Zmiany chorobowe w obrębie męskich narządów płciowych to grupa wielu wad o różnej etiologii, począwszy od wad wrodzonych, zapaleń, urazów po nowotwory. Niestety te ostatnie wiążą się z największym zagrożeniem dla życia chorych. Co wiemy na temat nowotworów lokalizujących się w okolicy prącia, jak je rozpoznać i jakie są możliwości leczenia?
Kto choruje najczęściej?
Nowotwory prącia to głównie raki płaskonabłonkowe. Są to na szczęście stosunkowo rzadkie nowotwory, stanowiące w zależności od źródeł od 0,25 do 1% wszystkich przypadków nowotworów złośliwych u mężczyzn zamieszkujących kraje zachodu, szczególnie Stany Zjednoczone.
Zdecydowanie rzadziej spotykany jest na obszarach Afryki, Ameryki Południowej, a także Dalekiego Wschodu. W Polsce choruje średnio niecała jedna osoba na 100000 mieszkańców.
Statystyki dowodzą, iż choroba dotyczy przede wszystkim mężczyzn powyżej 40 roku życia, którzy nie zostali poddani obrzezaniu, jednak szczyt zachorowania dotyczy 50-60 roku życia.
Co wpływa na wzrost częstości występowania raków prącia?
Główną rolę we wzroście liczby zachorowań na raki prącia odgrywają przede wszystkim substancje karcynogenne wchodzące w skład mastki; stąd osoby obrzezane rzadziej chorują, co wynika z faktu, iż mastka nie osadza się pod napletkiem.
Rak prącia nie występuje u noworodków poddanych obrzezaniu, natomiast dokonanie tego zabiegu w wieku późniejszym zmniejsza ryzyko w niewielkim stopniu.
Istotnym czynnikiem będącym poniekąd kontynuacją poprzedniego jest zła higiena miejsc intymnych, ponadto obecność stulejki, zakażenia podtypami wirusa brodawczaka, szczególnie typem 16 oraz 18, zapalenie żołędzia, stany przedrakowe, napromienianie ultrafioletem podczas terapii w przebiegu łuszczycy, a także takie substancje szkodliwe jak smoła węglowa czy sadza. Stanami przedrakowymi i pararakowymi predysponującymi do rozwoju raka prącia są m.in. rogowacenie białe, kłykciny kończyste, kłykciny olbrzymie, róg skórny, a także marskość żołędzi i napletka.
Jakie typy nowotworów prącia wyróżniamy?
Pierwszym nowotworem, a w zasadzie postacią poprzedzającą zmianę naciekającą jest rak przedinwazyjny, określany również jako carcinoma in situ. Komórki nowotworowe stwierdzane są w nim tylko w obrębie nabłonka. Obecnie znane są trzy różne postacie raka przedinwazyjnego. Jest to choroba Bowena, erytroplazja Queyrata, a także bowenoid papulosis.
Choroba Bowena objawia się płaską zmianą zlokalizowaną w obrębie trzonu prącia. Komórki nowotworowe lokalizują się tylko w warstwie naskórkowej, nie dochodzi do naciekania podścieliska. W około 10% przypadków postać ta ulega progresji do zmiany naciekającej.
Istnieje również pewna korelacja z częstością współwystępowania choroby Bowena ze zmianami złośliwymi w innych narządach. Innym przykładem raka przedinwazyjnego jest erytroplazja Querata. Jest to zmiana rumieniowata zlokalizowana w obrębie żołędzi prącia, jednak spotykana jest również w innych błonach śluzowych. Ma ona wygląd aksamitnych i czerwonych plam.
Bowenoid papulosis to zmiana przenoszoną drogą płciową pochodzenia wirusowego w obrębie trzonu prącia.
Rak płaskonabłonkowy jest nowotworem bardziej zaawansowanym. Zmiana lokalizuje się w obrębie żołędzi prącia, ewentualnie napletka w postaci szarej grudkowatej struktury pokrytej strupem. Jeżeli zmiana nacieka leżące w głębszych warstwach struktury dochodzi do rozrostu wrzodziejącego nacieku o twardej konsystencji.
