Krew z penisa – jakie są przyczyny, co to znaczy, czy to choroba?

Choroba Peyroniego występuje u mężczyzn i wiąże się z rozwojem zwłóknień, a później również zwapnień w obrębie ciał jamistych członka 123RF

Choroba Peyroniego to męskie zaburzenie urologiczne, które powoduje dyskomfort i problemy w sferze seksualnej. Powodując tworzenie się sztywnych, włóknistych blaszek w penisie sprawia, że ciało jamiste prącia traci swoją elastyczność. W rezultacie prącie ulega skrzywieniu, a mężczyzna może odczuwać ból podczas stosunków. Warto wiedzieć, jakie są objawy i przyczyny rozwoju choroby Peyroniego, oraz jakie są metody jej leczenia.

Choroba Peyroniego, nazywana też plastycznym stwardnieniem prącia, dotyczy ciał jamistych prącia, czyli parzystego narządu zbudowanego z gąbczastej tkanki, którego przestrzenie wypełniają się krwią podczas wzwodu, zwiększając swoją objętość. Prącie budują trzy ciała jamiste – dwa symetryczne ciała prącia i jedno cewki moczowej.

Napływ krwi do ciał jamistych, który wywołuje erekcję, jest reakcją na podniecenie, w wyniku której dochodzi do wydzielanie tlenku azotu do krwi, a w rezultacie rozszerzenie tętnic doprowadzających ją do penisa. Procesu dopełnia ucisk naczyń żylnych, który utrudnia odpływanie krwi.

Rozwój choroby Peyroniego wynika z powstawania włóknistej płytki w części grzbietowej ciał jamistych prącia, w ich osłonce białawej.

Choć chorobę opisano już w XVIII wieku, jej przyczyny do dziś nie są pewne. Choruje na nią stosunkowo niewielu mężczyzn – liczbę tę szacuje się na 0,4–9 proc. ich populacji. Do grupy tej należą głównie mężczyźni po 50. roku życia, choć taka diagnoza zdarza się też u młodszych pacjentów.

Choroba Peyroniego powoduje skrzywienie prącia, a często także kłopoty z erekcją. Może również przekładać się na problemy naczyniowe związane z dopływem krwi lub z jej żylnym odpływem z prącia. Zaburzenia w sferze seksualnej zgłasza 17-29 proc. badanych pacjentów ze zdiagnozowaną chorobą.

Z obrazu klinicznego przebiegu choroby Peyroniego wyłaniają się jej dwie dość wyraźne fazy:

• Faza 1. – to wczesna, ostra faza z silnym stanem zapalnym. Pacjenci odczuwają ból wiotkiego prącia, a także bolesne erekcje. Wyczuwalne są także guzki lub „blaszki” w ciałach jamistych penisa. To właśnie na tym etapie tkanka osłonkowa ciała jamistego ulega przebudowie, namnażają się fibroblasty, a prącie zaczyna ulegać widocznemu skrzywieniu. Stan zapalny wiąże się z obecnością nacieków, złożonych głównie z limfocytów. Nacieki te sytuują się w okolicach naczyń krwionośnych, w luźnej tkance pomiędzy osłonką białawą a ciałem jamistym. Faza ostra trwa zwykle nie dłużej niż 12 miesięcy. Po tym czasie ból ustępuje i zaczyna się druga faza choroby.
• Faza 2. – w tej fazie osłonki ciał jamistych stopniowo włóknieją, powstaje zwapnienie, twarde i wyczuwalne palpacyjnie. Skrzywienie prącia powstałe podczas fazy zapalnej może się ustabilizować lub pogłębić. Samoistne ustąpienie skrzywienia penisa występuje rzadko. Jeśli skrzywienie jest bardzo duże, pacjent może mieć problem z odbyciem stosunku seksualnego. Czasem jest to możliwe tylko w niektórych pozycjach. Te problemy często powodują pogorszenie stanu psychicznego chorych, niepewność, obniżone poczucie własnej wartości lub strach o dalszy przebieg schorzenia i rozwój objawów.

Twardniejąca płytka ma zazwyczaj 2-4 cm i jest zazwyczaj umiejscowiona po grzbietowej stronie prącia. Czasem jest to kilka mniejszych płytek. U niektórych pacjentów płytka zajmuje całą wierzchnią stronę penisa.

W dalszych stadiach rozwoju choroby Peyroniego w płytce zaczyna przeważać zbita włóknista tkanka łączna z widocznymi ogniskami zwapnienia. Czasem badania histopatologiczne wykazują obecność ognisk tkanki chrzęstnej lub kostnej, choć są to rzadkie przypadki.

Choroba Peyroniego do dziś nie jest do końca zrozumiana. Charakteryzuje się skomplikowaną, wieloczynnikową etiologią, a jej rozwój odbywa się na poziomie komórkowym.

Wśród przyczyn rozwoju schorzenia na pierwszy plan wysuwają się mikrourazy osłonki białawej, do których dochodzi podczas stosunków seksualnych. Powtarzające się uszkodzenia penisa wywołują przedłużony stan zapalny, a to z kolei skutkuje przebudową i wzmacnianiem tkanki łącznej.

Rzadkie występowanie tego schorzenia sprawia, że trudno jest o odpowiednio liczne grupy badanych. Wielu chorych zwleka ze zgłoszeniem się do lekarza, ponieważ choroby urologiczne wciąż stanowią temat tabu i wiążą się ze wstydem.[/b]

Oprócz tego wśród przyczyn wymienia się:

• infekcje intymne,
• choroby przenoszone drogą płciową,
• zapalenia cewki moczowej,
• zmiany miażdżycowe.

