Zachorowania na muszycę spotyka się głównie w regionach tropikalnych i subtropikalnych, zwłaszcza w Afryce Środkowej i Południowej, np. w Trynidadzie oraz w południowo-wschodnim Meksyku.
Choroba tworzy na skórze człowieka lub zwierzęcia rozległe i trudno gojące się rany. Chory może czuć poruszającą się pod skórą larwę, którą koniecznie trzeba usunąć.
Pasożyt może osiedlić się w dowolnym miejscu na skórze, w nosie, uszach, jamie ustnej, a nawet gałkach ocznych. W niektórych sytuacjach także w jelitach i przewodzie moczowym.
Polecamy: Jak wygląda glista ludzka? – objawy zakażenia, leczenie glisty ludzkiej
Czym jest muszyca?
Muszyca (myiasis), inaczej larwa wędrująca, to jedna z chorób tropikalnych. Występuje głównie w Azji Środkowej i Południowej, na terenach południowo-wschodniego Meksyku oraz południowej Afryki. Przyczyną jej powstania jest obecność w skórze lub błonach śluzowych pasożytniczych larw muchówek. Atakuje głównie zwierzęta gospodarskie, ale można ją spotkać również u człowieka.
Źródłem zakażenia muszycą może być ponad siedemnaście rodzajów gatunków much, gzy oraz larwy muchy tumbu spotykane w regionach tropikalnych. Uważa się ją za jedną częstszych chorób przywiezionych z podróży, ponieważ tylko w ten sposób rozwija się zazwyczaj w krajach z klimatem umiarkowanym.
Polecamy: Jak można zarazić się tasiemcem?
Rodzaje muszycy
Muszycę podzielono na rodzaje zależne od lokalizacji larw. Jednym z nich jest muszyca pierwotna, która powstaje na skutek rozwoju larw w tkankach żywiciela. Czynnikiem sprawczym choroby są głównie gzy, które wykorzystują inne owady, np. moskity, jako inkubatory do składania jaj.
Na człowieka lub zwierzę są przenoszone poprzez ukąszenie i tam penetrują jego skórę, wnikając w głąb. Na zachorowanie narażone są też osoby, które mają bezpośredni kontakt z mokrymi ubraniami lub bielizną pościelową, ponieważ jaja niektórych larw (np. muchy tumbu) mogą przeżyć na tych powierzchniach nawet do 15 dni.
Po zetknięciu się z żywicielem przechodzą wprost na powierzchnię jego naskórka.
Innym rodzajem zakażenia larwami jest muszyca wtórna, w której samica pasożyta składa jaja na powierzchni rany lub owrzodzenia.
Ma to miejsce najczęściej, gdy stan zapalny jest mocno zaniedbany pod względem higienicznym. Pasożyt żywi się martwiczymi tkankami w obrębie zakażenia natychmiast po przeniesieniu na żywiciela.
Większość przypadków muszycy wtórnej jest spowodowana przez muchy plujki.
Muszyca może być także przypadkowa. Powstaje na skutek połknięcia larw, których jaja zostały złożone w pokarmie. Bytują i rozmnażają się one w przewodzie pokarmowym lub układzie moczowo-płciowym.
- Polecamy: Włośnica – objawy i leczenie, w jakiej temperaturze ginie?
- Zobacz film i dowiedz się skąd się biorą pasożyty w ciele człowieka:
- Objawy muszycy u człowieka
Charakterystycznym objawem muszycy jest stan zapalny w obrębie miejsca zakażenia, ponieważ pasożyty mają tendencję do żywienia się martwymi lub żywymi tkankami żywiciela.
Czas rozwoju larw przy muszycy skórnej to około 5–10 tygodni, ale owrzodzenie na skórze tworzy się znacznie wcześniej, a dolegliwości nasilają z każdym dniem.
Rana nie chce się goić, jest zaropiała i stale się powiększa, a powierzchnia skóry wokół niej jest mocno zaczerwieniona. Tkanki ulegają naruszeniu, pod powierzchnią naskórka można zaobserwować ruch.
W przypadku muszycy nosowej typowym symptomem jest niedrożność nosa, co u niektórych chorych może powodować obrzęk twarzy i gorączkę, a nawet śmierć. Równie niebezpieczna jest muszyca uszna.