Istnieje również rak brodawkujący. W porównaniu do raka płaskonabłonkowego ma on mniejszy stopień cytologicznej atypii i większą zdolność do naciekania tkanek. Uważa się, iż średnio ¼ chorych z postawionym rozpoznaniem ma przerzuty do węzłów chłonnych.
Przerzuty odległe spotykane są rzadko, a 5 lat przeżywa nawet 70% chorych.
Jak objawia się rak prącia?
Pierwszym objawem zgłaszanym przez chorego jest pojawienie się powiększającej się zmiany o charakterze guzka bądź brodawki, niekiedy płaskiej, a także owrzodziałej, szczególnie w obrębie żołędzia oraz napletka.
Czasami nowotwór jest na tyle zaawansowany, że nacieka już na struktury sąsiednie, w tym ciało jamiste, ciało gąbczaste, a niekiedy również cewkę moczową, a także gruczoł krokowy.
Niekiedy pierwszym objawem są stwierdzane powiększone węzły chłonne, co wynika ze stosunkowo szybkiego przerzutowania właśnie do węzłów chłonnych. Początkowo są to węzły chłonne pachwinowe powierzchniowe, z czasem głębokie, następnie biodrowe zewnętrze, wewnętrzne oraz zasłonowe.
Jeżeli nie wdroży się odpowiedniego postępowania chory umiera zwykle w ciągu około 2 lat od początku choroby. Do przerzutów odległych zalicza się głównie zmiany w płucach, kościach, mózgu, wątrobie.
W jaki sposób stawia się rozpoznanie raka prącia?
Rozpoznanie stawia się na podstawie zarówno obrazu klinicznego jak i badań dodatkowych. Ważne, aby oprócz guza – zmiany pierwotnej, oceniać również ewentualne przerzuty do węzłów chłonnych czy odległych narządów, co znacząco wpływa na rokowanie.
Bardzo ważnym elementem diagnostyki jest badanie fizykalne. Bezwzględnie w celu potwierdzenia nowotworu należy wykonać biopsję zmiany, oceniając jednocześnie stopień naciekania. Jeżeli stwierdzi się powiększone węzły należy również wykonać biopsję.
Aby ocenić naciekanie cewki moczowej wykonuje się uretroskopię, natomiast w celu oceny ewentualnego naciekania pozostałych struktur penisa również badania obrazowe, w tym badanie ultrasonograficzne, ewentualnie rezonans magnetyczny.
W badaniach laboratoryjnych zwykle nie stwierdza się znaczących odchyleń od normy.
Jakie są metody leczenia raka prącia?
Leczenie nowotworów prącia uzależnia się przede wszystkim od stopnia zaawansowania ocenianego na podstawie klasyfikacji TNM, w której T oznacza zmianę pierwotną, N obecność przerzutów do węzłów chłonnych, natomiast M odległe przerzuty do innych struktur bądź narządów.
Znaczenie ma również stopień złośliwości na podstawie badań histologicznych z biopsji. W nowotworach o stopniu zaawansowania T2 do T4 zaleca się częściową lub całkowitą amputację prącia, ewentualnie jeżeli dana sytuacja tego wymaga włącznie z usunięciem moszny i jąder.
Przy mniejszym stopniu zaawansowania z cechą T1 oraz Tis zaleca się leczenie mniej agresywne, niekiedy wystarczy obrzezanie, ewentualnie laseroterapia, brachyterapia, teleradioterapia, krioterapia, a także chemioterapia w tym leczenie metotreksatem, bleomycyną, 5-fluorouracylem lub winkrystyną.
Bardzo ważna jest dalsza obserwacja chorych, co wynika z ryzyka nawrotu nowotworu. Równie istotnym jest wczesne usuwanie zajętych przez chorobę węzłów chłonnych.
Autor: Piotr Kuc
ZnamLek.pl – Encyklopedia leków
Jesteś tutaj: strona główna > Choroby > Erytroplazja Queyrata
jest to nowotwór błon śluzowych, który może atakować także skórę. Jest to rzadka choroba i przeważnie pojawia się na żołędzi u nieobrzezanych mężczyzn. Sporadycznie występuje na sromie lub w pochwie. Bardzo rzadko tworzy się na błonie śluzowej jamy ustnej lub odbytu.