Istnieją podejrzenia o dziedzicznym charakterze skłonności do rozwoju choroby Peyroniego, jednak na razie nie zostały one potwierdzone. W ostatnich latach pojawiły się także badania dotyczące procesów immunologicznych, które mogą mieć znaczenie w powstawaniu i przebiegu choroby.

Naukowcy sądzą, że rozwój plastycznego stwardnienia prącia ma związek z nieprawidłową, nadmierną odpowiedzią immunologiczną na mikrourazy naczyń. krwionośnych. Występowanie nacieków z limfocytów T i makrofagów może świadczyć o autoimmunologicznym charakterze schorzenia. Wykazano także związek tej choroby z występowaniem specyficznych antygenów zgodności tkankowej.

W toku dalszych badań może okazać się, że patologiczne zmiany w budowie prącia są związane z reakcją układu odpornościowego organizmu na nieznany jeszcze patogen.

Istnieje także szereg czynników ryzyka rozwoju choroby Peyroniego, wśród których znajdują się współwystępujące schorzenia i stany organizmu, przyjmowane leki, styl życia i codzienne przyzwyczajenia. Należą do nich m.in.::

• cukrzyca,
• reumatoidalne zapalenie stawów,
• zaburzenia gospodarki lipidowej,
• nadciśnienie tętnicze,
• kardiomiopatia niedokrwienna,
• zaburzenia erekcji,
• dna moczanowa,
• zapalenie żył,
• kolagenozy,
• długotrwałe przyjmowanie leków z grupy beta-blokerów,
• palenie tytoniu,
• nadmierne spożycie alkoholu.

Specjaliści zauważyli, że choroba Peyroniego bardzo często współwystępuje z chorobą o nazwie przykurcz Dupuytrena. Jest to inaczej przykurcz rozcięgna dłoniowego, który wiąże się z przykurczem zgięciowym palców.

Choroba rozwija się w kilku fazach i ma wyraźne podłoże dziedziczne. Dotyczy aż 9-39 proc. pacjentów z chorobą Peyroniego, z kolei 4 proc. pacjentów cierpiących na przykurcz Dupuytrena cierpi też na chorobę Peyroniego.

Choroba Peyroniego ma wyraźne, charakterystyczne objawy. W pierwszych miesiącach jej rozwoju objawem dominującym jest ból prącia w stanie spoczynku, a także bolesne erekcje. Z rozwojem choroby uwidacznia się także skrzywienie prącia, wyraźne w stanie erekcji.

W penisie można ponadto wyczuć palcami twardą płytkę, w dotyku przypominającą podskórną bliznę, oraz małe guzki o strukturze przypominającej chrząstkę. Z czasem płytka ta staje się coraz sztywniejsza i traci plastyczność. Ciało jamiste prącia nie jest już miękkie i nie ustępuje pod naciskiem palców.

Warto zaznaczyć, że zdrowy członek rzadko bywa całkowicie prosty w stanie erekcji. Zwykle penisy odchylają się lekko w prawo, lewo, w górę lub dół.

Takie fizjologiczne skrzywienie penisa nie sprawia żadnego dyskomfortu i nie utrudnia też stosunku seksualnego.

Skrzywienie występujące w chorobie Peyroniego wiąże się z bólem, a z czasem staje się na tyle duże, że wyraźnie różni się od stanu sprzed zachorowania.

Istotnym problemem wśród pacjentów cierpiących na chorobę Peyroniego są objawy depresji. Są one wywołane głównie problemami natury seksualnej, które z kolei powodują obniżenie poczucia własnej wartości i niemożność zaspokojenia potrzeb seksualnych. Długotrwały ból także pogarsza psychiczne samopoczucie pacjentów.

Objawy łagodnej depresji wykazuje u niemal połowy mężczyzn ze zdiagnozowaną chorobą Peyroniego. Obawy dotyczą możliwości seksualnych i przyszłości związku. Ważnym uzupełnieniem leczenia schorzenia jest więc terapia psychologiczna.

Choroba Peyroniego sprawia, że prącie we wzwodzie ma dość charakterystyczny wygląd, pacjent odczuwa też specyficzne objawy.

Aby poddać się badaniu pod kątem tej choroby, należy udać się do urologa. Pierwszym krokiem w diagnozie jest wywiad lekarski i badanie przedmiotowe (palpacyjne). Pytania dotyczą szczególnych odczuć pacjenta, objawów i czasu ich trwania. Mogą dotyczyć także sfery seksualnej, na przykład występujących zaburzeń erekcji.

Badając prącie fizykalnie, lekarz szuka włóknistych stwardnień. Może także poprosić pacjenta o dostarczenie zdjęcia, które przedstawia jego prącie we wzwodzie. Taka fotografia pomaga ocenić stopień skrzywienia, a co za tym idzie – stopień rozwoju choroby. Lekarz ocenia stopień skrzywienia, używając kątomierza.

Wykonywane są też badania:

• RTG – zdjęcie rentgenowskie pomaga ocenić, czy na ciałach jamistych prącia występują ogniska zwapnienia. Wykrywa nawet te niewielkich rozmiarów.
• USG – jest wykonywane, by zaobserwować, gdzie zaczyna się i kończy płytka, a także jakie jest jej położenie, kształt.
• Badania obrazowe – należą do nich przede wszystkim tomografia komputerowa, kawernozografia i magnetyczny rezonans jądrowy. Dają lekarzowi obraz rozległości włóknistych zmian w stosunku do całej płytki.
• Badania zaburzeń erekcji – w niektórych przypadkach pomocne może okazać się wykonanie badań oceniających zaburzenia erekcji. Należą do nich badanie przepływu krwi w tętnicach prącia metodą Dopplera oraz test papawerynowy, polegający na wstrzyknięciu do ciał jamistych prącia roztworu papaweryny. Prawidłową reakcją na substancję powinien być wzwód – oznacza to, że związane z nim mechanizmy fizjologiczne zostały zachowane i przebiegają prawidłowo.

