23 lipiec 2020
Naderwane lub naciągnięte mięśnie to spory ból. Nic dziwnego, że chcemy się go jak najszybciej pozbyć. Tym bardziej, że zazwyczaj uniemożliwia dalsze treningi. Sprawdź, jak poznać, czy twój mięsień jest naciągnięty czy naderwany oraz jak leczyć te bolesne urazy. Nadwyrężenia mięśni nie powinno się ignorować.
Objawy naderwania mięśnia – po czym poznać, że naderwaliśmy mięsień?
Naderwanie mięśnia to bolesna, ale na szczęście wyleczalna kontuzja. Można ją zaliczyć do grupy najbardziej znanych urazów mięśniowych. Mięśnie składają się z włókien, dzięki którym mają możliwość wykonywania ruchów.
Gwałtowne działanie może mięśnie: naciągnąć, naderwać lub zupełnie przerwać. Nadwyrężenie (naciągnięcie) mięśni jest najmniej poważne i najłatwiej wyleczalne.
Z kolei naderwanie mięśnia jest już bardziej bolesne i poważniejsze, na szczęście nie tak jak jego zupełne zerwanie.
O naderwaniu mięśnia poinformuje nas ostry, kłujący ból w miejscu kontuzji. Następnie pojawi się tam stan zapalny – ból nadal się będzie utrzymywał, przy czym szybko dojdzie do niego obrzęk.
Miejsce urazu będzie tkliwe i możemy mieć trudność z dotknięciem go, aby nie sprawić sobie jeszcze więcej bólu.
Niekiedy w miejscu naderwania mięśnia pojawi się siniak – krwawe podbiegnięcie skóry, powstałe na skutek wynaczynienia krwi do tkanki podskórnej.
Fot 1. Materiał własny
Różnica między nadwyrężeniem a naderwaniem mięśnia
Jeśli podejrzewamy naciągnięcie lub naderwanie mięśnia, należy się udać do lekarza, który ostatecznie określi stopień urazu. Naciągnięcie/nadwyrężenie mięśnia ma miejsce wtedy, gdy przerwane zostało do 5 proc. włókien mięśniowych. Jeśli zerwano więcej niż 5 proc., wtedy mamy do czynienia z naderwaniem.
W tym przypadku ból jest na tyle intensywny, że uniemożliwia dalsze wykonywanie sportu czy normalne chodzenie. W przypadku naderwania mięśnia okres leczenia i rehabilitacji jest niestety dłuższy.
Kiedy dochodzi do naderwania mięśni?
Jeśli zaczynamy trening bez rozgrzewki, narażamy się na kontuzje, w tym na naderwanie mięśni. Dlatego tak ważna jest m.in. rozgrzewka przed bieganiem oraz rozciąganie po bieganiu.
Intensywny wysiłek przy nierozgrzanych mięśniach to duże ryzyko. Brak regularnego wysiłku także jest niebezpieczny, ponieważ wystarczy, że będziemy musieli przenieść coś ciężkiego lub zmotywować się do większego wysiłku, a już możemy nabawić się problemów z mięśniami.
Z drugiej strony należy uważać na przeciążenia mięśni podczas treningów. Przykładowo, nadwyrężony nadgarstek tenisisty czy pięściarza może dać się mocno we znaki i wykluczyć nas z każdej aktywności ruchowej na kilka tygodni.
Urazy przeciążeniowe u biegaczy to zazwyczaj urazy nóg, które skutecznie mogą osłabić motywację do biegania.
Fot 2. Materiał własny
Co robić, jeśli mamy naderwany mięsień?
Podstawą jest wizyta u lekarza w celu określania zakresu urazu. Do bolącego miejsca należy przyłożyć okład z lodu, zabezpieczając wcześniej skórę warstwą cienkiego materiału. W ten sposób zmniejszymy obrzęk. Jeśli uraz nie jest poważny, to w ciągu doby dolegliwości zaczną mijać. Nie oznacza to, że można je zignorować i od razu iść na kolejny trening.