Chory ma wrażenie pełzania w uchu, z którego może sączyć się wydzielina o nieprzyjemnym zapachu, ale największym zagrożeniem jest lokalizacja.
Larwy mogą przedostać się do mózgu, co jest równoznaczne ze śmiercią.
Zakażenie może umiejscowić się także w gałkach ocznych, co powoduje obrzęk i ból oczu. Rzadziej zdarza się muszyca jamy ustnej, która powoduje naruszenie tkanek w okolicy dziąseł i jest tak samo niebezpieczna, jak uszna.
Polecamy: Zioła na pasożyty – czy można je bezpiecznie stosować u dzieci i dorosłych?
Leczenie i zapobieganie muszycy
U chorego na muszycę leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne. Nie ma bowiem środka, który pomógłby usunąć larwy z tkanki lub błon śluzowych. Można się jedynie wspomagać doraźnie np.
lekami przeciwbólowymi lub smarować miejsce uszkodzenia wazeliną, co utrudni pasożytowi oddychanie i przyczyni się do jego śmierci. Larwy koniecznie trzeba usunąć. Rana musi być prawidłowo oczyszczona i należycie zaopatrzona.
Istotnym elementem jest przestrzeganie higieny osobistej.
Chorobie można spróbować zapobiec, unikając jedzenia pokarmów z nieznanego źródła, częstym myciem i praniem odzieży oraz poprzez używanie środków owadobójczych. Po powrocie z podróży do krajów tropikalnych warto dokładnie obejrzeć swoje ciało.
Bibliografia:
- R. F. Davis, G. A. Johnston, M. J. Sladden, Rozpoznawanie i leczenie chorób powszechnie występujących u osób podróżujących, wywołanych przez pasożyty zewnętrzne, Dermatologia po Dyplomie 2010, 1(2), s. 33–41.
Pasożyty ludzkie: przyczyny, objawy, leczenie
Pewnego dnia amerykański student Luis Ortis zgłosił się do lekarza, skarżąc się na wymioty i bóle głowy. Natychmiast wykonane badania rentgenem wykazały, że w jego mózgu żyje pasożyt.
Amerykanin trafił od razu na stół operacyjny. Specjaliści nie mogli wyjść ze zdumienia, bo do głowy pacjenta trafiły organizmy, które z reguły bytują w układzie trawiennym.
Wydawało by się, że nauka wie o pasożytach już wszystko.
Zgodnie z definicją, pasożytami są organizmy zwierzęce lub roślinne, które do życia i zdobywania pokarmu wykorzystują inne organizmy. Ludzi najczęściej atakują zwierzęce – nauka wyróżnia parę tysięcy odmian pasożytów wewnętrznych, czyli przebywających wewnątrz ciała człowieka. Wśród nich są: pierwotniaki (m.in.
różne rodzaje lamblii), obleńce (owsiki, glisty, włosień) i płazińce (przywry i tasiemce). Do tego dochodzą pasożyty zewnętrzne, żyjące na powierzchni ciała żywiciela i jako pokarm wykorzystujące jego płyny ustrojowe i powłoki. Wśród tego rodzaju organizmów cudzożywnych są: komary, wszy, kleszcze, świerzbowce.
Pasożyty towarzyszyły ludziom od zawsze. Obecnie, jak twierdzi Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), tylko jedna osoba na dziesięć nie jest nosicielem „robaków”. Głównie problem dotyczy krajów rozwijających się, jednak nawet w państwach Zachodu co trzeci mieszkaniec jest zarażony pasożytami. Wśród nich są zarówno dzieci, jak i dorośli, bogaci i biedni.
Zarazić się pasożytami można wszędzie: w domu, pracy, na urlopie, w środku dużego miasta i na łące. Bardzo często organizmy cudzożywne trafiają do człowieka wraz z jedzeniem: mięso wieprzowe może zawierać larwy włośnia krętego, niedokładnie umyte owoce i warzywa – jaja glisty, a solona surowa ryba i kawior ukrywać tasiemca.
Zarażenie następuje też przez wodę, zarówno tę do picia, skażoną jajami pasożytów, jak i kąpieli – w naturalnych zbiornikach wodnych szczególnie lubują się płazińce. Na brzegu jezior czyhają kleszcze. W przedszkolach, szkołach i na obozach – wszy. A świerzbowiec jest wszędzie tam, gdzie dochodzi do bezpośredniego kontaktu człowieka z człowiekiem.