• Witaminy – jak uniknąć ich niedoborów?
• Jak rzucić palenie skutecznie?

Choroba Peyroniego jest dziś leczona na wiele różnych sposobów. Wybór odpowiedniej metody jest zależny od stopnia zaawansowania zmian.

Niekiedy choroba ustępuje samoistnie lub powoduje na tyle niewielkie zmiany, że nie utrudnia życia pacjenta i nie wymaga leczenia. Samoistne ustąpienia lub zmniejszenie nasilenia objawów dotyczy nawet 50 proc. chorych. W takich sytuacjach zachowawczo stosuje się witaminę E.

Czasem jednak objawy choroby Peyroniego są na tyle nasilone, że podejmuje się leczenie metodami niechirurgicznymi oraz operacyjne.

Metody niechirurgiczne leczenia są stosowane do 12. miesiąca od wystąpienia pierwszych objawów. Pierwszym krokiem jest kilkumiesięczne przyjmowanie witaminy E, która wspomaga prawidłową odnowę tkanki łącznej (bez twardnienia i włóknienia). Witamina E jest stosowana rutynowo, choć jej skuteczność nie została w tym przypadku klinicznie potwierdzona.

Metody farmakologiczne znajdują zastosowanie głównie we wczesnych stadiach choroby Peyroniego, a wyniki badań dotyczących ich skuteczności są sprzeczne. W Polsce żaden lek nie został zatwierdzony jako skuteczny w tej chorobie, by był powszechnie stosowany.

Niemniej z większym lub mniejszym powodzeniem pacjentom podaje się różne leki, ogólnie oraz miejscowo – w postaci zastrzyków podawanych w prącie.Ogólnie stosuje się:

• para-aminobenzoesan potasu,
• preparaty sterydowe (kortyzon, deksametazon),
• tamoksifen,
• preparaty z dużymi dawkami witaminy E.

Miejscowo podawane są:

• przeciwzapalne sterydy,
• hydrokortyzon,
• fortecortin,
• werapamil (substancja będąca antagonistą kanałów wapniowych),
• kolagenaza Clostridium histolyticum,
• interferon.

Jedyną na świecie substancją zatwierdzoną do leczenia choroby Peyroniego jest kolagenaza Clostridium histolyticum. Lek zyskał akceptację Amerykańskiej Agencji Żywności i Leków. Iniekcje wykonuje się bezpośrednio do płytki, która powstaje w osłonce białawej ciał jamistych.

Oprócz leków przyjmowanych doustnie i miejscowo w leczeniu choroby Peyroniego stosuje się pędzlowanie zmiany za pomocą roztworu DMSO, czyli dwumetylosulfotlenku, który ma działanie przeciwzapalne i obkurczające tkankę łączną.

Wykorzystywana jest ponadto:

• jonoforeza,
• radioterapia (niezalecana ze względu na liczne skutki uboczne),
• metody fizjoterapeutyczne, m.in. masaże, okłady z borowin, ultradźwięki, leczenie trakcyjne polegające na noszeniu przez kilka godzin dziennie aparatu rozciągającego.

Skuteczność większości tych metod terapeutycznych w tej chorobie nie została jednak potwierdzona naukowo.

Naturalne afrodyzjaki – sprawdzone produkty na większe libid…

Choroba Peyroniego wymaga leczenia operacyjnego u zaledwie 10 procent chorych. Są to mężczyźni w stabilnej fazie schorzenia, z poważnym, nieustępującym zniekształceniem prącia.

Istnieją trzy podstawowe metody operacyjne:

• Metoda Nesbita – stosuje się ją u mężczyzn, którzy nie cierpią na zaburzenia wzwodu, a problemem jest zakrzywienie prącia utrudniające odbywanie stosunków seksualnych. Polega na wycięciu fragmentów osłonki białawej po wypukłej stronie skrzywienia i zszyciu jej brzegów. U większości mężczyzn metoda ta przynosi dobre efekty.
• Usunięcie zmian i uzupełnienie ubytku – zmianę można całkowicie usunąć i uzupełnić ubytek za pomocą tkanek własnych pacjenta lub materiałów syntetycznych.
• Wszczepienie protezy korygującej kształt penisa – do takiej operacji kwalifikują się pacjenci starsi ze znacznym skrzywieniem prącia i zaburzeniami erekcji o podłożu naczyniowym. W tej grupie pacjentów metoda ta jest bardzo skuteczna.

Warto też wiedzieć, że w zależności od długości prącia oraz stopnia skrzywienia stosuje się metody oparte na wydłużeniu lub skróceniu penisa. Skracanie powoduje ubytek około 1,5 cm długości penisa, jednak nie wiąże się ze skutkami ubocznymi, jakie występują po zabiegu wydłużania (są to między innymi zaburzenia naczyniowe, powodujące problemy z erekcją).

ZOBACZ: Naukowcy z Uniwersytetu Gdańskiego opracowali przełomową metodę w diagnostyce nowotworów pęcherza moczowego

Męski problem – co warto wiedzieć o impotencji?

Stresujący tryb życia, choroby naczyń, palenie papierosów negatywnie odbijają się na życiu seksualnym. Problemy ze wzwodem dotyczą dziś coraz większej grupy mężczyzn.

