Wady narządów płciowych a seks u mężczyzn

Jajniki, macica, jądra, nasieniowody… Każdy z elementów kobiecego i męskiego układu rozrodczego ma jakieś ważne zadanie do wykonania. Jakie? Dowiesz się tego z naszego artykułu.

Aby człowiek mógł wydać na świat potomstwo, potrzebuje sprawnie działającego układu rozrodczego. To w nim wytwarzane są bowiem komórki, z których połączenia rozwija się potem nowe życie. Każdy z elementów kobiecego i męskiego układu rozrodczego ma jakieś ważne zadanie do wykonania. Jakie? Dowiesz się tego z naszego artykułu. 

Układ rozrodczy kobiety – jakie pełni funkcje? 

Żeński układ rozrodczy składa się z narządów wewnętrznych i zewnętrznych. Do pierwszej grupy zaliczymy jajniki, jajowody, macicę i pochwę, do drugiej – wargi sromowe większe, wargi sromowe mniejsze, łechtaczkę oraz przedsionek pochwy.

Zadaniem żeńskiego układu rozrodczego jest przede wszystkim wytworzenie komórek rozrodczych, które po połączeniu z plemnikiem wytworzą zarodek. Kobiecy układ rozrodczy odpowiada również za produkcję hormonów płciowych oraz stwarza warunki do prawidłowego rozwoju płodu.

Przyjrzyjmy się teraz poszczególnym elementom kobiecego układu rozrodczego. 

Jajniki – to z nich uwalnia się komórka jajowa 

Jajniki są odpowiednikiem jąder u mężczyzny. Mają migdałowaty kształt i mieszczą się w jamie brzusznej po obu stronach macicy. Jajniki dziewczynki, już w momencie narodzin, wyposażone są w setki tysięcy komórek jajowych.

Jednak w ciągu całego życia (od pokwitania do menopauzy) dojrzewa i uwalnia się z nich zaledwie kilkaset.

Jajniki wytwarzają również najważniejsze hormony płciowe, w tym odpowiadające za rozwój cech płciowych estrogeny, a także progesteron, androgeny oraz relaksynę. 

Jajowody – to w nich komórka jajowa spotyka się z plemnikiem

Jajowody mają postać przewodów o długości od 10 do 12 cm. Ich końce z jednej strony łączą się z macicą, z drugiej zaś postrzępionym ujściem otaczają jajniki. Zadaniem jajowodów jest przetransportowanie komórki jajowej z jajnika wprost do macicy. W trakcie tej wędrówki komórka jajowa może połączyć się z napotkanym po drodze plemnikiem. To właśnie wtedy dochodzi do poczęcia. 

Macica – miejsce, gdzie rozwija się dziecko 

Macica jest jednym z kluczowych elementów kobiecego układu rozrodczego. Swoim kształtem przypomina spłaszczoną gruszkę. Narząd ten składa się z trzech elementów – dna, szyjki oraz trzonu. Wnętrze jamy macicy wyściela błona śluzowa.

Jej struktura zmienia się pod wpływem działania hormonów i zależy od fazy cyklu menstruacyjnego. Gdy dojdzie do zapłodnienia, w macicy zagnieżdża się zarodek, który będzie rósł w niej przez kolejnych 9 miesięcy.

Jak to możliwe? Ściany macicy wyposażone są w grubą warstwę mięśni gładkich, dzięki którym może się ona swobodnie rozciągać, robiąc miejsce coraz większemu dziecku. 

Pochwa – to przez nią nasienie dostaje się do dróg rodnych 

Pochwa jest elastycznym, umięśnionym przewodem położonym między pęcherzem moczowym a odbytem. Łączy się z macicą i ma długość ok. 8 cm. Pełni w organizmie kobiety dość kluczowe funkcje. To przez pochwę,  podczas stosunku płciowego, nasienie przedostaje się do macicy. Stanowi ona również ujście dla krwi menstruacyjnej i…dla dziecka, które wydostaje się przez nią podczas porodu. 

Łechtaczka – to ona zapewnia największą przyjemność podczas seksu… 

Czy wiedziałaś, że łechtaczka jest w rzeczywistości odpowiednikiem męskiego penisa? Jako główny ośrodek pobudzenia seksualnego odgrywa też ogromną rolę podczas kobiecego orgazmu.

Łechtaczka leży poniżej wzgórka łonowego, między przednimi końcami warg sromowych większych. Składa się z dwóch ciał jamistych będących przedłużeniem dwóch odnóg przymocowanych do kości kulszowych.

Razem tworzą one trzon łechtaczki, na której końcu znajduje się mocno unerwiona żołądź. 

Wargi sromowe mniejsze i większe – u każdej kobiety mogą wyglądać inaczej… 

Wargi sromowe otaczają ujście cewki moczowej i pochwy, tworząc srom. Skóra pokrywająca wargi sromowe większe wyposażona jest w gruczoły potowe i łojowe. Pomiędzy wargami sromowymi większymi znajdują się natomiast wargi sromowe mniejsze. 

Warto dodać, że nie ma jednego prawidłowego wzorca dla warg sromowych. Mogą mieć różne kształty i rozmiary, być symetryczne lub zdeformowane. Póki nie powoduje to dyskomfortu i problemów zdrowotnych, wszystko jest w porządku.

Problem pojawia się wtedy, gdy kobieta odczuwa z powodu swoich „nietypowych” warg sromowych jakieś dolegliwości lub gdy ma to negatywny wpływ na jakość jej życia seksualnego. Wówczas warto zastanowić się np.

nad labioplastyką, czyli plastyką warg sromowych. 

Układ rozrodczy męski – jakie pełni funkcje?

O tym, że „do tanga trzeba dwojga” wiedzą chyba wszystkie pary starające się o dziecko. Bez udziału mężczyzny poczęcie nowego życia jest po prostu niemożliwe. Dlatego też natura wyposażyła go we wszystkie narzędzia, które mają umożliwić kobiecie zajście w ciążę.

 Głównym zadaniem męskiego układu rozrodczego jest wytworzenie plemników oraz wprowadzenie ich do dróg rodnych kobiety, co ma najczęściej miejsce podczas stosunku seksualnego. Męski układ rozrodczy,  tak samo jak u kobiety, składa się z wewnętrznych oraz zewnętrznych narządów płciowych.

Do wewnętrznych zaliczymy przede wszystkim parzyste jądra i najądrza, parzyste nasieniowody,  prostatę (gruczoł krokowy) oraz pęcherzyki nasienne. Do zewnętrznych prącie (penis) oraz mosznę. Co warto wiedzieć o każdym z tych elementów? 

