Nerwica histeryczna – przyczyny, objawy, leczenie

W tym artykule dowiesz się czym jest nerwica, jakie są sposoby leczenia nerwicy oraz jak bez leków wspomóc leczenie nerwicy.

Tematyka artykułu:

Co to jest nerwica?

Nerwica jest to zaburzenie psychiczne, którego źródłem bywają (między innymi) nierozwiązane konflikty. Jest zjawiskiem ogromnie często występującym w naszym kraju, na nerwicę bowiem według statystyk cierpi aż 8 milionów Polaków. 

Inną nazwą stosowaną w kontekście nerwicy są tak zwane zaburzenia lękowe. Zaburzenia te dotyczą psychicznych, emocjonalnych i fizycznych zespołów objawów niemających korzeni w zmianach biologicznych czy w fizycznym stanie organizmu. Zaburzenia lękowe (nerwica) są jednymi z najczęściej występujących problemów o podłożu psychicznym i mogą przyjmować bardzo różnorodne formy. 

To, jaka forma nerwicy będzie przejawiać się u chorego, jest zależne między innymi od jego osobowości, indywidualnych cech i sposobów reagowania na sytuacje stresowe. Ogólnie wiadomo, że istnieją także warunki zewnętrze, dobrze wpływające na przebieg choroby, powodujące, że osoba zaburzona może lepiej radzić sobie z problemami.

Do takich warunków zaliczyć można przede wszystkim odczuwane wsparcie ze strony rodziny i bliskich, a także mniej bliskich, ale znaczących w życiu osób. Taki rodzaj wsparcia wiąże się z tym, co człowiek wie i jakimi przekonaniami dysponuje w kontekście tego gdzie i od kogo może uzyskać pomoc, na kogo może liczyć w trudnej sytuacji. 

Istnieją oczywiście także czynniki znacznie utrudniające poradzenie sobie z problemem. Są to na przykład problemy w pracy czy w związku/domu, przewlekły stres, choroby towarzyszące, o biologicznym podłożu, samotność i tym podobne. Osoby cierpiące na nerwicę często odczuwają bezradność, a nawet rozpacz, dlatego tak bardzo potrzebne jest im wsparcie. 

Najczęściej spotykane objawy nerwicy

Objawy nerwicy mogą przybierać rozmaitą postać. Najczęściej wymienia się przede wszystkim objawy psychiczne, równie ważne okazują się natomiast objawy somatyczne, o nerwicy bowiem mogą świadczyć takie objawy jak: bóle oraz dysfunkcje narządów organizmu.

Zwykle objawy somatyczne to jedne z pierwszych symptomów nerwicy. Mogą one dotyczyć w zasadzie każdego układu biologicznego człowieka. Bóle głowy, bóle brzucha, skoki ciśnienia, ucisk w klatce piersiowej, biegunki, wymioty, impotencja. To tylko kilka z możliwych opcji. Tego typu objawy nie są jednak regułą.

Mogą też wystąpić inne, na przykład tzw. zaburzenia przeżywania. Dotykają one sfery emocji, a przejawiają się w wewnętrznych napięciach, lękach, nadmiernym smutku, rozdrażnieniu, zmęczeniu, braku energii czy w problemach z koncentracją i pamięcią.

Istnieją również objawy nerwicy widoczne w zachowaniu, czyli między innymi wybuchy złości, nieśmiałość czy zaburzenia snu.

Czy to oznacza, że z twoim ciałem dzieje się coś niepokojącego? W żadnym razie – żadne z tych objawów nie świadczy o uszkodzeniu narządów ciała. Pojawiają się mimo, że same narządy, w tym także ośrodkowy układ nerwowy, funkcjonują prawidłowo.

Są to więc wyłącznie zaburzenia czynności funkcji organizmu, których nie wykrywają żadne badania lekarskie. Pojawienie się ich może w pierwszej chwili wydawać się lekarzowi wręcz niezrozumiałe.

Zazwyczaj proponuje on pacjentowi przejście przez szereg badań, a dopiero kiedy badania niczego nie wykrywają, wówczas uznaje, że ich przyczyna tkwi w psychice pacjenta.

Wśród somatycznych objawów nerwicy najczęściej spotykanymi są:

• bóle oraz zawroty głowy;
• bóle żołądka i wymioty;
• bóle kręgosłupa;
• uczucie bólu serca i jego kołatanie;
• problemy z oddychaniem;
• sztywność mięśni;
• zaburzone funkcjonowanie zmysłów;
• impotencja; 
• nadciśnienie.

Nerwica wpływa oczywiście przede wszystkim na nasze zdrowie psychiczne. Objawy nerwicy są często niewidoczne, pomimo wywoływanego cierpienia u osoby chorej. Do objawów nerwicy można zaliczyć: 

• lęk; 
• zaburzenia pamięci; 
• stałe uczucie niepokoju;
• czarne myśli, przewidywanie najgorszych możliwych scenariuszy; 
• zmienność nastroju;
• bezsenność;
• odwrażliwienie.

Rodzaje nerwicy

Nowoczesne systemy diagnostyczne unikają już nazywania jakiegoś zaburzenia nerwicą i zamiast niej proponują inne jednostki chorobowe. Mimo to psychiatrzy uważają stosowanie tej nazwy za uprawnione z punktu widzenia terapeutycznego, gdyż zaburzenia te rozumie się podobnie i w podobny sposób się leczy.

Istnieją różne rodzaje nerwic, a ich klasyfikacja zależy głównie od dominujących objawów:

• Nerwica natręctw charakteryzuje się obsesyjnymi myślami i powtarzającymi się czynnościami np. mycia rąk, sprawdzania zamknięcia drzwi itp.
• Nerwica depresyjna dominuje obniżenie nastroju
• Nerwica lękowa nieokreślony lęk po napady paniki
• Nerwica neurasteniczna to taka, w której głównym objawem jest zmęczenie nawet prostymi czynnościami życiowymi
• Nerwica histeryczna to często objawy somatyczne, teatralne omdlenia, porażenia itp.

Przyczyny Nerwicy

Dlaczego nerwica dotknęła właśnie mnie? Jakie są jej przyczyny? Czy można było jej jakoś zapobiec? W ujęciu psychodynamicznym przyczyną nerwic są nierozwiązane konflikty wewnętrzne, które dają o sobie znać właśnie poprzez różne, opisane powyżej objawy.

A czym są konflikty wewnętrzne? To nasze własne, silnie umotywowane życzenia, potrzeby lub lęki określane jako konfliktowe motywacje.

Zwykle dotyczą naszych pragnień seksualnych, tajonej złości, rywalizacji, władzy, autonomii i szacunku do siebie, czasem też potrzeby bycia cenionym i kochanym albo nawet podziwianym.

Pojawiają się kiedy to, czego tak bardzo pragniemy, odbiega od rzeczywistej sytuacji i od pełnionej przez nas roli społecznej. Czy nie można jakoś zaradzić podobnym konfliktom? Problem tkwi w tym, że motywacje konfliktowe powstają poza sferą naszej świadomości.