Brudne ręce – nie tylko własne, ale także sprzedawców, kucharzy czy urzędników – są doskonałym transportem dla jaj pasożytów. Nie jest się bezpiecznym nawet we własnym domu, z kurzem bowiem przenoszą się jaja owsików. Jeśli osiądą one na pościeli, kanapie czy ręcznikach, przez pół roku zachowają żywotność, stwarzając zagrożenie dla domowników.
Bardzo narażeni są także właściciele zwierząt domowych: psie wszy przenoszą jaja glist, koty mogą zarażać tasiemcem i świerzbowcem.
Sprawdź: Halucynoza dotykowa – pasożyty, których nie ma
– Wydawałoby się, że już w połowie XX wieku problem chorób pasożytniczych został rozwiązany. Jednakże pomimo coraz większej wiedzy o pasożytach, poprawie warunków sanitarnych oraz coraz lepszych sposobów zwalczania pasożytów, obserwujemy ponowny nawrót problemów związanych z pasożytami człowieka – wyznają prof.
Edward Hadaś i mgr. Monika Derda z poznańskiego Uniwersytetu Medycznego. Naukowcy przytaczają dane: co roku w Polsce zaraża się owsikiem 17 proc. dorosłych i 38 proc. dzieci, a w izolowanych grupach i domach dziecka na owsicę zapada do 100 proc. osób. W Polsce to najbardziej powszechna choroba wywołana pasożytem.
Po dostaniu się jaj owsików do układu pokarmowego, wędrują one do końcowego odcinka jelita grubego i tam rozpoczynają cykl rozwojowy. Gdy robaki osiągają dojrzałość, samice wyruszają do odbytnicy, by złożyć jaja. Chory odczuwa wówczas straszny swąd, a drapiąc się, przenosi jaja na dłonie i rozprzestrzenia dalej. Dlatego o owsicy mówi się najczęściej w kontekście choroby rodzinnej.
Kolejnym najczęściej występującym pasożytem jest glista ludzka – w jelitach posiada ją co szósta osoba w Polsce. Niestety, jak pisze dr Thomas J.
Brooks w ‘Podstawy parazytologii medycznej’, ten najstarszy ludzki pasożyt zaadaptował się na tyle, że jego obecność w organizmie nie wywołuje żadnych objawów.
Albo prawie żadnych, bo uwagę powinny zwrócić takie symptomy jak: utrata apetytu i masy ciała, problemy z koncentracją, osłabienie, kaszel, gorączka, szumy w oddechu. Są to jednak objawy typowe dla wielu chorób, dlatego mało kto kojarzy ich występowanie z pasożytem.
Glista potrafi osiągnąć do 40 cm długości i znieść w ciągu doby do 250 tys. jaj. Przez to staje się niebezpieczna: zbyt duża ilość robaków potrafi doprowadzić do niedrożności jelit. Do przywrócenia funkcjonowania organizmu potrzebna jest operacja. Prof. Edward Hadaś i mgr.
Monika Derda podają przykład afrykańskiego nastolatka, który trafił do szpitala w ciężkim stanie. W trakcie zabiegu okazało się, że przyczyną niedrożności jelit był kłębek ponad pięciuset glist. Po paru dniach zabieg trzeba było powtórzyć – usunięto wówczas kolejną setkę pasożytów. Ostatecznie jednak chłopiec nie przeżył. Został pokonany przez pasożyta.
Co roku na całym świecie w wyniku chorób pasożytniczych umiera ok. 14 mln osób. Przyczyną zgonów jest ogrom problemów zdrowotnych, spowodowanych przez organizmy cudzożywne. Nie chodzi tylko o spadek odporności człowieka za względu stały kontakt z toksycznymi produktami przemiany materii pasożytów.
Robaki bytują w wielu miejsca w organizmie. Glisty potrafią powędrować do żołądka, wątroby, płuc i trzustki. Tasiemiec uzbrojony i nieuzbrojony pasożytuje w jelitach. Lamblia kolonizuje dwunastnicę. Owsiki żyją w jelicie grubym lub w końcowym odcinku cienkiego.