Określenia impotencja, czy zaburzenia erekcji oznaczają, że mężczyzna nie jest w stanie osiągnąć i utrzymać wzwodu członka, który wystarczyłby do odbycia stosunku płciowego. Problem taki może wystąpić w każdym wieku.

Z badań wynika, że prawie 50% mężczyzn między 40 a 70 rokiem życia cierpi na zaburzenia sprawności seksualnej.

Mężczyźni często traktują impotencję jako „koniec męskości” i rezygnują z aktywności seksualnej, mają poczucie mniejszej wartości, lękają się ośmieszenia czy odrzucenia ze strony partnerki.

Nowe metody leczenia impotencji nie tylko umożliwiają normalne życie seksualne, ale wpływają na samoocenę, związki i zdrowie psychiczne.

Jakie są przyczyny zaburzeń? 

Ocenia się, że 60-70% przypadków impotencji ma podłoże organiczne, a u mężczyzn w późniejszym wieku odsetek ten jest jeszcze wyższy.

U starszych mężczyzn przyczyną trudności z erekcją jest andropauza, cechująca się zmniejszaniem wytwarzania męskiego hormonu — testosteronu; postępująca miażdżyca, zmniejszająca ukrwienie penisa oraz niekorzystne zmiany organiczne wywołane chorobami i starzeniem się.

Rzadziej przyczyną impotencji są nerwice seksualne, zahamowania psychiczne i stres. Często czynniki te występują łącznie, choroba somatyczna upośledza mechanizmy fizjologicznego wzwodu, wywołując lęk i zahamowania, które nasilają zaburzenia fizyczne.

Jakie choroby mogą powodować zaburzenia erekcji? 

Impotencję można podzielić na:

• impotencję na tle krążeniowym — obecnie jest najczęściej rozpoznawana i obejmuje prawie połowę przypadków impotencji. Przyczyną są zaburzenia naczyniowe po zawale mięśnia sercowego, po udarze mózgu, na tle miażdżycowym, wady układu naczyniowego, nadciśnienie. Miażdżyca naczyń doprowadzających krew do ciał jamistych członka uniemożliwia właściwe stwardnienie ciał jamistych. Może to spowodować wydłużanie się czasu potrzebnego na osiągnięcie erekcji, niepełne stwardnienie członka lub też przedwczesne zakończenie wzwodu.
• impotencję neurogenną — jej najczęstszą przyczyną są urazy i choroby kręgosłupa, w którym znajduje się ośrodek erekcji. Również wiele zaburzeń neurologicznych prowadzi do impotencji, np. stwardnienie rozsiane, neuropatia cukrzycowa.
• impotencję na tle hormonalnym — wbrew temu, co sądzi wielu mężczyzn, nie jest bardzo rozpowszechniona. Stanowi 5-10% przypadków impotencji. Najczęściej występuje w okresie andropauzy.
• impotencję psychogenną — częściej jest spotykana u młodszych mężczyzn. Przyczyną są lęki, nastawienie zadaniowe, zahamowania na tle seksualnym, napięcia sytuacyjne, niepewność siebie w roli partnera, obawy przed ośmieszeniem.
• impotencję mieszaną — to około 1/3 przypadków impotencji. Spotyka się w niej różne kombinacje wymienionych przyczyn impotencji, a najlepszym przykładem są niektóre przewlekłe choroby. I tak w przebiegu cukrzycy powodem impotencji mogą być zaburzenia hormonalne, zmiany naczyniowe, neuropatia. Choroby urologiczne, takie jak choroba Peyronie’go lub przebyte operacje urologiczne (np. usunięcie prostaty) również mogą mieć negatywny wpływ na erekcję.

Leki i używki nie pomagają

U mężczyzn leczonych z różnych powodów preparatami farmakologicznymi może dochodzić do zaburzeń erekcji, czasem jednak trudno powiedzieć, czy to sama choroba, czy raczej lek stosowany w terapii powodują tego typu problemy. Do leków potencjalnie niekorzystnych należą m.in. preparaty przeciw nadciśnieniu, leki psychiatryczne, leki przeciwdepresyjne, środki hormonalne, leki stosowane w leczeniu raka prostaty.

Krótki test

Warto zadać sobie kilka pytań, które być może wskażą przyczyny zaburzeń już przed wizytą u specjalisty.

Czy problemy z erekcją pojawiły się nagle (co sugerowałoby przyczynę psychologiczną), czy stopniowo nasilały się (co prawdopodobnie ma związek z chorobą ogólnoustrojową)? Czy w ostatnim czasie doświadczałeś stresów? Czy przyjmujesz leki, które wpływają negatywnie na erekcję? Czy pijesz alkohol, palisz ponad 20 papierosów dziennie?

Czy zauważyłeś jakieś inne dolegliwości, które mogą sugerować choroby ogólne lub zaburzenia hormonalne?

Do jakiego lekarza udać się po pomoc? 

Impotencja to problem, o którym mężczyźni niechętnie rozmawiają z lekarzem. Unikanie tematu nie pozwoli jednak na rozpoznanie przyczyny ani na zastosowanie leczenia.

Warto więc pamiętać, że zaburzenia erekcji to jeden z częstych problemów medycznych i z pewnością lekarz nie będzie się niczemu dziwił i podejdzie do naszego kłopotu rzeczowo. Lekarz rodzinny po zebraniu wywiadu oceni, czy impotencja może wynikać ze schorzeń ogólnoustrojowych lub być wynikiem przyjmowania leków.

Zleci wykonanie pewnych badań, które potwierdzą lub wykluczą prawdopodobne przyczyny organiczne, takich jak stężenie glukozy, cholesterolu, oznaczenie poziomu testosteronu i protaktyny.

