Zespół metaboliczny – przyczyny, objawy, leczenie, zapobieganie, skutki

1. Wskaż, gdzie jesteś

2. Znajdź potrzebny lek

3. Zarezerwuj on‑line

4. Odbierz w aptece

Znajdź i zarezerwuj lek w najbliższej aptece!

Znajdź teraz najbliższe apteki

Istnieje wiele określeń na zespół policystycznych jajników, m.in.: choroba jajników policystycznych, zespół wielotorbielowatych jajników, czynnościowy androgenizm jajnikowy, czy skrótowo PCOS (ang. polycystic ovary syndrome).

Schorzenie to ma podłoże hormonalne i dotyczy około 10-15% kobiet będących w okresie reprodukcyjnym, a także kilku procent nastolatek. Po raz pierwszy PCOS zostało opisane w 1935 roku przez amerykańskich lekarzy  Irvinga F. Steina, Sr.

i Michael L. Leventhala.

Lekarze nie są w stanie określić przyczyny występowania PCOS, wskazuje się jednak na pewne uwarunkowania genetyczne, hormonalne i środowiskowe. W przebiegu choroby dochodzi do nadmiernego wydzielania androgenów (hormonów męskich), które zaburzają owulację.

Jednocześnie wzrasta stężenie hormonu luteinizującego (LH) oraz spada poziom hormonu folikulotropowego (FHS), co zaburza wzrastanie i dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych, prowadząc do występowania torbielowatych zmian na jajnikach.

Zespołowi policystycznych jajników często towarzyszy insulinooporność i zespół metaboliczny, czego konsekwencją w przyszłości mogą być nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i choroby układu sercowo-naczyniowego.

ZOBACZ TEŻ: Insulinooporność – wstęp do cukrzycy typu 2

Jak diagnozuje się PCOS?

Aby można było przypuszczać, czy mamy do czynienia z zespołem policystycznych jajników, muszą być spełnione przynajmniej dwa z trzech poniższych warunków:

• rzadkie owulacje lub ich całkowity brak,
• nadmierne wydzielanie androgenów potwierdzone badaniami laboratoryjnymi
• obecność policystycznych jajników lub zwiększona objętość jajników w badaniu USG1.

Oczywiście w diagnostyce należy wykluczyć wszelkie inne schorzenia, które mogłyby być przyczyną tych zaburzeń.

Objawy zespołu policystycznych jajników

PCOS może dotyczyć już nawet dzieci, objawiając się przedwczesnym dojrzewaniem lub zaburzeniami miesiączkowania i hirsutyzmem w okresie nastoletnim.

W przebiegu choroby zachodzą zaburzenia w gospodarce hormonalnej, objawiające się podwyższonym poziomem androgenów (testosteronu i androstendionu) i insuliny, a także wyższą wartością stosunku hormonu LH do FHS. Stan ten może być przyczyną różnych objawów, w tym:

• nieregularnych cykli miesiączkowych,
• braku owulacji, a co za tym idzie, problemów z zajściem w ciążę,
• hirsutyzmu, czyli występowania nadmiernego owłosienia typu męskiego (na klatce piersiowej, twarzy, brzuchu),
• centralnej otyłości, czyli gromadzenia się tkanki tłuszczowej w obrębie dolnej części tułowia,
• zmian skórnych w postaci trądziku lub łojotoku,
• łysienia androgenicznego,
• przedłużonego czasu trwania PMS (zespołu napięcia przedmiesiączkowego).

W obrazie USG widoczne jest znaczne powiększenie jajników, czemu towarzyszą liczne torbiele. Ponadto przy PCOS występują zaburzenia gospodarki lipidowej, objawiające się hipercholesterolemią i podwyższonym poziomem trójglicerydów oraz nieprawidłowości w metabolizowaniu węglowodanów.

ZOBACZ TEŻ: Dni płodne – jak je obliczyć?