Zmiany w tej chorobie przypominają okrągły, owalny lub nieregularny bardzo czerwony wykwit, o lśniącej, wilgotnej lub lekko ziarnistej powierzchni.
Schorzenie to jest bardzo niebezpieczne ponieważ około 10% przypadków na żołędziu przeradza się w raka a w prawie 90% przypadków odnotowuje się zakażenie wirusem HPV-16 lub innymi potencjalnymi wirusami HPV.
W dalszym okresie choroby mogą pojawiać się stwardnienia podstawy zmiany, a jej powierzchnia pokrywa się strupem. Mogą również wystąpić przerzuty. przeważnie diagnozowana jest w wieku starszym, z przewagą płci męskiej.
Najczęściej rozwija się u nieobrzezanych mężczyzn ze średnią wieku 51 lat.
Przyczyny:
Nie są znane szczegółowe przyczyny tej choroby. Wiadomo jednak że przyczynić się do jej występowania mogą zakażenia wirusowe. Szczególnie wymienia się infekcję Human (HPV) oraz Simplex.
Podłożem choroby może być również chroniczny stan zapalny, obecność wydzieliny gruczołów napletka, niedostateczna higiena oraz działanie czynników fizycznych takich jak ciepło, przewlekłe drażnienie, urazy.
Diagnoza:
Diagnoza oparta jest na obrazie klinicznym oraz badaniu histopatologicznym. Zmiany mikroskopowe dotyczą głównie nabłonka. Jest on zgrubiały, rozrośnięty, wykazuje zatarcie regularnego układu komórek.
Oglądane komórki charakteryzują się znaczną atypią. Atypia komórkowa w przypadku jest zazwyczaj mniej nasilona. Dodatkowo w górnych warstwach skóry właściwej stwierdza się naciek z limfocytów i komórek plazmatycznych.
Leczenie:
Chorobę tą można leczyć na wiele sposobów. Przeważnie stosuje się leczenie miejscowe, 5-procentową maścią 5-fluorouracylową lub powierzchownym napromieniowaniem promieniami Roentgena.
Korzysta się również z koagulacji prądem elektrycznym. W leczeniu może być również pomocna krioterapia oraz laseroterapia.
Istnieją również doniesienia, iż korzystne rezultaty uzyskuje się w wyniku stosowania – leku stosowanego w leczeniu niektórych chorób skóry.
Powrót do listy
Przegląd Urologiczny – Choroby skóry prącia o etiologii nienowotworowej i nieinfekcyjnej
Opracowano na podstawie: ‘Non-oncological and non-infectious diseases of the penis (penile lesions)’. F. van Dijk, H.B. Thio, H.A.M. Neumann. EAU-EBU Update Series 2006; 4 (1): 13-18.
Choroby skóry męskich narządów płciowych można podzielić ze względu na etiologię na trzy grupy: nowotworowe (onkologiczne), zakaźne i zapalne.
W artykule opisano najczęściej obserwowane dermatozy zapalne, które mogą być zlokalizowane na skórze prącia (łuszczyca, liszaj płaski, liszaj twardzinowy, liszaj zwykły przewlekły, wyprysk – np.
kontaktowy alergiczny, atopowy, łojotokowy, z podrażnienia, plazmatyczno-komórkowe zapalenie Zoona, rumień trwały, bielactwo).
Uważa się, że główną rolę w patogenezie wymienionych chorób odgrywają limocyty T, jednak mechanizm ich aktywacji nie jest całkowicie wyjaśniony.
Łuszczyca zwykła (psoriasis vulgaris)
Łuszczyca jest najczęstszą zapalną chorobą dotyczącą narządów płciowych. Choroba dotyczy 1-3% populacji, dziedziczy się w sposób dominujący ze zmienną penetracją. Cechuje się przewlekłym, nawrotowym przebiegiem z okresami zaostrzeń i remisji. Rzadko skóra prącia jest jedyną lokalizacją schorzenia.