W niektórych przypadkach mogą zlecić wykonanie specjalnych badań diagnostycznych, np. USG prostaty, iniekcji w ciała jamiste członka z prostaglandyny. Po ustaleniu przyczyn impotencji można rozpocząć leczenie, którego celem jest nie tylko eliminacja impotencji, ale również jej przyczyn.

Jak leczy się zaburzenia erekcji? 

Podstawowymi metodami leczenia zaburzeń wzwodu prącia są:

• Leczenie farmakologiczne doustne,
• Leczenie farmakologiczne wstrzyknięciami do ciał jamistych,
• Psychoterapia,
• Terapia z zastosowaniem urządzeń próżniowych,
• Leczenie chirurgiczne — mikrochirurgia, chirurgia naczyniowa, protezy prącia.

Leczenie farmakologiczne

W leczeniu farmakologicznym zaburzeń wzwodu prącia stosuje się:

• Leki doustne — inhibitory fosfodiesterazy typu 5 i inne.
• Leki naczyniowo czynne (podawane we wstrzyknięciach do ciał jamistych prącia lub docewkowo).
• Leki hormonalne (androgeny).
• Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 – Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 należą do grupy leków wazoaktywnych — tj. kontrolujących stężenie krążących w naczyniach krwionośnych fizjologicznych substancji działających na naczynia. Leki z tej grupy blokują enzym wyłączający wzwód (fosfodiesterazę typu 5), co zwiększa stężenie aktywatora wzwodu — cyklicznego guanozyno monofosforanu (cGMP).W Polsce dostępne są 3 leki z tej grupy: sildenafil, wardenafil oraz tadalafil. Różnią się one nieznacznie budową chemiczną i okresem działania. Lek przyjmuje się doustnie ok. 30-60 min. przed planowanym stosunkiem. Sildenafil i wardenafil blokują enzym fosfodiesterazę typu 5 na kilka godzin. Efektywność lecznicza tadalafilu utrzymuje się przez 12-36 godzin. Wardenafil jest skuteczny u 85% pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami erekcji i u 39% chorych z głębokim zaburzeniem erekcji. Tadalafil działa skutecznie u 87% pacjentów, sildenafil u 83%.Działania niepożądane leków z  tej grupy nie zagrażają zdrowiu, są przemijające, mają niewielkie lub umiarkowane nasilenie. Zwykle są to bóle głowy, nudności, wymioty, wrażenie zatkania nosa lub gorąca na twarzy, niekiedy zaburzenia widzenia. Przeciwwskazaniem do stosowania leków z tej grupy jest przyjmowanie nitratów, podawanych w leczeniu choroby wieńcowej serca. Ponadto inhibitory PDE5 nie powinny być stosowane łącznie z antybiotykiem erytromycyną i sokiem grejpfrutowym, który nasila działanie leku.
• Agoniści receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych — leki wazoaktywne z grupy agonistów receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych, takie jak L-dopa, apomorfina i ich pochodne wywołują wzwód, ale ze względu na niepożądane działania ogólne oraz krótkotrwały efekt nie są popularne. Apomorfina — lek pobudzający receptory dopaminergiczne powoduje spadki ciśnienia, nudności i wymioty. Trazodon — agonista receptorów serotoninergicznych ma działanie nie tylko antydepresyjne, ale leczy organiczne zaburzenia wzwodu prącia.
• Leki podawane w formie wstrzyknięć do ciał jamistych prącia – leki podawane we wstrzyknięciach do ciał jamistych są również skuteczną formą leczenia zaburzeń wzwodu. Chory musi jednak akceptować konieczność samodzielnego wykonywania zastrzyków do prącia przed każdym stosunkiem. Lek wstrzykuje się w okolicę podstawy prącia po jednej ze stron (naprzemiennie i unikając wstrzykiwania w to samo miejsce). Istnieje wiele leków i schematów ich podawania w formie zastrzyków. U różnych pacjentów mają one odmienną efektywność i różne nasilenie działań niepożądanych. Możliwym powikłaniem częstego podawania tych leków jest zwłóknienie ciał jamistych, co powoduje skrzywienie prącia.
• Leki hormonalne — przyczyną zaburzeń wzwodu jest najczęściej deficyt androgenów, spowodowany fizjologicznym procesem starzenia się mężczyzny. Niedobór androgenów może być wynikiem schorzeń endokrynologicznych — przysadki, nadnerczy, tarczycy. Może też występować tzw. hypogonadyzm polekowy u mężczyzn uprawiających sporty siłowe i stosujących preparaty sterydowe dla poprawienia efektu przyrostu masy mięśniowej. Podstawowym testem w diagnostyce zaburzeń wzwodu jest stężenie wolnego testosteronu w surowicy krwi, obowiązuje wykonanie kilku oznaczeń dla uzyskania potwierdzenia, w związku z dobowym rytmem wydzielania i zmiennym poziomem hormonu w surowicy krwi w czasie doby. Tylko w nielicznych przypadkach zaburzenia wzwodu leczy się podawaniem androgenów. Preparaty testosteronu występują w formie doustnej, domięśniowej lub przezskórnej.

Psychoterapia

W impotencji psychogennej stosuje się metody treningowe z udziałem partnerki, hipnozę, psychoterapię indywidualną i partnerską.

Psychoterapia indywidualna jest zalecana w przypadkach, kiedy przyczyną impotencji są zahamowania i urazy seksualne, negatywne wpływy środowiska rodzinnego, nerwice, a partnerska — przy zaburzonych relacjach w związku.