Jak wygląda leczenie PSOC

Przed rozpoczęciem leczenia zespołu policystycznych jajników należy przeprowadzić szczegółową diagnostykę, aby wykluczyć inne schorzenia. Wiąże się to m.in. z wykonaniem badań hormonalnych, a także przezpochwowego badania USG, aby sprawdzić budowę i ewentualne nieprawidłowości w pracy jajników.

Mnogość objawów i różny przebieg PCOS sprawiają, że nie ma jednej, idealnej metody leczenia tego schorzenia.

Terapia powinna przebiegać wielokierunkowo, uwzględniając wszystkie aspekty choroby i jej objawy – hirsutyzm, insulinooporność, otyłość, niepłodność i nadmiar androgenów.

Dlatego pacjentka powinna znajdować się pod opieką ginekologa i endokrynologa, a także lekarza rodzinnego.

W przypadku zaburzeń cyklu menstruacyjnego u dorosłych kobiet oraz hiperandrogenizmu typowym postępowaniem jest stosowanie dwuskładnikowej antykoncepcji hormonalnej lub tabletek działających antyandrogennie. Jeżeli występuje problem z brakiem owulacji, lekarz może zalecić terapię preparatami indukującymi owulację (niesteroidowe inhibitory aromatazy, modulatory receptora estrogenowego lub gonadotropiny).

Jeżeli u pacjentki występują zaburzenia metaboliczne, w tym insulinooporność, zasadnym może być włączenie do terapii metforminy.

Preparaty ją zawierające zwiększają wrażliwość tkanek na insulinę oraz usprawniają wychwytywanie glukozy, dzięki czemu ułatwiają spalanie tkanki tłuszczowej zachowanie prawidłowej wagi.

Pozytywne rezultaty może przynieść także terapia na bazie myo-inozytolu, pomocnego w leczeniu otyłości (Inofolic, FertilOva, Myofolic, Symfolic, Ovarin, Inofem, Ovulomed).

Pomocne w kontrolowaniu poziomu glukozy we krwi mogą być też apteczne środki na bazie morwy białej, chromu czy inuliny, (np. Diabetosan, Doppelherz aktiv Morwa Slim Efekt, Doppelherz aktiv Dla Diabetyków, Insulan, Zuccarin).

ZOBACZ TEŻ: Czym jest i jak objawia się niedoczynność tarczycy?

Zespół policystycznych jajników a dieta

Dieta jest niezwykle ważnym elementem terapii zespołu policystycznych jajników.

Dobrze zbilansowane posiłki zapewniają odpowiednia podaż witamin, minerałów i składników odżywczych, jak również ułatwiają utrzymanie prawidłowej masy ciała i kontrolę gospodarki lipidowej i węglowodanowej.

Pacjentki z PCOS często zmagają się z otyłością (BMI powyżej 30), a to sprzyja rozwojowi wielu schorzeń, tym nadciśnienia tętniczego, chorób sercowo-naczyniowych i zaburzeń w metabolizmie tłuszczów i węglowodanów.

Jak powinna wyglądać dieta osoby z PCOS? W żadnym wypadku nie należy się głodzić i unikać jedzenia.

Jadłospis ma być urozmaicony, powinny znaleźć się w nim wartościowe źródła białek, węglowodanów (najlepiej złożonych) i tłuszczów (bogatych w nienasycone kwasy tłuszczowe) , z pominięciem żywności wysoko przetworzonej.

Warto zatem sięgnąć po świeże warzywa, które powinny być składnikiem każdego posiłku, a także owoce, nasiona roślin strączkowych, pełnoziarniste produkty zbożowe, nabiał, nasiona i orzechy, a także ryby i chude mięsa.

W diecie przy PCOS niezwykle ważny jest błonnik pokarmowy. Pomaga regulować metabolizm cukrów i zapobiega skokom stężenia glukozy we krwi. Jeżeli do tej pory spożywaliśmy niewiele produktów bogatych w błonnik, najlepiej wprowadzać go stopniowo, do momentu dziennego spożycia na poziomie 30-40 g dziennie.