Świerzbowce składają jaja tuż pod naskórkiem, a wszy – na skórze głowy. I o ile te ostatnie nie są dla życia człowieka groźne, o tyle obecność pasożytów wewnętrznych nie pozostaje dla organizmu bez śladu.
„Robaki” mogą się przyczynić do rozwoju artretyzmu i reumatyzmu, problemów neurologicznych, utraty wzroku, cukrzycy, zapalenia mózgu, zespołu drażliwego jelita, a nawet depresji.
Jeśli istnieje podejrzenie zakażenia pasożytami, warto wykonać badania. Najczęściej polegają one na pobraniu próbek kału w różnych odstępach czasu. Skuteczność tej metody jest jednak oceniana na 12-20 proc.
, bo laborant musiałby otrzymać próbki w czasie składania jaj, by dostrzec je pod mikroskopem. Bardziej czułe jest badanie krwi, które sprawdza ilość wytworzonych przeciwciał, ale i ten sposób nie jest stuprocentowo skuteczny.
Poza tym, metoda jest efektywna jedynie na zaawansowanych etapach rozwoju choroby.
Na „robaki” specjaliści przepisują leki przeciwpasożytnicze. Kuracja jest żmudna i długa – trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy, zwłaszcza gdy organizmy wykryto zbyt późno.
Dlatego lekarze radzą, by w celu zminimalizowania ryzyka zakażenia pasożytami, stosować kilka zasad higieny: płukać owoce i warzywa we wrzątku, myć ręce po powrocie do domu i skorzystaniu z toalety, często wymieniać pościel i ręczniki, nie przyjmować płynów i pokarmów nieznanego pochodzenia, odrobaczać zwierzęta domowe, a profilaktycznie również siebie.
Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny.
Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.
Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na halodoctor.pl, gdzie uzyskasz pomoc online – szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu.
- Hirsutyzm – przyczyny, objawy, leczenie Hirsutyzm to problem prawie każdej kobiety skarżącej się na nadmierne owłosienie. W czasach, kiedy jednym z wyznaczników urody jest gładkie ciało, często zbyt… Leonard Loga | Onet.
- Zespół Cushinga – przyczyny, objawy, leczenie Zespół Cushinga to grupa objawów wynikających z nadmiaru hormonów sterydowych. Może pojawić się w każdym wieku. Poza szpecącą otyłością oraz rozstępami prowadzi… Paulina Jurek | Redakcja Medonet
- Tętniak aorty brzusznej – przyczyny, objawy, leczenie Tętniak aorty brzusznej może objawiać się bólem brzucha i pleców w okolicy krzyżowej, ale może też nie dawać zupełnie żadnych objawów. W obu przypadkach jest…
- Tachykardia – przyczyny, objawy, leczenie Tachykardia to tak zwany częstoskurcz serca, polegający na przyspieszeniu rytmu jego pracy powyżej 100 uderzeń na minutę. Stan ten nazywa się również… Andrzej Dębski | Onet.
- Małopłytkowość – przyczyny, objawy, leczenie U zdrowej osoby liczba płytek krwi w układzie krwionośnym zależy od równowagi między ich wytwarzaniem a niszczeniem. Zaburzenie tego procesu prowadzi do sytuacji,…
- Hipochondria – przyczyny, objawy, leczenie Przy różnych okazjach życzymy sobie nawzajem zdrowia, uważając, że to jest najcenniejsze co mamy. Czy można się więc dziwić, że ktoś się boi o stan swojego ciała… Anna Zielińska | Redakcja Medonet
- Ornitoza – objawy, leczenie Jej pierwsze objawy mogą sugerować silne przeziębienie lub grypę. Niestety, ornitoza to zakaźna odzwierzęca choroba. Nazywana jest również papuzicą. Człowiek może…
- Choroba Chagasa – przyczyny, objawy, leczenie Ta pasożytnicza choroba przełyku może być niemiłą pamiątką z egzotycznych wakacji, jeśli podczas pobytu będziemy się odżywiać w przypadkowych miejscach, gdzie nie…
- Choroba Pageta kości – przyczyny, objawy, leczenie Chorobę Pageta najczęściej cechuje odcinkowa przebudowa struktury kostnej. U chorych stwierdza się zaburzenia w procesie tworzenia tkanki kostnej.
