Występowanie żylnych zespołów uciskowych związane jest najczęściej z anatomicznie niekorzystnym ułożeniem naczyń żylnych względem głównych pni tętniczych, bądź wynika z obecności utrudnionego odpływu krwi żylnej wskutek występowania nieprawidłowej masy (np. guza czy tętniaka), która istotnie wpływa na funkcjonowanie żył kończyny dolnej, miednicy małej czy jamy brzusznej.
W naszej codziennej praktyce flebologicznej coraz częściej spotykamy pacjentów, którzy przez lata bezskutecznie poszukują przyczyny niespecyficznych dolegliwości ze strony jamy brzusznej czy miednicy małej. U osób z utrudnionym odpływem krwi żylnej widujemy typowo poszerzone żyły w układach powierzchownym i głębokim, w tym tzw.
żylaki atypowe, często już w młodym wieku. U kobiet dość znamiennym objawem jest występowanie żylaków atypowych już przed urodzeniem pierwszego dziecka.
O możliwości występowania żylnego zespołu uciskowego należy pomyśleć w szczególności u osób z przewlekłym bólem brzucha i miednicy, u których wykluczono typowe dolegliwości żołądkowo-jelitowe.
Rozwój układu żylnego jamy brzusznej i miednicy małej jest zjawiskiem bardzo złożonym i tym samym podatnym na różne zaburzenia. Prawidłowe pojawianie się i zanikanie pni żylnych w tej części ciała obserwowane w życiu płodowym zapewnia prawidłowy rozwój wielu organów i ich należyte działanie w przyszłości.
Sytuacja się komplikuje, gdy głównie pnie naczyniowe w życiu płodowym umiejscawiają się nieprawidłowo, co skutkować może zaburzonym układem naczyń żylnych w stosunku do tętnic i uciskaniem tych pierwszych przez drugie.
Do najczęstszych żylnych zespołów uciskowych zaliczamy: zespół dziadka do orzechów oraz zespół May-Thurnera.
Zespół dziadka do orzechów związany jest ze zjawiskiem zaburzonego odpływu krwi żylnej z obszaru spływu lewej żyły nerkowej. Do ucisku lewej żyły nerkowej dochodzi najczęściej w miejscu jej krzyżowania na poziomie tętnicy krezkowej górnej (wariant przedni) lub w przypadku jej zaortalnego położenia (wariant tylny).
Zespół May-Thurnera związany jest ze zjawiskiem zaburzonego odpływu krwi żylnej z obszaru spływu układu żył biodrowych po lewej stronie ciała.
Do ucisku dochodzi typowo na poziomie skrzyżowania tętnicy biodrowej wspólnej prawej z żyłą biodrową wspólną lewą. Ujawnianie się tego typu nieprawidłowości anatomicznych występuje częściej u kobiet.
W wielu przypadkach pewne objawy skrzyżowania naczyń widoczne są już przed porodem, a w sposób najbardziej dobitny po urodzeniu pierwszego dziecka
1
Zjawisko dziadka do orzechów należy do najczęstszych pierwotnych wariantów uciskowych na spływy żylne w organizmie człowieka. Najczęściej obserwujemy je na poziomie skrzyżowania lewej żyły nerkowej i tętnicy krezkowej górnej tuż pod jej odejściem od aorty brzusznej.
czytaj więcej
Zjawisko dziadka do orzechów należy do najczęstszych pierwotnych wariantów uciskowych na spływy żylne w organizmie człowieka. Najczęściej obserwujemy je na poziomie skrzyżowania lewej żyły nerkowej i tętnicy krezkowej górnej tuż pod jej odejściem od aorty brzusznej.
Anatomiczne zjawisko ‘dziadka do orzechów’ polega na zaburzeniach odpływu krwi żylnej na poziomie spływu lewej żyły nerkowej. Związane jest ono z szeregiem objawów klinicznych, które wynikają z zaburzeń przepływu krwi w samej żyle nerkowej oraż żyłach do niej uchodzących, takich jak: żyły jajnikowa (lub jądrowa) czy żyły przykręgosłupowe.
Zjawisko dziadka do orzechów występuje wówczas, gdy tętnica krezkowa górna odchodzi od aorty brzusznej pod bardzo małym kątem. Tak małym, iż swobodne przejście lewej żyły nerkowej jest anatomicznie niemożliwe.
Dochodzi wówczas (wraz z rośnięciem dziecka) do postępującego ucisku i rozpłaszczenia pnia żylnego. Sytuację pogłębia zazwyczaj uwydatniona krzywizna kręgosłupa.
Do typowych objawów zespołu dziadka do orzechów należą:
- bóle brzucha, podbrzusza lub pleców, szczególnie często lokalizujące się po stronie lewej
- przymusowe ustawienie kręgosłupa z jego odchyleniem na lewo
- bolesność w rzucie jajników, częściej po stronie lewej
- ból okolicy krocza (tzw. wulwodynia)
- występowanie żylaków atypowych na nogach
Więcej na tema żylaków atypowych i wulwodyni można przeczytać w dziale NIEWYDOLNOŚĆ ŻYLNA MIEDNICY.
2
Zjawisko May-Thurnera po raz pierwszy dokładnie opisane zostało w roku 1965.
Współcześnie definiowane jest ono jako utrudnienie odpływu krwi żylnej z poziomu kończyny dolnej lewej powstałe wskutek obecności zmian o typie przegrody (przegród) w świetle lewej żyły biodrowej wspólnej lewej lub z powodu jej ucisku, wywołanego przez przebiegającą w bezpośredniej bliskości tętnicę biodrową wspólną prawą.
czytaj więcej
Zjawisko May-Thurnera po raz pierwszy dokładnie opisane zostało w roku 1965.
Współcześnie definiowane jest ono jako utrudnienie odpływu krwi żylnej z poziomu kończyny dolnej lewej powstałe wskutek obecności zmian o typie przegrody (przegród) w świetle lewej żyły biodrowej wspólnej lewej lub z powodu jej ucisku, wywołanego przez przebiegającą w bezpośredniej bliskości tętnicę biodrową wspólną prawą.
Ucisk lewej żyły biodrowej wspólnej na poziomie jej skrzyżowania z prawą tętnicą biodrową wspólną i niekorzystne konsekwencje z tego wynikającego, to jedno z ważniejszych zjawisk anatomicznych w układzie żylnym, doprowadzające do wczesnej niewydolności żylnej miednicy, niewydolności żylnej kończyn dolnych (częściej lewej), a także groźnej dla życia zakrzepicy proksymalnej w lewej kończynie dolnej.
