Resorpcja korzenia zęba to niszczenie i rozpuszczanie tkanki kostnej w korzeniu. Naturalna resorpcja korzenia zęba występuje tylko przy zmianie zębów mlecznych. Na korzenie zębów negatywnie może wpływać też leczenie ortodontyczne. Poznaj, czym jest resorpcja korzenia zęba i jakie są jej najczęstsze przyczyny.
Resorpcja korzenia − co to jest?
Resorpcja korzenia (resorptio z łac. resorbo – wchłaniam, pochłaniam), jak i pozostałych tkanek twardych opiera się na procesie osteodestrukcji, czyli rozpuszczania tkanki kostnej pod wpływem mediatorów prozapalnych i komórek kościogubnych.
O ile resorpcja kości (osteodestrukcja) u zdrowego człowieka występuje w fizjologicznej równowadze z procesem jej tworzenia (osteogenezą), to resopcja korzeni naturalnie występuje tylko w przypadku zębów mlecznych podczas wymiany uzębienia na stałe.
Resorpcja korzenia zęba − podziały
Resorpcje zęba można podzielić według Fuss’a w oparciu na czynniki ją wywołujące na:
- Wywołane zapaleniem miazgi
- Spowodowane zapaleniem ozębnej
- Po leczeniu ortodontycznym
- Powstałe w wyniku urazu lub ucisku spowodowanego np. przez torbiel lub guz
Inny podział opiera się na lokalizacji resorpcji.
Niszczenie tkanek zębowych może nastąpić od strony kanału korzeniowego − jest to wtedy resorpcja wewnętrzna zęba − lub od zewnętrznej powierzchni korzenia i nazywa się ją resorpcja zewnętrzna.
Resorpcja zęba − przyczyny
Przyczyny resorpcji są różne w zależności od tego, z jakim jej rodzajem masz do czynienia. Przy resorpcji wewnętrznej dokładne jej ustalenie jest zazwyczaj trudne.
Przyczyny resorpcji wewnętrznej najczęściej to:
- przewlekłe, nieleczone stany zapalne miazgi i martwica miazgi powstała w procesie rozwoju próchnicy
- czynniki urazowe takie jak: źle dopasowana proteza lub inne uzupełnienie protetyczne, nieprawidłowo wykonane wypełnienie zęba, przegrzanie tkanek zęba podczas opracowania ubytku przez lekarza (praca bez odpowiedniego chłodzenia)
- nieprawidłowo przeprowadzone leczenie zachowawcze, zastosowanie złej metody leczenia
- ciąża
- półpasiec
- czynniki dziedziczne
- czynniki ogólne takie jak: zaburzenia czynności wątroby, nadciśnienie, miażdżyca, awitaminoza (szczególnie witaminy A), nadczynność przytarczyc
Jeżeli chodzi natomiast o resorpcje zewnętrzne to najczęściej wywołują ją:
- przewlekłe stany zapalne tkanek okołowierzchołkowych korzenia, takie jak torbiele czy ziarniniaki
- urazy zębów
- ucisk przez sąsiednie zęby, np. zatrzymane w wyrostku 3. trzonowce, guzy lub torbiele
- środki stosowane przy wybielaniu zębów martwych
- leczenie ortodontyczne
- replantacja zębowa (ponowne ulokowanie zęba w wyrostku zębodołowym), np. po urazie lub planowa replantacja jako metoda leczenia braków zębów stałych
- zaawansowane choroby przyzębia
- radioterapia
- resorpcje występują w przypadku niektórych schorzeń ogólnych, takich jak: choroba Pageta, choroba Ganchera, zespół Turnera, syndrom Kabuki
O resorpcji idiopatycznej mówi się wtedy, gdy nie możliwe jest ustalenie jej przyczyny.
Resorpcja korzenia po leczeniu ortodontycznym
Dość charakterystycznym zjawiskiem jest resorpcja zewnętrzna korzeni w trakcie i po leczeniu ortodontycznym. Mówi się, że średnio w przebiegu 2-letniego leczenia aparatami stałymi, korzenie zębów ulegają skróceniu o 2 − 3 mm. Ale ciężką resorpcję, czyli taką, która niszczy więcej niż 4 mm lub 1/3 długości pierwotnej długości korzenia, stwierdza się w przypadku ok. 1 − 5% zębów.