Jądra – odpowiadają za produkcję plemników i testosteronu

Jądro jest parzystym narządem płciowym położonym w worku mosznowym i podtrzymywanym przez powrózki nasienne. Narząd ten odpowiada za produkcję męskich komórek rozrodczych, czyli plemników oraz hormonów płciowych, przede wszystkim testosteronu. 

Najądrze – w nim dojrzewają plemniki 

Najądrze ma podłużny kształt i jest umocowane do powierzchni jądra dwoma więzadłami. Składa się z kanalików, które mają za zadanie odprowadzić z jądra zgromadzone w nim nasienie. Poza tym plemniki przechodząc przez najądrza, dojrzewają i stają się bardziej ruchliwe. 

Nasieniowody – to one transportują nasienie

Nasieniowody to parzyste przewody o długości ok. 35-50 cm. Nasieniowód transportuje nasienie podczas wytrysku (z przewodu najądrza do części sterczowej cewki moczowej) wprost do kobiecych narządów rodnych. 

Prostata – produkuje płyn, dzięki któremu plemniki szybciej się poruszają 

Prostata jest pojedynczym gruczołem leżącym poniżej pęcherza moczowego. Pod względem wielkości można go przyrównać do kasztana. Prostata produkuje płyn o kwaśnym odczynie, który wchodzi w skład ejakulatu (stanowi 15-30% męskiego nasienia). Płyn ten sprawia, że plemniki są bardziej ruchliwe, a nasienie ma swój charakterystyczny zapach. 

Penis (prącie, członek) – za jego pomocą nasienie trafia do dróg rodnych kobiety

Tą samą drogą wyprowadzany jest również mocz. Penis składa się z parzystych ciał jamistych oraz nieparzystego ciała gąbczastego. Podczas pobudzenia seksualnego ciała te wypełniają się krwią, powodując niezbędną do odbycia stosunku erekcję. Penis zakończony jest żołędzią, którą pokrywa napletek, czyli cienki, dający się przesuwać fałd skóry. 

Moszna – to w  niej zawieszone są jądra 

Moszna jest workiem skórno-mięśniowym, który ma zapewnić znajdującym się w niej jądrom odpowiednią temperaturę. Produkcja plemników najsprawniej zachodzi bowiem w temperaturze o 2,5-4 st. niższej od temperatury ciała. 

Jak anatomia narządów rodnych kobiety i mężczyzny wpływa na płodność? 

Prawidłowa budowa narządów rodnych jest podstawą zarówno męskiej, jak i kobiecej płodności. To dzięki właściwie działającym jajnikom, macicy i pochwie, kobieta może zajść w ciążę, donosić ją i urodzić zdrowe dziecko.

W przypadku mężczyzn prawidłowa budowa narządów rodnych umożliwia współżycie seksualne, a co za tym idzie wytrysk nasienia do dróg rodnych partnerki.

Wszelkie nieprawidłowości w obrębie kobiecych lub męskich narządów rodnych mogą utrudnić partnerom poczęcie dziecka. 

Macica przegrodzona, jednorożna i dwurożna – patologie żeńskich narządów rodnych ?

Macica przegrodzona, jednorożna czy dwurożna, to tylko niektóre spośród znanych patologii w obrębie kobiecych narządów rodnych. O macicy przerodzonej mówimy wtedy, gdy fragment tkanki częściowo lub całkowicie dzieli macicę na dwie części. Przegrodę macicy usuwa się za pomocą histeroskopii, nierzadko łącząc ją z laparoskopią ginekologiczną.

Macica jednorożna powstaje na skutek zahamowania rozwoju jednego z przewodów Müllera. Kobiety z macicą jednorożną często mają również wykształcony tylko jeden jajnik. Ta rzadka anomalia rozwojowa może powodować zaburzenia miesiączkowania oraz problemy z zajściem w ciążę.

Macicę jednorożną można zdiagnozować techniką ultrasonografii histerosalpingograficznej (Sono-HSG) albo histeroskopii. Macica dwurożna powstaje z kolei na skutek niepełnej fuzji przewodów Müllera. Posiada jedną szyjkę oraz jeden trzon, a w obrazie widoczne są wyraźne rogi.

Patologie męskich narządów rodnych i ich wpływ na płodność  

Zaburzenia płodności w 40% spowodowane są czynnikiem męskim. Przyczyną problemów z poczęciem dziecka często okazuje się anomalie rozwojowe męskich narządów rodnych. Taką wadą może być wnętrostwo. Jądra powinny zstąpić do moszny jeszcze zanim chłopiec przyjdzie na świat. Czasem jednak tak się nie dzieje i pozostają w jamie brzusznej bądź w kanale pachwinowym.

Jak już wspomnieliśmy, aby jądra mogły produkować plemniki dobrej jakości potrzebują temperatury nieco niższej od temperatury ciała. Właśnie dlatego jądra powinny zstąpić do moszny – aby mogły się w nim schładzać. Jeśli pozostaną np. w jamie brzusznej, będą się przegrzewać, co może doprowadzić  do zaburzeń płodności.

Sprowadzenie jądra do moszny wymaga leczenia operacyjnego. 

Przeczytaj również: Choroby jąder przyczyną męskiej niepłodności? 

Niepokoi Cię budowa Twoich narządów rodnych? Skonsultuj się ze specjalistą Gyncentrum.  Zadzwoń: 32 506 57 77

Napisz: [email protected]

Konsultacja merytoryczna:

dr n.med. Anna Bednarska-Czerwińska Ginekolog i położnik, endokrynolog Lekarz z ponad 20-letnim doświadczeniem zawodowym. Specjalista w zakresie leczenia niepłodności i endokrynologii rozrodu w Klinice Leczenia Niepłodności i Diagnostyki Prenatalnej Gyncentrum. Członek polskich i zagranicznych towarzystw ginekologicznych.

CZYM jest opryszczka narządów płciowych?

Opryszczka narządów płciowych to choroba weneryczna, czyli przenoszona poprzez kontakty seksualne – zarówno waginalne, oralne, jak i analne.

Wywoływana jest ona przez dwa blisko spokrewnione ze sobą wirusy – za 95% wszystkich przypadków zachorowań odpowiada wirus opryszczki typu 2 (HSV-2), a za 5% przypadków wirus opryszczki typu 1 (HSV-1) – ten drugi wywołuje głównie opryszczkę na wargach i w jamie ustnej.

Ryzyko infekcji jest większe w przypadku kobiet w porównaniu do mężczyzn ze względu na większą powierzchnię błon śluzowych – ryzyko transmisji wirusa na kobietę przez zakażonego partnera wynosi około 30%, natomiast z zakażonej partnerki na mężczyznę – 5%.