Po lekkim nadwyrężeniu mięśni należy odczekać kilka dni, żeby organizm miał szansę się w pełni zregenerować. W przypadku naderwania mięśni czas ten może się wydłużyć do kilku tygodni. Potem podczas treningów mogą być konieczne stabilizatory.
Oprócz okładu można zastosować maści kojąco-przeciwbólowe. Lekarz może zalecić odpowiednie środki przeciwzapalne. Popularne są wyroki z arniki na tego typu urazy. Jednym ze sposobów na trenowanie w czasie leczenia urazu jest pływanie, które odciąża stawy podczas wysiłku. To jeden z powodów, dla których warto pływać.
Polub artykuł 2
Komentarze 
Udostępnij
NAJCZĘŚCIEJ CZYTANE ARTYKUŁY
Naderwanie mięśnia łydki – przyczyny, leczenie i rehabilitacja
Mięsień trójgłowy łydki, czyli grupa mięśni złożona z mięśnia brzuchatego, płaszczkowatego oraz podeszwowego łydki, odpowiedzialna jest przede wszystkim za zgięcie podeszwowe stopy. Prawidłowe funkcjonowanie mięśni z tej grupy warunkuje właściwą postawę ciała podczas chodzenia oraz biegania. Długie, intensywne treningi mogą prowadzić do przeciążeń. W tym przypadku istnieje duże ryzyko naderwania mięśnia, czyli przerwania ciągłości jego struktury. Najczęściej bezpośrednią przyczyną urazu jest zbyt gwałtowny ruch, wynikający na przykład z nierówności podłoża, nagłej zmiany kierunku ruchu czy potknięcia się o wystającą na drodze przeszkodę, dlatego naderwanie mięśnia łydki to częsta przypadłość biegaczy.
Bezpośrednią oznaką uszkodzenia mięśnia łydki jest ból, obrzęk oraz zaczerwienienie w miejscu urazu. W początkowej fazie występują trudności w kontynuowaniu treningu, z czasem problem sprawia zwykłe chodzenie. Zdarza się, że w przypadku naderwania mięśnia łydki łatwiej jest szybko biec niż chodzić, należy jednak unikać intensywnego wysiłku fizycznego, gdyż przeforsowanie mięśni może zwiększyć uraz, co tylko przedłuży powrót do formy. Mięśnie mogą być naderwane w różnym stopniu – lekkim, znacznym oraz ostatecznym, co oznacza całkowite zerwanie mięśnia i w rezultacie brak możliwości chodzenia.
Przyczyny naderwania mięśnia łydki
Największe ryzyko naderwania mięśnia łydki mają sportowcy, których dyscyplina wymaga szybkich zmian kierunku ruchu. Są to sporty takie jak: tenis, piłka nożna, badminton lub squash, a także siatkówka, lekkoatletyka oraz bieganie.
Dużym czynnikiem ryzyka wśród amatorów jest natomiast niewłaściwe przygotowanie do uprawiania danego sportu. Brak treningu, nieprzygotowanie do działania, nierozciągnięcie i nierozgrzanie mięśni znacznie zwiększa możliwość urazu.
Częstą przyczyną jest również przetrenowanie, czyli złe zbalansowanie treningu i odpoczynku. Mięśnie, które są w ciągłym ruchu oraz napięciu, bez możliwości regeneracji, będą bardziej narażane na naderwanie.
Ryzyko uszkodzenia mięśni zwiększa również niewłaściwa masa ciała – zbyt duża waga to większe obciążenie dla mięśni, w przypadku uprawiania sportów wyczynowych liczy się każdy kilogram.
Częstość urazu podnosi także płeć, wiek oraz źle dobrane obuwie. Na urazy łydki bardziej narażeni są mężczyźni, zwłaszcza po 40. roku życia.
Istotną rolę odgrywa obuwie – zbyt miękka podeszwa, czyli mniejsza amortyzacja to większe obciążenie dla łydki, a jednocześnie większa praca dla mięśnia, który musi podnieść stopę.
