłoża – dany objaw pojawia się mimo braku fizycznej choroby lub dysfunkcji ciała.
Innymi słowy objaw ma czysto psychogenny charakter i ściśle wiąże się z trudnym wydarzeniem lub wydarzeniami jakich doświadczyła dotknięta nim osoba.
Może też się wiązać z problemami, które w odczuciu danej osoby są nierozwiązywalne, z trudnymi do zniesienia okolicznościami lub zaburzonymi związkami z innymi ludźmi.
Termin konwersja został wprowadzony przez Zygmunta Freuda, który zakładał, że objawy konwersyjne wskazują na obecność nieuświadomionego konfliktu w psychice.
Dawniej zaburzenia z tej grupy określano jako histeryczne lub rodzaje histerii konwersyjnej.
Obecnie unika się stosowania nazwy „histeria” ze względu na jej wieloznaczny i oceniający (negatywnie) wydźwięk, który pomija realne cierpienie przeżywane przez pacjenta.
Zaburzenia dysocjacyjne dwukrotnie częściej dotykają kobiet, a w przypadku dzieci i młodzieży – nawet dziesięciokrotnie częściej chorują dziewczynki. Często współwystępują z nimi: depresja i zaburzenia lękowe. Bardzo istotne jest wykluczenie realnego, szczególnie neurologicznego podłoża objawów.
Dolegliwości zaczynają się zwykle nagle i trwają krótko. W 95% przypadków ustępują spontanicznie podczas hospitalizacji w ciągu 2 tygodni. Objawy utrzymujące się dłużej niż 6 miesięcy ustępują znacznie bardziej opornie.
Leczenie zaburzeń dysocjacyjnych
Jeśli objawy nie ustępują w sposób samoistny, wskazane jest podjęcie psychoterapii, której zasadniczym elementem jest uzyskanie wglądu w mechanizm powstawania objawów, w relacji terapeutycznej opartej na współpracy i zaufaniu.
Wykazywanie że objawy są „zmyślone i nieprawdziwe” zwykle pogarsza ich stan i jest niewskazane, bardziej pomocne wydaje się poszukiwanie funkcji (znaczenia) objawów.
Szczególnie pomocna w tym przypadku może być terapia psychodynamiczna zorientowana na zbadanie wewnątrzpsychicznych konfliktów i wyjaśnienie symboliki objawów. Niekiedy wspomagająco stosowane są także leki z grupy benzodiazepin.
Należy jednak pamiętać, że ze względów bezpieczeństwa można je przyjmować jedynie krótkoterminowo i najlepiej z przerwami. W przeciwnym razie tracą one swoją skuteczność (zjawisko tolerancji), a zaczynają dominować działania niepożądane i pojawia się ryzyko uzależnienia.
- Opracował: mgr Grzegorz Mączka
- Na postawie: Kaplan & Sadock’s Synopsis of Psychiatry: Behavioral Sciences/Clinical Psychiatry, 10th Edition 2007 Lippincott Williams & Wilkins
- Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD – 10, Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”IPIN Kraków-Warszawa 1997
Co to jest kontrakt terapeutyczny?
Co to jest kontrakt terapeutyczny? To umowa między pacjentem, a psychoterapeutą określająca warunki współpracy oraz przyjęty sposób leczenia w ramach… »
Czym jest relacja terapeutyczna?
Relacja terapeutyczna to wyrażanie i wzajemna wymiana uczuć oraz postaw w relacji pacjent-psychoterapeuta. W trakcie spotkań psychoterapeutycznych, kształtuje… »
Czym jest przeniesienie?
Co to jest przeniesienie? Przeniesienie można określić jako zjawisko występujące w procesie psychoterapii, w ramach którego pacjent/klient nieświadomie przelewa… »
Co to jest somatyzacja?
Definicja pojęcia somatyzacji Termin somatyzacja wywodzi się z języka greckiego (somatikos – cielesny, związany z ciałem). Oznacza tendencję do doświadczania i… »
Fuga dysocjacyjna – co to, objawy, przyczyny, leczenie
Zmiana tożsamości po ciężkich przeżyciach to temat znany z kinematografii. W psychiatrii fachowo określa się go mianem fugi dysocjacyjnej. Jakie są jej objawy, przyczyny i czy można ją wyleczyć?
Zmiana osobowości wskutek doznania traumatycznych przeżyć jest tematem na tyle interesującym, że na swój warsztat nieraz wzięli go filmowcy. Świetnym tego przykładam jest film Agnieszki Smoczyńskiej z 2018 roku pt. ‘Fuga’. Zaburzenie to dotyka 0,2% globalnej populacji. Na czym dokładnie polega?
Fuga dysocjacyjna – co to jest?