Metody treningowe są bardzo popularne i przeważnie obejmują 5-7 tygodni leczenia.

Inne metody leczenia impotencji

Inne metody leczenia impotencji to wszczepianie zewnętrznych aparatów próżniowych, operacje naczyń członka, wszczepianie protez. Metody operacyjne i protezy stosuje się w szczególnych przypadkach.

Zewnętrzne aparaty próżniowe stosuje się u pacjentów opornych na leczenie farmakologiczne i psychoterapię.

Składają się one z cylindra umożliwiającego wytworzenie podciśnienia wokół członka, co powoduje napływ krwi do prącia oraz pierścienia uciskowego zakładanego u nasady prącia zabezpieczającego przed odpływem żylnym. Pierścień ten można utrzymywać przez ok. 30 min, co umożliwia współżycie.

Leczenie chirurgiczne jest stosowane stosunkowo rzadko i polega na: usunięciu stulejki, usunięciu skrzywień członka, chirurgii naczyniowej.

W razie problemów z erekcją, pamiętaj: 

• Prowadź zdrowy tryb życia — nie pal papierosów, nie pij alkoholu,
• Spędzaj czas aktywnie,
• Odpowiednio się odżywiaj,
• Kontroluj ciśnienie tętnicze i wagę ciała,
• Dbaj o swoje życie intymne,
• Staraj się rozwiązywać problemy pojawiające się w Twoim związku,
• Jeżeli leki są powodem wystąpienia zaburzeń erekcji, zgłoś to lekarzowi — rozważy możliwość zmiany leczenia,
• Zawsze możesz zasięgnąć porady lekarskiej.

Co oznacza krew w spermie: poznaj przyczyny i przestań panikować!

Raczej ciężko jest znaleźć osobę, która uznałaby obecność krwi w spermie za coś mało istotnego. Oczywistym faktem jest, że czerwone zabarwienie spermy to wyraźny znak organizmu, że dzieje się coś niedobrego i należy się temu przyjrzeć. Może być to objaw, który towarzyszy bardzo wielu niebezpiecznym chorobom i zaleca się natychmiastowe wykonanie szeregu badań.

W większości przypadków obecność krwi w spermie (przeważnie u młodych mężczyzn) będzie spowodowana różnego rodzaju urazami, a nie poważnym schorzeniem.

Jeżeli jednak hematospermia zostanie zaobserwowana u mężczyzny w wieku powyżej 40 lat, może oznaczać rozwijający się stan zapalny lub nawet chorobę nowotworową. Powinieneś natychmiastowo i bezzwłocznie skonsultować się z lekarzem, jeżeli zaobserwowałeś u siebie takie objawy.

Zdecydowanie nie należy ignorować sytuacji, w której widzimy czerwone zabarwienie spermy lub towarzyszącą jej brązową wydzielinę.

Powiązany Artykuł: Kup tabletki Vardenafil bez recepty w aptece online

Oprócz wspomnianej krwi w nasieniu, hematospermia ma przeważnie objawy towarzyszące takie jak ból podczas oddawania moczu lub podczas wytrysku, a także tkliwość moszny oraz jąder. Przejdźmy jednak do faktycznych przyczyn, które mogą powodować obecność krwi w spermie. Jak już zdążyliśmy wspomnieć, objaw ten może towarzyszyć wielu chorobom, a niektóre z nich to:

Hematospermia i seks – jaki to ma związek?

Oczywiście możecie się domyślić, że uprawianie seksu przy tym schorzeniu jest wysoce niewskazane. Może to prowadzić do pogorszenia się objawów i dalszych urazów narządów rozrodczych. Warto też wspomnieć, że seks może być bezpośrednią przyczyną pojawiania się krwi w spermie. 

Jeśli jesteśmy fanami nietypowych zachowań seksualnych, czy też różnych dewiacji, sami mogliśmy to spowodować. Zastanówcie się, czy nie używaliście ostatnio pompki do penisa z zaciskiem.

Jej używanie może doprowadzić do urazów prącia.

Poza tym wszelkiego rodzaju nakładki wibracyjne, pierścienie, a także kolczyki w miejscach intymnych mogą przyczynić się do pojawienia się czerwonego koloru w nasieniu.

Powiązany Artykuł: Tabletki Cialis 5mg / 20 mg bez recepty: kupić w aptece online

Nadużywanie alkoholu oraz narkotyków również może prowadzić do pojawienia się hematospermii.

Chociaż początkowo może wydawać się, że nie jest to w ogóle powiązane, ważnym do zapamiętania faktem jest to, iż można naprawdę pogorszyć swój stan zdrowia, a nawet doprowadzić do całkowitej bezpłodności.

Odstawcie wszelkie używki, jeżeli zauważycie u siebie czerwone zabarwienie spermy i natychmiast skonsultujcie się z lekarzem, który wytłumaczy wam, co można zrobić, aby poradzić sobie z tym problemem.

Hematospermia – leczenie schorzenia

Aby leczenie hematospermii miało jakikolwiek sens, należy najpierw prawidłowo zdiagnozować jej przyczynę. Potrzebny do tego jest szereg badań takich jak USG i markery nowotworowe. Dlatego jeszcze raz przypominamy – nie odkładajcie wizyty u lekarza na później. Problem nie zniknie sam!

Po wykonaniu potrzebnych badań i ustaleniu podłoża pojawiania się krwi w spermie można przystąpić do wdrażania leczenia, które będzie się różnić w zależności od wykrytej choroby. Jeżeli doszło jedynie do urazu prącia, zaleca się stosowanie zimnych okładów, aby zminimalizować opuchliznę.