Określenie zespół May-Thurnera używane jest wyłącznie w sytuacjach, gdy niewłaściwa konfiguracja naczyń powoduje występowanie objawów typowych dla zaburzonego odpływu krwi żylnej zarówno z poziomu miednicy małej, jak i kończyn dolnych.
Zjawisko May-Thurnera ujawnia się najczęściej u kobiet będących w ciąży. Wynika to bezpośrednio ze zwiększającej się ciasnoty w czasie wzrastania płodu i dodatkowych niesprzyjających warunków w odpływie krwi żylnej z miednicy.
Wariant ucisku lewej żyły biodrowej wspólnej przez tętnice biodrową wspólną prawą (rzadziej lewą) może powodować:
- ciężką formę zakrzepicy żylnej (tzw. proksymalną), obejmującej segment biodrowo-udowy
- zakrzepice nawrotowe w przypadkach nieleczonych
- zaburzenia odpływu krwi doprowadzające do silnego chromania żylnego w lewej nodze
- żylaki powrózka nasiennego u mężczyzn
- żylaki miednicy u kobiet
- zaawansowaną niewydolność żylną z powstawaniem niegojących się owrzodzeń żylnych włącznie
- żylaki atypowe na nodze lewej
- dyskomfort z towarzyszącym obrzękiem i ciężkością występujący częściej w lewej nodze
3
Diagnostyka żylnych zespołów uciskowych oparta jest współcześnie na wykorzystaniu najnowszych metod obrazowych.
Często należyte zdiagnozowanie problemu i zaplanowanie leczenia wymaga użyciu kilku z poniższych metod.
W dalszym ciągu badaniem z wyboru, szczególnie na etapie wstępnym, jest dobrze wykonane badanie USG Doppler żył kończyn dolnych, okolic intymnych, miednicy małej i jamy brzusznej.
czytaj więcej
Diagnostyka żylnych zespołów uciskowych oparta jest współcześnie na wykorzystaniu najnowszych metod obrazowych.
Często należyte zdiagnozowanie problemu i zaplanowanie leczenia wymaga użyciu kilku z poniższych metod.
W dalszym ciągu badaniem z wyboru, szczególnie na etapie wstępnym, jest dobrze wykonane badanie USG Doppler żył kończyn dolnych, okolic intymnych, miednicy małej i jamy brzusznej.
W zależności od potrzeb diagnostycznych specjaliści Kliniki Flebologii wykonują pełne spektrum badań obrazowych układu żylnego, tj.:
- flebografię klasyczną przy pomocy cyfrowego angiografu
- warikografię klasyczną (obrazowanie żylaków w czasie selektywnego podania środka kontrastowego)
- wenografię kontrastową w przy użyciu tomografii komputerowej (CTV)
- wenografię kontrastową i bezkontrastową przy pomocy rezonansu magnetycznego (MRV)
- wewnątrzżylne badanie ultrasonograficzne (IVUS)
Badania analizowane przez naszych lekarzy radiologów wykonywane są w pracowniach diagnostyki obrazowej Centrum Medycyny Sportowej w Warszawie przy ul. Wawelskiej 5 (Klinika Flebologii znajduje się w tym samym budynku) oraz w Szpitalu Medicover w Warszawie (dzielnica Wilanów).
Jeszcze kilka-kilkanaście lat temu jedyną opcją terapeutyczną dla pacjentów z żylnymi zespołami uciskowymi było leczenie operacyjne.
Obecnie w erze daleko rozwiniętej diagnostyki obrazowej (flebografia cyfrowa, ultrasonografia wewnątrznaczyniowa IVUS), a także dzięki współczesnym technikom radiologii interwencyjnej, stosuje się leczenie wewnątrznaczyniowe lub wewnątrznaczyniowe połączone z chirurgią małoinwazyjną (tzw. postępowanie hybrydowe).
Dokładne zdiagnozowanie zjawiska, określenie stopnia ucisku pnia żylnego oraz konfiguracji wszystkich naczyń żylnych i tętniczych, pozwalają na zastosowanie wewnątrznaczyniowego leczenia celowanego.
Terapia żylnych zespołów uciskowych polega na wyleczeniu przyczyny (np. wystentowaniu zwężonego naczynia żylnego) i w dalszej kolejności na eliminacji skutków choroby, tj. najczęściej zamknięciu powstałych wcześniej żylaków (np.
przy użyciu technik embolizacyjnych).
W Klinice Flebologii decyzja i planowanie ewentualnego zabiegu poprzedzane są zawsze wykonaniem dokładniejszych badań obrazowych. Przed podjęciem ostatecznej decyzji co do wyboru metody leczenia konieczna jest konsultacja u specjalistów z naszego zespołu: radiologa, radiologa interwencyjnego i chirurga naczyniowego.
Więcej informacji na temat leczenia przy użyciu nowoczesnych małoinwazyjnych technik embolizacyjnych można znaleźć w dziale EMBOLIZACJE ŻYLNE.
ZAKRES CEN ZA JEDEN ZABIEG WENOPLASTYKI Z JEDNOCZASOWĄ EMBOLIZACJĄ ŻYLNĄ: od 13 500 zł
Teraz możesz umówić się na konsultację online w Klinice Flebologii i otrzymać pomoc także zdalnie, bez wychodzenia z domu.
Klinika Flebologii to nowoczesna placówka medyczna zlokalizowana w sercu Warszawy oferująca diagnostykę i kompleksowe leczenie wszystkich chorób układu żylnego!
Objaw Trousseau w przebiegu tężyczki – opis i znaczenie
Fot: KatarzynaBialasiewicz / gettyimages.com
Objaw Trousseau powstaje w obrębie mięśni przedramienia (głównie – zginaczy ręki). Jest wynikiem nieprawidłowej reakcji tkanki mięśni poprzecznie prążkowanych na niedokrwienie przy znacznie obniżonym poziomie wapnia we krwi. Pomaga potwierdzić przyczynę innych, mniej specyficznych objawów tężyczki.
Zjawisko przykurczu zginaczy ręki w warunkach niedotlenienia opisał w drugiej połowie XIX w. Armand Trousseau. Na cześć odkrywcy objaw został nazwany jego imieniem. Ze względu na charakterystyczny wygląd występowanie tego symptomu pozwala z dużą pewnością rozpoznać hipokalcemię.