Buty dla biegacza powinny mieć odpowiednią amortyzację i przede wszystkim muszą być dopasowane do masy ciała użytkownika.
Leczenie
Ważna jest szybka reakcja – do leczenia należy przystąpić w ciągu pierwszych 72 godzin od wystąpienia urazu. Do diagnozy naderwanego mięśnia wykorzystuje się badanie USG lub rezonans magnetyczny. Zaleca się również wykonanie zdjęcia RTG, aby wykluczyć złamanie.
Po konsultacji z ortopedą warto skorzystać z pomocy wykwalifikowanego fizjoterapeuty, który pomoże nam wrócić do sprawności, a jeśli zajdzie taka potrzeba, skorzystać z Air Lift skonstruowanej specjalnie dla zapewnienia podparcia i stabilizacji przy dysfunkcji ścięgna piszczelowego tylnego lub płaskostopia nabytego. Regulowana komora powietrzna umieszczona pod łukiem stopy bezpiecznie podnosi i utrzymuje łuk w bardziej naturalnym położeniu. Anatomicznie wyprofilowane łuski pomagają we właściwym ułożeniu kostki oraz zapewniają optymalną stabilizację.
Rehabilitacja
W zależności od stopnia naderwania mięśnia łydki, zaleca się odpoczynek lub nawet bezwzględne unikanie niepotrzebnych wysiłków.
Faza odpoczynku może trwać nawet 5-7 dni, po tym czasie można powoli wdrażać trening zastępczy oraz kinesiotaping (czyli plastrowanie za pomocą specjalnych taśm, o którym przeczytacie tutaj) łydki, który stopniowo, na początku biernie, rozciągnie i zmobilizuje mięśnie do działania.
W ofercie naszego sklepu znajdują się m.in. taśmy Victor K-Tape czy Jaybird. Ulgę przynoszą także chłodzące kompresy, np. przy użyciu mankietu na podudzie Cryo/Cuff oraz zastosowanie bandaża kompresyjnego.
Dobre efekty przynoszą ćwiczenia izometryczne, koncentryczne oraz rozciągające. Poprawiają one kurczliwość i elastyczność uszkodzonego mięśnia. Stosuje się również ćwiczenia oporowe, które wzmacniają siłę mięśniową oraz masaże. Oprócz tego warto skorzystać z fizykoterapii na przykład lasera, krioterapii czy magnetoterapii.
Aby wrócić do pełnowartościowych treningów sprzed kontuzji, potrzeba czasu. Po około tygodniowym leczeniu i odpoczynku, rehabilitacja powinna trwać od 10 do 14 dni. W tym czasie stopniowo podnosi się poziom ćwiczeń, zwiększając obciążenie mięśnia. Powrót do formy zależy od stopnia naderwania łydki.
Przy III stopniu, czyli zerwaniu mięśnia, nie jest możliwa 100% regeneracja, ale można osiągnąć nawet 90% formy, co pozwala na uzyskanie bardzo dobrych wyników.
Uprawianie sportów wymaga odpowiedniego przygotowania. Właściwie dobrany ruch jest wskazany dla każdego i w każdym wieku.
Dbając jednak o swoje zdrowie, trzeba wziąć pod uwagę wszystkie czynniki ryzyka i w taki sposób dopasować ćwiczenia, aby odpowiednio rozgrzać mięśnie i nie przeciążyć ich przed oraz w trakcie treningu.
Dobrze jest trenować pod okiem doświadczonego specjalisty, który zwróci uwagę na prawidłową postawę.
Ważne jest również podłoże, na którym uprawiamy sport. Bieganie po zbyt twardej oraz zbyt miękkiej nawierzchni może nadwyrężać mięśnie łydki, co zwiększa ryzyko kontuzji. W sportach biegowych szczególnie narażone są stawy oraz mięśnie kończy dolnej. Odpowiedni stosunek treningu do odpoczynku to najlepsza profilaktyka.