Większe prawdopodobieństwo infekcji dotyczy osób aktywnych seksualnie, posiadających wielu partnerów seksualnych czy chorujących na inne schorzenia przenoszone drogą płciową (kiłę, chlamydiozę, rzeżączkę czy infekcję HIV).

Inną możliwą drogą zakażenia wirusem HSV jest jego transmisja z kobiety ciężarnej na płód w trakcie ciąży – dochodzi do tego w 5-8% przypadków.

Objawy występujące w przebiegu zakażenia HSV

Choroba może przebiegać bezobjawowo – jeżeli pojawiają się jakieś dolegliwości, to występują one zazwyczaj od trzech do siedmiu dni od momentu zakażenia.

Zalicza się do nich uczucie swędzenia, pieczenia lub mrowienia w pobliżu narządów płciowych, może pojawić się zaczerwienienie lub napięcie skóry, a także tworzą się bolesne pęcherzyki wypełnione płynem, które pękają po kilku dniach i przekształcają się w bolesne owrzodzenia.

U kobiet, pęcherzyki te występują najczęściej na wargach sromowych, łechtaczce, w pochwie, na szyjce macicy, wewnętrznej powierzchni ud, pośladkach i odbycie, u mężczyzn natomiast na żołędzi i trzonie prącia, napletku, udach, pośladkach i odbycie.

Chorobie może towarzyszyć powiększenie węzłów chłonnych, osłabienie organizmu, gorączka, ból przy oddawaniu moczu, bóle głowy i mięśni czy zapalenie prostaty u mężczyzn. Zmiany skórne zanikają zazwyczaj po około 16-20 dniach, nie pozostawiając blizn. Do powikłań związanych z zakażeniem HSV zalicza się zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie nerwów obwodowych czy zapalenie wątroby.

Jak zdiagnozować infekcję wirusem HSV?

Ze względu na często bezobjawowy i podstępny przebieg, niewielu chorych poddaje się odpowiednim badaniom w kierunku opryszczki narządów płciowych.

Infekcję tę łatwo zdiagnozować, wystarczy wykonać laboratoryjne badanie próbki krwi, które polega na pomiarze stężenia przeciwciał IgG specyficznych dla wirusa HSV które wytwarzane są przez układ immunologiczny po wniknięciu wirusa do organizmu – badanie takie przeprowadza się obecnie nawet bez wychodzenia z domu.

Jeżeli chcesz dowiedzieć się, czy jesteś nosicielem wirusa HSV, który prowadzi do rozwoju opryszczki narządów płciowych, rozważ wykonanie badania w tym kierunku. W przypadku potwierdzenia infekcji wczesna diagnoza może uchronić Cię przed poważnymi powikłaniami.

W pakiecie realizowane jest badanie w kierunku:

zakażenia wirusem HSV

Dowiedz się więcej

Polega to na zamówieniu badania wenerycznego przez stronę internetową, po czym na wskazany przez pacjenta adres w przeciągu dwóch dni roboczych dostarczany jest zestaw do przygotowania próbek krwi.

W zestawie tym znajdują się dwie probówki, do których należy pobrać krew włośniczkową z palca zgodnie z dołączoną instrukcją. Po odpowiednim ich przygotowaniu, próbki odsyła się (również przy pomocy kuriera) do wyspecjalizowanego laboratorium analityki medycznej w celu ich dokładnego zbadania.

Wynik testu udostępniany jest wyłącznie pacjentowi po upływie około 1-3 dni roboczych od dostarczenia próbki do laboratorium.

Najczęściej stosowaną metodą w pomiarze poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla wirusa HSV jest test immunochemiczny ELISA.

Należy również podkreślić, że kluczowy jest moment wykonania testu – aby wynik był wiarygodny, musi upłynąć co najmniej sześć tygodni od momentu potencjalnego zakażenia.

W przeciwnym razie ilość wytworzonych przez układ immunologiczny przeciwciał może być zbyt mała, aby wskazać na obecność wirusa.

Inną metodą diagnostyki zakażeń wirusem HSV jest badanie DNA wirusa w materiale biologicznym – ta metoda stosowana jest w przypadku zapalenia mózgu, które może być poważnym powikłaniem opryszczki narządów płciowych. Materiałem biologicznym niezbędnym do wykonania tego testu jest płyn mózgowo-rdzeniowy, obecność DNA wirusa HSV wykrywana jest w oparciu o metodę PCR (łańcuchową reakcję polimerazy).

Dotychczas nie opracowano leku, który pozwoliłby na całkowite wyeliminowanie wirusa HSV z organizmu

Opryszczki narządów płciowych na da się wyleczyć skutecznie, ponieważ dotychczas nie udało się opracować leku, który wyeliminowałby wirusa HSV z organizmu całkowicie. Można jednak znacznie złagodzić objawy choroby przy pomocy leków przeciwwirusowych (doustnych, jak i tych do użytku zewnętrznego).

Im wcześniej leczenie zostanie wdrożone tym ich działanie jest bardziej skuteczne – najlepsze efekty obserwuje się w przypadku przyjęcia leku w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin od pojawienia się pęcherzyków.

Objawy opryszczki narządów płciowych ustępują zwykle po kilkunastu-kilkudziesięciu dniach, wirus HSV ciągle jest jednak obecny w organizmie, doprowadzając do nawrotów choroby.

Nawroty występują zazwyczaj co kilka (od trzech do dwunastu) miesięcy, zwykle w tych samych miejscach, są jednak łagodniejsze od objawów zakażenia pierwotnego i trwają zwykle od trzech do czternastu dni. Im ostrzejszy jest pierwszy rzut zakażenia wirusem HSV, tym większe ryzyko wystąpienia nawrotu.

Występowaniu nawrotów choroby sprzyja stresujący tryb życia, nadmierne promieniowanie UV, niedobory witamin z grupy B, obniżona odporność organizmu (na przykład w przebiegu chorób onkologicznych, leczenia supresyjnego), inne choroby czy ciąża.

Opryszczka narządów płciowych stanowi największe zagrożenie dla partnera/partnerki seksualnej w okresach, gdy występują symptomy, ale może przenosić się również w okresie bezobjawowym – szacuje się, że w 70% przypadków wirus przekazywany jest od partnera bez objawów klinicznych choroby.

Brak świadomości zakażenia stanowi więc zagrożenie dla partnerów seksualnych nosiciela – wirusem HSV najłatwiej zarazić się od osób, u których często występują nawroty lub w przypadku których od pierwotnego zakażenia nie minął jeszcze rok.

Dlaczego warto wykonać badanie w kierunku infekcji HSV?