Jak wygląda dodatni objaw Trousseau?
Objaw Trousseau wywołuje się najczęściej za pomocą mankietu klasycznego (rtęciowego lub manometrycznego) ciśnieniomierza.
Po zmierzeniu ciśnienia tętniczego na kończynie górnej (w typowy sposób) mankiet dopompowuje się do wartości wyższej od ciśnienia skurczowego o ok. 20–25 mmHg. Po 2–3 minutach dochodzi do silnego skurczu mięśni przedramienia.
Ręka mocno zgina się w kierunku dłoniowym, lekko ugięte palce wraz z kciukiem przylegają do siebie, tworząc „dzióbek”. Chory nie jest w stanie chwytać przedmiotów. Nie może też samodzielnie wyprostować ręki, a badający spotyka się przy tym zabiegu z dużym oporem.
Po rozluźnieniu mankietu i powrocie normalnego krążenia objaw stopniowo ustępuje. Może jednak pozostawać po nim utrzymująca się bolesność i wyczuwalnie zwiększone napięcie mięśni.
Objaw Trousseau – przyczyny powstawania
Wapń spełnia bardzo ważną rolę w funkcjonowaniu mięśni – zarówno gładkich, jak i poprzecznie prążkowanych. Aby można było prawidłowo wykonywać ruchy, niezbędna jest ich prawidłowa czynność skurczowa.
Jednak np.
mięśnie zginające przedramię muszą po wykonaniu swojego zadania szybko zmniejszyć napięcie – w przeciwnym razie niemożliwe byłoby wyprostowanie kończyny przez mięśnie przeciwstawne (prostowniki).
Aby mięśnie mogły działać, a następnie powrócić do stanu początkowego, potrzebna jest obecność znacznej ilości wapnia. Jeśli dochodzi we krwi do niedoboru tego pierwiastka w postaci wolnej, zaczyna go również brakować w mięśniach i proces ich relaksacji (rozluźniania) jest zdecydowanie wolniejszy.
Łatwiej też dochodzi do skurczów mięśnia pod wpływem pobudzenia mechanicznego (uderzenie w mięsień) lub niedokrwienia. Ten mechanizm wykorzystuje się przy wywoływaniu objawu Trousseau. Reakcja na pobudzenie mięśnia opukiwaniem jest za to wykorzystywana w prowokowaniu podobnego zjawiska, które nazwano objawem Chvostka.
Ma ono identyczne znaczenie diagnostyczne.
Objaw Chvostka polega na pojawianiu się pojedynczego, silnego skurczu mięśni mimicznych twarzy pod wpływem opukiwania młoteczkiem neurologicznym jednego z mięśni żwaczy (poruszających żuchwę). Reakcją może też być seria drobnych, występujących chaotycznie w obrębie twarzy, skurczów różnych mięśni.
Objaw Trousseau – przyczyny występowania
Jedyną istotną przyczyną występowania objawu Trousseau jest znaczące obniżenie poziomu wapnia we krwi, czyli hipokalcemia. W praktyce klinicznej określa się nie tylko całkowity poziom jonów tego pierwiastka, ale również jego frakcję wolną (niezwiązaną np.
z białkami osocza), gdyż to ona ma decydujące znaczenie dla powstawania ostrych symptomów niedoboru wapnia, czyli tężyczki. Objaw Trousseau jest jedną z pierwszych jej oznak, które można zaobserwować. Przyczynami braku dostatecznej ilości wapnia w organizmie są m.
in.:
- niedobór tego pierwiastka w diecie,
- zaburzenia jego wchłaniania w jelitach,
- brak witaminy D, która jest niezbędna do przyswajania wapnia w przewodzie pokarmowym i do przenikania z osocza do mięśni,
- zaburzenia hormonalne (głównie dotyczące przytarczyc),
- ostre zapalenie trzustki.
Nadmierna utrata wapnia może być również spowodowana dysfunkcją nerek albo stosowaniem leków zwiększających jego wydalanie, np. niektórych leków moczopędnych.
Inne objawy hipokalcemii i tężyczki
Przewlekły niedobór wapnia może prowadzić do licznych symptomów chorobowych. Apatia, męczliwość, uporczywe i bolesne skurcze mięśni (w tym również niebezpieczne, napadowe zwiększenie napięcia mięśni krtani), zaburzenia rytmu serca, odwapnienie kości (osteoporoza) i wynikające z niego złamania to tylko niektóre charakterystyczne objawy.
Leczenie w przypadku stwierdzenia objawu Trousseau
Aby próba wywołania objawu Trousseau miała negatywny wynik, należy nie tylko w krótkim czasie szybko zdiagnozować i rozpocząć leczenie podstawowej przyczyny, ale również szybko uzupełnić niedobory wapnia i witaminy D, potwierdziwszy je uprzednio badaniami laboratoryjnymi.
Ostre objawy tężyczki (w tym objaw Trousseau) ustępują bardzo szybko po powrocie do prawidłowych wartości poziomu wapnia we krwi.
Należy jednak pamiętać, że każde wahanie jego stężenia pod wpływem choroby może spowodować szybkie pogorszenie się stanu chorego.
Dlatego kontrola laboratoryjna i uzupełnianie niedoborów muszą (pod opieką lekarską) trwać do czasu, gdy wyeliminuje się pierwotną przyczynę hipokalcemii.
Czy artykuł okazał się pomocny?
Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych
Nazwy objawów chorobowych często pochodzą od nazwisk lekarzy, którzy opisali je po raz pierwszy; opisowe nazwy objawów są zazwyczaj zbyt długie, by posługiwać się nimi w praktyce klinicznej.