Przyczyn powstawania tego zjawiska jest bardzo wiele i sam proces tworzenia się go nie jest do końca wyjaśniony. Ryzyko wystąpienia resorpcji korzenia po leczeniu ortodontycznym jest wyższe u osób, które chorują na astmę czy alergię, cierpią na alkoholizm, od dłuższego czasu stosują kortykosteroidy. Są również osoby, które mogą mieć skłonności genetyczne do resorpcji.
Nie bez znaczenia są też czynniki miejscowe, takie jak np. budowa korzenia. Korzenie o nieregularnych kształtach łatwiej i częściej ulegają destrukcji. Zmniejszona gęstość kości wyrostka zębodołowego i lokalizacja korzeni blisko blaszki zbitej wyrostka zębodołowego (blisko brzegu) również może przyczynić się do zjawiska resorpcji korzenia.
Zęby, w których już wystąpiła resorpcja i zęby replantowane czy po urazie, są bardziej narażone na dalszy rozwój tego procesu. Natomiast leczenie kanałowe nie jest czynnikiem predysponującym do powstania tego zjawiska.
Niekorzystnie działanie na tworzenie się resorpcji mają wpływ takie czynniki jak: wydłużony czas leczenia ortodontycznego, stosowanie zbyt dużych sił podczas leczenia, niektóre kierunki przesuwania zębów, takie jak wtłaczanie zęba w głąb wyrostka.
Resorpcja zęba może wystąpić nie tylko w przypadku leczenia aparatami stałymi, ale także przy korekcie łuków zębowych za pomocą aparatów zdejmowanych. Żeby uchronić zęby przed resorpcją, trzeba przerwać leczenie ortodontyczne na ok. 2 − 3 miesiące. Takie postępowanie pozwala na wygojenie się zatok resorpcyjnych cementu korzeniowego odpowiedzialnych za występowanie resorpcji.
Resorpcja korzenia zęba − leczenie
Dlaczego tak ważne jest poznanie przyczyny resorpcji zęba? Bo od tego zależy leczenie. Najczęściej jedynym rozwiązaniem, które uratuje ząb, jest przeprowadzenie leczenia endodontycznego.
Źródła:
B. Arabska-Przedpełska, H. Pawlicka, Współczesna endodoncja w praktyce
I. Karłowska, Zarys współczesne ortodoncji
Ruszający się ząb – przyczyny, leczenie – Stomatologia Beata Świątkowska
Rozpoczynamy nasz artykuł dość nietypowo, bo od rekomendacji sposobu postępowania w sytuacji pojawienia się niestabilności zęba. Czynimy tak z ważnego powodu. Czynnikiem, który często decyduje o losach ruszającego się zęba, jest czas upływający od momentu pojawienia się tego objawu do rozpoczęcia diagnostyki i leczenia.
Diagnostyka obejmuje badanie fizykalne wykonane przez lekarza stomatologa, obowiązkowo uzupełnione obrazowaniem radiologicznym. Szybkie ustalenie przyczyny choroby i wdrożenie leczenia często decydują o jego rozległości, skuteczności i uniknięciu ekstrakcji rozchwianego zęba.
Ruszający się ząb u dzieci i dorosłych – przyczyny
Ruszający się ząb może być stanem fizjologicznym, ale tylko u dzieci i nie w każdym przypadku. Rozchwianie zębów mlecznych spowodowane jest fizjologiczną resorpcją korzeni i wyrzynającymi się zębami stałymi, które destabilizują mleczaki.
Zbyt długo natomiast utrzymujące się w dziąśle zęby mleczne, utrudniające proces wyrzynania się zębów stałych, muszą zostać usunięte, oczywiście po ocenie lekarza stomatologa i badaniu radiologicznym.
Jeśli ruszający się ząb u dziecka jest skutkiem urazu, to sam wiek nie ma znaczenia. Metody leczenia są identyczne jak w przypadku pacjentów dorosłych.
Jeśli mamy do czynienia z pourazową niestabilnością zęba, konieczna jest szybka pomoc lekarza stomatologa. Po przeprowadzeniu diagnostyki radiologicznej i badaniu, lekarz wybiera – w zależności od przypadku – stosowną metodę leczenia, „ratującą” ruszający się ząb.
Lekarz stomatolog może zastosować: specjalistyczne szyny, materiały kompozytowe łączące zęby, stałe uzupełnienia protetyczne, czyli korony zblokowane.
Oprócz urazów, ruszanie się zęba mogą spowodować:
- choroby tkanek miękkich,
- stany zapalne tkanek twardych,
- choroby przyzębia,
- przeciążenie zęba, czyli zgryz urazowy.