W ofercie naszego sklepu internetowego dostępny jest system Cryo/Cuff, który będzie umożliwiał wykonywanie terapii zimnem w zaciszu domowym, a także zapewni kompresję wybranej części ciała, co powoduje zmniejszenie bólu, opuchlizny i krwiaków. System Cryo/Cuff składa się z termosu, który napełnia się wodą i lodem oraz mankietu.
Podstawą systemu jest zapewnienie optymalnego ucisku oraz schłodzenia kontuzjowanej części ciała, dzięki czemu możliwe jest działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe. Jest idealny zarówno do stosowania doraźnego, jak i w przewlekłej terapii. Bez problemu można stosować go w warunkach szpitalnych, ambulatoryjnych czy domowych.
Jest polecany do terapii w urazach tkanek miękkich, ostrych skręceniach, urazach sportowych oraz w leczeniu pooperacyjnym.
- Warto pamiętać o tym, że terapia zimnem nie powinna być stosowana u osób z chorobą Raynauda, chorobami wazospastycznymi, nadwrażliwością na zimno i lokalnymi zaburzeniami krążenia.
- Biorąc pod uwagę szeroki wybór mankietów na różne części ciała, system Cryo/Cuff może mieć jeszcze wiele innych zastosowań.
- Kolejną propozycją wartą polecenia i dostępną w sklepie internetowym Medicast są taśmy do kinesiotapingu, które także są polecane do stosowania przy naderwaniu mięśnia łydki.
Taśma kinezjologiczna Jaybird Victor K-Tape
Dzięki właściwie naklejonym plastrom, mięśnie zostają delikatnie odciągnięte od skóry, co powoduje między innymi usprawnienie krążenia oraz drenażu limfatycznego, zmniejszenie bólu, zmniejszenie obrzęków oraz wyrównanie napięcia mięśniowego.
Plastry są wodoodporne, dzięki czemu codzienna higiena nie stanowi żadnego problemu. Zostały zaprojektowane tak, aby przypominały ludzką skórę (ciężar właściwy i grubość plastra są porównywalne z naturalną skórą). Są dostępne w kilku kolorach.
Naciągnięcie mięśni
Ból mięśni może oznaczać, że doszło do ich naciągnięcia lub nawet naderwania. Jest to bardzo częsta kontuzja, zwłaszcza wśród sportowców.
Zazwyczaj dochodzi do niej w wyniku nadmiernego przeciążenia mięśni, które nie zostały przygotowane na wysiłek fizyczny. Wśród tego typu urazów można wyróżnić naciągnięcie mięśni barku, pleców i uda.
Aby im zapobiec, warto przed ćwiczeniami wykonać krótką rozgrzewkę, która przygotuje mięśnie na intensywną pracę.
1. Przyczyny i symptomy urazów mięśni
W wyniku nadmiernego naciągnięcia mięśnia dochodzi do zerwania jego włókien. Zwykle zachodzi to w miejscu, w którym mięsień łączy się z tkanką łączną ścięgna. Podobny uraz ma zazwyczaj miejsce w rezultacie bezpośredniego uderzenia w mięsień, może zdarzyć się również w wyniku nagłego ruchu lub dźwignięcia.
Objawem naciągnięcia jest ostry ból mięśni, któremu może towarzyszyć krwiak, w przypadku gdy doszło również do uszkodzenia naczyń krwionośnych. Miejsce urazu jest wrażliwe na dotyk, a ruch jeszcze bardziej potęguje ból. Ból ma charakter kłujący, punktowy, przy czym na skutek ucisku ma tendencję do nasilania się.
Naciągnięcia mięśni sprawiają ból przy poruszaniu kończyną, należy zastosować zimny okład, np. lód czy kompres, ucisk, np. opaska elastyczna, uniesienie kończyny i odpoczynek. W diagnostyce bardzo pomocne jest USG, pomoże uwidocznić krwiak, który czasem wymaga opróżnienia.