272 kontakty: Aleksander Piotrowski, Alfred de Musset, Alfred Stieda, Armand Trousseau, Austin Flint (1812-1886), Łazar Minor, Benjamin Collins Brodie, Bruzda Harrisona, Carl Jakob Adolf Christian Gerhardt, Charles Alfred Ballance, Charles Edward Beevor, Choroba Dariera, Choroba Oguchiego, Edward Flatau, Eponimy anatomiczne, Eponimy medyczne, Ernst Trömner, Ernst Viktor von Leyden, Eufemiusz Herman, Fazy Korotkowa, František Chvostek, Friedrich Trendelenburg, Frigyes Korányi, Głowa Meduzy, George Alexander Gibson, Gorączka Pela-Ebsteina, Graham Steell, Grigorij Rossolimo, Guillaume Duchenne, Gustaw Bikeles, Guz insulinowy, Guzek Oslera, Guzki Heberdena, Guzki Lischa, Hans Curschmann, Hans Heinrich Georg Queckenstedt, Hans Kehr, Harvey Cushing, Heinrich Auspitz, Heinrich Bernhard, Heinrich Köbner, Heinrich Quincke, Henry Charlton Bastian, Henry Koplik, Henryk Lewenfisz-Wojnarowski, Hermann Oppenheim, Hipokrates, Ismar Isidor Boas, Izydor Krzemicki, Jakub Mackiewicz, …, James Crichton-Browne, Jan Fryderyk Wilhelm Malcz, Jan Piltz, Józef Babiński, Józef Brudziński, Jean Cruveilhier, Jean Lhermitte, Jean-Martin Charcot, Joaquín Albarrán, John Dalrymple (okulista), Jonathan Hutchinson, José Carvallo, Karl Rauchfuss, Kazimierz Orzechowski (neurolog), Kisaku Yoshimura, Kurt Mendel, Linie Beau, Lista eponimicznych nazw chorób, Louis Virgil Hamman, Ludvig Puusepp, Ludwig Bruns, Ludwig Georg Courvoisier, Ludwig Traube, Maurice Raynaud, Meduza (córka Forkosa), Moritz Heinrich Romberg, Napoleon Baniewicz, Nathan Weiss, Nikołaj Korotkow, Nikolaus Friedreich, Objaw Aarona, Objaw Abadiego, Objaw Adsona, Objaw Allisa, Objaw Amossa, Objaw Argylla Robertsona, Objaw Asboe-Hansena, Objaw Auspitza, Objaw Babińskiego, Objaw Baniewicza, Objaw Battle’a, Objaw Beevora, Objaw Bella, Objaw Bikelesa, Objaw Binga, Objaw Blumberga, Objaw Bostona, Objaw Broadbenta, Objaw Brudzińskiego, Objaw Cardarellego, Objaw Chadwicka, Objaw Chełmońskiego, Objaw Chvostka, Objaw Courvoisiera, Objaw Cruveilhiera, Objaw Cullena, Objaw Dalrymple’a, Objaw Dariera, Objaw de Musseta, Objaw Dennie-Morgana, Objaw Derbolowsky’ego, Objaw Destota, Objaw Drehmanna, Objaw Duchenne’a, Objaw Durozieza, Objaw Erba, Objaw Ewarta, Objaw Fageta, Objaw Fajersztajna-Krzemickiego, Objaw Flataua, Objaw Franceschettiego, Objaw Glanzmana, Objaw Goldflama, Objaw Gottrona, Objaw Gowersa, Objaw Gradenigo, Objaw Graefego, Objaw Greya Turnera, Objaw Griesingera, Objaw Gunna, Objaw Halsteadta, Objaw Hammana, Objaw Hegara, Objaw Hermana, Objaw Hertoghe’a, Objaw Higoumenakisa, Objaw Hilla, Objaw Homansa, Objaw Hoovera (pulmonologiczny), Objaw Hutchinsona, Objaw Janewaya, Objaw Jaworskiego, Objaw Jeffreya, Objaw Jellinka, Objaw Katza-Wachtela, Objaw Köbnera, Objaw Kehra, Objaw Kerniga, Objaw kliniczny, Objaw Kochera, Objaw Kussmaula, Objaw Lasègue’a, Objaw Levine’a, Objaw Lhermitte’a, Objaw Liskera, Objaw Lowenberga-Maya, Objaw Lusta, Objaw Macewena, Objaw Mackiewicza, Objaw Markle’a, Objaw Mayra, Objaw Möbiusa, Objaw Mendla-Bechterewa, Objaw Murphy’ego, Objaw nadgarstkowy Kosowicza, Objaw Naffzigera, Objaw Neriego, Objaw Nikolskiego, Objaw Olivera, Objaw Oppenheima, Objaw Ortolaniego, Objaw Otta, Objaw Pastii, Objaw Payra, Objaw Pembertona, Objaw Phalena, Objaw Popowa, Objaw Raynauda, Objaw Roemhelda, Objaw Romañy, Objaw Rossolimo, Objaw Rovsinga, Objaw Rumpla-Leedego, Objaw Russella, Objaw Saegessera, Objaw Schäffera, Objaw Schobera, Objaw Schwartzego, Objaw Spaldinga, Objaw Stellwaga, Objaw Stransky’ego, Objaw Throckmortona, Objaw Tinela-Hoffmana, Objaw Trendelenburga, Objaw Troisiera, Objaw Trousseau (żylny), Objaw Trousseau (klasyczny), Objaw Vossa, Objaw Wahla-Kadera, Objaw Weila-Edelmana, Objaw Westermarka, Objaw Winterbottoma, Oddech Biota, Oddech Cheyne’a-Stokesa, Oddech Kussmaula, Odruch źreniczny neurotoniczny Piltza, Odruch źreniczny paradoksalny Piltza, Odruch Puuseppa, Odruch Trömnera, Otto Haab, Ottomar Rosenbach, Pasma Meesa, Paul Broca, Paul Dubois, Paul Julius Möbius, Paul Louis Duroziez, Paznokcie Muehrckego, Paznokcie Plummera, Paznokcie Terry’ego, Pentada Reynoldsa, Pierścień Kaysera-Fleischera, Pierścienie Cabota, Pierre Marie, Pieter Klazes Pel, Pietro Grocco, Piotr Nikolski, Plamki Bitota, Plamki Brushfielda, Plamki Koplika, Plamki Rotha, Próba Romberga, Pupillotonia, Robert Bárány, Robert Wartenberg, Rudolf Rosner, Rudolf Virchow, Samuel Goldflam, Spirale Curschmanna, Stanisław Progulski, Szmer Austina Flinta, Szmer Careya Coombsa, Szmer Gibsona, Szmer Grahama Steella, Tętno Corrigana, Terry-Thomas, Theodor Rumpel, Thomas Brushfield, Thorkild Rovsing, Trójkąt Codmana, Trójkąt Grocco-Rauchfussa, Trójkąt Sherrena, Triada Addisa, Triada Becka, Triada Carneya, Triada Charcota, Triada Cushinga, Triada Virchowa, Walter Dandy, Władimir Biechtieriew, Władysław Sterling, Wilhelm Ebstein, Wilhelm Griesinger, Wilhelm Heinrich Erb, Wilhelm Uhthoff, William Heberden, William Macewen, William Osler, William Richard Gowers, William Stokes, Woldemar Kernig, Zęby Hutchinsona, Zjawisko Uhthoffa. Rozwiń indeks (222 jeszcze) » « Skompresować indeks