Obraz kliniczny: Wykwity pod postacią żywoczerwonych, dobrze odgraniczonych, lekko uniesionych grudek i blaszek łuszczycowych z delikatnym złuszczaniem na powierzchni (mniejszym niż w innych miejscach ciała). Zmiany mogą pojawiać się po urazie (objaw Kśbnera). Może im towarzyszyć świąd.
Zmianom na skórze prącia mogą towarzyszyć żywoczerwone blaszki bez charakterystycznego złuszczania, zlokalizowane w pachwinach i w szparze międzypośladkowej, zwane ‘łuszczycą odwróconą’. Podobne zmiany mogą być zlokalizowane pod pachami i w innych okolicach, w których dochodzi do wyprzeń.
U nieobrzezanych mężczyzn pod napletkiem i na bliższej części żołędzi można stwierdzić dobrze odgraniczone niezłuszczające się blaszki, natomiast u mężczyzn obrzezanych obserwuje się czerwone, złuszczające się blaszki na żołędzi i w rowku zażołędnym. Czasami zmiany łuszczycowe mogą ulegać nadkażeniom grzybiczym.
Jedynym właściwym testem diagnostycznym jest biopsja, która często nie jest konieczna z powodu obecności typowych, patognomonicznych blaszek łuszczycowych w innych okolicach ciała.
Leczenie:
- Preparaty kortykosteroidowe średnio lub silnie działające, np. acetonid triamcinolonu 0,1% lub dwupropionian betametazonu 0,1% maść; używane w leczeniu przerywanym (np. 4 dni aplikacji leku i 3 dni bez aplikacji).
- Pochodne witaminy D3 (kalcytriolu) 2 x dziennie.
- W przypadku nadkażenia grzybiczego stosuje się miejscowo preparaty przeciwgrzybicze, np. ketokonazol.
W razie oporności na leczenie należy pamiętać o możliwości wystąpienia raka kolczystokomórkowego (SCC).
Liszaj płaski (lichen planus)
Liszaj płaski jest przewlekłą, niezakaźną chorobą zapalną skóry i błon śluzowych, cechującą się znacznym świądem. Główny wykwit znika w ciągu roku u 68% chorych, ale nawraca u połowy chorych.
U 25% chorych zajęta jest okolica narządów płciowych – najczęściej żołądź prącia, która może być zajęta we wstępnej fazie choroby lub stanowić jej jedyną lokalizację. Wyróżnia się kilka postaci liszaja płaskiego, m.in. postać nadżerkową, która również może dotyczyć skóry i błon śluzowych narządów płciowych.
Obraz kliniczny: Wykwity występują pod postacią małych, wielokształtnych, płaskich grudek koloru fiołkowego o gładkiej powierzchni z tendencją do zlewania. Zmiany mogą szerzyć się obwodowo i zanikać w obszarze centralnym.
Te typowe grudki mogą być zlokalizowane na szwie moszny, natomiast na żołędzi często obserwuje się wykwity obrączkowate. Objawem patognomonicznym jest obecność tzw. siateczki Wickhama – delikatne, białe linie będące lokalnymi zgrubieniami warstwy ziarnistej naskórka.
Dokładniejszym badaniem jest posmarowanie zmian małą ilością oleju w celu uwidocznienia siateczki Wickhama. Charakterystycznym objawem choroby jest intensywny świąd, któremu może towarzyszyć uczucie pieczenia. Tak jak w łuszczycy, obserwuje się dodatni objaw Koebnera.
Często obserwowanym objawem po ustąpieniu zmian chorobowych jest hiperpigmentacja pozapalna. Diagnostyka choroby jest łatwiejsza w przypadku obecności grudek w typowych lokalizacjach – nadgarstki, okolice kostek oraz błona śluzowa jamy ustnej (białe, drzewkowate zmętnienia). Rozpoznanie potwierdza jedynie badanie histopatologiczne. Leczenie:
- Preparaty kortykosteroidowe średnio silnie działające, np. acetonid triamcinolonu 0,1% (miejscowo).
- W przypadku nasilonej hiperkeratozy można zastosować preparaty steroidowe pod okluzją.