Ruszający się ząb a choroby przyzębia
Podkreśliliśmy już jak duże znaczenie w przypadku ruszającego się zęba ma wczesna diagnostyka. Dotyczy to również, a nawet przede wszystkim, chorób przyzębia (np. paradontozy), gdzie profilaktyka lub podjęcie leczenia we wczesnej fazie choroby daje dużo lepsze rokowanie. Może skrócić też jego czas, rozległość i uciążliwość.
Profilaktyka w tym przypadku oznacza wysokiej jakości codzienną higienę jamy ustnej i okresowe profesjonalne zabiegi higienizacji, zapobiegające odkładaniu się kamienia nazębnego. Złogi kamienia powodują zanik kości przyzębia. To proces trudny do leczenia i nie zawsze możliwy w pełni do odwrócenia. W części przypadków udaje się jedynie zahamować rozwój choroby.
Leczenie ruszającego się zęba na skutek choroby przyzębia w zaawansowanym stadium to skomplikowany proces, obejmujący farmakoterapię i szereg zabiegów:
Rozległość leczenia zależy od stanu kości i tkanek miękkich, otaczających ruszający się ząb.
Ruszający się ząb a zgryz urazowy
Leczenie ruszającego się zęba w wyniku zgryzu urazowego polega na odbudowaniu prawidłowych warunków zgryzowych, np. uzupełnienie braków zębowych, odbudowa prawidłowych relacji zwarciowych w układzie stomatognatycznym. Tutaj także ważne jest wczesne rozpoznanie, a rozległość leczenia mocno zróżnicowana.
Profilaktyka
Raz jeszcze podkreślamy znaczenie profilaktyki rozchwiania zębów, która obejmuje dużą dbałość o codzienną higienę jamy ustnej, regularną kontrolę stomatologiczną, profesjonalną higienizację w gabinecie stomatologicznym. Warto również zapoznać się z prawidłowa techniką szczotkowania zębów, języka i masażu dziąseł.
- Właściwe szczotkowanie zapobiega tworzeniu się płytki nazębnej, rozwojowi próchnicy pierwotnej i wtórnej oraz powstawaniu stanów zapalnych przyzębia i tkanek miękkich.
- W opinii wszystkich stomatologów, decydujący wpływ na trwałość leczenia stomatologicznego (implantologicznego, chirurgicznego, protetycznego bądź zachowawczego) ma poziom codziennej higieny jamy ustnej, regularność kontroli stomatologicznych i zabiegów higienizacji.
- Można zatem stwierdzić, że odpowiedzialność za trwałość efektów leczenia stomatologicznego w przeważającej części spoczywa na samych pacjentach.
- Niezależnie od jednostki chorobowej zawsze wczesna diagnostyka i szybkie wdrożenie leczenia decydują o rokowaniu w kwestii efektów.
Czym może skutkować źle wykonane leczenie kanałowe zęba?
Leczenie kanałowe zęba czyli leczenie endodotyczneto metoda terapii stomatologicznej pozwalająca na utrzymanie zęba i uniknąć jego usunięcia. Polega na usunięciu nieuleczalnie zmienionej zapalnie miazgi zęba i wypełnieniu go materiałem biokompatybilnym. Jako precyzyjna procedura terapeutyczna, leczenie kanałowe zęba niesie ze sobą ryzyko wystąpienia powikłań.
Leczenie kanałowe zęba – kiedy warto mu się poddać?
Nowoczesne metody diagnostyczno-terapeutyczne pozwalają dzisiaj na skuteczne leczenie kanałowe zęba jako szansy na zachowanie jak najbardziej pełnego uzębienia.
Często też poprzedza ono dalsze etapy terapii zmian w jamie ustnej czyli np.: zabiegów mikrochirurgicznych czy protetycznych.
Prawidłowe opracowanie chorobowo zmienionego zęba jest już możliwe podczas jednej wizyty, bez konieczności tzw. zatrucia zęba.
Czy leczenie kanałowe boli?
Ból zęba w efekcie rozległego stanu zapalnego to przede wszystkim jeden z głównych objawów, który zmusza do wizyty u stomatologa. Dzieje się tak, gdy dochodzi do głębokiego ubytku sięgającego do miazgi zęba. Przyczyną jest rozwinięta próchnica zęba.
Jeśli tylko stomatolog po fachowej ocenie stanu uzębienia wybierze leczenie kanałowe, ból powinien być zniesiony. Prawidłowo przeprowadzona terapia opiera się w pierwszej kolejności na zastosowaniu znieczulenia miejscowego. Zatem najczęściej najmniej przyjemne (choć nie zawsze) jest samo podanie znieczulenia przed leczeniem kanałowym zęba. Reszta procedury może odbywać się bezboleśnie.