Dobrym źródłem błonnika są produkty pełnoziarniste (mąki, kasze, ryż, pieczywo, płatki śniadaniowe), nasiona roślin strączkowych i orzechy, warzywa i owoce. Aby uzupełnić dietę w błonnik roślinny, można sięgnąć także po odpowiednie suplementy diety (np. Błonnik z ananasem, Babka płesznik, Fibraxine, Błonnik jabłkowy).

1. A. Kruszyńska, J. Słowińska-Srzednicka, Postępy w rozpoznawaniu i leczeniu zespołu policystycznych jajników, Borgis – Postępy Nauk Medycznych 3/2008, http://www.czytelniamedyczna.pl/2960,postepy-w-rozpoznawaniu-i-leczeniu-zespolu-policystycznych-jajnikow.html

Przyjmujesz leki i nie wiesz, czy możesz je stosować z suplementami? Sprawdź bazę interakcji na KtoMaLek.pl, dzięki której dowiesz się, które preparaty możesz bezpiecznie łączyć.

Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza.

Kategorie:  Zdrowie

Tagi:  zespół policystycznych jajników PCOS objawy zespołu policystycznych jajników jak leczyć PCOS

Więcej artykułów

Cukrzyca a łuszczyca: charakterystyka i dieta

Nie od dziś wiadomo, że nieleczona cukrzyca zwiększa ryzyko współwystępowania innych jednostek chorobowych m.in. otyłości, nadciśnienia tętniczego, nieprawidłowości związanych z układem krążenia, problemów z nerkami i oczami, a także dysfunkcji skórnych, w tym łuszczycy. 

Łuszczyca – charakterystyka

Łuszczyca jest niezakaźną, zapalną chorobą autoimmunologiczną, o charakterze przewlekłym objawiająca się zmianami skórnymi i problemami ze stawami.

Wykazano, że łuszczyca jest związana z częstszym występowaniem chorób metabolicznych: zwłaszcza cukrzycy typu 2, ale również osteoporozy oraz chorób autoimmunologicznych, które wymagają wprowadzenia odpowiedniej diety.

W przeprowadzonych badaniach wśród dzieci wykazano, że młodzieńcza łuszczyca była związana ze zwiększonym odsetkiem hiperlipidemii, nadciśnienia tętniczego, otyłości, cukrzycy, reumatoidalnego zapalenia stawów i choroby Leśniowskiego-Crohna.

Wyżej wymienione jednostki chorobowe wpływają nie tylko na jakość życia, ale także na przewidywaną długość życia osób z łuszczycą. Dotychczasowe wyniki badań wykazały, że ciężka postać łuszczycy może skrócić długości życia nawet o 3-4 lata (6).

Łuszczyca a cukrzyca

Jak podaje literatura podejrzewa się, że czynniki genetyczne mogą odgrywać istotną rolę w rozwoju tych dwóch jednostek chorobowych (5).

Dodatkowo wykazano, że to proces zapalny jest czynnikiem łączącym łuszczycę z rozwojem cukrzycy i pozostałych składowych zespołu metabolicznego (2).

To właśnie cytokiny prozapalne mogą odgrywać istotną rolę w powstawaniu  wielu zaburzeń metabolicznych (7), w tym insulinooporności, cukrzycy typu 2, czy hiperlipidemii (1).

Cukrzyca a zmiany skórne

Jednym z powikłań cukrzycy jest powstawanie zmian skórnych. Skóra diabetyków często jest sucha, łuszczy się, a także istnieje większe prawdopodobieństwo pojawienia się na niej wyprysków.

W przebiegu angiopatii związanych z cukrzycą, może dochodzić do nieprawidłowego krążenia w kończynach, co także prawdopodobnie przyczynia się do trudniejszego gojenia ran.

Szczególnie chorzy z dysfunkcją trzustki, którzy stosują insulinę albo leki mające obniżać stężenie glukozy we krwi, w wyniku obniżonej odporności organizmu są bardziej narażeni na powikłania związane z dysfunkcją nabłonka skóry, a także rozwój stopy cukrzycowej.