Liszaj twardzinowy (lichen sclerosus)
Jest rzadką, przewlekłą chorobą skóry i błon śluzowych o nieznanej etiologii. W obrębie narządów płciowych występuje 10 x częściej u kobiet niż u mężczyzn. Liszaj twardzinowy skóry prącia występuje najczęściej u mężczyzn nieobrzezanych, w średnim wieku.
Zmiany pojawiają się najczęściej na żołędzi prącia, często rozszerzają się na wewnętrzną blaszkę napletka. Obraz kliniczny: Wykwity pierwotne to białe, wielokształtne, płaskie grudki, które z czasem przechodzą w kremowe, atroficzne i sklerotyczne blaszki.
Często obserwuje się pęknięcia, pęcherze krwotoczne, nadżerki i owrzodzenia. Choroba może być bezobjawowa, ale często objawia się świądem, pieczeniem, krwawieniem, zwężeniem strumienia moczu i dyskomfortem przy oddawaniu moczu.
Charakterystyczny jest postępujący proces twardzinowy powodujący występowanie białych atroficznych zmian na żołędzi albo napletku. Często obserwuje się wtórną stulejkę wymagającą obrzezania. W przebiegu choroby może wystąpić załupek, zwężenie ujścia zewnętrznego cewki moczowej i zatrzymanie moczu.
Rozpoznanie ustala się na podstawie badania histopatologicznego. Należy pamiętać, że wykwity mogą przekształcić się w zmiany nowotworowe, dlatego konieczna jest długotrwała obserwacja chorego.
Leczenie:
- Preparaty kortykosteroidowe silnie działające (np. propionian clobetazolu 0,05%).
- Często konieczne jest obrzezanie.
- W ciężkich przypadkach leczenie immunosupresyjne – cyklosporyna 5 mg/kg przez 2 miesiące.
Wyprysk (eczema)
1. Atopowe zapalenie skóry – AZS (atopic dermatitis) Przewlekła dermatoza świądowa rozpoczynająca się zazwyczaj w dzieciństwie, przebiegająca z okresami remisji i zaostrzeń. Czasem pojawia się w starszym wieku (‘late onset atopic dermatitis‘).
Mimo że AZS jest najczęstszą postacią wyprysku endogennego, na ogół nie dochodzi do zmian w obrębie narządów płciowych, stwierdza się natomiast zmiany wtórne pod postacią przeczosów spowodowanych drapaniem. Najważniejszymi kryteriami diagnostycznymi są: świąd, typowa morfologia i lokalizacja zmian (zgięcia stawowe) oraz wywiad atopowy.
U większości chorych obserwuje się podwyższenie stężenia IgE w surowicy.
2. Wyprysk kontaktowy alergiczny (contact allergic eczema) Obraz kliniczny: Ograniczony obrzęk, rumień i złuszczanie. Istnieje wiele czynników wywołujących wyprysk kontaktowy alergiczny w tej lokalizacji, np. leki, prezerwatywy. Rozpoznanie można ustalić na podstawie testów naskórkowych.
3. Wyprysk z podrażnienia (orthśrgic contact eczema) Czynnikami wywołującymi są np. nadmierne kąpiele z użyciem podrażniających środków myjących, czynniki mechaniczne, kosmetyki, konserwanty, środki antyseptyczne.
Obraz kliniczny: Wykwity rumieniowe, czasem sączące, strupy. Gdy narażenie na czynnik wywołujący jest przedłużone lub nawracające, obserwuje się lichenizację oraz hiperkeratozę. Występowanie zmian atopowych w wywiadzie stwarza zwiększone ryzyko rozwoju wyprysku z podrażnienia na mosznie, objawiającego się rumieniem i lichenifikacją.
Leczenie:
- Odstawienie środków drażniących.
- Miejscowo preparaty kortykosteroidowe średnio silnie działające (np. acetonid triamcinolonu 0,1%) przez kilka dni.
- W ciężkich przypadkach – krótkie leczenie steroidami stosowanymi ogólnie.
- W przypadku zmian sączących – preparaty steroidowe z dodatkiem cynku.
- W przypadku świądu – preparaty antyhistaminowe.
4. Asteatotic eczema Przyczyną wyprysku jest odwodnienie skóry. Zmiany chorobowe występują najczęściej u osób starszych, w środowisku dobrze ucieplonym i mało wilgotnym.