Przekonanie, że leczenie kanałowe boli jest już nieprawdziwe w świetle najnowszych metod terapeutycznych.
Ząb po leczeniu kanałowym naprawdę jest martwy?
Wskutek przeprowadzonego leczenia kanałowego, konkretny ząb przestaje być odżywiany, bo jest pozbawiony żywej miazgi. Nie jest też już unerwiony, czyli nie przenosi impulsów bólowych.
Określa się go zatem jako martwy ząb. Wraz z upływem czasu od zakończonej terapii, ząb po leczeniu kanałowym może zacząć odróżniać się od pozostałych swoją barwą.
Ból martwego zęba po prawidłowo przeprowadzonym leczeniu nie występuje.
Leczenie kanałowe zęba – dlaczego powikłania są możliwe?
Leczenie kanałowe zęba jest procesem wieloetapowym (liczba i kształt kanałów). Istotne jest też doświadczenie oraz sprzęt, jakim dysponuje stomatolog. Wszystko to może wpłynąć na powikłania po leczeniu kanałowym zęba.
Trudność zabiegów endodontycznych
Leczenie endodontyczne jest przeprowadzane w kilku etapach. Należy w pierwszej kolejności dokonać prawidłowej oceny stopnia stanu zapalnego oraz zmian próchniczych. Niezwykle ważne jest określenie ilości i kształtu kanałów leczonego zęba.
W większości przypadków liczba kanałów, które będzie trzeba leczyć i oczyścić jest zgodna z ogólną wiedzą anatomiczną. Zawsze jednak należy sprawdzić dokładnie ich położenie i kształt na zdjęciu RTG.
Niekiedy to właśnie nietypowy, niestandardowy układ korzeni zęba poddawanego leczeniu kanałowemu przysparza trudności. Następnie, po podaniu znieczulenia miejscowego, usuwa się chorobowo zmienioną miazgę z korony i kanałów. Kolejno potem wymagana jest ich właściwa dezynfekcja oraz wypełnienie.
Leczenie kanałowe pod mikroskopem operacyjnym wraz z doświadczoną ręką stomatologa gwarantują skuteczne leczenie kanałowe zęba.
Źle wykonane leczenie kanałowe zęba – po czym je poznać?
Najczęstszym sygnałem wskazującym na źle przeprowadzone leczenie kanałowe jest nasilający się, silny ból zęba, którego dotyczyła terapia. Dyskomfort ten nie ustępuje po upływie kilku dni od przeprowadzonego zabiegu.
Skutki złego leczenia kanałowego
Kilkuetapowość procedury w połączeniu niekiedy z pośpiechem stomatologa z uwagi na ilość oczekujących pacjentów może skutkować niewłaściwym przeprowadzeniem leczenia kanałowego. Oczywiście wiąże się to z nieprzyjemnymi skutkami dla pacjenta.
Ból zęba po leczeniu kanałowym
Próba leczenia kanałowego z powodu konieczności mechanicznego oczyszczenia kanałów wiąże się z dużą ingerencją.
Pomimo zastosowania znieczulenia miejscowego należy pamiętać, iż może wystąpić ból zęba po leczeniu kanałowym. Dyskomfort ten powinien ustąpić po kilku dniach od zabiegu samoczynnie.
Gdy jednak ból zęba się nasila, towarzyszy mu obrzęk i gorączka należy zgłosić się do stomatologa.
Powtórne leczenie kanałowe
W efekcie nieprawidłowo przeprowadzonego leczenia kanałowego może niekiedy zaistnieć konieczność wykonania zabiegu tzw. re-endo. Jest to powtórne leczenie kanałowe. Wśród przyczyn wymuszających zastosowanie takiej terapii wymienia się m.in:
- ● obecność kanałów w zębie, które nie zostały odnalezione i prawidłowo oczyszczone za pierwszym razem;
- ● pozostawione (nieusunięte) narzędzie endodontyczne wskutek złamania w kanale zęba;
- ● dolegliwości bólowe z obrzękiem tkanek wokół zęba;
- ● przetoka ropna nad zębem;
- ● perforacja komory lub korzenia zęba;
- ● niegojące się zmiany w okolicy korzenia zęba, które są widoczne na zdjęciu RTG (nawet bez dyskomfortu bólowego);
- ● uszkodzenie korony zęba powodujące infekcję bakteryjną.