Fuga dysocjacyjna, która funkcjonuje także pod terminem ucieczki histerycznej, jest jednym z zaburzeń dysocjacyjnych, które polega na całkowitej utracie tożsamości i pamięci wskutek silnego wstrząsu psychicznego lub długotrwałego i nierozwiązanego konfliktu emocjonalnego. Możemy mówić o niej w kategoriach jednego ze skrajnych mechanizmów obronnych. Jest to zatem sytuacja, w której ludzka świadomość dosłownie ucieka od problemu i rzeczywistości.
W praktyce chory traci kontrolę nad świadomością, pamięcią i własnym ciałem. Taki stan może utrzymywać się kilka godzin lub kilka dni czy nawet dłużej. W tym czasie pacjent może przykładowo opuścić dom czy miejsce pracy i odbyć podróż nie wiadomo gdzie i po co. Zaburzenie to ustępuje równie nagle jak się pojawia, zaskakując chorego całkowicie nowym dla niego otoczeniem.
Fuga dysocjacyjna widnieje w oficjalnych klasyfikacjach chorób i zaburzeń psychicznych ICD-10 i DSM-IV.
Fuga dysocjacyjna – przyczyny
Jak zostało to zaznaczone wcześniej, fuga dysocjacyjna jest odpowiedzią psychiki na traumatyczne wydarzenia, z którymi człowiek nie jest sobie w stanie poradzić.
Traumami ją wywołującymi może być udział w wojnie lub bycie świadkiem śmierci lub krzywdy bliskich osób, doznanie gwałtu, przemocy seksualnej, uczestniczenie w wypadku komunikacyjnym lub katastrofie naturalnej czy ataku terrorystycznym.
Istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia fugi dysocjacyjnej u osób z zaburzeniami osobowości, stosujących środki psychoaktywne, pochodzących z rodzin patologicznych lub tych, które wcześniej doświadczały już zaburzeń dysocjacyjnych lub innych traum. Ryzyko zachorowania na fugę zwiększają także czynniki genetyczne oraz długotrwałe i nierozwiązane konflikty emocjonalne.
Fuga dysocjacyjna – objawy
Tak, jak zaznaczyliśmy wyżej, objawy fugi mogą utrzymywać się od kilku godzin do kilku dni, a nawet tygodni. W tym czasie chory cierpi na amnezję i nie pamięta, jak się nazywa i skąd pochodzi. Swoją prawdziwą tożsamość może zastąpić całkowicie inną – całkiem spójną i normalną w odbiorze.
Jednak brak pamięci ujawni się, kiedy przyjdzie wykonać mu jakąś z pozoru banalną czynność np. zawiązanie butów. Co ciekawe, osoby doświadczające fugi są w stanie wybrać się w podróż. Z czasem pacjent odzyskuje pamięć, a traci ją na okres fugi.
Jeśli odbywał w jej trakcie podróż, może ocknąć się w całkowicie nowym i nieznanym dla siebie miejscu.
Historia zna przypadki chorych, którzy w trakcie długotrwającej fugi byli w stanie znaleźć nową pracę, a nawet wejść w nowy związek.
Fuga dysocjacyjna – leczenie
Leczenie fugi dysocjacyjnej rozpoczyna jej rozpoznanie, a żeby go dokonać lekarz w pierwszej kolejności wyklucza inne schorzenia somatyczne i choroby psychiczne (padaczka, uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, schizofrenia). Samo stawianie diagnozy utrudnia fakt, że pacjent pozbawiony jest świadomości, a taką sytuację mogą wykorzystywać przebiegli przestępcy chcący uniknąć odpowiedzialności za swoje czyny.
Terapia osoby, która doświadczyła fugi opiera się na przepracowaniu traumatycznego doświadczenia, które ją wywołało. Leczenie skoncentrowane jest na nauce sposobów walki ze stresem oraz wzmacnianiu dojrzałych mechanizmów obronnych.
Oddziaływania terapeutyczne powinny nastąpić jak najszybciej i istotne jest w nich także wsparcie pacjenta od strony jego najbliższego otoczenia.
W uzasadnionych przypadkach lekarz może podjąć decyzję o zastosowaniu środków farmaceutycznych.
Zobacz również: 
Zaburzenia dysocjacyjne, zwane również konwersyjnymi, to reakcja ludzkiej psychiki na traumatyczne doświadczenia w postaci dolegliwości somatycznych. Jakie są ich rodzaje, objawy, przyczyny oraz jak wygląda ich leczenie?
Czytaj więcej ⟶ 
Zmiana tożsamości po ciężkich przeżyciach to temat znany z kinematografii. W psychiatrii fachowo określa się go mianem fugi dysocjacyjnej. Jakie są jej objawy, przyczyny i czy można ją wyleczyć?