Dodatkowo u pacjentów z cukrzycą na skutek stanu zapalnego zwiększa się ryzyko wystąpienia grzybicy oraz zakażeń bakteryjnych, które również negatywnie wpływają na wygląd oraz stan skóry.

Stłuszczenie wątroby – przyczyny, objawy, leczenie | Synexus

Stłuszczenie wątroby to choroba, która najczęściej kojarzy się osobami nadużywającymi alkoholu, jednak chorują na nią nie tylko alkoholicy, lecz także osoby otyłe i zażywające niektóre leki. Co jeszcze może spowodować stłuszczenie wątroby? Dowiedz się więcej o objawach i sposobach leczenia tego schorzenia.

Co to jest stłuszczenie wątroby? Czy jest odwracalne?

Według międzynarodowej klasyfikacji chorób stłuszczenie wątroby ICD-10 to dwa różne schorzenia:

K70.0 – alkoholowe stłuszczenie wątroby,

K76.0 – niealkoholowe stłuszczenie wątroby.

W przypadku alkoholowego stłuszczenia wątroby przyczyny zachorowania są oczywiste (nadmierna konsumpcja alkoholu), a sposób leczenia opiera się głównie na zaprzestaniu spożywania alkoholu, poza tym nie różni się znacząco od postępowania w przypadku osób chorych na niealkoholowe stłuszczenie wątroby. Dlatego w poniższym artykule skupimy się na czynnikach ryzyka, objawach i leczeniu niealkoholowego stłuszczenia wątroby.

Stłuszczenie wątroby to choroba, która objawia się odkładaniem tłuszczu w obrębie hepatocytów (komórek wątroby). Choroba nie jest groźna, ale nieleczona może doprowadzić do poważnych powikłań, takich jak zapalenie wątroby i marskość wątroby.

Z kolei, gdy zostanie wdrożone odpowiednie leczenie i postępowanie dietetyczne, można liczyć na całkowite wyzdrowienie. W przypadku mało zaawansowanego stadium choroby, np. gdy stwierdzono stłuszczenie wątroby 1. stopnia, proces leczenia jest szybki.

Po wyleczeniu trzeba nadal przestrzegać zasad zdrowej diety i nie dopuszczać do przytycia, aby zapobiec nawrotowi choroby. 

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – czynniki ryzyka:

• nadmierna masa ciała (nadwaga i otyłość),
• cukrzyca typu 2,
• zespół metaboliczny,
• nieswoiste choroby zapalne jelit, np. wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna,
• płeć – częściej chorują mężczyźni,
• zaburzenia gospodarki lipidowej (np. hipertriglicerydemia),
• nadciśnienie tętnicze,
• gwałtowny spadek masy ciała u osób otyłych,
• podeszły wiek,
• stosowanie niektórych leków, np. amiodaronu, glikokortykosteroidów, terapii przeciwretrowirusowej,
• zmniejszenie motoryki jelita, 
• nadmierne spożywanie węglowodanów, 
• nieprawidłowości w rozwoju jelitowej tkanki limfatycznej w młodości,
• polimorfizm genu TNF-α.

Stłuszczenie wątroby – przyczyny

Gromadzenie się tłuszczów w obrębie wątroby jest spowodowane przede wszystkim przez nadmierną kumulację triglicerydów we krwi. Wątroba nie jest w stanie efektywnie syntetyzować napływających do niej kwasów tłuszczowych, więc magazynuje ich nadmiar. 

Przyczyną kumulacji tłuszczów w wątrobie są, m.in.:

• insulinooporność,
• zaburzenia metabolizmu kwasów tłuszczowych w wątrobie, mięśniach i adipocytach (komórkach tłuszczowych),
• stres oksydacyjny – nadmierna produkcja wolnych rodników w organizmie.