Ich wyrażenie mogłoby być bowiem zbyt bolesne, wywołując serię nieprzyjemnych uczuć, takich jak: lęk, poczucie winy, strach, depresja lub wstyd.

Nie oznacza to jednak, że nierozwiązane konflikty wewnętrzne są mostem, który nieuchronnie zaprowadzi nas na nerwicowe ścieżki.

Przecież każdy z nas czegoś pragnie i czegoś się boi, a życie pisze dla nas swoje własne scenariusze, nie zawsze takie, o jakich marzymy. Przyczyny nerwicy mają zazwyczaj swe źródło głębiej – wiążą się z kompilacją kilku różnych czynników: ogólnego stanu psychofizycznego (np.

sytuacja osłabienia organizmu chorobą fizyczną), trudnych sytuacji życiowych (zwłaszcza tych wywołujących długotrwały stres i urazy psychiczne) oraz tzw. konfliktów wewnętrznych.

Pojedynczy czynnik to za mało, żeby wywołać nerwicę, ale pojawienie się wszystkich na raz sprawia, że ryzyko jej wystąpienia jest bardzo wysokie.

Sposoby leczenia nerwicy

Leczenie nerwicy, a tym bardziej poradzenie sobie z nią to proces żmudny i długotrwały. Na szczęście jednak psychoterapeuci dysponują ogromnymi zasobami wiedzy jej temat oraz sposobów leczenia nerwicy, które mogą pomóc choremu odzyskać równowagę. W związku z tym warto wiedzieć, że podstawowym sposobem leczenia nerwicy jest psychoterapia.

Specjalista podczas spotkań stara się nauczyć pacjenta jak może poradzić sobie z objawami dotykającego go zaburzenia. W trakcie leczenia terapeutycznego nerwicy, psycholog może na przykład zachęcać pacjenta do zmiany wyobrażeń i przekonań na temat spraw.

Dzięki temu pacjent może pozyskać nowe doświadczenia, spojrzeć niejako inaczej na niektóre sprawy, a tym samym zyskać podstawę do powstania bardziej funkcjonalnych, a mniej inwazyjnych niż dotychczas zachowań.

Równie istotne w procesie leczenia nerwicy, może okazać się trenowanie pod czujnym okiem specjalisty nowych umiejętności, poprzez na przykład treningi asertywności oraz radzenia sobie ze stresem.

Zdobyta wiedza będzie cennym zasobem w radzeniu sobie z codziennością.

Jeżeli nerwica jest silna, czasami niezbędne może okazać się wprowadzenie do leczenia nerwicy środków farmakologicznych, mających na celu przede wszystkim załagodzenie objawów do takiego stopnia, aby można było prowadzić psychoterapię i skupić się tylko na niej. Ciężka nerwica może bowiem, przez specyfikę objawów (brak kontroli nad zachowaniem, problemy z oddychaniem niewywołane czynnikami fizycznymi czy biologicznymi) znacznie utrudniać leczenie psychoterapeutyczne. 

Farmaceutyki zawierają substancje mające na celu zmodyfikowanie wrażliwości komórek nerwowych na trudne sytuacje.

Działają bezpośrednio na receptory synaptyczne oraz na sposób uwalniania i wychwytywania neuroprzekaźników obecnych w układzie nerwowym.

Wywierają wpływ przede wszystkim na metabolizm hormonów: serotoniny, noradrenaliny oraz dopaminy, czyli głównych, tak zwanych „transmiterów”, które regulują samopoczucie i pomagają w leczeniu nerwicy.

Leczenie nerwicy bez leków

Jednym ze sposobów leczenia nerwicy bez lub z ograniczeniem leków jest odpowiednia dieta. Jak wiadomo, człowiek, w tym jego ciało i psychika, tworzą jeden spójny organizm.

Niesie to ze sobą zarówno problemy jak i korzyści.

Problemy – zaburzenia psychiczne odbijają się znacząco na zdrowiu chorego; korzyści – za pomocą leczenia ciała można wspomóc wyleczenie także i „duszy”. 

Dieta tak na prawdę każdego człowieka powinna być bogata w witaminy oraz minerały, które wspomagają funkcje poznawcze, a także wpływają pozytywnie na odczuwane emocje. Zatem, poprawna dieta przy leczeniu zaburzeń nerwicowych bez leków, powinna składać się między innymi z produktów bogatych w: 

• magnez: otręby, kakao, kasza gryczana, szpinak; 
• witaminy z grupy B: orzechy, fasola, nabiał;
• kwas foliowy: soja, szparagi, brokuły, bób, zielony groszek; 
• kwasy tłuszczowe omega – 3: ryby, owoce morza, olej rzepakowy, siemię lniane, orzechy.

Terapia nerwicy

Odpowiednim sposobem leczenia nerwicy jest psychoterapia, rzadziej farmakoterapia (zwłaszcza przy nerwicy natręctw, nerwicy lękowej czy depresyjnej).

Bardzo skuteczna okazuje się psychoterapia psychodynamiczna, która nie poprzestaje na przyglądaniu się objawom choroby, ale po nitcie do kłębka rozpoznaje jej przyczyny – dociera do wewnętrznych konfliktów, odsłania ich bolesne miejsca i powoli leczy otwarte rany.

Uświadomienie sobie tych konfliktów, przepracowanie ich we własnym tempie, indywidualnie dobranymi metodami to jedyny sposób na powrót do normalnego funkcjonowania.

Farmakoterapia nerwicy stosowana jest w momencie gdy pacjent nie radzi sobie z bieżącymi lękami, mocno ogranicza codzienne funkcjonowanie, boi się wyjść z domu, nie panuje nad czynnościami przymusowymi (np.

ciągłe mycie rąk), ma objawy obsesyjne dotyczące własnego zdrowia, zdrowego żywienia czy ogólnej czystości w domu. Lekarz psychiatra podaje wtedy leki o działaniu uspokajającym, mogą to być również antydepresanty, tak aby obniżyć objawy nerwicy.

Leki niestety leczą tylko skutki nerwicy tak więc jedynym potwierdzonym i skutecznym leczeniem nerwicy jest psychoterapia, a podawanie leków ma ułatwić pacjentowi podjęcie psychoterapii.

Jeśli podoba Ci się ten artykuł, udostępnij go swoim znajomym.

Nerwica histeryczna (histeria) – przyczyny, objawy, leczenie

Nerwice są chorobami psychicznymi względnie łagodnymi, generalnie dlatego, iż nigdy im nie towarzyszą zaburzenia umysłowe. Trzeba przypomnieć, że osoby chore na ten typ nerwicy nie są symulantami. Nerwica też nie jest chorobą umysłową i taką się nie stanie. Jest jednakże dość poważna, ponieważ jest przewlekła.

Nerwice, przede wszystkim, powodują spore społeczne zakłopotanie u wszystkich tych, którzy cierpią z ich powodu. A także, bardzo znacznie ograniczają ich w życiu indywidualnym. To właśnie Zygmunt Freud w XIX wieku przeprowadził bardzo pogłębione badania nad nerwicą histeryczną. Jak uważał Freud, histeryczka musiała doświadczyć rodzaju „uwodzenia” ze strony osoby dorosłej; najczęściej był to ojciec. Takie uwodzenie miało spowodować traumę w okresie dzieciństwa, która wchodzi w życie dopiero po fakcie, po jakimś czasie, po innym niewielkim wydarzeniu. Wtedy bowiem pojawią się objawy. Inaczej mówiąc, nerwica histeryczna przekłada się na patologiczne rozwiązanie konfliktu seksualnego.