Wykonanie badania pod kątem obecności wirusa HSV w organizmie jest bardzo ważne, ponieważ prawidłowa diagnoza zapobiegnie nieświadomemu zarażeniu partnera/partnerki seksualnej i pozwoli na zastosowanie odpowiednich leków przeciwwirusowych. Wirus HSV w skrajnych przypadkach może przyczynić się do wystąpienia takich schorzeń jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych czy zapalenie rdzenia – dzięki wdrożeniu odpowiednich leków możliwe jest uniknięcie takich powikłań.

Ponadto, świadomość infekcji jest kluczowa dla kobiet ciężarnych i planujących ciążę – transmisja wirusa z matki na dziecko podczas ciąży może doprowadzić do poronienia czy do wystąpienia takich wad jak małogłowie, małoocze czy jaskra. Ponadto, objawowa infekcja wirusem HSV u ciężarnej jest wskazaniem do wykonania cesarskiego cięcia, tak aby zminimalizować ryzyko zakażenia dziecka podczas porodu.

Podczas porodu naturalnego do zarażenia noworodka dochodzi poprzez jego kontakt z wydzieliną z dróg rodnych, która zawiera wirusy HSV – infekcja HSV jest bardzo niebezpieczna dla noworodka.

Wyróżnia się trzy jej postacie – postać skórno-śluzówkową, postać zakażenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN) oraz postać uogólnioną.

W przebiegu tej pierwszej występują takie komplikacje jak zapalenie tęczówki, rogówki i spojówek, postać zakażenia OUN cechuje się natomiast zaburzeniami świadomości, napadami drgawkowymi, pobudzeniem psychoruchowym, zapaleniem móżdżku, występowaniem zwapnień śródczaszkowych, wodogłowiem czy małooczem.

Postać uogólniona z kolei prowadzi do uszkodzenia wątroby, uszkodzenia nadnerczy czy wystąpienia zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Nieleczona postać uogólniona infekcji HSV wiąże się z 90% ryzykiem zgonu dziecka, w przypadku leczonej postaci tej choroby prawdopodobieństwo to wynosi 30%.

Aktualizacja: 2018-10-27

Seks podczas okresu: czy jest zdrowy? Bezpieczeństwo, higiena i ciąża

• Seks podczas okresu nadal potrafi być tematem tabu, głównie ze względu na fakt, że przez lata narosło wokół niego wiele mitów i kontrowersji.
• Wiąże się z nim wiele pytań o to czy jest higieniczny, zdrowy, bezpieczny, ale również czy można wówczas zajść w ciążę.
• Wiele osób zwyczajnie nie wyobraża sobie seksu podczas okresu, ale istnieją również jego gorliwi zwolennicy.
• Zarówno kobiety, jak i mężczyźni.
• Szczególnie panie, które podczas menstruacji odczuwają zwiększony popęd seksualny, a sam seks przynosi im wówczas wiele korzyści.
• Czy w takim razie seks podczas miesiączki może być szkodliwy?
• Sprawdź, jak się zabezpieczać, dbać o higienę i sprawić, aby seks w trakcie okresu był jak najbardziej komfortowy – dla obu stron.

Spis treści:Czy można uprawiać seks podczas okresu?Czy to jest bezpieczne?Dlaczego podczas okresu mam ochotę na seks?Czy mogę zajść w ciążę uprawiając seks w czasie okresu?Jak (bezpiecznie) uprawiać w czasie okresu?Słowo klucz: higiena  

Czy podczas miesiączki można uprawiać seks?

1. Najprostszą i najkrótszą odpowiedzią na pytanie, czy podczas okresu można uprawiać seks, jest zwięzłe tak.
2. Część osób może więc na samym wstępnie odetchnąć z ulgą, co nie oznacza, że taka odpowiedź rozwiewa wszelkie wątpliwości.
3. Warto sprawdzić, czy po tak, kryje się jakieś ale.

4. Seks podczas miesiączki może wzbudzać wiele skrajnych emocji.
5. W naszej kulturze nie są to z reguły względy natury etycznej, ale w przeważającej części higienicznej.

6. Obawy dotyczą przede wszystkim tego, czy kontakt seksualny w „te dni” może prowadzić do infekcji intymnych lub innych negatywnych skutków zdrowotnych, czy należy się wówczas zabezpieczać lub w jaki sposób uniknąć dyskomfortu związanego z krwawieniem.

7. Zanim jednak zaczniecie rozważać wszelkie za i przeciw kwestii technicznych, odpowiedzcie sobie na bardzo ważne pytanie: czy oboje tego chcecie.
8. Współżycie podczas miesiączki jest możliwe przede wszystkim wówczas, gdy partnerzy tego chcą i czują się z tym komfortowo.

9. Jeśli jedna z osób będzie miała silne opory – z różnych powodów – to nie należy przekonywać jej za wszelką cenę, gdyż przyniesie to skutek odwrotny do zamierzonego.
10. Warto więc zacząć od szczerej rozmowy, aby obie strony czerpały w tym czasie z seksu jedynie przyjemność.
11. Komunikacja w sprawach związanych z seksem jest kluczowa.

Czy seks podczas okresu jest bezpieczny dla zdrowia?

• Jeśli oboje jesteście przekonani, że nie macie żadnych barier mentalnych przed seksem podczas okresu, to zapewne pojawiają się pytania dotyczące kwestii zdrowotnych.
• I słusznie, gdyż podczas menstruacji drogi rodne kobiety stają się bardziej podatne na wszelkiego rodzaju infekcje, a w pierwszych dniach krwawienia spada ogólna odporność kobiecego organizmu.
• Istnieje, więc wówczas większe ryzyko zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową.
• Zarazić może się zarówno kobieta, jak i mężczyzna.
• Warto więc w takiej sytuacji sięgnąć po prezerwatywę i w sposób wyjątkowy zadbać o higienę intymną.
• Dyskomfort u kobiety może również powodować większa wrażliwość pochwy podczas miesiączki.
• Nietrudno wówczas o wszelkiego rodzaju otarcia (dlatego warto skorzystać z lubrykacji), które w konsekwencji mogą prowadzić do dolegliwości bólowych podczas stosunku lub tuż po nim.
• A czy seks podczas miesiączki może mieć korzystny wpływ na zdrowie?
• Z pewnością ma wielką zaletę, którą może docenić wiele kobiet.
• Seks w trakcie miesiączki może więc niwelować dolegliwości bólowe okolic podbrzusza i dolnego odcinka pleców, rozładowywać napięcie i tym samym – poprawiać ogólne samopoczucie.
• Największy wpływ na pozbycie się nieprzyjemnych symptomów miesiączki mają hormony wydzielane w trakcie orgazmu.
• Co więcej, kobiecy orgazm przeżywany podczas miesiączki może być zdecydowanie silniejszy.
• Otwartość na współżycie podczas okresu może również korzystnie wpłynąć na bliskość intymnej relacji pomiędzy partnerami: bez wstydu i tematów tabu.
• Jeśli więc tylko oboje macie ochotę na seks w „te dni”, to zadbajcie o odpowiednie warunki, wzajemne zrozumienie, a nic nie stanie wam na przeszkodzie.