Czytaj więcej ⟶ 
Rozdwojenie jaźni, nazywane fachowo osobowością wieloraką, jest zaburzeniem psychicznym polegającym na obecności u jednego człowieka co najmniej dwóch niezależnych od siebie osobowości. Jakie są jego przyczyny, objawy i jak można je leczyć?
Czytaj więcej ⟶
Fuga dysocjacyjna to jedno z zaburzeń dysocjacyjnych. Jak się przejawia?
Fotografia: Shutterstock
Fugę dysocjacyjną zalicza się do grupy zaburzeń dysocjacyjnych pojawiających się w zaburzeniach lękowych. Zaburzenie to pojawia się u osób, które doznały silnego urazu psychicznego. W jakich sytuacjach może się pojawić?
Zobacz także: Empatia pozwala lepiej rozumieć innych. Czym dokładnie jest?
Fuga dysocjacyjna
Fuga dysocjacyjna pojawia się u osób, u których dochodzi do utraty kontroli nad własną pamięcią, tożsamością, myśleniem, przeżywaniem lub nad własnym ciałem. Powstawaniu fugi dysocjacyjnej sprzyjają czynniki genetyczne, przewlekłe konflikty emocjonalne i interpersonalne oraz obciążenie poważnymi urazami psychicznymi takimi jak przemoc, wojna, molestowanie czy kataklizm.
Fuga dysocjacyjna zazwyczaj trwa od kilku godzin do kilku dni. Zdarza się jednak, że może trwać nawet dłużej. To zaburzenie zazwyczaj ustępuje samoistnie, jednak wydarzenia z okresu jej trwania zazwyczaj pozostają w niepamięci. Może to wywoływać stany depresyjne.
Fuga, obok osobowości mnogiej czy transu i otępienia, należy do jednego z najpopularniejszych zaburzeń dysocjacyjnych. Psychiatrzy tłumaczą ją jako nagłe i niewytłumaczalne opuszczenie miejsca pracy lub zamieszkania z całkowitą bądź częściową niepamięcią przeszłości, nabyciem nowej tożsamości lub jej zachwianiem.
Fuga dysocjacyjna a zaburzenia dysocjacyjne
Dysocjacja to procesy psychologiczne, które zachodzą w świadomości człowieka w wyniku ciężkich doświadczeń. Dzieje się tak, ponieważ traumatyczne treści zostają oddzielona od świadomości za pomocą klasycznego mechanizmu obronnego. Nie znikają one jednak bezpowrotnie, lecz znajdują się ciągle w podświadomości. W chwili stresu przejmują one kontrolę nad postępowaniem danej osoby.
Fuga ustępuje samoistnie, jednak osoba dotknięta nią nie pamięta, co się działo w trakcie. Chory nie wie, w jaki sposób znalazł się w obcym mieście i zaczyna szukać pomocy medycznej.
Osoba dotknięta fugą pozornie zachowuje się normalnie i nie budzi żadnych zastrzeżeń otoczenia. Często przyjmuje także nową tożsamość i zaczyna nowe życie.
Kiedy fuga się kończy, pacjent zazwyczaj odczuwa wstyd, depresję lub gniew. Niekiedy taki stan prowadzi nawet do myśli samobójczych.
Zobacz także: Złość – jakie są jej podłoża i jak ją opanować?
Fuga dysocjacyjna – leczenie
Rodzaj leczenia osób dotkniętych fugą dysocjacyjną uzależniony jest od przyczyn jej pojawienia się, a te są bardzo różne. Fuga dysocjacyjna może być spowodowana przemocą, wojną, molestowaniem seksualnym, utratą bliskiej osoby czy ciężkim urazem psychicznym.
Fuga dysocjacyjna najczęściej dotyczy osób, które stosują mechanizmy obronne takie jak zaprzeczenie czy wyparcie. Chory dotknięty fugą dysocjacyjną wymaga natychmiastowego kontaktu z psychologiem lub psychiatrą.
Skuteczną metodą leczenia tego zaburzenia będzie skoncentrowanie się na mechanizmach osobowościowych. Najważniejsze jest, aby pacjent nauczył się umiejętnie pracować nad stresem, który stał się przyczyną fugi.
Osoba cierpiąca na to zaburzenie będzie więc potrzebowała wiele zrozumienia ze strony swojego najbliższego otoczenia oraz specjalistów.
Zobacz także: Jesteś ciągle przygnębiona? To może być niedobór serotoniny!
Na czym polega fuga dysocjacyjna?
Do szpitala psychiatrycznego w Nowym Jorku trafia mężczyzna w średnim wieku. Jest lekko zdezorientowany, ale całkowicie spokojny. Zapytany o nazwisko przez lekarza, odpowiada: ‘Nazywam się Prot. Pochodzę z planety K-PAX, która leży w gwiazdozbiorze Lutni, odległym o tysiąc lat świetlnych od Ziemi’.