• Nerwica konwersyjna a nerwica histeryczna
• Nerwica histeryczna – co to jest?
• Osobowość a nerwica histeryczna

Nerwica histeryczna jest również nazywana nerwicą konwersyjną, ponieważ najbardziej przeważającymi objawami są zaburzenia konwersji, które są konsekwencją uruchomienia mechanizmu obronnego. Oznacza to, że strach jest przekładany na zaburzenia fizyczne, zawierające w sobie symboliczne znaczenie tego, co tkwi głęboko w nieświadomości. Nerwica histeryczna jest więc skoncentrowana wokół konwersji somatycznej: konwersja somatyczna objawia się u chorego w „skargach” jego ciała, w „skargach” pod tym względem wyjątkowych, iż odtwarzają one znane dolegliwości cielesne. Mogą przybrać one postaci banalnych rzeczy, takich jak bóle pleców albo bóle brzucha. I zawsze odnoszą się one do ciała. Konwersja więc ma wartość ucieczki: jest to mechanizm obronny, który zawiera podstawową korzyść. Oznacza to wyparcie nieakceptowalnej reprezentacji mentalnej i wymazanie zbyt bolesnego obciążenia uczuciowego – zbyt bolesnego dla świadomego „ja”. Histeria została opisana jako choroba kobieca – dotyka głównie młode kobiety. Charakteryzuje się czasowymi bądź trwałymi zaburzeniami somatycznymi, bez uszkodzeń narządów. Ludzie skarżą się na swoje objawy, ale nie przejmują się nimi za bardzo. Nerwica histeryczna ewoluuje więc pod postacią napadów, zaburzeń czucia, głuchoty, problemów z chodzeniem, na przykład. Czasami obserwujemy w niej również czasowe objawy psychologiczne. Pierwsze symptomy histerii pojawiają się już w wieku nastoletnim, aczkolwiek choroba ta jest dość rzadka u dziecka. Histeria jest konsekwencją symbolicznego utrwalenia się lęku na objawach fizycznych albo psychicznych. Lęk nie jest przeżywany przez chorego jako lęk sam w sobie, albowiem jest on w sposób nieświadomy obracany w pseudo-objawy fizyczne. Tego typu nerwica rozwija się u osobowości typu histerycznego, które generalnie mają takie cechy charakterystyczne:

• duży egocentryzm;
• potrzeba akceptacji i docenienia ze strony otoczenia. Potrzeba ta prowadzi chorego do przystosowywania swoich myśli i opinii do otoczenia, co ma służyć skuteczniejszemu uwodzeniu. Czasami, chorzy opowiadają nieprawdziwe historie (mitomania);
• skłonność do przesady, wielka demonstracyjność;
• teatralizacja wraz z dramatyzowaniem wszystkich sytuacji. Osoby te zachowują się tak, jakby stale grały na scenie;
• łapczywa potrzeba uczucia i uwodzenia, która prowadzi do erotyzowania stosunków społecznych, przy jednoczesnym wycofywaniu się, kiedy sytuacja staje się bardziej wiążąca;
• tendencja do nawiązywania relacji dość sztucznych.

Pseudo-objawy, wokół których koncentruje się lęk, są bardzo zmienne, bardzo dobrze tolerowane, szeroko przedstawiane przyjaciołom, lekarzowi, całemu otoczeniu. Pseudo-objawy te są bowiem źródłem korzyści dla chorego – wiążą się ze zmniejszenim lęku oraz w większą uwagą ze strony otoczenia.

1. Przyczyny nerwicy histerycznej
2. Psychoanaliza i histeria
3. Aktualne teorie psychoanalityczne na temat przyczyn nerwicy histerycznej

Badania Zygmunta Freuda były punktem wyjścia dla debaty nad histerią. Jego zdaniem bowiem, przyczyny histerii są psychiczne i nie są związane z uszkodzeniem układu nerwowego. Etiologia nerwicy histerycznej jest wspominana w jego pierwszych dziełach nad doświadczeniami z traumatyzmami z przeszłości.  Teorie te podkreślają wczesne niedobory uczuciowe, fiksacje w stadium edypalnym (trudności identyfikacji z matką, ale matka nie jest odpowiedzialna za taki stan rzeczy), konfliktowa rywalizacja, zbyt duża, z rodzicem tej samej płci, dewaloryzacja obrazu rodziców.

Histeria i teoria uwiedzenia seksualnego Dziecko nie jest w stanie zintegrować wydarzenia traumatycznego, ponieważ jest w nim zbyt wiele emocji, strachu przede wszystkim. Freud powiedział, że dziecko nie wypiera takiego wydarzenia, ale nie ma to znaczenie dla niego. Dziecko też nie reaguje natychmiast.

W swoich pracach, Freud kładzie akcent na seksualną naturę traumatycznej sceny wyzwalającej: chodzi tutaj o uwiedzenie seksualne, doświadczone w dzieciństwie, które odbije się dopiero później, w przyszłości, po fakcie – w czasie innego wydarzenia traumatyzującego, przypominającego właśnie to pierwsze. Ten drugi uraz niekoniecznie musi być seksualny, ale wyciągnie na powierzchnię wszystkie traumatyczne uczucia, które nie zostały wcześniej przepracowane i rozmyte. Potem, sam Freud już nie wierzy w sceny uwodzenia opowiadane przez jego pacjentki. Uważa on bowiem, iż chodzi tutaj o fantazje związane z kompleksem Edypa i odpowiadające kompromisowi zawartemu między pragnieniem nieuświadomionym a zakazami rodziców.

Histeria i teoria konwersji i wyparcia

Zygmunt Freud oparł się na metodzie katharsis, aby stworzyć termin histerii konwersyjnej. Chodzi o konwersję uczucia związanego z doświadczeniem traumatycznym.

Afekt ten, czyli złość, nienawiść, poniżenie, ból, nie mógł być wyrażony w momencie wydarzenia traumatycznego i zostaje obrócony w zaburzenie cielesne (zaburzenie kowersyjne). Wspomnienie związane z wydarzeniem jest wyparte, wyrzucone ze świadomości.

Wyparcie to mechanizm obronny, który pozwala trzymać z daleka od świadomości bolesne uczucie.