- Palec trzaskający – przyczyny, objawy, leczenie Dolegliwość ta powstaje najczęściej na skutek mechanicznego urazu (np. ucisku dłoni na twarde przedmioty), co prowadzi do powstania stanu zapalnego z wytworzeniem…
Larwy gzu ludzkiego (human Botfly) w skórze człowieka – czy to bezpieczne?
Robale bywają przerażające, zwłaszcza gdy wyjmuje się je spod ludzkiej skóry. Tak jak to widać na krążącym po sieci filmie. Z ramienia młodej kobiety wyciągane są wielkie, wijące się larwy gzów ludzkich. Kobieta zachowuje stoicki spokój, ale u osób oglądających ten film może pojawić się odruch wymiotny.
Giez ludzki (Dermatobia hominis, ang. human Botfly) to rodzaj muchówek żyjących głównie na terenie Ameryki Południowej, od południowo-wschodniego Meksyku po północną Argentynę, Chile i Urugwaj. Jej larwy pasożytują głównie na człowieku, ale nie oszczędzają też innych ssaków.
W Europie, także w Polsce, odnotowano kilka przypadków ‘inwazji’ tego owada, ale dotyczyły one osób, które przywiozły go z wakacji z Ameryki Południowej.
Głośny był przypadek fotografa i entomologa Piotra Naskreckiego, który wrócił z wakacji w Belize… z larwami gzu ludzkiego w skórze. Większość larw usunął, ale jedną pozostawił w skórze, by udokumentować cały cykl rozwojowy tego owada.
Strategia gza ludzkiego jest prosta – samice składają jaja na komarach lub muchach, a te przenoszą je na skórę człowieka, do tkanki podskórnej. Pod wpływem ciepła z jaja wykluwa się larwa. Pod skórą człowieka przebywa aż do osiągnięcia dojrzałości (chyba że zostanie wcześniej usunięta).
W miejscu bytowania larwy pojawia się wybrzuszenie i spory otwór – zmiana przypomina krater. Pod skórą można wyczuć poruszającą się larwę.
– Larwy gza ludzkiego rozwijają się pod skórą nawet przez 10 tygodni. W tym czasie nie wędrują pod skórą, ich lokalizacja pozostaje stała. Po potrzebnym im czasie na odżywianie wychodzą ze zmiany, spadają na ziemię i ulegają przepoczwarzeniu do dorosłej uskrzydlonej postaci – wyjaśnia dr n. med. lekarz weterynarii Dawid Jańczak.
Larwy gza ludzkiego nie stanowią dla człowieka zagrożenia, ale z pewności wywołują ogromny dyskomfort.
– Leczenie gzawicy u człowieka polega na prawidłowym rozpoznaniu zmiany skórnej, usunięciu larw spod skóry i leczeniu miejscowym w celu zapobiegania wtórnym zakażeniom np. bakteryjnym – dodaje Dawid Jańczak. I dodaje: – W Polsce ten gatunek nie występuje.
Tutaj mamy raczej do czynienia z gzami u koni (larwy Rhinoestrus oraz Gasterophilus) lub u bydła (larwy Hypoderma bovis oraz Hypoderma lineatum). Gzy z rodzaju Hypoderma są owadami pasożytniczymi typowymi dla bydła i innych przeżuwaczy, chociaż zdarzają się przypadki hypodermozy u ludzi.
Na przykład w Chinach około 7% hodowców bydła miało gzawicę, ale w Europie i Polsce raczej się to nie zdarzyło, a przynajmniej nie mamy rodzimych doniesień o zarażeniu odzwierzęcymi gzami Hypoderma u ludzi w Polsce.
Zobacz film, na którym widać, jak usuwa się larwy gzu ludzkiego spod skóry
Zobacz także: Swędziało go oko – okazało się, że był tam pasożyt!
Zespół larwy wędrującej skórnej
Choroba jest wywoływana przez wędrujące larwy tęgoryjców nieswoistych dla człowieka, zwykle Ancylostoma braziliense, występującego u kotów i psów. Charakteryzuje się on obecnością typowych zmian skórnych (tzw.
creeping eruption) na skutek tworzenia się krętych kanalików w skórze z wyraźnym odczynem zapalnym (zespół larwy wędrującej skórnej). Larwy wylęgają się z jaj wydalanych wraz z kałem kotów i psów, a następnie przechodzą proces dojrzewania w ziemi w ciepłych, wilgotnych warunkach.