Jak zachować się w przypadku wystąpienia powyższych symptomów? Przede wszystkim do bolącego miejsca przyłóż okład. Powinien być zimny. Zwykle w ciągu 24 godzin dolegliwości zmniejszają się, wówczas można użyć ciepłego okładu. Część ciała dotknięta naciągnięciem powinna być w miarę możliwości mało używana. Jeżeli w miarę upływu czasu ból będzie się nasilał, wizyta u lekarza to konieczność.
2. Profilaktyka i leczenie kontuzji mięśnia
Urazom mięśni można zapobiec poprzez odpowiednie przygotowanie do wysiłku fizycznego.
Najbardziej podatne na kontuzje są napięte, nierozciągnięte i słabe mięśnie, dlatego też nigdy nie należy rozpoczynać treningu bez rozgrzewki.
Nie wolno również kontynuować intensywnych ćwiczeń pomimo znacznego przemęczenia mięśni.
Osoby, które uprawiają sport mogą zabezpieczyć się przed naciągnięciem mięśni dzięki regularnym ćwiczeniom rozciągającym i wzmacniającym mięśnie.
Jak wygląda postępowanie w przypadku kontuzji mięśnia? Naciągnięty mięsień wymaga odpowiedniego postępowania, dlatego też w razie podejrzenia urazu należy zgłosić się do lekarza. Specjalista zbada miejsce kontuzji i zleci badanie rentgenowskie, które pozwoli wykluczyć ewentualne złamanie.
Naciągnięcia mięśni ocenia się w skali od 1 do 3, przy czym 1 oznacza łagodny uraz, natomiast 3 jest poważnym naderwaniem mięśnia, którego leczenie może trwać wiele miesięcy. Leczenie kontuzji mięśni wymaga przede wszystkim wypoczynku i ograniczenia aktywności. Warto również zastosować okłady z lodu i opatrunek z bandaża elastycznego.
Na ból mięśni najlepsze będą dostępne bez recepty leki przeciwbólowe.
Naciągnięcie mięśni jest dość bolesne, jednak zazwyczaj szybko się leczy. Najważniejszą zasadą jest zrezygnowanie z treningów do czasu pełnego wyzdrowienia, gdyż w przeciwnym razie kontuzja łatwo się odnawia. Warto także zadbać o profilaktykę. Starannie wykonywane ćwiczenia rozciągające pomagają uniknąć nieprzyjemnych urazów mięśni.
Jak rozpoznać naderwanie mięśnia i jak je wyleczyć?
Naderwanie mięśnia to nadwyrężenie II stopnia, które w ogólnej klasyfikacji urazów mięśni uplasowuje się pomiędzy naciągnięciem a zerwaniem.
O naderwaniu mięśnia mówi się wówczas, gdy zostanie uszkodzonych więcej niż 5% włókien mięśniowych. Naderwany mięsień wywołuje ból, miejscową tkliwość, średni obrzęk oraz umiarkowane ograniczenie zakresu ruchomości.
Sposobem na to, jak wyleczyć naderwany mięsień, jest działanie zachowawcze połączone z rehabilitacją.
Co to jest naderwanie mięśnia?
Naderwanie mięśnia jest rodzajem urazu, w trakcie którego dochodzi do uszkodzenia i zerwania nie wszystkich, lecz sporej liczby włókien mięśniowych. Naderwanie należy odróżnić od innych uszkodzeń, a więc naciągnięcia i zerwania.
Klasyfikacja nadwyrężenia mięśni:
- Nadwyrężenie I stopnia – uszkodzenie mięśnia w niewielkim zakresie, polegające na naciągnięciu mniej niż 5% włókien mięśniowych.
Objawy naciągnięcia mięśnia to niewielki ból i obrzęk, mały dyskomfort oraz ograniczenie zakresu ruchów czynnych.
- Nadwyrężenie II stopnia – uszkodzenie mięśnia w średnim zakresie, polegające na częściowym uszkodzeniu i zerwaniu więcej niż 5% włókien mięśniowych.
Objawy naderwania mięśnia to umiarkowany ból i obrzęk, średni dyskomfort, związany z ograniczeniem zakresu ruchów czynnych.