Aleksander Piotrowski
thumb szpitala w Dziekance Aleksander Piotrowski (ur. 18 grudnia 1878 w Berlinie, zm. 12 grudnia 1933 w Dziekance) – polski lekarz psychiatra i neurolog, kierownik Krajowego Zakładu Psychiatrycznego w Dziekance.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Aleksander Piotrowski · Zobacz więcej »
Alfred de Musset
Alfred de Musset Grób Alfreda de Musseta, cmentarz Père-Lachaise, Paryż Alfred Louis Charles de Musset (ur. 11 grudnia 1810 w Paryżu, zm. 2 maja 1857 tamże) – francuski poeta, dramaturg, prozaik, przedstawiciel romantyzmu, członek Akademii Francuskiej.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Alfred de Musset · Zobacz więcej »
Alfred Stieda
Alfred Stieda (ur. 11 grudnia 1869 w Dorpacie, zm. 1945) – niemiecki lekarz, chirurg.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Alfred Stieda · Zobacz więcej »
Armand Trousseau
thumb Armand Trousseau (ur. 14 października 1801 w Tours, zm. 23 czerwca 1867 w Paryżu) – francuski lekarz, pediatra.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Armand Trousseau · Zobacz więcej »
Austin Flint (1812-1886)
thumb Austin Flint (ur. 20 października 1812 w Petersham, zm. 13 marca 1886 w Brooklynie) – amerykański lekarz.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Austin Flint (1812-1886) · Zobacz więcej »
Łazar Minor
thumb Łazar Salomonowicz Minor (ros. Лазарь Соломонович Минор, ur. w Wilnie, zm. 1942 w Taszkencie) – rosyjski lekarz neurolog.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Łazar Minor · Zobacz więcej »
Benjamin Collins Brodie
Sir Benjamin Collins Brodie, pierwszy baronet (ur. 9 czerwca 1783, zm. 21 października 1862), angielski fizjolog i chirurg, pionier badań w dziedzinie chorób kości i stawów.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Benjamin Collins Brodie · Zobacz więcej »
Bruzda Harrisona
Bruzda Harrisona – jeden z objawów zaawansowanej krzywicy, opisany przez Edwarda Harrisona w roku 1820, powstający na skutek rozmiękania kości w tej chorobie, a polegający na wciągnięciu żeber w linii przyczepu przepony w postaci zauważalnej bruzdy.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Bruzda Harrisona · Zobacz więcej »
Carl Jakob Adolf Christian Gerhardt
thumb Carl Jakob Adolf Christian Gerhardt (ur. 5 maja 1833 w Spirze, zm. 22 lipca 1902 w Schloss Gamburg) – niemiecki lekarz.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Carl Jakob Adolf Christian Gerhardt · Zobacz więcej »
Charles Alfred Ballance
mały Charles Alfred Ballance (ur. 1856 w Taunton, zm. 9 lutego 1936) – angielski chirurg.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Charles Alfred Ballance · Zobacz więcej »
Charles Edward Beevor
Charles Edward Beevor (ur. 12 czerwca 1854 w Londynie, zm. 5 grudnia 1908 tamże) – angielski neurolog i anatom.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Charles Edward Beevor · Zobacz więcej »
Choroba Dariera
Choroba Dariera (choroba Dariera-White'a, łac. keratosis follicularis, dyskeratosis follicularis, ang. Darier-White disease, Darier's disease, DAR, DD) – genetycznie uwarunkowana choroba skóry, spowodowana zaburzeniem rogowacenia w obrębie mieszków włosowych i poza nimi.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Choroba Dariera · Zobacz więcej »
Choroba Oguchiego
Choroba Oguchiego – rzadka choroba genetyczna o dziedziczeniu autosomalnym recesywnym, objawiająca się upośledzeniem widzenia skotopowego (przedłożeniem adaptacji do widzenia w ciemności).
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Choroba Oguchiego · Zobacz więcej »
Edward Flatau
Edward Flatau (ur. 27 grudnia 1868 w Płocku, zm. 7 czerwca 1932 w Warszawie) – polski lekarz neurolog i psychiatra.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Edward Flatau · Zobacz więcej »
Eponimy anatomiczne
Lista wyszczególnia eponimy anatomiczne i histologiczne: pojęcia anatomiczne i histologiczne pochodzące od nazwisk, najczęściej anatomów którzy je opisali jako pierwsi, rzadziej od postaci fikcyjnych (jabłko Adama, ścięgno Achillesa).