Objawy nerwicy histerycznej

• ataki nerwowe;
• pseudo-napady epileptyczne, spazmofilia, ataki tężyczki;
• różnego rodzaju zaburzenia funkcjonalne psychosomatyczne: skurcze, spazmy, bóle, wymioty;
• omdlenia;
• teatralizacje: czyli przesadna somatyczna ekspresja uczuć;
• mitomania: histeryk stale zafałszowuje swoje relacje z innymi. Stale chce uchodzić z kogoś, kim nie jest;
• fałszowanie egzystencji: przejawia się przede wszystkim w języku, który jest nieprecyzyjny, superlatywny, empatyczny;
• podatność na sugestie: na histeryka łatwo jest wpłynąć, jest on niestały, kapryśny, zmienny, wrażliwy;
• nieświadomość siebie: histeryk ciągle wątpi w swoją własną wartość i ciągle musi być uspokajany poprzez bezpieczną relację z drugą osobą. Histeryk istnieje tylko w tej postaci, która jest uznawana za interesującą;
• urojenia: histeryk inwestuje większą część swojego czasu i swoich zainteresowań w bardzo intensywne złudne działania, zarazem nocne (sny) jak i dzienne (marzenia). Tego typu złudzenia realizują kompromis między pożądaniem i rzeczywistością – jest to powrót wypartego.
• niektóre trwałe objawy, ale wszystkie równie fikcyjne co te, wymienione powyżej, przybierają postać paraliżu, skurczów mięśniowych, głuchoty, anestezji, ciąży urojonej, amnezji.

Leczenie nerwicy histerycznej Podstawowe leczenie polega na zażywaniu leków anksjolitycznych. Tego typu leki redukują niepokój oraz lęk. Nie działają one więc na objawy neurotyczne, ale na lęk, który jest z nimi powiązany. Leki anksjolityczne są użyteczne w przypadku zaostrzonych kryzysów nerwowych, spazmofilii. Ale, nie wolno zapominać, że wiążą się z nimi skutki uboczne. Może chodzić o zaburzenia pamięci, o otępienie.

Leki anksjolityczne mogą nawet wyzwolić zaburzenia zachowania. Przede wszystkim, tego typu leki bardzo często wywołują stan uzależnienia fizycznego i psychicznego, które prowadzą do stopniowego zwiększania zażywanych dawek.

Dodatkowo, wywołują one zespół odwykowy, który sprawia, że bardzo ciężko jest przerwać zażywanie. Ważne jest więc, aby zażywać tego typu leki pod kontrolą lekarską, tylko i wyłącznie. Lekarz przepisuje je jedynie na określoną ilość czasu.

Dawki również powinny być zmniejszane stopniowo, jeżeli chory ma przestać zażywać tego typu leki.

Nie wolno również zapominać o psychoterapii wsparcia, która jest zawsze bardzo ważna w przypadku nerwicy histerycznej.

Metoda katharsis Leczenie metodą katharsis (oczyszczania) pod hipnozą ma na celu sprawienie, iż chory przywoła wydarzenie traumatyczne, które zostało zapomniane, wyparte.

Kiedy pacjent przypomni sobie takie wydarzenie, wyraża emocje, których nie mógł wyrazić, w momencie, kiedy wydarzenie to miało miejsce. Takie odciążenie emocjonalne, wyładowanie, jest nazywane właśnie katharsis.

Powiązanie przypomnienia wydarzenia traumatycznego oraz wyładowania emocjonalnego powoduje zniknięcie objawów histerycznych.

Histeria i objawy konwersji Objawy somatyczne, konwersyjne, charakteryzują się brakiem urazu organicznego, związanego z zaburzeniami. Są one odwracalne, nawet jeśli zdają się być odporne na leczenie.

Zaburzenia motoryki i napięcia mięśniowego Napady pseudo-konwulsyjne, generalnie bardzo widowiskowe.

Chodzi tutaj o bóle brzucha, bóle jajników, zaburzenia wzroku, utratę świadomości, sztywność ciała. Właśnie to nazywamy wielkim napadem histerii.

Takie objawy są bardzo rzadkie w naszych czasach (ale też bardziej obecne w społeczeństwach tradycyjnych): są one mniejsze, pobudzenie jest bardziej dyskretne.

Pojawiają się tutaj napady płaczu, trzęsienie wielu członków ciała, głowy, powtarzające się czkawki, spazmatyczny katar, wrażenie guli w gardle, dzienna senność, pseudo-śpiączka, która może trwać od kilku minut do kilku dni nawet. Można mówić również o astenii (stan układu nerwowego wiążący się ze zmęczeniem, wyczerpaniem), astazja i abazja (czyli brak koordynacji członków górnych i dolnych, niemożność utrzymania ciała w pozycji stojącej, a także niemożność chodzenia), skurcze pisarskie (wrażenie w ręce, którą piszemy), pseudo-paraliż histeryczny, który może dotknąć którąkolwiek część ciała (często sparaliżowana kończyna jest znacząca), afonia (bezgłos), która może prowadzić aż do mutyzmu (stałe milczenie przy nieuszkodzonych ośrodkach mózgowych mowy), skurcze zwieraczy.

Zaburzenia czucia w nerwicy histerycznej Anestezja, sztywność, bóle żołądka: narządy czucia mogą być siedliskiem objawów konwersji, takich jak pseudo-głuchota, pseudo-ślepota, zaburzenia neurowegetatywne, objawy żołądkowo-jelitowe, objawy ginekologiczne, takie jak brak menstruacji, nieregularne menstruacje, zbyt obfite menstruacje.

Objawy psychiczne nieregularne w nerwicy histerycznej Istnieją cztery wielkie objawy psychiczne:

• amnezja psychogenna, która oznacza nagłą niemożność przywołania ważnych osobistych wspomnień. Niekoniecznie zapomniane wydarzenie musi być traumatyczne, ale konfliktowy charakter jego znaczenia afektywnego może wystarczyć, żeby to wspomnienie zostało wyparte pod ciosem nieświadomej cenzury.
• fugi psychogenne (ucieczki histeryczne): osoba chora może wyjść z domu, na przykład, albo z pracy, ale nie jest w stanie przypomieć sobie przeszłości. Czasami, ale bardzo rzadko, przyjmuje nawet inną tożsamość.
• somnambulizm: wynika on z rozszczepienia osobowości. Osoba odtwarza dramatyczne sceny wyimaginowane, albo też wydarzenia przeżyte naprawdę. Po przebudzeniu nie pamięta niczego.
• nietypowe zaburzenia dysocjacyjne: utrata poczucia rzeczywistości, stany transu.

Diagnoza nerwicy histerycznej Objawy nerwicy histerycznej często zawierają w sobie wiele cech szczególnych, które mają wpływ na diagnozę. W rzeczywistości, diagnoza zaburzeń konwersji nie polega jedynie na stwierdzeniu braku urazu organicznego. Zaburzenia konwersji są przede wszystkim przeżywane i przedstawiane w sposób bardzo wyjątkowy dla każdego chorego. Często, objawy te są bardzo spektakularne i prezentowane w sposób dramatyczny, niezwykle „romantyczny”. Oznacza to, że chory z jednej strony będzie udawał wielką obojętność wobec swojej choroby, będzie twierdził, że choroba mu nie przeszkadza i może o niej zapomnieć, że się nią nie przejmuje. Z drugiej strony, chory będzie dramatyzował na temat swoich zaburzeń. Histerycy prezentują wielką wrażliwość na sugestie. Ta podatność może mieć siłę wsparcia w trakcie psychoterapii, ale pragnienie przypodobania się słuchaczowi może z kolei przyczyniać się do utrzymywania się objawów. Objawy nerwicy histerycznej są więc labilne i płynne, pojawiają się i znikają, w zależności od problemów, jakie napotyka na swojej drodze chory. Histeryk więc żyje w trybie uwodzenia, przede wszystkim ze swoimi opiekunami, erotyzuje relacje interpersonalne, ale unika seksualności. Histeryk może też prezentować pewną plastyczność manifestacji psychopatologicznych: może odtwarzać to, co widział u kogoś innego. Chodzi tutaj o nieświadomą identyfikację z patologią drugiej osoby.