Stłuszczenie wątroby – objawy

Stłuszczenie wątroby to choroba, która zwykle przebiega bezobjawowo. Nieswoiste objawy, które przypisuje się tej chorobie, mogą wynikać z obecności schorzeń współistniejących (np. otyłości, cukrzycy):

• uczucie zmęczenia,
• złe ogólne samopoczucie, 
• obniżenie sprawności fizycznej, a czasami psychicznej, 
• zaburzenia snu,
• pobolewania lub dyskomfort w prawym podżebrzu,
• nadciśnienie wrotne,
• hepatomegalia (powiększenie wątroby) lub splenomegalia (powiększenie śledziony),
• nieprawidłowe testy wątrobowe,
• podwyższone stężenie glukozy w surowicy krwi,
• nieprawidłowe parametry profilu lipidowego.

Czasem stwierdza się też w stłuszczeniu wątroby objawy skórne: pajączki naczyniowe czy rumień dłoni.

Stłuszczenie wątroby – leczenie naturalne i farmakoterapia

Ogólnie przyjęty sposób leczenia stłuszczenia wątroby to terapia wielokierunkowa obejmująca:

• zmianę stylu życia (wprowadzenie odpowiedniej diety i aktywności fizycznej),
• zmniejszenie insulinooporności,
• stosowanie leków hipolipemizujących,
• suplementację antyoksydantów,
• stosowanie leków hamujących proces zapalny.

Dotychczas nie ustalono jasnych standardów w farmakologicznym leczeniu niealkoholowego stłuszczenia wątroby. Leki bez recepty, a raczej suplementy diety zawierające niezbędne fosfolipidy (EPL) działają protekcyjnie na hepatocyty i zmniejszają stres oksydacyjny.

„Leki” na stłuszczenie wątroby to również antyoksydanty, których najlepszym źródłem są surowe warzywa i owoce, ale można przyjmować je też w formie suplementów.

Stłuszczenie wątroby leczy się również suplementami diety wywołującymi wzrost poziomu adiponektyny – hormonu, który hamuje syntezę kwasów tłuszczowych, podnosi insulinowrażliwość, obniża aktywność ALT oraz zmniejsza cechy stłuszczenia wątroby.

Stłuszczenie wątroby – dieta optymalna

Dieta na stłuszczenie wątroby to pierwszy krok w terapii tego schorzenia. Dieta osoby chorej na stłuszczenie wątroby powinna być bogata w nienasycone kwasy tłuszczowe i naturalne antyoksydanty, takie jak witamina A i C. U osób z nadwagą i otyłością wskazane jest zredukowanie masy ciała.

Spadek wagi nie może być gwałtowny – nie powinien przekraczać 1 kg/tygodniowo, gdyż drastyczne odchudzanie jest jednym z czynników zaostrzających niealkoholowe stłuszczenie wątroby. Dieta, ciekawe przepisy i przykładowe jadłospisy znajdują się m.in.

 na stronach internetowych prowadzonych przez dietetyków specjalizujących się w terapii stłuszczenia wątroby. 

Jeśli zdiagnozowano u Ciebie jedną z nieswoistych chorób zapalnych jelit, to jesteś w grupie ryzyka zachorowania na niealkoholowe stłuszczenie wątroby. Skorzystaj z bezpłatnej konsultacji lekarskiej dla osób chorujących na wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub chorobę Leśniowskiego-Crohna w Centrum Medycznym Synexus.

lek. Michał Dąbrowski

Źródła:

• http://www.jms.ump.edu.pl/uploads/2010/5/410_5_79_2010.pdf 

Zespół metaboliczny. Objawy, przyczyny, skutki, leczenie i odpowiednia dieta

Świat, w którym żyjemy zmienia się z dnia na dzień. Wzrasta lista zagrożeń cywilizacyjnych oraz społecznych. Powodują one wzrost liczby potencjalnych czynników, które mogą powodować bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia.

Najbardziej wrażliwą na te czynniki grupą są niemowlęta, dzieci i nastolatki. Niebezpieczeństwo ze swojej strony niesie także grupa chorób zwanych chorobami cywilizacyjnymi.

Zaliczamy do nich schorzenia układu oddechowego, krążeniowego, uczulenia, nowotwory, AIDS, chorobę Alzheimera oraz wiele innych.