Tak zaczyna się kasowy przebój w reżyserii Iana Softleya na podstawie powieści Gene'a Gordona. Zarówno w książce, jak i jej ekranizacji poznajemy historię człowieka, który uważa siebie za przybysza z odległej planety. Jest bardzo przekonujący, dysponuje również ogromną wiedzą z zakresu astronomii, która jeszcze bardziej uwiarygadnia jego opowieść.
W trakcie hipnotycznych sesji psychiatra, który zajmuje się Protem, odkrywa, że za opowieściami o odległej planecie i panującymi tam zwyczajami, kryje się prawdopodobnie wstrząsające zdarzenie, którego mężczyzna doświadczył w przeszłości.
Śmierć żony i córeczki, a następnie morderstwo, którego dopuszcza się główny bohater, sprawiają, że nagle traci on pamięć, przyjmuje nową tożsamość i w ten sposób ucieka przed rzeczywistością.
Fuga dysocjacyjna, zaliczana do zaburzeń dysocjacyjnych w zaburzeniach lękowych, dotyka około 0,2 proc. ludzkości i pojawia się najczęściej w reakcji na traumatyczne przeżycie. Utrata kontroli nad własną tożsamością, pamięcią oraz własnym ciałem, może trwać od kilku godzin do kilku dni i najczęściej ustępuje samoistnie.
Fuga dysocjacyjna może być także spowodowana przewlekłymi konfliktami emocjonalnymi, urazami psychicznymi spowodowanymi np. molestowaniem seksualnym czy nagłą katastrofą, ale także czynnikami genetycznymi.
Zaburzenia konwersyjne, którego jednym z rodzajów jest fuga dysocjacyjna, dwukrotnie częściej dotykają kobiet i dziesięciokrotnie częściej przydarzają się dziewczynkom.
O problemie fugi dysocjacyjnej opowiada film ‘Fuga’ Agnieszki Smoczyńskiej, którego zwiastun możecie zobaczyć tutaj:
FUGA – oficjalny zwiastun najnowszego filmu Agnieszki Smoczyńskiej
Fuga dysocjacyjna objawy
Dolegliwości związane z tym zaburzeniem zaczynają się nagle i zazwyczaj równie szybko przechodzą. W większości przypadków ustępują w trakcie hospitalizacji w ciągu dwóch tygodni, choć zdarza się, że objawy utrzymują się ponad pół roku leczenia i terapii. Fuga dysocjacyjna występuje najczęściej z innymi zaburzeniami lękowymi i depresją.
W trakcie fugi dysocjacyjnej dorośli ludzie nagle opuszczają miejsce zamieszkania czy pracy i podróżują nawet setki kilometrów, całkowicie lub częściowo tracąc kontakt z przeszłością oraz przyjmując zupełnie nową tożsamość. W tym czasie dotknięta chorobą osoba zachowuje się zupełnie normalnie, ale w momencie ustąpienia objawów nie pamięta, co robiła przez okres trwania fugi i w jaki sposób znalazła się w nowym miejscu zamieszkania.
Co to jest fuga dysocjacyjna
Fuga dysocjacyjna to rodzaj zaburzenia konwersyjnego, która wymaga leczenia psychologicznego i psychiatrycznego. Najczęściej dotyka osób, które stosują prymitywne mechanizmy obronne, takie jak wyparcie i zaprzeczenie, i w ten sposób reagują na przemoc, utratę kogoś bliskiego czy długotrwały stres.
Fuga dysocjacyjna diagnozowana jest dopiero po jej ustąpieniu, ponieważ w czasie jej trwania, pacjent nie zdaje sobie sprawy, że dzieje się coś złego.
Jedyną skuteczną metodą radzenia sobie z tym zaburzeniem jest psychoterapia, podczas której pacjent uczy się i rozwija umiejętności rozpoznawania sytuacji konfliktowych związanych z silnymi emocjami.
W trakcie systematycznej terapii pacjent poznaje i wdraża nowe wzorce reagowania w sytuacjach, w których pojawia się silny stres. Dzięki temu może zrozumieć swoje emocje i wykształcić mechanizmy obronne, które w przyszłości będą zapobiegać wystąpieniu epizodu fugi dysocjacyjnej.
Fuga dysocjacyjna – przypadki
Najbardziej znanym przypadkiem fugi dysocjacyjnej w Polsce jest opisana kilkanaście lat temu historia młodej kobiety, która w kilka dni po porodzie wyszła nagle ze szpitala z własnym dzieckiem.
Pacjentkę odnaleziono na ławce w parku, natomiast dziecko, któremu nic się nie stało, na pobliskim parkingu. Kobieta była przekonana, że jej dziecko zmarło w szpitalu i nie pamiętała, jak znalazła się na zewnątrz i co się w tym czasie wydarzyło.
Badania psychiatryczne potwierdziły, że u młodej matki rozpoznano objawy fugi dysocjacyjnej.