Dlaczego podczas okresu mam ochotę na seks? Co w „te dni” dzieje się z kobiecym libido?

1. Część kobiet zapytanych o seks podczas okresu może się nieco obruszyć, szczególnie na myśl o dolegliwościach, które im wówczas towarzyszą.
2. Słysząc w tym czasie o łóżku, mają raczej przed oczami ciepłą kołdrę i bezczynne wylegiwanie się, niż uprawianie seksu.

3. Inne z kolei zastanawiają się, dlaczego podczas miesiączki mają taką ochotę na seks, nawet większą niż w inne dni cyklu?
4. Przyczyniają się do tego przede wszystkim hormony oraz zwiększona wrażliwość żeńskich narządów płciowych podczas menstruacji.

5. Te same czynniki wpływają również na potęgowanie doznań i odczuwanie większej przyjemności przez panie w tym czasie.
6. W pierwszych dniach okresu bardziej obfite krwawienie, kulminacja miesiączkowych symptomów oraz słabszy popęd seksualny, mogą nie nastrajać na seks.

7. Zwiększone libido możesz poczuć mniej więcej od 3 dnia cyklu.
8. Wzrasta wówczas poziom hormonów, głównie estrogenu i testosteronu, co sprawia, że możesz odczuwać wzmożone pobudzenie seksualne.

9. Nie jest może ono tak silne jak podczas owulacji i dni płodnych, ale może dostarczyć innych, ciekawych i wzmożonych doznań.
10. Warto również wiedzieć, że podniecenie seksualne może na moment nieco hamować krwawienie, co zdecydowanie zwiększa komfort samego stosunku.

11. Z drugiej strony krew menstruacyjna może działać jak dodatkowe nawilżenie (zmniejszające uczucie suchości w pochwie), co może wręcz ułatwiać zbliżenie.  

Czy podczas okresu można zajść w ciążę?

• Wiele osób decydujących się na seks podczas menstruacji, chwali sobie to, że wówczas można przysłowiowo iść na całość, czyli kochać się bez zabezpieczenia.
• Czy aby na pewno mają rację?
• Odkładając chwilowo na bok kwestie higieniczne, kluczowe staje się pytanie, czy w trakcie miesiączki może dojść do zapłodnienia.
• Odpowiedź może zaskoczyć wiele osób.
• Otóż, chociaż prawdopodobieństwo zajścia w ciążę podczas miesiączki jest niewielkie, to nie jest niemożliwe.
• Ale jak to?
• Dotyczy to przede wszystkim kobiet, które zmagają się z nieregularnymi cyklami menstruacyjnymi oraz ze zróżnicowaną długością krwawienia.
• Warto jednak przy tym pamiętać, że nawet w przypadku najbardziej regularnych kobiecych cykli, zawsze może się przytrafić odstępstwo od normy, chociażby w przypadku zmiany diety, przebytej infekcji, przyjmowania niektórych leków, podróży czy silniejszej sytuacji stresowej.
• Aby lepiej zrozumieć prawdopodobieństwo zajścia w ciąże podczas okresu, warto przyjrzeć się fazom cyklu menstruacyjnego i zmianom jakie w tym czasie zachodzą w ciele kobiety.
• Cykl miesiączkowy liczy się od pierwszego dnia krwawienia do ostatniego dnia przed pojawieniem się kolejnego.

Zakłada się, że prawidłowy powinien trwać ok. 28 dni, a dokładniej od 21 do 35 dni.

Długość cyklu może ulegać zmianom, a wahania mogą wynieść kilka dni.

Przyjmując wzorzec 28 dni, i biorąc pod uwagę zmiany hormonalne zachodzące w kobiecym organizmie, wyróżnia się cztery podstawowe fazy cyklu:

• Menstruację, czyli krwawienie miesiączkowe, które jest pierwszym etapem cyklu i następuje w wyniku złuszczania się nabrzmiałej i rozrośniętej błony śluzowej macicy. Może potrwać od 2-3 do 5-7 dni.
• Fazę folikularną, podczas którejwzrasta poziom estrogenu co stymuluje błonę śluzową macicy do rozrostu i przygotowań na przyjęcie zapłodnionej komórki jajowej. W tym samym czasie w jajnikach rozpoczyna się rozwój pęcherzyków zawierających komórki jajowe. Ta część zajmuje około 9 dni.
• Owulację, czyli uwolnienie komórki jajowej z pęcherzyka Graafa, która wędrując przez jajowód przemieszcza się w kierunku macicy. To idealny moment na zapłodnienie. Jajeczkowanie trwa jeden dzień.
• Fazę lutealną, w trakcie której obserwuje się powstawanie i rozwój funkcji ciałka żółtego, co trwa około dwóch tygodni.

1. Skoro najlepszą chwilą na zapłodnienie jest owulacja, która pojawia się mniej więcej w połowie cyklu i trwa jeden dzień, to jakim cudem można zajść w ciąże podczas okresu?
2. Należy pamiętać o tym, że jajeczkowanie to faktycznie moment uwolnienia komórki jajowej, ale same dni płodne rozpoczynają się kilka dni przed pęknięciem pęcherzyka i mogą trwać jeszcze przez kilka dni po owulacji.
3. Margines błędu wynika przede wszystkim z możliwości przesunięcia się owulacji.
4. Jak widać szansa na zajście w ciąże wydłuża się z jednego do kilku, a nawet dziesięciu dni, a to jeszcze nie wszystko.
5. Możliwość zapłodnienia może się dodatkowo rozciągnąć w czasie dzięki wyjątkowo silnym plemnikom.
6. Warto pamiętać, że plemniki mogą żyć od kilku minut do kilkudziesięciu godzin, w zależy od warunków, na które natrafi ta komórka.
7. Jeśli dodamy do tego wcześniejszy niż zakładany termin pojawienia się owulacji, to ryzyko zajścia w ciążę podczas okresu zdecydowanie wzrasta.
8. Tym samym, może Cię czekać mniej lub bardziej zaskakująca niespodzianka.

Jak uprawiać seks podczas okresu? Co jest wskazane a czego lepiej nie robić?