Od niedawana dołączył do nich zespół metaboliczny, występujący coraz częściej także u dzieci.

Zespół Metaboliczny to poważne schorzenie, które do niedawna było opisywane wyłącznie w dorosłej części naszej populacji. To zespół czynników, które zwiększają ryzyko zachorowania na choroby naczyniowo-sercowe.

Okazuje się, że może mieć on swoje podłoże w zaburzeniach występujących już w dzieciństwie. Liczba otyłych dzieci wciąż wzrasta. Wraz z tą tendencją stwierdza się u nich dyslipidemię, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia tolerancji glukozy.

Wszystkie te elementy wchodzą w skład zespołu metabolicznego.

W obliczu choroby cywilizacyjnej, jaką staje się otyłość, wczesne zapobieganie, wykrywanie i leczenie zespołu metabolicznego jest istotnym działaniem, które może w przyszłości zmniejszyć ryzyko przedwczesnego rozwoju i wystąpienia zmian miażdżycowych oraz innych chorób układu naczyniowo-sercowego.

Najnowsza, ogólnie przyjęta definicja zespołu metabolicznego z 2009 roku mówi, że zdiagnozowanie choroby następuje, gdy pacjent spełnia 3 z 5 poniższych kryteriów:

1. Otyłość brzuszna, obwód mierzony w talii: Europa: Kobiety: ≥80cm, mężczyni: ≥94cm, USA: Kobiety:  ≥88cm, mężczyźni: ≥102cm.
2. Ciśnienie tętnicze powyżej 130/85 mmHg, lub leczenie nadciśnienia.
3. Stężenie cholesterolu HDL: Kobiety: ≤50mg%, mężczyźni: ≤40mg%.
4. Poziom glukozy na czczo ≥100mg%, lub leczenie cukrzycy.
5. Stężenie trójglicerydów we krwi: ≥150mg%.

Zespół metaboliczny po raz pierwszy został opisany przez Reavena w 1988 roku, wg jego definicji na zespół składały się zaburzenia gospodarki węglowodanowej, lipidowej i nadciśnienia tętniczego, u których podłoża leży insulinooporność. Na początku były to schorzenia, które dotyczyły tylko dorosłych.

Wraz z rosnącą epidemią otyłości, zaczęto badać występowanie zespołu metabolicznego u dzieci. Pojawiły się zaburzenia stężeń lipidów we krwi, zaburzenia tolerancji glukozy u otyłych, natomiast później zwrócono uwagę na zwiększającą się ilość nastolatków chorych na cukrzycę typu drugiego.

 Do tej pory była ona uważana za schorzenie dotyczące tylko osób dorosłych.

Zespół metaboliczny – objawy

Jakie są kryteria postawienia diagnozy zespołu metabolicznego u dzieci i młodzieży?  Istnieją wytyczne, które pozwalają wystawić diagnozę, należy jednak rozdzielić je na płeć i wiek pacjenta. Często korzysta się z siatek centylowych obwodu pasa u dzieci.

Istnieje także związek pomiędzy występowaniem u dzieci i młodzieży zespołu metabolicznego a ich otyłością. Najbardziej niebezpieczną w tym wypadku jest otyłość centralna – często w parze z nią idzie insulinooporność. Statystyki mówią, że 2/3 otyłych nastolatków ma przynajmniej jeden składnik zespołu metabolicznego, a ok.

1/3 ma pełny zespół. Czasem występowanie zespółu metabolicznego nie łączy się z otyłością ani nadwagą – jest to przypadek, który dotyka 20% dzieci mających zespół X.

Masa ciała powyżej 85 precentyla, 2,4-krotnie zwiększa ryzyko nieprawidłowego stężenia cholesterolu całkowitego, 3-krotnie – cholesterolu LDL, 3,4-krotnie cholesterolu HDL i nawet 7,1-krotnie triglicerydów. Ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego wzrasta powyżej 85 precentyla 4,5 raza.