Obraz kliniczny: Uporczywy świąd, zmuszający do drapania prowadz ącego do wtórnego zliszajcowacenia (impetiginizacja).
5. Liszaj zwykły przewlekły (lichen simplex chronicus) Schorzenie to bardzo często występuje w okolicy genitalnej. U mężczyzn częściej dotyczy skóry moszny niż prącia.
Obraz kliniczny: Choroba często występuje pod postacią ograniczonego neurodermitis i zmian wypryskowych, które powstają w wyniku drapania. Często obserwuje się współistnienie zaburzeń seksualnych.
Leczenie:
- Wyjaśnienie choremu konieczności zaprzestania drapania.
- Miejscowo stosuje się kortykosteroidy o średniej sile działania.
6. Łojotokowe zapalenie skóry (seborrhoic eczema) Przewlekła, nawrotowa choroba zapalna. Duże znaczenie etiologiczne ma zakażenie drożdżakiem lipofilnym Pityrosporum ovale oraz czynniki genetyczne i środowiskowe. Obraz kliniczny: Czerwone łuszczące się plamy na żołędzi prącia. Leczenie:
- Miejscowo: preparaty przeciwgrzybicze, np. ketokonazol.
Zapalenie żołędzi Zoona (balanitis of Zoon)
Łagodne przewlekłe zapalenia żołędzi prącia o nieznanej etiologii, występuj ące często u nieobrzezanych mężczyzn w średnim wieku. W etiopatogenezie choroby uwzględnia się wpływ wilgoci oraz ocierania skóry prącia. U ponad 50% chorych występują nacieki z komórek plazmatycznych.
Obraz kliniczny: Pojedyncza, czerwono-brązowa plama o wilgotnej powierzchni, umiejscowiona na żołędzi prącia lub napletku. Charakterystyczny jest obraz ‘pieprzu kajeńskiego’ – z drobnymi czerwonymi kropkami. Należy różnicować z erytroplazją Queyrata (rak kolczystokomórkowy in situ).
Rozstrzyga biopsja. Leczenie:
- Obrzezanie.
- W przypadku mniej nasilonych zmian miejscowo preparaty kortykosteroidowe o średniej sile działania, np. 0,1% acetonid triamcinolonu.
- Zmiany oporne można leczyć za pomocą lasera CO2.
Rumień trwały (fixed drug eruption)
Należy do reakcji polekowych. Obraz kliniczny: Nagłe wystąpienie pojedynczej lub mnogich, dobrze odgraniczonych, okrągłych rumieniowo-obrzękowych blaszek na skórze dystalnej części trzonu prącia oraz żołędzi.
Charakterystyczny jest nawrót zmian chorobowych w tej samej lokalizacji w przypadku zastosowania określonego leku (najczęściej z grupy barbituranów, salicylanów, tetracyklin). Zmianom skórnym może towarzyszyć ból, swędzenie. Niekiedy przekształcają się w zmiany pęcherzowe. Wielokrotne nawroty zmian mogą pozostawić przebarwienia pozapalne. Należy różnicować z opryszczką narządów płciowych.
Badaniem diagnostycznym jest badanie histopatologiczne. Chorobę trudno jest rozpoznać z uwagi na podobieństwo do wyprysku i zapalenia żołędzi Zoona. Leczenie:
- Zakaz stosowania leku wywołującego zmiany.
Bielactwo (vitiligo)
Występuje u 2% populacji. Charakteryzuje się utratą funkcji melanocytów (hipoteza dotycząca etiologii autoimmunologicznej). Obraz kliniczny: Bezobjawowe, odbarwione palmy w różnych okolicach skóry, w tym także narządów płciowych. Nie obserwuje się atrofii skóry. Leczenie: Często mało skuteczne. Ostatnio duże nadzieje pokłada się w miejscowym stosowaniu takrolimus 0,1%.
Grudki perliste prącia (pearly penile papules)
Grudki perliste prącia są bardzo powszechną dermatozą będącą całkowicie łagodnym i fizjologicznym zjawiskiem. Obraz kliniczny: Skupiska małych, perłowo białych grudek na bliższej części żołędzi oraz w rowku zażołędnym, niekiedy imitują kłykciny kończyste. Nie wymagają leczenia.