Uboczne korzyści tej patologii są bardzo ważne. Ponieważ zaburzenia te budzą wielkie zainteresowanie otoczenia losem pacjenta. Należy więc odizolować pacjenta histerycznego, kiedy właśnie ma kryzys. Albowiem, okazuje się, że uwaga otoczenia, którą taki atak ściąga, przyczyni się do nasilenia spektakularnych scen związanych z napadami histerii.

Nerwice – rodzaje nerwic, objawy, leczenie

Nerwice inaczej zaburzenia nerwicowe, nazywane są także zespołem zaburzeń lękowych. Schorzenie to niesie za sobą szereg różnorodnych objawów psychicznych oraz somatycznych. Jest jednym z najczęściej spotykanych zaburzeń psychicznych. Z nerwicą boryka się coraz więcej osób, bez względu na wiek, płeć, a także wykonywany zawód.

Nerwica w psychologii występuje pod pojęciem zaburzeń nerwicowych. Stanowi grupę zaburzeń psychicznych, które są uwarunkowane różnorodnymi czynnikami oraz postaciami objawów. Stąd też szeroka klasyfikacja tego schorzenia. Najpopularniejsze, najczęściej występujące rodzaje nerwic to:

• nerwica natręctw – dotyczy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych,
• nerwica lękowa – objawia się poprzez zaburzenia lękowe, w tym fobie,
• nerwica hipochondryczna – urojenie występowania objawów poważnej choroby somatycznej,
• nerwica neurasteniczna – towarzyszy jej uczucie ciągłego zmęczenia fizycznego i psychicznego,
• nerwica histeryczna – histeria, imitowanie objawów występujących w innych chorobach,
• nerwica depresyjna – bywa mylona z innym zaburzeniem – depresją. 

Nerwica wraz z towarzyszącymi jej objawami utrudnia normalne funkcjonowanie. Zaburzenia nerwicowe są źródłem stresu, który także negatywnie wpływa na codzienne życie. Z tego też względu niezwykle istotne jest prawidłowe i szybkie rozpoznanie zespołu zaburzeń lękowych oraz wprowadzenie odpowiedniego leczenia.

Przyczyny występowania nerwicy

Przyczyny zaburzeń nerwicowych uważane są za złożone. Najczęściej na rozwój nerwicy wpływ ma nałożenie, nawarstwienie się kilku czynników predysponujących jednocześnie. Istnieje jednak pewna grupa źródeł zaburzeń nerwicowych, w której sklasyfikowane zostały najczęstsze czynniki pobudzające rozwój tego schorzenia.

Są to:

• konflikty wewnętrzne – występują wówczas sprzeczności pomiędzy pragnieniami a wyznawanymi wartościami; zazwyczaj ujawniają się w sytuacjach problematycznych, których osoba nie jest w stanie rozwiązać; najczęściej osoby chore nie zdają sobie sprawy z występowania powyższych sprzeczności wewnętrznych,
• stres – zwłaszcza ten, który towarzyszy traumatycznym wydarzeniom może być przyczyną zaburzeń na tle nerwicowym,
• wysokie wymagania stawiane m.in. przez rodziców w dzieciństwie lub pracodawcę w życiu dorosłym; związane z tym jest życie pod presją, poczucie, iż nie radzimy sobie z obowiązkami, które do nas należą,
• brak wsparcia ze strony najbliższych; zarówno podczas trudnych, problemowych sytuacji, jak i brak opieki rodzicielskiej w dzieciństwie,
• anankastyczne cechy osobowości (osobowości obsesyjno-kompulsywnej),
• nerwica może również towarzyszyć innym chorobom (m.in. cukrzycy, chorobie niedokrwiennej serca, chorobie Crohna).

Objawy nerwicy

Objawy zaburzeń nerwicowych, podobnie jak i przyczyny, bywają różnorodne i złożone. Symptomy choroby utrudniają normalne funkcjonowanie w życiu codziennym.

Wśród najczęściej zgłaszanych przez osoby chore wymienić należy:

• stałe odczuwanie lęku – może występować w postaci napadów lękowych lub fobii, napady mogą mieć niewielkie, umiarkowane lub bardzo duże nasilenie,
• niskie poczucie własnej wartości,
• problemy ze snem – trudności z zasypianiem, bezsenność oraz inne zaburzenia snu,
• gorsze samopoczucie oraz spadek nastroju – osoba chora jest często przygnębiona, sfrustrowana, a jej zachowanie jest nasycone złością oraz chwiejnością emocjonalną,
• zachowanie obsesyjne – zbyt duża dbałość o drobiazgi, kilkukrotne powtarzanie niektórych czynności,
• natrętne myśli,
• trudności ze skupieniem uwagi, zaburzenia pamięci oraz brak motywacji do działania,
• bóle o różnej lokalizacji (głowy, brzucha, jak również charakterystyczny ucisk w obrębie klatki piersiowej),
• zawroty głowy,
• objawy typowe dla niedotlenienia mózgu,
• duszności oraz kołatanie serca,
• zaburzenia seksualne,
• nadmierna potliwość.  

Leczenie nerwicy

Leczenie nerwicy to proces długotrwały i złożony. Niekiedy na pierwsze efekty trzeba cierpliwie poczekać. Bardzo wiele zależy od nastawienia pacjenta oraz jego chęci rozwiązania problemu.

Głównym elementem leczenia zaburzeń nerwicowych bez względu na ich rodzaj jest psychoterapia. Rozmowa z psychoterapeutą pozwala zrozumieć istotę problemu, którą najczęściej jest negatywne nastawienie do życia. Osoby chore podczas psychoterapii, a także w toku pracy nad samym sobą, uczą się prawidłowo radzić sobie ze stresem.

Znaczącą rolę w leczeniu zespołu zaburzeń lękowych odgrywa także zmiana nastawienia do życia.

Niektóre badania wskazują, iż ważną rolę w terapii osób borykających się z nerwicą odgrywa aktywność fizyczna oraz właściwy sposób odpoczynku. Ponadto pacjentom zaleca się przebywanie na świeżym powietrzu, w ciszy (np.

w parku, w lesie, na łące), ponieważ otoczenie bliskie naturze zmniejsza odczuwanie stresu, lęku oraz relaksuje.

Leczenie nerwicy metodami naturalnymi również jest możliwe. Opiera się ono głównie na zmianie nawyków żywnościowych. Osobom chorym zaleca się wprowadzenie do diety warzyw oraz owoców, a także ograniczenie żywności przetworzonej, kawy i alkoholu. Naturalne leczenie nerwicy może również opierać się na piciu naparów ziołowych na bazie melisy, mięty i rumianku.