Zespół metaboliczny – skutki

Konsekwencje zespołu metabolicznego u dzieci i młodzieży są poważne. Nie można ich traktować tylko jako tych, które rzutują na zdrowie naszego dziecka w przyszłości.

Wyniki badań dające rozpoznanie zespołu metabolicznego przekazują także informację, że ogólne zdrowie dziecka lub nastolatka jest w słabej kondycji i należy czym prędzej podjąć leczenie.

Nie tylko, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia miażdżycy oraz innych powikłań w przyszłości, ale gównie chodzi o podniesienie komfortu życia dziecka i polepszenie jego stanu zdrowia.

Zespół metaboliczny –  leczenie

Leczenie i zapobieganie występowaniu zespołu metabolicznego to przede wszystkim promocja zdrowego trybu życia z modyfikacją diety oraz zwiększeniem aktywności fizycznej. Jeśli te zmiany wprowadzone przez dorosłych w życie dzieci są przestrzegane konsekwentnie, dziecko ma możliwość, aby jego parametry się wyrównały.

Leczenie farmakologiczne tego schorzenia ma niewielkie zastosowanie. Ogranicza się do leczenia hiperlipidemii, nadciśnienia tętniczego oraz zaburzeń tolerancji glukozy odpowiednimi preparatami farmaceutycznymi.

Najważniejsze jest jednak, aby zarówno dziecko jak i dorosły cierpiący z powodu otyłości, dążyli do unormowania swojego BMI. Łatwo je samemu obliczyć, sprawdź jak. To niezwykle ważne, bo każdy procent utraconej masy poprawia wyniki badań. W przypadku zaburzeń węglowodanowych organizmu dziecka należy stosować lek zwany metforminą.

To lek, który zwiększa wrażliwość na insulinę, korzystnie wpływa więc na przemianę tłuszczów i węglowodanów oraz przyspiesza odchudzanie.

Leczenie żywieniowe osób z zespołem metabolicznym polega na zaplanowaniu odpowiedniej diety. Musi być ona bogata w błonnik, który po pierwsze sprzyja ograniczeniu wchłaniania zbędnych tłuszczów, po drugie zapobiega występowania głodu pomiędzy posiłkami.

Frakcja błonnika rozpuszczalnego odpowiedzialna jest za wiązanie cholesterolu oraz kwasów żółciowych. Zapewnienie jego odpowiedniej ilości nie jest trudne, wystarczy wprowadzić do diety świeże warzywa i owoce. Również makarony, kasze oraz ryż mają spore ilości błonnika rozpuszczalnego.

Dzięki niemu można walczyć z dwoma parametrami zespołu metabolicznego: niewłaściwym poziomem cholesterolu i nadwagą.

Cukrzyca typu 2 – przyczyny, objawy i leczenie. Co może jeść osoba chora na cukrzycę? | Poradnik NN.pl

Cukrzyca typu 2 to poważny problem zdrowotny na całym świecie. Warto wiedzieć, jakie są przyczyny i objawy tej choroby.

Cukrzyca typu 2 występuje częściej od cukrzycy typu 1. Szacuje się, że osoby, które na nią chorują, stanowią aż 90% wszystkich diabetyków. Do wystąpienia choroby przyczyniają się czynniki genetyczne oraz styl życia. Światowa Organizacja Zdrowia uznała cukrzycę typu 2 za epidemię XXI wieku (choć nie jest ona zakaźna).

Cukrzyca typu 2 bywa też nazywana cukrzycą insulinoniezależną. Jest to choroba metaboliczna, w której występuje podwyższony poziom glukozy we krwi i oporność tkanek na insulinę. Schorzenie ma charakter postępujący i wymaga odpowiedniego leczenia. Powikłania cukrzycy typu 2 mogą dotyczyć wszystkich narządów w organizmie – zwłaszcza serca, nerek, wzroku i układu nerwowego.

Przyczyny cukrzycy typu 2

Przyczyny cukrzycy typu 2 związane są z czynnikami genetycznymi i stylem życia.