Do zarażenia ludzi dochodzi w następstwie bezpośredniego kontaktu nieosłoniętej skóry z ziemią w miejscach przebywania kotów i psów. Larwy bardzo szybko przenikają przez naskórek człowieka, a następnie „błądzą”, nie będąc w stanie przeniknąć do głębszych warstw skóry.
Choroba szczególnie często występuje u dzieci z regionów o gorącym, wilgotnym klimacie. Larwy Ancylostoma braziliense nie osiągają dojrzałości płciowej u człowieka i zwykle giną bez leczenia po kilkunastu tygodniach, nie pozostawiając blizn.
Jak często występuje zespół larwy wędrującej skórnej?
Zespół larwy wędrującej skórnej najczęściej występuje w rejonach tropikalnych i subtropikalnych. Sporadycznie diagnozowano chorobę w Europie, w tym w Polsce, jako chorobę przywleczoną z zagranicy.
Jak się objawia zespół larwy wędrującej skórnej?
W miejscu wniknięcia i wzdłuż krętych kanalików wytworzonych przez wędrującą na pograniczu skóry i naskórka larwę, pojawia się miejscowy rumieniowy odczyn zapalny. Jest on objawem nadwrażliwości na same pasożyty, jak również na ich produkty przemiany materii.
Larwa przemieszcza się kilka centymetrów dziennie, kanalikiem szerokości 2-4 mm. Zmiany zwykle pojawiają się na stopach (39%), pośladkach (18%) lub brzuchu (16%). W przypadku, gdy osoba zakażona leżała na ziemi, zmiany mogą być liczne, pokrywać całe ciało i są bardzo swędzące.
Z czasem, w miejscu odczynu zapalnego mogą pojawić się pęcherzyki i pęcherze.
Co robić w przypadku wystąpienia objawów zespołu larwy wędrującej skórnej?
W przypadku wystąpienia opisanych objawów u osoby przebywającej na terenach endemicznego występowania choroby należy zgłosić się do lekarza.
W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie zespołu larwy wędrującej skórnej?
Rozpoznanie choroby jest proste ze względu na typowy obraz kliniczny, jednak niekiedy konieczne jest wykonanie diagnostycznej biopsji skóry.
Jakie są metody leczenia zespołu larwy wędrującej skórnej?
W leczeniu stosuje się leki przeciwpasożytnicze, przeciwalergiczne i przeciwświądowe. Ślady po kanalikach zanikają w ciągu 7-10 dni. W przypadku nadkażenia bakteryjnego skóry stosuje się antybiotyki.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie zespołu larwy wędrującej skórnej?
Nie odnotowano przypadków śmiertelnych choroby. Przebiega ona łagodnie, larwy szybko obumierają pod wpływem leków przeciwpasożytniczych lub samoistnie w ciągu kilku tygodni. Powikłaniem może być nadkażenie bakteryjne skóry.
Co trzeba robić po zakończeniu leczenia zespołu larwy wędrującej skórnej?
Brak konieczności wykonywania badań kontrolnych po zakończeniu leczenia.
Co robić, aby uniknąć zachorowania na tęgoryjczyce?
Jednym ze sposobów unikania zachorowania jest poruszanie się w obuwiu oraz unikanie kontaktu skóry z wilgotną ziemią w rejonach endemicznego występowania choroby. Zaleca się również regularne odrobaczanie zwierząt oraz wprowadzanie zakazu wstępu zwierząt na plaże.
Muszyca u psów – przyczyny, objawy i leczenie
Muszyca u psów jest chorobą atakującą tysiące zwierząt każdego roku. Jest to zarówno nieprzyjemne dla zwierzaków schorzenie, jak i nieprzyjemny widok. W dzisiejszym artykule dowiecie się o przyczynach, objawach i leczeniu tej choroby.
Jak wiadomo, posiadanie wiedzy na temat zdrowia Twojego pupila, zanim on zachoruje, może zapewnić mu lepszą jakość życia.
Muszyca u psów: co to takiego?
Jest to choroba pasożytnicza, która pozostawia otwartą ranę na powierzchni skóry, w której muchy składają jaja. Jaja te następnie zmieniają się w robaki, które żywią się tkanką skórną zwierzęcia. Kiedy to nastąpi, produkują one enzym, który uszkadza skórę zwierząt.