Przewlekłe zapalenie kanału
W sytuacji, kiedy stomatolog w trakcie zabiegu leczenia endodontycznego źle opracował (nieprawidłowo oczyścił z bakterii) i niewłaściwie wypełnił kanał może wystąpić przewlekłe zapalenia kanału zębowego.
Sprzyja temu także niedostateczne zabezpieczenie między wizytami w przypadku leczenia zęba prowadzonego na kilku osobnych wizytach. Wówczas namnaża się przetrwała flora bakteryjna zawierająca liczne gatunki bakterii.
Wymaga to powtórnego leczenia zęba w celu ograniczenia rozwoju infekcji.
Przepełnienie kanału – doprowadzenie do resorpcji
Po etapie oczyszczenia kanałów zęba oraz opracowaniu mechaniczno-chemicznym jego wnętrza należy ząb osuszyć oraz wypełnić.
Jedynie prawidłowe i szczelne umieszczenie właściwej ilości materiału biokompatybilnego w jamie zęba zapewnia odpowiednie gojenie tkanek i redukuje stan zapalny.
Wypełnienie kanału zbyt dużą ilością materiału czyli jego przepełnienie powoduje resorpcję czyli wchłonięcie materiału przez tkanki. Jest to dowód na źle wykonane leczenie kanałowe zęba. Może skutkować wystąpieniem dolegliwości bólowych lub obrzęku.
Przewlekłe zapalenie okołowierzchołkowe
Nieprawidłowe oczyszczenie zęba w trakcie leczenia kanałowego może wywołać przewlekłe zapalenie okołowierzchołkowe.
W przypadku źle wykonanej usługi stomatologicznej może dojść do przedostania się bakterii do tkanek okołowierzchołkowych czyli tych, które są w najbliższym otoczeniu korzenia zęba w kości.
Przewlekłe zapalenia okołowierzchołkowe jest zwykle wykrywane na podstawie zmian w obrazie RTG. Często także odczuwalne są w okresie zaostrzeń.
Zapalenie rozrzedzające kości sąsiadującej
W odległym terminie po wykonaniu nieprawidłowego zabiegu leczenia kanałowego zęba może wystąpić zapalenie rozrzedzające kości sąsiadującej.
Jest to następstwo przedostania się czynników drażniących (najczęściej bakterii) ze zmienionej chorobowo miazgi lub kanału zęba do tkanek okołowierzchołkowych (czyli okalających korzeń zęba w kości).
Rozpoznanie tego późnego powikłania po niewłaściwym leczeniu kanałowym odbywa się na podstawie analizy obrazu RTG.
Przetoka zębowa po leczeniu kanałowym
W efekcie przewlekłego ropnego stanu zapalnego tkanek okołowierzchołkowych zęba może wytworzyć się przetoka zębowa. Jest to późne powikłanie po źle przeprowadzonym leczeniu kanałowym. Wymaga pilnej interwencji stomatologicznej jako jedynej metody terapeutycznej. Leczenie przetoki zależy od obrazu radiologicznego.
Czy można reklamować leczenie kanałowe zęba?
Decydując się na wykonanie usługi stomatologicznej (np.: założenia plomby, leczenia kanałowego zęba czy wykonanie protezy zębowej) zawieramy ustną umowę albo ze stomatologiem bezpośrednio wykonującym daną usługę albo z kliniką go zatrudniającą.
Bez względu na podmiot prowadzący działalność leczniczą (dentystę czy klinikę), który zobowiązał się do osiągnięcia określonego w umowie efektu zdrowotnego czy estetycznego, taka umowa będzie umową o dzieło lub inną umową wzajemną o charakterze podobnym do umowy o dzieło.
Można dochodzić roszczenia z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania takich umów na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 627–626 oraz art. 415 i 433). Pacjent ma prawo zareklamować źle wykonane leczenie kanałowe zęba jeśli od usługi nie minęło 12 miesięcy.
Wówczas można żądać usunięcia wady w ustalonym terminie do naprawy. Do stomatologa należy dokonanie poprawek bez pobierania dodatkowych opłat. Gdy jednak dentysta odmówi wykonania ponownego leczenia lub nie dochowa wyznaczonego terminu, można oczekiwać zwrotu kosztu nieprawidłowo wykonanej usługi.
Tak jest w przypadku, gdy zgłaszana wada w terapii jest istotna. Gdy zgłaszamy się z nieistotną wadą lub dentysta nie dotrzyma ustalonej daty do naprawy, możemy wymagać jedynie obniżenia ceny usługi.