W ciężkich przypadkach może wystąpić konieczność wprowadzenia leczenia farmakologicznego. Wówczas pacjentom zostają przepisane leki antydepresyjne.

Jeżeli masz podejrzenie, iż Ty lub osoba Ci bliska została dotknięta nerwicą, umów się na wizytę.

Zaburzenia nerwicowe: objawy, podział i leczenie

Zaburzenia nerwicowe (potocznie nerwice, neurozje) stanowią grupę schorzeń psychicznych charakteryzujących się urozmaiconą symptomatyką, które określa się jako zespół zaburzeń narządów, zakłócenia procesów psychicznych, psychogenne zaburzenia emocjonalne oraz patologiczne formy zachowań, które pojawiają się w jednakowym czasie i są ze sobą powiązane.

Czynnikiem odróżniającym nerwice od psychozy jest fakt, iż osoby na nią cierpiące zwykle zdają sobie sprawę z tego jak absurdalne pojawiają się u nich objawy ( lęki, fobie ) lub z nie istnienia żadnych podstaw do występujących objawów somatycznych. Mimo to odczuwają przymus ich powtarzania.

Spis treści

• 1 Objawy nerwicy
• 2 Podział
• 3 Leczenie nerwicy

Objawy nerwicy

1. objawy somatyczne:
   • zanik czucia ( analgezja, anestezja ) niektórych obszarów skóry,
   • zaburzenia wzroku,
   • zaburzenia słuchu,
   • nadmierna wrażliwość na bodźce,
   • problemy z oddychaniem,
   • poczucie ciasnoty w klatce piersiowej,
   • pojawianie się porażeń narządów ruchu lub niektórych ich części,
   • ból żołądka,
   • ból serca,
   • napięciowy ból głowy,
   • ból kręgosłupa,
   • zawroty głowy,
   • kołatanie serca,
   • drżenie kończyn,
   • nagłe uderzenie gorąca,
   • zaburzenia w funkcjonowaniu narządów wewnętrznych,
   • zespoły symptomów charakterystycznych w przebiegu niektórych chorób lub stanów fizjologicznych ( zaburzenia mowy, urojona ciąża, napady drgawek podobne jak przy padaczce, zaburzenia równowagi itp.),
   • zaburzenia seksualne ( np. anorgazmia, zaburzenia erekcji, zaburzenia tożsamości płciowej, przedwczesny wytrysk ).
2. zaburzenia funkcji poznawczych:
   • natręctwa ruchowe,
   • natręctwa myślowe,
   • trudność ze skoncentrowaniem uwagi,
   • zaburzenia pamięci,
   • odczuwanie subiektywnie zmian w percepcji rzeczywistości ( np. derealizacja ).
3. zaburzenia emocji:
   • fobie – stanowią patologiczny, niewyjaśniony lęk przed niektórymi zwierzętami ( np. pająk czy mysz ), przedmiotami ( np. ostre narzędzia ), lub sytuacjami ( lęk przed zamkniętą przestrzenią- klaustrofobia, przed otwartą przestrzenią – agorafobia, lęk przed wyjazdami, przed tłumem, ekspozycją społeczną, autobusami itp. ),
   • nagłe napady lęku,
   • lęk wolnopłynący oraz niepokój, którego nie można precyzyjnie określić,
   • brak motywacji,
   • apatia,
   • stany podwyższonego napięcia, odczuwanie poirytowania,
   • utrata zdolności poczucia przyjemności ( anhedonia ),
   • labilność emocjonalna,
   • pojawienie się zaburzeń snu ( zwykle bezsenności ),
   • przygnębienie.

Podział

do zaburzeń nerwicowych zalicza się:

1. • zaburzenia obsesyjno- kompulsywne ( dawniej nazywane nerwicą natręctw ),
   • zaburzenia lękowe ( w tym fobie ),
   • zaburzenia dysocjacyjne ( konwersyjne ),
   • reakcje pojawiające się w wyniku silnego stresu oraz zaburzenia adaptacyjne,
   • zaburzenia pojawiające się w charakterze objawów somatycznych.

podział zaburzeń nerwicowych według Antoniego Kępińskiego:

1. nerwica hipochondryczna – ogólne uczucie ciągłej choroby, uwaga skupiana jest na doznaniach, osoba dotknięta tą przypadłością wpada w błędne koło, które opiera się na nieustannej interpretacji i transformacji objawów,
2. nerwica neurasteniczna – odczuwanie zmęczenia, które nie jest adekwatne w danej sytuacji, procesy poznawcze ulegają spowolnieniu,

• • hiposteniczna – osłabienie jest ogólne i nie posiada podłoża organicznego,
  • hipersteniczna – poczucie rozdrażnienia, połączone z objawami somatycznymi: derealizacja, lękliwość, bóle głowy (tzw. kask), hipersomnia,

1. nerwica depresyjna – zahamowanie psychoruchowe, odczuwanie smutku, apatia,
2. nerwica lękowa– fobia
3. nerwica histeryczna – lęk zostaje przeniesiony na stronę somatyczną – intensywność, ekspansja symptomów, teatralność,
4. nerwica anankastyczna – wyobrażenia oraz rytuały, które zmniejszają lęk, zespoły natręctw oraz zachowań kompulsywnych.

Leczenie nerwicy

Ogólnie przyjęte zostało, że podstawową formą leczenia zaburzeń nerwicowych jest psychoterapia. Pozwala ona na zmianę zachowania oraz interpretacji występujących objawów oraz bodźców lękotwórczych.

Dzięki temu pacjent ma możliwość przerwania błędnego koła – terapia poznawczo- behawioralna.

Podczas psychoterapia możliwe jest także rozwiązanie konfliktów intrapsychicznych, znajdujących się u podłoża licznych zaburzeń należących do tej grupy.

Często stosuje się również farmakoterapię – jako leczenie objawowe, które doraźnie wspomaga w zależności od stanu pacjenta. Używane są głównie leki anksjolityczne, np.

podczas lęków napadowych lub jeśli objawy uniemożliwiają rozpoczęcie psychoterapii.

Drugą grupą leków najczęściej stosowanych w nerwicach są SSRI – leki antydepresyjne drugiej generacji, które przedstawiają działanie anksjolityczne.

choroby i zaburzenia psychicznenerwica

Nerwica natręctw, lękowa, wegetatywna – przyczyny, objawy, leczenie

– Nerwica zniszczyła mi życie – 37-letnia Sabina rozgląda się dookoła i ukradkiem poprawia perukę. Nosi ją od niemal pięciu lat, czyli od czasu, kiedy patrząc w lustro, musiała wreszcie przestać się oszukiwać. – Wstydziłam się pokazać ludziom bez czapki – przyznaje. – Zawsze miałam słabe włosy, ale czym innym są przerzedzenia na głowie, a czym innym zwykła łysina.

Czym jest nerwica, objawy nerwicy

Pierwsze przypuszczenie na temat tego, że może mieć nerwicę, dopadło Sabinę kilka lat po ślubie. Z koleżankami w pracy piła wtedy kawę.