Innym udokumentowanym przypadkiem zaburzenia dysocjacyjnego jest historia pewnego Amerykanina, który został wylegitymowany przez policjantów w trakcie kłótni z barmanem. Okazało się, że mężczyzna pamięta tylko ostatni miesiąc swojego życia. Dochodzenie wykazało, że kilka tygodni wcześniej mężczyzna nagle wyszedł z domu i przez ten czas był poszukiwany przez rodzinę.
Zobacz także:
Przytulanie jeszcze nigdy nie było tak ważne. Osoby w izolacji cierpią na ‘głód skóry’
10 typowych zachowań wampirów energetycznych. Jak się przed nimi bronić?
Po co nam pocałunki i dlaczego te w długoletnich związkach wyglądają inaczej? Naukowcy już wiedzą
Zaburzenie dysocjacyjne – Dissociative disorder
Zaburzenia dysocjacyjne ( DD ) są warunki, które obejmują zakłócenia lub podziału pamięci, świadomości, tożsamości, lub sposobu. Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnych używać dysocjacji jako mechanizmu obronnego, patologicznie i mimowolnie.
Niektóre zaburzenia dysocjacyjne są wywoływane przez urazy psychiczne , lecz zaburzenia dysocjacyjne, takie jak zaburzenia depersonalizacja / DEREALIZACJA może być poprzedzony tylko przez stres, substancji psychotropowych lub bez zidentyfikowania spuście w ogóle.
Zaburzenia dysocjacyjne wymienione w American Psychiatric Association „s DSM-5 , są następujące:
- Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (dawniej wielokrotnego zaburzenia osobowości): przemienności dwóch lub więcej odmiennych stanach osobowości z zaburzeniami wycofania między państwami osobowości. W skrajnych przypadkach, osobowość gospodarza jest nieświadomy innych osobistości, przemiennego; Jednak alternatywne osobowości może być świadomy wszystkich istniejących osobowości. Ta kategoria obejmuje teraz starą DEREALIZACJA kategorię zaburzenia.
- Dysocjacyjne amnezja (dawniej psychogenne amnezja): tymczasowa utrata pamięci przypominania, szczególnie pamięć epizodyczna , wskutek traumatycznych lub stresujące wydarzenie. Jest uważany za zaburzenie dysocjacyjne najczęściej wśród tych udokumentowane. Zaburzenie może nastąpić nagle albo stopniowo i może trwać minut do lat, zależnie od ciężkości urazu i pacjenta.
- Dysocjacyjne fuga (dawniej psychogenne fuga) jest teraz podciągnięte pod dysocjacyjne amnezja kategorii. Jest on opisany jako odwracalny amnezja tożsamości osobistej, zwykle z udziałem podróży nieplanowanych lub wędrowny, czasami towarzyszy utworzenie nowej tożsamości. Ten stan jest zazwyczaj związane z stresujących sytuacji życiowych i mogą być krótkie lub długie.
- Zaburzenie depersonalizacja : okresy oderwania od siebie lub otaczających, które mogą być odbierane jako „nierealny” (brak kontroli nad „lub” poza siebie), zachowując świadomość, że jest to tylko uczucie, a nie rzeczywistość.
- Napady dysocjacyjne znany również jako psychogennych nie padaczkowych napadów : drgawki, często mylony z padaczką, ale nie są spowodowane przez impulsy elektryczne w mózgu, a w rzeczywistości są inną formą dysocjacji.
- Stara kategoria zaburzenia dysocjacyjne nie określono inaczej jest teraz podzielona na dwie części: Inne określone zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia dysocjacyjne i nieokreślonym. Kategorie te są wykorzystywane do formy patologiczne dysocjacji, które nie w pełni spełniają kryteria określone w innych określonych zaburzeń dysocjacyjnych, czy prawidłowa kategoria nie została ustalona.
Zarówno amnezję dysocjacyjną i fugę dysocjacyjną zazwyczaj pojawiają się w wieku dorosłym, a rzadko występują po ukończeniu 50. ICD-10 klasyfikuje zaburzenie konwersyjne jako zaburzenie dysocjacyjne a DSM-IV klasyfikuje je jako zaburzenia występujące pod postacią somatyczną .
Przyczyny i leczenie
zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (multiple zaburzenia osobowości)
Przyczyna: zaburzenie dysocjacyjne tożsamości jest spowodowana trwającym traumy, która występuje przed w wieku od sześciu do dziewięciu. Osoby z zaburzeniami tożsamości dysocjacyjne zwykle mają bliskich krewnych, którzy również mieli podobne doświadczenia.
Leczenie: Długoterminowa psychoterapia, aby poprawić jakość życia pacjentów.
dysocjacyjne amnezja
Przyczyna: Sposób, aby poradzić sobie z urazem.