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Eponimy anatomiczne · Zobacz więcej »
Eponimy medyczne
Eponimy medyczne – terminy używane w medycynie, określające przede wszystkim jednostki i objawy chorobowe oraz pojęcia anatomiczne i fizjologiczne, biorące swoją nazwę od nazwisk ludzi, najczęściej lekarzy, którzy opisali je po raz pierwszy.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Eponimy medyczne · Zobacz więcej »
Ernst Trömner
Ernst Trömner (ur. 1868 w Meranie, zm. 27 maja 1930 w Hamburgu) – niemiecki lekarz neurolog.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Ernst Trömner · Zobacz więcej »
Ernst Viktor von Leyden
Ernst Viktor von Leyden (ur. 20 kwietnia 1832 w Gdańsku, zm. 5 października 1910 w Berlinie) – niemiecki internista i wykładowca.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Ernst Viktor von Leyden · Zobacz więcej »
Eufemiusz Herman
grób Eufemiusza Hermana na Starym Cmentarzu w Łodzi Eufemiusz Józef Herman (ur. 29 września 1892 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 8 maja 1985 w Łodzi) – polski lekarz neurolog.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Eufemiusz Herman · Zobacz więcej »
Fazy Korotkowa
Fazy Korotkowa (tony Korotkowa, ang. Korotkoff sounds) – fazy możliwe do wysłuchania stetoskopem podczas pomiaru ciśnienia tętniczego wykorzystując metodę Korotkowa.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Fazy Korotkowa · Zobacz więcej »
František Chvostek
František Chvostek (Franz Chvostek, ur. 21 maja 1835 w Místku na Morawach, zm. 16 listopada 1884 w Wiedniu) – austriacki lekarz internista, opisał zjawisko nazwane potem objawem Chvostka.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i František Chvostek · Zobacz więcej »
Friedrich Trendelenburg
Friedrich Trendelenburg Friedrich Trendelenburg (ur. 24 maja 1844 w Berlinie, zm. 15 grudnia 1924) – niemiecki chirurg.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Friedrich Trendelenburg · Zobacz więcej »
Frigyes Korányi
Frigyes Korányi (Friedrich von Korányi, ur. 20 grudnia 1828 w Nagykálló, zm. 19 maja 1913 w Budapeszcie) – węgierski lekarz.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Frigyes Korányi · Zobacz więcej »
Głowa Meduzy
Głowa Meduzy (łac. caput medusae) – rzadki objaw krążenia obocznego, charakterystyczny dla nadciśnienia wrotnego.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Głowa Meduzy · Zobacz więcej »
George Alexander Gibson
George Alexander Gibson (ur. 19 kwietnia 1858 w Greenlaw w Berwickshire, zm. 1930) – szkocki profesor matematyki i filozofii naturalnej Ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow i został tam profesorem.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i George Alexander Gibson · Zobacz więcej »
Gorączka Pela-Ebsteina
Gorączka Pela-Ebsteina – rzadko spotykany typ gorączki z cyklicznymi wzrostami i spadkami temperatury w okresie średnio 1–2 tygodni, występujący u pacjentów z chorobą Hodgkina.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Gorączka Pela-Ebsteina · Zobacz więcej »
Graham Steell
Graham Steell (ur. 1851, zm. 10 stycznia 1942) – brytyjski lekarz kardiolog, który opisał objaw kardiologiczny – szmer Grahama Steella.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Graham Steell · Zobacz więcej »
Grigorij Rossolimo
thumb Grigorij Iwanowicz Rossolimo (ros. Григорий Иванович Россолимо, ur. w Odessie, zm. 29 września 1928 w Moskwie) – rosyjski lekarz neurolog.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Grigorij Rossolimo · Zobacz więcej »
Guillaume Duchenne
thumb thumb thumbGuillaume Benjamin Amand Duchenne (ur. 17 września 1806 w Boulogne-sur-Mer, zm. 15 września 1875 w Paryżu) – francuski lekarz neurolog.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Guillaume Duchenne · Zobacz więcej »
Gustaw Bikeles
Gustaw Bikeles (ur. 1 września 1861 we Lwowie, zm. 4 listopada 1918 we Lwowie) – polski neurofizjolog i neurolog żydowskiego pochodzenia, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Nowy!!: Lista eponimicznych nazw objawów chorobowych i Gustaw Bikeles · Zobacz więcej »
Guz insulinowy
Tężyczka
Tężyczka to objaw, charakteryzujący się niekontrolowanymi, często bolesnymi skurczami lub drżeniami mięśni oraz nieprzyjemnymi mrowieniami (zwanymi parastezjami), które mogą trwać różnie długo. Wystąpienie tężyczki związane jest ze zwiększoną szybkością przekazywania sygnałów pomiędzy nerwami a mięśniami, tzw.
nadmierną pobudliwością nerwowo-mięśniową. Pierwiastkiem, który bierze istotny udział w procesach przekazywania impulsów nerwowo-mięśniowych jest wapń.
Dlatego właśnie zmniejszenie stężenia wapnia we krwi (hipokalcemia), któremu często towarzyszy zmniejszenie stężenia magnezu (hipomagnezemia) i potasu (hipokaliemia), prowadzą do występowania tężyczki.
Hormonem, który reguluje gospodarkę wapniowo-fosforanową organizmu jest parathormon (PTH), wydzielany przez przytarczyce (gruczoły, zwykle cztery, zlokalizowane na szyi, w okolicy tarczycy).
W warunkach prawidłowych, kiedy stężenie wapnia we krwi się obniża, parathormon powoduje jego wzrost, poprzez uwolnienie jego zapasów z kości, zwiększenie wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego i zwrotne wchłanianie wapnia w nerkach.
W niedoczynności przytarczyc, parathormon jest wydzielany w niewystarczającej ilości, następstwem tego jest zmniejszone stężenie wapnia w surowicy krwi. W niektórych przypadkach, kiedy zmniejszenie wapnia we krwi jest niewielkie lub dochodzi do niego powoli, typowe objawy tężyczkowe mogą nie występować.
Wyróżnia się dwa rodzaje tężyczki:
- Tężyczka jawna to stan, który cechuje wzmożona pobudliwość nerwowo-mięśniowa przy współistniejących zaburzeniach hormonalnych. Najczęstszymi przyczynami prowadzącymi do wystąpienia tężyczki jawnej są: uszkodzenie przytarczyc w czasie zabiegów operacyjnych na szyi (np. po operacji tarczycy), radioterapia okolic szyi, procesy chorobowe prowadzące do destrukcji przytarczyc oraz inne choroby, w których przebiegu dochodzi do zmniejszenia stężenia wapnia we krwi (ostre zapalenie trzustki, zespół upośledzonego wchłaniania wapnia w jelitach, znaczny niedobór witaminy D). Ponadto do hipokalcemii może dojść w przypadku stanów przebiegających z wyniszczeniem (choroba nowotworowa, alkoholizm), niewystarczającej podaży wapnia z posiłkami oraz jego zwiększonego wydalania z moczem (np. u osób stosujących niektóre leki moczopędne)
- Tężyczka utajona – jej objawy nie są typowe, mogą wystąpić także przy prawidłowym stężeniu wapnia we krwi i być związane z niedoborem magnezu i potasu. W tężyczce utajonej, w wyniku zaburzeń elektrolitowych istnieje gotowość do wystąpienia objawu – np. skurczu mięśnia, ale musi zadziałać bodziec, który go wywoła. Często jest nim zwiększenie pH w organizmie – zasadowica (alkaloza) oddechowa, spowodowana szybkim i głębokim oddychaniem (hiperwentylacją). Do hiperwentylacji dochodzi w sytuacjach stresowych, napadach lękowych w przebiegu nerwic lub a akach paniki. Dla tężyczki utajonej charakterystyczne jest występowanie pewnych objawów neurologicznych – patrz niżej.
Jak często występuje tężyczka?
Tężyczka jest problemem, z którym zgłaszają głównie się młodzi, aktywni zawodowo ludzie, niezależnie od płci. Nie ma jednoznacznych danych określających częstość występowania objawów tężyczkowych w ogólnej populacji. Tężyczka występuje w 40% przypadków pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc i w 75% przypadków w idiopatycznej niedoczynności przytarczyc.