- Nadwyrężenie III stopnia – uszkodzenie mięśnia w dużym zakresie, polegające na zerwaniu dużej części tkanki w całym przekroju poprzecznym mięśnia.
Objawy zerwania mięśnia to ostry ból, niekiedy narastający, duży obrzęk nieraz z wysiękiem, całkowita utrata siły mięśniowej oraz niemożność wykonywania ruchów czynnych.
Najbardziej narażone są mięśnie dwustawowe z dużą ilością włókien szybkokurczliwych, szczególnie w przejściach mięśniowo-ścięgnistych.
Toteż najczęściej diagnozuje się naderwanie mięśnia dwugłowego uda i naderwanie mięśnia brzuchatego łydki.
Urazy w obrębie kończyn górnych, jak na przykład naderwanie mięśnia dwugłowego ramienia, też się zdarzają, jednak zdecydowanie rzadziej niż urazy kończyn dolnych.
Jakie objawy wywołuje naderwanie mięśnia?
Przy naderwaniu mięśnia, bez względu na miejsce urazu, zwykle pojawiają się tożsame objawy:
- stan zapalny, któremu towarzyszy wyraźne, lokalne ocieplenie skóry,
- obrzęk z zasinieniem,
- nagły, kłujący ból, nasilający się przy każdej próbie poruszania,
- spadek siły mięśniowej.
Ponadto mogą wystąpić także:
- częste, bolesne, mimowolne skurcze mięśni,
- widoczne zgrubienia włókien i bolesne zagłębienia w uszkodzonym mięśniu,
- nerwobóle.
Naderwanie mięśnia uda czy naderwanie mięśnia łydki często powoduje znaczne ograniczenie ruchomości kończyny, co może przekładać się na czasową niedyspozycję ruchową.
Naderwanie mięśnia brzucha objawy ma podobne do przepukliny.
Taki uraz wywołuje miejscową tkliwość, uczucie ciągnięcia, pieczenia w okolicy brzucha oraz dyskomfort i promieniujący ból podczas wszystkich czynności, wymagających napięcia mięśni brzucha (siadanie, wypróżnianie się, kasłanie, niekiedy nawet oddychanie).
Nieco mniej dotkliwe objawy zwykle niosą urazu kończyn górnych. Osoby opisujące z własnego doświadczenia naderwanie mięśnia dwugłowego ramienia na forum, zwykle wskazują przede wszystkim na charakterystyczny, kłujący ból utrudniający poruszanie ręką i osłabienie siły mięśniowej.
Dotkliwe objawy naderwania mięśnia zwykle utrzymują się przez kilka, kilkanaście dni, lecz ślady po kontuzji mogą dawać o sobie znać przez wiele miesięcy, zwłaszcza, jeśli w leczeniu pominięto rehabilitację. Stan zapalny wycisza się przeważnie w przeciągu 3-5 dni, przynosząc jednocześnie ustąpienie większych dolegliwości i znaczną poprawę samopoczucia.
Jak dochodzi do naderwania mięśnia?
W sporcie to właśnie mięśnie są najbardziej podatne na uszkodzenia. Szacuje się, że ponad połowa wszelkich kontuzji sportowców to właśnie nadwyrężenie tkanki mięśniowej. Dzieje się tak, ponieważ mięśnie, których praca polega w zasadzie na kurczeniu i rozkurczaniu się, łatwo ulegają przeciążeniu.
Takie przeciążenie pojawia się nie tylko w konsekwencji niedostatecznego rozgrzania mięśni czy zbyt intensywnego treningu, ale przede wszystkim w wyniku sumujących się mikrourazów. Często zdarza się, że kolejne obciążenie następuje zanim jeszcze mięśnie, osłabione poprzednim urazem, zdążą się zregenerować.
Zresztą ten mechanizm dotyczy wszystkich ludzi, zarówno sportowców, jak i fryzjerów, informatyków, pisarzy czy malarzy, których praca wymaga stałego powtarzania tych samych ruchów.
Takie osoby mogą doświadczać powtarzających się nadwyrężeń, tym bardziej, jeśli narażone są na działanie czynników predysponujących do tego typu kontuzji.