Bardzo dużą rolę w rozwoju choroby przypisuje się otyłości (wskaźnik masy ciała BMI powyżej 30 lub wysoki współczynnik WHR).

Jest to spowodowane tym, że komórki osób otyłych są szczególnie oporne na działanie insuliny, czego efektem jest względny niedobór tego hormonu i podwyższony poziom glukozy we krwi.

Za czynniki ryzyka cukrzycy typu 2 uznaje się:

• otyłość lub nadwagę,
• nieprawidłową dietę,
• wysoki poziom trójglicerydów we krwi,
• siedzący tryb życia i brak aktywności fizycznej,
• wiek powyżej 45 lat,
• występowanie cukrzycy w rodzinie,
• przebytą cukrzycę ciążową,
• nadciśnienie tętnicze,
• choroby trzustki.

Niektórych czynników ryzyka cukrzycy typu 2 można uniknąć lub można je zmienić, zwłaszcza jeśli chodzi o otyłość i brak aktywności fizycznej. Redukcja masy ciała i wprowadzenie ruchu na co dzień w znacznym stopniu zmniejsza ryzyko zachorowania.

Objawy cukrzycy typu 2

Objawy cukrzycy typu 2 zwykle nie są obecne w początkowym stadium choroby, a nieprawidłowości można wykryć wyłącznie w badaniach laboratoryjnych krwi. Z czasem pojawiają się:

• wzmożone pragnienie,
• częste oddawanie moczu,
• nadmierna senność,
• brak energii i przewlekłe zmęczenie,
• spadek masy ciała,
• nawracające infekcje układu moczowo-płciowego.

Zdarza się, że objawy cukrzycy typu 2 nie występują nawet przez kilka lat. Mimo to podwyższone stężenie glukozy we krwi prowadzi do uszkodzenia tkanek i narządów wewnętrznych. Stąd w chwili postawienia diagnozy u pacjenta często stwierdza się uszkodzenie wzroku, polineuropatię lub inne powikłania.

Jak leczyć cukrzycę typu 2?

Leczenie cukrzycy typu 2 ma na celu utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy we krwi oraz zapobieganie powikłaniom choroby. W początkowym stadium pacjent nie musi przyjmować leków. Konieczna jest natomiast zmiana diety oraz regularna aktywność fizyczna. Takie postępowanie wymaga odpowiedniej edukacji i pełnego zaangażowania pacjenta, aby przyniosło oczekiwane efekty.

Niekiedy konieczna jest farmakoterapia. Leki na cukrzycę typu 2 to przede wszystkim preparaty zawierające metforminę.

Gdy terapia okazuje się nieskuteczna, włącza się inne środki doustne, a czasem konieczne są również iniekcje z insuliny (wstrzykiwanie insuliny).

Wymagane jest także odpowiednie leczenie ewentualnych powikłań – w zależności od ich rodzaju i stopnia zaawansowania.

Leczenie cukrzycy typu 2 może wiązać się z pobytem w szpitalu lub wysokimi kosztami. Warto, abyś zabezpieczył się przed nimi w odpowiedni sposób, np. poprzez pierwsze w Polsce ubezpieczenie cukrzycowe. Gwarantuje ono wsparcie finansowe w profilaktyce i terapii (w tym wypłatę dodatkowego świadczenia) oraz dostęp do specjalistycznych konsultacji.

Co jeść przy cukrzycy typu 2?

Dieta przy cukrzycy typu 2 odgrywa znaczącą rolę. Jej głównym celem jest zmniejszenie masy ciała, ale także zapobieganie nagłemu wzrostowi stężenia glukozy we krwi. Podstawowe zasady zdrowej diety w cukrzycy to:

• dopasowanie liczby kalorii do potrzeb organizmu,
• unikanie spożywania produktów bogatych w węglowodany,
• unikanie produktów przetworzonych, tłustych i słodkich,
• spożywanie niewielkich posiłków w regularnych odstępach czasu,
• częste spożywanie świeżych warzyw,