Leczenie: Psychoterapia (np terapia talk) poradnictwo lub terapii psychospołecznej która polega mówić o swojej choroby i związanych z tym problemów z dostawcą zdrowia psychicznego.
Psychoterapia często wiąże się z hipnozy (łatwiej zapamiętać i pracować przez uraz); Terapia kreatywna sztuka (przy użyciu procesu twórczego, aby pomóc osobie, która nie może wyrazić swoje przemyślenia); Terapia poznawcza (terapia rozmowy w celu identyfikacji i niezdrowych zachowań negatywnych przekonań /); i leków (leki przeciwdepresyjne, leki przeciwlękowe i uspokajające). Te leki pomagają kontrolować psychicznych objawów zdrowotnych związanych z zaburzeniami, ale nie ma leków, które specyficznie leczyć zaburzenia dysocjacyjne. Jednak lek Pentothal czasami może pomóc przywrócić wspomnienia. Długość w przypadku dysocjacyjne amnezji może być kilka minut lub kilka lat. Jeśli odcinek jest związany z traumatycznego wydarzenia, amnezja może wyjaśnić, kiedy osoba jest usuwana z traumatycznej sytuacji.
dysocjacyjne fuga
Przyczyna: stresującym wydarzeniem, co dzieje się w życiu dorosłym.
Leczenie: Hipnoza jest często używane, aby pomóc pacjentowi wycofania prawdziwej tożsamości i pamiętają wydarzenia z przeszłości. Psychoterapia jest pomocne dla osoby, która ma traumatyczne wydarzenia z przeszłości, aby rozwiązać. Po dysocjacyjne fuga zostanie wykryta i leczona, wiele osób szybko odzyskać. Problemem może nigdy nie powtórzy.
zaburzenie depersonalizacja
Przyczyna: zaburzenia dysocjacyjne zwykle rozwijają się w taki sposób, aby poradzić sobie z urazem.
Zaburzenia najczęściej tworzą u dzieci poddawanych przewlekłej przemocy fizycznej, seksualnej lub emocjonalnej lub, rzadziej, środowisku domowym, że jest inaczej przerażające lub wysoce nieprzewidywalna; Jednak to zaburzenie może również dotkliwie tworzą powodu poważnych urazów, takich jak wojny lub śmierci bliskiej osoby.
Leczenie: takie samo traktowanie jak dysocjacyjne amnezji i samych leków. Epizod zaburzenia depersonalizacji może być tak krótkie jak kilka sekund lub kontynuować przez kilka lat.
specyficzne psychofarmakologia
Jak wspomniano wcześniej, przeciwlękowe, leki przeciwdepresyjne i uspokajające, leki, leczenie, które nie leczą, ale mogą pomóc w kontrolowaniu objawów zaburzeń dysocjacyjnych.
Diagnoza i rozpowszechnienie
Częstość występowania zaburzeń dysocjacyjnych żywotność waha się od 10% w populacji ogólnej 46% u hospitalizowanych pacjentów psychiatrycznych.
Diagnoza może być wykonana za pomocą ustrukturyzowanych wywiadów takich jak dysocjacyjne Zaburzeń Interview Schedule (DDiS) oraz Structured Clinical Interview dla DSM-IV zaburzenia dysocjacyjne (SCID-D) lub z dysocjacyjne Experiences Scale (DES), który jest samodzielnym -assessment kwestionariusz. Niektóre testy diagnostyczne zostały również dostosowane lub opracowane do stosowania dla dzieci i młodzieży, takich jak dzieci w wersji środka Evaluation Response (REM-Y-71), Dziecko Wywiad dla Doświadczeń Subiektywna dysocjacyjne, Dziecko dysocjacyjne Checklist (CDC), Child Behavior Checklist (CBCL) Dysocjacja podskali i Symptom Checklist Trauma dla dzieci podskali dysocjacji.
Występują problemy z klasyfikacją, diagnozowania i strategii terapeutycznych i konwersji dysocjacyjnych zaburzeń, które mogą być zrozumiałe przez historycznego kontekście histeria . Również obecne systemy stosowane do diagnozowania DD, takie jak DSM-IV i ICD-10 różnią się tym, klasyfikacja została określona.
W większości przypadków pracownicy służby zdrowia psychicznego nadal są niechętne do diagnozowania pacjentów z dysocjacyjne zaburzenie, bo zanim zostaną one uznane za zdiagnozowano dysocjacyjne zaburzenie ci pacjenci mają więcej niż prawdopodobne zdiagnozowano ciężką depresją, zaburzeniami lękowymi, a najczęściej zaburzenia pourazowe.
Ważnym problemem w diagnostyce zaburzeń dysocjacyjnych jest możliwość, że pacjent może być udając objawy w celu uniknięcia negatywnych konsekwencji. Młodych przestępców zgłosić znacznie wyższe poziomy zaburzeń dysocjacyjnych, takich jak amnezja.