Tężyczka utajona jest zjawiskiem spotykanym często, lecz równie często nie rozpoznawanym, dotyczy głównie młodych kobiet, które zgłaszają bardzo wiele niespecyficznych dolegliwości i szukają porady u lekarzy licznych specjalności. Często jest związana z występowaniem lęku napadowego, który występuje u 1–2% w populacji ogólnej, zwykle w okresie pomiędzy wiekiem dojrzewania a 30. rokiem życia.
Jak się objawia tężyczka?
Pierwszym objawem tężyczki jest uczucie mrowienia, głównie w opuszkach palców rąk i wokół ust. Następnie występują bolesne skurcze mięśniowe. Rozpoczynają się od rąk (tzw.
ręka położnika – maksymalne zgięcie wszystkich stawów 4. i 5. palca, przy jednoczesnym wyproście kciuka, palca wskazującego i środkowego). Następnie przechodzą na przedramiona, ramiona, twarz (skurcz powiek, skurcz mięśni wokół ust, tzw.
usta karpia), klatkę piersiową oraz nogi.
Mogą także wystąpić: światłowstręt, podwójne widzenie, skurcz mięśni krtani, skurcz oskrzeli, ból w klatce piersiowej, kołatanie serca, migrena, utrata przytomności z towarzyszącymi drgawkami (co można pomylić z padaczką).
Pomiędzy napadami tężyczki jawnej chorzy mogą skarżyć się na zaburzenia pamięci i ogólne osłabienie.
Tężyczkę utajoną wykrywa się zazwyczaj przypadkowo u osób na pozór zdrowych, lub też podających skargi na bardzo nietypowe dolegliwości ze strony różnych narządów i układów. Nie ma objawów, które jednoznacznie wskazują na tężyczkę utajoną.
Oznaki sugerujące chorobę to: objaw Chwostka (gwałtowne skurcze mięśni mimicznych twarzy po uderzeniu młoteczkiem neurologicznym w okolicę policzka, ok.
2 cm od płatka ucha – w brzeg mięśnia żwacza), objaw Trousseau (polega na przykurczu palców dłoni oraz ich ustawieniu w postaci tzw. ręki położnika, po wygenerowaniu niedokrwienia – np.
poprzez uciśnięcie ramienia mankietem do mierzenia ciśnienia tętniczego), wzmożone napięcie nerwowe, bóle brzucha, wzdęcia.
Co robić w razie wystąienia tężyczki?
W przebiegu napadu tężyczki może dojść do skurczu mięśni krtani, co prowadzi do zaburzeń oddychania. Jest to stan wymagający natychmiastowej pomocy lekarskiej. Wskazane jest wezwanie pogotowia ratunkowego lub pilne zgłoszenie się na najbliższy Szpitalny Oddział Ratunkowy.
Ponadto pilne wezwanie zespołu pogotowia ratunkowego wskazane jest, jeśli tężyczce towarzyszą następujące objawy: zaburzenia świadomości, utrata napięcia mięśniowego, niedowłady, drgawki, silny ból głowy, zaburzenia mowy, nagła utrata pamięci.
Jeżeli mrowienia, okresowe skurcze mięśniowe lub objawy sugerujące tężyczkę utajoną występują od dłuższego czasu wskazane jest zgłoszenie się do lekarza POZ, który po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta zdecyduje o konieczności wykonania badań laboratoryjnych, w tym oznaczenia we krwi stężenia wapnia, wapnia zjonizowanego, magnezu, potasu, sodu, oraz wydalania wapnia z moczem. W razie stwierdzenia nieprawidłowości i wysunięcia podejrzenia tężyczki lekarz skieruje pacjenta na dalszą diagnostykę specjalistyczną do endokrynologa i/lub neurologa.
Jak lekarz stawia diagnozę tężyczki?
Niezwykle istotnym elementem w diagnostyce tężyczki jest wywiad. Dlatego w trakcie rozmowy z lekarzem warto sprecyzować.
- Od jak dawna występują objawy?
- Jakie jest ich nasilenie?
- Jakie części ciała obejmują?
- Czy nawracają? W jakich okolicznościach?
- Czy występują jakieś inne objawy towarzyszące?
- Jakie leki pacjent stosuje na stałe?
Do elementów badania lekarskiego należy także ocena neurologiczna.
Najczulszym testem wykazującym obecność nadpobudliwości nerwowo-mięśniowej, a tym samym tężyczki, jest badanie elektromiograficzne (EMG), tzw. próba tężyczkowa.
Osoby, u których stwierdzono obecność dodatniej próby tężyczkowej, zwykle kierowane są na diagnostykę endokrynologiczną celem eliminacji przyczyn tężyczki wynikających z zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej w przebiegu zaburzeń hormonalnych.
W trakcie diagnostyki tężyczki utajonej lekarz prowadzący może oprócz badań laboratoryjnych zlecić wykonanie elektrokardiogramu (EKG) i elektroencefalogramu (EEG). U chorych z tężyczką utajoną niezbędnym elementem diagnostyki jest także badanie psychologiczne.
Jakie są sposoby leczenia tężyczki?
Celem leczenia pacjenta z tężyczką jest zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi i jego utrzymanie na stałym poziomie, aby zapobiec wystąpieniu objawów ostrych oraz rozwojowi przewlekłych powikłań. Jeżeli współistnieje zmniejszone stężenie magnezu i potasu, dołącza się odpowiednie preparaty.
W przypadku stwierdzonego niedoboru witaminy D, częstego w populacji, zaleca się jej suplementację, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym. U pacjentów z objawami tężyczki w przebiegu niedoczynności przytarczyc, zaleca się przewlekłe leczenie doustnymi preparatami wapnia i witaminy D.
U pacjentów z tężyczką utajoną dobre efekty daje stosowanie doustnego preparatu magnezu, a także opieka psychologa.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie tężyczki?
Wyleczenie jest zależne od przyczyny tężyczki. Jeżeli mamy do czynienia ze zmniejszonym stężeniem wapnia spowodowanym stosowaniem leków (np. moczopędnych), po modyfikacji leczenia możliwe jest ustąpienie objawów.
Także u większości pacjentów z hipokalcemią w przebiegu niedoczynności przytarczyc, możliwe jest normalne funkcjonowanie, jeżeli będą stosować leczenie suplementacyjne zgodnie z sugestią lekarza, odpowiednią dietę oraz wykonywać zalecane badania kontrolne.