Robak przebywający wewnątrz rany sprawia, że jest ona ciągle wilgotna i nie może się zagoić. Larwy rozprzestrzeniają się nawet na skórze, powodując, że zwierzę odczuwa duży ból.
Chociaż larwy odżywiają się głównie skórą, mogą dostać się do wnętrza ciała poprzez rany i wpłynąć na główne narządy.
Przyczyny muszycy u psów
Zazwyczaj, aby nastąpił rozwój muszycy, na skórze zwierzęcia musi istnieć otwarta rana, która pozwala muchom przeniknąć do tkanek skóry. Muchy zazwyczaj ukrywają się i jak tylko na zwierzęciu pojawi się ranka, szybko ją odnajdują i składają w niej jaja.
Rany są czasami bardzo małe, spowodowane nadmiernym lizaniem, zadrapaniem ostrą rośliną, bójką lub drapaniem się. Zawsze rozwijają się na obszarach, których pies nie może polizać, ponieważ ta prosta czynność spowodowałaby pozbycie się jaj.
Pamiętaj, że larwy są zawsze małe na początku, ale kiedy odżywiają się tkanką zwierzęcia zaczynają rosnąć, a stan rany szybko się pogarsza.
W miarę jak rana rośnie i staje się bardziej widoczna, więcej much może złożyć w niej swoje jaja, co z kolei powoduje poważniejsze obrażenia u psa. Larwy mogą doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia, ponieważ mogą one dotrzeć do mózgu lub innych ważnych narządów.
Muszyca u psów – objawy
Objawy muszycy u psów są następujące:
- gorączka,
- ból,
- biegunka,
- brak apetytu,
- czyraki,
- wrzody,
- swędzenie i drapanie.
Jeśli codziennie sprawdzasz skórę swojego zwierzęcia, możesz zauważyć, czy na jego ciele nie znajdują się jakieś jaja lub larwy. Powinieneś szczególnie dokładnie sprawdzać środek grzbietu psa, uszy i inne obszary, do których nie sięga jego język. W ten sposób możesz znaleźć larwy, zanim zaczną one uszkadzać tkanki Twojego pupila.
Diagnoza i leczenie muszycy u psów
Aby zdiagnozować tę chorobę u psa, niezbędne jest jedynie powierzchowne badanie, aby stwierdzić, czy w ciele obecne są robaki. Weterynarz może przeprowadzić kilka testów, aby upewnić się, że obrażenia nie są poważniejsze, niż się może wydawać.
Aby leczyć muszycę u psów, należy dokładnie wyczyścić ranę. Zanim to zrobisz, dobrze jest założyć psu kaganiec, aby nie mógł Cię ugryźć, ponieważ czynność ta może być bardzo bolesna.
Pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, to bardzo ostrożnie wyciąć futro lub sierść wokół rany, za pomocą nożyczek. Dzięki temu łatwiej będzie Ci ją wyczyścić. Weterynarz może polecić Ci produkt w sprayu, który może pomóc w wyciąganiu larw.
Po rozpyleniu produktu usuń robaki jeden za drugim za pomocą pęsety. Kiedy upewnisz się, że już wszystkie larwy zostały wyciągnięte, zdezynfekuj ranę betadiną lub innym środkiem. Aby złagodzić ból, możesz podać psu antybiotyki przepisane przez lekarza.
Najlepszym sposobem, aby upewnić się, że pies nie liże i nie drapie ran, jest założenie bandaża lub założenie kołnierza, jeśli to konieczne. Jeśli uważasz, że nie będziesz w stanie tego zrobić, zabierz zwierzaka do specjalisty, aby pomógł on w tych czynnościach. W takim przypadku jedyne, co będziesz musiał zrobić sam, to podawanie psu antybiotyków.
Muszyca
| Muszyca |
myiasisLarwa w nodze kotaICD-10B87B87.0muszyca skórnaB87.1muszyca ranB87.2muszyca ocznaB87.3muszyca nosowo-gardłowaB87.4muszyca usznaB87.5muszyca o innym umiejscowieniuB87.6muszyca nie określona
Muszyca lub larwa wędrująca – choroba zwierząt i ludzi, powodowana przez pasożytnicze larwy muchówek żywiące się martwą lub żywą tkanką gospodarza.