W jednym z badań stwierdzono, że 1% młodych przestępców zgłoszone kompletną amnezję o przemocy, a 19% stwierdziło, częściową amnezję.
Znane są również przypadki, w których ludzie z zaburzeniami tożsamości dysocjacyjne dostarczają sprzecznych zeznań w sądzie, w zależności od osobowości, który jest obecny.
Dzieci i młodzież
Zaburzenia dysocjacyjne (DD) są powszechnie uważa się, że ma korzenie w dzieciństwie traumatyczne doświadczenia (nadużyć lub strata), ale objawach często niedoceniany lub jest błędnie u dzieci i młodzieży.
Istnieje kilka powodów, dlaczego rozpoznawanie objawów dysocjacji u dzieci jest trudne: może to być trudne dla dzieci, aby opisać swoje wewnętrzne doświadczenia; opiekunowie mogą przegapić sygnały lub próbują ukryć swoje nadużycia lub zaniedbanie zachowań; Objawy mogą być subtelne i ulotne; zaburzenia pamięci, nastroju, lub stężenia związanego z rozszczepienia może być błędnie interpretowane jako objawy innych chorób.
Oprócz opracowania testów diagnostycznych dla dzieci i młodzieży (patrz wyżej), szereg metod zostały opracowane w celu poprawy rozpoznawania i rozumienia dysocjacji u dzieci.
Najnowsze badania koncentrowały się na wyjaśnieniu neurologicznych podstaw objawów związanych z dysocjacji studiując neurochemiczne, funkcjonalne i strukturalne nieprawidłowości w mózgu, które mogą wynikać z traumy.
Inne w tej dziedzinie twierdzą, że uznając niezorganizowany przywiązania (DA) u dzieci może pomóc lekarzom alertów na możliwość zaburzeń dysocjacyjnych.
Lekarze i naukowcy podkreślają także znaczenie przy użyciu modelu rozwojowego zrozumieć zarówno objawy i przebieg przyszłej DDS.
Innymi słowy, objawy dysocjacji może objawiać w różny sposób na różnych etapach rozwoju dziecka i młodzieży oraz osób mogą być bardziej lub mniej podatne na rozwój dysocjacyjne objawy w różnym wieku.
Konieczne są dalsze badania nad manifestacją dysocjacyjnych objawów i podatności na całym rozwoju. Podobne do tego rozwojowego podejścia, więcej badań jest konieczne do ustalenia, czy odzysk młodego pacjenta pozostaje stabilny w czasie.
Aktualne debaty i DSM-5
Szereg kontrowersji otacza DD u dorosłych, jak i dzieci. Po pierwsze, nie trwa debata wokół etiologii zaburzenia dysocjacyjne tożsamości (DID). Istotą tej dyskusji jest, jeśli DID jest wynikiem traumy i niezorganizowany przywiązania.
Drugim obszarem kontrowersji otacza pytanie od tego, czy dysocjacji jako obrona kontra patologicznego dysocjacji są jakościowo lub ilościowo różne. Doświadczenia i objawy dysocjacji może wahać się od więcej przyziemne z tych związanych z zaburzeniami stresu pourazowego (PTSD) i ostre zaburzenie stresowe (ASD) do zaburzeń dysocjacyjnych.
Mirroring tej złożoności, to jest nadal zdecydował czy DSM-5 wola grupowych dysocjacyjnych zaburzeń z innymi zaburzeniami trauma / stresowych.
W 2012 artykule przeglądowym potwierdza hipotezę, że obecna lub niedawno uraz może wpływać na ocenę danej osoby w bardziej odległej przeszłości, zmieniając doświadczeń z przeszłości i w wyniku stanów dysocjacyjnych.
Jednak badania eksperymentalne w kognitywistyki nadal kwestionować roszczeń dotyczących zasadności konstruktu dysocjacji, która nadal opiera się na Freuda pojęć represji. Nawet twierdził etiologiczny związek między urazowego / nadużyć i dysocjacji została zakwestionowana.
Alternatywą modelu proponuje perspektywę dysocjacji w oparciu o niedawno ustanowionego powiązania pomiędzy labilny rowerowych i pamięci błędów sen-czuwanie, awarie poznawcze, problemy w kontroli uważnego i trudności w rozróżnieniu fantazji od rzeczywistości.”