• Nie istnieją konkretne wytyczne dotyczące tego jak może, a jak nie powinien wyglądać seks podczas okresu.
• Jest to kwestia indywidualna, całkowicie uzależniona od preferencji i porozumienia konkretnej pary.
• Istnieją jednak pewne wskazania, które pozwalają na zachowanie większej higieny podczas stosunku w czasie miesiączki.

Przykładowo prościej w tym okresie wybrać klasyczną pozycję seksualną („na misjonarza”), czy leżenie na boku, na tzw.

„łyżeczkę”, niż pozycję „na jeźdźca” (partnerka na górze).

1. Zmniejsza to przede wszystkim ryzyko dodatkowego poplamienia krwią.
2. Wiele par decyduje się również w tym czasie na seks pod prysznicem, co wydaje się bardziej komfortowe, gdyż strumień wody na bieżąco spłukuje krew.
3. Pamiętajcie także o tym, że seks podczas okresu nie zawsze musi oznaczać penetrację.
4. Część par może wówczas wybierać inną formę pieszczot, seks oralny, analny czy wzajemną masturbację.
5. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby w tym czasie wykorzystać również zabawki erotyczne.
6. Jeśli jednak pomimo krwawienia menstruacyjnego macie ochotę na swoje ulubione pozycje i miejsca, to nie ma ku temu przeciwwskazań.
7. Nie zapominajcie jednak o odpowiedniej higienie.

Jak powinna wyglądać higiena podczas seksu w czasie okresu?

• Higiena podczas seksu zawsze jest ważna, ale w trakcie miesiączki należy traktować ją ze szczególną troską i dbałością.
• Pozwoli to przede wszystkim na zminimalizowanie ryzyka infekcji, ale również zwiększy komfort podczas samego zbliżenia, jak i po nim.
• O czym warto pamiętać?
• Przede wszystkim o:

• każdorazowym dokładnym umyciu miejsc intymnych, zarówno przed seksem, jak i tuż po (tuż po ma tu znaczenie dosłowne). Do higieny intymnej warto używać specjalnych płynów, zamiast mydeł, czy zwykłych żeli pod prysznic. Warto mieć również pod ręką dodatkowe ręczniki, czy ręczniczki papierowe.
• zabezpieczeniu miejsca współżycia, tak aby ewentualne plamy krwi można było łatwo i wygodnie sprać. Można do tego celu użyć dodatkowych ręczników czy prześcieradła. Najmniejszy problem napotkacie rzecz jasna w łazience, szczególnie pod wspomnianym już prysznicem.
• używaniu prezerwatyw czy masek oralnych bądź chusteczek lateksowych. Wszystko zależy od tego, na jaką formę seksu się zdecydujecie. Ważne, aby jak najlepiej zabezpieczyć się przed rozprzestrzenianiem drobnoustrojów.

1. Można również pomyśleć o tamponach do stosunków podczas miesiączki.
2. Są one rzecz jasna stworzone do tego samego celu co inne środki higieniczne stosowane podczas miesiączki, ale mogą również ułatwić współżycie.
3. Mowa tu głównie o tamponach z miękkiej, dopasowującej się do ciała gąbeczki.
4. Warto pamiętać o tym, aby czysty tampon zaaplikować tuż przed stosunkiem i wyjąć zaraz po.
5. Aby zminimalizować problem związany z higieną podczas stosunku w czasie menstruacji, warto wybierać późniejsze dni miesiączki, kiedy krwawienie jest mniej obfite.

Impotencja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Impotencja, niemoc płciowa, zaburzenia erekcji – dysfunkcja seksualna występująca u mężczyzn, objawiająca się brakiem erekcji lub ejakulacji mimo podniecenia i satysfakcjonującej gry wstępnej. Występuje najczęściej u mężczyzn powyżej 50. roku życia, ale zdarza się też wcześniej. Impotencję można podzielić na pierwotną i wtórną (występującą po okresie prawidłowego funkcjonowania seksualnego).

Po konferencji amerykańskich Narodowych Instytutów Zdrowia z 1992 roku zalecono, aby stosowany dotychczas powszechnie termin „impotencja” zastąpić określeniem „zaburzenia erekcji”.

W roku 1999 na pierwszych międzynarodowych konsultacjach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na temat zaburzeń wzwodu potwierdzono to zalecenie.

Powodem tych zmian był fakt, że „zaburzenia erekcji” to precyzyjniejszy pod względem medycznym termin, który w odróżnieniu od „impotencji” nie posiada negatywnego i ironicznego zabarwienia.

Epidemiologia

Szacunkowo około 1 na 10 mężczyzn w wieku między 21 a 75 rokiem życia ma problemy związane z zaburzeniami erekcji[potrzebny przypis]. 5-20% ogółu mężczyzn dotykają umiarkowane i ciężkie postaci impotencji[1]. Znane są następujące dane dotyczące skali tego problemu, zamieszczone w Raporcie Kinseya z 1948 roku[2]:

• 1% mężczyzn poniżej 19 roku życia
• 3% mężczyzn poniżej 45 roku życia
• 7% mężczyzn poniżej 55 roku życia
• 25% mężczyzn poniżej 75 roku życia

Z późniejszych badań The Baltimore Longitudinal Study of Aging z przełomu lat 70. i 80. XX wieku wynika, że częstotliwość występowania tej przypadłości wzrasta wraz z wiekiem i obejmuje kolejno[2]:

• 8% populacji mężczyzn około 55 roku życia i mniej
• 25% populacji mężczyzn około 65 roku życia
• 55% populacji mężczyzn około 75 roku życia
• 75% populacji mężczyzn powyżej 80 roku życia.

Klasyfikacja

Niektórzy autorzy przyjmują też szerszą definicję wychodzącą poza zaburzenia erekcji męskiego prącia, rozumiejąc przez impotencję zaburzenia potencji seksualnej. Zgodnie z rozszerzoną definicją wyróżnia się wówczas:

• impotencję generatywną – zaburzenia płodności
• impotencję erektywną – zaburzenia erekcji
• impotencję orgastyczną – zaburzenia wytrysku i orgazmu.

Impotencję różnicuje się na dwa podstawowe rodzaje o różnym podłożu:

ICD-10

F52.2

• podłoże psychiczne

Psychogenna impotencja może wynikać z zahamowania reaktywności seksualnej spowodowanego zgeneralizowanym lękiem przed seksualnością, kompleksami (np.

kompleks małego członka), lękiem – przed zapłodnieniem partnerki i niechcianą ciążą, poczuciem winy lub grzechu, zaburzeń rozwoju psychoseksualnego, stresem w pracy itp.