Co trzeba robić po zakończeniu leczenia tężyczki?
Po opanowaniu objawów tężyczkowych zaleca się stosowanie suplementacji preparatów wapnia i/lub magnezu oraz witaminy D pod nadzorem lekarza oraz okresowe wykonywanie zalecanych badań kontrolnych. Ponadto, zaleca się stosowanie odpowiedniej diety, która zapewni organizmowi właściwą podaż wapnia.
Lista produktów bogatych w wapń
- mleko pełne w proszku oraz zagęszczone niesłodzone
- sery dojrzewające podpuszczkowe: tylżycki, gouda, edamski
- ser twarogowo-owczy, czyli bryndza
- szprot wędzony, łosoś (ryby morskie zawierają dużo fosforu, więc mimo ich wartości odżywczych należy je spożywać w umiarkowanych ilościach)
- soja, żółtka jaj
- orzeszki ziemne, orzechy włoskie, laskowe, pistacjowe, nasiona słonecznika, mak
- brokuły, szpinak, fasola, buraki, zielona pietruszka, rzeżucha.
Osoby z tężyczką spowodowaną niedoborem wapnia powinny unikać produktów bogatych w fosforany, które wiążą wapń, czyniąc go słabo dostępnym dla procesów metabolicznych. Należą do nich: produkty przetworzone (zwłaszcza konserwowane), napoje (w tym bogate w fosfor soki tropikalne, coca-cola), suche wędliny itp.
Co robić, aby uniknąć wystąpienia tężyczki?
Nie mamy wpływu na zapobieganie niedoczynności przytarczyc. Jednakże przed planowaną operacją w obrębie szyi (np.
usunięcia tarczycy) warto zgłosić się do ośrodka, który jest wyspecjalizowany w tego typu zabiegach, co wiąże się ze zmniejszeniem wystąpienia powikłań pod postacią usunięcia przytarczyc.
Warto też stosować dietę bogatą w wapń (patrz wyżej) oraz unikać leków mogących wpływać na zwiększone wydalanie wapnia z moczem.
U pacjentów z tężyczką utajoną niezwykle pomocna w uniknięciu nawrotów przykrych objawów jest stała opieka psychologiczna.
O czym świadczy objaw Chvostka?
Witam serdecznie. Byłam ostatnio u lekarza. Poszłam do neurologa, ponieważ miałam dziwne uczucie w twarzy. Nie za bardzo wiem, jak to opisać – coś w rodzaju drętwienia i mrowienia na twarzy, ustach. Czasami miałam wrażenie, jakby wręcz pojawił się na nich grymas.
Lekarz neurolog wykonywał różne badania, sprawdzał między innymi odruchy. W pewnym momencie uderzył młoteczkiem w okolice szczęki, co spowodowało u mnie taki dziwny odruch, jakby grymas.
Lekarz wyjaśnił mi, że nazywa się to objaw Chvostka, jednak nie wytłumaczył dokładnie o co chodzi.
Dostałam skierowania na badania, ale ten objaw nie daje mi spokoju.
Chciałabym zapytać, o czym świadczy objaw Chvostka? Czy to normalny odruch, który powinien się u mnie pojawić czy też odruch, który może świadczyć o jakimś większym problemie? Czy objaw Chvostka to coś groźnego? Czy powinnam spodziewać się, że wkrótce czeka mnie usłyszenie diagnozy jakiejś choroby? Nie wiem, co o tym myśleć, boję się, że to coś poważnego. Z góry bardzo dziękuję za odpowiedź.
Objaw Chvostka można zaobserwować, gdy po uderzeniu młoteczkiem w nerw twarzowy, około 2 cm od przodu od płatka ucha tuż poniżej wyrostka jarzmowego nastąpi skurcz mięśni twarzy. Świadczy on o obecności tężyczki utajonej.
Do innego objawu ujawniającego tężyczkę utajoną jest objaw Trousseau, czyli po napompowaniu mankietu do mierzenia ciśnienia i po pozostawieniu go przez 3 min na ramieniu wystąpienie objawu zwanego ‘ręką położnika’, cechującego się symetrycznymi drżeniem i symetrycznymi kurczami tonicznymi mięśni rąk.
Tężyczka może świadczyć o hipokalcemii, czyli o stężeniu wapnia w surowicy krwi poniżej 2.25 mmol/l.
Do przyczyn hipokalcemii zalicza się niedostateczną podaż wapnia z pokarmami, upośledzone wchłanianie wapnia z przewodu pokarmowego (jako wynik niedoboru witaminy D, zespołu upośledzonego wchłaniania lub trawienia), nadmierne odkładanie się wapnia w tkankach miękkich lub kościach w wyniku ostrego zapalenia trzustki, po chirurgicznym leczeniu nadczynności przytarczyc, jako działanie niepożądane leków takich jak bisfosfoniany lub denosumab, z powodu nadmiernej utraty wapnia z moczem np. podczas stosowania diuretyków pętlowych, niedoczynności przytarczyc lub oporności tkanek na parathormon, hipomagnezemia. Objaw Chvostka jednak nie jest ani zbyt czuły, ani swoisty dla hipokalcemii, ponieważ może występować aż u 25 proc. zdrowych pacjentów, a w 29 proc. przypadkach hipokalcemii objaw Chwostka nie występuje.
Najlepszym postępowaniem w Pani przypadku będzie poczekanie na wyniki badań laboratoryjnych, jeśli okaże się, że poziom wapnia we krwi jest za niski, lekarz zleci odpowiednią diagnostykę przyczyn hipokalcemii i zleci odpowiednie leczenie. Jeśli jednak okaże się, że objaw Chvostka występuje u Pani naturalnie, fizjologicznie, najprawdopodobniej nie trzeba zdiagnozować przyczyn występowania objawu.
– Lek. Katarzyna Darecka
Redakcja poleca:
Owoce, których nie doceniamy
Przez długi czas nie mogłeś znaleźć przyczyny swoich dolegliwości? Chcesz nam opowiedzieć swoją historię lub zwrócić uwagę na powszechny problem zdrowotny? Napisz na adres [email protected] #RazemMożemyWięcej
Treści z serwisu medonet.pl mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny.
Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.
- drżenie mięśni
- nerw twarzowy
- mięśnie twarzy
- tężyczka
- drętwienie