Polecane jest też zaprzestanie aktywności seksualnej i duże ilości odpoczynku, aby organizm miał czas na regenerację. W przypadku, gdy przyczyną będzie po prostu infekcja, może się skończyć jedynie na przepisaniu antybiotyków.

W najgorszym przypadku, czyli po wykryciu nowotworu, z pewnością otrzymamy skierowanie do onkologa, który dopiero potwierdzi diagnozę i skieruje na odpowiednią terapię.

Jak poprawić ukrwienie penisa?

Osiągnięcie pełnego wzwodu stanowi efekt końcowy działania złożonego mechanizmu, które polega na wzajemnych oddziaływaniach układu nerwowego i naczyniowego.

Erekcja jest możliwa poprzez uzyskanie stanu podniecenia, seksualnego, które powstaje w mózgu na skutek bodźców zmysłowych, mechanicznych lub w wyniku drażnienia zakończeń nerwowych, znajdujących się w penisie.

Powstające w ośrodkowym układzie nerwowym impulsy, wysyłają sygnały, które powodują rozkurczenie mięśni gładkich w naczyniach krwionośnych. Wynikiem tego jest napływ krwi do tkanki gąbczastej w ciałach jamistych członka.

Ciała jamiste, wypełnione krwią, powodują mechaniczne uciśnięcie żył wypustowych, dzięki czemu zmniejszony jest odpływ krwi. Mechanizm ten powoduje, że członek wypełnia się krwią, a także ulega wydłużeniu, stając się jednocześnie sztywny.

Należy jednak wskazać, że wielu mężczyzn dotykają problemy z osiągnięciem pełnej erekcji lub utrzymaniem wzwodu. Zaburzenia funkcji seksualnych stanowią źródło poważnych kłopotów. Mężczyźni bowiem poza niemożnością odbycia satysfakcjonującego stosunku płciowego, zmagają się również z brakiem pewności siebie i obniżoną samooceną. Bardzo częstą przyczyną dysfunkcji seksualnych jest słabe ukrwienie penisa. Jak zatem wpłynąć na lepsze ukrwienie prącia? Czy jest to możliwe?

Jak zwiększyć ukrwienie penisa?

Poprawie ukrwienia członka sprzyja masowanie wędzidełka, czyli kawałka skóry, która znajduje się w dolnej części żołędzi. Co ważne, regularne masowanie tej części prącia umożliwia osiągnięcie długotrwałych efektów. Skutecznym sposobem zwiększenia ukrwienia penisa są także farmaceutyki.

Najczęściej mężczyźni decydują się na farmakoterapię. Leki na potencję i suplementy, które poprawiają ukrwienie prącia, dostępne są w aptece na receptę lub bez recepty. Ich działanie polega na zwiększeniu produkcji tlenku azotu w śródbłonku naczyń.

Dzięki czemu, mięśnie gładkie naczyń, które doprowadzają krew do penisa, rozluźniają się i krew zaczyna wypełniać ciała jamiste członka. Najpopularniejszymi lekami w terapii zaburzeń erekcji są inhibitory fosfodiesterazy typu 5, które umożliwiają osiągnięcie i utrzymanie pełnej erekcji.

Środki na potencję, należące do tej grupy leków, zawierają sildenafil (np. Viagra), wardenafil lub tadanafil.

Należy wskazać, że poprawa ukrwienia penisa możliwa jest również poprzez stosowanie odpowiedniej diety i uprawianie aktywności fizycznej.

Mężczyźni, którzy chcą poprawić erekcję naturalnymi sposobami, powinni włączyć do jadłospisu szpinak, który poprawia krążenie krwi, a także banany, pomidory, pomarańcze bogate w potas.

Ponadto, korzystne rezultaty może przynieść jedzenie imbiru i arbuza, który stymuluje produkcję tlenku azotu, wspomagającego krążenie krwi. Co ważne, warto zrezygnować z kawy i mocnej herbaty oraz używek – papierosów i alkoholu, które mają negatywny wpływ na pojawienie się i utrzymanie wzwodu.

Poprawa ukrwienia prącia w sposób znaczący wpływa na jakość stosunków seksualnych. Zwiększenie napływu krwi do penisa bowiem przyczynia się do lepszego, pełniejszego wzwodu. Dzięki temu, zbliżenia są w pełni satysfakcjonujące dla obojga partnerów.

Należy również wskazać, że poprawa ukrwienia penisa przyczynia się także do zwiększenia pewności siebie mężczyzn.

Panowie sprawność seksualną utożsamiają z męskością, dlatego też spełnianie oczekiwań partnerek podczas stosunku płciowego stanowi istotną rolę w budowie własnej samooceny.

Problemy z oddawaniem moczu i z rekcją, ciągły ból: to objawy raka prącia

Członek jest częścią układu moczowo-płciowego mężczyzny. Zbudowany jest z przeróżnych tkanek. Rak prącia charakteryzuje się nieprawidłowym i nieustającym rozrostem komórek nowotworowych wywodzących się z prawidłowych tkanek prącia. We wczesnym stadium objawia się zwykle jako ranka grudka na penisie, później powoduje ból, problemy ze wzwodem, przerzuty do pachwin.

Rak prącia to nowotwór złośliwy rozwijający się w obrębie penisa. To rzadki typ nowotworu, który zaczyna się w komórkach skóry prącia i może przedostać się do wnętrza.

Rak prącia rośnie powoli, we wczesnym stadium rzadko zaburza czynności oddawania moczu lub erekcji, dlatego czujność chorych jest uśpiona.