Zazwyczaj w szczególnych okolicznościach (marzenia senne, masturbacja, seks z inną partnerką) reakcje genitalne przebiegają prawidłowo. Ten rodzaj impotencji spotykany jest najczęściej u młodych mężczyzn, których życie seksualne dopiero zaczyna się rozwijać.

• podłoże fizyczne

ICD-10

N48.4

Zobacz hasło impotencja w Wikisłowniku

Impotencja somatogenna (zwana też organiczną) występuje, gdy chory zazwyczaj nie jest w stanie osiągnąć erekcji z powodu wieku bądź choroby, lub są stwierdzone organiczne zmiany chorobowe.

O zaburzeniu można mówić tylko wówczas, gdy trudności współżycia powtarzają się wielokrotnie mimo istnienia dobrej relacji emocjonalnej między partnerami w dłużej trwającym związku.

Pojawienie się takich objawów w epizodycznych kontaktach seksualnych, szczególnie gdy towarzyszy im silne napięcie, jest na ogół zjawiskiem normalnym, wynikającym z przeżywanego stresu.

Impotencja jest zaburzeniem niezwykle wstydliwym dla mężczyzn, dlatego rzadko udają się do lekarza specjalisty, co jest błędem, ponieważ obecna medycyna jest w stanie w wielu wypadkach przywrócić choremu erekcję.

Na podstawie przyczyn tej dysfunkcji można wyróżnić:

• impotencję na tle krążeniowym – związaną z chorobami układu sercowo-naczyniowego (obecnie najczęściej rozpoznawaną)
• impotencję na tle neurogennym – związaną z urazami i chorobami kręgosłupa, w którym znajduje się ośrodek erekcji
• impotencję na tle hormonalnym – związaną najczęściej ze spadkiem testosteronu postępującym wraz z wiekiem
• impotencję psychogenną – związaną z kompleksami, lękiem czy nastawieniem zadaniowe do współżycia
• impotencję mieszaną – stanowiącą ok. 1/3 przypadków i będącą kombinacją różnych z wyżej wymienionych przyczyn.

Przyczyny

Wśród przyczyn wymienia się między innymi:

• czynniki psychogenne(10,4% przypadków)[3]
  • stres
  • szkodliwe uzależnienia (alkohol, amfetamina, kokaina, heroina, morfina)
• czynniki organiczne (somatyczne)
  • wiek (30% przypadków)[3] – andropauza, choroby układu krążenia (miażdżyca, niewydolność serca, tętniaki)
  • cukrzyca (40% przypadków)[3] – neuropatie i angiopatie
  • niektóre choroby neurologiczne (18% przypadków)[3] – SLA, tetraplegia, paraplegia, zaawansowana postać SM
  • choroby serca i nadciśnienie tętnicze (54% przypadków)[3]
  • depresję
  • polineuropatię
  • chorobę Peyroniego
  • zabiegi operacyjne (13% przypadków)[3] – prostatektomia, cystektomia, operacje aorty
  • urazy i choroby rdzenia kręgowego (8% przypadków)[3]
  • zaburzenia endokrynologiczne (6% przypadków)[3] – akromegalia, hipogonadyzm, nadczynność tarczycy
  • stwardnienie rozsiane (3% przypadków)[3]
• wady rozwojowe
  • wady rozwojowe narządów płciowych (stulejka, spodziectwo, wierzchniactwo)
• niektóre leki
  • neuroleptyki, leki z grupy SSRI, SNRI i inne.
  • leki hipotensyjne (obniżające ciśnienie krwi) – klonidyna, metyldopa, spironolakton
  • leki przeciwnowotworowe
  • leki diuretyczne (leki moczopędne).

Leczenie farmakologiczne

Stosuje się szereg leków, które pozwalają zwalczać większość przypadków impotencji. Do najbardziej znanych zalicza się:

• inhibitory fosfodiestazy typu 5 – blokują enzym wyłączający wzwód (fosfodiesterazę typu 5), co zwiększa stężenie aktywatora wzwodu: cGMP
• agonisty receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych (np. L-dopa, apomorfina i ich pochodne) wywołują wzwód, ale ze względu na niepożądane działania ogólne oraz krótkotrwały efekt nie są popularne.
• leki hormonalne (androgeniczne) – podawane w wypadku deficytu androgenów wskutek fizjologicznego procesu starzenia się i wystąpienia schorzeń przysadki mózgowej, nadnerczy, czy tarczycy. Aplikowane doustnie, domięśniowo lub przezskórnie.
• leki podawane w formie wstrzyknięć do ciał jamistych prącia – wstrzykiwane w okolicę podstawy prącia po jednej ze stron (naprzemiennie i unikając wstrzykiwania w to samo miejsce), wymagają samodzielnej aplikacji każdorazowo przed stosunkiem.

Możliwym powikłaniem częstego podawania może być zwłóknienie ciał jamistych i skrzywienie prącia.

W przypadku impotencji najczęściej przepisywanymi preparatami leczniczymi są:

• awanafil (nazwa handlowa Spedra) – nowoczesny, wysoce selektywny, silny i odwracalny inhibitor PDE5, wykazuje działanie już po 20 min od doustnej aplikacji, które utrzymuje się do 6 godzin. Zalecane przyjęcie leku na 30 min przed stosunkiem.
• sildenafil (nazwy handlowe Viagra, Maxigra) – jeden z najstarszych obecnych na rynku inhibitorów PDE5, lek przyjmowany na 1-6 h przed planowanym aktem seksualnym, co powoduje utrzymanie się wzwodu od 30 do 60 minut
• tadalafil (nazwa handlowa Cialis) – przyjmowany minimum 30 minut przed planowanym stosunkiem, osiągający maksymalne stężenie w osoczu po około 2 godzinach od aplikacji
• wardenafil (nazwa handlowa Levitra) – silny, wybiórczy inhibitor PDE5, wskazane jest przyjęcie leku na 25-60 minut przed aktywnością seksualną.

Stosowane są też pochodne morfiny, m.in. apomorfina (nazwa handlowa Uprima). Medycyna alternatywna zaleca spożycie zielonej herbaty. W niektórych przypadkach zalecana jest też psychoterapia.

Leczenie zabiegowe

U mężczyzn, u których impotencja ma przyczynę naczyniową, możliwe jest przeprowadzenie leczenia metodą RENOVA. W trakcie zabiegu RENOVA efekt terapeutyczny uzyskiwany jest za pomocą fal dźwiękowych o określonej częstotliwości i natężeniu. Fale dostarczane są do ciał jamistych prącia przez specjalny przetwornik.