Muszyca jest poważnym problemem w hodowli zwierząt gospodarskich powodującym dotkliwe straty ekonomiczne na całym świecie[1]. Choć zarażenie jest zdecydowanie częściej spotykane u zwierząt, to występuje również stosunkowo często u ludzi na terenach wiejskich, tropikalnych i subtropikalnych[2].
Istnieje wiele rodzajów muszycy w zależności od gatunku muchówki i miejsca występowania larw. Muchówki mogą składać jaja w ranach otwartych, w nieuszkodzonej skórze albo we wnętrzu ciała poprzez nos lub uszy; jaja mogą również zostać połknięte, jeśli zostaną złożone na wargach albo jedzeniu[2].
Obraz kliniczny u człowieka
Wpływ muszycy na ciało zależy od lokalizacji larw. Mogą one infekować martwą lub żywą tkankę w rozmaitych obszarach: skóra, oczy, uszy, żołądek i przewód pokarmowy lub obszar moczowo-płciowy[3]. Mogą atakować otwarte rany lub nieuszkodzoną skórę. Niektóre wchodzą do ciała przez nos lub uszy. Larwy lub jaja mogą dostać się do żołądka lub jelit, jeśli zostaną połknięte z jedzeniem[2].
Obrazy choroby i ich objawy[2]:
| Muszyca skórna | Bolesne, wolno rozwijające się wrzody lub plamy podobne do czyraka, które mogą trwać przez długi okres. |
| Muszyca nosowa | Niedrożność i dotkliwa irytacja nozdrzy przednich. W niektórych przypadkach występuje obrzęk twarzy i gorączka. Zdarzają się przypadki śmiertelne. |
| Muszyca uszna | Uczucie pełzania i dźwięk buczenia/brzęczenia. Czasami wydzieliny o niemiłym zapachu. Jeśli zlokalizowana w uchu środkowym, larwy mogą dostać się do mózgu. |
| Muszyca oczna | Dość powszechna. Powoduje dotkliwą irytację, obrzęk i ból. |
Diagnostyka
Larwa wędrująca jest często błędnie diagnozowana w USA, ponieważ jest szczególnie rzadka, a jej objawy nie są charakterystyczne. Muszyca jelita i moczowa są szczególnie trudne do zdiagnozowania[2].
Do wskazówek, na które należy zwracać uwagę, gdy podejrzewa się tę dolegliwość należą: niedawne podróże do obszarów endemicznych, jedna lub więcej niegojąca się rana skóry, swędzenie, ruch pod skórą lub ból, wydzielina z punktu w środku zmiany (mały otwór) lub mała, biała struktura wystająca z rany[4].
Prewencja
Zapobieganie muszycy u ludzi wymaga ogólnej poprawy higieny i eksterminacji muchówek przy użyciu środków owadobójczych. Ubrania powinny być gruntownie prane, suszone z dala od muchówek i prasowane. Ciepło żelazka zabija jaja powodujące muszycę[4].
Przypisy
- ↑ Domenico Otranto. The immunology of myiasis: parasite survival and host defense strategies. „Trends in Parasitology”, s. 176-182, 1 kwietnia 2001. DOI: 10.1016/S1471-4922(00)01943-7 (ang.).
- ↑ a b c d e David C. John, William H. Petri, Edward K.
Markell: Markell and Voge's medical parasitology. Philadelphia, Pa.: Elsevier Saunders, 2006, s. 328-334. ISBN 978-0-7216-4793-7. (ang.)
- ↑ CF. Ockenhouse, CP. Samlaska, PM. Benson, LW. Roberts i inni. Cutaneous myiasis caused by the African tumbu fly (Cordylobia anthropophaga).. „Arch Dermatol”.
126 (2), s. 199-202, Feb 1990. PMID: 2301958 (ang.).
- ↑ a b CA. Adisa, A. Mbanaso. Furuncular myiasis of the breast caused by the larvae of the Tumbu fly (Cordylobia anthropophaga). „BMC Surgery”. 4, s. 5, luty 2004. DOI: 10.1186/1471-2482-4-5. PMID: 15113429 (ang.).
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Muszyca&oldid=51725795”