Zobacz też
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Zaburzenia dysocjacyjne
Czym są zaburzenia dysocjacyjne wydaje się na pierwszy rzut oka dość łatwe do określenia: kategorię tą znajdziemy zarówno w klasyfikacji psychiatrycznej, która obowiązuje w Polsce (ICD 10 z roku 1994), jak i w klasyfikacji amerykańskiej (DSM 5 z roku 2013). ICD 10 wymienia w odpowiednim rozdziale następujące zaburzenia [1]:
- F44.0 Amnezja dysocjacyjna
- F44.1 Fuga dysocjacyjna
- F44.2 Osłupienie dysocjacyjne
- F44.3 Trans i opętanie
- F44.4 Dysocjacyjne zaburzenia ruchu
- F44.5 Drgawki dysocjacyjne
- F44.6 Dysocjacyjne znieczulenia i utrata czucia zmysłowego
- F44.7 Mieszane zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne)
- F44.8 Inne zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne)
- F44.9 Zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne), nie określone
Rzadkie zaburzenie?Z kolei w klasyfikacji amerykańskiej, jako główne wśród zaburzeń dysocjacyjnych wymienia się dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (dissociative identity disorder, DID; dawniej nazywane w USA osobowością mnogą – multiple personality disorder).
Klasyfikacja podaje, że charakteryzuje się ono “wystepowaniem co najmniej dwóch odrębnych stanów osobowości, które w niektórych kulturach może być postrzegane jako doświadczenie opętania” [2].
Zastosowanie rzetelnych kryteriów diagnostycznych pozwala ustalić częstotliwość występowania tego zaburzenia w ogólnej populacji wynosi od 1 do 5% [3], a więc co najmniej tak częste jak schizofrenii.
Przy głębszej analizie ICD 10, podobną jednostkę diagnostyczną znajdziemy w grupie ‘innych zaburzeń dysocjacyjnych’ pod określeniem ‘osobowość mnoga’, oznaczoną kodem F44.81 i opatrzoną komentarzem: “Zaburzenie obserwowane rzadko.
Utrzymują się kontrowersje, w jakim stopniu jest ono jatrogenne lub specyficzne kulturowo” [1].
Opracowywana obecnie jedenasta edycja klasyfikacji chorób, przewiduje rozpoznawanie dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości i jego wariantów oraz dostarcza szczegółowych kryteriów pomocnych w diagnozie [4].
Dalsze dylematyChociaż badania epidemiologiczne wskazują na dość częste występowanie zaburzeń dysocjacyjnych, to wielu psychiatrów, psychologów lub psychoterapeutów przyzna, że relatywnie rzadko diagnozują te zaburzenia, lub nawet wcale (wyjątek stanowią być może zaburzenia z objawami neurologicznymi, nazywane w ICD 10 ‘konwersyjnymi’). Przyczyny tego zostały opisane tutaj.
Eksperci zajmujący się traumą i zaburzeniami dysocjacyjnymi podkreślają też inne niedoskonałości obowiązujących obecnie klasyfikacji oraz sugerują, że wszystkie zaburzenia w których dominującą rolę odgrywa mechanizm dysocjacji, należy zaliczyć do spektrum zaburzeń dysocjacyjnych.
Obejmowałoby ono, oprócz tych wymienionych wcześniej, także zaburzenie stresowe pourazowe (posttraumatic stress disorder, PTSD), ostrą reakcję na stres (acute stress disorder, ASD), jak również zespól derealizacji – depersonalizacji.
Postulowane jest też włączenie do tego spektrum jednostki nie uwzględnianej dotychczas w klasyfikacjach: złożonego zespołu stresu pourazowego (complex PTSD lub DESNOS), związanego z doznaniem traumy typu II.
Znaczenie diagnozyCzemu tak ważne jest postawienie właściwej diagnozy? Powodów jest kilka. Ma to ogromne znaczenie dla leczenia, gdyż w większości przypadków stosowanie farmakoterapii w zaburzeniach dysocjacyjnych ma ograniczoną skuteczność, a psychoterapia jest podstawową metodą leczenia.
Również psychoterapia powinna być dopasowana do rodzaju zaburzenia: inne interwerncje będą stosowane w przypadku ‘prostego’ PTSD, a inna w złożonych zaburzeniach dysocjacyjnych. Z tego względu dokładna diagnoza ma znaczenie.
W diagnostyce stosuje się często testy przesiewowe, umożliwiające wstępne wykrywanie objawów dysocjacyjnych, a następnie pogłębione wywiady kliniczne, które pozwalają w rzetelny sposób zweryfikować te dane.
Cytowane źródła:[1] Światowa Organizacja Zdrowia (2000). Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. W: Pużyński S., Wciórka J.(red.). Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Kraków–Warszawa.
[2] Gałecki, P., & Święcicki, Ł. (2015). Kryteria Diagnostyczne z DSM-5 Desk Reference.
[3] International Society for the Study of Trauma and Dissociation (2011): Guidelines for Treating Dissociative Identity Disorder in Adults, Third Revision, Journal of Trauma & Dissociation, 12:2, 115-187
[4] World Health Organization (brak daty). ICD-11 Beta Draft. Strona internetowa