Erytroplazja Queyrata
Erytroplazja Queyrata, czyli rogowacenie czerwone jest nowotworem błon śluzowych. Najczęściej choroba ta atakuje żołądź u nieobrzezanych mężczyzn, ale również może wystąpić na sromie czy też w pochwie. Rzadko zdarza się, że Erytroplazja Queyrata atakuje błonę śluzową jamy ustnej lub odbytu. Co jest przyczyną tego typu raka, jakie są objawy oraz na czym polega leczenie?
Erytroplazja Queyrata – czym jest nowotwór błon śluzowych
Erytroplazja Queyrata jest bardzo rzadką chorobą, która objawia się zmianami w obrębie śluzówki. Zwykle zmiany te występują na żołędzi prącia u nieobrzezanych mężczyzn, ale również zdarzają się przypadki kobiet, u których zmiany te widoczne są w okolicy warg sromowych mniejszych. Najrzadziej spotyka się nowotwór błon śluzowych w jamie istnej i odbycie.
Erytroplazja Queyrata jest przedinwazyjnym rakiem kolczystokomórkowym skóry, czyli nowotworem in siti, który ogranicza się tylko do błony śluzowej bez przekraczania jej granicy. Postać ta nie daje przerzutów, jednak u około dziesięciu procent przypadków dochodzi do przekształcenia się tego schorzenia w postać inwazyjną raka.
Przyczyny erytroplazji Queyrata
Najczęstszymi czynnikami, które wywołują erytroplazję Queyrata są przewlekły stan zapalny w obrębie żołędzi, prącia oraz zapalenie sromu. Jednakże przyczyny nie zostały jeszcze dokładnie poznane.
Udało się udowodnić związek występowania tegoż schorzenia z zakażeniem wirusa brodawczaka ludzkiego, czyli HPV. Według badań może mieć on onkogenne działanie, czyli może posiadać zdolność do wywołania nowotworu.
Przyczyną może również być wydzielina z gruczołów napletka oraz niski poziom higieny intymnej. Wpływ mają również czynniki fizyczne typu drażnienie, urazy oraz ciepło.
Objawy erytroplazji Queyrata
Objawy są bardzo charakterystyczne i występują w postaci płaskiego oraz wyraźnie odgraniczonego od zdrowej skóry ogniska w obrębie żołędzi prącia u mężczyzn lub warg sromowych mniejszych u kobiet.
Najczęściej obserwuje się pojedyncze ogniska, które przybierają sinoczerwone lub czerwone zabarwienie.
Zmiany chorobowe mają nieregularny obrys, a na ich powierzchni mogą pojawić się drobne czerwone kropki.
Innymi objawami, które mogą się pojawić, są zaczerwienienie, świąd, obrzęk żołędzi czy warg sromowych, ból prącia, problemy z oddawaniem moczu, pojawienie się wydzieliny, drobnych ran czy też owrzodzeń.
Leczenie erytroplazji Queyrata
Chociaż Erytroplazja Queyrata nie wykazuje dużej złośliwości, ani też nie nacieka na okoliczne tkanki, to istnieje ryzyko, że nowotwór przedinwazyjny po wielu latach trwania choroby rozwinie się i nastąpi jego progresja do raka mikroinwazyjnego czy też nawet do raka inwazyjnego.
Bardzo ważne jest więc obserwowanie wszelkich zmian na ciele, a każda z nich powinna zostać sprawdzona przez lekarza. Szybkie rozpoznanie oraz wprowadzenie prawidłowego leczenia jest w stanie ustrzeż chorego przed nieporządnymi skutkami ubocznymi.
Sposobów leczenia tego schorzenia jest obecnie sporo. Najczęściej jednak lekarz decyduje się na postępowanie miejscowe. W tym celu stosuje się 5 – procentową maść z fluorouracylem, którą nakłada się na zmianę. Skuteczne jest także napromienianie zmienionej chorobowo powierzchni promieniami Roentgena.
Stosuje się tez elektrokoagulację, laseroterapię, krioterapię oraz imikwimod.