Prezentowane powyżej treści mają za zadanie szerzenie ogólnej wiedzy na temat zdrowia jamy ustnej i nie zastępują profesjonalnej opinii lub diagnozy lekarskiej. Zawsze w przypadku problemów zdrowotnych skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
Resorpcja korzenia zęba – czy zawsze konieczne jest leczenie kanałowe?
Resorpcja korzenia zęba prowadzi do jego zaniku. W przypadku gdy mamy do czynienia z resorpcją bardzo zaawansowaną ząb może wypaść. W wielu przypadkach pacjentom, których dotknęła resorpcja korzenia zęba przychodzi z pomocą nowoczesne leczenie kanałowe.
Resorpcja zewnętrzna korzenia atakuje ząb w miejscu, gdzie jest on przytwierdzony. Jeśli nie podejmiemy w odpowiednim momencie leczenia, prowadzi do utraty zęba. Proces resorpcji może mieć wiele przyczyn. Należą do nich zarówno stany zapalne jak i mechaniczne uszkodzenia korzenia – np. w wyniku urazu.
Resorpcję można zaobserwować często wiele lat po wystąpieniu urazu. Ujawnić może ją przypadkowo prześwietlenie zęba wykonywane w innym celu. Czasem przyczyną resorpcji może być ucisk. Takie mechaniczne bodźce aktywujące zanikanie korzenia zęba mogą wynikać np.
z problemów ortodontycznych u pacjenta, a czasem także niestety nowotworowych, gdy z powodu rozrostu tkanek pojawia się nacisk na korzeń.
Resorpcja korzenia prowadzić może to nagłej utraty zęba
– Proces resorpcji korzenia zęba może być rozłożony na lata. Zanikający korzeń jest zastępowany ziarnistą tkanką, a ząb jest coraz słabiej umocowany. Przypadkowy, nawet niezbyt silny uraz może stać się przyczyną utraty zęba, ponieważ bardzo długo resorpcja może nie dawać żadnych objawów – mówi lek. dent.
Agnieszka Tryzna z gabinetu Twój Dentysta w Grójcu. Gdy korzeń ulega bardzo silnemu skróceniu, ząb może zacząć się chwiać i wypaść. Gdy pojawia się stan zapalny miazgi do akcji wkracza stomatolog i rozpoczyna się leczenie kanałowe.
Dopóki nie ma wywołującego ból stanu zapalnego pacjent ma pojęcia, że grozi mu utrata zęba.
Resorpcja korzenia – leczenie
Jeśli przyczyną resorpcji jest mechaniczny ucisk, dentysta stara się go zlokalizować i usunąć. W przypadku nowotworów do pracy przystępuje onkolog. Jeśli ucisk ma podłoże ortodontyczne należy zastosować aparat ortodontyczny lub usunąć np. wywołujące nacisk rosnące ósemki.
W tym przypadku działań może być bardzo dużo. Gdy pojawia się stan zapalny rozpoczyna się leczenie kanałowe. Resorpcja powoduje, że zniszczeniu ulega kość wokół korzenia zęba.
Dlatego dentysta wykorzystuje w takich przypadkach materiały kościozastępcze, służące do uzupełnienia ubytków w tkance kostnej. Ząb z resorpcją korzenia leczony jest kanałowo na kilku wizytach, z zastosowaniem specjalnych opatrunków umieszczanych w kanałach.
Opatrunki te dezaktywują ziarninę resorpcyjną („czyszczą ząb w środku”) i umożliwiają jej całkowite usunięcie. Po zakończonym leczeniu pacjent musi zjawiać się na wizyty kontrolne.
Leczenie resorpcji zęba nie zawsze kończy się powodzeniem
Jeśli proces resorpcji mimo podjętego leczenia nadal postępuje pojawia się niestety konieczność usunięcia zęba. Często zaleca się to na długo przed tym, gdy ząb jest zagrożony rozchwianiem i wypadnięciem. Ma to uzasadnienie.
Ponieważ wraz z postępującą resorpcją coraz większy obszar kości wokół zęba zastępowany jest ziarniną, może okazać się, że czekając do ostatniej chwili utrudnia się późniejszą pracę implantologa.
Spadają szanse na to, że implant uda się skutecznie osadzić bez wcześniejszych zaawansowanych pracy przy odbudowie zniszczonej kości.
Foto tytułowe: Irina Patrascu Gheorghita: Flickr.com
(Głosów: 1, średnia: 5,00 na 5)Loading…