W trakcie zabiegu stymulowany jest proces angiogenezy (tworzenia nowych naczyń krwionośnych), co skutkuje poprawą ukrwienia prącia i tym samym poprawą potencji. Zabieg RENOVA jest bezbolesny i bezinwazyjny. Badania kliniczne przeprowadzone do tej pory wykazują, że metoda jest bezpieczna, cechuje się wysoką skutecznością i długotrwałym efektem terapeutycznym.

U 82,5% pacjentów po terapii RENOVA zaobserwowano znaczącą poprawę w wynikach uzyskiwanych w teście IIEF-5 (od ang. 5-item version of the International Index of Erectile Function)[4].
Najbardziej inwazyjną i najbardziej skuteczną metodą leczenia impotencji, która jest oporna na leczenie wyżej wymienionymi metodami jest implantacja protezy prącia.

Istnieją dwa rodzaje protez prącia półsztywne i hydrauliczne. Skuteczność leczenia impotencji przy użyciu implantów to 92-100%.[5]

Przypisy

1. ↑ M. Kubin, G. Wagner, A.R. Fugl-Meyer Epidemiology of erectile dysfunction. International Journal of Impotence Research 2003, nr 15, s. 63.
2. ↑ a b Boston University School of Medicine – impotencja w liczbach
3. ↑ a b c d e f g h i Przyczyny impotencji – dane statystyczne
4. ↑ Y. Reisman, A. Hind, A. Varaneckas, I.

   Motil: Efficacy and Safety of Linear Focused Shockwaves for Erectile Dysfunction (RENOVA) – A Second Generation Technology, 2013

5. ↑ W.Dyś, E.Śledź , I. Ostrowski , J. Ciechan: Wszczepienie sztucznej hydraulicznej protezy prącia Zephyr ZSI 475 w Oddziale Urologii i Onkologii Urologicznej w Puławach (pol.). Przegląd Urologiczny 2016/5 (99).

   [dostęp 2017-02-03].

Bibliografia

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:Impotencja

• ICD-10. V rozdział. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Warszawa: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, 2000. ISBN 83-85688-25-0.
• R. Dalej: Zaburzenia wzwodu prącia – etiologia i leczenie. „Przewodnik Lekarza” 2002, nr 5, s. 67–76.
• M. Kubin, G. Wagner, A. R. Fugl-Meyer: Epidemiology of erectile dysfunction. „International Journal of Impotence Research” 2003, nr 15, s. 63–71.
• Z. Lew-Starowicz: Leczenie zaburzeń seksualnych. PZWL, Warszawa 1997.
• M. Rabijewki: Zaburzenia erekcji – etiologia i leczenie. „Przegląd Urologiczny” 2006, nr 4(38), s. 46–48.
• J. Rybakowski: Impotencja męska w aspekcie psychofarmakologicznym. „Post. Androl.” 1994, t. 3, s. 159–166.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Kontrola autorytatywna (dysfunkcja seksualna):

• GND: 4200180-8
• BNCF: 33045

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Impotencja&oldid=61620374”

Andrologia

Andrologia to dziedzina medycyny zajmująca się “męskimi sprawami” – czyli diagnozowaniem problemów, chorób, dolegliwości i zaburzeń w obrębie męskiego układu rozrodczego. Andrologia bywa więc określana odpowiednikiem ginekologii u mężczyzn.

W obrębie zainteresowania andrologii znajdują się kwestie związane z fizjologią męskich narządów płciowych, a także diagnozowanie ich wad rozwojowych czy zaburzeń funkcjonowania.

Z pomocy androloga korzystać mogą mężczyźni w różnym wieku – niektóre problemy wymagają podjęcia interwencji już w wieku dziecięcym, inne dotyczą mężczyzn dojrzałych, a nawet w wieku starczym. Dowiedz się, z jakimi objawami warto zasięgnąć pomocy lekarza androloga.

Czym zajmuje się lekarz androlog?

Lekarz androlog – jak już zostało powiedziane – wykrywa, diagnozuje i leczy schorzenia męskich narządów płciowych. Do najczęstszych z nich zaliczyć można m.in.:

• problemy z potencją (impotencję),
• problemy z płodnością (niepłodność),
• dysfunkcje seksualne (np. przedwczesny wtrysk, niskie libido itp.),
• zaburzenia hormonalne,
• nowotwory męskich narządów płciowych (np. prostaty, jąder),
• objawy andropauzy (męskiego okresu przekwitania).

To oczywiście niejedyne problemy, przy których warto umówić się na konsultację u lekarza androloga. Do specjalisty warto udać się, gdy podejrzewasz u siebie któreś z powyższych schorzeń – a także przy dolegliwościach bólowych ze strony narządów płciowych.

Co istotne, wiele męskich schorzeń narządów płciowych w początkowym stadium przebiega bezobjawowo – dlatego istotne są wizyty profilaktyczne, celem ich wczesnego wykrycia.

Od czasu do czasu warto więc odwiedzić lekarza androloga również wtedy, gdy nic Ci nie dolega.

Androlog może zalecić różnego rodzaju badania diagnostyczne (zależnie od podejrzewanej przyczyny schorzenia), m.in. badania ogólne z krwi, badania moczu, badania poziomu hormonów, markery nowotworowe, itp. Lekarz androlog wykonuje także badanie fizykalne męskich narządów płciowych czy badanie per rectum.

Prywatny androlog – bez kolejek i długich terminów

Jeśli potrzebny Ci androlog, Kraków i centrum medyczne Unimedica to idealne miejsce, w którym możesz umówić się bez kolejek i długiego oczekiwania na termin wizyty. W Unimedica oferujemy konsultacje ze znanymi i cenionymi specjalistami z zakresu andrologii.

Atutem naszych specjalistów jest nie tylko rozległa i stale aktualizowana wiedza, ale także wieloletnie doświadczenie oraz empatyczne i indywidualne podejście do każdego pacjenta.

Dbamy o intymną atmosferę podczas wizyt, a także staramy się wyczerpująco odpowiadać na każde pytanie, aby rozwiać obawy i wątpliwości pacjenta.

Androlog – Kraków: jak umówić wizytę w Unimedica?

Pamiętaj, że diagnostyka wielu schorzeń męskiego układu płciowego nie powinna być odwlekana w czasie. Jeśli podejrzewasz u siebie problem zdrowotny, jak najszybciej umów się u specjalisty. Prywatny androlog w Unimedica to gwarancja szybkiego terminu wizyty, dopasowanego do Twojego grafiku i preferencji czasowych. Samo umówienie wizyty zajmie Ci zaledwie kilka minut!

Możesz skontaktować się z nami wybranym przez siebie sposobem:

• pod numerem +12 626 08 08 lub +12 300 48 00.
• mailowo, na adres naszej recepcji: [email protected],
• poprzez dostępny na naszej stronie system szybkiego umawiania wizyt online,