Jedna z nich opowiadała o panicznym lęku, który ogarnia ją niemal co dzień rano.

Sprawia, że drętwieją jej mięśnie, sztywnieje kark, głowę rozsadza ból, a ręce drżą tak, że nie jest w stanie zapiąć guzików przy płaszczu. Wszystko mija wieczorem, po powrocie z pracy.

– Pomyślałam, że ja mam tak samo, tylko że u mnie pojawia się to po południu, kiedy zbliża się godzina powrotu do domu – opowiada Sabina. – Już odbierając dzieci z przedszkola, byłam inną osobą. Spiętą, nerwową, niespokojną.

Jeśli coś w ich zachowaniu mi się nie podobało, potrafiłam tak ścisnąć je za rękę, że zaczynały płakać z bólu. Im bliżej domu, tym było gorzej. Miałam duszności, w gardle czułam wielką kulę, która uniemożliwiała oddychanie. Po jakimś czasie pora dnia nie miała już znaczenia.

Ataki paraliżującego lęku pojawiały się znienacka, w dzień i w nocy, a ja przestałam nad nimi w jakikolwiek sposób panować.

Nerwica (zaburzenia nerwicowe) to rodzaj zaburzeń psychicznych, które wywołują czysto somatyczne objawy. Należą do nich m.in. bóle głowy, duszności, kołatanie serca, nudności, wymioty, drętwienie kończyn i innych części ciała, biegunki, zaparcia, osłabienie, zaburzenia czynności seksualnych (u mężczyzn są to najczęściej problemy z potencją, a u kobiet brak satysfakcji seksualnej).

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) podstawowe objawy nerwicy to:

• silny lęk,
• objawy histeryczne,
• fobie,
• objawy obsesyjne i kompulsywne
• depresja.

Profesor Jerzy Aleksandrowicz, wybitny specjalista, psychiatra zajmujący się leczeniem zaburzeń nerwicowych u dorosłych, autor książek, m.in. ‘Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości’ uważa, że w nerwicy dochodzi do zakłócenia procesów psychicznych, co prowadzi do określonych objawów z zakresu zachowania (np.

unikania jakichś miejsc, natrętnego dotykania przedmiotów), pewnych przeżyć (pojawiają się natrętne myśli, lęki) lub dolegliwości somatycznych (bicie serca, ból głowy). Co ważne jednak, objawy te, choć często uniemożliwiają choremu normalne funkcjonowanie, nie oznaczają uszkodzenia układów czy narządów ciała. Innymi słowy, chory wpada w błędne koło.

Lęk wywołuje objawy somatyczne, które z kolei nasilają lęk.

Przyczyny nerwicy

Chorobę wywołuje kompilacja kilku czynników: ogólnego stanu psychofizycznego, trudnych sytuacji życiowych (zwłaszcza tych wywołujących długotrwały stres i urazy psychiczne) oraz tzw.

konfliktów wewnętrznych, często tak mocno zepchniętych do podświadomości, że aż nieuświadomionych.

Najczęściej mają one związek z wymaganiami społecznymi, pełnioną rolą społeczną lub zewnętrznymi oczekiwaniami, a tym, czego dana osoba rzeczywiście chce i pragnie.

– Pochodzę z chłopskiej rodziny, w której za cel postawiono sobie wykształcenie dzieci – opowiada Sabina.

– Dalej jednak wyobraźnia rodziców nie sięgała, bo kiedy skończyłam 25 lat, jako starą pannę, zmuszono mnie do małżeństwa z człowiekiem, który miał co prawda jakiś majątek, ale edukację skończył na zawodówce, a jego poglądy na życie kształtowała apodyktyczna matka.

Gdy zaszłam w ciążę, teściowa stwierdziła, że w jej domu nie ma warunków dla małego dziecka, więc po urodzeniu córki na ponad rok wróciłam do rodziców. W końcu mąż się opamiętał. Przyjechał po nas i przez sześć kolejnych lat, do czasu wybudowania własnego domu, mieszkaliśmy z teściami.

Sabina wspomina ten okres jako jeden z najtrudniejszych w życiu. To wtedy zaczęły ją męczyć zaparcia, otępiające bóle głowy i powtarzające się problemy z oddychaniem. – Dzieliłam dach z kobietą, która mnie nienawidziła i jawnie to okazywała.

A jednocześnie musiałam być jej wdzięczna za zajmowanie się dziećmi, kiedy byłam w pracy. Mąż ani razu nie stanął po mojej stronie. Wkrótce zaczęły się między nami regularne awantury.

Po jakimś czasie oboje wymyślili sobie, że nie powinnam pracować, więc rzuciłam firmę i przeszłam na zasiłek. Przyszło mi to tym łatwiej, że zaczęłam tracić siły i unikać kontaktów z ludźmi. Gdy miałam gdzieś wyjść, myślałam tylko o tym, co złego może mnie spotkać.

Kiedyś przed wywiadówką córki zasłabłam. Trafiłam na pogotowie z podejrzeniem zawału, ale lekarz stwierdził, że nic mi nie jest.

Jak rozpoznać zaburzenia nerwicowe

Iga Borkowska, psycholog i psychoterapeuta na stronie prowadzonego przez siebie gabinetu Maturitas wyjaśnia, że najczęściej na początku chory na nerwicę nie wie, co mu dolega. ‘Zaczyna się od pojedynczego ataku. Idziesz lub jedziesz i nagle, bez żadnej zapowiedzi, nie możesz złapać tchu albo czujesz, że kołacze ci serce albo odczuwasz przeszywające gorąco lub może lęk’.

To wszystko objawy zaburzeń nerwicowych, które, jak się szacuje, mogą dotykać nawet 20-25 proc. ludzi na świecie. W Polsce na nerwicę cierpi aż 8 mln osób.

Nie u wszystkich objawy są na tyle silne, że wymagają konsultacji lekarskiej i specjalistycznego leczenia w postaci psychoterapii lub farmakologii.

Są i tacy, którzy swoich dolegliwości nie łączą z tą jedną z najpopularniejszych chorób o podłożu psychicznym. Zwłaszcza że nie ma jednej nerwicy.

Zaburzeń nerwicowych jest wiele, należą do nich m.in.:

• fobie,
• nerwice natręctw,
• zaburzenia somatyczne,
• nerwice depresyjne,
• nerwice związane z ciężkim stresem.

Rzadko też diagnozuje się jedną postać nerwicy. Najczęściej u chorych występują tzw. typy mieszane.

– Kiedy duszności zaczęły się powtarzać, spanikowałam, zaczęłam jeździć po kolejnych lekarzach i w końcu leczyć się na serce – mówi Sabina. – Córka znajomej wciągnęła mnie nawet do eksperymentalnych badań dla osób z problemami kardiologicznymi. Ale to nie pomagało.

Wręcz przeciwnie, zaczęły się ogromne problemy ze snem. Całe noce oglądałam telewizję, zasypiałam na dwie, trzy godziny nad ranem. W dzień byłam nie do życia. Ciągle zmęczona, rozdrażniona, dająca sobą pomiatać nierozumiejącemu mojego stanu mężowi.