Podejrzenia pojawiają się zwykle wtedy, gdy wystąpi ból lub problem ze wzwodem, ale w tym czasie nowotwór przechodzi od stanu powierzchownego do inwazyjnego.

W niemal wszystkich przypadkach (nawet 95 proc. wszystkich zachorowań) rak ma postać płaskonabłonkową. Nowotwór złośliwy prącia występuje najczęściej u mężczyzn w wieku powyżej 50 lat.

Rak prącia: przyczyny

Rak prącia nie jest częstym nowotworem złośliwym. Nie rozwinie się u każdego mężczyzny, ale niektórzy Panowie mogą znajdować się w grupie szczególnego ryzyka. Wyróżnia się bowiem kilka czynników, które znacznie zwiększają ryzyko zachorowania na raka penisa.

Jednym z ważniejszych czynników ryzyka rozwoju raka prącia jest nieodpowiednia higiena osobista.

W krajach, w których z powodów religijnych czy kulturowych praktykuje się obrzezanie chłopców w dzieciństwie, przypadki raka prącia notuje się bardzo rzadko.

Ważną rolę odgrywa zatem napletek, a w zasadzie nieodpowiednia higiena penisa pod napletkiem. Świadczyć o tym może również fakt, że u połowy wszystkich chorych na raka prącia w Polsce obserwuje się stulejkę.

Inne czynniki ryzyka zachorowania na raka prącia:

• Zakażenie wirusami brodawczaka ludzkiego (HPV): jest to jeden z najważniejszych, najgroźniejszych czynników ryzyka zachorowania na raka prącia. Ryzyko zakażenia HPV można zmniejszyć, ograniczając liczbę partnerów seksualnych, używając prezerwatyw. Dostępne są również szczepionki chroniące przed niektórymi szczepami HPV.
• Palenie tytoniu: czynnik ten znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na raka penisa, zwłaszcza u mężczyzn zakażonych wirusem HPV.
• Stulejka: pojawia się wtedy, gdy napletek staje się napięty i trudno go cofnąć. W takiej sytuacji mężczyzna ma trudności z zachowaniem odpowiedniej higieny, ponieważ nie może odsunąć napletka i oczyścić penisa. Smegma łatwiej się buduje, co może prowadzić do zakażeń, a nawet być czynnikiem rozwoju raka. 
• Smegma: jest to gęsta substancja, która może gromadzić się pod napletkiem. Składa się z martwych komórek skóry, bakterii i oleistych wydzielin ze skóry, może też zawierać niewielkie ilości substancji rakotwórczych. Mężczyźni nieobrzezani, czyli posiadający napletek, powinni odciągać napletek i dokładnie myć penisa. Ma to na celu upewnienie się, że smegma nie podrażnia penisa.
• Zakażenie wirusem HIV: zakażenie wirusem HIV, czyli ludzkim wirusem niedoboru odporności znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na raka prącia, a organizm układ odpornościowy mężczyzny z HIV jest mniej zdolny do walki z rakiem we wczesnym stadium.
• Leczenie łuszczycy: mężczyźni, którzy otrzymali psoralen w połączeniu ze światłem UV, mają większe ryzyko zachorowania na raka prącia.

Rak prącia: objawy

Rak prącia w początkowym stadium zlokalizowany jest w zazwyczaj na żołędzi lub napletku prącia. Pierwotne zmiany nowotworowe na trzonie prącia spotykane są rzadko. Na początku rak penisa może być płaską lub wrzodziejącą, czerwoną lub szarobiałą plamą na żołędzi lub napletku. Wraz z upływem czasu i rozwojem choroby nowotwór zaczyna naciekać pozostałe tkanki prącia.

Nowotwór złośliwy prącia ma tendencję do wczesnego zajmowania przez przerzuty regionalnych węzłów chłonnych: najpierw w pachwinie, a następnie w obrębie miednicy i przestrzeni zaotrzewnowej. Zdarza się, ze mężczyzna zgłasza się do lekarza nie z powodu rany na penisie, a z powodu guza w pachwinie.

Objawy raka prącia:

• wysypka, małe guzki, niezagojone strupki na penisie;
• zmiany w grubości lub kolorze skóry na penisie;
• ból i krwawienie;
• obrzęk na końcu penisa;
• grudki pod skórą w okolicy pachwiny.

Rak prącia: badania

Zazwyczaj już na podstawie wyglądu zmiany na prąciu lekarz może podejrzewać nowotwór. Konieczne jest jednak potwierdzenie diagnozy. W tym celu konieczne jest pobranie wycinka z guzka i zbadanie go pod mikroskopem.

Jeśli są wyczuwalne guzki w pachwinie, to często wykonuje się biopsję węzłów chłonnych tej okolicy.

Dodatkowo wykonuje się badania pozwalające na ocenę stopnia zaawansowania choroby, gdy zostanie już postawiona diagnoza. Przeprowadza się przede wszystkim badanie USG węzłów chłonnych, USG jamy brzusznej, zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej.

Rak prącia: leczenie

Podstawową leczenia raka prącia jest chirurgiczne wycięcie guza i regionalnych węzłów chłonnych, jeśli jest taka potrzeba. Wycięcie guza może jednak oznaczać częściową lub całkowitą amputację prącia, jednak we wcześnie rozpoznanych przypadkach wystarczające jest miejscowe wycięcie guza bez konieczności amputacji. 

Wybór metody leczenia raka prącia jest uzależniony od stopnia zaawansowania choroby. Oprócz leczenia chirurgicznego możliwe jest zastosowanie radioterapii. U chorych, u których operacja nie jest możliwa, lub w przypadku stwierdzenia przerzutów odległych stosuje się chemioterapię.