Czynniki zwiększające ryzyko naderwania mięśnia:
- Dysbalans mięśniowy, czyli stan, w którym jedna grupa mięśniowa jest silniejsza niż jej grupa antagonistyczna.
- Wady postawy.
- Zaburzone wzorce ruchowe.
- Brak odpowiedniego przygotowania do wysiłku fizycznego.
- Nieumiejętne wykonywanie ćwiczeń.
- Siedzący tryb życia.
- Okres skoku pokwitaniowego.
- Poprzednie urazy.
- Podejmowanie aktywności fizycznej z niedoleczoną kontuzją.
- Zmęczenie mięśni.
- Osłabienie, przemęczenie.
Zatem naderwanie mięśnia międzyżebrowego to najczęściej skutek błędów treningowych. Podobnie, jak naderwanie mięśnia dwugłowego uda, przeważnie wynika z braku rozgrzewki bądź podjęcia wysiłku, przekraczającego fizjologiczne możliwości organizmu.
Tak samo dzieje się podczas naderwania mięśnia przedramienia, czyli urazu, którego w wielu przypadkach przyczyną jest dźwiganie ciężkich przedmiotów.
Oczywiście nadwyrężenie II stopnia może być spowodowane urazem mechanicznym, a więc upadkiem czy uderzeniem, zwłaszcza na naprężony mięsień, jednak znacznie częściej tego typu urazy generuje czynnik ludzki niż wypadkowy. Dlatego też przy naderwaniu mięśnia brzuchatego łydki odszkodowanie nie zawsze jest przyznawane.
Jak wyleczyć naderwany mięsień?
Leczenie naderwanego mięśnia polega przede wszystkim na działaniu zachowawczym. Jeśli w badaniu USG nie zostaną wykazane żadne poważniejsze zmiany, leczenie może mieć charakter doraźny.
W pierwszych dniach kontuzji zaleca się przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, zwłaszcza aplikowanych miejscowo. W łagodzeniu dolegliwości bólowych warto wspierać się plastrami znieczulającymi i chłodnymi kompresami.
Zimne okłady, które obkurczają naczynia krwionośne, pomagają zmniejszyć opuchliznę. Pomocne w tym zakresie może okazać się również uniesienie kończyny, tak aby poprawić jej mikrokrążenie. Kluczowym punktem leczenia jest unieruchomienie, które powinno się nosić przez 5-7 dni.
Duży wpływ na przebieg rekonwalescencji ma odciążenie kontuzjowanego miejsca oraz ogólny odpoczynek. Naderwany mięsień wymaga rezygnacji z treningów i maksymalnego ograniczenia poruszania się – zwłaszcza na początku, w okresie ostrego zapalenia tkanek.
Leczenie zachowawcze musi być wspierane rehabilitacją. Po upływie tygodnia od dnia, w którym doszło do naderwania można rozpocząć mobilizację mięśnia.
Wskazane metody fizjoterapeutyczne to przede wszystkim masaż funkcyjny i poprzeczny, stretching, relaksacja poizometryczna.
Terapeuta może zaproponować też taping, terapię powięziową czy zabiegi z zakresu fizykoterapii oraz z zastosowaniem osocza bogatopłytkowego.
Warto mieć na uwadze, jak duże znaczenie ma prawidłowe postępowanie podczas rekonwalescencji. Powikłania po naderwaniu mięśnia to przede wszystkim ponowne uszkodzenie włókien mięśniowych, co zdarza się niesłychanie często, także u zawodowców.
Dzieje się tak głównie dlatego, że objawy naderwania mięśnia mogą utrzymywać się od kilku tygodni do nawet 6 miesięcy, a przez tak długi okres łatwo zapomnieć o zaleceniach i znów przeliczyć własne siły.
Minium 5-dniowy odpoczynek z zastosowaniem usztywnienia, a następnie rehabilitacja ruchowa to najlepszy sposób, by wrócić do pełnej formy i ustrzec się kolejnych kontuzji.