Strasznie cierpiały na tym dzieci, o które panicznie się bałam. Gdy córka zbyt długo nie wracała ze szkoły, potrafiłam wsiąść na rower i szukać jej po mieście. Ale nigdy nie przyznałam się, że robię to z lęku o nią.

Zamiast tego miała w domu piekło i powtarzające się awantury.

Leczenie nerwicy

Sabina przez pięć lat brała leki psychotropowe przepisywane regularnie nie przez psychiatrę, ale przez lekarkę pierwszego kontaktu. – Do psychiatry poszłam raz. Od razu powiedział, że to nerwica.

Podejrzewałam, że ma rację, ale uważałam, że oprócz niej mam jeszcze inne problemy, bardziej z ciałem niż z głową. Uznałam, że przede wszystkim muszę leczyć ciało. Ale to się wiązało z kolejnymi badaniami i wizytami u specjalistów, a ja nie miałam na to siły. Byłam wrakiem człowieka.

Poszłam do swojej lekarki i powiedziałam, że ma mi dać coś na uspokojenie, bo podejrzewam, że wariuję. Przepisała psychotropy. Przytyłam po nich 14 kilo, miałam takie zatwardzenia, że niemal nie bywałam w toalecie, a skóra stała się sucha i zaczęła schodzić płatami.

Czy czułam się lepiej? Chwilami tak, choć to nie było leczenie, tylko stan ogólnego ‘zamulenia’.

‘Zamulenie’ nie uchroniło jednak Sabiny przed utratą włosów (żaden lekarz nie potrafił wskazać przyczyny), ciągłym lękiem o siebie i dzieci, paraliżującym strachem przed wyjściem z domu, wielomiesięcznymi epizodami bezsenności, duszności, drętwieniem nóg, ogólnym osłabieniem i rozdrażnieniem.

– Tak się nie da żyć i naprawdę czułam, że zbliżam się do kresu wytrzymałości. Wykonałam więc ostatni zryw i poszłam do innej lekarki. Dziś myślę, że ta wizyta uratowała mi życie. Pani doktor zrobiła badania i kazała odstawić wszystkie leki.

Wykryła u mnie chorobę Hashimoto i oczywiście potwierdziła nerwicę. To dzięki niej leczę się u dobrego endokrynologa, a od pół roku także u psychiatry, który po kilku miesiącach prób dobrał mi niewielkie dawki nowoczesnych psychotropów.

Czuję, jakbym wracała do świata żywych – cieszy się Sabina.

Nie ma jednak wątpliwości, że nerwica jeszcze zaatakuje. – Boję się, ale chcę się na to przygotować – twierdzi. – Psychiatra coraz częściej wspomina o terapii. Wstydzę się, na razie nie jestem na nią gotowa, ale może za jakiś czas się zdecyduję.

Najważniejsze, że zaczęłam w miarę normalnie funkcjonować. Wychodzę do ludzi, zapisałam się nawet do stowarzyszenia gminnego. Jeszcze niedawno sama myśl o spotkaniu w większym gronie osób spowodowałaby atak paniki.

Teraz stwierdzam, że to męczące, ale na pewno mi pomaga.

NERWICA – LECZENIE, OBJAWY, PRZYCZYNY, TERAPIE

Co to jest nerwica i jakie są jej przyczyny

Gdy ludzie w codziennych rozmowach używają słowa nerwica, znerwicowany, często mają na myśli, że ktoś jest nerwowy, wybuchowy, źle sypia… Jest w tym trochę racji, bo w nerwicy, a jest to termin potoczny, najczęściej występuje napięcie i lęk – często maskowany złością.

Jednak sam fakt, że ktoś jest podirytowany, czy zniecierpliwiony jeszcze o zaburzeniach nerwicowych nie świadczy.

Zaburzenia nerwicowe, powszechnie nerwica dość specyficzna i dla osoby raczej przykra reakcja obronna organizmu.  Reakcja na sytuacje stresowe, zwłaszcza te bardzo przewlekłe.

Nie zawsze stres jest świadomy, ale objawy i tak dają się mocno we znaki. Czasem utrudnia albo i wręcz uniemożliwia funkcjonowanie w życiu.

Ponieważ lęk i ciągłe napięcie są najczęściej występującym objawem, używa się również pojęcia zaburzenia lękowe. Lęk, niepokój, napięcie, których w sposób racjonalny uzasadnić się przeważnie nie udaje… 

Nerwice powstają w następstwir przeżycia sytuacji stresowej, z którą nie jesteśmy sobie w stanie poradzić, często jest wynikiem wypartych traum – wewnętrznych konfliktów w psychice, których nie jesteśmy świadomi. 

Objawy nerwic 

Lęk w nerwicy może przejawiać się różnie, bywa to np. panika, martwienie się, kołatanie serca, kula w gardle, zawroty głowy, obawa przed śmiercią, zasłabnięcia.

Jednak zachowanie człowieka cierpiącego na nerwicę, choć może być zauważalne albo i znacznie zaburzone, mieści się zazwyczaj w „granicach tzw.normy”. Podkreślmy – zazwyczaj.  Dla otoczenia czymś niezrozumiałym jest lęk, który nie ma wyraźnej przyczyny.

Nie trzeba dodawać, że to czyni życie osoby cierpiącej na dolegliwości nerwicowe jeszcze trudniejszym.

Rodzaje nerwic

Wyróżniamy wiele rodzajów nerwic. Jedne mogą mieć objawy zupełnie nie podobne do innych jej odmian.

Gwałtowna, paniczna reakcja osoby cierpiącej na fobię na przedmiot lęku jest przecież skrajne różna od wyglądających na rytualne zachowań kompulsywnych.

Inne są mechanizmy działania zaburzeń, które jednak są zaburzeniami z tej samej rodziny. Na naszej stronie internetowej można przeczytać artykuły, które przybliżą konkretne rodzaje nerwic

• Nerwica natręctw
• Natręctwa myślowe
• Czynności przymusowe (kompulsje) 
• Nerwica lękowa
• Nerwica hipochondryczna
• Nerwica histeryczna
• Fobie

Leczenie nerwic

Jeżeli stan osoby cierpiącej na nerwicę na to pozwala podstawą leczenia nerwicy powinna być psychoterapia. Konieczne jest dotarcie do źródła problemu – do wspomnień lub emocji, które zostały wyparte ze świadomości. Terapia skupia się jednak także na eliminacji gwałtownych reakcji i próbie zmiany sposobu zachowania osoby w zetknięciu z czynnikiem lękowym.

Pacjent uczy się rozpoznawać własne objawy i rozumieć własne reakcje. Zmiana sposobu odbierania i interpretacji bodźca lękotwórczego jest istotna. 

• W kontekście terapii nerwic mówi się często o konieczności przerwania mechanizmu błędnego koła – w rzeczywistości w zetknięciu z czynnikiem wywołującym lęk czynnik ten wywołuje objawy, a nasilenie się objawów, zwiększa lęk.
•            Jeżeli potrzebujesz wsparcia z walką z nerwicą, zadzwoń.  
•        tel  512 021 100       tel  509 744 633